Bij mij was het omgekeerd. Ik vond veel van de 'gewone' zaken te lang voor mijn smaak.



Dat ze tijd namen voor de trektocht naar het einde vond ik mooi. Het 'oude' einde werd uit elkaar gehaald en op z'n kop gezet. Alsof je nagels in een doodskist staat te slaan en vervolgens wordt geconfronteerd met de onthulling dat de kist geen kist is. Ze hadden er alleen wel even een extra save-point in mogen stoppen. Voor mijzelf zat er trouwens één absoluut hilarisch moment tussen:

De moorden in de eerste game waren echt heel gemakkelijk, en bij Super Danganronpa 2 wisten ze dat te verbeteren door a la de Ace Attorney games de informatie/bewijzen tot je beschikking wat beter te doseren (je kon dan wel raden wat er gebeurd was, maar de bewijzen kwam vaak pas later beschikbaar), en in dat opzicht is V3 wel een stap terug, en daardoor kan een zaak inderdaad langdradig aanvoelen, omdat je wel ongeveer kan raden wat er gebeurd, maar ik vond de meeste zaken van V3 leuk genoeg om desondanks dat toch lol er mee te hebben. Bij de vierde moord was het bijvoorbeeld al vroeg duidelijk wat er gebeurd moest zijn, maar toch vond ik het gewoon erg leuk om te zien hoe dit idee werd uitgewerkt als detectiveverhaal. Ook bij de eerste zaak was ik blij verrast met wat er gedaan werd met het basisconcept.



Zo vond ik bij de zaken van V3 wel vaker dat ik wel een goed idee had van wat er ging komen (vooral dan ook weer omdat je net als bij het eerste spel, eigenlijk veel te vroeg alle informatie/bewijzen al krijgt) en juist daardoor wat beter ging kijken hoe het als detectiveverhaal was opgezet en wat het doel was van elk dingetje (i.e. fair play jegens de speler).

Bij het einde vond ik al het uitleg en drama weer tergend traag, maar goed, dat is altijd bij de Dangaronpa games. Het idee is leuk en zoals ik al zei, dit is een van de weinige series die het zou kunnen doen, hoewel het stiekem ook wel een beetje een combinatie is van de vorige twee games.

In de Halloween sale Just Cause 3, Outlast + DLC en Obduction (nieuwe van de makers van Myst) opgepikt. M'n man is nu al druk bezig met alles laten ontploffen in Just Cause 3, als ik weer wat meer vrije tijd heb ga ik Obduction denk ik eerst doen. Ik denk dat ik 'm wel ouderwets schermpje-voor-schermpje wil spelen ondanks dat ik een optie zag voor realtime rendering en rondlopen. Ik moet me toch wel een beetje nostalgisch blijven voelen (en de oudere Mysts met pre-rendered screens waren ook beter dan de latere realtime *kuch*).



Dit lees ik nu ook voor het eerst?! Haha! Hrmm, het had misschien niet mijn bug kunnen voorkomen, maar wel aardig wat verdwalingsirritatie kunnen oplossen. Wel jammer dat ze het niet als een patch voor de games beschikbaar hebben gemaakt.

En als de andere 2/3 van de game hetzelfde is als mijn eerste 1/3, dan had ik zelfs zonder de bug denk ik nog moeite gehad om de motivatie op te wekken voor deze game. Ik zat er over na te denken 'm weg te geven aan een vriendin die Batman fan is en 'm volgensmij nog niet heeft, maar door mijn eigen ervaring met het spel voel ik me hier schuldig over om dat te doen? xD

De ene game na de andere komt uit, en ik kan me op het moment niet als normaal focussen op één titel. Zo ben ik nu bezig met Super Mario Odyssey, Ys VIII, Dragon Quest VIII 3DS (om hem af te maken, ook al heb ik de originele game al twee keer uitgespeeld, het voelt niet goed om hem te laten liggen), Pokemon Gold (de 3DS port), Super Castlevania IV (SNES Classic) en South Park: Fractured but Whole (al heeft mijn broertje die gejat). En nu dus weer Etrian Odyssey V!

Uiteraard met een team gebaseerd rondom Made in Abyss - Nanachi de samurai-chick, Ozen de Dragoon, Reg de Pugilist, Riko de Herbalist en Faputa de Necromancer.

