[spoiler]Uiteraard maken bijna alle anime zich hier zich enigszins aan schuldig maar bij AW heb ik het idee dat de prioriteit erna verschoven is. Alsof je schrijver een origineel idee had over een MMORPG en daarna het zoveel begon bij te schaven dat er van de eerste intentie weinig meer over is. Goed dat is een kwestie van interpretatie maar een eigen smoel kan ik niet vinden bij AW eerlijk gezegd.

Ik ontken ook zeker geen progressie in het plot. De wijze waarop doet me alleen zo gruwen (goed een beetje overdrijven mag). Ja, er is actie maar ik kreeg het idee dat er af-en-toe gewoon actie werd ingevoegd omdat het moest, niet omdat het zozeer logisch en nodig was. De scene dat Burst opeens mogelijk was IRL bv. WTF. In eerste instantie enorm moeilijk, schijnbaar, maar dan komt er opeens een Noumi langs zetten waarvoor het kinderspel is? Dat soort plotholes irriteren mij enorm.

De wel of niet appreciëren van Haruyuki is vast en zeker een kwestie van smaak. Voor mij vond ik hem niet veel toe voegen. Ja, hij blijft niet heel lang hangen in het 'whiny' gedeelte maar de delen dat hij het 'overwint' zijn dan weer zo lang gerekt dat ik de neiging krijg om delen te gaan skippen. Het standaard archetype van een hoofdrolspeler met een laag zelfbeeld dat plots een unieke sterke eigenschap heeft blijft overeind. Daarin vind ik hem dus persoonlijk niet bijster interessant. En dan heb ik het nog niet eens over de willekeurige verschijningen van dames die hem graag willen helpen. Hoe heet ze, die in het begin hem hielp te levellen maar je daarna niets meer over hoorde? Of de plotse opkomst van een speelster die hem de rocket backpack schenkt. Voor mij zijn dat personen die wel proper uitgewerkt moeten worden willen ze zo'n belangrijke rol spelen. De redenen die in de anime gegeven worden om hulp te geven aan een wild vreemde als Haruyuki, zijn dat niet.

De pluspunten die je in je laatste alinea noemt kan in slecht beantwoorden met elke keer “nee”. Ik zie geen eigen inbreng, weinig deviaties van de norm, niet een uitgewerkte wereld maar meer een ad hoc aanplakken van nieuwe dingen, en op groei van de schrijver hoef ik denk ik niet te antwoorden. Ik zie weinig zin om daar verder op in te gaan want dat wordt -vrees ik- alleen maar een wellus/nietus discussie [/spoiler]

Spoilertags werken helaas niet, bij voorbaat excuus. Volgens mij ben ik niet al te specifiek geweest.
Overigens corrigeer ik deze post morgen wel, gezien het tijdstip in het weekend kan men wel raden waarom
Desalniettemin is het nog altijd leuker om positief commentaar te geven ipv deze negatieve meuk, dat is een ding dat zeker is

Spoilers over Accel World


Dat is het gevoel dat ik eigenlijk heb bij SAO; de wereld daarvan is dertien-in-een-dozijn. Als fantasywereld is het oninteressant en als gamewereld is het maar een saaie MMORPG. Als je kijkt naar een echte MMO, zoals WoW, dan voelt de game echt levend aan en heeft het tal van interessante trekjes die de game interessant maken. Maar bij SAO, die meer 'levend' is dan elke andere MMO, mis ik dat echt. In AW, aan de andere kant, zien de landschappen er een stuk meer visueel prikkelend uit. De avatars, gebaseerd op hun persoonlijkheden, hebben een tof design, de gevechten zelf hebben tal van variatie en tactieken, de wereld zelf heeft veel aspecten die benadrukken waarom deze plek de echte wereld voor velen vervangt...het pakt mijn interesse een stuk meer.

