Battle Chasers: Nightwar is eindelijk op steam gereleased. De stripboeken, weinig als er waren van deze serie, las ik vroeger gretig weg, dus deze game adaptie en vervolg waren een welkom iets voor mij. En ook als op zichzelf staande RPG biedt het gelukkig nog genoeg om interessant te blijven.

Al in januari gespeeld, joh! :P

Van de week het derde en vierde deel van de Tantei Jinguji Saburo (Jake Hunter) serie gespeeld. De spellen kwamen oorspronkelijk resp. op de Famicom Disk System en Famicom uit (ik heb de PSX port van deze games gespeeld). Beide games hebben de klassieke irritatiepunten van Famicom adventures (story flags die iets te goed verstopt zijn), maar ze waren ook allebei best vermakelijk en voor een Famicom game waren de verhalen zeker ook goed gebracht. Deze twee games waren trouwens geschreven door Nojima, die beter bekend is als schrijver van. o.a. Final Fantasy VII.

Ik heb hem wel, maar heb geen tijd *huilt*

Aangezien ik de game alleen toen ik vroeger 'even geprobeerd' had, ben ik nu opnieuw begonnen aan S.T.A.L.K.E.R. Shadow of Chernobyl. En woow, het is veel meer hardcore dan dat ik me herinner, haha! Lange loopafstanden waarbij je snel moe wordt en de game geeft je bar weinig uitleg over het gebruik van items en collectibles waardoor je veel zelf moet uitvinden (wat vaak ook tot een snelle dood leidt, veel saven!). Ik snap nu weer waarom ik hier +/- 10 jaar geleden niet goed doorheen kwam. :') Nu heb ik wel de bedoeling deze keer het uit te gaan spelen en heb er +/- 15 uurtjes in zitten nu. Ik gok dat ik nog op minder dan de helft ben? Ookal heb ik wel in het begin te lang sidemissions lopen doen (ik had eerst niet door dat ze voor altijd herhaalbaar waren).

Vroeger ook redelijk wat uurtjes in gestopt, 'de game waar de computer stalkers missies voor je kunnen uitspelen als je te lang wacht' (al kan ik niet zeggen dat ik daar iets van merkte).
Zorg er ook voor dat je het echte einde haalt. Iets met een decoder ergens halverwege ophalen waar zoals in de hele game je nooit echt op gewezen wordt (tot je opeens voor een dichte deur staat).
Voegde voor mij iedergeval wel een extra dimensie toe.
Zouden ook veel mods voor moeten zijn om het beter/speelbaar te maken.
Zijn voor mijn gevoel de afgelopen jaren 26 vervolgen/uitbreidingen voor gekomen waar ik dus niet zo lang geleden Call of Pripyat heb gespeeld, in de hoop dat dat een sterk verbeterde game zou zijn.
Maar is misschien nog wel vager dan het eerste deel. Voice acting is lachwekkend (voor die paar missies met 'cutscenes') en verhaal + de wereld was een stuk minder boeiend. Na een 15uur had ik ook geen zin om nog eens terug te keren voor wat secrets.

Laatste tijd bezig geweest met Sniper Elite V2 (was op een moment gratis voor een weekend oid). Redelijk simpele game waar je voornamelijk iedereen met een sniper neer moet schieten met toffe slomo effecten bij speciale kills. Zit een element van stealth in, maar werkt eigenlijk niet goed waardoor je voor gewoon legers aan vijanden moet verslaan, die jou overigs beter zien dan jij hun (waar jij dus nog een sniper hebt...). Na 5uur was de game klaar (niet echt moeite gedaan voor de extra's enzo) wat lang genoeg was.

Daarna het super vage Killer is Dead gespeeld (8uur). Van suda51 voor wie hem kent (no more heroes) wat iedergeval een hoop zal helpen om de game te beschrijven...
Want het is een devil may cry 3th person action brawler, wat nog niet zo vreemd is. Maar het verhaal, de personages, de minigames en het is allemaal een beetje over de top.
De unieke art style past er goed bij.
Dit is een anime vertaald naar een game zonder anime te zijn.

