Ikigami: The Ultimate Limit
Na een onderbreking van zo'n jaar (voortaan toch even op het releaseschema letten alvorens aan een serie te beginnen...) eindelijk het tiende en laatste deel van deze serie gelezen. En dan kan ik nu een gevoel van teleurstelling helaas toch niet onderdrukken.

Voor wie de serie niet kent: in een niet nader genoemd land wat echter toch wel sterk aan Japan doet denken is de zogenaamde National Welfare Act ingevoerd: alle kinderen worden op jonge leeftijd ingeënt, in 1 op de 1000 gevallen met een capsule die ergens tussen 18 en 24 hun dood zal betekenen. Dit met als doel de overlevenden de waarde van het leven te leren waarderen, wat weer goed zou zijn voor de hele maatschappij. De "eervolle" slachtoffers krijgen 24 uur vantevoren te horen dat ze zullen gaan sterven. Protagonist Fujimoto is de boodschapper die dit fijne nieuws mag brengen.

Op zich een interessant gegeven, maar ik heb toch wat gemengde gevoelens bij de uitwerking. Het grootste deel van de serie volgt een vast stramien: na een korte introductie van een personage komt Fujimoto de "Death papers" (Ikigami) brengen, en krijgen we te zien hoe de persoon in kwestie zijn laatste uren besteedt. Logischerwijs kan niet iedereen even goed met het slechte nieuws omgaan. Hoewel de verhalen an sich behoorlijk gevarieerd zijn en zeker niet slecht geschreven is het herhalingsgehalte toch wel vrij hoog.

Tussen de verhalen door volgen we Fujimoto, die hoe langer hoe meer gewetensbezwaren tegen het systeem krijgt. Maar dat mag uiteraard niet, kritiek op het systeem is zo ongeveer de ergste misdaad denkbaar, dan kan je op een grondige hersenspoelbeurt rekenen. Hoewel al vroeg in de serie Fujimoto's afkeer van het systeem duidelijk wordt en ook de gevolgen hiervan voor zijn persoonlijke leven duidelijk worden wordt er eigenlijk pas in de tweede helft van het laatste volume echt iets mee gedaan. Maar vreemd: waar eerdere "thought criminals" na zo'n hersenspoelbeurt in een totaal ander persoon leken te zijn veranderd lijkt 6 maanden grondige heropvoeding maar weinig effect te hebben op onze protagonist. En wordt in een paar hoofdstukken het verhaal simpel afgerond. Zo simpel dat je je afvraagt of de mangaka er domweg geen zin meer in had met een goed einde te komen. Of is hij wellicht door de uitgever gedwongen de boel snel af te ronden? Wat de reden ook is, de afronding van het verhaal komt nu gehaast, gemakzuchtig en weinig overtuigend over.

Wat me daarnaast aan het laatste deel stoorde was dat nu ineens blijkt dat dit verhaal zich niet in Japan afspeelde, dat is blijkbaar een "bevriend land". En daarnaast is er nog een nader gespecificeerde partij die structureel "our ally" genoemd wordt en stiekem wel een grote vinger in de pap blijkt te hebben. En dan is er nog de grote vijand, "the Federation". Geef landen gewoon een naam, verzin desnoods een paar nieuwe landen die door wat voor reden dan ook ontstaan zijn, maar alsjeblieft, draai niet zo om de brij heen.

Al met al geen onaardige serie, die helaas echter meer pretendeert dan uiteindelijk waar weet te maken.
6.5/10

Attack on Titan vol.13
Er is een tijd geweest dat ik een nieuw volume van AoT dezelfde avond nog uitgelezen had, maar op de een of andere manier was deze toch een paar weken blijven liggen. Onterecht, want in dit deel neemt het verhaal toch een interessante wending: niet alleen de titans zijn de vijand, het gevaar dreigt ook vanuit een heel andere hoek. En dat maakt een volume waarin de titans maar weinig aan bod komen toch tot een van de betere delen van de reeks.

Yotsuba&! vol.1
Eens een keer iets totaal anders, deze keer geen moordlustige reuzen, gewelddadige piraten, bloeddorstige vampiers, duistere totalitaire overheden of wat dan ook. Nee, voor de verandering eens een keer hele onschuldige verhalen over de belevenissen van de 5-jarige Yotsuba en de mensen om haar heen. Ik had in het begin m'n twijfels of dit soort humor in geschreven/getekende vorm voor mij zou werken, maar toen ik eenmaal begon met lezen kon ik niet meer stoppen. De volgende delen zijn al onderweg...