Dat is geen plothole, want het zijn twee verschillende krachten. De Full Burst die Kuroyukihime deed is daadwerkelijk het hele lichaam bewegen terwijl de tijd stilstaat en is ook heel moeilijk. Wat Noumi deed was gewoon de tijd stilzetten, de aanval van de tegenstander met alle tijd in de wereld analyseren, en met die kennis elke aanval afslaan die hij tegen je doet. Het is dezelfde tactiek die Taku gebruikt in het begin van de serie, en waarom beiden zo 'goed' zijn in sport. En het 'verzin de krachten naarmate je verder komt in het plot' klacht heb ik wel vaker gehoord over deze serie, maar aangezien we alles via Haruyuki's ogen zien en met hem steeds meer over de wereld leren, vind ik het niets meer dan logisch dat er dingen zijn die de kijker niet weet. Het is niet als Dragonball Z ofzo, waar men gewoon maar nieuwe Saiyan levels bleef verzinnen.


Hij is inderdaad een bepaald archetype, maar ik vind een underdog-type wel op zijn plaats in een serie als deze. Het soort hoofdrolspeler dat Kirito is (super getalenteerd met speciale krachten, redt constant iedereen, verliest bijna nooit, tragisch achtergrondverhaal, yadda yadda yadda) kan mij persoonlijk zelden boeien. Ik had de serie ook een stuk minder gevonden als we zo'n figuur als hoofdrolspeler hadden gehad.

Dat is inderdaad een kwaal van de schrijver (in SAO is het ook erg duidelijk) en het bebrilde meisje voegde ook niet erg veel toe. Het meisje in de rolstoel vind ik echter genoeg uitwerking krijgen; ze is een redelijk bekend persoon in de wereld, ze is de meester van zijn rivaal, ze heeft een verleden met Kuroyukihime (wat ook een van de redenen is dat ze hem helpt), de krachten die ze hem geeft werden al naar gehint in de vorige arc, het thema van het verliezen van vriendschappen loopt door de arc heen en de verzoening van haar en Kuro is een van de eindscenes. Dat is nog genoeg voor een zijpersonage wat mij betreft.


Nietus!



Oh well, de enige serie die nu nog moet eindigen dit seizoen is Joshiraku voor mij, en daar zijn de subbers sloom mee. Op naar het volgende seizoen, weeeee.

Tja, de personages zijn uiteindelijk een kwestie van smaak inderdaad. Ik heb een hekel aan het depressieve archetype Shinji. (Toegegeven, Haruyuki is een veel lichtere gradatie daarvan.) Ik hou er ook niet van hoe ze voor hem een totaal andere personageontwerp hebben gebruikt om zijn 'zieligheid' te vergroten.
Nee, doe mij maar een sterk hoofdpersonage zoals Vash (Trigun), of een die niet terugdeinst om te leren en later sterk wordt zoals Rock (Black Lagoon).
Bovendien heeft Kirito ook aardig wat emotionele baggage, hij voelt zich constant schuldig omdat hij in het begin niemand hielp en later had kunnen voorkomen dat iedereen in zijn guild stierf. De drama is een tikje groter.

Oké, de personages even buiten beschouwing gelaten. Mijn grootste probleem met Accel World ten opzichte van Sword Art Online is toch het globale verhaal.
In AW spelen jongeren een spel, waarin als ze verliezen dit niet meer kunnen spelen en een oneerlijk voordeel in de echte wereld kwijtraken. Hun doel is om de beste spelers te worden.
In SAO zitten 10.000 mensen gedwongen vast in een spel, waarin als ze verliezen sterven in de echte wereld. Hun doel is om de uitgang van het spel te vinden.
SAO had voor mij vanaf aflevering 1 de meeste aandacht, ik kon me totaal inleven in de gruwelijke situatie. De personages hebben het ultieme om voor te vechten; hun leven. Het levert ook interessante psychologische gevolgen op. Denk aan de meerderheid die de beginstad niet uit durft, PK-guilds, guild The Army die de zwakkeren onderdrukt, de weinige vrouwelijke spelers die opeens als popidolen vereerd worden etc.
SAO heeft veel problemen. Maar dit kan vergeven worden bij een plot dat echt boeiend is en gemakkelijk identificeerbare personages. Het zoekt kanten op die veel series niet durven nemen en dat maakt het voor mij zo veel beter dan de gemiddelde shonenserie AW.

