Vanuit dat oogpunt verandert de serie met Shallie inderdaad meer in je standaard JRPG ja ("De wereld vergaat in 3 uur! Ok, tijd om de wereld over te banjeren en sidequests te doen!").

Al doe ik inderdaad niet (vaak) aan herspelen, dus gebrek aan herspeelwaarde is geen gigantisch probleem voor mij. Al heb ik daarom wel een voorkeur voor games in de serie die me alles in één playthrough laten zien (zoals, zeg, Ayesha), ipv dingen achter een New Game+ hek te zetten.

Wel, ik zal het wel zien wanneer ik eraan toekom. Voor het moment heb ik nog genoeg te spelen, en dan komt Monster Hunter er ook nog aan.

De 'Not a Hero' DLC voor Resident Evil 7 is afgelopen week uitgekomen en heb er van het weekend ruimte voor gemaakt deze te spelen. Niet dat je er veel ruimte voor hoeft te maken, in een ruim uur kan je het uitgespeeld hebben (afhankelijk van je moeilijkheidsgraad en/of hoe vaak je bepaalde enemies opnieuw moet doen).

De DLC is vooral in de 2e helft erg goed, waarbij de eerste helft redelijk lineair met best wel makkelijke puzzels is. Zoals ook geadverteerd is de DLC meer gericht op actie, en ik vond het dan ook erg leuk om 2 compleet nieuwe types enemy en een nieuw type speciale munitie te zien. Dan is het toch wel jammer dat de DLC zo kort is, maarja, voor een gratis DLC is er niks te klagen. Ik weet niet of de tegelijk uitgekomen betaalde DLC 'End of Zoe" de moeite waard is. Die schijnt wel meer verhaal te hebben en meer puzzelig te zijn, maar met 15 euro best wel aan de prijs...




Deze comments waren zo cute, haha! Krijg meteen ook zelf weer zin om een Atelier game op te pakken.



Om die reden ook vondt ik Rorona 10x leuker dan Totori. Niet dat ik per se 100% vaste deadlines altijd moet hebben, maar Totori gaf me zo veel vrijheid dat ik veel minder motivatie had om deze volledig uit te spelen. Ik heb zelf Meruru nog ongespeeld in de kast liggen, dus eerst die voor mij voordat ik andere delen uit de reeks ook oppak! Ik vindt sowieso de opzet van de reeks erg leuk, dus zelfs al is de gameplay zeer ~vrij~, ben ik benieuwd naar het verhaal.



The Evil Within 2 had daar echt een hi-la-risch stukje over (klikbare link is SPOILER voor de game): http://steamcommunity.com/sharedfiles/f ... 1215620478

Ben begonnen aan Tokyo Xanadu EX+, schijnt een uitgebreide versie te zijn van de psv release. Vita versie geskipt dus geen ideeeee wat ik allemaal mis maar spel voelt wel aan als een kruising tussen Trails of Cold Steel & Neptunia U

Behoorlijk wat zaken zijn letterlijk uit Cold Steel overgenomen inclusief de character Towa Battle mechanics is vergelijkbaar met die van Neptunia U waarbij maar 1 personage aan het knokke is maar had liever gezien dat alle party members tegelijkertijd inzetbaar zijn zoals in hun Ys games. Het is daardoor niet minder leuk ofzo maar tog...

Falcom maakt het voor mij wel heel erg verwarrend want ik zie totaal geen verband tussen Tokyo Xanadu & Xanadu Next behalve dan dat ze beide action rpg zijn... Dit lijkt eerder een spin-off te zijn van Trails of Cold Steel maar dan in een andere universum

Even terugkijkend op dit jaar, waren dit de vijf leukste games die ik heb gespeeld (vijf omdat overzichtelijk blijft, en in willekeurige volgorde):

Splatoon 2 (Switch): Ik speel nooit shooters, of multiplayer games. En toch heb ik hier al heel veel uurtjes aan Splatoon 2 besteed. Ik speel eigenlijk alleen Turf War omdat ik een vuile casual ben, maar voor iemand die niet bijzonder goed is in het neerschieten van de tegenstander is dit een perfecte mode, omdat de nadruk ligt op het controleren van gebied en je ook ondersteunend goed mee kan helpen door middel van tactisch verven. Veel mensen vinden het willekeurige van Turf War niks bij Splatoon, maar geen van de andere modes zou mij zo hebben gepakt.

The Legend of Zelda: Breath of the Wild (Switch): Wat is hier niet al over gezegd? Als een speeltuin waarin je vrij bent om te experimenten (en daar vaak ook wordt voor beloond) is dit een briljant spel en het gevoel van ontdekking is niet in woorden te beschrijven. Praktisch iedereen heeft wel een leuk, uniek verhaal over wat er toen wel niet is gebeurd tijdens het spelen van het spel juist omdat iedereen vrij is in de aanpak.

