Het hebben van een langdurige relatie met de ballast die dit meebrengt is inderdaad zeer lastig. Ik spreek uit ervaring. Maar daarmee is het niet onmogelijk, want je bent nog jong en je kunt leren omgaan met je situatie. Tegenwoordig gaat dit beter dan vroeger in mijn tijd omdat er nu veel meer bekendheid is van wat autisme betekent voor iemand. Sociale interactie zal altijd uitdagend zijn denk ik. Probeer je verlegenheid af en toe te vergeten en zonder je niet teveel af, dat heb ik door schade en schande geleerd inmiddels. Ik ga hier niet uitwijden over mijn specifieke situatie, maar neem het aan van iemand die zonder een relatie door het leven gaat. Vroeger heb ik wel een relatie gehad, maar door omstandigheden kon die geen standhouden en sindsdien is mijn motto: "no woman, no cry". Ik val in een categorie personen die geen behoefte hebben aan het fysieke aspect van een relatie in welke vorm dan ook. Daarover is elders in dit topic al een opmerking gemaakt. Dit is het fenomeen "aseksueel". Bovendien valt zo'n persoon ook niet op een specifiek geslacht, vanwege het gebrek aan die behoefte.

Probeer in ieder geval te leren omgaan met andere mensen ondanks je autisme. Autisme hoeft geen stigmatiserend effect te hebben in een relatie. Als je meteen verteld is er veel vaker begrip dan als je er mee wacht. Uiteraard niet op je eerste afspraak al meteen alles uit de doeken doen, want dat komt vreemd over is mijn ervaring.

^

In reactie op het bovenstaande;

Persoonlijk haak ik ook af als een jongen zoveel jonger is dan mij, dit komt niet door het getal, maar het gedrag. Ik zal mezelf als voorbeeld nemen;

Ik ben 18, ik zou een vriend van, zeg, 16 hebben, dat is een gigantisch verschil, niet zozeer de leeftijd, maar het gedrag. Een jongen van 16 is in principe nog een kind, terwijl een jongen van 18 zich al een stuk volwassener gedraagt. Ik heb liever een relatie met iemand die ouder is als mij, omdat zij zich simpelweg ouder gedragen. Een jongen van 18 is vaak een stuk kindser dan meisje van 18. Uiteraard gaat deze vlieger lang niet voor iedereen op, maar goed.
Het verschil wordt een stuk kleiner als ik bijv. 26 en mijn vriend 24. Het verschil is dan een stuk kleiner omdat de meeste jongens zich op die leeftijd wel als een volwassene (kunnen) gedragen.

Advies op het gebied van een relatie zelf durf ik eigenlijk niet zo goed te geven.

Mee eens

Het begrip "toyboy" is (nog) niet sociaal geaccepteerd .



Uiteraard komt deze uitspraak van een meisje . Geloof me, op die leeftijd heb je ook genoeg giechelende bimbo's die er enkel "volwassen" uitzien, omdat ze een dikke laag plamuur over zich heen hebben.

Ze zegt toch ook dat het voor lang niet alle meiden in die leeftijdsklasse geldt? Er zijn ook genoeg 18 jarige jongens die zich lam zuipen, maar dat doen ze niet allemaal. Conclusie: Je bent nog niet volwassen op je 18e (ook al krijg je dingen als de verzekeringen en premies naar je hoofd geflikkerd). Probeer het na 3 jaar nog maar eens XD
Het is wel zo dat vanaf hun 16e jongeren vaak duidelijk in persoonlijkheid veranderen en het leven langzamerhand in een ander perspectief beginnen te zien. Op opvolgende scholen zoals MBO, HBO etc is de interactie tussen leerlingen compleet anders dan op de middelbare school.

Maar even terug op de vraag. Nee, ik zou het niet erg vinden om een jongere vriend te hebben. Je hoort het toch redelijk vaak bij stellen en ik zie het probleem van een 3-5 jaar ouder ook niet echt als je de 18 bent gepasseerd. Er is natuurlijk wel een grens. Als een man van in de veertig een meid kiest van in de twintig, ja dat wordt het een beetje te naar mijn mening XD

Ik heb een bekende die ook Asperger heeft, maar dan lichter. Wat maakt het uit of je geinteresseerd bent in 2 jaar oudere meiden? Die zijn ook nog gewoon pubers. In ieder geval heeft diegene ook gewoon een vriendin gehad. Het is maar net hoe je het aanpakt. Het werkt inderdaad niet om stomweg te zeggen dat je haar leuk vind als je haar verder niet echt veel spreekt.

Ik heb zelf 2 jongere vriendjes gehad, ook. Maar wat iemand hierboven al zei: soms kunnen mensen zich in een andere levensfase bevinden in die 2 jaar verschil.

Haha, nu lijkt het net of ik expres deze omschrijving heb geschreven in de hoop dat een meisje hierop reageert. Als het zo overkwam, dit was echt niet de bedoeling.

Dit was gewoon een opsomming van karakter en uiterlijk waar ik een zwak voor heb. Natuurlijk hoeft dit niet te betekenen dat een meisje voor mij aan al deze punten moet voldoen. Het is puur een fantasie. Daarnaast is zo'n beschrijving veel te beperkt aangezien mensen zo ingewikkeld in elkaar zitten, en zoveel eigenschappen hebben.

Wel leuk dat er zo uitgebreid op word gereageerd door iedereen trouwens!