Samen gingen ze vrolijk even de eerste vloer van het eerste stratum verkennen, op een punt waar Ariadne Threads nog niet beschikbaar zijn. Ik had dus het geweldige idee om de hele etage in één dag te verkennen, voor efficiëntie!

Mijn tank werd ge-oneshot door een hond. Een schildpad beet me telkens in de fikken omdat ik een muntje moest en zou hebben. De besjes die ik at om TP terug te krijgen gaven mijn party voedselvergiftiging. En uiteindelijk werd het nacht en moest ik rennen voor mijn leven terug naar de ingang, die ik ternauwernood haalde met een halfdode groep.

Welp, goed om te zien dat deze serie nog geen spat veranderd is in dat opzicht.

Al een tijdje in mijn kast staan, maar nooit gespeeld: Black Sigil: Blade of the Exiled voor de DS. Het spel heeft een behoorlijke backstory, met een groepje die-hard 'retro' JRPG fans die een eerbetoon hiervoor wilde uitbrengen. Helaas is het spel wellicht te lang in productie geweest en de release te low-budget gedaan, want ik was niet echt onder de indruk toen ik voor het eerst het spel in handen kreeg. Ik dacht namelijk dat ik een bootleg te pakken had, maar wat googelen bracht mij onder andere op https://www.gamefaqs.com/boards/944570- ... d/55888154 . Nou, als de release er niet goed uit ziet, dan is hopelijk de game wel goed? Reactie: Meh. Ik vond het niet per se slecht, maar was ook niet onder de indruk. Ik ben ook behoorlijk nostalgisch naar oude JRPG's, vooral de eerste paar Final Fantasy's, maar dit spel wakkerde niet een warm gevoel in mijn hart op. Meer irritatie door de vervelende interface, afgewisseld met een klein beetje interesse in het verhaal. Dungeons zijn ook redelijk verdwalend, wat niet zo erg zou zijn als de random encounter rate niet zo hoog was!!!

Hoe graag ik ook deze game leuk zou willen vinden en zou willen supporten voor wat het probeerd...nee, sorry. Ik heb 'm na een uurtje of 5-6 uitgezet met geen interesse om verder te gaan. Wellicht als ik het spel had gespeeld toen ik 'm had gekocht zo'n jaar of 6-7 geleden ik verder was gaan spelen, maar tegenwoordig heb ik met mijn weinige vrije tijd hier niet zo veel geduld voor als ik weet dat andere (en waarschijnlijk betere) games op mij staan te wachten.

Hah, Roderick zat daar toevallig ook vreemd naar te kijken door ik hem een tour langs mijn nieuwe gamekasten (die nu al veel te vol zijn) gaf.

Het verhaal erachter is sympathiek, maar de game is inderdaad bijna onspeelbaar door één heel domme designfout die in een paar minuten opgelost had kunnen worden: de belachelijk hoge random encounter rate. Als ze dat hadden aangepast, was de game in één klap een stuk leuker geweest. Want naast die misstap is het best een goede game. De latere dungeons steken beter in elkaar, het vechtsysteem wordt leuker wanneer je meer combo's tot je beschikking hebt etc.

Eigenlijk jammer dat het geen pc-game is. Dan had een patch alles op kunnen lossen.

Eindelijk.

Nice! Van de langharigen banner? Al mijn orbs van de laatste tijd zijn helaas opgegaan aan de Halloween banner: meestal krijg ik best snel minstens één van de personages in banners met nieuwe personages, maar dit keer lukte het echt niet en zat ik al op 4.5% voor ik er een had :/

Yep, die bood voor mij de beste kansen. De kans op een Soren (4* of 5*) was op een gegeven moment zelfs meer dan 7,5%. Op Leo en Ike na heb ik nu alle personages die ik echt wilde hebben, dus de volgende orbs gaan weer allemaal naar de Halloween Banner (waar ik trouwens ook geen geluk mee heb).

Soren heb ik volgens mij onderhand wel drie of vier keer gehad (waarvan één 5*s), maar die vecht een moeilijke strijd tegen al mijn andere groene mages (Nino, Julia, Deidre en Performing Inigo).

