De eerste aflevering van de Japanse drama Miss Sherlock, dat Sherlock Holmes moet zijn maar dan in de moderne tijd en met vrouwen als Holmes en Watson, was heel erg Sherlock Holmes maar dan in de moderne tijd en met vrouwen als Holmes en Watson. Los van het concept was de aflevering zelf maar matig.

De nieuwe NHK adaptatie van Akuma ga Kitarite Fue wo Fuku (De Duivel Komt Spelende op de Fluit) gekeken, die in het weekend werd uitgezonden. Het is een detectiveverhaal met Kosuke Kindaichi (grootvader van de hoofdrolspeler in The Kindaichi Case Files manga). Het boek was de eerste Kindaichi die ik volledig in het Japans had gelezen, dus ik heb er best een zwak voor. Deze adaptatie was... zwaar en depressief. Het origineel is al best donker qua motief, maar enkele wijzigingen in het plot van deze TV special zorgden voor een echt hopeloze situatie. Gelukkig dat dit keer Kindaichi werd gespeeld door Hidetaka Yoshioka, die ik eigenlijk alleen ken van Dr. Coto's Clinic. Als zachtaardige, en meelevende Kindaichi was hij zo'n beetje het enige lichtpunt in deze detective.

De Toho Science Fiction film: “Atragon” of in het Japans “The Undersea Warship” (海底軍艦) uit 1963 van de makers van Godzilla.

Een film over een keizerreik dat onderwater leeft en dreigt de wereld boven water te veroveren. En de hoofdpersonen proberen met de hulp van een geisoleerde WO II kapitein van het voormalige Japanse Keizerreik te vechten met gebruik van zijn zeer geavanceerde onderzeeër.

Een hele vermakelijke film. Met een goed verhaal, geweldige muziek (Ik ben een die-hard Akira Ifukube fan), mooie sets en goed gecaste acteurs. Ik had de Blu-Ray besteld op Amazon Japan. En gekeken met Japanse subs zodat ik mee kon lezen als ik iets mistte. Ik kan wel een beetje Japans, dus dan is het wel handig.
4/5

Heel wat maanden later en ik heb eindelijk Miss Sherlock afgekeken (hij is eigenlijk best kort). Het is... heel, heel erg afgekeken van BBC's Sherlock. Op zich jammer, want het kan soms best leuk worden als een nieuwe spin op Sherlock Holmes en sommige van de varianten op de originele verhalen werken ook wel, maar toch merk je aan alles dat deze serie niet zo zeer gebaseerd is op Sherlock Holmes, maar op Sherlock.

Gintama 2: de tweede live-action film. Het is echt verrassend hoe getrouw de sfeer van deze live-action adaptatie is (de eerste film ook, overigens). Er zitten echt fantastische grappen bij waarbij je net als bij de anime en manga denkt: "Hey, gaat dat niet iets te ver qua parodie?" en je merkt ook dat iedereen betrokken bij de film gewoon ontzettend veel lol heeft. Je hebt nooit het gevoel dat je een "live-action adaptatie van Gintama" aan het kijken bent: dit is ook gewoon Gintama.

Een paar weken geleden begonnen met Terrace House: Opening New Doors, de seizoenen 1 t/m 5 staan op Netflix. De rest komt hopelijk dit jaar nog. Na Terrace House: Aloha State die ik vond tegenvallen, is dit weer een leuke serie om te kijken. Een mooi huis, een mooie omgeving en leuke kandidaten. We worden getrakteerd op leuke dates, discussies en ruzies, en bitterzoete romantiek.

Daarnaast compleet verrast door de Koreaanse serie Kingdom, sinds een paar weken het eerste seizoen op Netflix. Deze serie vindt plaats gedurende de Koreaanse Joseon periode. De koning heeft een mysterieuze ziekte onder de leden, terwijl het zuiden van het land ook wordt getroffen door dezelfde ziekte. De kroonprins gaat op onderzoek uit, terwijl hij wordt opgejaagd door de regerende clan. Al gauw komen we erachter dat de ziekte, mensen in een soort van zombies veranderd. Kingdom is een serie van hoog productiekwaliteit en weer eens wat anders, dan de gebruikelijke moderne zombie series.

