De afgelopen dagen iets te vaak meegezongen met Joysound Karaoke op de Switch, dus m'n keel doet een beetje pijn. En net als in de gewone karaokebox is er enigszins sprake van een spelelement, omdat je je score voor elk lied ook kan vergelijken met de gemiddelde (maand)score, en ook op een ranking lijst mee kan doen. De Switch versie is pas net uit, dus bij sommige liedjes was ik zelfs de eerste die het lied zong :D

(Niet dat ik zo goed kan zingen... Bij Joysound is 85% eigenlijk al de streefscore, maar ik haal echt bijna nooit hoger dan 90%. Hoe heeft die ene bij Togetsukyo ~ Kimi Omou 100% kunnen halen? >_>)

Mjah, dat werkt dus niet. In een nacht tijd kun je net een ladinkje neutralisators brouwen.

De eerste vorm van de 'eindbaas' stond uit een reeks meerkeuze vragen die je binnen tien seconden moest beantwoorden, maar weet ik veel waar monsters wel/niet rondhangen! Als ik zoiets wil weten check in de encyclopedie wel! Dat onderdeel ging dus niet zo best.

De volgende etappe was gelukkig alchemie. Er was een krap tijdslimiet, maar ik had me in de dagen ervoor goed voorbereid en alle ingrediënten klaarliggen voor alchemische klei van hoge kwaliteit.

Het laatste onderdeel, waar ik een best wel sterke bom voor in elkaar had gezet, ging gelukkig ook redelijk goed.

Dus... ik ben geslaagd! :D

Nu begint de game eigenlijk pas echt, want er zijn nog zoveel recepten om te bedenken en meesteren, zeldzame ingrediënten om te verzamelen, en natuurlijk monsters om te verslaan. Ik rende net per ongeluk tegen een L70 spook aan. Dat liep niet goed af...

Ik zit 50 uur in de game en dat soort dingen heb ik nog steeds niet onder de knie. Maar hey, de monsters gaan dood en ik leef na afloop van een gevecht nog (wel, meestal), dus ik moet iets goed doen.

Over monsters gesproken, gaaah, waarom duurt het nog anderhalve maand voordat Monster Hunter World uitkomt? De demo van vandaag snakt namelijk naar meer. Barroth in elkaar beuken blijft zo leuk als altijd en het laatste monster kostte me nog drie keer samen met mijn broertje voordat ie neer was - wat een eikel. De meer open setting en het feit dat de monsters constant met elkaar op de vuist gaan werkt ook goed, alle wapens hebben toffe nieuwe moves erbij gekregen en er zijn een hoop spelersvriendelijke toevoegingen gedaan (dat klimmen, wat een verademing).

Nu nog even ruzie gaan zoeken met Diablos en Rathalos, ik heb nog een appeltje te schillen met die twee...

Edit:

dat was geen goed idee

Ben begonnen met de Champions' Ballad DLC voor Breath of the Wild. Dat eerste stuk is wel even pittig, zeker als je het spel al een tijdje niet hebt gespeeld!

De DLC heb ik nog niet (en het is ook de vraag of die nog komt, ik vind hem interessant maar ben niet zo verzot op DLC aanschaffen), maar ik had dezelfde ervaring toen ik BotW een paar weken geleden weer eens speelde (voor de Xenoblade 2 promo outfit). Wat was het lastig om over te schakelen van Mario Odyssey! Hoe spring je ook weer? Hoe trek je je zwaard? Duurde een kwartiertje voor ik weer de oude reflexen terug had. Pfoe.

Heb inmiddels het Champions' Ballad gedeelte van de Zelda DLC expansion pass uitgespeeld. Het is min of meer 'meer van hetzelfde', maar goed, meer van Breath of the Wild is precies wat ik wilde. Het eerste stuk is wel even spannend, en daarna krijg je weer een aantal nieuwe shrines (die wel erg leuk bedacht zijn!) en een extra Divine Beast. Het middenstuk voelt een beetje uitgerekt, maar over het algemeen heb ik me prima vermaakt met de nieuwe puzzels en uitdagingen in dit tweede deel van de DLC.

Is het iets wat misschien beter past als je het spel voor het eerst speelt, denk je?

Ik denk dat het niet echt uitmaakt: het Champions' Ballad gedeelte kan je pas spelen nadat je de vier Divine Beasts hebt uitgespeeld, dus dat is sowieso al min of meer het einde van het spel, net voor je naar de eindbaas gaat. Het is duidelijk gemaakt voor mensen die al wat tijd in Zelda hebben gestopt, maar of je het nou speelt voordat je al een keer de eindbaas hebt verslagen of niet, dat zal niet heel anders uitvallen, denk ik.

Megaman ZX advent de afgelopen twee weken bijna uitgespeeld, die had ik nog onaangeraakt in mn huis liggen en de aankondiging van Megaman 11 heeft me er toe gezet m te spelen om te vieren dat 7 jaar Megaman eindelijk terugkeert. Net als de voorganger ZX is t een leuk spel waar je met verschillende transformaties speelt. Alleen sommige transformaties zijn niet erg nuttig...

En over terugkeren gesproken; kan bijna niet wachten om terug te keren in de wereld van Digimon story Cyber Sleuth eind januari volgend jaar (klinkt ver weg maar is t natuurlijk niet). Want dan komt Hackers Memory uit! Weet nu al dat ik zeker ga proberen de spirit Digimon van Frontier in mn team probeer te krijgen. (ik hoop vooral dat ze de rookies ervan in t spel hebben gestopt want Flamemon is een van mn favo's).

