Fate/kaleid liner Prisma Illya

En zo hier de volgende telg uit de Fate serie. Na de duistere actie-serie Fate/Zero krijgen we hier dus...een magical-girl serie. Huh. Het speelt zich af in een alternatief universum waar Illya een normaal leven leidt, tot ze op een dag uiteraard in een magical girl verandert door het gebakkelei tussen twee magiërs (Rin en Luvia). Samen met lotgenoot Miyu gaat ze er dan op uit om gevaarlijke losgeslagen servants op te ruimen die de stad bedreigen.

Al snel wordt duidelijk dat de serie er geen zin heeft om puur op dat conventionele pad te blijven. In zekere zin is de serie gedeeltelijk een parodie op allerlei magical-girl cliché's, waarbij onder andere de kleding, transformatie-scenes en de interne logica van zulke series op de hak wordt genomen. Het constante gebakkelei tussen Rin en Luvia en het feit dat de magical girl-stokken leven en er een nogal eigenwijze houding op nahouden voegt ook een komische noot toe, waardoor de serie aanvankelijk luchtig blijft. Het duurt echter niet lang voor ze bepaalde elementen ook op een meer duistere manier beginnen te deconstrueren, zoals het werkelijke gevaar dat ze ook echt lopen, waardoor het parodie-aspect langzamerhand wat meer naar de achtergrond verschuift. Het is een wending die doet denken aan series als Madoka, al mist het de finesse om het echt vlekkeloos uit te voeren - zo mist er nog steeds echte spanning en kan gezeur van de personages soms op de zenuwen werken. Toch, uiteindelijk is het nog redelijk gedaan.

De serie is sowieso voor de rest in te delen in elementen die werken en elementen die wat minder goed uitgevoerd zijn. Zo zitten de gevechten best goed in elkaar en komen er genoeg verschillende tegenstanders aan bod om het interessant te houden, maar aan de andere kant slepen sommige conflicten zich door meerdere afleveringen heen en dat doet de pacing niet veel goed - vooral niet aangezien de serie überhaupt maar tien afleveringen heeft, en dus diens tijd spaarzaam moet gebruiken. De personages zijn ook amusant om naar te kijken, maar anders dan het plot blijven zij wel grotendeels steken in voorspelbare archetypen - compleet met vriendschap-speeches. Het laat je achter met een dubbel gevoel na het kijken - ik vermaakte me zeker, maar er waren genoeg momenten waarbij ik dacht dat het net ietsje beter had gekund, en dat is jammer.

De eenzame hoogtes van een serie als Madoka bereikt het dus niet, maar deze serie staat nog ver boven gammele 'duistere' magical-girl series zoals Day Break Illusion en weet zelfs zonder kennis van de Fate-franchise nog een degelijke serie te zijn. Niet perfect, maar nog best aan te raden voor eenieder die geïnteresseerd is in dit soort series. De net aangekondigde sequel zal ik dus ook zeker wel kijken.

7.5/10

Bedankt voor de recensie! F/KLPI stopte ik al na de eerste aflevering mee, maar als Fate-fan was ik toch benieuwd hoe het verder ging. De jonge personages en de pratende stokken waren een grote turn-off voor mij, maar het is goed om te lezen dat het verhaal serieuzer wordt. Misschien dat ik het nog een kans geef.

Als je je verwachtingen binnen de perken houdt (het is immers geen Fate/Zero) zou ik je wel aanraden het een kans te geven. Er zitten ook genoeg verwijzingen en personages uit de rest van het Fate-universum in om een gevoel van herkenning te geven, en in het genre is het een soort Madoka-light (en de manga is ook ouder dan die serie, dus het is geen rip-off) wat als compliment gezien kan worden.

Dit is ook een van de series waarvan ik hoor dat de opeenvolgende arcs steeds beter worden, dus ik vraag me af hoe de sequel zal uitpakken.

