*Geeft topic een schop*

Ik heb laatst Station Eleven van Emily St. John Mandel gelezen. Ondanks dat je een boek niet 'mag' beoordelen op de kaft heb ik dit alsnog gedaan (okay, en de blurb op de achterkant klonk interessant), maar dit boek vond ik heel erg tof. Een dodelijke griep die zich rap verspreid over de aardbol en het meerendeel van de bevolking uitroeit. Het verhaal springt zowel van perspectief naar perspectief als door de tijd, waardoor alles op een niet-chronologische manier uit de doeken wordt gedaan. Je krijgt de achtergrond van de personages ruim voor de uitbraak, tijdens en vlak na de uitbraak, en het leven van 20 jaar na de uitbraak -- en uiteindelijk worden alle eindjes netjes bij elkaar geknoopt in een mooie strik.

Nu ben ik bezig met The Replublic of Thieves van Scott Lynch, het derde deel van de Gentleman Bastard serie (het eerste deel heeft een geweldige titel: The Lies of Locke Lamora -- ja, de hoofdpersoon uit deze serie is vernoemd na de dief uit FF6). Zonder te spoilen kan ik zeggen dat de worldbuilding en de personages weer snor zitten; vooral de dynamiek tussen de twee hoofdpersonen is erg interessant, alsmede dat het verhaal -- net als in het eerste boek -- switcht tussen het heden en het verleden. De setting doet me heel erg denken aan Venetië in de Renaissance met fantasy/alchemie elementen. De hoofdpersonen zijn briljante dieven/oplichters in een setting waar het 'scammen' van hun slachtoffers niet zo heel gewoon is, maar uiteraard gaat niet alles van een leien dakje.

Vanmorgen de Japanse vertaling van Hú Jié's Wǒ shi mànhuà dàwáng (Ik Ben De Grote Koning Der Manga), een Taiwanese detectiveroman (Ik kan geen Chinees lezen; vandaar de Japanse vertaling). Het boek begint met het twaalfde hoofdstuk, waarin een neergestoken vader wordt ontdekt in zijn appartement, terwijl zijn zoon (van buitenaf) opgesloten in zijn kamer zat. Dan gaat het verhaal weer terug naar het eerste hoofdstuk, waarna we per hoofdstuk heen en weer springen tussen twee verschillende gezichtspunten (van vader en zoon) en zo de aanloop volgen naar de moord, dat blijkt te draaien om de mangaverzameling van de zoon.

Hmmm... als een detective is het echt belachelijk simpel. Maar het schetst wel een leuk beeld van hoe (Japanse) manga in de jaren '70 in Taiwan werd uitgegeven. Veel achtergrond informatie over bootleg uitgaves en zo en hoe namen werden veranderd naar Taiwanese namen.

Als je trouwens detectiveroman + manga zegt tegen me, denk ik meteen aan twee boeken. The Locked Room of Castle Lowell, waarin de hoofdrolspelers worden verbannen naar een shojo manga (en het wordt briljant gebruikt!), en The Mystery of Collectors, dat echt barstensvol zit met Osamu Tezuka trivia (het gaat ook over verzamelaars van zeldzame Tezuka uitgaves)

Ik heb laatst The Darkest Power Trilogie van Kelley Armstrong gelezen. Zeker een aanrader als je houd van Fantasy , Supernatural en Young adult boeken.
Ik vond alle 3 de delen geweldig en ik heb ze in een combo boek gelezen. Ik vond het verhaal erg goed en de personages worden ook goed beschrijven en je krijgt vooral veel achtergrond over de hoofdpersonages te zien. Ik heb echt van genoten en zou het graag aanraden aan iedereen hier!

Vanmorgen Dare ni mo dekiru satsujin (Een moord die iedereen kan plegen) van Futaro Yamada uitgelezen. Tegenwoordig is Yamada vooral bekend van zijn ninjaverhalen zoals The Kouga Ninja Scrolls, maar hij begon als detectiveschrijver. Dit boek gaat over de vreemde gebeurtenissen die gebeuren bij de eveneens vreemde inwoners van een klein, oud appartementsgebouw. Eigenlijk is het gewoon Maison Ikkoku. Er is zelfs iemand die een gat maakt in een muur!

Nu heb ik weer zin om Maison Ikkoku te lezen...

