In my defence - de eekhoorn is nog niet voorbij gekomen. Maar misschien had ik het al aan moeten zien komen in aflevering 2 met de boomerang-bolhoed...
Toch vond ik het luie storywriting. Men wil met een nieuwe arc beginnen, dus schiet een hoofd op sterk water met laserogen onze held naar de hemel. Het voelt aan als de typische shonentruc: beginnen de kijkers zich te vervelen? Voeg een nieuw personage toe! En in dit geval lijkt bijna de gehele cast elke negen afleveringen gerecycled te worden.

Phahaha, die eekhoorn. Wtf man. Maar dat bizarre vind ik op zich niet zo erg, het geeft de serie een soort charme.


Dat is wel een soort kritiek die ik wel vaker gehoord heb over deze serie. De bizarre plotwendingen zijn zowel amusant alsook makkelijke manieren om te laten gebeuren wat de schrijver wil zonder er enige logica aan vast te bouwen; powers as the plot demands, dus. Er telkens nieuwe personages en locaties in gooien om het publiek af te leiden van het feit dat het plot praktisch nergens heen gaat eveneens.

Hell, kijk de manga episode van Humanity has Declined. Op een gegeven moment beginnen ze series zoals deze te satiriseren.

...en de herftseries beginnen te eindigen. Ten eerste, Chu2Koi!

Chuunibyou demo Koi ga Shitai!

Deze serie geeft maar weer eens aan dat het niet alleen koks zijn die lange messen dragen. Hoewel ik de serie aanvankelijk afschreef als een harem-achtig moe-vehikel van Kyonani dat meer richting K-On zou gaan dan hun betere werk, blijkt de uiteindelijke serie toch een stuk beter te zijn dan het op eerste oogopslag lijkt.

De serie gaat over een jongen genaamd Yuuta die, na jarenlang in een fantasiewereldje te hebben geleefd (waar hij gekleed in een zwart uniform zichzelf een of andere badass waande en allerlei onzin uitkraamde) nu met schaamte terugkijkt uit die tijd in zijn leven en zo graag mogelijk normaal wil zijn. Hij is echter nog maar amper met zijn nieuwe schoolleven begonnen of zijn buurmeisje, Rikka, blijkt een weirdo te zijn die zich precies gedraagt zoals hij dat vroeger deed. Tegen wil en dank raakt hij betrokken bij haar en haar club en is hij de enige die haar eighth-grader-syndrome (chuunibyou) een beetje in toom tracht te houden. Zelf lijkt ze echter ook wat diepere redenen te hebben voor haar gedrag...

Hoewel het hier lijkt alsof ik de plot synopsis van The Melancholy of Haruhi Suzumiya beschrijf, slaat de serie gelukkig wel andere paden in, vooral omdat al Rikka's illusies precies dat zijn - niets meer dan fantasieën, die vaak op hilarisch overdreven wijze worden weergegeven (om daarna weer terug te keren naar het heden, waar we zien dat ze niets doet dan haar paraplu dramatisch rond te slingeren). De fantasieën die iedereen bezit zijn ook een vaak terugkerend thema in het hele verhaal. De serie heeft, ondanks wat je zou denken, ook geen echte harem-elementen, aangezien geen van de meiden uit de club (kinderlijke Dekomori, slaperige Kumin, cynische Shinka) interesse voor hem hebben; de focus van de romance (een romance die zowaar ergens heen gaat, wat dat betreft) ligt puur op Rikka. En zo weet de serie wel meer valkuilen te vermijden, zoals overdreven fanservice (het meeste wat je ooit krijgt is de meiden in bikini's, en dat wordt snel vergeten om het plot voort te stuwen) of slechte pacing (hoewel de serie langzaam op gang komt en pas echt interessant wordt zodra de club bij elkaar is, bouwt het wel langzaam diens verhaal op naar logische conclusies en komt het nooit rushed over). Een misser zijn wel enkele drama scenes rond het midden die wat cliché aanvoelen en daarom niet zo sterk zijn als ze konden zijn, maar het sterke eind van de serie en de uitwerking van het thema van de serie maakt het dan weer goed.

