Ik heb vorige week enkele detectives op DVD gekocht, waaronder een paar oude afleveringen van de serie Midsomer Murders, en tijdens het kijken ervan herinnerde ik me weer hoe goed en leuk de serie in het begin was.

Een van de afleveringen was Blue Herrings, met een verzorgingstehuis voor oude en zieke mensen als setting, waarvan de oplossing expres een anti climax was. Een tikkeltje teleurstellend is het natuurlijk wel, maar dat werd IMO goed gemaakt door het grote aantal klassieke detectives die door de bewoners werden gelezen.

Ik was de gehele aflevering bezig met het identificeren van de detectiveboeken die voorbij kwamen: “Ja, die heb ik gelezen!”, “Die nog niet!”, en “Hey, welk boek was dat!?”. ^__~;

Aniway, het is alweer een tijdje geleden dat we een introducerend stukje over een detective in dit topic hebben gedumpt, dus hoog tijd dat we de draad weer oppakken.

“In het idyllische landschap van Midsomer met zijn cottages en landgoederen worden vreedzame dorpen opgeschrikt door brute moorden.”

De serie Midsomer Murders is gebaseerd op de romans van Caroline Graham over Inspecteur Barnaby. De verhalen spelen zich af in het pittoreske graafschap Midsomer. Detective Chief Inspecteur Tom Barnaby is een aimabele man van in de veertig, die methodisch en bedachtzaam te werk gaat. Zijn kalme benadering staat in contrast met zijn overijverige en onhandige assistent sergeant Gavin Troy in de eerste 6 seizoenen. In seizoen 7 (m.u.v. aflevering 1) en seizoen 8 wordt Barnaby geassisteerd door sergeant Dan Scott. In de laatste seizoenen is sergeant Ben Jones zijn sidekick.

Bron: detectives.kro.nl (ik heb het mezelf deze keer maar gemakkelijk gemaakt ^__^;)

Kort gezegd: de serie is een combinatie van een moderne police procedure en een klassieke village mystery. En het werkt!

Mijn advies is wel om met het tweede seizoen te beginnen, omdat het eerste volledig gebaseerd is op de boeken van Graham, die naar mijn mening gewoon een stuk minder zijn (met uitzondering van de pilot afl). Vanaf het tweede seizoen worden alleen de karakters nog maar gebruikt en worden er nieuwe verhalen geschreven door scenarioschrijvers, wat wonderlijk genoeg heel goed werkte.

De serie is op zijn best vanaf seizoen 2 t/m 9. Daarna zakt de kwaliteit van de verhalen in met zo nu en dan een kleine opleving.

Mijn lijstje met favoriete Midsomer afleveringen:

- The Killings at Badger’s Drift (pilot afl).
- Death’s Shadow.
- Destroying Angel.
- Dark Autumn.
- Things that Go Bump in the Night (daders waren erg leuk).
- Ghosts of Christmas Past.

Misschien dat mijn lijstje nog verandert als ik wat andere oude afleveringen heb terug gezien.

Bij het verzorgingshuis waar ik werk gebeurt nooit iets dat mijn deductietalenten vereist ;_;

Ik kijk soms een aflevering van Midsummer Murders, wat ik nog het meest kijkbaar vind van al die series die tegenwoordig (? nog steeds) op TV komen.

Gisteravond begonnen in Queen's Quorum, wat een interessante lezing is. En ik heb nu ook een Detective Conan novel hier liggen, misschien dat ik van de week er eens mee ga beginnen (en vertalen. Vooral omdat ik anders 5 bladzijdes later ben vergeten wat er allemaal is gebeurd en gezegd).

Ik wacht ook nog steeds op mijn eerste locked room moord.



Er zijn nog een paar andere goede series op televisie, zowel in de klassieke als moderne vorm, zoals Monk, Foyle’s War en Waking the Dead. En niet te vergeten, Poirot!

Op DVD heb je series als Jonathan Creek (een must see serie, vooral de eerste twee seizoenen, en de twee televisie specials), Columbo, Morse, Murder, She Wrote, Father Brown (heb ik, alleen nog niet aan toegekomen om te kijken) en de reeds eerdergenoemde series.

