Waar KID in Detective Conan altijd de coole dief uithangt, zien we in zijn eigen serie toch dat de dingen niet altijd gaan zoals hij ze gepland heeft en dat hij eigenlijk altijd de meest absurde avonturen moet overleven voordat hij zijn doelwit kan stelen. Helaas voor hem loopt zijn serie zeer onregelmatig, hoewel het al sinds 1987(!) loopt. Eerder deze maand kwam dan ook eindelijk Magic Kaito 5 uit, het eerste nieuwe Magic Kaito deel in tien jaar (er zat overigens veertien jaar tussen deel drie en vier...). Dit deel verzamelt een drietal verhalen die oorspronkelijk tussen 2011-2017 zijn gepubliceerd in Shonen Sunday, plus een one-shot manga die het prototype was van Magic Kaito (maar nooit in een blad gepubliceerd). Het eerste verhaal had ik destijds in 2011 al gelezen en vormt een setje met het Ryoma Sakomoto verhaal uit Detective Conan 70. Het tweede deel was veruit het leukste: KID wordt uitgedaagd door een man die goochelaars ontmaskert, maar ook door een andere dief genaamd Corbeau, die zich precies als hem kleedt maar dan in het zwart. Corbeau weet een zwarte diamand, de Midnight Crow, te stelen uit een superbeveiligde kamer, en het is aan KID om uit te vinden hoe Corbeau dat geflikt heeft. Doet een beetje aan Detective Conan denken, maar toch anders genoeg!

Het eerste deel van Iron Wok Jan!! 2nd gelezen, het grote vervolg op de over-the-top Chinese-Keuken-Manga. Aan de ene kant is het een zeer lui vervolg. Het speelt zich een paar jaar na Iron Wok Jan! R af, met als nieuwe hoofdrolspeler.... Jan, de zoon van Jan en Kiriko uit de originele serie (dezelfde naam als zijn vader). Hij komt ook werken bij het restaurant Gobancho en in de keuken daar vinden we ook enkele kinderen van andere personages uit de voorgaande series. En zoon Jan begint zijn dag natuurlijk ook door allerlei problemen te veroorzaken in een restaurant van de voedselcriticus Otani, de oude vijand van vader Jan.

Dus ja, het is het oude "dit keer gaat de serie over de kinderen van de hoofdrolspelers van de originele serie!" patroon. Luier kan bijna niet.

Aan de andere kant: Het is meer Iron Wok Jan!, en de vele gerechten zien en klinken natuurlijk weer heerlijk. In dit deel o.a. soep gyoza en vele varianten op zoetzuur varkensvlees!

Ben aan Goblin Slayer begonnen (Een Dark Fantasy zoals Berserk. De chapters lezen terwijl je luistert naar "Hai Yo" past zo enorm goed |D).
Yen Press brengt de chapters in het engels als ebook uit op hetzelfde moment als de japanse.
De originele light novel doen zij ook, waar ik nu ook wel interesse in heb (in de hoop dat de huidige engelse release al wat verder is dan de manga). Vol 3 daarvan komt deze maand uit, dus maybe?

Waarom ben ik nou weer begonnen aan LNs verzamelen..
Oh right. Omdat de adaptaties in de meeste gevallen nooit het einde halen. Reden waarom ik blij ben dat er nu meer LNs vertaald worden (en hopen dat zij er niet mee kappen.. Zie Zaregoto).

The Kindaichi Case Files R 12 & 13: het eerste verhaal is een standaard Kindachi verhaal met een serie moorden op een eiland (dit keer zijn Hajime, Miyuki en inspecteur Kenmochi daar omdat Kenmochi meedoet met een viswedstrijd). Een beetje eenvoudig, maar las lekker weg juist omdat het zo klassiek was. Het dertiende deel eindigt met de eerste paar hoofdstukken van een nieuw verhaal, waarin Hajime's nichtje Fumi ontvoerd is. Het is alweer een tijdje geleden dat we Fumi zagen, en ook dat we een ontvoeringsverhaal hadden, dus goed voor de afwisseling.