Toen nog even Sonic Adventure DX een kans gegeven, maar na een uur of 2 besloten dat ik mn tijd beter kan besteden.
De game die in het Dreamcast tijdperk nog het beste van zijn tijd was, heeft duidelijk de tand des tijds niet doorstaan.
Slechte camera, belabberde cutscenes (met humor voor 5-jarige), lineair verhaal dat alleen verder gaat als je naar 1 plek om in de wereld gaat wat ook allemaal super random aanvoelt.
Dan is een Mario64 toch vele malen beter (helemaal achteraf gezien).

Nu bezig met DmC Devil May Cry.

Gister Policenauts (PSX) uitgespeeld, een science fiction adventure game van Hideo Kojima. Aan de ene kant is het verhaal echt leuk, een soort Lethal Weapon in een hard science fiction setting, waarin de ex-agent Jonathan en zijn oude partner de moord op Jonathan's ex-vrouw en de verdwijning van haar huidige echtgenoot proberen op te losssen in de ruimtekolonie BEYOND. Zoals je mag verwachten van Kojima is de wereld echt heel diep uitgewerkt en de prachtige graphics helpen om dat wereldbeeld over te brengen. Als adventure is het een beetje wat de meeste Japanse adventures doen: weinig puzzels, maar vooral tussen locaties bewegen om met mensen te praten om zo verder te gaan in het verhaal.

Maar om de zoveel tijd krijg je die irritante schiet-scenes! Die scenes gaan behoorlijk hard en als je even niet oplet ben je al dood, en dat je het met de vierpuntsdruktoets moet besturen helpt ook al echt niet (qua snelheid was een lightgun erg welkom geweest). Ik had een paar keer dat ik echt dacht dat ik vast zat omdat het zo moeilijk was, terwijl ik het adventure gedeelte juist wel leuk vond.

Oh,en een ander minpuntje is dat Kojima ook in deze game nogal van praten houdt. Nu hoef je geen urenlange filmpjes te bekijken, maar het tempo kan soms behoorlijk traag worden omdat de meeste tekst ingesproken is en je dus altijd moet wachten op de tekst.

Aangezien ik al een tijdje een 3DS heb, die ik verwaarloos want ik koop er amper games voor, heb ik me er toe gezet om toch even een game er op te spelen: Batman: Arkham Origins Blackgate. En tsja, wow. Was niet zo goed. Online zie je de game 6,5jes en 7tjes krijgen, maar ik zou het nog een stuk minder scoren (gelukkig heb ik de game voor zeer weinig geld opgepikt).

Het spel pakt de basis van de gameplay van Arkham Asylum (die trouwens erg goed is, sterke aanrader als je van actiegames houdt en deze nog niet gespeeld hebt) en maakt hier een versimpeldere versie van voor de 3DS. De actie zit daarom nog best goed in elkaar, maar het level design was dramatisch. Ik zat vaak heel lang vast en heb regelmatig gebacktrackt naar een plek waar ik uiteindelijk helemaal niet hoefde te zijn om er uiteindelijk achter te komen dat ik een minikruiplocatie 10 minuten geleden ergens heb gemist... Urrrrgh.

Toppunt (en kort daarna stoppunt) voor mij was dat ik het voor elkaar heb gekregen per ongeluk een gebied over te slaan, waardoor ik vast zit in een gebied met niet alle benodigde voorwerpen (de game heeft alleen autosave, dus ik kan niet meer terug naar een eerder moment). Heb allerlei tutorials op het internet er bij gezocht, maar ik zit gewoon vast nu. Met mijn eerdere ervaring met dit spel heb ik ook niet echt de behoefte een new game te starten. Ik ben op ongeveer 1/3 van de game gekomen...



