Hainechan heeft ook wel een punt: stille wateren hebben diepe gronden. Dat ene meisje dat je wel altijd ziet, maar nog nooit heb gesproken kan wel iemand voor je zijn. Je weet het niet tot je diegene spreekt. En zelfs dan moet het misschien nog bloeien.
Ik denk trouwens ook niet dat je in één keer de jongen of dat meisje uit je dromen vind: het kan wel natuurlijk. Maar eerste liefdes zijn vooral om van te leren, zou ik zeggen.

En voor de mensen die niet weten wat ze zoeken, maar wel al relaties hebben gehad: kijk terug naar je relaties die je gehad hebt. Was je wel echt zo blij? Wanneer of waardoor liep het niet lekker?

Ik heb vroeger ook een hele tijd zo gedacht (en ik denk nog steeds af en toe dat ik "forever alone" ben) en ik vind dat je wel heel erg makkelijk praat. Als je je hele kindertijd/leven lang voor lelijk bent uitgescholden, door iedereen waar je ooit iets voor voelde bent afgewezen en je alleen maar engerds op je afkrijgt die overduidelijk misbruik van je (onzekerheid) proberen te maken, dan is het niet meer dan logisch dat je je op een gegeven moment wanhopig gaat voelen. Als je je zoals jij zegt altijd positieve aandacht hebt gekregen en daar nooit iets in te kort bent gekomen, kan je daar niet over mee praten, omdat je geen idee hebt hoe het voelt om nooit goed genoeg voor anderen te zijn.

Hoe onhandig het ook is om in een vicieuze cirkel van wanhopigheid, onzekerheid, self-loathing en daten om het daten in plaats dat je echt iets voor diegene voelt te zitten; Gevoelens en onzekerheden kan je niet zomaar even met een knopje omzetten.

Dat gezegd hebbende; behalve ongeveer dezelfde interesses hebben, betrouwbaar zijn en me tot op zekere hoogte mezelf laten zijn (goed fatsoen en een klein beetje aanpassingsvermogen heb je altijd nodig), zijn dingen die ik erg belangrijk vind. Maar ik hou me er momenteel niet echt bewust mee bezig, omdat ik echt totaal geen energie er voor heb en er nog een aantal dingen zijn die gewoon stabiel en geregeld moeten zijn voordat ik me überhaupt ooit weer aan iemand zou kunnen geven (gatver, wat klinkt dat klef !). Gelukkig heb ik geen familie die steeds zit te zeuren of ik al iemand gevonden heb

Ik vind het vinden van een relatie heeft ook wat met geluk te maken.

Ik vind dat ik heeeeeeeeel erg veel geluk heb gehad. Op mijn 15e leerde ik mijn man kennen (ben nu 23), ben met 18 met hem gaan samen wonen, op mijn 20ste met hem getrouwd en verwachten over 19 dagen ons eerste kindje. Ik heb niet gezocht. Ik wilde zelfs geen relatie (had hele slechte ervaringen met een jongen, en ik had geen relatie met hem, mijn man is mijn eerste). Ik had hoge criteria aan een jongen. Ik dacht ook altijd dat ik nooit een relatie zou krijgen omdat ik mezelf misselijkmakend lelijk vond en nog vind. Maar hij overkwam me. Door toeval. Ineens. Ik leerde hem kennen via een klasgenootje van mij. We hadden wat gechat en binnen een paar maanden was ik verliefd. Ik had hem toen nog niet eens gezien. Hij mij ook niet. Waar ik mij in heb verliefd was niet zijn uiterlijk of dergelijke, maar zijn manier van doen, zijn manier van spreken. Hij was niet opdringerig, hij sloot bij mij aan. Hij maakte me compleet. We hebben dezelfde hobby's en zijn op veel vlaktes hetzelfde, maar aan de andere kant kunnen wij niet verschillender zijn. Daarom sluiten wij goed op elkaar aan.

Ik denk dat men zich wel open moet stellen, mensen (ik weet hoe moeilijk het is) dicht bij je moet kunnen laten zodat ze zien wie je bent. De grootste fout in mijn relatie met hem die ik heb gemaakt is dat ik aan het begin veel dingen geheim voor hem heb gehouden die in mijn leven zijn gebeurd waardoor ik 'anders' ben als anderen. Ik had jaren nodig om het de complete 'waarheid' te vertellen en daar hebben wij veel tijd aan verloren. Ik wenste dat ik het sneller had gedaan. Niet meteen aan het begin van onze relatie, maar niet pas na 2 jaar.