Kyonani's animatie is goed als vanouds en ze weten tal van mooie beelden (en vloeiende gevechten in de illusies) voort te brengen, al zijn de designs van de personages redelijk stereotypisch. Het stemmenwerk is eveneens sterk, waarbij wat mij betreft vooral Jun Fukuyama voor veel hilariteit zorgt met zijn vermogen zijn stem te veranderen als Yuuta en doet de rest van de cast, die vooral bestaat uit redelijke nieuwelingen, ook goed werk.

Hoewel het net wat miste om tot mijn top van het seizoen te behoren, heeft Chu2Koi een goede impressie op me achtergelaten en zou ik de serie aanraden voor mensen die door hun eerste impressies heen kunnen prikken, en voor mensen die überhaupt een interesse hebben in Kyonani's werk. Het is niet hun sterkste serie, maar het is wel zeker het kijken waard.

Eindcijfer: 8/10

Denpa Onna to Seishun Otoko

Het is erg entertainend, al mist het toch al snel verhaal, maar dat had ik wel verwacht van een Shaft comedy dus ik was niet teleur gesteld.
Om de één of andere rede heb ik erg de neiging om dit met Toradora te vergelijken. Dat komt waarschijnlijk omdat mijn favoriete character in Denpa Onna (Ryuushi) erg lijkt op mijn favoriete character uit Toradora (Minorin). Ik had er erg veel plezier aan om dit te kijken. De grappen waren leuk en het bleef origineel. Pas in aflevering 9 van de 12 kwam het laatste character uit de opening erin voor. Dat is 8 afleveringen na alle andere characters in de opening xD.
Hoe dan ook: de hoofdpersoon verhuist naar zijn tante van 40 die eruit ziet als een vrouw van 20 die zich gedraagt als een meisje van 6 en af en toe met zijn neefje flirt. Ik ben vergeten wat haar beroep is, maar ik weet bijna zeker dat dat maar beter zo is.
De hoofdpersoon merkt een klein, schattig meisje met een erg lichte haarkleur die zich erg vreemd gedraagt op als hij in zijn huis binnenkomt (Toradora much?). Zij blijkt een obsessie te hebben voor aliëns. De hoofdpersoon is vastbesloten daar een einde aan te maken. Dat meisje blijkt de dochter van Meme (die tante).
Dit komt allemaal voor in aflevering 1.


Het is erg leuk om een shaft-versie van zo'n typisch liefdesverhaal te zien zoals Toradora of Chuunibyou demo koi ga shitai! en ze hebben het helemaal niet overdreven, waardoor het perfect in het rijtje past.

8/10

Dan ga ik zo de laatste aflevering van Chuunibyou demo koi ga shitai nog even kijken, dus ik lees het review boven me nog even niet xD

Btooom!
Het survivalgenre blijft een gemakkelijk concept voor een actieserie. Men neme een handvol personages, zet ze op een eiland en laat ze elkaar afslachten. Vorig jaar hadden we Fate/Zero en Mirai Nikki, dit jaar hebben we Btooom!. Brengt deze serie genoeg vernieuwends?
Niet echt. Btooom!'s grootste probleem is zijn cast. Aangezien de focus volledig ligt op de actie, is geen van de personages echt sympathiek. Hoofdpersoon Ryouta mag dan de enige zijn die niet iedereen van de kaart wil vegen, hij is goedgelovig, traag van begrip en was een nietsnut van de ergste categorie. Sidekick Himiko is zwak, zodat onze NEET-hoofdpersoon haar kan beschermen; de droom van iedere otaku.
De actie mag er echter wel zijn. Vrijwel de enige wapens op het eiland zijn bommen in allerlei soorten en maten. Tijdbommen, contactbommen, doelzoekende bommen, gasbommen, je kan het zo gek niet bedenken. Dit maakt de serie nooit saai, zolang we geen wazige flashback voor onze kiezen krijgen in een zwakke poging om de personages uit te werken. De gevechten zijn mooi gemaakt en geven een sterk contrast op het tropische eiland waar de hele serie zich afspeelt.
Waarschuwing: deze serie heeft een lees-de-manga-einde. Het was zeker mogelijk geweest om er een einde aan te breiden, maar helaas wint de uitgever hier in de screenplay.
Btooom! is popcornvermaak, zo'n actieserie die je zonder nadenken kunt kijken. De eerder genoemde series zijn echter een beter alternatief.