Ik heb al een keer gehad dat terwijl ik bezig was met een missie, de game de missie voor mij 'oplosde' aangezien wat random mensen die buiten stonden een enemy doodschoten die mijn missie was om te vermoorden (ik kreeg meteen ook een 'missie gehaald' popupje). Ik weet niet of je dat soort situaties bedoelde?



Ah yes, op dat stukje ben nu. Als in: Ik ben er straal voorbij gelopen en moet even backtracken om die decoder alsnog te halen.



*kuch* De volgende keer als ik de game opstart, dan ga ik dat als eerste doen...even motivatie er voor vinden...



Klopt, elke guide die ik tegenkom raad allerlei mods aan (zoals oneindig rennen of duidelijkere maps enzo). Ik ben het op dit moment met geen enkele mod aan het spelen en ik zou het wel zo tof vinden om het ook zonder 'hulpmiddelen' te halen.



Hrmm, da's apart. Ik kom namelijk online juist betere reviews tegen van de opvolger. Ik denk dat ik de andere S.T.A.L.K.E.R.'s nog wel wil proberen, maar voorlopig ben ik nog wel even bezig met deze en daarna wil ik wel even pauze van het genre denk ik, haha!



Ah, deze wil ik ook nog oppakken! Twijfel of deze leuker is voor de PC of PS3.



Had nog niet eerder van deze game gehoord en heb er wat filmpjes van opgezocht. Ziet er erg interessant uit en krijg nostalgische feels naar oude adventures er mee.

Maar eh, dat slome tempo met het gepraat en wachten tot de gesproken tekst voorbij is, pffoe! Er zijn nogal veel oudere games die daaronder lijden. Ookal kan ik me niet herinneren dat ik me vroeger daar aan irriteerde (we wisten niet beter toen en waren al blij als een game voices had?). Toch had ik af en toe wel tempo-stoornis toen ik een tijdje terug ook de eerste Silent Hill herspeelde en dat 'afwachten tot het praten voorbij is' weer onderging. Zeker als je soms dood gaat en dan een cutscene opnieuw moet zien voor je verder kunt, dan vreet je zowat je controller op. :')

Blackgate heb ik op de Vita gespeeld, en het was inderdaad vrij teleurstellend. Vond Asylum een stuk leuker dan City omdat het meer focus had op het Metroidvania-achtige, en op zich deed Blackgate dat dan weer wel okay, maar de levels... Voor mij was het niet eens per se het level design dat zo dramatisch was, maar voornamelijk de kaart! Want je hebt niets aan een 2D kaart als de levels zelf verschillende verdiepingen hebben! Kom je bij je objective marker, blijkt het dat je op de verkeerde verdieping zit, en dat je ook nog eens enorm om moet lopen om boven of beneden te komen. Daarnaast waren er gewoon een hoop mini-irritaties die zich opstapelen zoals boss battles die erg lineair zijn, en het telkens maar weer Detective Mode gebruiken om *opnieuw* erachter te komen dat je roosters kan wegtrekken en zo...

Ik heb net A Hat in Time uitgespeeld. Damn, echt een game je koude, bittere volwassen hart weer wat opwarmt. Het is ook een 3D-platformer die slaagt waar Yooka-Laylee faalde, en die ondanks de duidelijke inspiratie die het haalt uit Super Mario Sunshine en Paper Mario, alsnog een sterke eigen smoel weet te hebben.

De game is niet superlang, maar de developer zelf verklaarde al dat het is omdat ze alle filler eruit hebben gehakt, waardoor alleen de toffe delen overblijven, en grotendeels is dat ook zo. Elke wereld weet weer compleet anders te zijn, de missies zijn afwisselend maar nog steeds coherent en het schrijfwerk in die werelden is top (op de vierde wereld na dan). En de baasgevechten weten nog best uitdagend te zijn ook.