Heb mezelf ook zeer vermaakt met fate kaleid. Sommige dingen waren inderdaad wat cliche (de vriendschap speech kon niet uitblijven) maar desondanks bleef ik het leuk vinden om elke week te kijken.
Het is geen fate/zero, maar het is ook zeker geen slechte serie. Madoka light kan ik me wel in vinden inderdaad.
Ik kijk uit naar het 2e seizoen zelfs

Dareka no Manazashi: Korte anime film! mooie Animatie en Goed verhaal.
Punt: 7/10
Inu to Hasami wa Tsukaiyou: Grappige Comedy anime. Over een jongen die verslaafd aan boeken. Dan van hij een kogel voor een meisje. Hij gaat dood en komt dan terug in het lichaam van een hond. Hij komt weer te recht bij het meisje dat hij gered heeft. Zij bleek de schrijver van zijn Favoriete boeken reeks te zijn. Ze kan mede zijn gedachten horen en zo kunnen ze communiceren. Alleen heb je veel actie waar de schaar te pas komt en de hond word verknipt als het meisje boos is wel grappig en zielig te gelijkt. Matige Comedy anime met nog al veel vage scene voor mijn doen maar wel oké.
Punt: 6/10

Silver Spoon

Het wordt vaak gezegd dat van praktisch elk onderwerp wel een anime gemaakt wordt, en dus past deze serie - een serie over boeren - precies in dat rijtje. Het is een adaptatie van de manga van Hiromu Arakawa, bekend van klassieke actieserie Fullmetal Alchemist; op eerste gezicht een vreemde combinatie, maar gezien hoe ze er nooit een geheim van maakte uit een boerenfamilie te komen past dit juist precies in haar straatje. De serie gaat over stadsjongen Hachiken die, om zijn ouders te ontvluchten, naar een agriculturele school in het boerenland gaat om daar zijn opleiding te volgen. Daar ontmoet hij veel boeren-in-opleiding, allemaal met verschillende achtergronden, en leert hij wat het boer zijn nu precies inhoudt, van het bedrijf runnen tot mest scheppen, terwijl hij zelf probeert uit te vogelen wat hij gaat doen met zijn leven.

Hoewel de opzet misschien niet bepaald interessant lijkt te zijn, is de uitvoering desalniettemin erg goed. Het is makkelijk je in te leven in Hachiken's situatie en zijn verwarring over het boerenleven, en de serie is gefocust op zijn karakterontwikkeling en groei in zijn nieuwe situatie, zoals een typische slice-of-life serie betaamt. De andere personages nemen eveneens een belangrijke rol in: ze krijgen genoeg eigen karaktertrekken en problemen om memorabel te blijven en blijven niet haken in stereotypen. Zo is Mikage, een van Hachikens vrienden, meer dan een simplistische love interest, maar heeft ze duidelijk haar eigen leven en problemen, en elk ander personage vertoont ook signalen van die grotere complexiteit (zij het in verschillende mate). Ze voelen aan als mensen, niet enkel personages (op wat excentrieke leraren die voor de komische noot zorgen na) wat het makkelijker maakt een bond met ze te vormen. Het is ook goed dat de serie zich niet geneigd voelt om artificieel conflict te creeëren, noch door overdramatische omstandigheden noch typische pestkoppen, waardoor het duidelijk in de realiteit gegrond blijft.

De serie is bovendien vaak grappig en weet een goede balans te vinden tussen luchtigere momenten en tijden waarop het meer serieus wordt, waardoor de serie erg plezierig om te kijken blijft. Wel moet gezegd worden dat er af en toe grappen zijn die de plank misslaan en zich te lang voorttrekken, Hachiken af en toe wat te schreeuwerig is en er momenten zijn dat de serie ietwat gerusht is. Niet alleen dat, maar dit blijft een kalme serie over het boerenleven - het zal niet de interesse van iedereen kunnen vasthouden en het was voor mij ook geen serie waar ik elke week enthousiast bovenop sprong. Het is een interessante anime, maar het mist de mogelijkheid je echt bij de lurven te pakken zoals de sterkste in het genre wel kunnen. Desalniettemin, een goede serie, en zeker een aanrader voor fans van dit genre. Op naar de tweede helft volgend jaar!

8/10

Silver Spoon
Slice-of-lifeseries staan nooit echt hoog op mijn lijst, maar af en toe zit er eentje bij die je aan het denken zet. Zo ook Silver Spoon, die door de ogen van een stadsjongen het boerenleven bekijkt. De reactie van hoofdpersoon Hachiken op de plattelandse mentaliteit zijn realistisch en geven ons als kijker ook een lesje dat je voedsel niet zomaar voor lief moet nemen. Hachikens uiteindelijke besluit over hoe hij hiermee om moet gaan is een goede afweging.

De personages zijn een sympathieke groep die vreemdeling Hachiken graag opneemt, maar de meesten blijven onderbelicht en zijn er meer om een rol binnen Hachikens vriendengroep te vervullen. Het verhaal is rustig, noch bijzonder komisch noch aangrijpend, en dat zorgt ervoor dat het tempo soms een beetje laag ligt, bijvoorbeeld als de groep voor de zoveelste keer aan het eten is en ons op overdreven wijze moet laten weten hoe lekker het is.

