Vandaag en gister m'n eerste romans van dit jaar gelezen. Double Mystery van Taku Ashibe is een detective die leuk gebruik maakt van het medium "boek". Je kunt namelijk aan beide zijdes van het boek beginnen: begin je aan de rechterzijde dan lees je Murder at the Chinese Lute Hotel, begin je aan de linkerkant dan lees je Non-serial Killer. Beide verhalen vinden elkaar in het midden van het boek, met het laatste hoofdstuk voor beide verhalen. Dit hoofdstuk is echter wel 'afgesloten': je moet een pagina openknippen/snijden om toegang te krijgen tot deze laatste pagina's. Met Shinzo Mitsuda's Kubinashi no Gotoki Tataru Mono (Zij Die Vervloeken Als de Onthoofden) was ik al vorig jaar begonnen, maar het is een vrij lang boek, dus uiteindelijk best lang over gedaan. Het is een fantastisch sfeervolle detective die slim horror en folklore weet te mixen met een gewiekst detectiveplot, over de moorden (en onthoofdingen) van leden van een vervloekte familie in een klein, afgelegen berggemeenschapje in de bergen nabij Tokyo tijdens en na de Tweede Wereldoorlog.

Lezen gaat de afgelopen weekjes niet echt vlot, maar de laatst gelezen boeken zijn Danganronpa Kirigiri 5 & 6, wat een spin-off serie is van de Danganronpa games over het personage Kirigiri. Het zijn wel leuke detectives, maar vanwege de relatief korte lengte van de boeken voelt het vaak erg kortaf aan, alsof je de opzet leest voor iets dat nog uitgewerkt moet worden tot een volledige roman. Het is soms wel heel erg bare-bones. Erg snel schrijft Kitayama ook niet, maar het einde lijkt in zicht, hopelijk is het volgende deel het laatste.

Onlangs The Saga of Tanya the Evil, Vol. 2 gelezen. Deze volume gaat verder met 'The Dacian War' en eindigt met de voorbereidingen op de eindslag met de Republiek. De verschillen met de anime-adaptatie komen in deze volume toch wel boven water. De verschillende dialogen met Being X komen niet voor in de novel. Daarnaast heeft de anime verschillende hoofdstukken overgeslagen, waaronder een zeeslag. Ik wacht met spanning af op volume 3.

Gisteren begonnen met A Farewell to Arms van Ernest Hemingway. Door de anime R.O.D -The TV-, had ik al een paar boeken gelezen van deze auteur.

Twee boeken die op 'pending' staan zijn The Silver Metal Lover van Tanith Lee en Endymion van Dan Simmons. Aan het eerst genoemde boek ben ik begin van het jaar mee begonnen, door een verwijzing ernaar in de visual novel van Psycho-Pass.

Laatste tijd wat boeken gelezen die ik al jaren geleden had gekocht, maar niet had gelezen omdat ik de TV drama series had gezien (en de verhalen dus kende). Maar intussen zijn er toch heel wat jaartjes voorbij gegaan, dus vond ik wel dat ik genoeg had vergeten. Gister bijvoorbeeld Nazotoki wa Dinner no Ato de (AKA The After-Dinner Mysteries) uitgelezen, dat gaat over een politieagente die in werkelijkheid een superrijke erfgename is: elke avond zeurt ze over haar moeilijke zaken, maar haar mysterieuze butler Kageyama weet altijd heel simpel de moorden op te lossen, en daarbij vergeet hij nooit de intellegntie van zijn meesteres enorm te beledigen. De 2011 TV drama was een grote hit in Japan en daar kende ik de verhalen van dit eerste deel dus al van, maar nog steeds een leuke detective.

Ik denk niet dat ik dit jaar nog een gemiddelde van 1 boek per week haal :/ Zit nu op net geen veertig.

Ben net begonnen met Rin no Tsurune, een Japanese detective/YA roman met kyudo/Japans boogschieten als thema. Grappig genoeg nog nooit eerder gezien in een detective, terwijl je soms toch echt rare onderwerpen tegenkomt als achtergrondthema's in dit soort boeken.

Ben ik trouwens de enige die meerdere boeken tegelijk leest? Meestal begin ik met twee of drie boeken tegelijkertijd en gaat met name het begin erg sloom. Op een gegeven moment (meestal voorbij blz. 100) begin ik er dan eentje voor te trekken, waarna ze snel achter elkaar uitgelezen worden, maar het gebeurt dus vaak dat ik in dezelfde week, drie, vier boeken uitlees en dan weer weken geen enkel boek uitgelezen krijg.