Dai Gyakuten Saiban 2 (3DS): Qua gamesystemen is deze nieuwe Ace Attorney identiek aan de vorige Dai Gyakuten Saiban, maar qua verhaal weet het goed te verrassen. Dit komt mede door het feit dat dit spel samen met de eerste game één verhaal vormt. Eigenlijk had dit één spel moeten zijn, maar het was gewoon veel te grootschalig, dus is het over twee games verdeeld. Daardoor voelt de eerste game heel incompleet aan, maar samen met dit uitstekende tweede deel dat de vele open vragen van de eerste game beantwoordt, biedt Dai Gyakuten Saiban wellicht de meest ambiteuze Ace Attorney aan. In het Japans.

Tantei Jinguji Saburo: Ghost of the Dusk (3DS): Okay, als game is het wellicht niet heel bijzonder, aangezien je vrij weinig meer doet dan lezen, maar na het dramatische vorige deel, doet Ghost of the Dusk precies wat moest doen als game ter ere van de dertigste verjaardag van deze detective adventure serie: een ouderwetsche Japanse adventure met een spannend mysterie vertellen met zowel oude, vertrouwde personages en charismatische nieuwe personages, en natuurlijk fantastische jazz muziek.

Bye-Bye BoxBoy! (3DS): Ik twijfelde tussen de derde BoxBoy! en New Danganronpa V3, maar waar NDV3 uiteindelijk toch niet verder wist te bouwen op de tweede game, wist Bye-Bye BoxBoy! juist wel allerlei nieuwe verrassingen brengen. De basis van deze puzzelgame mag dan nog wel hetzelfde als die van de eerste zijn, maar de nieuwe Box Powers maken ogenschijnlijk bekende situaties echt heel anders, en dat de levels altijd net niet te moeilijk zijn om je op te laten geven is nog steeds briljant.

En in de reeks "wacht, heb ik hier nou echt zoveel tijd aan besteed": Fire Emblem Heroes. Nieuwjaarsdag. Camilla.

Mijn top 5 van 2017 games is niet heel lastig omdat ik eigenlijk maar 4.5 game uit 2017 heb gespeeld.
Voornamelijk veel oudere games gespeeld en geen tijd gehad om te beginnen uit een paar games van 2017 doordat andere games lang duren.

1 Super Mario Odyssey, de mario game waar ik een Switch voor het gehaald en een game die 99% van alles goed doet.
Wat het voor mij de beste (3d) mario game maakt is dat je er met gemak 40 uur in kan stoppen en nog niet alles gezien te hebben.

2 The Legend of Zelda: Breath of the Wild, nog gespeeld op de Wii-U.
De game waar je denkt dat iets kan, en dat het dan ook kan/werkt/iets gebeurt.

3 Mario Kart 8DX, een game die gewoon werkt.
Niet fan van de vele loadouts (wat is nu een goede kart?) tegenvallende 4-player mode (30fps..?) maar los daarvan:
idioot veel boeiende banen, veel speelmodes, ziet en speelt geweldig.

4 Xenoblade Chronicles 2, 100% JRPG.
Nu nog steeds mee bezig. Heeft een lang verhaal (verademing na X) al zit het soms vol met clichés en heb je eigenlijk geen keuze vrijheid.
Denk ook aan tussenfilmpjes van 3 minuten waar niks gezegd wordt, waarna je 3 stappen zet voor het volgende filmpje...
Je moet er van houden, met de combat zit het wel goed (al ben je daar tientallen uren mee bezig om daar achter te komen) alleen valt de framerate soms tegen.

5 Hearthstone (is niet uit 2017, maar wel met uitbreidingen)
Iets wat ik veel tussendoor speel.

Vorige week de nieuwe Wolfenstein gekocht (New Colossus) en sindsdien elke dag geprobeerd een uurtje voor vrij te maken. Het spel is echt heel gaaf qua gameplay en nu ik verder kom en er ook meer opties voor sidemissions komen, wordt dat ook interessanter dan het eerdere lineaire deel. Wel neemt het verhaal zich een stuk serieuzer dan vorige delen, wat een beetje contrasteert met hoe over the top de gameplay is. Wanneer ik aan Wolfenstein denk, denk ik aan nazi's overhoop knallen en semi-superpowers die voor toffe actie zorgen die complete onzin zijn, niet aan deprimerende verhalen over een slechte jeugd en lange monologen over overleden characters. Wat ze verhaalgewijs proberen lukt niet echt, maar met hoe gaaf het spel speelt en hoe mooi alle filmpjes er uit zien, zal ik verder niet klagen.