En het zevende deel van Chio-chan no Tsugakuro ook gelezen, dat volgend jaar ook als anime uitkomt. Weer een stel leuke avonturen "op weg naar school", zoals wanneer Chio en Manana een goed gevulde portemonnee vinden op straat, of wanneer Chio net als in de games een soort aanvalscounter probeert te leren. De leukste verhalen van deze serie blijven toch die met game-achtergronden, zoals die in het vorige deel (of die daarvoor?) met een Pokemon Go-achtige AR game en zo.

Menkichi The Avenger 1: in de reeks zo slecht dat het goed is. Na de Tweede Wereldoorlog gaf de Amerikaanse bezettingsmacht een license to kill aan een huurmoordenaar, die zo ongestraft (oorlogs)criminelen kon afmaken. De man's dekmantel was een ramen noedels foodstand en clienten konden hun hit doorgeven door het gerecht "Hemelse Gerechtigheid" te bestellen. Ruim 60 jaar later werkt de opvolger van Menkichi ook nog steeds aan het verbeteren van de samenleving door het vermoorden van het gespuis.

Dit is zo belachelijk dat het gewoon grappig wordt. De verhalen zijn erg voorspelbaar en doen een beetje denken aan de eerste paar hoofdstukken van City Hunter: mensen (voornamelijk vrouwen) die helemaal aan het einde van hun Latijn zijn komen bij Menkichi's ramen stand en tijdens het eten vertellen ze over hun lijden (vaak te maken met verkrachting/aanranding). Dan wordt de vrouw voor de ogen van Menkichi vermoord door de schuldige en vlak voor ze dood gaat, zegt ze tegen Menkichi dat ze wou dat Menkichi echt de legendarische huurmoordenaar was, omdat ze dan nu Hemelse Gerechtigheid zou willen bestellen.

En dan gebruikt Menkichi zijn super-ramen-vechtkunst om de dader te vermoorden. Hij kan onder andere ramen noedels gebruiken om mensen te wurgen, een zeef gebruiken om kogels te verbrijzelen, eetstokjes gebruiken om messen mee op te vangen, tandenstokers spugen in gezichten en mensen onthoofden met zijn bezorgdoos.

Gōshō Aoyama 30 Years Anniversary Book min of meer uitgelezen. Dit boek is uitgebracht ter ere van het dertigste jubileum van Aoyama als professionele mangaka en gaat dus over manga. Er zit o.a. "fan art" van andere mangaka (zoals Rumiko Takahashi en zo) ter ere van zijn jubileum, maar ook interviews over zijn carrière en invloeden en zo. Ook krijgt de lezer een kijkje in het atelier van Aoyama en zijn assistenten, zien we hoe een "name" (schets) uiteindelijk verandert in een afgemaakte bladzijde en krijgen we inzicht in het (natuurlijk heel ongezonde) leefritme van Aoyama. En dan nog heel random pagina's als eentje met de top 10 moordmethodes in Conan, recepten die in bepaalde Conan verhalen voorkwamen en natuurlijk ook veel illustraties van Aoyama zelf van de afgelopen 30 jaar.

Er is zelfs een stukje over buitenlandse uitgaves van Conan... waar de Nederlandse versie helaas niet is genoemd. Tenminste, ze noemen wel een Belgische uitgave, maar daarmee bedoelen ze de Franstalige uitgave.

Ik heb alleen één artikel nog niet gelezen, dat de notulen zijn van een vergadering tussen Aoyama en zijn redacteur (die tussen middernacht en zes uur 's ochtends is gehouden...). Het verhaal waar ze over praten zit in deel 94, en die komt pas in december uit, dus ik wacht wel met lezen ivm met spoilers.

Maar voor mensen die Detective Conan of Aoyama's oudere series zoals YAIBA leuk vinden, is dit een best interessant boek en voor een zeer schappelijk prijsje ook.