Ik heb zojuist de baksteen/het moordwapen/deurstopper The Count of Monte Cristo uitgelezen. Was best een projectje waar ik zo'n 3 maanden mee bezig ben geweest, maar dan heb je ook wat. Ik vond het heel bevredigend om de hoofdpersoon zijn wraakplannen in uitvoering te zien. Het is echter ook meer dan een wraakverhaal met alle historische/politieke zaken die zich op de achtergrond afspelen.

Volgens GoodReads zit ik op 54 boeken, exclusief manga en strips. Dit worden er waarschijnlijk wel iets meer gezien het jaar nog niet voorbij is; ik ben momenteel halverwege De jongen die met draken leefde van Andy Shepherd (deel 2 van De jongen die draken kweekte; ontzettend schattig boek) en The Final Empire van Sanderson. Ik wil sowieso dit jaar nog The Dark Tower van Stephen King lezen, maar verder merk ik het wel waar ik aan toe kom.

Ik lees over het algemeen trouwens 2 boeken tegelijk; eentje voor thuis, eentje voor onderweg.

Uurgh, ik heb volgens mij ook nog ergens The Count of Monte Cristo liggen, maar het is echt zo'n boek waarvan ik telkens weer denk: maar in dezelfde tijd kan ik x aantal andere boeken uitlezen.... ^_~

Bij mij blijven boeken van dergelijk formaat inderdaad ook snel liggen, maar ik probeer nu ieder jaar in ieder geval één baksteen te lezen. Vorig jaar was dit It van Stephen King, en dit jaar was The Count of Monte Cristo aan de beurt.

Het eerder genoemde Rin no Tsurune uitgelezen. Ik kan in elk geval zeggen dat ik nu veel meer over kyudo/Japans boogschieten weet dan vroeger :P Als detective is het een beetje raar. Eerst heb je een paar verhalen over bv. een moord (iemand die met een pijl is neergeschoten in een privé schietbaan/tuin) of een dure bamboeboog die verdwenen is tijdens de dagelijkse clubactiviteiten zonder dat ook maar iemand de schietbaan had verlaten, maar de latere verhalen zijn eigenlijk al geen detectiveverhalen, maar gewoon een young adult sportroman. Wel leer je echt van alles over kyudo.

Heb ook nog Agatha Christie's De geheimzinnige Mr. Quin gelezen, want die lag in de meeneembieb in het dorp. Eeeeen... mjah, zo raar was het dus niet dat ik deze Christie nog niet had gelezen, want zo leuk was-ie ook weer niet. Dus ook maar meteen weer teruggelegd in de meeneembieb.

Shijinso no Satsujin (De Moorden in de Villa der Doden) was de grote hit detectiveroman in Japan vorig jaar en... hij blijkt inderdaad erg leuk te zijn! Het begint als elke normale detectiveroman, met een groepje studenten dat verblijft in een hotelletje bij een mooi meer en natuurlijk is er wat spanning omdat niet iedereen niet altijd even goed met elkaar op kan schieten.... maar dan worden ze plot aangevallen door een groep zombies. Nee, niet de originele zombies van Haiti. We hebben het over de zombies van series als The Walking Dead. Niet iedereen overleeft deze eerste aanval, maar de overblijvers weten te vluchten naar de eerste en tweede verdieping van het hotel en plaatsen barricades op de trap en zo. Het plan is om op hulp te wachten, maar de eerste nacht wordt één van hen gruwelijk vermoord in zijn kamer. De moord lijkt gepleegd door een zombie, maar hoe kan een zombie nou ongemerkt door de barricades zijn geslopen en het lijkt ook onwaarschijnlijk dat een zombie dreigbriefjes achterlaat of sowieso een hotelkamer (die op slot is) kan binnensluipen. Dus is de moordenaar dan toch een mens? Leuke roman waarin erg slim gebruik wordt gemaakt van iets "onrealistisch" (zombies) om een interessant detectiveverhaal te brengen.

Zo denk je dat Christopher Tolkien klaar is met het publiceren van manuscripten uit zijn vaders nalatenschap, zo heb je opeens 'The fall of Gondolin' in je handen. Het verhaal ken ik uiteraard wel, maar de vroegste versie en de overeenkomsten (en vooral de verschillen) tussen de verschillende versies maken dit weer een interessant boek.