Oeh, Kingdom klinkt wel leuk. Kan me inderdaad voorstellen dat de historische setting wel op een leuke manier gebruikt kan worden.

@Ash, zeker een aanbeveling. En Netflix heeft nog een Koreaanse hit toegevoegd, Train to Busan (2016) staat er op.

Een live-action film die ik afgelopen weekend heb gekeken en helaas niet op Netflix staat is Chihayafuru: Musubi (2018). Dit is de derde en laatste adaptatie van de gelijknamige anime en manga over het meisje Chihaya en het spel karuta. In het algemeen zijn anime/manga adaptaties niet zo succesvol. Ik heb de anime nog niet gezien, maar de trilogie wordt als voorbeeld gegeven van hoe het wel kan.

Train to Busan heb ik een jaartje geleden of zo gezien. Een beetje voorspelbare, maar zeker ook vermakelijke zombiefilm!

Ik heb de eerste Chihayafuru films gezien en die waren best leuk, dus eigenlijk moet ik die laatste ook maar eens kijken om eens te zien hoe het met die drie afloopt.

Zeker doen!

Vandaag de Japanse film Miracles of the Namiya General Store (2017) afgekeken, een mooie film met ontroerende momenten. Een film waarin alle personages en gebeurtenissen met elkaar in verbinding staan. Een film die afwisselt tussen heden en verleden. Net als in Pulp Fiction komen aparte verhaallijnen samen en vormen een geheel.

Na een beroving verstoppen drie jonge dieven zich in een oud verlaten winkelpand. Gedurende de nacht gebeurd er iets vreemds, een brief wordt bezorgd door de brievenbus, een brief van 32 jaar geleden. De drie besluiten een brief terug te schrijven en zo ontstaat er een correspondentie middels de brievenbus die heden en verleden met elkaar verbindt.

Meestal heb ik het niet zo met films over tijdreizen of met tijdlijnen die door elkaar heenlopen, maar deze is toch wel een uitzondering. Voor mij was deze film een soort van droevige feelgood movie ^^.

Little Forest: Summer & Autumn is een filmadaptatie van de mangaserie. De film gaat over Ichiko die van de grote stad terugkeert naar haar geboortedorp in de bergen. Hier leeft ze zelfvoorzienend van het land. De filmadaptatie bestaat uit twee films: Little Forest: Summer & Autumn (2014) en Little Forest: Winter & Spring (2015). Ik heb tot nu toe alleen de eerste film gezien.

De film bestaat zoals de titel doet vermoeden uit de seizoenen zomer en herfst. De seizoenen zijn weer opgedeeld in hoofdstukken. Elk hoofdstuk maakt Ichiko een gerecht of maaltijd, de ingrediënten komen van het land of uit de natuur. De film heeft bijna geen dialogen, wel een narratief van Ichiko. Deze film is prima voor als je op zoek bent naar iets rustig om te kijken.

Er is ook een Koreaanse filmadaptatie Little Forest (2018) voor de liefhebbers.

Met het nieuws vorige week dat Ichiro ging stoppen als honkballer, besloot ik weer eens terug te gaan naar hoe ik hem sowieso voor het eerst leerde kennen: als moordenaar. Hij speelde de gastrol in de tweede aflevering van Furuhata Ninzaburo FINAL (2006), het laatste seizoen van de Columbo-geinspireerde detective, waarin je eerst ziet hoe de moordenaar alles doet, en je dan ziet hoe Furuhata langzaam maar zeker z'n net rondom de dader spant. Ichiro speelde in die aflevering.. err... een honkballer die in de Amerikaanse MLB speelt die toevallig ook Ichiro heet en ook toevallig precies hetzelfde uitziet als hem. En die in deze aflevering een vuile roddeljournalist vermoord die z'n broer (en hem) afperst.