Eh, dat is gewoon hoe Wolfenstein is tegenwoordig. Ik vind het nog best knap hoe ze een overtuigende wereld weten neer te zetten, zonder dat ik me zit te schaterlachen om een Nazi-maanbasis.

Desalniettemin is het de gameplay waar het om draait, en dit werkt gelukkig net zo lekker als in The New Order. Ik ben zelf ook net aan New Colossus begonnen, omdat ik weer eens zin had in een old-school schietfestijn met talloze wapens en healthpacks (want de 'moderne' Halo/Call of Duty variant boeit me geen moer) en dit weet precies de fun te pakken die het genre kan bieden. Niets beters dan nazi's besluipen en met een bijl te bewerken, of een groepje soldaten aan snot te exploderen die net nog zitten op te scheppen dat ze niet bang voor 'Terror-Billy' zijn. Kaboem! Ghahahaha.

Momenteel houd ik mij voornamelijk bezig met Legend of Zelda: Breath of the Wild. Voorheen ben ik nooit erg geïnteresseerd geweest in LoZ games, maar het open world idee (en daardoor ook de mogelijkheid alles lekker rustigaan te doen) hebben ervoor gezorgd dat ik deze game toch heb aangeschaft. En oh boy, ik ben er weg van! Echt een heel fijne game als je het leuk vindt om dingen uit te proberen en lekker zelf uit te zoeken.

Sinds gisteren ook begonnen aan Nights of Azure, omdat ik het tweede deel voor de Switch zag liggen en vond dat ik toch echt eerst het eerste deel moest spelen. Normaal gesproken heb ik het niet zo op dit soort games, maar ik moet zeggen dat Nights of Azure me tot nu toe erg goed bevalt. Wie weet haal ik binnenkort het tweede deel ook in huis.

En dan tussendoor wil ik nog wel wat Pokémon Ultra Sun spelen, al speel ik hem in het Japans om daar lekker mee te oefenen, dus het gaat me nog erg langzaam af. Maar! Genieten doe ik in ieder geval wel

Ik vond het eigenlijk niet zo storend in The Old Blood en The New Order. De 2009 versie was voor mij de laatste keer dat ik het wel 'pure onzin' (op de goede manier) vond. Ookal zie ik wel dat ze veel moeite in het verhaal stoppen in de laatste paar delen, toch is het voor mij pas sinds dit laatste deel wat meer storend. Misschien omdat de levels over het algemeen redelijk kort zijn en daarna meteen een 5 minuten filmpje in je gezicht komt. Start een nieuw level en weer een lang filmpje.

Ik weet niet hoe ver je inmiddels in het spel bent...(spoiler hieronder, van ongeveer halverwege de game)

Als je nog meer 'onzin en alles kapot knallen' games wilt spelen, raad ik je ook aan om de meest recente DOOM te spelen, maar ik heb ergens wel het idee dat je die vast al gespeeld hebt. Zit zelf ook een beetje te gluren naar de nieuwste Quake, maar ik heb ook nog de nieuwste Prey hier ongespeeld liggen, die ook erg goed schijnt te zijn (en compleet anders dan het eerste deel, die ik trouwens heel erg goed vind en ook de tand des tijds goed heeft doorstaan).

De filmpjes kan ik wel mee leven, het zijn niet bepaald MGS4 lengtes. Het enige storende vind ik eigenlijk de monologen die het hoofdpersonage constant mompelt, het komt zo melodramatisch over. Ik weet dat hij zich voelt alsof hij stervende is, maar toch.

Overigens ben ik denk ik bijna bij halverwege de game, maar nog niet ver genoeg dat ik de spoiler aanklik. Net geragequit voor de avond in het gerechtshuis, ik bleef maar doodgaan - deels door een gebrek aan wapens, deels omdat ik dikwijls wordt gekilled door iets dat ik niet eens zie. De game is nogal slecht in dat duidelijk maken, heb ik gemerkt. De freaking turrets in dat gebied zijn ook compleet waardeloos.

En de nieuwste Doom heb ik vorig jaar al gespeeld ja, heerlijk knalfestijn. Ook een game waar de chaotische segmenten een stuk beter te behappen zijn dan in Wolfenstein, aangezien je daar tenminste niet van tissuepapier gemaakt bent. Daar mogen ze nog wel een sequel van maken wat mij betreft.

Prey zit aan de andere kant nog wel in mijn backlog, en mijn broertje raadt hem ook aan. Goed om een terugkeer naar oude stijl-shooters te zien, in ieder geval.

Al wordt Quake niet een multiplayer-fps? Dat zijn niet echt mijn ding, namelijk.

Ik stoor me ook meer aan de monologen dan aan de filmpjes, die filmpjes zien er tenminste nog mooi uit.

