En een van mijn favorieten dit seizoen is geëindigd.

Tonari no Kaibutsu-kun

Ik moet zeggen dat de meeste shoujo series me niet liggen, aangezien ze vaak melodramatisch, voorspelbaar, cliché en vol frustrerend idiote personages zijn (niet dat ik zeg dat de meeste mannelijke series dat niet zijn, maar die liggen me meer). Niet alleen dat, maar de meeste rieken naar wish fullfillment; de mannelijke love interest is altijd een rijke prettyboy die goed is in alles dat hij doet, populair is, de helding praktisch kan stalken en kleineren zonder repercussies (dat hoort romantisch te zijn, blijkbaar) maar ook alleen maar oog heeft naar de hoofddame, wat vaak leidt naar onuitstaanbare Gary Stu's (case in point: Usui Takumi uit Kaichou wa Maid-sama). Dus waarom valt deze serie me wel goed? Omdat het veel anders doet.

De hoofdpersonages in Tonari no Kaibutsu-kun (My little monster) zijn de introverte, studie-geobsedeerde Shizuku en de chaotische, impulsieve Haru. Na toevallig in aanraking met haar te zijn gekomen, valt hij al snel voor de eerste persoon die niet geïntimideerd door hem is en zijn vriend wil zijn, en zij blijft ook niet onberoerd. Samen gaan de twee door een constante aan-uit relatie, waarbij ze ondertussen elkaars leven wat meer opvrolijken. Ze zijn een leuk stel en de serie weet hun perikelen zowel hilarisch als subtiel te brengen. De zij-personages die geïntroduceerd worden, zoals Haru's vrienden, de eenzame girly-girl Natsume en self-destructieve Ooshima, vinden ook allemaal hun plaats in het leven van de twee en zo wordt een grote cast gebouwd vol met mensen die allemaal leuk op elkaar afspelen. En, hier is het punt, ze voelen aan als echte mensen. De personages zijn niet bepaald foutloos; Shizuku kan een aso zijn, Haru te aggressief, zijn vrienden zijn hangjongeren etc, iets waar de serie en de andere personages ze ook snel op wijzen. Personages bottelen hun gevoelens niet op; vaak zeggen ze hun problemen recht voor hun raap (Shizuku heeft er geen problemen mee Haru af te bekken als hij over de schreef gaat, bijvoorbeeld) en vormt het een manier voor de personages om te groeien en te ontwikkelen.

Het vermijdt zo ook langdradig melodrama en zorgt ervoor dat de serie over het algemeen een redelijke subtiliteit heeft. Er zit dan geen groot episch plot in, maar elk personage wist wel een indruk op me te maken en elke week keek ik er weer naar uit hun levens te volgen. Het heeft ook geen echte antagonist (op Haru's broer na dan, en zelfs hij heeft zijn redenen), geen slijmbal die het stel even in de weg gaat zitten. Iedereen heeft wel een reden waarom ze doen wat ze doen en het feit dat de serie deze personages zo uitwerkt maakt ze een stuk interessanter. Op grafisch gebied zit het ook wel snor; de wereld van TnK is kleurrijk, de personages zijn op oogopslag herkenbaar en de serie is een plezier om naar te kijken. De OP en ED weten eveneens de toon goed te zetten.

Als er al een fout zit in TnK is dat wel de korte duur; de serie eindigt er helaas een beetje op een anti-climax door, want het is duidelijk dat de manga nog niet geëindigd is. De laatste episode voelt ook niet echt aan als een eind, maar meer een doorsnee aflevering, al is dat te verwachten met slice-of-life achtige series. Desalniettemin is dit een van mijn favoriete shoujo's in jaren en ik hoop dan ook dat er een tweede seizoen komt.