Het is waar dat er tegenwoordig niet zo heel veel politie en detectiveseries zijn die voor ons soort fans interessant zijn (en omdat de kwaliteit vaak ver beneden het gemiddelde zit), maar zo nu en dan word er zelfs in ons genre nog wel eens een goede serie gemaakt. Je moet zo nu en dan gewoon durven iets nieuws te proberen (op die manier heb ik het briljante Life on Mars ontdekt, een hybride tussen een police procedure en sci-fi, met vaak geniale humor). ^__^

Op het moment lees ik eigenlijk niets. Heb wel een paar dagen geleden John Sladek’s tweede en laatste detectiveboek gelezen, Invisible Green. Zijn eerste was vele male beter, maar ik heb me met zijn tweede detective, een kruising tussen Lovesey’s Bloodhounds en Christie’s And Then There Were None en The ABC Murders, ook prima weten te vermaken.

Helaas kende ik de oplossing van de locked room al uit TGQ (gij ook al, Amagi?).

Hm, we zijn dit topic een klein beetje aan het verwaarlozen. Tijd voor een update!

De twee Carr reprints, The Crooked Hinge en The Judas Window, zijn officieel bij Rue Morgue Press verschenen, en zijn hopelijk eind deze maand / begin volgende maand leverbaar.

De nieuwe releases gaan bij Rue Morgue altijd een beetje traag, maar dat is dan ook het enige wat ik op ze aan te merken heb, en ik vergeef ze het graag. Vooral als je ziet wat ze allemaal opnieuw hebben uitgebracht en nog gaan uitbrengen! ^__^

En over Carr gesproken... Ash heb je die ene Carr al gelezen? Nadat je ook He Who Whispers een teleurstelling vond, ben ik erg benieuwd wat je van een van Carr’s straightforward detectiveverhalen zonder een impossible crime vind.

Origami, hopelijk is The Judas Window goed bevallen?

Ben toevallig van de week begonnen met Het laatste Schaakspel, dus zal ter zijner tijd wel vertellen wat ik erover vind.

En van de week had ik de bundel Passport to Crime besteld, met internationale detectiveverhalen. Er zitten ook een verhaal in van Paul Halter die ik al had, maar de reden dat ik het heb besteld is omdat er kennelijk ook een vertaalde Japanse detective in zit

Ik heb het even opgezocht en het is niet zomaar een Japans detectiveverhaal die erin staat, maar “An Urban Legend Puzzle” van Rintaro! Er staat ook nog een tweede Japans detectiveverhaal in, “The Precision of the Angel of Death” van Kotaro, maar die zegt me helemaal niks.

Laat me weten hoe de kwaliteit van de overige verhalen zijn. Als die een beetje te doen zijn ga ik deze bundel ook zeker bestellen.

Overigens, ik vind het erg leuk om te zien dat Nederland in deze verhalenbundel vertegenwoordigt word door Appie Baantjer, wat ongetwijfeld het bloed van vele Nederlandse critici zal doen koken!

Zijn er geen andere lezers van detectives? :( Tomara, lees eens eindelijk die Ellery Queens >:(

Heb een paar verhalen gelezen uit Passport to Crime, tot nu toe niet echt denderend. Het eerste verhaal was een aardige homage aan Edgar Allan Poe's The Tell Tale Heart. It's the beating of that hideous heart!

Het verhaal van Isaka Koutaro was helemaal geen detective :/ Hele kleine puzzel/mysterieuze voorval die je allang aan zag komen...

Maar er zijn kennelijk zelfs 3 verhalen uit Japan in deze bundel opgenomen, ben nu bij een verhaal van Mitsuhara Yuri aangekomen.

Moet eerlijk bekennen dat ik nog nooit iets van Baantjer heb gelezen.

Behalve ik, jij en Origami hebben we ook nog dat rozige konijn met haar Death Note en er was hier ook iemand die twee Carr’s had gekocht (ene Gaara?), maar van beide weinig meer vernomen sinds dit topic echt van start is gegaan. En het is schandalig dat Tamara hier nooit een bijdrage heeft geleverd!

Sebas/Quetzal lurkt hier ook nog in de schaduwen, maar heeft nog te druk om echt actief mee te kunnen gaan doen hier op het forum.



Ik was er eerlijk gezegd al een beetje bang voor, omdat het toch moderne misdaad verhalen zijn, en die hebben andere prioriteiten dan de klassiekers (uitzondering voor Halter en waarschijnlijk Rintaro).