Als dit van een onbekende mangaka was, zou hier het verhaal waarschijnlijk eindigen. Maar een uitgever zou wel gek zijn om Arakawa's manga te laten stoppen en dus vrees ik dat het tweede seizoen minder goed zal zijn. Ze zullen in ieder geval met een nieuwe kwestie moeten komen om het boeiend te houden.

Score: 8-

Clannad

zo'n soort anime heb ik eigenlijk nog nooit gekeken, maar hij is me wel bevallen moet ik zeggen! Vond de verhaallijn goed en ben van plan om ook nog een keer Clannad after story te gaan kijken. Hoor van veel mensen dat ze die nog beter vinden.

Sunday without God.

All I can say now.... wat een ontzettend raar einde Ik snap er niet veel meer van, zometeen even googlen of er wat meer verduidelijkt staat.
Ik vond de serie wel vermakelijk om naar te kijken, en ik genoot ook van de stijl waarin het getekend was, maar hij sprong nogal van de hak op de tak. Eerst dat gedoe met humpnie, toen ortus, toen die kostschool en ineens class 3-4. Het voelde niet echt als een geheel of verhaal lijn en ik had het idee dat we een hoop informatie miste.
Heel jammer, want het had volgens mij veel beter gedaan kunnen worden, met meer uitwerking en meer afleveringen.

Voor nu, een 7 en dat is jammer want ik had hem hoger ingeschat.

Sunday Without God

Deze serie speelt in een wereld waar God de wereld compleet in de steek laat, en waardoor de hele mensheid stopt met permanent dood te gaan. Iedereen die vanaf dat punt sterft, blijft over de aarde zwerven als wandelend lijk, en alleen de bovennatuurlijke Grave Keepers kunnen mensen nog een laatste rustplaats geven. De hoofdpersoon, Ai, is er zo eentje, en haar doel is om over haar dorp te waken en de mensen daar tot rust te brengen als ze zouden sterven. Tot op een dag een vreemde man, die ze ervan verdenkt haar vader te zijn, het dorp binnenvalt en iedereen uitmoordt, waarna ze hem maar de buitenwereld in volgt om antwoorden te krijgen. Zo begint het verhaal.

Deze interessante opzet, die zich plaatsvindt in een wereld vol mysteries, geven verwachtingen voor een bovengemiddelde fantasy-serie. Het helpt ook dat de serie op veel vlakken goed in elkaar zit; de achtergronden en de wereld zelve van Sunday Without God zijn dan ook prachtig, vol pittoreske locaties die een goede sfeer weten neer te zetten. De muziek, zowel de OP en ED als de muziek in de serie zelf, is ook erg sterk en weten vaak de perfecte toon aan te slaan.

Het is daarom jammer dat de serie compleet de mist in gaat op plotgebied. Ten eerste, de pacing is overduidelijk gerusht, waarbij het ene light novel na het andere erin gepropt wordt, met daarom een groot gebrek aan logische verklaringen en karakterontwikkeling. Het heeft als gevolg dat de serie vaak cruciale informatie mist om de situatie te begrijpen, en het maakt een bond vormen met de personages eveneens bijna onmogelijk. Vaak gaat het ook rechtstreeks tegen eerder neergezette regels in, soms door middel van complete Deus Ex Machina, wat een doodzonde is voor dit soort series. Immers, waar blijft de spanning als je weet dat de serie toch makkelijk zonder repercussies diens regels kan verwerpen? Het feit dat de serie daarbij altijd de dingen ongedaan maakt die juist interessant zijn is al helemaal funest.

Uiteindelijk is de serie dus een klassiek gevalletje van goede ideeën, slechte uitvoering. Het valt in precies dezelfde valkuilen als een serie zoals Maoyu eerder dit jaar, en is door de mindere kwaliteit van diens verhaal er nog een stuk matiger door. Hoewel het hier en daar nog een redelijke episode heeft, is de serie eigenlijk alleen aan te raden voor fans van oogsnoep, want dat is het enige dat het wel goed doet.

