Ik ben het in zoveel opzichten met je eens ^^

Ik ben altijd anders geweest, durfde in het begin nooit voor mezelf op te komen, voelde me nergens thuis behalve in mijn eigen huis. (Bleek later te komen door de autistische aandoening PDD-NOS... ja mensen rondom mij vinden dat een aandoening ^^; )
Maarja als je er dan bij wilt horen moet je designer kleding hebben... had ik als 13-jarige met 2 euro zakgeld in de week dus echt geen zin, tijd of geld voor. Dus liep altijd rond in simpele dingen. Dan heb je ook altijd nog van die leuke 'vrienden' die alleen maar met je omgaan zodat ze niet alleen zijn en je in de klas lopen pesten en klieren zodat ze maar stoer overkomen.

ff mijn 'emo' moment:

Pesten is niet leuk, vooral niet als het om ziektes draait enso... vriendin van me had kanker en werd continu met dat woord geconfronteerd...
door al het pesten had ik nooit zin in eten met als resultaat en bezoekje ziekenhuis... natuurlijk nooit verteld in de klas... hebben ze alleen maar lol van -___-;
Als een of andere pestkop dit toevallig leest, waar jij/jullie lol van hebben daar gaat de gedupeerde kapot aan... figuurlijk maar soms ook letterlijk (mensen springen niet voor de trein ofso omdat ze de hula wilden doen op het spoor om maar ff heel negatief en sarcastisch te zijn ^^; )

maar ook zoals hierboven werd mijn leven gered door cosplay, ik geen naar een con en werd niet raar aangekeken... ik voelde me daarna zo goed in mijn lolita kleding dat ik dat ging dragen naar school en bij het boodschappen doen en zolang je het zelfverzekerd draagt wordt je gerespecteerd... ja ik werd nagekeken en nagewezen, maar alles wat mensen tegen me zeiden was alleen maar positief ^^
Een oud-vriendin van me hielp me de animewereld in, en hoewel ze mijn laatste beetje reputatie op school de laatste 2 jaar de goot in kreeg en al mijn vriedinnen van me wegnam ben ik haar voor dat ene beetje dankbaar... want nu heb ik jullie hier allemaal en ookal zien we elkaar niet in het echt of niet zo vaak... ik ben 10 keer zo gelukkig met dit als met wat ik hiervoor had.
Om maar even dramatisch te doen, een half jaar geleden liet de laatste vriendin die ik hier lokaal had me keihard vallen waar iedereen bij stond, iedereen mij uitlachen natuurlijk maar in plaats van te huilen (wat mijn oude ik gedaan zou hebben) begon ik keihard mee te lachen, heb vervolgens tegen haar en de rest ook nog gezegd dat als zij zo nodig normale mensen moest hebben ze maar lekker op kon rotten met haar superdure blackberry gold (ofso?) en haar merkkleding... ze was echt te erg veranderd dus we pasten niet meer bij elkaar... ja ik mis oude tijden nog maar wat heb je aan vriendschap onderhouden die je niet wilt?
Heb hier veel meer potentiële vrienden/vriendinnen en ook al ken ik de meerderheid hier totaal niet ik voel me ontzettend op mn gemak bij jullie ^^

Ondanks al dit wil ik toch die klierkoppen bedanken, zonder hen had ik anime/manga/cosplay/lolita misschien nooit ontdekt en zou ik nu op een roze wolk leven denkend dat ik geweldig ben en boven iedereen uit sta, ik weet he hard de wereld is, maar in plaats van het te ontlopen of te doen alsof het niet bestaat gaan we hier gewoon de confrontatie aan en maken we er zelf het beste van... want er zal niet altijd een engel van een vriend/vriendin neerdalen om je leven aangenamer te maken... maar er zijn ook niet altijd duiveltjes die het verzieken, zolang je stevig in je schoenen staat... of dat nou gympies zijn, hakken of heerlijke gothic plateauzolen XD