Yureito (Het Spooktoren, 1937) van Edogawa Rampo uitgelezen. Het verhaal is een soort remake van een gelijknamig boek van Ruiko Kuroiwa (1899), wat weer een vrije vertaling/adaptatie was van Alice Muriel Williamson's The Woman in Grey (1898). Een soort Gotische thriller over een oud landgoed met een klokkentoren, verborgen schatten, geheime gangen en natuurlijk een mysterieuze vrouw. Voorspelbare plotwendingen, maar toch amusant om te lezen (Rampo kan vermakelijk schrijven).

De versie die ik heb gelezen had ook nog een aantal prachtige kleurenpagina's van Hayao Miyazaki. Miyazaki is zelf ook een fan van het boek, en de klokkentoren uit dit boek vormde de inspiratie voor zijn eerste film Lupin III: The Castle of Cagliostro. In 2015 heeft hij een tentoonstelling gehouden over het boek, waar hij o.a. een schaalmodel van de toren en een essay-manga voor heeft gemaakt. Ook heeft hij (gedetailleeerde!) storyboards getekend voor het begin van het boek, als een soort what-if anime project. Al dat materiaal is ook te bewonderen in deze uitgave.

Ik hou geen Goodreads bij, maar wel Bookmeter (omdat ik voornamelijk Japanse boeken lees), en ik zie dat ik dit jaar wel erg weinig boeken heb gelezen :/ Meestal zit ik op jaarbasis op ongeveer een boek per week, maar nu zit ik nog onder de veertig! Nu lees ik waarschijnlijk nog wel wat deze laatste twee weken, maar dan nog zit ik ver onder m'n gemiddelde... (manga zet ik trouwens niet op Bookmeter, wel non-ficti/studieboeken/etc.).

Ik zit zelf ook lager dit jaar, al komt dat door mijn masterscriptie in de eerste helft van 2016. Ik heb wel boeken herlezen, maar die telt GoodReads dan weer niet mee. xD Ik zit volgens mijn reading challenge nu op 37 boeken, maar ik heb er ook 4 herlezen dus eigenlijk zijn het er 41. Ik ben er ook nog 2 aan het lezen, waarvan ik verwacht dat ik minstens eentje wel uitlees. Manga reken ik inderdaad ook niet mee, nonfictie wel en in enkele gevallen een comic (zoals die van Alan Moore). Voor manga heb ik tenslotte een MAL.

Ik ben momenteel dus bezig met Ancillary Justice van Ann Leckie, een space opera met de AI van een schip als hoofdpersoon. Er zijn twee verhaallijnen: eentje in het verleden, en eentje in het 'heden' waarbij de AI slechts vast zit in een mensenlichaam. Het grappige is is dat de AI eigenlijk geen hol van voornaamwoorden op basis van sekse snapt, dus het beschrijft iedereen als 'zij'. Daardoor heb je vaak geen flauw idee of iemand een man of een vrouw is en merk ik dat ik er bijna standaard vanuit ga dat iemand een vrouw is vanwege het voornaamwoord. Iemand bleek al een kerel te zijn, en bij heel veel personages (inclusief de AI zelf, maar je moet je maar afvragen hoe relevant dat is voor een AI) weet ik het gewoon niet.

^Oh, dat zou een ontzettend leuke gimmick zijn voor een detective, dat je er pas halverwege achter komt dat de computer geen onderscheid maakte in geslacht...

Het probleem is dat m'n te-lezen berg ook niet kleiner wordt juist omdat ik dit jaar minder heb gelezen =_= (ook buiten m'n eigen schuld! Ik krijg soms ook dingen opgestuurd van uitgevers/schrijvers).

Voor een detective kan het inderdaad ook heel interessant zijn als je er later achter komt dat de AI/computer geen onderscheid maakt inderdaad. XD Zeker als je hierdoor mogelijk op het verkeerde been wordt gezet mbt de dader. Maar in deze sci-fi is het ook erg interessant!

Oef, de niet kleiner wordende te-lezen berg klinkt als een bekend probleem. X_x Als je dan minder leest dan voorgaande jaren, heb je helemaal het idee dat je er niet echt een deuk in slaat.