Kokushikan Satsujin Jiken - Manga de Dokuha (Lees 't met Manga - De Moordzaak van het Landhuis van de Zwarte Dood)

Kokushikan Satsujin Jiken is een van de meest beruchte detectiveverhalen uit Japan. Het is bijna niet te lezen, met constante verwijzingen naar obscure occulte kennis en logica die daarop gebaseerd is. Het staat dan ook bekend als een anti-mystery. Ik heb het originele boek begin dit jaar gelezen (met enorm veel moeite!), maar vandaag dus een manga versie ervan (Manga de Dokuha is een reeks van strips van bekende literatuur etc. Je hebt ook bv. Natsumi Soseki, maar ook Karl Marx in deze reeks). Deze stripversie is... een stuk beter te volgen dan het originele boek, omdat waarschijnlijk ongeveer 80% van de tekst is geschrapt (het originele boek ging echt over alles behalve het plot...). Knap dat het nu zowaar bijna op een geordend, logisch geheel lijkt: de schrijver moet behoorlijk zijn best hebben gedaan om het zo kort en bondig samen te vatten. (aan de andere kant, Kokushikan Satsujin Jiken staat er juist bekend om dat het zo onleesbaar is, dus het mist wel wat van de.... 'charme' van het origineel).

Ik las het trouwens op mijn 3DS (Honto for 3DS). De 3DS is niet ideaal als e-reader voor manga, omdat je een pagina niet in keer kan zien/lezen (onderste scherm is hele pagina, maar te klein om te lezen. Bovenste scherm is ingezoomd), maar het werkt okay. Voor boeken werkt het wel okay (3DS op z'n kant houden en lezen), maar de catalogus is nog een beetje klein (sowieso veel (educatieve) manga en minder literatuur). Maar voor wie een Japanse 3DS heeft en soms Japanse boeken/manga wilt lezen, is Honto for 3DS best handig!

Koe no Katachi (A Silent Voice)

Als een enorme fan van de originele one-shot moet ik toch zeggen dat ik iet of wat teleurgesteld ben. Het eerste deel van de serie is zo ongelooflijk sterk. Herkenbare personages die, ondanks hun tekortkomingen, zeer likeable zijn. Een verhaal over fouten maken, jezelf beteren en leren vergeven, niet alleen andere mensen, maar ook jezelf. En dan ergens rond hoofdstuk 40 verloor het zo'n beetje het doel uit het oog (of misschien wist de auteur gewoon niet goed hoe het verder moest?) om dan zwak te eindigen in een hoofdstuk dat niet echt veel closure geeft. Ik zal niet zeggen dat het slecht is -de serie heeft zeker nog een speciale plaats in mijn hart-, maar echt tevreden ben ik er toch niet over. Ach ja, er is tenminste een anime adaptatie waar ik naar uit kan kijken.

Net Berserk van chapter 1 tot de laatst uitgekomen chapter in een paar dagen gelezen, 't had behoorlijk veel Gore, Drama, en andere 18+ content op het begin, maar later is het steeds meer de richting ingegaan van een "shounen" series, met meer comedy en minder gore/rape achtige dingen. 't is wel een leuke serie om te lezen en op een gegeven moment word het verhaal zelf een stuk interessanter, het behoort niet tot mijn favorieten maar het is wel iets waar je je tijd mee kan verdoen, ik heb gehoord dat die mangaka behoorlijk lui is dus de releases van elke chapter kan vele maanden op zich laten wachten.

Tegenwoordig lees ik vrij veel shoujo one-shots; ze zijn kort en ze geven je feels.
Degene die ik als laatst gelezen heb heet Boku no Kotori san en Kimi ga Inakya Damette Itte

Laatst deel 4 van With the light van Keiko Tobe gelezen.
Hierin volg je het leven van een autistische jongen van babyjaren tot jong volwassene.

Ik vind het heel interessant om te lezen hoe hij de wereld ziet en hoe de maatschappij met hem omgaat. De schrijver heeft zelf persoonlijke ervaring met autisme dus ik denk dat de serie wel redelijk dicht bij de werkelijkheid staat. Elk volume is trouwens behoorlijk dik, ongeveer 530 pagina's en bevat ook nog extra informatie over autisme en het Japanse zorgsysteem etc.

Shin Angyo Onshi
Ik was opzoek naar een keer wat anders en vond deze Manhwa op de een of andere manier.
In de eerste instantie vond ik het niks speciaal en wou eigenlijk stoppen maar naar een paar chapters begon het verhaal pas echt vorm te geven.
Je volgt de main char Munsu een Angyo Onshi van het land Junshin, maar na dat Junshin is vernietigt volg je Munsu op zijn weg om de corruptie te verwijderen van de wereld.
Naarmate je het verhaald leest leer je meer over Munsu en de mensen om hem heen en leer je waarom hij hier nu is als een Angyo Onshi en wat de keuzes waren die hij heeft gemaakt goed of slecht.
Het verhaal bevat veel gore en drama maar het speelt zich goed af met elkaar. Het enige wat ik jammer vond is dat de ending te snel kwam dat er eingelijk nog veel meer verteld had kunnen worden of meer uitgebreid.
Ik raad deze aan voor de mensen die van een historisch verhaal houden met veel vechten en drama, en als plus punt bijna alle chapters zijn lang dus je bent er even zoet mee.