Pssst... Go watch From the Other World, it's awesome!

Eh, het eerste voelt meer als een heldencomplex, het tweede had ik meer kunnen waarderen als de anime het beter had uitgewerkt (we kennen de personages amper 15 minuten voordat ze en masse het loodje leggen).

Hmm, ja. Ik geloof dat onze meningen hierover het nooit eens zullen worden. Sword Art Online heeft een plot dat ik niet alleen vaker heb gezien (HxH's Greed Island), maar me ook niet echt weet te pakken...zoals ik al zei, de psychologie van de personages is soms interessant maar de wereld zelf is nog steeds maar meh voor me...het mist het gevoel van een echte MMO. Maar goed.

De subs zijn net uit en ik ben het zeker van plan. Het lijkt me sowieso een van de meer interessantere series dit seizoen.

WEDEROM SPOILERS VOOR ACCEL WORLD EN DBZ




Aha, klopt. Excuus, ik was even in de war. Niet dat het tijd stil zetten zo logisch was maar het waren idd twee verschillende zaken. Het is grappig dat je DBZ aanhaalt trouwens want het manipuleren van the Burst game door pure wilskracht deed me daar wel aan denken. Dat lijkt me typisch zo'n kracht die belachelijk overpowered is en naar mijn idee veel te vroeg toegankelijk gemaakt is. Ik vraag me af hoe de schrijver zich nog daaruit gaat redden, zeker nu opeens iedereen hem gaat gebruiken (Noumi, Harayuki, Taku, Kuro blijkbaar ook). Deed me een beetje denken aan het deel dat Freeza toch niet dood is en naar Aarde komt en iedereen opeens ofwel SuperSaiyan is of op hetzelfde niveau.
Nja ik heb me wel met de serie vermaakt maar het lijkt me sterk dat ik hem nog een keer zal kijken.




Zo nog twee andere series afgekeken vandaag. Lekker altijd zo'n luie zondagmiddag.

Dog Days 2
Weer een tweede seizoen en deze keer van een serie waarvan ik het eerste seizoen een welkome verassing vond. Uiteraard is de serie voornamelijk gericht op kinderen maar het vlotte verhaal en energie die de serie uitstraalde maakte het een vermakelijk rit. Het tweede seizoen was -hoe kan het ook anders- wel iets minder. Niet alleen omdat ik je al bekend bent met de wereld en dus minder verrast wordt, maar ook het plot zelf was iets minder. Het waren nu wat meer willekeurige losse avonturen waardoor de kinderlijkheid van het verhaal wel erg naar voren kwam.
6+

Campione!
Tja, waar moet ik beginnen? Dit is typisch zo'n serie die veel te veel in één anime probeert te roppen waardoor het geheel mèh wordt. De harem-antics kan ik nog wel mee leven, ik was al lang blij dat er voor de verandering geen sis-con in zat. Helaas waren de gevechten met de goden wat minder. Als je iets van de mythologie af weet is het “aargh wat een stom geblaat” terwijl als je er niets van af weet je juist zoiets hebt van “blablabla”, als hij de origine van de naam uit de doeken doet. In de LN waarschijnlijk best tof maar de anime adaptie zou ik mijden.
5



En uiteraard staat “From the Other World” staat ook nog op het te kijken lijstje. Het plot leek me één van de interessantere dit seizoen

Eens, hoewel ik nog wat verder ga. Ik vond Accel World geweldig, maar kan begrijpen dat mensen dat niet zo vinden. Maar SAO is gewoon ronduit slecht, en ik kan om heel eerlijk te zijn iemand die daar meer dan zeer gematigd positief over is absoluut niet serieus nemen als een reviewer. Niet de wereld, maar vooral de personages zijn niet zomaar cliché, maar gewoon ongelofelijk slecht uitgewerkt, net als elke vorm van 'ontwikkeling'. Dat de animatie zo zwak is snap ik ook niet, alsof de man achter de actiescènes in Pokémon hetzelfde besloot te doen met een hoger budget.