Mjah, ik heb geen Julia en Deidre. Mijn opties om Reinhardt te counteren waren dus erg beperkt. Ik heb Soren Gronnraven+, Triangle Adept 3 en Bowbreaker 3 gegeven, en nu kan hij het opnemen tegen zowel Reinhardt als Brave Lyn (en de meeste andere Brave Bow-gebruikers). Kan op zich ook wel met Julia en Deidre, maar die hebben hun eigen niche.

En ik wou gewoon een Soren omdat die mij aan mijn in mei dit jaar overleden konijn doet denken :(

De Gronnraven+ en Triangle Adept combinatie zitten bij mij op Performing Inigo. Doet natuurlijk niet zoveel schade als met Soren, maar samen met Dance is het bijna gemeen hoeveel keuzevrijheid hij elke beurt aanbiedt.

Vreemd dat ik gister weer verbindingsmoeilijkheden had met Splatoon 2's Japanse splatfest (natuurlijk moet er een beetje citroensap over de kara'age!). Dat had ik de eerste Splatfest ook, dat ik misschien slechts één op de tien, vijftien pogingen een gevecht aan de praat kreeg, maar de vorige Splatfest ging het juist heel goed en ging het eigenlijk bijna zoals altijd. Ik neem aan dat ik door het regionale matching systeem wat sub-optimaal met mensen verbind tijdens een Splatfest (omdat ik nu niet met lokale spelers wordt verbonden, maar voornamelijk met mensen in Japan), maar waarom ging het de vorige keer dan wel goed? :/

Inigo heeft bij mij de budgetversie, dus hij gaat vooral mee als ik een danser nodig heb en iets wat bestand is tegen irritante blauwe units tijdens Arena Assault. Mijn ultieme Arena-combo is echter +atk Klein en Olivia, dus dan is het handiger om een echte meta-counter te hebben.



Over die versusdingen gesproken, de FEH Gauntlet was... compleet onvoorspelbaar. Op een goede manier. Het had niet veel gescheeld of er hadden twee underdogs in de finale gestaan. Alle fanactiviteit was ook gewoon leuk. Deze bijvoorbeeld. Veel leuker dan al die mensen die klagen over multiplier en hoe ze niet meer eenvoudig veertjes kunnen verdienen door de kant van het meest populaire personage te kiezen.

Ik heb dit keer niet zo fanatiek meegespeeld (de arenavlaggetjes heb ik maar laten liggen), maar ik had het gevoel dat de multiplier-periodes dit keer beter verliepen dan de voorgaande keren, daar leek het toch vaker erop dat degene die het laatst de beurt kreeg zou winnen. Overigens is dit de eerste keer dat ik slechts één ronde heb gewonnen (Hinoka -> Amelia -> Shanna). Qua veertjes maakt winnen of verliezen gelukkig niet echt heel veel uit. Overigens ook zo bij Splatoon's Splatfests: het scheelt uiteindelijk maar twee of drie Super Snails afhankelijk of je bij het winnende of verliezende team zit.

Na DMC (6uur, per ongeluk laatste 50% van de game op easy gespeeld) te hebben uitgespeeld ben ik door het grootste deel van mn must-play backlog heen waardoor ik tijd kan maken om het te rechtvaardigen om een Switch te halen.
Hier onder een lang verhaal (achteraf gezien) waar ik andere games vaak maar met een paar regels bespreek, maar met een reden...



Waar ik de game nog niet 100% heb uitgespeeld, heb ik de game genoeg gespeeld (20+ uur) om er een gefundeerd oordeel over te hebben.
Voor wat het uitmaakt: dit is de game waarvoor ik een Switch heb gehaald en bij het schrijven ook de enige game die ik erop gespeeld heb.
Kort over mijn Switch ervaring: geweldig systeem;
Reageert verrassend snel, als je hem in docked mode zet, of een spel hervat; binnen een seconde sta je op dezelfde frame waar je hem hebt uitgezet
Handheld mode werkt ideaal voor onderweg of weg van de tv (in pauze op werk)
USB-C voor opladen is mooi meegenomen
Tablet mode heeft me nog niet weten overtuigen
Controllers voelen zeer klein aan, maar voelen gewend aan na een aantal uur spelen (mario vraagt ook niet meer dan 3 knoppen)
Pro-controller is zeer solide
Mis wel online diensten als Youtube of Twitch want voor nu kan je er niet veel meer dan op gamen

Dan over Mario Odyssey.
De afgelopen weken kreeg ik steeds meer het gevoel dat dit de beste (3D) Mario is.
En de aanleiding van deze review is dat ik dat gevoel wil omzetten in mijn mening; dat dit de beste 3D Mario tot nu toe is.