Ik heb inmiddels zelf 'm net uitgespeeld en ik hou het verder spoilerloos, maar wil wel zeggen dat ik vanaf de helft tot het einde het verhaal en de gameplay een veel leukere kant op vind gaan. Het begin neemt zichzelf een beetje te serieus. En ja, het gerechtshuis is me wat, pfoe! Maar als je dat stukje door bent komt er de betere tweede helft aan. Ik weet trouwens niet op welke moeilijkheidsgraad je speelt, maar ik speelde op normal en de interfacefeedback was best wel duidelijk daar, met van welke kant je beschoten wordt. Soms halen ze dat soort interface weg bij hogere moeilijkheidsgraden.



Zeker mogen ze daar een vervolg op maken, hopelijk weer met een soundtrack van Mick Gordon. Zijn muziek klinkt ook echt fantastisch in Wolfenstein, maar zijn stijl vindt ik beter passen bij Doom.



Heb je het over de eerste Prey of de nieuwe? (Over deze games praten is nogal verwarrend als beiden dezelfde naam hebben. :') )

In ieder geval neem ik nu weer even een tijdje pauze van gamen (de backlog in m'n e-mails en blog is weer duidelijk door de korte afleiding van Wolfenstein), en wil ik over een paar weekjes de nieuwe Prey gaan spelen als ik een lang weekend grotendeels vrij heb.



Multiplayer idd, ik weet niet of ze mogelijkheden gaan hebben tot een singeplayer. Vroeger heb ik veel lol met Quake gehad, dus het zijn nogal nostalgiekriebels, ookal speel ik tegenwoordig bijna nooit meer multiplayer games.

Ik heb hem net gisteren uitgespeeld, en je hebt gelijk wat betreft zowel het verhaal als de gameplay. Het spel vloeit beter in de tweede helft; de missies zijn interessanter, je hebt meer wapens en mogelijkheden (door superkleine gangetjes kruipen gaf me altijd leuke mogelijkheden) en het verhaal gaat van het ene toffe moment naar het ander (terwijl de eerste helft soms nogal traag kon voelen). Al blijft het tissue-gevoel nog steeds, ik mis de Doom Marine. Het was een probleem dat ik niet had bij het eerste deel.

En ik heb de moeilijkheidsgraad naar beneden geknald op momenten - mijn broertje had hard ook al geragequit, dus daar begon ik niet eens aan. Probleem blijft dat het als je van alle kanten beschoten wordt, het moeilijk is om te zien wie een pietluttig schotje doet van dertig meter verderop, en wie er met een shotgun in je rug zit te knallen. Het rode vlekje op je scherm is niet echt toereikend. Dat heeft me vaak genoeg gefrustreerd.


Oh, de nieuwe. Stomme reboot-namen.

En ik ga wel even Gal Gun spelen ofzo tot de nieuwe Monster Hunter uitkomt eind volgende week, een nieuwe game beginnen op dit punt heeft ook weinig zin.

De PS4 is binnen, dus afgelopen week en deze week ben ik helemaal losgegaan op Disgaea 5. Heerlijk om weer die maffe personages en dialogen voorbij te zien komen. En met Prinnies te smijten natuurlijk.

Na FF9 nu naar FF7 overgeschakeld op m'n PSP.
Nooit uitgespeeld, leende het alleen tijdens een vakantie van een vriend 10 jaar geleden
Ik geloof dat ik Cid in de party had en de Wutai sidequest had gedaan (Eind Disc 1, begin Disc 2?).

Wel geweldig dat ik me zoveel tijdens het spelen niet herinnerde, of gewoon verkeerd.
Zo herinner ik mij nog een hele verwoeste map in Midgar waar je kon rondlopen. Zeker gedroomd, want heb het nu niet gezien.
Tenzij de PSP versie erg anders is dan PS1..

Ben denk ik alweer bijna waar ik was though (Net de Buggy gekregen).

FEH Dagboek: EINDELIJK de Nieuwjaars Camilla. Okay, eigenlijk ging het me vooral om een rode vlieger, en tijdens het snipen had ik al een Elincia gekregen, maar goed, na een tijdje gaat het gewoon om het principe :P

En hoewel ik Splatoon 2 al sinds de release heb, ben ik pas twee weken geleden echt begonnen met ranked battles. Ik speel normaliter helemaal geen shooters of (competitieve) multiplayer games, en de regels in deze modes zijn natuurlijk ook best anders, dus het was even wennen, maar ik heb nu bij alle modes, op Clam Blitz na, S Rank gehaald. Met m'n trouwe Foil Flingza Roller! Of zoals hij in Japan wordt genoemd, de VarFoi (of Valfoy), naar Harry Potter's Malfoy.