Hat Kid zelf bestuurt ook gewoon heel goed, en de verschillende hoeden die ze kan dragen zorgen voor een hoop leuke power-ups. Het zorgt er eveneens voor dat de collectibles ook echt wat waard zijn (dus geen freaking blauwe coins), daar je nieuwe hoeden, skins en levels erdoor krijgt. Koppel dat met een simpele doch effectieve artstijl en een toffe soundtrack en je hebt waarschijnlijk mijn favoriete indiegame van het jaar te pakken. Niet slecht voor het werk van een groep studenten.

Wachten op de DLC en de mods dan maar op dit punt, kan ik er hopelijk mee verder nadat ik Mario Odyssey compleet heb uitgekamd.

Voor het eerst in lange tijd weer eens een character in Morrowind (pc) aangemaakt. Fijne mods d'r bij met o.a. samurai theme. Nostalgic.

Nu al redelijk wat tijd gestopt in Fire Emblem: Shadow Dragon voor de DS en moet er voordat ik er over ga praten even bij zeggen dat ik geen Fire Emblem meer gespeeld heb sinds Fire Emblem: Path of Radiance net nieuw was voor de GameCube, dus ik ben er ook erg 'uit' de franchise en de gameplay. Ik vindt het tot nu toe...erg moeilijk. :') En ben missies heel vaak opnieuw aan het starten voordat ik een perfecte strategie en perfecte character-selectie heb gevonden om het level uiteindelijk te tackelen. Ik heb voor mijn gevoel ook veel meer moeite om m'n characters levend te houden dan in de vorige Fire Emblem die ik heb gespeeld, de AI sluit nu veel sneller zwakke characters in om deze zo af te maken. Kan misschien ook komen dat dit deel moeilijker voelt, aangezien het een remake van de eerste Fire Emblem is. Die kwam uit een tijdperk waar games sowieso veel moeilijker waren dan we tegenwoordig gewend zijn. Op dit moment twijfel ik aan m'n strategie, op de GameCube deed ik namelijk heel erg mijn best om het spel door te komen met geen enkel teammember verliezen (wat me ook meerdere malen gelukt is om de game mee uit te spelen), maar dat lijkt hier vrijwel onmogelijk en je moet dus proberen de enemies een beetje te leiden naar wie je gaat opofferen...



Oh boy, ik ben niet de enige met rage over dit spel! Altijd leuk om gezamenlijk te zeuren. Inhoudelijk zijn de games hetzelfde, alleen heeft duidelijk de Vita betere graphics. Die kaart was ook rampzalig idd, en de combinatie met wat je omschrijft van de onduidelijke detective mode, was ook de reden dat ik vaak verkeerd zat en weer mocht gaan backtracken. Heb jij uiteindelijk ondanks de irritaties het wel uitgespeeld?

Als het gaat om de 'grote' Arkham games, dan vindt ik Asylum ook veel leuker dan City. Ik hou ook meer van kleinere gebieden uitpluizen dan grote (semi)open werelden verkennen. Knight moet ik nog spelen en ik zag dat meerdere winkels 'm in de aanbieding hebben, dus ik denk dat ik 'm binnenkort zal kopen voor de PC.

Ik heb 'm wel uitgespeeld, en ik kwam er achteraf pas achter dat de ontwikkelaar 3D kaarten op de website had gezet omdat ze teveel klachten kregen over hoe onmogelijk het was iets te vinden met de in-game 2D kaart :P Maar goed, aangezien je al 1/3 hebt gespeeld en je toen niet echt iets heb gevonden dat je aanspreekt, zou ik zeggen dat het je het net zo goed kan laten dan, want iets verrassends zal de resterende 2/3 je niet bieden, zeker niet als je vanwege een bug alles opnieuw moet doen :P

De Switch port gespeeld van J.B. Harold: Manhattan Requiem. Deze detective adventure kwam oorspronkelijk eind jaren 80 uit voor de PC, en is geschreven door Rika Suzuki, die hier bekend staat als de schrijver van de CiNG adventures zoals Another Code en Hotel Dusk (deze Switch port is gebaseerd op de DS/iOS versie). De eerste game, Murder Club, heb ik vorig jaar op de DS gespeeld en ik zat er nog over te twijfelen of ik het vervolg zou kopen, maar gelukkig kwam toen de Switch port :)