Baantjer is, ondanks het grote succes, best wel een onder gewaarde schrijver. De Nederlandse critici hebben geen goed woord voor hem over (wat best grappig is, want in het buitenland lopen ze met Baantjer weg, en word hij de nieuwe George Simenon genoemd) en bij het lezerspubliek is een cliché beeld van hem ontstaan (oké, dat laatste is misschien niet helemaal onterecht).

Baantjer heeft zowel het geluk als de pech gehad om tijdens het schrijver een succes formule te ontwikkelen, en omdat het verkocht is hij door zijn uitgeverij aangemoedigd om er mee door te gaan. Het resultaat is dat veel van de latere boeken de neiging hebben elkaar te gaan herhalen.

Helaas worden hierdoor zijn eerdere boeken, waar uitstekende politieromans tussen zitten, vaak vergeten.

De dertien katten is een intrigerend verhaal waarin de allerdaagse misdaad hand in hand gaat met het bovennatuurlijke; het door Agatha Christie geïnspireerde Moord in seance komt van al zijn boeken het dichts bij een echt klassiek detectiveverhaal; en De stervende wandelaar is het slachtoffer dat een heuse dying message achterlaat. Andere goede titels uit de begin periode zijn De treurende kater en De ontgoochelde dode. En wat misschien nog leuk is om te weten voor Ash is dat er ook een boek in de serie is waarin een clown aan een gigantisch werpmes word geregen (Dood van een clown). ^__~

Baantjer is een natuurlijke verteller, wat zijn luchtige misdaad verhalen goed verteerbaar maken, en dus heerlijke leessnacks zijn voor tussendoor.

An Urban Legend Puzzle van Rintaro is best leuk, erg Queen achtig. Zoals dat de detective ook Rintaro is en dat zijn vader een inspecteur is

Maar wel vrij modern, met een plot dat draait rond een urban legend. Niet heel moeilijk, wel een leuk verhaal

Wat ik me opeens af vroeg, word er een bestaande urban legend gebruikt voor het verhaal? Japan heeft een paar leuke zoals The Slit-Mouth Woman, Rokurokubi en Hanako-San. De laatste lijkt me trouwens echt leuk om in een detective te verwerken, voornamelijk de mannelijke versie, Aoi Manto!

Ik kan Kanari al zijn slechte verhalen vergeven, als hij een Kindaichi schrijft waarin Aoi Manto voorkomt! Ik zie het al helemaal voor me: Miyuki die op school naar de WC gaat en een stem uit het niets, die vraagt of ze de voorkeur geeft aan blauw toiletpapier of rood toiletpapier!

Ik weet niet of het een echte urban legend is, maar het is sowieso geen klassiek Japans folklore/spookverhaal AFAIK. Niet in de vorm zoals hij werd gepresenteerd in elk geval.

Hanako-san wordt in een van de short stories gebruikt. In hetzelfde verhaal blijkt Kindaichi een briljant tafeltennis speler (net als zijn hele familie en heeft zelfs zijn eigen custom pingpongballen). Maar hij krijgt niet de kans om zijn talenten te laten zien ^_~

De short stories lijken me een stuk leuker dan de meeste langere verhalen uit de Kindaichi serie.

En over short stories gesproken, ik heb Rampo’s Japanese Tales of Mystery and Imagination bijna uitgelezen, en op een verhaal na heb ik me er tot nu toe prima mee weten te vermaken.

Mijn favoriete verhaal uit deze bundel is op het moment “The Psychological Test”, een inverted detectiveverhaal, met de beroemde Akechi als detective. Normaal gesproken ben ik niet zo heel erg fan van inverted detectives, maar deze was bijzonder goed gedaan.

Wat ik ook leuk vond is dat Judge Ooka nog vlug even werd genoemd aan het einde. Judge Ooka heeft echt bestaan, maar ik ken hem alleen uit de verhalen van Bertus Aafjes (de tegenhanger van Robert van Gulik en zijn Rechter Tie mysteries).

De verhalen van Aafjes kan ik trouwens echt aanraden, niet alleen voor liefhebbers van detectiveverhalen, maar ook voor iedereen die geïnteresseerd is in Japan (vooral de novelle Een lampion voor een blinde is interessant, omdat het gaat over de handelsrelatie tussen Nederland en Japan).

