Joshiraku

Ik ben het helemaal eens met dit review, al vermaakte de grappen in het begin mij ook heel erg. De grappen in het begin waren meer taal-gericht en waren daardoor heel moeilijk te vertalen, maar daarom leken ze ook de plank mis te slaan: ze mikten niet eens op de plank. Ik kan net genoeg japans om die grap terug te herleiden tot wat ze bedoelden en daarom heb ik de serie vanaf het begin al leuk gevonden.
Als pessimist ben ik ook een groot fan van Kigu en Kukuru. Ik vind wel dat Kigu's 'dark voice' erg slecht is gedaan. Er zat zo veel potentie in die grappen daarvan.

8½/10

Higurashi (alles behalve de ova's)

Al sinds het begin heb ik geprobeerd te ontcijferen wat the hell er gebeurde in dat kleine dorpje en na elke arc denk je het antwoord te hebben, maar toch niet. De serie is extreem slim opgebouwd en je gaat echt houden van alle characters. De irritatie die politieman Ooishi opwekt is onbeschrijfelijk goed gedaan. Een paar downers zijn wel af en toe een beetje slechte voice acting en animatie/art, maar dat is in Kai verholpen.

Het gaat over 5 vrienden in het afgezonderde dorpje: 'word magician' Keiichi Maebara, 'omochiikaeri' Rena Ryuuguu, '(dirty) old man' Mion Sonozaki, 'trap genius' Satoko Houjou en 'shire maiden/nipah' Rika Furude

Er zijn twee delen: In Higurashi no naku koro ni zie je de eerste arcs waarin eigenlijk de setting wordt geïntroduceerd en waar je comfortabel wordt gemaakt met de gruwelijke manieren van sterven. (deze anime is echt NIET voor mensen die anime kijken omdat het schattig is). Het zet je ook wat aan het denken.

In Higurashi no naku koro ni kai wordt antwoord gegeven waarom het gebeurd, maar ze wachten tot het einde voor ze het doen. De grappen zijn perverser, de doden zijn walgelijker en de vragen worden dringender. Toch wordt uiteindelijk alles beantwoordt.

Het is een extreem sluwe anime met een antwoord waar ik echt van stond te kijken. Het is mooi, het klopt, en als je het antwoord eenmaal weet, is de afsluiting alles behalve een anti-climax.

Ik hoop niet dat ik te veel heb gespoild. Gomen nasai gomen nasai gomen nasai gomen nasai

De anime is ziek in elke betekenis van het woord en een echte aanrader als je van bloed houdt of een anime wil met een mysterie moeilijker dan elk mysterie van Gosick (ook een aanrader, maar niet voor 's avonds laat)

9,8/10

Ik heb de manga van de eerste arc en die is beter dan de anime, maar ik betwijfel of ze de arcs van Kai in de manga beter kunnen maken dan in de anime.

Higurashi... Ik wil zo graag de hele serie zien, maar het is me na twee pogingen nog steeds niet gelukt. (Ben blijven steken bij aflevering 13.)
De reden is dat er zo veel filler tussen zit, dat ik continu in slaap viel. Het helpt ook niet dat de characterdesigns op zijn zachtst gezegd 'eenvoudig' zijn in de rustige delen. Some day I will finish this anime...

Kimi Ga Nozomu Eien. Een verfrissende anime, ik had echt niet verwacht dat dit me zo diep ging raken, want in het begin had ik wat moeite met het ...""oudbollige" tekenstyl maar éénmaal voorbij de twee eerste afl. ja, ging het goed. een goed verhaal, wat goed uit het dagelijkse leven zou kunnen worden gegrepen, en dan het onverwacht einde van Haruka, het fysiek zwakke meisje wat een doorzettingsvermogen heeft van een locomotief, en dan Mitsuki, een zelfzekere vrouw, die toch maar een zwak karakter toont op het einde. Zeker een 10/10 waard! -V-

Er zit geen enkele filler in en er zijn heel veel dingen die onbelangrijk lijken heel belangrijk op het einde.