Score: 6/10

De laatse anime die ik heb afgerond is Air
Ik vond hem er mooi en maar er zaten ook veel vage scene's in
Punt 7/10

Ik heb hier weinig aan toe te voegen; dat somt ook een beetje mijn opinie van de serie op. Btooom! heeft zeker een hypnotische werking, die ervoor zorgt dat je toch blijft kijken, hoe stupide het plot ook mag zijn. Als simpel vermaak om een vrijdagavondje mee te vullen doet het zeker zijn werk. Aan de andere kant beknaagde me altijd het gevoel dat ik dit al eerder gezien had, en beter. De hoofdpersonages zijn idioten waar ik geen bond mee kon vormen, de serie voelde soms ronduit exploitatief aan en het einde is abrupt afgekapt zonder enig gevoel van voldoening te geven. Ik heb slechtere en meer frustrerende series gezien, maar desalniettemin is dit niet iets dat me lang bij zal blijven.

6/10

Juist, en nu is het tijd voor een van de meer controversiële series dit jaar...

Semi-spoilers overal, overigens.

Sword Art Online

Ah, SAO. Een van de meeste gehypte en meest populaire series dit jaar. Nadat ik me goed vermaakt had met Accel World, het nieuwere werk van de schrijver Kawahara Reki, begon ik dus met volle moed aan deze serie, zijn oudere werk. De serie speelt zich af in de nabije toekomst, waar de eerste VRMMO (in principe, een MMO waar je met behulp van nieuwe technologie het echt voelt dat je er daadwerkelijk bent) op het punt staat gelanceerd te worden. Met goede moed begint een jongen, met de bijnaam Kirito, aan het spel, tot hij en de tienduizend anderen die het spelen uitvinden dat er geen manier meer is om uit te loggen. De maker van het spel blijkt hen allemaal hier permanent vast te willen houden, en als ze doodgaan in de game, frituurt de helm die ze op hebben hun hersenen, en gaan ze dus ook in het echt dood. Een veelbelovend begin, en de eerste twee afleveringen zijn dan ook goed gedaan.

Helaas blijft dat niet lang zo. Het gaat al mis in de derde aflevering, waarin er een nogal standaard trauma op onze held wordt afgeschoven, maar dat zo rushed is dat het onmogelijk is om er iets om te geven. De daaropvolgende episodes voelen als filler, die enkel dienen om meer dames te introduceren die uiteraard allemaal voor onze held vallen, op eenzelfde manier als een stereotiepe harem-anime. Ondertussen wordt ook duidelijk dat er met het game-aspect niet bijster veel wordt gedaan; het echte gevoel van een MMO blijft uit en de wereld is niets meer dan een standaard fantasy wereld. Had je gezegd dat de held naar een andere wereld gezogen was via een portaal, dan had ik het ook geloofd. Hoewel de opeenvolgende episodes iets beter zijn, komen ook meer problemen aan het licht; de personages zijn inconsistent (Kirito de 'loner' spendeert het meeste van zijn tijd met andere mensen helpen, bijvoorbeeld) en hebben ook een nare nasmaak van wish-fullfillment fantasieën. Kirito, bijvoorbeeld, heeft amper interessante karaktertrekken en voelt als een self-insert personage voor de schrijver (die 14-15 was toen hij dit schreef, overigens), en is, wat in de rest van de serie alleen maar erger wordt, nogal een typische Gary Stu. Asuna, zijn liefje, voelt eveneens zo aan; haar rol in het plot wordt bepaald door waar ze voor nodig is, en voor het grootste deel heeft ze de schijn een 'prijs' te zijn voor Kirito. Hun romance is bovendien ook niet echt interessant, en wanneer ze een dochter erbij krijgen, wordt het af en toe wel erg tenenkrommend.

En dan eindigt het eerste verhaal van SAO, plotsklaps. Een totale anticlimax, gecombineerd met een Deus Ex Machina van jewelste, zorgt ervoor dat het eerste deel van SAO op een teleurstelling uitloopt. Het zou op dit punt zijn dat ik de serie een zesje zou geven. Maar dan komt de tweede helft...man, oh man, de tweede helft. Het punt waar ik officieel stopte deze serie met ook maar een greintje respect te zien.