Ik denk dat ik wel klaar ben met Atelier Firis. Er zijn eigenlijk nog wat bazen die ik kan verslaan, maar synthese van uitrusting is zo'n sleur dat ik geen zin heb ik alle voorbereidingen. Normaal gesproken kun je in één keer drie verzamelde eigenschappen op een wapen/harnas/accessoire gooien, maar in Firis moet je eerst genoeg ervaring hebben met het maken van een een soort voorwerp om dat te doen. Bovendien kun je wapens en uitrusting niet terug loopen naar metaal/hout/whatever. Dat maakt het een stuk lastiger om uitmuntende eigenschappen op voorraad te houden.

Maar dat is slechts een kleine klaag. Verder heb ik me prima met de game vermaakt. De opzet van het avontuur was een slimme: het eerste jaar heb je een grote deadline en echt het idee dat je voor moet werken en reizen om vooruitgang te boeken. Met een beetje voorbereiding haal je je examen en zie je de aftiteling rollen. Daarna begint het 'post-game' gedeelte, wat eigenlijk de andere helft van de game is. Je kunt nu vrij rondreizen, nieuwe gebieden bezoeken (ter land, ter zee en in de lucht!) en als je genoeg hebt gehad, kun je het afsluiten met een personage-gericht einde. Beide grote Atelier-ervaringen in één dus.

Opnieuw begonnen met Breath of the Wild op Master Mode met de pro-kaart. Wordt lachen als ik straks de divine beasts moet doen en Lynels uit wil dagen. Ik denk dat de dlc challenges ook echt een drama gaan worden

Oh, dus ze beginnen weer een beetje terug te gaan naar de deadlines? De laatste games begonnen daar voorzover ik weet een beetje vanaf te stappen. Of ze gaven je een deadline die zo lang was dat het praktisch niet bestond (Escha & Logy, de laatste die ik speelde, en die daardoor enorm uitgerekt voelde). Al zal het op dit punt nog wel een aantal jaar duren voordat ik die game bereik (ik moet nog drie andere games in de serie door).

In ander nieuws, ik heb gisteravond Doki Doki Literature Club zitten spelen. Dat was...zeker iets. Het begint allemaal zo leuk en aardig, waar je als typische VN-hoofdrolspeler lid wordt van een literatuur-club vol meiden, en dan gedichten gaat schrijven. Yay? En dan natuurlijk het hart probeert te winnen van een van de dames in kwestie. Dus ik was aardig op weg...


Ik vraag me af of die VN nog aanvaardbaar is voor Not Made in Japan. Half jaar was toch het limiet?

Doki Doki zit op het randje. Het hangt ook een beetje af van wat aanbod verder is. Ik denk niet dat we dit nummer veel werk van Nederlandse tekenaars binnenkrijgen, dus...




Ook hier is de deadline erg ruim. Een van de opdrachten is het verzamelen van minstens drie recommandatiebrieven van ervaren alchemisten. Er zijn er in totaal vijf te krijgen, en met een beetje plannen kun je ze allemaal op tijd verzamelen.

(Maar Escha & Logy was erger. Tijdens de tweede playthrough heb ik door de laatste maanden heen geslapen omdat er echt niets meer te doen was.)

Atelier wisselt wel vaker. De Iris-games hadden geen deadlines, in Mana Khemia werd gewerkt met dagen/dagdelen etc. Ik denk dat Gust het probeert te balanceren, want de spelers zijn opgedeeld in twee groepen: voor en tegen deadlines. Ze zullen de deadlines er dus vast een beetje inhouden, maar niet op zo'n strikte wijze als in de allereerste (onvertaalde) games.

Dat eerste doet me denken aan Ayesha, met die glazen bloemen. Die waren ook niet zo moeilijk binnen de tijdslimiet te verzamelen, al kon je daar nog genoeg andere dingen doen. In tegenstelling tot Escha & Logy, waar ik al tijdens de eerste playthrough al compleet door dingen om te doen heenraakte (al was het maar omdat de game je constant kunstmatig limiteert in wat je kan doen en waar je heen kan). Klinkt alsof Firis meer naar Ayesha neigt, gelukkig.

En iets ruimere deadlines vind ik zelf geen probleem - ik ben met de serie begonnen bij Totori, en daar was het nog best een strikt gedoe met aardig wat valkuilen, wat niet altijd in diens voordeel werkte. Meruru en Ayesha hadden een betere balans wat dat betreft, terwijl Escha en Logy weer de andere kant op schoot. Vraag me nu af hoe Shallie speelt, die helemaal geen strikte deadlines heeft.

Shallie speelt heel lekker als je geen tijdsdruk wilt voelen, maar ergens vond ik het wel jammer dat er geen deadline was. De omstandigheden zijn namelijk wel redelijk dringend en een duidelijk verloop van tijd zou dat hebben benadrukt. Nu hebben de meisjes én grote zorgen én alle tijd om te lanterfanten.

Bovendien haalt het wat van de herspeelwaarde weg. Bij Escha & Logy was er nog een redelijke kans dat je niet alle optionele content kon zien, omdat alle voorbereidingen voor de optionele bazen toch wel wat tijd vergen. Dan bestond de tweede playthrough uit een andere kijk op de verhaallijn én een kans om álles te slopen (inclusief een L99-versie van de eindbaas). Bij Shallie had ik niet de drang om een tweede playthrough te starten. (Maar dat is waarschijnlijk geen bezwaarlijk iets als je meerdere games achterloopt.)