Mja, niet in de zin dat er anime-only afleveringen in zitten die geen verband hebben met het verhaal, maar de alledaagse scènes in het dorp zijn wel behóórlijk saai...

Strike Witches: The Movie
Er is iets wat Strike Witches beter maakt dan alle series over een groep schattige meiden met wapens. Het heeft een boeiend plot. Ondanks de absurde setting en de schattige meisjes met vele pantyshots gaat de kern van het verhaal over teamwork en strijden waarvoor je gelooft.

Ook in deze film vechten de Strike Witches weer tegen de buitenaardse invasie van Neuroi, die weer hebben bijgeleerd van hun vorige nederlagen en nu actief de communicatie tussen de verschillende militaire basissen verstoren. Hoofdpersoon Yoshika is in het vorige seizoen haar krachten verloren, maar dit belet haar niet om binnen haar eigen kunnen mensen te redden. Hattori, een nieuwe rekruut in het team, reist met haar mee en veel van de grappen gaat om haar wanneer ze Yoshika berispt dat ze zich meer naar haar rang moet gedragen.

Iedereen die de eerste twee seizoenen heeft gezien, is bekend met de succesvolle formule van de franchise en die verandert niet in de film. De luchtgevechten zijn zeer indrukwekkend en dit maakt het absoluut waard om de film te kijken. Dit is ongetwijfeld niet het laatste wat we van Strike Witches zullen zien. En ik zal blijven kijken.
Score: 7/10

Claymore
In een Middeleeuwse wereld verscheurd door mensetende monsters genaamd yoma, wordt de mensheid beschermd door een wel heel bijzondere riddereenheid. Door de dorpelingen worden zij Claymore genoemd. Half vrouw, half yoma, die om menselijke redenen en met monsterlijke krachten alle yoma op hun pad neerslaan. Ieder van hen heeft een persoonlijke drijfveer, vaak uit wraak, om zich volledig ten dienst te stellen van de schimmige Organization, die hen opdrachten geeft en de beloning van de dorpelingen opstrijkt.

Het verhaal volgt de Claymore Clare, die op een dag een jongen red van de Yoma. Aangezien zijn hele familie vermoord is en hij verder niemand meer heeft, besluit hij met Clare mee te gaan. Clare wil hier niets van weten – het is te gevaarlijk – maar gaat zich gedurende de reis meer om hem bekommeren. Verder krijg je langzamerhand steeds meer te weten over haar tragische lot als Claymore.

Vertellen wat de Claymore nou precies zijn, zou een grote spoiler zijn. Het zijn allen blonde vrouwen, gekleed in hetzelfde ridderkostuum en met een groot zwaard waar zij hun naam aan verlenen. En ja, er is een overtuigende reden waarom er alleen vrouwelijke Claymore zijn, en nee, er is geen fanservice te bespeuren. De Claymore kunnen monsterlijke krachten gebruiken, en krijgen daarbij monsterlijke trekjes. Maar er is een gulden regel: als ze over hun limiet gaan, dan zullen ze zelf in hetgeen veranderen waartegen ze vechten.

Ik heb deze serie met veel plezier gevolgd. Veel lof voor de stijlvolle character- en colordesign. Het is een grauwe wereld, waar soms de enige kleur van het rondvloeiende bloed komt. En bloed zul je veel zien, naast rondvliegende ledematen. Er rollen hier letterlijk koppen en daardoor is het verhaal een stuk gruwelijker dan de standaard shonenformule. Studio Madhouse weet zoals gebruikelijk meesterlijk om te gaan met lichtval, kleur en ook transformaties. Omdat de Claymore zich op de grens tussen mens en monster bevinden, verandert hun gezicht vaak van vorm. Draakachtige ogen, een grote mond vol hoekige tanden… dit is nog geen Hellsing, maar hun onmenselijkheid is tijdens gevechten onbetwistbaar.