Het is een hele oude adventure over een moord in Manhattan, en eigenlijk ben je alleen maar bezig met verdachten te ondervragen. Het spelverloop is wel redelijk non-lineair. Je kan bijvoorbeeld bij verdachte A beginnen, iets te weten te komen over verdachte B, en na een bezoek weer iets horen over verdachte C. Maar je zou ook bij C kunnen beginnen, die je wellicht iets verteld over A en F. Maar je begint bv. al met zo'n 10 locaties die je vrijelijk kan bezoeken, en je leert al snel nog meer mensen/plekken kennen, en het is echt belangrijk om bij te houden wie wat zei over wie, vooral omdat je dus zelf kan kiezen waar je begint. Met elke ondervraging leer je weer iets nieuws dat je weer bij een andere verdachte kan gebruiken, en uiteindelijk heb je genoeg informatie om bijvoorbeeld iemand weg te strepen, of juist harder aan te pakken omdat je weet dat ze iets aan het verbergen zijn. Zo begint het dus non-lineair, maar kom je uiteindelijk toch bij de ware moordenaar omdat je steeds weer meer mensen wegstreept.

Ik vond het zelf ontdekken van het verhaal wel leuk, maar eigenlijk ben je wel alleen maar bezig met story flags te activeren zodat je verder kan in het spel, en is er bv. ook erg weinig muziek en zo. Als je het spel zo zou programmeren dat je automatisch een ondervragingsrondje maakt langs iedereen, dat zich weer herhaalt als je bij de laatste verdachte bent geweest, dan zou het spel ook op den duur zichzelf uitspelen.

De Switch versie (alleen op de Japanse eShop op dit moment) heeft trouwens een Engelse taaloptie, waarschijnlijk omdat de iOS versie vroeger in het Engels is uitgebracht. De vorige game, Murder Club, was een tijdje geleden ook op de Switch uitgebracht, maar zonder Engelse taaloptie.

Ik speel momenteel Horizon Zero Dawn. Geen Japanse game, maar alsnog erg goed! Ziet er heel mooi uit, het voelt goed om met je pijl en boog gigantische machines neer te halen, en de omgevingen zien er prachtig uit. Verder is de hoofdpersoon, Aloy, ook erg badass!

Moest even opzoeken of ik een bepaalde game nou dit jaar had gespeeld, of vorig jaar, dus ik bladerde wat door dit topic en hoewel er nog twee maanden resteren voor dit jaar en ik vast nog wel iets speel, dacht ik dat ik net zo goed alvast een voorproefje kan geven van het game jaaroverzicht ^_~ (Alleen games die ik dit jaar voor het eerst heb gespeeld by the way)

- New Danganronpa V3
De afzonderlijke hoofdstukken zijn niet bijzonder lastig, maar wel erg leuk. Het voelt een beetje aan als een remake van de eerste game, maar aan de andere kant is er ook wel erg weinig vooruitgang geboekt als game. Het einde is er eentje in de reeks leuk idee (Danganronpa is een van de weinige series die het zou kunnen flikken), maar de uitwerking is... vooral erg uitgerekt en saai.

- Bye-Bye BoxBoy!
Meer van hetzelfde, maar nog steeds een enorm charmante, en leuke puzzelgame die echt perfect is qua moeilijkheidsgraad: de latere levels kunnen vrij lastig zijn, maar nooit zo dat je echt vast komt te zitten.

- Fire Emblem Heroes
Waarom speel ik dit spel zoveel????