Laat me eerlijk zijn, de tweede helft is slecht. Heel, heel, slecht. Als in, bijna niveautje Guilty Crown. Ik hoor van de fans dat de adaptatie tal van problemen heeft vergeleken met de novels, maar ik heb moeite ze serieus te nemen als ik deze arc zo zie, want het lijkt me sterk dat de schuld puur op de adaptatie geschoven kan worden. Om te beginnen, de slechte harem-elementen zetten voort en ditmaal is ook Kirito's zus (die eigenlijk zijn nichtje is, want dat maakt alles goed!) een van de vele dames die naar hem hunkeren (en er is niet eens de moeite genomen een verklaring voor de afwezigheid van het Westermarck effect te geven, wat ik zelfs de domste haremseries heb zien doen). Het drama rondom haar is ook belachelijk en oninteressant. Oh, en Asuna? Ze is nu een damsel in distress op praktisch hetzelfde niveau als Princess Peach, puur een meisje in een toren (of een boom, in dit geval) die de held moet redden. De badguy? Een compleet onsubtiele psychopatische pedo die onmogelijk serieus te nemen is; we hebben het hier over een gozer die letterlijk de tranen drinkt van onze hoofdpersonen. Phahahaha! Niet alleen dat, maar waar Accel World nog een gewicht aan de game-gebeurtenissen wist mee te geven, faalt Alfheim Online daar compleet in. Scenes waarin ze politieke schermutselingen moeten oplossen zijn daarom belachelijk; hij hoort wel betere dingen te doen te hebben dan te gaan klooien in het PvP gedeelte van de freaking game! Het feit dat hij belachelijk overpowered is maakt het alleen maar erger, het feit dat de personages dramatisch doen over dingen die toch geen permanent effect hebben eveneens. En dan is er het einde...net als je denkt dat de eerste Deus ex Machina belachelijk genoeg was, halen ze dat tevoorschijn. Niet te geloven.

Oh, juist, ja, de technische aspecten. Wel, het meeste voelt aan alsof er weinig moeite in gestoken is. De voice acting is niet bijzonder (op Pedobear Sugou na dan, wiens acteur er duidelijk een hoop lol mee heeft), de muziek weet niet te overtuigen (en dat terwijl dit toch de componist was van de muziek uit Madoka en Fate/Zero), de animatie is redelijk en de eerste opening theme is best goed (al is de rest niet memorabel).

Al in al is Sword Art Online een van de slechtste series die ik dit jaar gezien heb, met alleen Guilty Crown (surprise, surprise) nog boven deze serie op mijn lijstje. Het ging van teleurstellend naar ronduit lachwekkend en ik faal te zien waarom deze serie zo populair is (behalve het feit dat nog meer pandert naar otaku's dan de meeste moe series). Oftewel, ik beloon het met een dikke...

4/10

Sword Art Online
SAO, dé animehit van 2012. Love it or hate it, op zowel ANN als MAL staat de serie een 8,5 gemiddeld. In Japan zijn de boeken de meestverkochte serie van 2012. Er wordt volop over de afleveringen gediscussieerd, alhoewel de mensen die positief over deze titel zijn vaak hun mond houden. Waar komt toch die hype vandaan?

Het hielp dat Accel World van dezelfde schrijver een seizoen eerder begon. Aan fans van de serie werd verteld: "wacht maar, volgend seizoen komt Sword Art Online en die is nóg beter!". De verwachtingen waren hoog en de eerste afleveringen waren veelbelovend, wat nog meer kijkers trok. De serie biedt genoeg gespreksstof, waardoor forumthreads uitpuilden en constant bovenaan stonden.
Maar bovenal is het concept geliefd. Animefans zijn ook vaak gamers en iedereen zal weleens gedacht hebben: hoe zou het zijn als de gamewereld echt was? Hoe verandert je speelstijl, hoe ga je met anderen om? Hoewel Accel World al met het idee van virtual reality gaming kwam, bracht SAO de ernst van het spel door de spelers maar één leven te geven. Een verfrissend concept, dat ongetwijfeld veel gamers aantrok.