Raki, de hulpeloze jongen die met Clare meegaat, is helaas een misplaatst personage. Omdat hij volledig mens is, is hij volkomen hulpeloos en is bovendien in sommige scènes een zwakke plek van Clare. In zekere zin is het wel interessant dat de aloude karaktertypen van stoere held en damsel in distress zijn omgedraaid, maar Raki is te hypocriet om als sympathieke sidekick door te gaan. Gelukkig is hij in het merendeel van de afleveringen afwezig, maar duikt in enkele momenten nog op om als verhaalgereedschap gebruikt te kunnen worden.

Een van die momenten is het einde, waar veel fans teleurgesteld over waren. Claymore is een langlopende mangareeks die niet geheel kon worden verteld. In de laatste vier afleveringen is dus gekozen om af te wijken van de manga en er een einde aan te breien. Ik ben hier tevreden over, aangezien enige vorm van sluiting nog altijd beter is dan een open einde dat trouw is aan de manga op dat punt (ook hier verdelen de meningen over).

Claymore is in de kern een echte shonenserie, met alle sterke en zwakke punten van dien. Sterke personages en intense gevechten, maar ook lange voordrachten midden in een gevecht, power-ups en onmogelijke technieken (monster zegt nog even een afscheidswoordje voordat hij opeens uiteenspat). Ben je op zoek naar iets grauwigers dan de typische shonen, dan mag je Claymore niet missen.
Score: 8/10

Zo… wat een lap tekst! Als het kon zou ik een uitgebreidere versie inzenden voor de AniWay, maar helaas belet de manga-uitgever dat. Ik ben ook tevreden dat ik hier even mijn zegje heb kunnen doen.
De volgende serie op mijn lijst is wat romantischer.

Kore wa zombie desu ka (of the dead) (Season 1 en 2)

Ik heb echt genoten van deze anime! Ik ben sowieso heel erg into the supernatural stuff! Maar de meeste 'magische' series zijn zo vreselijk tuttig en meisjesachtig! Nu ben ik wel een meisje, maar ik kan goede actie en (een beetje) seksistische humor best waarderen! Deze anime bevat veel actie, humor, sexy stuff en het belangrijkste: een goed verhaal! Ik kijk uit naar het volgende seizoen!

9/10

Rah-Xephon
Een alweer wat oudere serie en ook eentje die wat meer omstreden is. Er gingen al snel stemmen op dat deze BONES-anime een rip-off van Evangelion zou zijn. Op het eerste gezicht lijkt dat ook wel zo als je naar de overeenkomsten in plotline kijkt. Een middelbare scholier die een gave lijkt te hebben voor het besturen van een bionische mecha die gebruikt wordt tegen een invasie door een andere levensvorm, zo wordt hij ingebed in een geheimzinnige organisatie. Goed, dat is natuurlijk ook wel zo, maar deze beschrijving van de twee series komt net zo goed overeen omdat deze verschrikkelijk vaag is. Waar de plotelementen gelijk zijn, is de uitwerking compleet anders.

Ik moet uitkijken niet teveel te typen, want deze serie staat nogal open voor interpretatie. Van het begin af aan moet je gissen wat er precies aan de hand is maar zelfs aan het einde wordt niet alles uiteengezet. Gelukkig is het einde niet zo abstract als bij de originele Evangelion maar om nu te zeggen dat alles duidelijk; neen. Als je daar niet tegen kan, dan is dit niet de serie voor jou.

Een klein minpunten waar meer BONES producties aan lijden, is dat het niet meteen duidelijk is wat belangrijk is voor het plot en wat niet. Een voordeel daarvan is wel dat de serie goed herkijkbaar is. Zie de afleveringen als snapshots in/van het hele verhaal en je zit op de juiste weg.