Het was alweer een tijdje dat ik deze aflevering had gezien, maar Ichiro kan eigenlijk best goed acteren O_o

In het weekend werd er weer eens een Japanse TV verfilming van een Agatha Christie roman uitgezonden(ik kijk de laatste jaren eigenlijk nog vaker Japanse verfilmingen van Westerse media dan andersom >_>). Yokoku Satsujin was een redelijk getrouwe adaptatie van de Miss Marple roman A Murder is Announced in geest: het maakt onderdeel uit van de reeks semi-jaarlijkse adaptaties van TV zender Asahi, dus ook dit keer speelde het verhaal zich in het heden af en was niet Marple, maar de excentrieke inspecteur Shokokuji de hoofdrolspeler. Sommige dingen uit het plot van Christie werken helaas niet echt door de verandering in tijd en plaats en hoewel het wel okay gemaakt is, is het ook niet meer dan dat en is het uiteindelijk snel vergeten. Wel waren de namen wel grappig 'vertaald' naar Japanse namen (die echt niet authentiek Japans zijn, maar oh-zo kunstmatig klinken). Letitia uit het origineel werd bijvoorbeeld "Reiri" en Randall Goedler "Gedou Rando".

De eerste uit deze reeks, gebaseerd op And Then There Were None, was wel erg gaaf, en had nog een goede reden ook om zich "nu" af te spelen. Jammer dat het daarna een beetje een moetje werd.

Het was alweer een tijdje geleden dat ik een drama serie heb gekeken, maar gister heb ik Village Vanguard! helemaal gekeken. Village Vanguard is toch wel een van de leukste boekwinkels die ik ken in Japan: de keten noemt zichzelf een 'exciting book store' en je zou het op zich kunnen beschrijven als een 'hipster'/sub-culture boekwinkel. Je vind er romans die de grotere boekketens niet meteen op voorraad hebben, veel boeken over kunst, en vooral het soort manga waar BOOKMan van houdt. En een HOOP andere zooi, van speelgoed, import-eten als Haribo en eigenlijk alles wel. Ik vind het heerlijk door deze chaotische winkels te struinen en was dus ook blij verrast toen ik hoorde dat er een drama over deze keten zou komen.

En *natuurlijk* is de drama eigenlijk gewoon reclame voor de winkel en echt verrassend is de serie qua verhaal ook niet, maar het was wel leuk om te kijken. De hoofdrolspeler begint een bijbaantje bij de Village Vanguard in Nagoya (de eerste VV) nadat-ie een vacature vindt waarin staat dat er wordt gezocht naar iemand die o.a. "de Kamehameha kan gebruiken." Dat geeft natuurlijk al een idee wat voor gekke winkel dit is, en wat voor gekke mensen hier werken. De drama volgt een standaard opzet, met elke aflevering weer iemand anders uit de winkel in de spotlight, maar het behandelt ook wel leuk de typische Village Vanguard dingen: zo gaat een aflevering over het schrijven van aantrekkelijke POPs (die handgeschreven bordjes waarin ze producten aanprijzen) en een andere weer over het aantrekkelijk inrichten en optuigen van de boekenkasten. Grappig is dat de serie weliswaar fictie is, maar dat het is gebaseerd op échte Village Vanguard gebeurtenissen. Zo hebben de vacatureberichten van VV kennelijk echt vaak zo'n grappige toon en verdwijnen winkelmanagers wel vaker plots voor enkele dagen.

Nicky Larson et le parfum de Cupidon: De recente Franse live-action film van City Hunter (met natuurlijk de Franse namen en zo). Over het algemeen verrassend trouwe adaptatie van de anime: sommige BGM, insert songs en geluidseffecten komen rechtstreeks uit de originele anime (Footsteps!) en de film eindigt zelfs opt de legendarische wijze van City Hunter: het beeld stopt en zoomt langzaam uit, terwijl je al de eerste tonen van de ending song Get Wild hoort. Het was destijds ongehoord dat de ending song al te horen was in de aflevering zelf en dat maakte het ook onmogelijk om een reclameblok tussen de aflevering en de ending credits in te voegen.

Qua verhaal en als actiecomedy film is Nicky Larson niets bijzonders, maar het is wel grappig dat het echt wel als City Hunter aanvoelt, zowel visueel als qua audio.

(De Japanse drama van Angel Heart (semi-vervolg-in-parallele wereld van City Hunter) is trouwens een aanrader en staat op Crunchyroll!)