5.5/10

WATAMOTE ~No Matter How I Look At It, It's You Guys' Fault I'm Unpopular!~

En hier dus een van de meer aparte series dit seizoen. De serie gaat over de 15-jarige Kuroki Tomoko, een onpopulair meisje dat zichzelf doorgaans opsluit in haar kamer om achter haar computer te hangen. Maar, zo neemt ze zich voor, de middelbare school zal dat allemaal veranderen, en dus verwacht ze (precies volgens het stramien van haar games en anime) dat ze zichzelf zal ontpoppen tot populaire sociale bij en een plezierig, druk schoolleven zal hebben! Maar dan gaan er drie maanden voorbij en merkt ze op dat ze geen sociale vaardigheden en geen vrienden heeft, in een klas die amper doorheeft dat ze bestaat. Hoe dat te veranderen...

Watamote kan opgesomd worden als een tragikomedie - een die het leven volgt van de depressieve Tomoko die wanhopig probeert vrienden te maken, of in ieder geval gewoon een normaal gesprek te hebben met een vreemde. Een reis die doordrenkt is van vele, vele sociale nachtmerriesituaties waar ze in terechtkomt, die zowel vaak grappig als uiterst meelijwekkend kunnen zijn. Een reis die zich ook niet focust op Tomoko die zich langzaam uit haar situatie klimt, want ze faalt keer op keer ondanks haar pogingen, maar in plaats daarvan meer een karakterstudie van haar is. We zien bijvoorbeeld hoe ze een meisje van tegenstellingen is - iets waar de volledige titel ook naar verwijst - hoewel ze bijvoorbeeld zelf populair wil zijn, brandt ze iedereen die dat wel is af als 'hufters en sletten' (zelfs haar enige vriend, Yuu, noemt ze zo). Ze droomt ervan iemand te zijn waar iedereen tegen opkijkt, maar jaagt ze vaak genoeg weg door haar eigen zelfzuchtige en irritante gedrag (waarbij vooral haar broer het te verduren krijgt). Ze is een complex personage, en ook allesbehalve perfect, maar dat maakt het uiteindelijk niet moeilijk om met haar mee te leven, en het laat je elke kleine overwinning voor haar toejuichen.

De serie weet namelijk gelukkig haar ergste momenten ook wel goed te balanceren met lichtere momenten - vaak donkere humor, zoals hoe de realiteit haar anime-achtige plannen constant neerschiet - maar soms ook hartverwarmende conclusies, waardoor de serie nooit volledig verdrinkt in drama. De serie is ook zeker deels gemaakt om de kijker een spiegel voor te houden, een oncomfortabele spiegel, want hoewel Tomoko wel erg veel pech heeft, zijn de situaties waarin ze terechtkomt erg herkenbaar voor veel mensen.

Als adaptatie van de manga is de serie ook subliem. De serie weet de sfeer goed te zetten met diens kleurschema's en stylistische keuzes, het weet de toon altijd precies te raken en de veranderingen die zijn aangebracht helpen vaak om de verhalen wat verder uit te breiden. De OP en (veranderende) ED zijn ook apart en versterken de eigen smoel die de serie heeft. De voice-acting, en dan in het bijzonder Tomoko, verdient ook een pluim, want haar stem past perfect. Ze klinkt allesbehalve een typisch schattig schoolmeisje, en haar huiverige, schrille stem is immer herkenbaar.

Uiteindelijk is Watamote een van de meer unieke anime dit seizoen, en zeker een die langer zal blijven hangen dan de meeste. Het is zeker niet voor iedereen, en sommige mensen zullen zich wellicht gefrustreerd voelen door het gebrek aan dynamische karakterontwikkeling, maar het is wat mij betreft ook een van de sterkste series geworden. Het is geen serie waarmee je nou zou zeggen dat je enorme lol had, maar het laat zeker een impressie achter.

9/10

En deze nog even...

Senyuu. 2

Dit vervolg van de fantasy-parodie short is in principe meer van hetzelfde. De met idioten gevulde cast van de serie weet, als ze de juiste toon slaan, voor een hoop lol te zorgen. Het neemt zichzelf nooit serieus (elke keer dat het dat lijkt te doen is het weer een opzet voor een grap) en het plot is maar bijzaak. Niet elke episode is even grappig, maar voor een serie die maar een paar minuten duurt elke week blijft het wel waard om te volgen. Zeker gezien hoe baggerslecht veel andere shorts zijn.

En blijkbaar komt er een derde seizoen aan. Ach ja, die zal ik ook wel volgen.