[8,5]


Hourou Musuko (Wandering Son)
Een serie die toen hij uitgezonden werd, verdrongen werd naar verdomhoekje. Ik had te weinig tijd, teveel anime om te kijken en andere zaken aan mijn hoofd. Desalniettemin toch een serie die ik ooit wilde afkijken omdat er weinig anime zulke onderwerpen aansnijden. Wat voor onderwerp? De hoofdpersoon is een jongen die erg vrouwelijk is en zich daar ook naar wil gedragen. En voor één keer is dit uitgangspunt geen excuus voor allerlei fanservice en moe capriolen. Nee, deze serie neemt de serieuze insteek.

Je ziet de hoofdpersoon Nitori opgroeien en uitvinden wie hij nu eigenlijk is. Gelukkig is bijgestaan door behoorlijk open vriendenclub maar desondanks ontstaan er toch spanningen tussen hen. Allerlei relaties en onvervulde liefdes maken het geheel een stuk gecompliceerder. Daarnaast zorgen hun relaties met elkaar ook voor het nodige drama omdat ze net als Nitori zelf met hun pubertijd leren omgaan.

De pasteltinten waarin de serie grotendeels is geanimeerd maken het geheel een vrij zachte indruk waardoor de emotioneel zwaardere stukken iets sterker naar voren komen.

[8]



Edit: Zinsopbouw was dramatisch

RahXephon lijkt me ook zeker een leuke serie. De vergelijking met NGE wordt inderdaad vaak gemaakt, maar ik hoor ook veel reacties van mensen die RahXephon een verbetering vinden.

Wandering Son was ook voor mij een serie ik tijdens het uitzenden heb overgeslagen, maar later op ben teruggekomen. Het is een mooi voorbeeld dat anime ook serieus op zo'n onderwerp kan ingaan. Ik vond het erg goed verteld, de problemen in de hedendaagse maatschappij over genderissues komen goed aan bod. De lichte waterverfstijl is wel even wennen.

Tja, hoe meer series in dat genre hoe beter zou ik zeggen maar blijkbaar is niet iedreeen het daarmee eens. Voor mij is het al jaren geleden dat ik EVA gezien heb, afgezien van de films maar die hebben een heel ander karakter naar mijn idee. Wat RahXephon wel een stuk beter doet is in elk geval hints afgeven wat de abstractere delen waardoor het iets beter te behappen valt, waar EVA dit nauwelijks deed. Ook is de balans van de serie opzich ietsje beter, waar EVA vrij abrupt van highschool focus overging op het metaphysische, gaat dit bij RahXephon iets geleidelijker. Maar nogmaals, beide zijn fijne series waar ik goed van kan genieten.

Bij Hourou Musuko was alleen een klein minpuntje dat ik het eerste deel iets meer impact vond hebben dan het tweede deel van de series, het leek wel altijd te komen omdat hij op veel steun uit zijn vriendegroep kon rekenen. De kleuren had ik weinig problemen mee maar, in de eerste aflveringen, was het afentoe wel lastig karakters uit elkaar te houden, omdat ik ze nog niet goed genoeg kenden om ze aan hun gedrag of stem te herkennen. Maar goed, dat is meer gezeur in de marge.

Romeo X Juliet
Nee, dit is niet de animeversie van Shakespeares Romeo and Juliet. Hoewel het veel elementen ontleend aan de klassieker, is de kern van het verhaal totaal anders. Is het dan wel het kijken waard? Jazeker, als je het niet vergelijkt met het origineel; Shakespeare-puristen kunnen dus beter wegblijven.

Juliet is de dochter van de Groothertog van Neo Verona (een titel vergelijkbaar met koning). Op tweejarige leeftijd wordt de familie Capulet echter bruut vermoord door de adellijke familie Montague. Enkele trouwe dienaren weten met Juliet het kasteel te ontvluchten en duiken onder, maar zij zweren op een dag wraak te nemen. Veertien jaar later wordt Neo Verona geregeerd door de dictator Montague. Het gewone volk wordt onderdrukt en de enige die voor hen opkomt is de gemaskerde held Akai Kaze (rode wervelwind). Dit is natuurlijk Juliet, die al veertien jaar zich voordoet als jongen Odin om niet in het oog van de Montagues te vallen. Maar op een dag gaat ze als Juliet naar een adellijk bal en ontmoet daar de zoon van de dictator, Romeo. Voor beiden natuurlijk liefde op het eerste gezicht, maar kunnen zij samen gelukkig worden?