Toen ik het boek bij de Tolkien-verzameling zette viel mij op dat Beren and Lúthien er niet tussenstond. Zoeken, zoeken, zoeken, en toen kwam ik erachter dat ik die gewoon nooit besteld heb. Ik schaam me diep en heb dit uiteraard meteen rechtgetrokken.

Ik was vergeten dat ik eerder dit jaar ook een paar oude Nederlandse detectiveromans had gelezen (die natuurlijk niet op Bookmeter staan), dus de teller staat nu op 47 romans dit jaar. Op zich zou 52 nog te halen moeten zijn... Laatst gelezen was : S.S. Van Dine's The Kennel Murder Case, wat... err niet echt heel bijzonder was. Niet echt bijster origineel en hoewel je het ook wel zag in andere Van Dine's, heeft deze roman wel heel veel deducties gebaseerd op psychologische stereotypes ('Chinezen sluipen altijd!' of 'Je zag zo dat hij honden haatte!')

Edit: vandaag nog twee detectiveromans van Willy Corsari gelezen met Inspecteur Lund. Voetstappen op de trap was nog okay als een gesloten kamer moord met een hele klassieke opzet waarbij iedereen in het landhuis iets te verbergen had en zo, maar De expres stopte was gewoon belachelijk. Het idee was om de minst aannemelijke persoon de moordenaar te maken, maar daarvoor werd het meest onmogelijke achtergrondverhaal voor gebruikt. En de titel slaat ook nergens op, want het slaat slechts op een scene, helemaal aan het begin, dat niet eens echt met het plot te maken heeft!

In elk geval heb ik dit jaar weer meer dan 52 romans gelezen, dus een gemiddelde van 1 per week. Laatst gelezen was Selgrave no Majo (De Heks van Selgrave), een horror/detective roman van Mie Takase, die ik voorheen alleen kende van haar originele kinderromans van de Ace Attorney serie (ze heeft ook romans geschreven van Kirby, Growlanser, Fire Emblem, Persona en Style Savvy).

Dit was echter een originele roman, maar wel met een game achtergrond: negen jaar geleden verdween een jongetje, en op z'n kamer werd een briefje gevonden waarop stond geschreven "Bezoek de Heks van Selgrave". De tekst kwam uit de RPG Dark Redemption, die toendertijd erg populair was, maar het jongetje is nooit teruggevonden en men ging ervan uit dat het briefje gewoon een memo was voor de game. Maar negen jaar wordt er in dezelfde buurt een meisje vermoord in het park, en op de rug van het meisje wordt een briefje gevonden met de tekst "Bezoek de Heks van Selgrave". Het verhaal dat gaat over de oude moord en de nieuwe moorden werkt redelijk goed als een horror/detective en is toch wel heel anders dan wat ik tot nu van Takase heb gelezen.

Ik kom al niet door m'n voorraad manga heen, laat staan dat ik er ook nog een hoop boeken zonder plaatjes en met veel te veel tekst er doorheen zou krijgen

Maar desondanks ben ik pas toch weer eens aan een echt boek begonnen:



Het verhaal van Gijs van Middelkoop en vriendin Aimee over hun eerste bezoek aan Japan.....per fiets. Met veel leuke observaties en probleempjes waar ik als ervaren Japan-reiziger hartelijk om kan lachen, en die mij toch ook doen terugdenken aan mijn eerste reiservaringen in landen waar ik echt niks van de taal of het schrift kon maken. Sowieso bevat het boek een zeer gezonde dosis humor, waarbij de schrijver zichzelf zeker niet spaart. En zoals bij elk goed reisverhaal werkt het toch in enige mate inspirerend, weliswaar zie ik mezelf nog niet per fiets half Japan doorkruisen, maar ik zou toch eens wat vaker een fiets moeten huren. Ik ben weliswaar nog niet eens op de helft, maar het zou toch moeten lukken het boek dit jaar nog uit te krijgen....

Eerste boek van 2019 was: Gannen Haru no Matsuri (De lenteceremonie in het eerste jaar), de Japanse vertaling van een Chinese detective. Het verhaal speelt zich 100 v. Christus af (het eerste jaar van Tianhan) en gaat over een serie moorden in de Guan familie, een voormalig vooraanstaande familie van de Chu. De hoofdrolspelers zijn Ku, een meisje met educatie uit de hoofdstad die een gast is van de Guans, en de jongste dochter van de Guans.

Het is ook de meest yuri detective die ik ooit heb gelezen. En memorabel omdat het een heel uniek motief heeft dat alleen in die specifieke context (tijdperk/cultuur) werkt. Maar vooral, heel erg yuri.