7/10

The World God Only Knows - Goddesses Arc
Wat is dat toch de laatste tijd met teleurstellende vervolgen? Het zal wel aan mij liggen. De fout die dit derde seizoen voor mij maakte, was om een groot deel van de manga over te slaan om een minder interessante arc te vertellen. Wat de eerste twee seizoenen leuk maakte, was dat Katsuragi zijn gamekennis wist toe te passen om de problemen van de meiden op te lossen en een helpende hand daarin te zijn. In dit seizoen zijn er echter geen problemen en krijgen de meiden niet meer de aandacht; zij zijn objecten om het achterliggende verhaal van good vs. evil te sturen. Wat ook niet helpt is dat Katsuragi bijzonder onsympathiek is geworden, zodra iemand niet meer in het 'plan' past, schuift hij haar bruut aan de kant.
Het idee om personages terug te laten komen was leuk, maar de uitwerking laat te wensen over. Dat maakt dit slechts een gemiddeld vervolg.

Score: 6 (voor de eerdere seizoenen een 8 )

The World God Only Knows - Goddesses Arc

De 'The World God Only Knows' series hebben mij altijd wel gelegen, en dat is met dit derde seizoen niet anders. De situatie is ditmaal wat chaotischer dan normaal; de oude demonen hebben hun plannen extra kracht bijgezet en zijn een offensief begonnen, waarbij ze het voorzien hebben op oude godinnen die nu in mensen huizen. Om precies te zijn, eerder conquests van Keima, die zich nu alles herinneren, wat grote complicaties oplevert voor hem. Aldus moet hij aan de slag om opnieuw hun hart te veroveren, en ditmaal staan er levens op het spel.

Anders dan Yupa was het plot geen probleem voor mij: hoewel de meiden minder innerlijke problemen hebben, focust deze serie zich ook meer op de problemen in een harem-situatie en hoe Keima ermee om moet gaan. Iets dat zowel voor veel hilariteit alsook veel drama zorgt. Keima wordt nu echt voor lastige keuzes gezet en moet zich over het algemeen gedragen op een manier waarop hij niet trots is, waardoor we nu andere kanten van hem zien. Andere afwisseling in de formule komt niet alleen door de terugkeer van veel personages, maar ook omdat Haqua nu de rol van helper op zich neemt, wat ook voor leuke situaties zorgt. Over het algemeen is het dus een redelijk solide seizoen van de serie.

Helaas zijn er wel kanttekeningen bij te zetten. Zo blijft het jammer dat de helft van het verhaal is overgeslagen om naar deze arc te komen - voor animekijkers (zoals mij) is het moeilijk een bond te vormen met sommige meiden omdat ze simpelweg nooit zijn behandeld. Niet alleen dat, maar de arc zelve is ook redelijk gerusht. Het gaat net allemaal een tikkeltje te snel, zeker vergeleken met de eerdere seizoenen, waardoor de emotionele climaxen minder goed uitgewerkt worden. Het weet in veel gevallen simpelweg niet dezelfde impact te hebben als de vroegere conquests.

Desalniettemin heb ik me wel vermaakt met dit seizoen. Het had nog genoeg goede momenten (en karakterontwikkeling voor Keima) om het het waard te maken, en het is jammer dat dit waarschijnlijk het laatste is wat er ooit nog uit de serie zal komen. Ach ja, het was leuk zolang het duurde.

7.5/10

Kiniro Mosaic

Het verhaal begint met de Japanse Shinobu die voor een vakantie bij vrienden van haar ouders blijft - een Engels koppel. Daar leert ze Alice kennen, en de twee worden al snel beste vrienden. Nadat de vakantie voorbij is zien ze elkaar niet meer maar blijven in contact, tot de dag komt dat Alice opeens bij Shinobu op de stoep staat. Het Engelse meisje is van plan daar te studeren en Shinobu kan dus haar lol niet op. Zo begint een van de zoveelste adaptaties van een 4-koma.

Het moet gezegd worden dat, hoewel de rest van de serie nooit hetzelfde niveau meer haalt, het een van de beste openingsepisodes van dit seizoen had. Het verhaal over het leven van Shinobu in het voor haar vreemde land en haar groeiende bond met Alice is een hartverwarmend stukje verhaalvertelling, compleet met pittoreske plaatjes. Het is goed genoeg dat je het als een stand-alone episode kan zien en de rest van de serie kan negeren (het deed me ook denken aan Ikoku Meiro no Croisée, een serie die bij mij hoog in het vaandel staat).