Ook moet je geluk hebben met die jongen/meid. Ik vind als iemand echt van je houd, gaat hij/zij door alle hoogtepunten en dieptepunten met jou en komen jullie er steeds sterker weer uit. Ik had geluk dat ik meteen zo iemand heb ontmoet en mijn dallen waren echt diep. Het is belangrijk dat je bereid bent om aan je relatie te werken, om in de toekomst te geloven, aan jezelf te werken en je aan te kunnen passen als dat nodig is. Dat je kunt geven, maar ook nemen. Een relatie is niet gemakkelijk. Het is iedere dag hard en hard werk. Iedere dag weer met elkaar kunnen praten, aan verwachtingen voldoen, maar ook kunnen verwachten. Eerlijk zijn en geen geheimen voor elkaar hebben.

Het is niet zo makkelijk om antwoord te geven op een vraag over wat meiden in een jongen zoeken. Het is matchen. Jullie moeten matchen. Je kunt de liefste jongen van de wereld zijn, maar je moet de partner vinden die op jou aansluit, jou compleet maakt en die gewoonweg bij jou past en die dezelfde dingen voor een relatie over moet hebben als jij. Dan pas werkt het...

Ik heb dit topic een tijdje lurkend gevolgd, ik wil alleen even zeggen denk niet dat je leven gelijk perfect word als je een relatie krijgt. Door alle verhalen van stelletjes en koppeltjes en de maatschappelijke druk dat je vooral niet alleen mag zijn, krijg je dat veel mensen zoiets hebben van "Ik MOET een relatie anders word ik noot gelukkig en word mijn leven alleen maar erger etc."

Want ik kan je nu al zeggen dat dat niet zo is.

Ik heb nu een relatie van iets meer dan 2 jaar en ik hou van mijn vriend maar op dit moment loopt het allesbehalve lekker. Ik wil niet dat het uitgaat maar ik word soms ook compleet gek van hem. En ik weet af en toe niet wat ik er mee aanmoet.
Mijn moeder heeft een relatie met een man die imho een grote klootzak is en ze verdient beter maar toch blijft ze steeds bij hem omdat ze denkt dat er nu toch niemand anders meer voor haar is.
Wat dat betreft vond ik een eerdere opmerking in dit topic bijzonder treffend "Je hebt dan wel geen geneuk, maar ook geen geneuk aan je kop" (Was dat niet Kutabare! ? In iedergeval, ja dit)

Er is geen reden om wanhopig te worden want wat komt dat komt toch wel, en als je ontzettend wanhopig een relatie wil heb je alleen maar meer kans dat je er meer verdriet van krijgt dan dat het oplevert. Just my 2 cents.

Het hebben van een relatie wordt blijkbaar door velen gezien als de heilige graal als ik de reacties zo lees. Voor mij geldt dat geenszins, ik vermaak me prima in mijn eentje. Of dat nu komt doordat ik een vorm van autisme heb dat maakt mij niet uit. Eerder in dit topic heb ik al iets persoonlijks gezegd over mijzelf, dus dat ga ik niet weer herhalen. Eigenlijk al teveel wat mij betreft, maar goed: look before you leap. Wat ik wel nog kwijt wil is dat ik het eens ben wat Tamara hierboven over autisme heeft gezegd en die mening deel ik. Het blijft je hele leven een deel van je, op sommige momenten heb je er "last van" maar er zijn ook momenten waarop het er helemaal niet toe doet. Voor mij althans.

Zelfde verhaal hier, heb er momenteel echt geen tijd, zin of energie voor, en door slechte ervaringen uit 't verleden ben ik ook wel een heel stuk voorzichtiger geworden.

Okay topic door gelezen, en 1 ding valt me op.
Het komt over alsof mensen een relatie wil om het hebben van een vriend/in. Doe dit nou niet. Als je een relatie aan gaat met iemand alleen zodat je niet meer alleen bent, dit loopt geheid op de klippen.
Je kan beter een hele goede maat hebben waar je alles mee kan delen dan een liefdesloze relatie.