In deze korte beschrijving is al te zien dat hoewel er enkele bekende thema's en namen terugkomen, de anime toch een andere weg inslaat. En dit werkt zeer effectief, de eerste helft is actievoller en heeft een nog probleemvollere relatie tussen de twee geliefden dan in het origineel. De liefde tussen de twee is geloofwaardig en de momenten dat ze samen zijn, zijn hartverwarmend. Romeo's vader speelt een zeer goede rol als ultieme slechterik.

De rest van de personages mogen er ook zijn, Juliets vriendengroep bestaat uit karaktervolle mensen die allen veel om haar geven. De vrolijke noot wordt gespeeld door William, een derderangs toneelschrijver die vaak gelijk aanvoelt wat er in Juliet omgaat. Zijn volledige naam wordt nooit genoemd, maar de grap is natuurlijk dat dit Shakespeare zelf is, die inspiratie opdoet uit de relatie tussen Romeo en Juliet voor een zeer populair toneelstuk...

Ook al is het verhaal in de eerste helft van de in totaal 24 afleveringen erg goed, dit stort vrijwel geheel in in de tweede helft. Er worden enkele kleinere verhalen verteld die helaas de grotere gang van zaken onderbreken en bovendien zijn de mooie momenten tussen Romeo en Juliet geheel afwezig. Wanneer ze in de finale toch weer samenkomen om de Groothertog ten val te brengen, steekt er opeens een ecologisch subthema de kop op. Magische bomen mogen dan wel gepast zijn in Zetsuen no Tempest (geïnspireerd door Shakespeares The Tempest), maar in een personagedrama als Romeo en Juliet is dit volledig misplaatst.

Deze anime van Gonzo is niet de eerste serie van de studio gebaseerd op Westerse literatuur: Gankutsuou - The Count of Monte Cristo is ook door Gonzo gemaakt. Helaas haalt Romeo X Juliet niet hetzelfde niveau door de rommelige tweede helft, maar als romantisch drama is het een goede serie om eens te kijken. Ongetwijfeld zullen sommige kijkers een traantje moeten wegpinken.
Score: 8/10 (9/10 voor de eerste helft, 7,5/10 voor de tweede helft)

Ik probeer ook bij te blijven met recente films en daarom keek ik gisteren:

A Letter to Momo (Momo e no Tegami)
Deze film van Production I.G. is een echte familiefilm, het zou zo een Ghibli-film kunnen zijn. De verlegen tiener Momo verhuist met haar moeder naar haar grootouders nadat haar vader is overleden. Ze voelt zich erg rot, want de laatste keer dat ze haar vader zag hadden ze ruzie en heeft ze verschrikkelijke dingen tegen hem gezegd.
Wat ze niet verwacht, is dat haar nieuwe thuis al bevolkt wordt door drie youkai. Dit zijn Japanse monsters uit oude verhalen, maar alleen Momo kan ze zien. Hoewel ze voor veel problemen zorgen, lijken ze een doel te hebben. Kan het iets te maken hebben met haar overleden vader?

De beste film waar youkai een grote rol in spelen, blijft natuurlijk Spirited Away. Toch is deze film ook de moeite waard, zeker voor een jonger publiek. De drie youkai zorgen voor veel komische momenten en vele uiteenlopende gezichtsuidrukkingen in deze film zijn fantastisch gedaan. Daarnaast behandelt het het zware thema van de dood; hoe plotseling iemand er opeens niet meer is. Art en animatie zijn zoals vanouds in goede handen bij Production I.G., de BGM kan ik me minder van herinneren.

A Letter to Momo is een geslaagde vrolijke familiefilm met een hartverwarmend verhaal.
Score: 8/10

Het is weer vrij rustig in dit topic. De serie die ik heb gekeken was allesbehalve dat.