Vampire Game 1-15 (voll.)
Dit is een goede reeks (verrassend genoeg, want ze is vrijwel volslagen onbekend). Vampierenkoning Duzell wordt na 100 jaar herboren met als doel om wraak te nemen op zijn oude rivaal koning Phelios. Dit loopt een beetje mis, en hij komt in het lichaam van een kitten terecht bij de kleindochter van Phelios... die hem spontaan adopteert, en er totaal geen moeite mee heeft dat hij een paar van haar familieleden wil uitroeien. Blijkt dat ze niet zo'n goede band heeft met haar ooms/tantes/neven/nichten, die haar vooral zien als een geschikte huwelijkskandidaat, want trouwen in de familie is traditie en haar echtgenoot wordt de nieuwe koning.

Dus ja, het begint als een soort van ballroom drama, om dan meer te gaan lijken op een mystery reeks en te eindigen als iets wat nog het meeste weg heeft van een politieke thriller. Interessante verhaallijn, veel boeiende personages... Ik raad het aan.

Ace Attorney Phoenix Wright 4
Dat nichtje van Maya is nog irritanter dan Maya zelf. Ik heb medelijden met onze advocaat.

Wel een goede zaak. Erg mooi uitgewerkt. Beetje vreemd dat ze haar daarna gewoon laten vertrekken, maar ik neem aan dat een systeem waar mensen veroordeeld worden nog voor de resultaten van het lab binnen zijn zich ook niet bezighoudt met futiliteiten als poging tot moord.

De tweede zaak begint ook fascinerend, al zijn de character designs echt wel karikaturen. Gauw het volgende (en laatste) deel kopen.


Ace Attorney Phoenix Wright 5
Die eerste zaak is teleurstellend. Ik bedoel, die 'onthulling' had ik aan het einde van het vorige deel ook al door. Zonde om daar nog eens 1/3 album aan te besteden.

En de tweede zaak is ook al niet veel bijzonders. Nou ja, gemiddeld. Beetje te simpel (het wordt voorspelbaar) en te repetitief qua uitleg. Maar al bij al best een aangename reeks om te lezen. Ik vind het wel spijtig dat hij gedaan is.

Er is een spin-off met Edgeworth (Gyakuten Kenji / Ace Attorney Investigations), ook iets van vier of vijf delen lang. Van dezelfde schrijver / illustrator.

Ik had ze al heel lang liggen, maar na een paar dagen intensief lezen heb ik eindelijk Umezu's Fourteen 3 & 4 uitgelezen. En dan denk je misschien, waarom leest hij zo langzaam? Nou:



Ze waren niet bepaald dun (bij elkaar ruim 2000 bladzijdes). Het is kennelijk Umezu's levenswerk en ik durf het niet eens aan om een samenvatting ervan te schrijven, want er gebeurt enorm veel en eigenlijk improviseerde Umezu gewoon alles aan elkaar, denk ik. Klonen, aliens die de aardlingen komen verkrachten (letterlijk), kinderen die de ruimte in worden geschoten met een ruimteschip in de vorm van een Tyrannosaurus Rex, en dan doet Umezu nog eens een keertje The Drifting Classroom over, maar dan in de ruimte... En toch wil je verder lezen, al was het maar omdat je wilt weten hoe Umezu toch maar steeds weer zichzelf weet te overtreffen. Net als The Drifting Classroom is er geen spanningsboog in Fourteen, het is gewoon een rechte lijn die alsmaar hoger gaat en nooit meer zakt.

Lezen mensen geen manga meer? :(

Ms. Koizumi Loves Ramen Noodles 1: net begonnen als TV drama in Japan, dus ook maar de manga geprobeerd. Een soort gag-gourmet manga over het meisje Koizumi dat normaliter heel erg stoicijns is, maar ook enorm veel van ramen noedels houdt en echt helemaal gelukkig wordt als ze aan het eten is. Het is wel wat anders dan de drama; de drama probeert toch meer er een verhaal van te maken, terwijl elk hoofdstuk in de manga erg kort is en een (leuke) mix is tussen weer een nieuwe kant van Koizumi zien als ze weer een ander soort ramen eet, en gewoon culinaire informatie (de restaurants die ze bezoekt zijn allemaal echt. Ze worden niet allemaal bij naam genoemd, maar liefhebbers van ramen herkennen zo bekende ketens zoals o.a. Tenka Ippin en Ichiran). Leuk, maar ook heel beperkt in opzet en misschien zelfs minder toegankelijk dan de drama. Aan de andere kant: ik weet nu dat de Mac in Hawaii ramen op het menu heeft.

De serie heeft wel een soort voyeuristische neiging though. Nooit echt over nagedacht bij andere gourmet manga, maar uiteindelijk kijk je gewoon naar hoe iemand zit te eten...=_=

Ik lees nog manga! Te veel manga om hier allemaal te beschrijven. Plus, als ik een manga boeiend genoeg vind om over te schrijven, is er een redelijk grote kans dat ik dat in de AniWay doe, dus, tja...?

Ik moet eerlijk bekennen dat ik de laatste tijd beter ben in het kopen dan het daadwerkelijk lezen van manga. En dan van hetgeen ik wél lees nog een verhaaltje tikken schiet er dan helemaal bij in...