Okay nu dat er uit is terug naar on-topic

Wat ik in een jongen zoek is iemand waar ik mee kan dollen en lol mee kan beleven. Ook als de ander gamed zou erg helpen. Ik ga even spreken uit de realiteit in een relatie. Hoeveel je ook van elkaar houdt het word vervelend om telkens aan elkaar te zitten. Knuffelen kussen en zo is leuk maar als je een heel weekend bij mij komt zitten zal je toch echt je zelf op een gegeven moment moeten vermaken. Ook iemand die beetje sociaal kan meepraten is welkom. Zelfstandigheid word dus wel erg gewaardeerd. Ook is het wel fijn als de jongen mij kan tegen spreken en me op mijn eigen fouten wijzen. Wat ik bij me laatste relatie merkte was dat ik enorm jaloers kan zijn. Dus iemand die op een gegeven moment dan zegt 'stop ermee joh' is wel fijn. Ook direct zijn, persoonlijk hoef ik niet 100x aan te horen dat het sneu is of zielig etc. liever een oplossing voor het probleem aanbieden.

Volgens mij kom ik nu hartstikke bot over dus ik hou wel op met typen. Nog even een snelle opsomming van wat ik dus zou willen zien in mijn partner is 'zelfstandigheid, gamer, geen 24/7 geklef 1uurtje is zat, direct, houdt van dollen en niet op zijn mond gevallen'

Je bent niet alleen in deze.
Mijn familie vraagt mij nog steeds iedere keer dat ik langs kom wanneer ik eens met een meisje thuis kom, tegenwoordig reageer ik maar dat als ik met een meisje thuis kom dat ze maar direct de politie moeten bellen.
Op mijn leeftijd (31, nee zo oud ben ik ook nog niet) kom ik liever thuis met een jonge vrouw.

Dat grappend terzijde; Ook ik vermaak me prima in mijn eentje, alleenstaand en vrijgezel zijn staan niet gelijk aan eenzaam. Maar dat is er bij sommige mensen redelijk moeilijk in te krijgen.
Zelfs in mijn eigen directe omgeving...
Niet dat ik nooit een leuke vrouw in mijn leven zou willen hoor, maar ik ben nou niet bepaald actief zoekende naar een relatie.
Ik ben zelf gezegend met een brede sociale cirkel waar ik best wel veel dingen mee kan delen maar daarnaast ben ik ook heel erg gesteld op mijn eigen privacy en vrijheid.
Als iemand geïnteresseerd is in mij zal deze overigens zelf naar mij toe moeten komen, ik ben dan niet bepaald meer op mijn bek gevallen maar ik ben nog steeds te verlegen om zelf met die reden op een vrouw af te stappen.
En ik ben daarnaast zelf ook niet bepaald een ladykiller.

Ik had jaren lang ongeveer hetzelfde probleem als Li1986. Ik werd op de middelbare school alleen maar gepest en uitgescholden. 4 jaar lang dus alleen maar elende aan me hoofd. Ik was zelf ook al een aardig verlegen meisje, maar hierdoor werd dit meer door de grond geboord en durfde ik bijna niks meer.
Ik had dus hierdoor niet echt bepaald goed geluk bij de jongens. De gene die ik leuk vond waren natuurlijk de popi-jopies, waar je dus als een verlegen en naief meisje echt niet op moet vallen. Komen de popi-girls erachter, breekt de hel los. (geloof me maar, dat is echt geen pretje...)

Uiteindelijk kreeg ik, toen ik 14 jaar was, een vriend. Hij was dan wel 1 jaar jonger dan mij, maar het klikte gewoon heel goed tussen ons.
Het nadeel was: de afstand. Ik woon vlakbij Rotterdam. Hij woonde in Veldhoven.
De verkering liep ook vrij snel op de klippen na ongeveer een maand ofzo.