Kort het hoe en wat.
Bowser ontvoert Peach en probeert een trouwerij te organiseren.
Hiervoor gaat ie langs verschillende planeten om objecten te verzamelen waar jij als Mario samen met de levende hoed 'Cappie' de achtervolging inzet.
Cappie kan je weggooien om zo iets verder te springen, er 1 keer op springen (om nog verder te komen) en gebruiken om vijanden over te nemen.

Maar wat maakt deze game zo goed? Wat maakt een platformer zo goed?
Je kan zaken noemen als besturing, snelheid, gevoel van controle, framerate, level design, uitdaging, variatie, muziek, sfeer, verhaal en nog wel meer,
maar wat deze game zo goed maakt is dat het op geen van bovengenoemde zaken (en andere die je kan bedenken) teleurstelt.
Dit zou je ook kunnen zeggen van een Mario64 of Galaxy (allebei in het algemeen zeer hoog gewaardeerde games).
Waarom ik deze game dan beter dan die andere vindt komt door een paar belangrijke keuzes die de game maakt.

Zelda invloeden
Mario is bekend door 100muntjes is 1 leven, de 1-up paddenstoelen etc.
Zelda dat wanneer je hartjes op zijn dat je dood gaat en 'het level/gevecht' opnieuw moet beginnen.
Deze Mario heeft veel invloeden van Zelda overgenomen, zo heb je geen levens meer maar verlies je muntjes als je dood gaat (en dood zal je veel gaan) en ga je terug naar het laatste checkpoint.
De muntjes hebben overigs veel gemeen met ruppees; je verzameld er veel waar je weer dingen mee kan kopen.
De grote open wereld van Zelda is ook terug te vinden in een vijftiental grote levels met ieder zijn eigen sfeer en vijanden.

Kwaliteit plus kwantiteit
In deze Mario is je hoofddoel het verzamelen van manen (om je schip power te geven, whatever).
In je eerste missiereeks moet je steeds een x aantal manen verzamelen om naar een volgend level te gaan.
Bij het 4e level deed ik eens goed mijn best om zoveel mogelijk manen te verzamelen, ipv het minimum, voor ik verder ging.
Kwam bij een stuk of 26 en dacht ze vrijwel allemaal te hebben. Toen ik in het menu van te verzamelen objecten per level keek bleken er 50+ in dat level te zitten.
Daarbij unlock je nog een 15tal extra per level wanneer je je eerste missiereeks hebt gehaald.
Super veel content (op het moment zit ik ook rond de 550 manen), dit betekend wel dat veel manen simpel te verkrijgen zijn, maar dat wordt goed gebalanceerd met lastigere manen en zodra je er 1 hebt ga je gewoon snel verder in het level.
Dus weinig down-time zoals in een Mario64, waardoor je door blijft willen spelen.

De minpunten
Het is geen perfecte game, aangezien die niet bestaat.
Wat dingen die me minder bevalt zijn oa de hulpjes van Bowser; ze missen een achtergrond verhaal en voelen er geforceerd bijgeplakt.
Met de motioncontrols kan je extra/betere moves doen, waar dit niet strikt noodzakelijk is (ik gebruik het zelf niet) kan het veel situaties makkelijker maken.
De framerate zakt wat in wanneer het heel druk is, waar dit tot nu toe pas op 2 plaatsen voor is gekomen valt het mij wel op.
Niet iedere vijand die je kan overnemen is even leuk, vaak kan je het ook zonder hun redden (moeilijker maar sneller).


Ik heb dan nog niet eens gehad over het verzamelen/verwisselen van kostuums, unieke muntjes per wereld, de 2d speelsessies, nostalgie en verwijzingen naar oudere games.
Veel geweldige en unieke muziek, Yoshi, het aparte brabbeltaaltje, interessante boss-gevechten, 2-player modes, mini games met online ranking, screenshot mode met stuk of 20 visuele filters.
Captain toad, amiibo's gebruiken voor hints, mushroom kingdom, idioot moeilijk laatste level en dan mis ik vast nog wel wat dingen...