Ik was veel meer 'hyped' voor SAO dan voor AW, maar wat een teleurstelling. Slechtste serie die ik in een lange tijd heb gezien (tot nu toe), en vind het een negatief teken dat iets dat op bijna elk punt faalt toch goed ontvangen wordt. SAO is wat mij betreft een mooi voorbeeld geworden hoe een hype kan leiden tot een grote groep hersenloze fanboys, waarbij kwaliteit overduidelijk geen rol hoeft te spelen.
DraconisMarch is een eikel en ik ben het niet vaak met hem eens, maar in dit geval (SAO ep.10 spoilers) wel.
Ik volg hem voorlopig nog in de hoop dat de volgende arc richting het niveau van AW gaat en uit respect voor AW.

Ik vermaak me ten zeerste met SAO, maar ik geef wel toe dat de twee hoofdpersonages beter Gary Stu en Mary Sue hadden kunnen heten :'D

Laten we het wel op commentaar op de serie houden, niet op de kijker. Zo'n reviewer is absoluut niet serieus te nemen.

Kino's Journey
Er zijn van die series waarbij je na afloop denkt: waarom heb ik dit niet eerder gekeken. Dat was mijn gedachte na het kijken van Kino's Journey, een serie die ik constant uitstelde totdat ik op Abunai! toevallig enkele afleveringen meepikte. Na één aflevering was het me al duidelijk: deze serie is iets bijzonders.
Kino's Journey gaat over een meisje genaamd Kino, die reist op haar pratende motor Hermes door allerlei fictieve landen. Eh ja, pratende motor, maar voor de rest is het een realistische serie. Kino heeft één regel: ze kunnen niet langer dan drie dagen in een land verblijven. Anders zouden ze misschien de neiging krijgen om daar definitief te vestigen en het leven van een reiziger op te geven. Elk land heeft wel iets bijzonders, en dat is het voornaamste plezier van deze serie. In elke aflevering wordt een unieke samenleving getoond, waar de mensen hun eigenaardige gebruiken de gewoonste zaak van de wereld vinden. En dat is waar Kino's Journey om draait: culturen kijken. Door de ogen van Kino leer je elke keer weer een bijzondere maatschappij kennen. Vaak met een onverwachte wending, waardoor je regelmatig na de aflevering nog nadenkt over wat er is gebeurd.
Het verhaaltempo is rustig, en daarom is dit niet voor iedereen een leuke serie. Voor mij past het precies in het rijtje van oa. Haibane Renmei, Mushi-shi, Natsume's Book of Friends en Spice and Wolf: rustige series die je nog lang zullen bijblijven, maar waarbij de herkijkwaarde wat lager ligt. Toch reken ik deze serie ook tot mijn favorieten.
Score: 9/10

Moribito: Guardian of the Spirit
Moribito is een serie die door velen hoog gewaardeerd wordt, maar waar toch weinig over gesproken wordt. Op ANN is het de fantasyserie met de hoogste score na Fullmetal Alchemist. Hier moest ik meer van weten.

In een wereld vergelijkbaar met het traditionele Japan probeert de keizer zijn zoon Chagum om het leven te brengen, omdat hij bezeten is door een wezen. Als dit wezen zou blijven leven, dan zou het een landelijke droogte veroorzaken. Maar op een dag redt de vrouwelijke bodyguard Balsa hem van een van deze moordpogingen. Chagum's moeder weet vervolgens Balsa op te sporen, en vraagt haar om haar zoon te beschermen. Balsa gaat hier op in, en samen vluchtten ze weg van de paleiswachters. Er is echter meer aan de hand met het wezen in Chagum en samen gaan ze op zoek naar de waarheid.