Maar op een kritisch standpunt: is de hype gerechtvaardigd? Nee, absoluut niet. Ik ben nog een van de laatste personen geweest die de serie verdedigde op dit forum, want ook ik had een rooskleurige bril opgezet. En ik ben nog steeds van mening dat de eerste helft een boeiend verhaal heeft, leuke personages en toch af en toe goed om weet te gaan met drama. Goed, de vrouwelijke cast had te veel oog voor Kirito waardoor het soms meer op een haremserie leek en het intelligente NPC-dochtertje was met name irritant. Maar het grootste probleem lag toch bij het bronmateriaal. De schrijver is niet goed in het bedenken van spannende actie. Kirito is naarmate de serie vordert steeds meer overpowered, hij heeft nergens moeite mee. Als er geen oplossing voor hem is, dan breekt hij gewoon de regels van het spel. Dit is het equivalent van iemand die in een put is gevallen en even zich niets aantrekt van de zwaartekracht om er weer uit te komen. Toch was ik positief over het eerste seizoen, de relatie tussen Kirito en Asuna was geloofwaardig en het had in ieder geval een einde, zij het te abrupt.

En dan komen we bij het tweede seizoen. Weg is alle spanning, weg zijn alle personages en daarvoor in de plaats krijgen we imouto-liefde. Want hé, dit past mooi in het rijtje populaire clichés in Japan (imouto-liefde, idols en historische verhalen met alleen vrouwelijke personages). Verder hebben we een zeer slecht geschreven antagonist, een gemiddelde fantasywereld en een onverslaanbare protagonist. Ik kan niets positiefs zeggen over dit verhaal.
Weet je wat, ik doe geen verdere moeite meer om het abominabele scriptwriting aan het licht te brengen en verwijs je door naar deze reactievideo (Spoilers!) op aflevering 24.

We kunnen eindelijk een punt zetten achter deze serie. O wacht, met deze populariteit komt er vast een vervolg...
Score: 6,5/10 (8/10 voor de eerste helft, 5/10 voor de tweede helft)

Hakushaku to Yousei

Vond het vooral interessant omdat de personages best goed uitgewerkt waren en dit serie is zo in elkaar gezet dat het de aandacht van de kijker goed weet vast te houden.
Vond het wel even wat anders dan de standaard series die ik tegenkom.
Het is 12 episodes dus zeker wel de moeite waard om er even naar te kijken.

Prétear
Volgens mij is dit een "oud" anime maar toch nog even goed !
Had het een tijdje op mijn lijst staan maar kwam er telkens niet aan toe.
Het deed me even denken aan een moderne versie van Cinderella ,maar het gaat meer dan dat.
De main character Himeno is gelukkig niet zo'n standaard character die of mega hyper/vrolijk of een mega huilebalk wat erg irritant kan zijn met shoujo anime's , dus gelukkig is er balans daartussen.
Wat vooral leuk hieraan waren de onverwachte plots en het humor.
Dit serie bestaat uit 13 episodes.

Sankarea
Ook een leuke serie dat eens wat anders is.
De balans tussen humor ,horror en ernst vind ik hier perfect gedaan !
Naast dat is het visueel erg goed gedaan ( kleuren , achtergrond , background music etc.)
Ik weet het niet zeker of de serie uit 12 of 13 episodes bestaat.

Het mooie aan al deze drie series is dat er wel sprake is van enige romance alleen staat dit niet op de voorgrond waardoor je als kijker toch meer op het totale plaatje gaat concentreren in plaats van de voortgang van de relatie tussen een bepaald koppel

Ga-Rei Zero
Kun je het opnemen tegen je beste vriend wanneer die het slechte pad op gaat? Deze innerlijke strijd tussen gevoel en verstand is het uitgangspunt van deze korte 12-delige serie. Japan wordt bevolkt door allerlei monsters en het is aan de Supernatural Disaster Countermeasures Division om het land veilig te houden. Yomi en Kagura, twee hartsvriendinnen, zijn opvolgers in hun families die al generaties vechten tegen de monsters. Maar op een dag verandert Yomi zelf in een monster. Kan Kagura haar vrienden beschermen, of staan haar gevoelens haar in de weg?