Het eerste deel van Sleeping Charon was wel okay. Het tekenwerk ziet er echt super-schattig uit, maar het is eigenlijk een horror manga. Na het passeren van een poort waar "Laat varen alle hoop, gij die hier binnentreedt" op staat, komt een jongetje met geheugenverlies terecht in een raar huis bewoont door het meisje Charon en haar vreemde monsters/dienstmeisjes. Hij heeft geen idee waar hij vandaan komt, maar hoe meer hij met Charon optrekt hoe meer hij nieuwsgierig wordt naar wat wat zij is en waar hijzelf vandaan komt, en begint te snuffelen. En dat moet je meestal niet doen in horror manga :D

Niemand leest meer manga? :|

Kindaichi Shonen no Jikenbo Gaiden - Hannintachi no Jikenbo 1: een parodie spin-off van The Kindaichi Case Files. In deze gag manga volgen we de moordenaars van enkele vroege verhalen van de serie (o.a. The Opera House Murders en Smoke and Mirrors) tijdens het voorbereiden en plegen van de moorden, maar dan met een hoop humor (want als je erbij stil staat moeten deze moordenaars vaak ongelooflijke fratsen uithalen om te slagen met hun moorden).

Ik vond deze manga erg grappig, maar je moet wel goed bekend zijn met de verhalen die behandeld worden, want anders is het echt niet te volgen. Sowieso verklapt deze manga natuurlijk al wie de moordenaar is van het desbetreffend verhaal, maar het springt ook van het ene moment naar het andere zonder duidelijke samenhang, en de momenten die geparodieerd worden zijn erg specifiek, dus zonder voorkennis kan je er niet echt om lachen.

Overigens zijn er kennelijk wel genoeg fans die deze manga hebben gekocht terwijl de doelgroep zo ontzettend specifiek is: de eerste druk was na twee weken al overal uitverkocht, dus ik moest eventjes wachten op de tweede druk.

The Kindaichi Case Files R 14: het laatste deel van deze serie, want in januari begint een nieuwe seinen versie van Kindaichi Shonen, met een oudere Hajime en Miyuki. Het laatste verhaal in dit deel gaat over de ontvoering van Hajime's nichtje Fumi tijdens een Shinsengumi festival. De ontvoerder, die zichzelf Okita Soji noemt, eist dat zes mensen die dezelfde naam hebben als Shinsengumi leden het losgeld komen afleveren met de trein. Leuk verhaal omdat het dit keer met een ontvoering begint en het zich midden in de stad afspeelt, in plaats van moorden op een afgelopen eiland en zo. Het helpt wel als je een beetje bekend bent met de stations en treinlijnen in Tokio. Jammer is wel dat dit echt geen serie finale is, het lijkt net of ze abrupt met R moesten stoppen zodat ze aan de seinen serie konden beginnen.

Detective Conan 94 viel een klein beetje tegen: de meeste verhalen waren nogal licht en kort, omdat ze eigenlijk allemaal eigenlijk het proloog waren voor het laatste verhaal in dit deel, de scharlaken schoolreis (waarin Shinichi tijdelijk weer zijn oude lichaam krijgt om mee te kunnen gaan op het schoolreisje naar Kyoto). Het eerste hoofdstuk van het schoolreisje is trouwens ook hoofdstuk duizend! Toen ik begon met deze serie waren ze ongeveer bij deel 40 volgens mij, dus nog niet eens op de helft van waar ze nu zijn!

De Conan spin-off Hannin no Hanzawa-san (De Dader Hanzawa) was wel grappig: het gaat over de "Duistere Schaduw" die je vaak ziet als tijdelijke afbeelding van de moordenaar in anime/manga/games (zodat je niet weet wie het is). In deze parodie volgen we een toekomstige moordenaar die vanuit het platteland naar de stad is getrokken om iemand te vermoorden, maar hij/zij kon niet weten dat leven hier zo moeilijk zou zijn. Zo is de huur in Beika over het algemeen spotgoedkoop, maar je kan maar beter geen problemen hebben met het wonen in een kamer waar iemand ooit gruwelijk vermoord is, want tjah, kamers waar geen moorden zijn gepleegd zijn nou eenmaal schaars goed in Beika. En er schijnt ook een of ander jongetje rond te lopen in Beika die bijzonder goed is in het vangen van moordenaars...