8/10

My Little Monster (Tonari no Kaibutsu-kun)
Net als Dvalinn25 ben ik geen fan van shojo. Ik zoek vaak de zwaardere sci-fi/fantasy-verhalen op, maar soms is het ook wel leuk om ontspannends te kijken, waar je weinig bij na hoeft te denken. Om die reden heb ik acht weken na het begin My Little Monster weer opgepikt.
De serie heeft interessante personages, die niet in de shojo-stereotiepen vallen. Shizuku is een studiebol die geen raad weet met haar gevoelens. Voor haar is de beste van de klas zijn het optimum waar ze naar streeft. Haru is een ruwe jongen, die als een blok voor Shizuku valt wanneer zij hem helpt terug naar school te gaan en vrienden te maken. Zijn slechte kant is dat hij behoorlijk possessief is: het liefst is hij voortdurend samen met Shizuku en tolereert het niet als andere jongens naar haar kijken. Ook de bijpersonages hebben zo hun eigen problemen en dat maakt de serie gevarieerd.
Helaas heeft de serie ook het tempo van een shojo. In dit eerste seizoen wordt niets bereikt, Shizuku is nog steeds een studiebol die liever studeert dan af te spreken met Haru, en Haru is niet over zijn jaloezie heen. Hierdoor heb ik na afloop geen gevoel van voldoening, maar meer het gevoel van een sitcom: het was leuk tijdverdrijf, maar het zal me niet bijblijven. Dan heb ik toch liever de mierzoete Kimi ni Todoke van dezelfde regisseur, dat ook een verschrikkelijk laag tempo heeft, maar waar toch meer vooruitgang in leek te zitten. Het helpt ook wel dat de hoofdpersoon niet zo'n lompe jongen is als Haru. Misschien had ik dit seizoen toch beter de andere shojo Say, I Love You kunnen volgen.
Score: 6/10

Living for the Day After Tomorrow (Asatte no Houkou)
Hoe ben ik hier nou weer opgekomen, een korte 12-delige serie van J.C. Staff uit 2006? Eigenlijk door de recensie op ANN van Theron Martin, die deze serie tot zijn favorieten rekent (zie ook in de recente ANNcast Revenge of the 2000s Part I). Plus het bekende fantasy-concept sprak mij aan.

Asatte no Houkou gaat over een 12-jarig meisje en een 24-jarige vrouw. 12-jarige Iokawa woont samen met haar broer nadat haar adoptieouders zijn overleden. Ze voelt zich hier schuldig over, omdat haar broer veel heeft moeten opofferen om voor haar te kunnen zorgen. Daarom zou ze niets liever willen dan zo snel mogelijk volwassen worden om haar broer niet langer tot last te zijn. 24-jarige Nogami zit in een depressie, omdat ze jaren geleden in de steek is gelaten door Iokawa's broer. De twee ontmoeten elkaar en op het gegeven moment doen ze een wens voor een lokale steen waarvan men zegt dat die wensen vervult... En ja hoor, Iokawa's wens komt uit, maar niet als dat ze had verwacht! Zij en Nogami zijn van leeftijd verwisseld.

Dit is een concept dat veelvuldig voorkomt in Amerikaanse films, en ook recent in de anime Kokoro Connect. De verwachtingen zijn duidelijk: dit is een slice-of-lifeserie waarin de personages weer tevreden met zichzelf worden na zichzelf vanuit een andere positie te zien. De vraag is dan of de uitvoering van het concept hier effectief is. Ja, daarover is geen twijfel mogelijk. In slechts één cour van 12 afleveringen worden Iokawa en Nogami neergezet als echte mensen die worstelen met een probleem en het heeft een mooi einde. De eerste zeven afleveringen zijn iets luchtiger waarin de twee meiden moeten wennen aan hun nieuwe situatie, wat voor komische momenten zorgt. Verder blijft de serie realistisch doordat andere personages zeer sceptisch zijn over hun verwisseling en het aanvankelijk niet geloven. De laatste vijf afleveringen brengen meer drama en geven het verhaal een passende conclusie. Mijn enig bezwaar is dat Nogami ietwat onderbelicht blijft in de tweede helft en op het einde nog haastig haar probleem onder ogen komt.

AnH is toch een van de betere slice-of-lifeseries die ik heb gezien. Kort maar krachtig.
Score: 9/10

Ik heb het al vaker gezegd: Asatte no houkou is een pareltje. Jammer dat de manga naar mijn weten nooit in een vertaling is verschenen, deze gaat een stuk verder door dan de anime.

O, dat is interessant. Ik vond de anime wel een mooi afgesloten einde hebben, maar de manga gaat dus nog verder vanuit die nieuwe situatie?

Het einde is voor de anime verzonnen, als ik het goed begrijp, evenals een aantal karakters (in ieder geval Kotomo).

Ik ben begonnen met de manga en zie dat het verhaal al vrij snel totaal anders wordt. Ik denk dat de animeadaptatie een verbetering is, het verhaal halverwege volume 3 kan me niet echt boeien.