Moribito is een fantasyserie ten top. Het weet een prachtige wereld neer te zetten met personages die je lang zullen bijblijven. Production I.G. heeft hier fantastisch werk geleverd; er zijn weinig series die deze kunnen evenaren in gedetailleerde achtergronden en personageontwerpen. De regisseur is ook een bekende, hij regisseerde beide seizoenen van Ghost in the Shell: Stand Alone Complex en het nieuwere Eden of the East. Deze serie berust zich niet op vreemde technologieën, maar is net zo interessant als zijn andere werken.

Er valt deze serie slechts één ding aan te merken: het verhaaltempo ligt te laag. Het is gebruikelijk om twee boeken per seizoen (12-13 afl.) te behandelen, zie bijvoorbeeld Spice and Wolf en Sword Art Online. Moribito doet echter 26 afleveringen over het eerste boek, en dat terwijl het eigenlijk een tiendelige serie is. Er zijn met name in afleveringen 7-13 enkele verhalen toegevoegd om zo genoeg inhoud te hebben. Niet iedereen zal het geduld op kunnen brengen, maar fans van fantasy zullen zich genoeg vermaken met de rijke wereld.

Moribito behoort tot de beste op het gebied van fantasy. Het is een mooi voorbeeld van hoe fantasy niet altijd hand in hand met actie hoeft te gaan, alhoewel ook deze serie regelmatig spannende momenten kent.
Score: 9,5/10

Oh, die serie is nog niet eens zo heel oud. Een beetje onder mijn radar geglipt denk ik destijds, die moet ik maar eens gaan inhalen

Moribito heb ik gedropt rond de zevende aflevering, want het ging te traag om mijn aandacht vast te houden (en dat moet je het wel heel bont maken bij mij). Is de uiteindelijke climax van het verhaal het waard in dat geval?

Oh, en Kino's Journey is inderdaad een hele goede serie. Ik heb hem jaren geleden al een keer gezien en het is inderdaad een van die zeldzame series die je lang bijblijven (inderdaad net als Mushishi en Spice & Wolf). Jammer dat de Engels vertaalde light novels na het eerste boek gecanceled zijn.

Ik vond dat met name na aflevering 12 het verhaal weer redelijk opgepikt wordt en de finale is ook vrij intens. Maar het blijft nog steeds deel van één boek, dus het tempo ligt nog steeds vrij laag. Ik kon me in ieder geval genoeg vermaken met de wereld en de personages.

Moribito heeft hetzelfde probleem als Kino's Journey: de vertaling van de lightnovels stopte al na boek twee van de tien. Qua lightnovels kan ik je wel Spice & Wolf van Yen Press aanraden. Vanaf volgend jaar verschijnen er drie novels per jaar (voorheen twee) en er zijn er al twee uit die niet meer het verhaal van de anime behandelen (deel 4 en 6).

EDIT:
En ik kan weer een anime van mijn lijst afstrepen. Helaas heb ik te maken met een backlog die, net als vele andere, vaker groeit dan slinkt. Dit weekend heb ik de volgende serie uit 2010 gekeken.

Sound of the Sky (Sora no Woto)
Sinds Kanata als kind is gered door een soldaat en inspiratie vond in het geluid van haar trompet, is het haar droom om trompet te spelen. Zij sluit zich vervolgens aan bij een plaatselijke legerbasis van het Helvetiaanse leger, waar ze gratis lessen kan krijgen. De trompet is namelijk in deze postapocalyptische wereld een voorname vorm van communicatie over grotere afstanden en wordt vooral in het leger gebruikt. Op de basis zijn vier andere meiden gestationeerd en samen bewaken zij de plaatselijke grens, op de rand van Niemandsland.

Ik weet niet goed wat ik van deze serie moet denken. Aan de ene kant is er een interessante wereld waar oorlog nog steeds een dagelijkse dreiging is, aan de andere kant zijn er de vijf hoofdpersonen die duidelijke moétrekjes hebben (en personageontwerpen á la K-On!). De serie is dan ook verdeeld in afleveringen vol happy-go-lucky-momenten tussen de dames en zware elementen over oorlog. Deze serieuze momenten redden de serie uit moéland.