ps. wat tegenwoordig normaal is:

jongens => broek op de knieën, bjorn borg ondergoed goed zichtbaar maken, onderuit op je stoel hangen, een dure telefoon hebben, moeten flink kennen zuipen en meiden zonder moeite het bed in kunnen krijgen -__-; en roken/snuiven

meisjes => make-up dragen (liefst zo dik mogelijk), strakke leggings of helemaal niks, korte rokjes, inkijktopjes, grote borsten (implantaten of niet ) strakke laarzen, joekelgrote oorbellen, een dure telefoon, moeten zich helemaal lam kunnen zuipen en de volgende dag met een kater naar school komen om na te vertellen hoe hun kots roze was na rosébier -__-; en roken/snuiven


wat niet normaal is:

jongens => nette spijkerbroek aan, onderbroek bedekt, rechtop zitten, een simpele telefoon hebben zolang ie maar belt, geen alcohol drinken, rookt niet, snuift niks, hoef niet persé/heeft geen vriendin

meisjes (Claudia) => dragen geen make-up, dragen gewone spijkerbroeken (loszittend soms), dragen geen kortje rokjes of jurkjes (ik draag geen rokjes/jurkjes zonder broek eronder ^^; ), bedekkende topjes, platte voorkant (ik kan zonder moeite een jongen cosplayen en loop straks niet krom ^^) simpele boots, kleine of GEEN oorbellen (naaldfobie...), nokia van 4 jaar oud *trots*, drinkt niet, rookt niet, snuift niet (hell ik doe niet eens aan koffie O_O), geen vriendje (gehad), nog nooit gezoend, nog nooit met iemand naar bed geweest.

(terugkomend op hierboven, nope... nog niet eens een jongen geknuffeld... ten eerste ben ik niet aanhankelijk (ik mep iemand eerder dan dat ik terugknuffel) / mensenschuw... ten tweede heb ik NAAAAARE ervaringen met jongens... maar ben niet lesbisch XD)



Het laatste wat ik hierbij nog wil zeggen is, pas je NOOIT aan voor iemand anders...
Ik heb bodypillows van halfnaakte guys op mijn bed liggen en mijn vader weet dat, heb ook een hondenknuffel waar ik gek van ben en dit was ons laatste gesprek hierover voordat hij het NOOIT meer waagde hierover te beginnen:

pa: Doe die knuffel en kussens nou toch een weg, randdebiel!
ik: Oh dus jij heb liever da ik me helemaal ladderzat zuip en dan wakker wor met ene kater naast een of andere random oude vent en misskien wel ene SOA ofso oploop?!
pa: liever dan die idiote kussens en knuffels
ik: *sloeg hem vol in het gezicht met ene vuist* Ik ben toch vrdmme gene h03r!

vervolgens mn spullen gepakt en naar mn moeder gegaan te voet... geen minuut daar willen blijven...

ja... onderwerp is taboe bij ons... mijn moeder vind het allemaal best zolang ik alles zelf betaal XD

zo... einde lange rant XDDDDD

Tot nu toe ben ik op iedere school gepest geweest behalve op degene waar ik nu zit.(8ste school)
Op de basisschool werd ik gepest omdat ik anders was, ik bleek autisme te hebben en omdat ik sneller verdrietig werd was het leuker voor die kinderen om mij te pesten dan iemand anders.
Later op de middelbare school ben ik gepest geweest omdat ik andere kledingstijlen had dan de modepopjes. Ik intereseerde me in Visual-kei en decora. Laterna zat ik in een zogenaamde "emo" fase.
Hier ben ik gelukkig helemaal uitgegroeid dit jaar (: Sommige mensen op school kijken nog wel raar als ze zien dat ik Pokémon speel en naar lolita/cosplay kleren zoek, maar dat maakt me voor de rest niks meer uit.