- Breath of the Wild
Meestal ben ik juist van de verhaalgerichte games met veel sturing, maar de vrijheid in deze game was natuurlijk fantastisch. Je krijgt in het begin wat handige runen, maar daarna moet je het zelf maar uitvinden, en wat je krijgt is de ruimte om je eigen verhaal te maken. Zie je een interessante plek in de verte? Het is misschien een moeilijke reis, maar je kan hem altijd maken. Iedereen die het spel speelt zal wel andere verhalen erover hebben, en dat maakt het zo prachtig.

- Snipperclips
Charmante puzzelgame, maar vrij beperkt.

- Mario Kart 8 Deluxe
Verrassend kan je MK8DX niet noemen, maar het is wel de meest complete Mario Kart die er is, en daarom gewoon erg leuk.

- Majo no Ie
Freeware RPG Maker adventure. Aardig verhaal en heel veel instant death traps.

- Magikarp Jump
Waarom heb ik dit spel zoveel gespeeld????

- Lego City Undercover
Hele grappige Lego game die dit keer niet op een specifieke IP gebaseerd is, en daardoor lekker vrijelijk verwijzingen naar van alles kan maken (maar vooral politieseries).

- Dai Gyakuten Saiban 2
Niet dat de afgelopen paar Ace Attorneys zo slecht waren, maar DGS2 is waarschijnlijk de beste Ace Attorney van de afgelopen paar jaar, met een episch verhaal en leuke nieuwe personages. Maar, en dit is een grote maar, je kan dit spel niet los zien van de eerste game. Het zijn twee helften van hetzelfde verhaal. Eigenlijk was dit verhaal ook voor 1 game bedoeld, maar hebben ze die vanwege de absurde lengte het uiteindelijk moeten opsplitsen.

- Splatoon 2
Ik speel nooit shooters, of online multiplayer, maar Splatoon 2 is een uitzondering. Het spel heeft stijl en de unieke wapens en spelmodi zorgen ervoor dat zelfs iemand als ik die echt voor geen meter kan mikken best goed kan meedraaien in een team. Misschien de grootste verrassing voor mijzelf dit jaar, omdat het echt een compleet ander genre is dan wat ik normaliter speel.

- Rei-Jin-G-Lu-P
Novel adventure game gebaseerd op het Weerwolven/Mafia spel en inheemse Japanse religies. Erg leuk, totdat ze er een einde aan moeten breien en gaan voor de weg van de minste inspiratie.

- Tantei Jinguji Saburo: Ghost of the Dusk
Deze game ter ere van de dertigste verjaardag van de serie is een terugkeer naar hoe de games zouden moeten zijn (de vorige game was... raar). Qua game is er weinig te doen dan het verhaal te volgen, maar dat verhaal is gelukkig erg boeiend en de meegeleverde extra's zorgen ervoor dat het een best goedgevuld pakket is.

- [bTantei Jinguji Saburo: Kiken Na Futari[/b]
Famicom adventure geschreven door de schrijver van o.a. Final Fantasy VII. Kan soms erg frustrerend zijn qua story flags activeren (dezelfde vraag herhalen voor je resultaat krijgt, op rare plekken bepaalde commando's gebruiken), maar okay verhaal.

- Tantei Jinguji Saburo: Toki Ga Sugiyuku Mama Ni...
Eigenlijk hetzelfde verhaal als de voorgaande game (Famicom adventure, zelfde schrijver). Het spel is wel in mindere mate frustrerend, dat wel. Voor een Famicom game is het verhaal wel erg goed geschreven.

- Policenauts
Buddy cop SF adventure van Hideo Kojima (Metal Gear Solid). Leuk, doch enigszins voorspelbaar verhaal. De actiescenes zijn echt niet leuk though, net als het constant moeten wachten op de ingesproken tekst.

- J.B. Harold: Manhattan Requiem
Erg sobere detective adventure game dat de nadruk legt op het ondervragen van heel veel verdachten. Het non-lineaire is op zich wel leuk bedacht, maar het is echt alleen maar lezen en lezen en lezen en er is weinig om de ervaring wat spannender te maken.