Ik vond Ryuzaki juist veel minder 'pull' hebben dan L, en verreweg het meeste van wat hij doet in deze film, is eigenlijk gebaseerd op wat L tien geleden al had gedaan. Dat is ook een reden dat ik Ryuzaki wel teleurstellend vond: hij was juist geen Deus Ex Machina zoals L soms leek te zijn (sowieso was het niet echt genie VS genie meer).

Wat betreft het verzamelen van de DNs door Kira, dat was inderdaad wel een beetje vaag, maar op zich zit er wel een logica achter.

Keibuho Yabe Kenzo ~ Jinko Zuno VS Jinko Zumo~ (Luitenant Kenzo Yabe - Kunstmatig Brein VS Kunstmatig Haar): De film TRICK - Last Stage in 2014 betekende het einde van de fantastische detective-comedy serie TRICK, dus ik was vrij verbaasd om te horen dat de incompetente en pruik-dragende politieagent Yabe dit jaar zijn derde spin-off serie zou krijgen!

Over het algemeen is deze vijfdelige webserie "vertrouwd" TRICK-achtig, met veel visuele en woordgrappen, over-the-top personages (en acteren) en camera's die alle kanten op bewegen. Het verhaal was ook meer TRICK-achtig dan de voorgaande spin-off series: in de eerste twee series werkte Yabe toch vooral aan grote zaken die in Tokyo gebeurden, maar dit keer reist hij naar een klein onsen-verblijf om een seriemoordenaar te vinden, en om God Eye Joe, een geavanceerde misdaad-oplos AI die de FBI en Scotland Yard al heeft verslagen, eens te laten wie beter is. En natuurlijk weet Yabe ondanks al zijn gestuntel, gejank en bangerigheid toch de zaak op te lossen. Toch jammer dat de zaak wel erg eenvoudig was, en dat ook veel van de grappen/personages een beetje voorspelbaar waren. Niet dat het niet leuk was om te kijken, maar of het nou echt waard was om drie jaar na het grote einde van TRICK met zoiets te komen...

RANMARU - Kami no Shita wo Motsu Otoko (Ranmaru - De Man Met de Tong van God, 2016): de film van de gelijknamige TV komedie-detective serie. Ik heb de serie niet gezien, maar sommige mensen in het productieteam vielen me op: de serie (en film) was geregisseerd door Tsutsumi (Trick, 20th Century Boys films) en het script kwam van degene die o.a. de Ace Attorney film had geschreven, en enkele Detective Conan films van de afgelopen jaren. Volgens de trailers was serie was sterk geinspireerd door Trick, dus een detective met een hoog parodiegehalte. Helaas was deze film echt slecht: de humor voelt ontzettend geforceerd, en ze blijven maar aandacht schenken aan de grappen omdat ze bang zijn dat je het niet doorhebt. En het mysterie-plot... de moordenaar heeft dus min of meer letterlijk zijn visitekaartje achtergelaten zodat elke idioot meteen door heeft wie de moordenaar is. De detective heeft absolute smaak, dus hij kan alle smaken herkennen, wat misschien een rol speelt in de serie, maar aangezien de moordenaar in de film zo'n domme fout heeft gemaakt, is zelfs al dat gelik niet nodig.

Edit: Oh, en ik heb ook Ten to Sen (Punten en Lijnen, 1958) gekeken, gebaseerd op het gelijknamige boek van Seicho Matsumoto. Het boek is een leuke detective over een moord gepleegd in Fukuoka, maar waarvan de hoofdverdachte een perfecte alibi heeft, omdat hij op dat moment helemaal in het noorden in Hokkaido was. De film is binnen een jaar na het uitkomen van het boek gemaakt, en voelt dus lekker ouderwetsch aan. Het begin van de film speelt zich af in een gebied dat ik heel goed ken: ik heb een jaar in Kashiihama gewoond, zo'n vijf minuten lopen van het strand waar het plaats delict was en een kwartiertje lopen van de twee Kashii stations die ook een grote rol spelen in de film.

Ik heb gisteren de twee Chihayafuru films (Kami no Ku & Shimo no Ku) gekeken. Heb de manga niet gelezen/de anime niet gekeken, dus ik weet niet hoe getrouw deze adaptatie is, maar het waren wel leuke films. Redelijk voorspelbaar als een club-activiteit/schoolromantiek verhaal, maar competitief karuta als onderwerp is uniek genoeg om voor interessante beelden te zorgen. Er schijnt volgend jaar nog een derde film te komen.

Ik heb de twee films van Chihayafuru ook gezien en ik vond ze heel goed. Ik heb verder ook geen kennis van de manga/anime. De derde film gaat volgens mij onder meer over de finale.