Net de roman-versie van Laputa: Castle in the Sky (geschreven door Osamu Kameoka, vriend van Hayao Miyazaki). Het verhaal was een feuilleton　(← gebruiken we dit woord nog?) in Animage toen de film voor het eerst uitkwam, en er horen ook illustraties van Miyazaki bij. Het verhaal is eigenlijk hetzelfde als de film, maar voegt wat details toe. Zo is er een proloog waarin we o.a. zien hoe Sheeta wordt gevonden en meegenomen door Muska (wat alleen maar een korte flashback was in de film), maar ook een korte epiloog dat zich een half jaar na het einde van de film afspeelt. Ook krijg je als lezer wat meer inzicht in de gedachten van de personages (vond zelf wel jammer dat je meer inzicht kreeg in Muska; het zou leuker zijn geweest als hij toch een soort black box bleef). De film blijft het leukst, maar de roman-versie is zeker ook interessant voor de fans.

En ik heb even vals kunnen spelen met het gelezen aantal boeken, want Laputa bestaat uit twee delen :D Ik heb dit eigenlijk alleen maar in Japan gezien, maar daar worden dikkere boeken (voornamelijk de pocket/paperback uitgaves) best vaak in twee of meer delen opgesplitst (die je natuurlijk apart moet kopen). Ik heb het dus niet over delen in een serie, maar echt één boek dat opgesplitst wordt. De roman-versie van Laputa is niet lang, maar heeft wel een groot aantal kleurenpagina's (de illustraties van Miyazaki), wat wel de reden zal zijn waarom het in twee delen is gesplitst (omdat je anders bijna tachtig bladzijdes aan duur papier in een boek hebt). Maar hiermee heb ik wel 'gemakkelijk' twee boeken aan de lijst kunnen toevoegen ^_~

Obelists Fly High (C. Daly King, 1935): Aardige detective over een moord in een vliegtuig. Grappig is de "Clue Finder" aan het einde van het boek: een lijstje van ongeveer veertig aanwijzingen verspreid over het boek die je hadden moeten leiden naar de juiste dader (compleet met bladzijde en regelverwijzing!). Leuk idee om zo 'fair play' te benadrukken, maar...

De schrijver had duidelijk niet door dat hij intussen ook best een grote fout heeft gemaakt in het verhaal, waardoor een bepaald moment nogal onnatuurlijk verloopt en het plot eigenlijk een beetje daarop vastloopt. En hey, ik kan daar ook naar verwijzen met een bladzijde en regelnummer!

Ik lees in elk geval wel redelijk actief in het nieuwe jaar! Het vierde boek dit jaar is Yabusaka Hayasaka's Dare mo Watashi wo Sabakenai (Niemand Kan Mij Veroordelen, 2016), het derde deel in Hayasaka's detective-serie met Raichi, de sexy middelbare scholiere die doet aan enjo kosai (in haar geval is het daadwerkelijk zelf-prostitutie). Raichi wordt aangenomen als dienstmeid in een raar landhuis. Eerst dacht ze dat dienstmeid zijn slechts een smoes was om haar als escortmeisje te huren, maar het blijkt dat ook de heer des huizes niets wist van haar komst. Raichi probeert uit te vinden waarom ze naar het huis gelokt is, maar al snel valt de eerste dode. Intussen wordt elders de 18-jarige jongen Kohei opgepakt omdat hij het bed deelde met een 17-jarig meisje (waarvan hij eigenlijk dacht dat zij veel ouder was dan hij). Natuurlijk blijkt op een gegeven moment dat Raichi's avonturen een link hebben met Kohei's probleem.

"Sex sells", maar in het geval van Hayasaka gebruikt hij sex als een puzzelstukje in zijn detective plots. Wat dat betreft verschillen de soms nogal gedetailleerde beschrijvingen van sex scenes eigenlijk niet van Het Bloederige Mes of De Modderige Voetstap In De Tuin. Want Hayasaka's plots zijn altijd ouderwetsch vermakelijk detective materiaal die leuk zijn om op te lossen. En dit keer voegt hij nog een vleugje maatschappelijk debat toe, want hij kijkt ook naar de soms vage, en arbitraire Japanse wetgeving omtrent sex met/door minderjarigen.

Ik zit dit jaar nog ongeveer op 1 boek per week (hoewel ik deze week nog niets heb gelezen), dus het gaat nog goed. Laatst gelezen "boek" is geen boek, maar een deel in een feuilleton (vervolgverhaal). Een schrijver die ik toevallig ooit heb ontmoet is nu bezig met een Ace Attorney feuilleton in Japan, dus koop ik nu eens in de twee maanden het blad om het nieuwste deel te lezen. In Japan zijn er nog best wat bladen met feuilletons, maar volgens mij zie je dat niet meer echt in de meeste landen....