De rest van de serie is wat conventioneler, een typische 4-koma serie over de twee en hun nieuwe leven, waarbij de cast aangevuld wordt door oude vrienden van zowel Alice (Karen) als Shinobu (Yoko en Aya). De grappen worden snel achter elkaar afgevuurd, de meiden geven typische anime-reacties en uiteraard zijn er yuri-ondertonen (vooral tussen Aya en Yoko). Een bekend stramien voor schattige-meisjes-die-schattige-dingen-doen series, maar desalniettemin heeft deze serie me nog wel tot het eind weten te vermaken (wat is meer dan ik kan zeggen voor de meesten uit het genre, die me vaak vervelen). Het is weliswaar ongecompliceerde fluff, maar tegelijkertijd wordt er ook geen onnodig drama doorheen gegooid die het plezier vergalt en hoewel Kiniro Mosaic bij lange na niet tot de beste komedies behoort, wisten de grappen nog vaak genoeg doel te treffen voor mij.

Uiteindelijk vind ik het dus moeilijk om de serie te haten. Hoewel je het bestaan van de serie makkelijk kan negeren, en het me ook sterk lijkt dat het lang zal blijven hangen, heb ik er eigenlijk weinig echt negatiefs aan op te merken. Vermakelijke fluff dus.

7/10

Stella jogakuin Koutou-Ka C3 -bu: Een genre dat me normaal niet echt aan spreek maar door de schattige en grappige meisje in de serie toch leuk en de Animatie was er mooi.
Punt: 7/10


Choujigen Game Neptune : The Animation: Leuke anime. Ik vond het al sinds de eerst aflevering echt een goeie anime. Leuke charachters , Goeie Animatie, Goed verhaal en grappige en serieuze scenes en ook mooie transformaties (:
Punt: 8/10


Free!: Leuke zwem anime. Normaal ben ik niet zo van het sport genre in anime maar dit was echt geweldig serie. Hot anime boys, Achter grond verhalen van de charachters, Drama, Het belang van vriendschap, Swimming, Leuke Charachter, Comedy, Gewoon een geweldige uber goeie serie en de beste anime van het zomer seizoen als je mijn menig wilt.
Punt: 10/10

Stella Jogakuin Koutou-Ka C3-bu

Aanvankelijk had ik goede hoop voor deze serie. Het valt in het stramien van 'schoolmeisjes met een of andere hobby' (airsoft in dit geval) maar het had veel charme, een goede soundtrack en een kleurige cast. Het verhaal, over de verlegen Yura die wordt aangemoedigd zich bij de club te voegen, en om zo een sterker persoon te worden, had ook nog best wel wat potentie. En hoewel de meningen verdeeld zullen zijn, ging deze serie voor mij flink de mist in.

Het probleem is simpel: Yura. Om te beginnen moet ik zeggen dat ik niets heb tegen personages die allesbehalve perfect zijn; integendeel, personages die tal van problemen hebben en soms de enorme hufter kunnen uithangen voelen voor mij veel menselijker aan dan stereotiepe helden (Tomoko uit Watamote is een goed voorbeeld). Aan de andere kant, je loopt wel het risico dat een personage buitenproportioneel de eikel gaat uithangen en je alle sympathie voor hem/haar verliest. En dat is hier het geval, met Yura. Haar ontwikkeling is dat ze het airsoften veel te serieus neemt, haar zelfwaarde haalt uit winnen en ondertussen haar nieuwgevonden vrienden steeds meer tegen zich in het harnas jaagt. De hele serie lang ontwikkelt ze zich tot een steeds frustrerender personage waar ik al snel de schurft aan kreeg, al helemaal omdat alles puur haar eigen keuze is, draaiende om wat in feite, net als alle sporten, uiteindelijk maar een dom spelletje is. Gelijk met haar begint de serie zich ook steeds serieuzer te nemen en is het in principe geen lol meer om te kijken. Het feit dat ze er uiteindelijk amper repercussies van ondervindt (haar vrienden hemelen haar zelfs op) maakt het na het einde van die lange arc nog irritanter.

Nu zijn er nog meer kleine probleempjes aan op te merken (te veel opsommingen, vage spirituele zooi die uit de plaats voelt), maar ze vallen allemaal in het niet bij dat grote probleem in het midden. En dat is jammer, want in de paar episodes die zich niet op Yura focussen is het nog steeds een leuke energieke serie. Nu ben ik me ervan bewust dat dit persoonlijk is, en sommige mensen de ontwikkeling van Yura wel op prijs kunnen stellen. Ik ben er daar echter niet een van, dus voor mij is de serie een teleurstelling. Jammer maar helaas.

6/10