Dit is een zeer interessant uitgangspunt voor een serie en de actievolle eerste twee afleveringen brengen je goed in de stemming... helaas volgt daarop een flashback. 8 afleveringen lang. Eigenlijk kun je dan niet meer spreken van een flashback, maar is het het gros van het verhaal. De relatie tussen Yomi en Kagura wordt uitgediept en er volgt een familiedrama, waarna de vriendinnen alleen steun bij elkaar vinden. Al die tijd vraag je je af hoe het toch zover heeft kunnen komen als in de cliffhanger in aflevering 2. En helaas wordt de makkelijke uitweg gekozen: brain control met een magische steen. Ik had graag in zo'n lange flashback een reeks gebeurtenissen gezien die Yomi naar de afgrond brachten a la Star Wars, maar helaas. Dat neemt niet weg dat het drama in de serie goed is uitgewerkt en het middendeel nog enkele spannende momenten kent.

Ga-Rei Zero is de prequel van de manga Ga-Rei, maar van wat ik heb gelezen is die niet de moeite waard. Ik kan het dus waarderen dat hier voor een originele aanpak is gekozen. Het is een spannende actie/drama-serie geworden, maar helaas worden de mogelijkheden van het psychologische aspect niet geheel benut.
Score: 7,5/10

Hahaha, Yui als Navi. Past perfect!


Wel, het is niet zo simpel als in de meeste gevallen imo. Het punt hier is dat Yomi weet wat die steen doet en ze er zelf voor kiest. Ze heeft immers zelf al de effecten gezien. De weg naar het accepteren van de steen is haar ware val naar het kwade, als ze eenmaal onder invloed van het ding is gaat ze dus compleet los (het is niet alsof er geen logica meer zit in haar acties erna; in feite neemt ze wraak). De badguy probeerde haar immers vanaf dag 1 te breken. Het is dus meer genuanceerd dan een simpele demonic possession.

Overigens weer een serie afgekeken.

Hayate no Gotoku: Can't Take My Eyes Off You.

En het derde seizoen van Hayate the Combat Butler is gekomen en gegaan. Ditmaal geen adaptatie van ook maar iets in de manga, maar een nieuw verhaal, geschreven door de originele schrijver, die meer ingaat op het verleden van Nagi's vader en moeder. Dat feit alleen al was al genoeg om de manga-lezers te laten schuimbekken, die graag een adaptatie van een van de beste verhalen uit de langlopende serie wilden (niet geheel onterecht, overigens), maar desalniettemin ga ik de serie op diens eigen waarde beoordelen.

Wel, was het de moeite waard? Dat ligt eraan hoe je het bekijkt. Het achtergrondverhaal over Nagi's ouders is inderdaad best interessant en het bouwt de wereld eveneens wat verder uit. De grappige momenten zijn nog steeds aanwezig, de nieuwe personages zijn best leuk en de oude garde doet ook weer zijn intrede. Tegelijkertijd voelt het alsof er wat mist; de serie mist vaart, de antagonisten zijn niet erg overtuigend en het weet je nergens echt te pakken, zowel op humor,- als dramagebied, zoals de eerste twee seizoenen dat konden. De korte duur van de serie zorgt er ook echt voor dat het voelt als een zijverhaaltje met weinig echte betekenis.

De nieuwe artstijl is ook vaak bekritiseerd, en niet zonder reden. Hoewel er stemmen opgingen dat het gewoon een kwestie van wennen was, moet ik uiteindelijk zeggen dat, nee, dat is niet zo. De omgevingen zien er zeker beter uit tegenwoordig, maar de nieuwe look voor de personages lijkt gewoon cheap. Zowel het eerste als tweede seizoen zagen er veel beter uit, punt. De muziek weet eveneens niet te imponeren.

Dus, heb ik me vermaakt me de serie? Dat wel. Heeft het een diepe indruk achtergelaten? Niet echt. Het derde seizoen voelde aan als een luchtig tussendoortje, en zeker in dit seizoen, met zoveel betere series, raakte deze makkelijk ondergesneeuwd. Het oude moniker gaat hier dus ook weer op; het is leuk voor de fans. Als je dat niet bent, voel je vrij het bestaan van deze serie te negeren (of ga het eerste seizoen kijken).