Ik zit gemiddeld nog steeds op ongeveer één boek per week. Laatst gelezen was Misshitsu Satsujin Game 2.0 (De Gesloten Kamer Moord Game 2.0). Vijf mensen die elkaar alleen kennen van een video-chatroom (allemaal vermomd/stemvervormers) houden zo veel van detective fictie dat ze elkaar uitdagen met moordpuzzels: een persoon legt een moordprobleem voor, en de rest moet uitvissen hoe de moord is gepleegd. De gimmick is dat de moorden echt gepleegd moeten worden door de 'host' van het probleem. Dus ze plegen allemaal moorden in het echt, die de anderen moeten oplossen. Ze krijgen bv. informatie van de host, maar ze kunnen ook zelf het nieuws en de kranten napluizen voor extra informatie. De moorden zijn allemaal interessant, maar er wordt heel creatief omgegaan met de internet/video webchat achtergrond, wat leidt tot verrassende momenten. Niet zo verrassend als het eerste deel, maar toch een detective die uitstekend gebruikt maakt van "moderne" consumententechnologie om iets leuks te brengen.

Geen zomerboekenlezers?

Ik heb gisteravond Hyoka van Honobu Yonezawa uitgelezen. Waarschijnlijk kennen de meeste mensen hier het van de gelijknamige anime (de anime is vernoemd naar het eerste boek in de serie). Het gaat over een jongen die door zijn zus gedwongen wordt om lid te worden van zijn school's Klassieke Literatuur Club en daar lost hij, een beetje tegen zijn eigen zin in, allerlei kleine, raadselachtige gebeurtenissen op die te maken hebben met de school, en de geschiedenis van de schoolclub (het zgn. 'mysteriën in het alledaagse leven' detective subgenre). Het was lekker gemakkelijk weg te lezen, dus waarschijnlijk dat ik de rest van de serie ook wel ga lezen (of misschien de anime ga kijken).

Ik heb laatst The Waking Fire van Anthony Ryan gelezen, een erg leuke fantasy met draken. De wereld had technologie vergelijkbaar met de industriële revolutie en in plaats van monarchieën zijn de touwtjes in handen van corporaties. Draken worden uitgebuit (afgemaakt/gefokt) vanwege de magische elementen van hun bloed, dus deze corporaties worden gedreven door winst. Kapitalisme in een notendop, maar dat zie je niet heel vaak in fantasy in combinatie met draken. De worldbuilding was erg interessant, maar het meest verrassende (en leukste) element was het mysterie dat de drie hoofdpersonen proberen te ontrafelen. De nog overgebleven wilde draken gedragen zich vreemd, een expeditie die zocht naar de mysterieuze witte draak is jaren terug compleet spaak gelopen, en de corporaties blijken zelf ook hun eigen plannen te hebben. De opbouw is langzaam, maar er schemert genoeg door om verder te lezen en te willen weten hoe de vork in de steel zit. Hele goede pacing dus. Ik ben érg nieuwsgierig naar deel twee, Legion of Flame.

(Shameless plug: ik heb ook een review geschreven voor op mijn blog, dus als je meer detail wilt kun je daarop kijken)

Momenteel ben ik bezig met Het smelt van Lize Spit. Ik moet bekennen dat ik mezelf écht even ertoe moet zetten om verder te lezen omdat het wat langdradig wordt en me af zit te vragen of de funzigheid daadwerkelijk wat toevoegt. Ik hoop dat dat nog verbetert verderop in het boek, want ik zit nog niet eens op de helft.

Verder heb ik laatst Dr. Sleep gelezen van Stephen King, het vervolg op The Shining. Ondanks dat het erg interessant was om te zien hoe het met Danny verderging na de toch voor hem traumatische gebeurtenissen in het Overlook hotel, vond ik het boek toch wat tegenvallen voor een boek van King. Ik kon de antagonist totaal niet serieus nemen, waardoor de dreiging die je normaal in zijn boeken aantreft eigenlijk niet aanwezig was.

Ik heb nog meer boeken gelezen maar deze sprongen er het meest uit. Momenteel zit ik op 26 boeken dit jaar, dus ik zit al over de helft van mijn reading challenge (40 stuks).