Na de hel op de middelbare school, kwam ik op het MBO (Grafisch Lyceum Rotterdam).
Ik had gehoopt dat het daar beter zou gaan. Ging het ook wel, maar door al het gebeure op de middelbare school, was ik echt enorm onzeker geworden. Ik dacht anders en was totaal niet meer positief over alles en vooral mezelf.
Mijn eerste jaar op het MBO ging wel goed, maar toen ik in het tweede jaar kwam ging het snel bergafwaards. Ik kreeg steeds meer het onzekere gevoel en ging steeds minder naar school. Ik kreeg weer een relatie met degene waarmee ik op mijn 14e ook wat had. Ik was toen 17, bijna 18.
Het ging weer mis na 4 maanden tijd. Hij maakte het uit vlak na mijn verjaardag en was niet eens op mijn verjaardag geweest omdat hij 'ziek' was. Uieindelijk kwam ik er ook achter dat hij helemaal niks voor me had gevoeld en me alleen wilde gebruiken om seks te hebben (was er niet van gekomen gelukkig)
Ik was hierdoor wel vreselijk kapot en ging niet meer naar school. Ik raakte in een fikse depressie en kreeg hulp van een psycholoog om mijzelf weer op de been te krijgen.

Ik heb sinds mijn 18e geen relatie gehad en was er ook totaal niet naar opzoek. Ik was het gewoon zat om belazerd te worden of te worden misbruikt. Ik bedacht me dat het uiteindelijk wel zou komen als de tijd er rijp voor was. Sowieso voelde ik me wel prettig zo in me eentje en kon me prima vermaken

Nu gaat het allemaal een stuk beter. Ik kwam in een nieuwe klas, heb mijn studie afgerond en ben nu bezig met een extra jaar studie. Ik ben ook een stuk positiever en meer 'outgoing' geworden sinds alle ellende ^__^;
In oktober 2011 leerde ik mijn huidige vriend kennen. Ik was toen 20, bijna 21.
We gingen met een vriendengroepje naar Walibi voor het halloween feest. Toen ik hem voor het eerst zag, was ik meteen stapel op hem. Het voelde echt als liefde op het eerste gezicht.
Een maand later, eind november, hadden we een relatie met elkaar en dat hebben we tot op heden nog steeds. (bleek dat hij mij ook leuk vind vanaf het moment dat hij me zag xD)
Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest en voor mijn gevoel is hij ook de ware voor me. (klinkt nogal klef, maar zo voelt het wel)

Moraal van het verhaal: Uiteindelijk kom je de ware wel tegen. Het kan alleen net wat langer duren dan dat je verwacht. Ondertussen kan je narigheid beleven, maar daar moet je je niet van weerhouden. Hij of zij is er voor je ergens. Je moet diegene alleen nog tegenkomen.


Om echt op het topic te richten wat ik precies in een jongen zoek:
Gewoon iemand die lief is en mij laat zien dat er meer is dan alleen narigheid. Die mij laat vergeten hoe mijn jaren van pijn waren en mij speciaal laat voelen. Iemand die veel plezier met me wilt hebben met van alles en nog wat. Die mij helpt waarbij ik vastloop.
Iemand waarmee ik lekker kan praten over van alles en nog wat en hij naar mij luisterd.

En ik heb die jongen gevonden ^///^



(Excuses voor de lange post over mijn leven in de liefde etc etc~)

Hm.. Het belangrijkste verschil is echter dat diegene mij probeerde te veranderen, ging bepalen met wie ik wel en niet om mocht gaan, waar ik wel en niet heen mocht enz enz enz.. Het ging niet in mijn geval zozeer om seks ofzo.. 't was gewoon dat ik dacht dat ik dacht dat ik anders toch wel de rest van m'n leven alleen zou zijn, omdat ik er stellig van overtuigd was dat ik het meest onaantrekkelijke gedrocht ter wereld was en dus maar blij moest zijn dat ik iig iets met een hufter had dan helemaal niemand en als het lijkt alsof iedereen op z'n (bij wijze van spreken) 12e-18e al meteen de ware vind en/of iig langdurige dingen heeft, dan geeft dat een extra gevoel dat je iets fout doet of dat er iets mis met je is... Achteraf gezien natuurlijk volslagen onzin, maar vertel dat je extreem onzekere 21-jarige zelf maar eens .

^ lol, ik ken weinig mensen die op die leeftijd de ware vinden, dus dat is al echt een foute gedachte.
Die leeftijd is meer iets voor vriendjes, en later weet je pas echt wat je in een volwassen relatie zoekt.

Maarja, ben het inderdaad eens met syrupcookie, dat soort dingen kunnen je echt ontzettend verneuken, for the lack of a better word. Ik heb er zelf ook alle ervaring mee.