Vandaag eindelijk geëindigd met Fullmetal Alchemist Brotherhood. Ik ga hier verder niks meer over zeggen, want iedereen weet wat een goede serie dit is. Wel denk ik dat de originele serie beter is in het verhaal, maar die zit niet goed genoeg meer in mijn geheugen om een goede afweging te kunnen maken.

Seitokai no Ichizon Lv.2
Ik kon me toch herinneren dat het eerste seizoen een vermakelijke parodie op het haremgenre was. Daar zie ik in dit tweede seizoen weinig meer van terug. Het voelde aan alsof de makers door hun grappen heen waren en dus toch terugvielen op de clichés, wat dit een middelmatig seizoen maakte. Misschien heeft het feit dat er maar 9 afleveringen zijn daar ook wel iets mee te maken. Ik hoef geen nieuw seizoen meer te zien, maar verwacht ook niet dat die komt.
Score: 6/10

Kamisama Hajimemashita

Leuk shoujo serie dat naar mijn mening eigenlijk wat te kort is.
De hoofd personages vormen samen een dynamische koppel maar de rest van de personages blijft jammer genoeg toch op de achtergrond.
De manga gaat wel en stuk langer door en wordt nog steeds gepubliceerd.

Huh?! is Kami-sama Hajimemashita al afgelopen? Stopt het al bij 13 afleveringen? O.o

De oude serie was iets langzamer en werkte sommige personages beter uit, waardoor hij, wat betreft de anime, nog steeds mijn favoriet is (al zijn het beide topseries). Het uiteindelijke plot van Brotherhood vond ik wel beter, en de manga, die minder last heeft van pacing problemen die de Brotherhood anime soms had imo, is mijn favoriet van alledrie. Het is in ieder geval, in welke incarnatie dan ook, een top-franchise.


Hier sluit ik me ook bij aan (ook al is er nog een ep te gaan). De originele serie was geen topper, maar het had zeker sterke momenten. In dit vervolg, echter, mist er echt een bepaalde charme en weet het gewoon nergens enige indruk achter te laten. Hoewel het nog een paar geslaagde grappen heeft, waren er genoeg momenten dat ik me nogal verveeld voelde en wat betreft kijkgevoel was dit als een of andere duffe serie die je kijkt omdat je te lui bent om te zappen. Het gebrek aan plot (wat seizoen 1 tenminste nog een beetje had) helpt ook niet mee en ik ben er wel op uitgekeken - een nieuw seizoen hoeft voor mij ook niet meer.

6/10

Seitokai no Ichizon Lv. 2 heeft inderdaad toch 10 afleveringen: de serie begon met aflevering 0. Aflevering 9 waarin de clubleden afscheid nemen is de laatste.

My Santa! OAV, gekeken met de kerst (hoe toepasselijk ). Ik heb deze animeserie al een aantal jaren geleden gekocht en nu ik hem eindelijk heb gekeken geen moment spijt. Hoewel er maar twee afleveringen zijn, helaas moet ik zeggen. Het eindigt met een aankondiging van een derde deel, maar dat blijkt een neptrailer te zijn. Er zijn maar twee afleveringen.

Samenvatting:
De hoofdpersoon Santa is altijd alleen met kerst (wat tevens zijn geboortedatum is). Zoals altijd zit hij weer eens alleen ergens op een plein en plotseling komt er een meisje uit het niets die hem gezelschap wil houden (ze heet Mai). Mai blijkt echter niet zomaar een meisje te zijn....

Het verhaal is komisch met wat tragiek. Doordat het maar twee afleveringen zijn, is het een beetje van de hak op de tak (het hadden eigenlijk 4 afleveringen moeten zijn vind ik). Het verhaal bestaat ook uit twee delen met dezelfde personages. Fanservice is redelijk beperkt, net als het moe gehalte. De tekenstijl is goed vind ik.

Ik heb deze DVD op Amazon Deutschland gekocht. Het is een speciale uitgave met een figuurtje. De uitgever is Kazé. De gesproken taal is Japans en de ondertiteling Nederlands is ook beschikbaar. De kwaliteit van de ondertiteling is goed.



Sprache: Deutsch (Dolby Digital 2.0), Französisch (Dolby Digital 2.0), Japanisch (Dolby Digital 2.0)
Untertitel: Deutsch, Französisch, Polnisch, Niederländisch, Schwedisch

Normaal kijk ik altijd 5 afleveringen op vrijdag, maar zo te zien nemen Psycho-Pass, Robotics;Notes en Zetsuen no Tempest een weekje vrij. Btooom! was vorige week al afgelopen.
Wat overbleef was de laatste aflevering van K.