7/10

Nou ja, kiezen... ze ligt van top tot teen gebroken in een ziekenhuisbed. Als er dan iemand langskomt die al je wonden geneest, zou ik ook niet klagen. Maar zodra ze de steen inneemt, wordt ze een compleet ander personage. De wraak tegen haar nicht en haar oom is geloofwaardig, maar ze heeft geen reden om het tegen de rest van de mensheid op te nemen... en zeker niet Kagura. Op sommige momenten komt ze weer bij zinnen en probeert ze tevergeefs zelfmoord te plegen, ik denk dat je dus wel kan spreken van echte mind control. De serie was beter geweest als de steen geen invloed had gehad op haar denken, maar ze wel een reden zou hebben om iedereen van kant te maken.

Hayate the Combat Butler ben ik nooit aan begonnen, 90 afleveringen is mij te lang. Wanneer ik zin heb in een comedy begin ik wel weer met Gintama, daar heb ik ook nog meer dan 200 afleveringen die ik nog moet zien. :p

Die persoon die langskomt is praktisch de duivel van de setting, en ze weet het. Ze kwam hem immers eerder al tegen. Wonden genezen of niet, ze wist dat het fout was. En had er iets geweest waar ze zich nog aan kon vastklampen, dan had ze het ook niet gedaan. Maar toen verscheen hij dus net op het optimale moment...

Aangezien de steen haar (negatieve) emoties versterkt, en ze zich in de steek gelaten voelt door alles en iedereen, begint ze dus op haar verwoestende tocht door de stad. Kagura heeft haar wat zij betreft (in haar losgeslagen logica) ook verraden door er niet te zijn wanneer zij haar het meest nodig had, en zeker nu ze in haar weg staat is ze ook een doelwit. Desalniettemin zijn haar gevoelens tegenover haar zus sterk genoeg om de emotionele controle van de steen soms te breken; immers, het ding amplificeert haar emoties, dus die ook. Echte mind control, waarbij er niets meer van haarzelf overblijft, is het dus wat mij betreft nooit geweest.


En dat is dan ook de reden dat ik nooit met Gintama zal beginnen, veel te veel episodes, pfff. Zie dat maar eens allemaal bij elkaar te vinden (bij One Piece heb ik het ook al praktisch opgegeven).

Chuunibyou demo koi ga shita:
Ik heb me erg vermaakt met de serie. Het begint erg aardig in totaal, heeft een, voor een middenstuk, sterk middenstuk, en het einde is zelfs nog beter. Eigenlijk zit alles erin wat je verwacht, en meer, en dat allemaal erg mooi uitgewerkt in het verhaal. Ik had verwacht dat ze deze anime eigenlijk erg snel zouden verpesten met dingen zoals:

Het openingslied is erg typisch, maar wel heel mooi en eigenlijk heel erg verslavend, net als de anime zelf.

8

Btooom!
Zoals ze in eerdere reviews al zeiden, is ryouta een naïve schildpad, is himiko er voor niks meer dan fanservice en en Taiga een waardeloze zak die de mensen die hem verzorgen niet meer vertrouwen als ze ook maar even weg gaan om bijvoorbeeld voedsel te halen, wat ik echt heel kleinzielig vind. Het lijkt inderdaad wel ergens op Mirai Nikki en Battle Royale, maar die zijn toch wel beter. Mirai Nikki is gewoon belachelijk goed, en Battle Royale heeft het genre gesticht. De serie heeft geweldige actie, dus ik heb me niet verveeld. Ik irriteerde me er wel zo verschrikkelijk aan dat alle characters dommer waren dan de characters in School Days.

In de manga vond ik het altijd leuk hoe Himiko was getekend. Ze leek namelijk nogal op een popje, maar in de anime is dat net anders, wat ik jammer vind. In de manga past de implantaat-achtige voorgevel nog bij de stijl, maar in de anime heeft ze een erg rare voorkant, wat mij erg irriteert voor zo'n realistische anime. Kom op, madhouse, we zijn beter van je gewend. Soundtrack al helemaal. Wat was dat voor te experimentele jungle-jazzrock achtergrondmuziek?
En de fanservice die de serie had, faalde van hier tot ginder. Ze hadden het beter kunnen schrappen om de characters meer diepgang te geven in die korte tijd.
Toch is de actie heel vermakelijk en ik was nooit van plan naar het psychologische aspect te kijken want in de manga krijg je dat ook niet. Ook vond ik de manga te langzaam gaan, net als Gantz.
De anime eindigde wel erg mooi... op de helft

6,5-7/10