Voor de geïnteresseerde: klik hier voor een compleet overzicht van de Judge Ooka verhalen van Bertus Aafjes.

Maar goed, Rampo’s verhalen bevallen me prima, en wil zeker wat meer van zijn werk gaan lezen. Vooral Akechi heeft mijn interesse. Was er trouwens niet nog een Akechi verhaal vertaald in het Engels?

Van de Edogawa bundel vind ik toch The Human Chair het leukst. Geen detective, maar zo creepy!

Kurodahan heeft inderdaad een Akechi verhaal uitgebracht, namelijk The Black Lizard/Beast in the Shadows. Beast in the Shadows is wederom een horrorverhaal en die vind ik zelf ook leuker dan The Black Lizard.

The Black Lizard is overigens een meesterdievegge die het dus opneemt tegen Akechi.

En verder is er een Boys Detective Club vertaald geweest door Kodansha, waarin in eerste instantie de Boys Detective Club ("Baker Street Irregulars") en later Akechi wordt gevolgd met hun strijd tegen het Monster met 20 Gezichten.

Ooka wil ik graag nog lezen, maar ik probeer in eerste instantie eigenlijk de vertaalde/hervertelling van de originele verhalen te vinden, maar die kan ik niet echt vinden voor een betaalbare prijs >.>

“The Human Chair” is van alle griezelverhalen uit deze bundel idd veruit de beste. Ik had trouwens verwacht dat vrijwel de gehele bundel zou bestaan uit griezelverhalen, maar er zaten ook veel misdadige verhalen in zoals “The Twins” en “Two Crippled Men”. Geen echte detectiveverhalen, maar toch verassend goed.

De verhalen zijn me dus goed bevallen en denk dat ik Black Lizard / Beast in the Shadow ga proberen. Maar ik ben eerst nog even druk bezig een flink stuk van mijn nog te lezen stapeltje weg te werken (het tempo zit er op het moment lekker in).

Ben net begonnen in het veel geprezen Wilders Walk Away van Herbert Brean, die tot nu toe zijn reputatie waardig lijkt te zijn. Het enige wat ik jammer vindt is dat het verhaal opvallend veel lijkt op het Kamikakushi verhaal uit DAQ/TGA, of beter gezegd, het Kamikakushi verhaal lijkt opvallend veel op Wilders Walk Away!

We hebben een dorp, Wilders Lane, waarin de tijd meer dan honderd jaar is terug gezet, en leden van de familie waarnaar het dorp is vernoemd sterven niet, maar verdwijnen onder oogwaarschijnlijk onmogelijke omstandigheden (waaronder een verdwijning die gelijkenissen vertoont met de verdwijning in het rijstveld in DAQ/TGQ). Ik ben nu bij het stukje waarin de detective van het verhaal, Reynold Frame, een van de verdwenen Wilders heeft gevonden in een graf op het kerkhof (net zoals Q Class dat ook deed in het Kamikakushi verhaal).

Ik ben nu ongeveer op een kwart van het verhaal en hoop dat de vergelijkingen hier een beetje gaan ophouden, en dat Amagi alleen de bare bones van dit verhaal heeft gebruikt voor TGQ. Anders ben ik bang dat ik hetzelfde ga mee maken als wat Ash had met Kindaichi’s Mummy’s Curse en Shimada’s meesterwerkje. :/

Als je toch geinteresseerd bent in Edogawa Rampo, dit seizoen is er een nieuwe anime (gebaseerd op de gelijknamige manga) genaamd Nijuumensou no Musume (de dochter van de 20 gezichten).

Yep, het is gebaseerd op Edogawa Rampo's beroemde creatie, het monster met 20 gezichten. De eerste aflevering gezien, 20 Gezichten wordt wel erg Lupin-achtig afgebeeld (in de boeken was hij gewoon echt slecht, hier dus meer charmant/belhamels/redder van mensen in nood).

Onlangs de manga versies gelezen van Yokomizo Seishi's Honjin Satsujin Jiken en Gokumontou, wat me deed beseffen dat ik nog steeds slecht ben in Japans en dat ik de boeken nog lang niet kan lezen >.<