Het tweede deel van Kindaichi Shonen no Jikenbo Gaiden is intussen ook uit en het is wederom een grappige parodie op de langlopende detective serie. Dit keer worden er weer drie klassieke verhalen (Death TV/Yukiyasha, Playing The Fool/Tarot Berghut en Lake Hiren) heel kort verteld vanuit het gezichtspunt van de moordenaar, maar dan met een grappige toon. Zo probeert een moordenaar Hajime uit de weg te ruimen voor hij de kans krijgt zijn catchphrase te zeggen, terwijl een andere moordenaar naar een ware nieuwslezersschool gaat, de auditie doorstaat en studeert om een ware nieuwslezer te worden, enkel en alleen omdat die voor de moord een neppe radionieuwsbericht van amper 10 seconden wil gebruiken. Deze manga is helaas echt niet te begrijpen als je de originele serie niet kent, en dan nog moet je het specifieke verhaal best goed kennen, want het legt echt helemaal nietsuit.

Blood Lad 3
Geen slechte reeks… ik ben vooral blij dat de meeste personages effectief de moeite doen om na te denken (vooral het hoofdpersonage is niet zo idioot als hij zich voordoet, godzijdank). Dat is veel te zeldzaam. Desondanks liggen de personages mij niet zo, en de doorgedreven nadruk op romantiek werkt een beetje op mijn zenuwen.

Dragon Eye 8
Hm, een typische shonen manga met een typisch toernooi. Niet slecht, maar ook niets wat echt mijn aandacht trekt. Ik houd het dan liever bij World Trigger, daar kunnen ze elkaar tenminste afmaken (lang leve namaaklichamen).

Mirumo 8
Deze kreeg ik zelfs niet uit. Kinderspul met elfjes, nee bedankt.

Bullet Armors 1
Dertien-in-een-dozijn kindershonen. Niet vreselijk, maar ook op geen enkele manier vernieuwend.

Air Gear 1
Deze doet mij denken een Get Backers. Het begint relatief normaal, maar dan heeft iedereen opeens superkrachten en blijken ze allemaal de laatste afstammelingen te zijn van de een of andere mystieke oude stam (je gelooft niet dat er nog mensen over zijn, met al het uitsterven dat ze doen. En waarom zijn het altijd de volkeren met de meest geweldige gaven die het eerst naar de verdoemenis gaan?). Ik weet niet of het verhaal volledig dezelfde kant opgaat, maar het begin voelt erg gelijkaardig. Beetje te overdreven en cliché om mij echt in te verdiepen.

Het meest memorable wat betreft "dood"gaan in een shonen serie blijft toch Sakigake!! Otokujuku. Waarin ze scheidsrechters hebben die de lichamen bekijken en het overlijden van de deelnemers bevestigt tegenover de rest van het team, en toch komen ze aan het einde van de arc levend en wel terug :P

^ Ik heb proberen opzoeken of ze daar een verklaring voor geven, maar het enige wat ik ontdekt heb is hoeveel sites schaamteloos teksten van Wikipedia kopiëren.


Hero Academia 4
Huh, ik begin er nu pas een beetje in te komen. De meeste gevechten tot nu toe waren vooral kloppen en slaan, maar nu komt er ook strategie bij kijken, wat het een stuk boeiender maakt. En dat half-en-half joch klinkt als een interessante persoonlijkheid (al is zijn sob story er ver over, maar ja). Maar dat jeugdvriendje van onze held kan ik nog steeds niet uitstaan. Die zelfingenomen eikel moet een held worden? Ja, dat komt vast goed, hij zit altijd zoveel in met andere mensen.