De laatste serie die ik heb gezien was Midnight Diner ~ Tokyo Stories via Netflix. De film hiervan had ik al eerder gezien. De serie gaat over een kleine eetgelegenheid, die alleen 's-nachts open is. Dit is niet zozeer een 'eetserie' als Wakako Zake, het gaat meer over het verhaal van de klanten, de kok en het eten.

Daarnaast ben ik begonnen met Samurai Gourmet, wat wel weer een serie is waar de nadruk ligt op gewoon lekker eten.

Gintama: de live-action film van Gintama gebaseerd op de Benizakura arc (die ik niet heb gezien). Van tevoren leek de film me wel interessant, omdat ik de regisseur kende van briljante parodie-series als 33Pun Tantei en Yusha Yoshihiko. De film is niet echt slecht, maar ook niet echt goed. Het weet wel de sfeer van de manga/anime vaak goed na te bootsen qua humor (en het ziet er vaak expres een beetje 'cheap' uit wat wel past bij de toon van de serie), maar het struikelt toch wel zodra er meer actie/drama komt. De actie is dan wel okay, niet bijzonder indrukwekkend though (wel leuke shots die gebaseerd zijn op de manga), maar de film is denk ik vrij lastig te volgen voor mensen die Gintama helemaal niet kennen, omdat het er eigenlijk vanuit gaat dat je alle personages wel kent, zodat ze meteen kunnen beginnen met de Benizakura arc, en daardoor krijgt eigenlijk iedereen behalve Gintoki geen tijd om echt uit de verf te komen.

Ik heb deze week weer eens Liar Game 2 en de film The Final Stage gekeken, en wat was het weer leuk! Dit is een van de drama adaptaties die echt zo veel beter is dan de originele manga. De presentatie van de drama is namelijk zo energiek dat je het niet eens opvalt dat het eigenlijk steeds gaat over mensen in een kamertje die praten over spelregels en zo. Van de muziek tot de psycho-pop aankleding van de sets en personages toe, de drama zakt nooit in en toch weet het ook al die ingewikkelde spelletjes die ze moeten spelen erg duidelijk over te brengen aan de kijker.

Ik had deze serie (en de film) destijds real-time gezien, maar was de details al grotendeels vergeten, dus deze tweede kijkbeurt bleef gewoon lekker spannend en leuk. De twee TV seizoenen zijn trouwens te kijken op Crunchyroll en echt een aanrader.

Gisteren sinds lange tijd weer een film uit Hong Kong gekeken, The Way We Dance. Fa (vertaald naar Fleur) is het zat om te werken in de tofu winkel van haar ouders en besluit naar de universiteit te gaan. Het is haar droom om lid te worden van de hiphop dansgroep BombA. Al snel weet ze indruk te maken op de leider van de groep wordt ze toegelaten tot de crew. Terwijl de groep intensief oefent voor een toernooi, waar ook hun concurrent de Rooftoppers zal dansen, wordt ze verliefd op de leider van BombA Dave. Helaas loopt het niet helemaal lekker totdat ze een andere student ontmoet die Tai Chi beoefend. Door Tai Chi en breakdancen te combineren hoopt ze haar eigen unieke stijl te creëren. Een leuke film met veel breakdance actie en de nodige humor en romantiek.

Vorig week is in Japan de drama serie Oh My Jump begonnen, die best leuk is! Het is geen adaptatie van een bepaalde Jump serie, maar gaat over het blad zelf. De hoofdrolspeler komt op een dag in een geheime Jump bar terecht, waar volwassenen samenkomen die een liefde voor Shonen Jump series delen (en bijvoorbeeld cosplayen). Elke aflevering gaat over een 'levensles' die iemand leert aan de hand van Jump series, en de verhalen achter die series (bv. over de makers), bv. een werknemer die het eindelijk durft op te nemen tegen zijn baas die een ware slavendrijver is of een meisje die de moed bij elkaar schraapt om tegen een jongen te zeggen dat ze hem leuk vindt.

Ik denk dat mensen die Kingyo Used Books hebben gelezen dit erg leuk zullen vinden, en natuurlijk mensen die veel Jump series lezen. Oh My Jump zit namelijk boordevol "Vergeet niet kind te zijn! Weet je nog hoe veel lol, maar ook inspiratie haalde uit de series die je vroeger las? Soms heb je een beetje moed, doorzettingsvermogen en vriendschap nodig in je leven!" + heel veel Jump verwijzingen (oud en nieuw), en voelt eigenlijk stiekem ook aan als een Jump-achtige serie.

Oh My Jump is intussen afgelopen, en het bleef tot het einde een leuke drama serie over Jump series. Het is echt een feel-good serie over hoe ook volwassenen kunnen leren van de lessen in Jump manga (en wat de mangaka erachter ook hebben meegemaakt voor ze hun successen hadden) en boordevol trivia en verwijzingen naar bekende Jump series van zowel vroeger en nu. Eigenlijk jammer dat Crunchyroll tegenwoordig geen drama meer licenseert, want dit hoort er toch echt wel (net als de Juhan Shuttai! drama van twee jaar geleden, maar dat terzijde...)