Af en toe heb je wel eens van die kinderachtige (pre)pubertjes die je gaan uitschelden voor weet ik het wat en als je dan iets terug zegt is hun ego geraakt, gaan ze je achtervolgen, filmen ze je met een heel groepje en staan ze allemaal op je te schreeuwen dat jij degene bent die onvolwassen doet, terwijl jij gewoon rustig blijft.... In je eentje >____>;
Echt de jeugd van tegenwoordig, niet meer normaal. Zelf ben ik dan ook niet zo heel erg oud, maar ik gedraagde me op hun leeftijd wel anders hoor.

ik ben zelf op de basisschool gepest, voornamelijk omdat ik 'forser' was dan de rest, op de middelbare school is het gelukkig afgezakt
maar ik vind dat je gewoon blij moet zijn met jezelf,en wat anderen denken niks van aantrekken (:

Nu geen last van pesten, maar heel erg last van iets dat mijn zelfvertrouwen schaad. Hier zit ik echt super mee.

Mensen die gepest zijn hebben vrij snel een probeel met hun eigen zelfvertrouwen of zelfbeeld.
Ik heb daar ook enorm last van. Ookal weet ik dat ik er leuk uit ziet, wat bevestigd wordt door vrienden, denk ik alsnog 'NOPE! Nog steeds lelijk!'

En sinds een maandje of anderhalf heb ik voor het eerst een vriendje, en toch geloof ik dat af en toe niet. Alsof die in een groot complot zit en op een dag ineens HAHAHA! GRAPJE! Roept. Omdat dit altijd het geval was met de pesters. Wilde ze spelen/samen werken/etc/etc dan was dat vaak de responds als ik eens blij 'oke!' zei.

Echt verschrikkelijk irritant, want ik hoopte stiekem dat dat gevoel wat weg zou vallen, of iig minder met me zelfbeeld bezig zou zijn maar... alas. Blijkbaar niet. :/ (Een ietsjespietjes minder is t wel maar.. niet zo drastisch als ik hoopte.)

Sad but true. Ik heb weinig zelfvertrouwen en ben een kluns in het omgaan met andere mensen als gevolg(social awkwardness) ^^; Soms vraag ik me wel eens af of de mensen die pesten er ooit wel eens bij stilstaan wat voor hun gevolgen hun daden hebben gehad. Probably not..


Gefeliciteerd!

mensen accpeteren me hier ook niet ^^
dus ik haal alles weg van mij

Ik ben geen expert of zoiets. Maar misschien is het een soort toevluchtsoord =) Vind de link trouwens wel heel leuk gevonden.

verwijder

het zou zo eens kunnen want ik ben alles wat daar staat autistisch en anime/manga verslaafd sort of XD ik heb echt een hekel aan pesten. ik ben wel blij dat ik ervanaf ben maar het heeft wel jaren geduurd, het begon bij mij al in de peuterspeelzaal (nog voor ik me herinner) en heeft zo'n beetje geduurd tot de 3de klas van middelbare school. tussendoor nog een aantal keer maar verder niet meer daarna. ik vind dat al die pestkoppen aangepakt moeten worden T^T

Ik heb zelf ook Autistische trekjes maar ik heb ervoor gekozen het niet officieel te laten vastleggen omdat ik niet voor de rest van mijn leven beoordeeld te worden door een labeltje wat achter mijn naam staat. Dus ik denk dat er inderdaad wel een heel goed, logisch verband inzit XD

ook weg XD

De meeste mensen hebben wel wat autistische trekjes. Het verschil tussen trekjes en autisme is dat autisme echt belemmerend werkt :)

Als je hard genoeg tegen een muur aan blijft lopen, ga je vanzelf opzoek naar een oplossing. Dat betekent dan over het algemeen dat je bij de geestelijke gezondheidszorg terechtkomt, er een naam gevonden wordt voor jouw problemen en er een behandelplan gestart wordt.