Wauw, wat een leuk topic dit (nou niet echt leuk, eerder interessant!) Ik vind het echt interessant om al jullie liefdes-/levensverhalen te lezen (:

Zelf heb ik nog geen relatie gehad of iets dat in de buurt komt, soms denk ik inderdaad dat als het zo door gaat dat ik nooit een vriendin zal krijgen, maar als ik jullie verhalen lees dan krijg ik wel weer moed (: Ik maak me er niet meer zo druk om en ik zie het allemaal wel.

Ik weet nog dat ik op de middelbare school aan het sporten was en een meisje ineens vol in mijn kruis greep. Zo uit het niets, ik kende haar ook nauwelijks.
Ze zei dat ze wilde voelen...

Dusja... Dat zoeken meiden schijnbaar in een jongen.

Wat een meid in een jongen zoekt verschilt natuurlijk per persoon. Ik ben zelf niet heel kieskeurig met jongens, maar wat ik wel waardeer is een stukje zelfstandigheid en initiatief en als het kan, sociaal genoeg een om beetje leuk mee te praten en wat doet in z'n leven. Ik zoek dus niet een jongen die altijd maar afwacht en beslissingen aan anderen over laat (als het ware de kat uit de boom kijken). Een relatie moet van beide kanten komen after all.

Een aantal maanden geleden had ik dus een afspraakje met zo'n iemand die compleet het tegenovergestelde was, een collega, omdat ik niet de beroerdste ben om iemand een kans te geven. Echt, ik wist die avond totaal niet wat ik er mee moest -_-' Een vriendin van me zei dan ook dat ik net zo goed een zak zout mee had kunnen nemen. (Klinkt hard maar ik ben het er mee eens). Toen ik hem vroeg om zijn ambities en belevenissen wist hij niks te vertellen. Echt totaal niks! Een zware afknapper voor mij want menig sociaal persoon moet toch wel iets interessants kunnen delen?
Hij houdt net zoals ik heel erg veel van dieren en we hebben veel gemeen qua hobby's maar daar hield het dan ook snel op. Je kan zoveel gemeen hebben, maar als er geen 'klik' is wordt het niks. Daarom geldt de 'moeten veel gemeen hebben' niet echt voor mij.

Aangezien dit topic is uitgegroeid tot een "deel jouw ervaringen" topic, kan ik hier ook net zo goed al mijn ervaring delen.... Oftewel: Niks. Nog nooit ben ik verliefd geweest op iemand en nog nooit is iemand verliefd geweest op mij. En als 21 jarige man ga je je dan toch afvragen of er iets mis is met je...

Voor zolang ik mij kan herinneren, is mijn levenswens geweest om de "vrouw van mijn dromen" te vinden. Maar ik ben zelf heel erg introvert en verlegen. Zo durf ik niemand zomaar aan te spreken. En daarnaast, waar zou ik vrouwen moeten ontmoeten? Ik hou helemaal niet van druk bezochte plekken, waardoor ik niet verwacht op iemand te vallen die zich wel graag tussen de mensen begeeft. En zo bleef ik tot afgelopen oktober al mijn vrije tijd voor mijn laptop doorbrengen.

Dus afgelopen oktober toch maar eens naar een con gegaan, al verwachtte ik er eigenlijk niet al te veel aan te vinden vanwege mijn afkeer van drukke plekken. Maar gelukkig bleek dat de algehele awesomeness dit grote nadeel wel veel minder aanwezig liet zijn. (Al ben ik er in februari wel achtergekomen dat ik iemand moet hebben om makkelijk aan te spreken, anders raak ik alsnog gestrest en ga ik een plek zoeken om alleen te zijn.)

In tegenstelling tot wat sommigen hier blijkbaar denken, kan je niet minder introvert worden. Introvert zijn zit in je persoonlijkheid, en die verander je niet zomaar. Echter staat introvert niet gelijk aan verlegen, en ik heb gehoord dat je wel minder verlegen kan worden. Zo is het mij al gelukt om op de vorige con waar ik was een cosplayer om een foto te vragen. Dat klinkt misschien makkelijk voor anderen, maar voor mij een grote stap.

Ik heb ondertussen alweer een aantal geweldige mensen ontmoet sinds oktober door eens naar buiten te gaan. Maar uiteraard nog niet die speciale persoon waar ik naar op zoek ben.

Kortom, als je thuis blijft zitten kom je nergens (pun not intended).