De live-action film JoJo's Bizarre Adventure: Diamond is Unbreakable Chapter 1 was eigenlijk redelijk okay! Ik heb Part IV nog niet gelezen/anime niet gezien, dus dit was mijn eerste ontmoeting met dit gedeelte van JoJo, maar de film heeft een goede, consistente sfeer en het weet bv. de kleding- en haarstijlen best leuk over te brengen in live-action (al ziet het er soms wel wat raar uit, maar goed, dat geldt ook voor de manga). Ook de Stands vielen best mee. De film draagt de titel Chapter 1, waardoor er nou niet echt veel gebeurt in deze film, maar ik zou best meer in deze reeks willen zien.

In het weekend werd Kuroido Goroshi (De Moord op Kuroido) uitgezonden, een TV special gebaseerd op Agatha Cristie's The Murder of Roger Ackroyd (Ackroyd -> Kuroido), geschreven en geregisseerd door m'n favoriete Japanse filmregisseur Koki Mitani. Mensen die het boek kennen weten misschien dat dit nou niet het makkelijkste boek is om te verfilmen, maar wat was dit toch een leuke special! Het is behoorlijk trouw aan het boek, terwijl het ook die typische Mitani toon heeft (komedie). Yo Oizumi (die ook Shoe Tucker deed in de Fullmetal Alchemist film) was met name fantastisch als hoofdrolspeler dokter Shiba (die eigenlijk de assistent is van Suguro/Poirot, maar veel meer op het scherm is omdat Suguro pas later bij de zaak betrokken raakt).

Gisteren de live-action film van Your Lie in April gekeken. De actrice Suzu Hirose (Our Little Sister en Chihayafuru) speelt hierin de hoofddrol, samen met Kento Yamazaki. De film volgt grotendeels de anime, alleen dan ingekort in twee uur. Daarnaast zijn meerdere competities eruit gelaten. De muzikale stukken zijn prima uitgewerkt, en gelukkig bevat de film niet veel van die (voor mij irritante) flashbacks. Het einde is vrijwel hetzelfde, alleen minder melodramatisch. Een mooie verfilming.

Afgelopen week een tweetal films gezien. De eerste was Closest Love to Heaven (a.k.a. Today's Kira-kun) een adaptatie van de gelijknamige mangaserie. Het verhaal is vrij standaard; het outcast meisje Ninon met een passie voor vogels wordt verliefd op de populaire jongen Kira. De twee wonen naast elkaar en zitten op school in dezelfde klas, maar hebben verder geen contact met elkaar. Dan komt Ninon erachter dat Kira een hartaandoening heeft, en nog maar één jaar te leven heeft. Er ontstaat een vriendschap tussen de twee, maar voor hoelang? Net als Orange is dit een film met school romance, humor en drama. Ik heb de manga niet gelezen, de film was wel aardig.

Gisteren heb ik op Netflix de film Psychokinesis gekeken, van de regisseur van Train to Busan. Een man die in het verleden zijn gezin in de steek heeft gelaten, krijgt door het drinken van vervuilt water psychokinetische krachten. En wat kan je beter doen met zulke krachten, dan veel geld verdienen als entertainer . Maar dan krijgt hij te horen dat zijn ex-vrouw is overleden, omdat een groep maffioso zijn dochter's restaurant probeert te vernietigen, zodat er plaats gemaakt kan worden voor een nieuw winkelcentrum. Lukt het de man om zijn dochter te helpen met zijn krachten? De film is een combinatie van actie, komedie en het soort drama waar ze in Korea zo goed in zijn. Al met al geen slechte film.

Sinds kort is er op Netflix een leuke Koreaanse variety show te zien genaamd Busted! Een zevental bekende Koreaanse entertainers wordt uitgenodigd door de mysterieuze host 'M' om mee te spelen in een 'murder mystery game'. Van de in totaal acht personen, zal er één het 'slachtoffer' zijn en één de 'moordenaar'. Wie de moordenaar is, is vooraf al bekend voor desbetreffende persoon. Op dit vlak lijkt het een beetje op 'Wie is de Mol' in de zin dat de mol ook al vooraf wordt bepaald. Maar tijdens het uitleggen van de spelregels gaat er iets mis, de host 'M' wordt doodgeschoten en het is aan de zeven entertainers om de moordenaar en het motief te achterhalen. De serie bestaat uit tien afleveringen, met een speeltijd van zo'n anderhalf uur per aflevering (gebaseerd op de twee afleveringen, die nu te zien zijn). Het zoeken van sporen en aanwijzingen gaat gepaard met een gezonde dosis humor. Van achtervolgingen, puzzels oplossen tot kamers waar de muren op je af komen, Buster! is een leuke serie voor de detective-liefhebbers onder ons.