Hero Academia 5
Langs de ene kant vind ik dit echt leuk om te lezen, want de gevechten zijn spannend en er zitten genoeg twists in. Langs de andere kant begint de hoeveelheid pep-talk nu een beetje uit de hand te lopen. Elkaar aanmoedigen is lief en zo, maar we hoeven geen tweede Yu-Gi-Oh. Als de mangaka zich op dat vlak een beetje kan bedwingen, heeft hij een goede serie te pakken.


Yu-Gi-Oh! 5D 1
Cardgames on motorcycles. Mijn eerste vraag is: waarom? De reeks zelf doet geen enkele moeite om te verklaren waarom ze kaartspelletjes spelen op snelle motoren en niet gewoon in de zetel. Er zijn geen speciale effecten mee gemoeid, er zijn geen kaarten die iets met de setting te maken hebben, het is niet praktisch voor het publiek (dat gewoon aan de startpunt achterblijft en dus niets van het spel kan volgen)... Als je kaartspelletjes te saai vindt, kun je ook gewoon iets anders doen, weet je? Je hoeft die rommel niet mee te sleuren op je bolide des doods, ga gewoon racen.

En dan komt er in deze futuristische wereld opeens een spook uit het niets tevoorschijn dat ook kaartspelletjes wil spelen (op motoren uiteraard, want dat is iets wat spoken doen) en mijn Suspension of Disbelief pakt zijn koffers.

Ik wou dat ik kon zeggen dat het verhaal veel goedmaakt, maar helaas. Onze held (en je weet vanaf de allereerste pagina dat dit de held is, gewoon op basis van design) gaat het duel aan met het spook om zijn broertje te redden, natuurlijk geïnspireerd door de Power of Friendship etc. Jammer genoeg weten we nog vrijwel niets over dit broertje of over het hoofdpersonage zelf, en kan het ons dus geen lor schelen wat er met hen gebeurt. Bovendien blijft het broertje - dat o zo graag serieus genomen wil worden als duelist - zijn redder in spe vanaf de zijlijn toeroepen, zonder zelf een poot uit te steken. Waarom blijf je op die toren zitten? Er is een ladder. Mokuba was meer zelfredzaam dan dit, en hij was het prototype van een personage dat alleen maar bestaat om gekidnapt te worden.

Letterlijk metéén daarna duikt er een nieuwe tegenstander uit het niets op, die ook heel graag al racend kaartspelletjes wil spelen en geen 'nee' verstaat. En onze 'held' gaat hierin mee, ook al heeft hij een bewusteloos kind op zijn achterdumper en geen reden om toe te geven behalve zijn eigen ego (en ik moet geloven dat jij om je broertje geeft? Hahaha). En dan laten we onze twee broertjes halfdood in het water achter om ons te concentreren op een ander duel tussen twee nieuwe personages waar we ook niets van weten en dus ook geen zier om geven. Welke amateur heeft dit geschreven? Je moet éérst voor een band met de personages zorgen vooraleer je ze van kant probeert te maken. Gevechten tussen onbekenden laten de lezer koud, zeker als het gaat om een kaartspelletje waar er verder niets op het spel staat. Dit komt nog niet tot de enkels van het origineel, en dat was toch al geen uitblinker in logica of geloofwaardigheid. Maar de personages hadden tenminste een persoonlijkheid en redenen voor hun gedrag, en dat is hier vrijwel volledig afwezig.

Pop Team Epic 1&2 heb ik een tijdje geleden ook uitgelezen. Errr, het is net als de anime. Alleen heeft de anime meer variatie (meer ruimte om gek te doen). De langere segmenten uit de anime zijn min-of-meer originele creaties voor de anime, maar de meeste van de korte segmenten uit de anime (ook de Bob Nemi Mimmi stukjes) zijn gebaseerd op de stripjes.

Oh, voor mensen die de import manga rubriek van de nieuwste AniWay hebben gelezen: ik kom er net achter dat vanwege het succes van Rittorsha's heruitgave van Ballet Star, ze dit jaar nog eens twee van Tani's balletmanga gaan uitgegeven :D In mei komt er al eentje uit, en aan het einde van het jaar komt Farewell Star uit, met het beruchte stuk over een omaatje die een tijger als huisdier heeft :D