Dit is dus geen vrolijk K-On, maar heeft ook weer niet de intelligentie van Haibane Renmei. Dat maakt het een vreemde tussenvorm, waar de regisseur wel meer bekend mee is... Elfen Lied. Dit komt ook naar voren in de prachtige opening, gezongen door Kalafina en met Elfen-achtige beelden, en in het verwerpelijke endingliedje, dat soms zeer ongepast is na een serieuze aflevering.

Al met al ben ik blij dat ik deze serie gezien heb, maar door sommige misplaatste elementen is het geen favoriet. Dit is echter wel een verhaal dat speciaal voor de anime geschreven is, en dat kan ik zeker toejuichen - al is het maar dat er geen risico is op een 'lees-de-manga-einde'.
Score: 8/10

Sayonara Zetsubou Sensei (de hele serie)
Ach, je moet er maar van houden, en dat doe ik ook. Deze anime vind ik zo geweldig dat ik er zelfs een cosplay van heb besteld.
Het gaat over een depressieve leraar die heel pessimistisch naar de wereld kijkt en overal kritiek op heeft. Het is een satire en een parodie met een tekenstijl die doet denken aan xxxHolic. Het is gemaakt door SHAFT, de animatiestudio die ons ook Puella Magi Madoka Magika gaf, maar deze anime druk zijn stempel nog veel groter op de anime.
Ik geef toe dat er een beetje weinig afwisseling in zit in het begin van Zan, maar dat maken ze aan het eind van het seizoen goed.
Zetsuboushita, ik wens dat er meer afleveringen komen!
9,3/10

Ja, het zijn interessante boeken. Ik heb er op het moment drie en ik denk dat ik deel 4 haal zodra mijn salaris binnenkomt. Ik ben ook blij dat ze dubbele covers geven want de Amerikaanse covers vind ik maar meh.

En Sora no Woto staat al een tijdje in mijn backlog. Ik moet het nog een keer gaan zien, maar daar is het dit seizoen te druk voor.

In ieder geval, een serie van vorig seizoen is eindelijk volledig gesubt;

Joshiraku

Ik had nog zo mijn twijfels over de serie na de eerste aflevering, die geslaagde grappen had maar meer mis sloeg dan raak, maar ik ben blij dat ik de serie ben blijven kijken. Hoewel het gezien de stijl nog steeds hit en miss blijft wat betreft grappen, zijn ze later een stuk geslaagder en verandert dit in een zeer vermakelijke serie die me elke aflevering wel een keer hard liet lachen (wat voor mijn een goede graadmeter van een geslaagde comedy is). Het neemt zichzelf totaal niet serieus en weet ook veel van de valkuilen te vermijden waar andere comedy-series wel in vallen (hallo, Binbougami-ga!).

De serie gaat in feite over vijf meiden, allemaal behorend tot een groep rakugo-artiesten (wat obscuur is zelfs in Japan, me denkt dat de schrijver iets heeft met ouderwetse dingen). De echte voorstelling zien we nooit, al wat ze doen is rondzitten in een kamer en slap ouwehoeren (en af en toe de stad in gaan). Maar waar series als K-On puur gaan om schattige meisjes die thee drinken (iets dat oersaai is, waardoor ik de schurft aan die serie kreeg) is deze serie meer een parodie op dat soort series. Het lijkt me sterk dat de K-On meiden Jehova's in elkaar beukten, of kerstmis doorbrachten verdwaald in een kerstboom waarna de hele boel verandert in een parodie op Predator en Apocalypse Now!

De typische Koji Kumeta humor is dus weer aanwezig. Dit betekent gekanker op alles wat er mis is met de wereld, obscure referenties naar van alles en nog wat, veel zelfspot en een fourth-wall die praktisch amper bestaat. De animatie is simpel maar meer is er ook niet nodig, de personages spelen vermakelijk op elkaar in en de ED is ontzettend catchy. Over het algemeen heb ik me goed vermaakt met deze serie en het was zeker een van mijn verrassingen van het magere zomerseizoen.

8/10