Een eventueel labeltje komt niet achter je naam te staan. Je bent niet verplicht om het aan te geven bij sollicitatiegesprekken of bij je studie, al is het soms in je voordeel om dat wel te doen. Zelfs in je medisch dossier is het vaak niet/nauwelijks te vinden tenzij je medicijnen gebruikt, maar aangezien er geen medicijnen bestaan die autisme aanpakken, gaat het over het algemeen over spul zoals antidepressieva. Het is eigenlijk vrij gemakkelijk te verbergen, al hebben veel mensen wel door dat er iets niet helemaal klopt als er iets niet helemaal klopt.

mijn ervaring met pesters is dat het meestal mensen zijn die jaloers of arrogant zijn. Jammer, maar eigenlijk doet iedereen weleens iets slechts. Naar mijn idee heeft iedereen weleens wat aan of op te merken over een ander, dat kan ook al pesten zijn. Ik werd vaak gepest vanwege mijn ogen en dat ik er te Chinees uit zou zien.

Ik krijg gewoon tranen in mijn ogen van sommige verhalen hier.
Dood aan pesters en dat meen ik echt. Ik heb jarenlang moeten aanhoren dat ik dood moest en dik en lelijk was en dat waren de minst erge dingen nog... En t erge is dat je aan leraren op een school eigenlijk ook niks hebt, want t enige wat ik kreeg te horen was "laat je niet op de kast jagen"
Dat was speciaal onderwijs trouwens, daar zat ik op vanwege mijn lichamelijke handicap. Letterlijk alles lag aan mij volgens de leraren daar.
Toen ik een keer op een haar na in elkaar geslagen was door een jongen in mijn klas met een paar steekjes los in zijn hoofd (hij was daar gekomen vanwege een ongeluk) mocht hij gaan en moest ik achterblijven bij de leraar en kreeg k te horen wat ik allemaal fout had gedaan. Terwijl k diegene was die bijna was aangevlogen.
Toen kwam ik dus te laat bij het busje wat me naar huis bracht elke dag en kreeg k daar nog eens de wind van voren.

Die school was echt een hell hole, en als k er in de buurt kom word ik ook letterlijk misselijk en val k bijna flauw (helaas zit het revalidatie centrum waar ik heen moet soms er aan vast)

Me moeder zegt me steeds dat het allemaal al een tijdje geleden is, en waarom ik er nog mee zit, maar ze snapt het niet goed. Want de ergste dingen heb ik haar nooit verteld.

Ik heb idd t zelfde als Appel, vind me zelf nog steeds dik en heb nog steeds een laag zelfbeeld. Zelfs nu ik een vriend heb.
Toen ik nog op school zat durfde k heel slecht te eten en als ik dan gegeten had wilde k t liefst weer uitkotsen, omdat ik wilde dat mensen ophielden met me dik te noemen, maar dat lukte niet, en dan haatte k mezelf daar weer om.
Dat gevoel heb ik nu ook nog, als ik vind dat ik te slecht gegeten kots ik het, het liefst meteen weer uit.

Op dit moment ben ik gelukkig aan het proberen op een meer verantwoordelijke manier af te vallen, en ik mag misschien een hometrainer over kopen, dus daar hoop ik heel erg op!

Ik kijk nu wel anders naar de wereld gelukkig, ik heb heel erg lang gehad dat het leek alsof ik werd opgeslokt door een zwart gat en ik niet kon ontsnappen, ben heel lang depressief geweest, maar nu probeer ik dingen vooral positief te bekijken, en als k me dan weer zo kut voel denk ik aan de goeie dingen die ik al heb meegemaakt en de dingen die ik nog wil doen. En dat ik me dan niet kan laten tegenhouden door die kut gevoelens van depressiviteit.

Wat dat betreft gaat het nu wel beter, maar helemaal helen van die pesterijen weet ik niet of dat ooit lukt..