K
Dit is eigenlijk een serie die ik meteen al had moeten laten vallen. Om dan maar te beginnen met de pluspunten: de unieke visuele stijl van studio GoHands viel meteen op en de actie ziet er erg goed uit. De drie hoofdpersonen, Shiro, Kuro en Neko (ondanks hun niet-originele namen), hebben een leuke interactie in de eerste paar afleveringen. Maar als ik kijk naar het verhaal, dan zie ik een serie die wanhopig op hetzelfde gangsterniveau als Durarara!! probeert te komen - en faalt. Er zijn zeven koningen in verschillende kleuren en zij kunnen magische krachten geven aan hun "clansleden" en zij besturen als het ware het land achter de schermen - oh kom op zeg. Welke middelbare scholier heeft deze fanfic geschreven? Er is werkelijk niets interessants aan de conflicten tussen deze koningsbendes, maar ze doen net alsof het een big deal is. Het ergste is nog wel dat het succesvol genoeg was voor een tweede seizoen. Voor verhalen over mensen met superkrachten zijn veel betere series te vinden.
Score: 6/10

Heh, ik ga -K- vanavond afkijken, maar ik betwijfel of mijn opinie erover ook zal veranderen.

In ieder geval, ik heb in de tussentijd het vervolg op Medaka Box afgekeken.

Medaka Box Abnormal

Soms kom je weleens series tegen die je verrassend goed kunnen vermaken ondanks diens problemen. Het is een beetje zoals een patatje bestellen bij een vage frietkraam, een patatje met een rare bijsmaak, maar die desondanks je gretig aan het eten laat slaan. Dit is zo'n serie. Ik was geen fan van het eerste seizoen, waar een studentenraad, onder de leiding van de overpowerde Medaka, de studenten gingen helpen met allerlei problemen. Pas in de laatste episodes, waar een conflict met de schoolpolitie compleet uit de klauwen liep, werd het een beetje interessant. Dit vervolg bouwt voort op die laatste episodes; Medaka ontdekt na die gebeurtenissen een groot complot om de hele studentenpopulatie in menselijke proefkonijnen te veranderen om supermensen te creëren, en gaat erop uit om dit 'Flask Plan' te stoppen.

Wat volgt is, na een paar opbouwende episodes, een grote reis naar de laboratoria van de excentrieke supermensen die dit Flask Plan leiden, en de gevechten van de personages daartegen (waarbij iedereen de kans krijgt hun vaardigheden te laten zien). En ik moet zeggen, de gevechten tegen deze mafketels zijn vlot, afwisselend en uiterst vermakelijk. In die zin doet de hele serie denken aan een soort compilatie van vermakelijke shonen-gevechten. Medaka's krachten worden nu ook in een groter perspectief gezet en verklaard, en bovendien lijkt ze nu ook niet altijd zo overpowered meer nu er tal van mensen in de buurt van haar niveau zijn. Goed, het plot is grotendeels praktisch een monster-of-the-week scenario, maar om de een of andere reden kan ik me daar bij deze serie niet te kwaad over maken. Het feit dat de serie zichzelf bovendien niet bijster serieus neemt en genoeg zelfspot kent helpt daar ook in mee. Het is wel jammer dat er maar 12 episodes zijn, waardoor het op een cliffhanger eindigt - bovendien doet Gainax diens reputatie voor weirde eindes weer eer aan (de laatste ep is een side-story over een nieuwe villain, omdat volgens een van de personages de schrijvers het verklooid hadden met de pacing en te vroeg klaar waren met het seizoen).

Uiteindelijk was dit een sterke verbetering over het eerste seizoen en zou ik om eerlijk te zijn nog wel meer willen, wat lijnrecht tegenover mijn verwachtingen stond toen ik hieraan begon.

8/10

Je had er nog bij kunnen zeggen dat het van de maker van Love Hina is
Geeft de stijl van het plot wel enigszins weer, heel zoetsappig, dus eigenlijk ideaal voor een kerstanime.

Hoewel LoveHina ook alweer bijna een serie begint te worden die alleen bekend is bij oldfags

edit:
Oh, nog 4 series van dit seizoen uitgekeken maar daar moet ik nog wat tijd voor vinden om wat over te schrijven. Komt, komt.