Detroit Metal City
Detroit Metal City is grof en beledigend. En op de een of andere manier weten ze dit te gebruiken voor een geslaagde comedy.
Koichi Negishi is niet happy. Hij is een zachtaardige, verlegen jongen die het liefst naar Zweedse popmuziek luistert. Maar het lot is hem niet goed gezind: op de een of andere manier is hij de lead 'zanger' en gitarist van de death metal band DMC geworden... en speelt deze rol met succes. Onder zijn lieve gedachten schuilt een sadistisch alter ego dat het liefst de wereld wil zien branden. Hoezeer hij ook zijn kwaadaardige kant probeert af te sluiten, komt deze op de meest ongemakkelijke momenten naar boven... en brengt zijn plannen voor een romantische relatie meer dan eens om zeep. Maar als DMC-zanger Krauser II heeft hij wel groot succes.

Er zijn veel bizarre animecomedies, en deze staat ongetwijfeld hoog op de lijst. Het heeft een uniek concept en een ideale lengte (12 afleveringen van ongeveer 12 minuten), waardoor de serie net stopt voordat het flauw wordt. Veel variatie in grappen is er niet, maar toch is het leuk om Negishi als Krauser zich uit allerlei problemen te zien worstelen en mensen proberen te helpen - totdat zijn sadistische kant het weer overneemt.
De animatie... is zeer lelijk en deed me denken aan Cromartie High School, een van mijn favoriete comedies met een vergelijkbare opbouw van grappen. DMC mag dan niet even grappig zijn, voor een absurde comedy heeft het zijn doel absoluut bereikt.
Score: 7,5/10

Haha, maar er moeten ook nog non-anime series gekeken worden

Detroit Metal City is inderdaad weer even iets heel anders. Een beetje over the top op meomenten maar desalniettemin erg vermakelijk

Laat ik ook maar eens reageren in Yupa's topic (serieus, waar haal je de tijd vandaan om de ene serie na de andere te kijken? xD)

Toradora

Ik vond het een geniale serie met echt geweldige grappen en een ongelofelijk geweldige Minorin! Het is echt de moeite waard om naar te kijken als je van romantiek en humor en romantische humor houdt.
Het verhaal is verrassend met een hoop leuke twists, al ben ik veel minder te spreken over het einde, wat ik al van mijlen ver zag aankomen. Ik vond het een downer toen het ook zo afliep als ik dacht dat het zou aflopen na de eerste aflevering.
Verder is de hoofdpersoon op een hoop punten verschrikkelijk onredelijk. Er was een punt waarin hij een vaderloos vervormd familiebeeld had en toen vond ik hem zo'n klootzak, dat ik eigenlijk de serie niet meer verder wilde kijken. Het was zo overduidelijk dat hij geen gelijk had en iedereen om hem heen vond dat ook. Het is zo irritant dat de serie dan uit zijn oogpunt is. Dit kwam verder naar het einde steeds vaker voor.

De serie tot aflevering 19 zou ik een 8,5 geven, maar de hele serie geef ik een

7,5

Al zou de serie zonder Minorin onder de 7 komen.
DE SERIE HEEFT MEER MINORIN NODIG!

Ja, ik hou de afgelopen tijd het tempo goed vol. Helaas groeit door topics als deze mijn backlog alleen maar. XD Ik ga zo maar eens kijken of RahXephon leuk is.

Toradora is zeker een leuke serie met veel energieke personages. Ik ben het niet eens met dat Ryuuji onredelijk was. Hij wist hoe zwaar het was voor zijn moeder die hem alleen moest opvoeden en daarom was hij waarschijnlijk wel jaloers op Taiga, die nog wel een vader heeft. Hij wist natuurlijk niet dat Taiga's vader haar al meerdere malen in de steek had gelaten. Maar goed, die fout maakte zijn karakter voor mij juist een stuk menselijker.