Dank jullie wel



Dat is lastig, mijn tante heeft ook Asperger. Ik heb daar niet echt tips voor, maar ik zou wel van te voren aangeven dat je dat syndroom hebt als je interesse in iemand hebt. Ik denk dat er dan meer begrip voor is. Hoe je dat aan zou moeten geven, heb ik dan weer geen tips voor... Ik denk qua omgaan met mensen, dat je gewoon het beste op mensen af kan stappen, hoewel het natuurlijk lastiger zal zijn dan wanneer je dat syndroom niet zou hebben. Op zich vind ik het niet zo vreemd als een meisje een relatie heeft met een jongere jongen, maar zoals Oguri al zegt, knappen de meeste meisjes er wel op af. Het ligt ook aan je persoonlijkheid natuurlijk. Ik neem aan dat je je anders gedraagt dan andere jongens van jouw leeftijd, dus als je wat volwassener bent zou dat meisje er geen problemen mee moeten hebben, denk ik.



Daar heb ik ook last van. Jongens beginnen pas rond hun 15de of zo lichamelijk te groeien, en mentaal nog later. Ik persoonlijk ben als ik mijzelf vergelijk met andere meisjes van mijn leeftijd vaak al wat volwassener. Als ik mijzelf dan met jongens begin te vergelijken...



True, true, die zijn er ook. Maar dat is maar een groep van personen, wat Goikuchan ook zegt.

Over het syndroom van asperger kan ik niet zo veel zeggen... Ik ben zelf hoogsensitief waar ook wel autistische trekjes in terug te vinden zijn, maar ik heb zelf nooit echt veel moeite gehad met relaties, het is meer dat ik moeite heb met mezelf...

Over leeftijdverschil kan ik wel meepraten! Ik heb zowel jongere als oudere vriendjes gehad. Toen ik jong was (13 tot 20 jaar) had ik altijd oudere vriendjes van minstens 3 jaar ouder... Daarna heb ik nog twee korte relaties gehad met jongens die 2 a 3 jaar jonger waren, maar dit pakte niet goed uit... Niet omdat we niet verliefd waren ofzo, maar puur omdat we op een ander punt in ons leven stonden! Ik was afgestudeerd en had een goede baan toen ik 21 was.en ik was toe aan samenwonen en zij wisten nog niet wat ze met hun leven wilden... In goed overleg zijn die relaties uitgegaan. Het kan wel denk ik, maar het is moeilijk denk ik!

Mijn vriend nu is 13 jaar ouder en dat gaat me veel beter af!

Hangt veelal af van de kringen waarin je je begeeft .
Ik kan je horror-verhalen vertellen over de cougar-hunting-grounds.......... Ik ga nooit meer op salsadansen.

Kom ik weer: Spuit 11. Maargoed....

Ik ben zelf een 22 jarige meid en ik heb bijna 3 en een halve jaar een vaste relatie dus ik denk dat ik je wel een soort van Advies kan geven.
Ik was zelf vroeger niet echt heel erg zeker van mijzelf en was eigenlijk wanhopig opzoek naar een leuke jongen. DIT WERKT DUS NIET! Ik heb in die tijd de meest vreselijke jongens gedate en dat deed mijn zelfvertrouwen niet echt goed. Probeer ook niet te denken van: Dan kijk ik niet meer zo naar het uiterlijk maar naar het innerlijk want dat werkt ook niet. (Trust me, been there, done that.) Je wordt er echt niet gelukkig van.

Wat ik op het moment denk: Maak je nergens zorgen om. Je bent 23! Jong zat! Relax en zoek niet teveel naar een eventuele vriendin. Uit eigen ervaring kan ik je vertellen dat je diegene vanzelf tegen komt. Als je stopt met zoeken zal het je verbazen hoe snel het soms kan gaan!

Ik had een enorme pesthekel aan jongens gekregen na al die irritante exen en vervolgens vond ik tegen mijn principes in mijn vriend destijds ineens leuk. Niet ervan uitgaand dat hij mij leuk zou vinden natuurlijk. We zijn ondertussen bijna 3 en een half jaar samen en ik zou me geen moment meer zonder hem kunnen voorstellen. Dus ik weet wel bijna zeker dat het je wel moet lukken.

Mijn moeder zegt altijd: Op ieder potje past een dekseltje. =)

Succes! =D

Waarom niet gewoon met iedereen op dit forum een keer ergens centraal in nederland afspreken haha x)

Nee maar liefde moet je inderdaad gewoon op je af laten komen. Ben zelf ook aantal keren opzoek gegaan zonder succes en niet lang nadat ik het opgegeven had stond er ineens iemand voor me neus. En dat is nu 2x overkomen haha . Alleen jammer dat ze beide geen succes werden na 10 maanden.
Maar ik zou dus zeggen. Stoppen met zoeken. En dan komt het vanzelf

En misschien duurt het wat langer dan je omgeving gewend is. Wat dan nog, je hebt je vriendenkring of in ieder geval mensen om je heen. En vast ook wel hobby's waarmee je drukt doende bent en een baan (ook wel handig om te hebben met een relatie). Ik heb eigenlijk zelf altijd wel wat om handen, dus ik mis het niet eens. Nu ben ik een specifiek geval, maar toch...komt tijd komt raad.

Zo kwam het ook niet over xD Het was 'n simpel voorbeeld.

Over zoeken;

Je hebt zoeken, en je hebt rondkijken, om het zwart-wit te stellen.

Haha, gelukkig