Aardig verhaal Ash, ik heb hem zojuist gelezen. Leuk initiatief om hem te vertalen. =)

Ik had alleen een aantal problemen met het verhaal.

Highlight for spoilers
"Well, the door was locked from the outside when I came here. And the only people who know how to open the vault, are Mr. Hatano and me. Nobody else could’ve entered.’, Chinami emphasized.
‘Nobody could’ve entered. Nobody couldn’t have come in here and hit Mr. Hatano, before I arrived here.’
‘I see, that seems logical.’".

Dit is niet waar. Iemand die de kluis vond had de combinatie aan Hatanao vragen die er binnenin opgesloten zat.
Einde spoilers

Trouwens, nog interesse in andere vertalingen van Japanse detectives? Furuhata Ninzaburou is op zich wel makkelijk, maar ik heb ook korte verhalen liggen van Norizuki Rintarou, Arisugawa Arisu en Nikaidou Reito die interessant zouden zijn, of bijvoorbeeld Kindaichi Shounen no Jikenbo of Yokomizo Seishi verhalen... (Gezien studiewerk zal een evt. vertaling pas ergens rond de vakantie gepost kunnen worden though...).

Oh, met het schaamrood op mijn kaken moet ik wederom bekennen dat ik het verhaal nog steeds niet heb gelezen, en deze keer heb ik daar geen excuus voor. Ik ben het gewoon vergeten. Geef me nog een kans... ik beloof beterschap!

Ik zou best wel iets van Norizuki Rintarou en Yokomizo Seicho willen lezen, of een goede en typische Japanse locked room mysterie. Daar heb ik eerlijk gezegd wel de meeste interesse in, aangezien ik de laatste tijd best wel veel impossible crime verhalen heb gelezen.

Ik ben er eindelijk aan toegekomen om je vertaling van "Chinami's Home" te lezen, en ik moet heel eerlijk bekennen dat ik een beetje teleurgesteld ben. Voor het plot heeft Mitani Kouki flink zitten lenen uit mijn favoriete Columbo aflevering, "Try and Catch Me." Gelukkig werd er nog enigszins een eigen draai aangegeven, waardoor het nog acceptabel was. Is er eigenlijk een aanduidbare reden waarom Japanese detectiveschrijvers zoveel jatten?

Door Furuhata Ninzaburou heb ik wel zin gekregen om The Columbo Collection te gaan lezen, maar daarvoor moet ik eerst nog een paar verhalen uit de anthologie Murder Impossible lezen, een interessante verzameling vertellingen over schijnbaar onmogelijke en wonderbaarlijke misdaden. Er zitten soms wat vreemde keuzes tussen, die eigenlijk niet thuis horen in een collectie met locked room mysteries, maar ook enkele zelden eerder verzamelende verhalen en zelfs een die nooit eerder is verschenen (Hake Talbot's "The Other Side").

Hoch's "The Impossible Murder" is trouwens een leuk en slim verhaal, dat sterk doet denken aan Detective Conan en The Metropolitan Police. Captain Leopold en zijn collega's van de Violent Crimes Squad staan in een file als blijkt dat er een in van de auto's voor hen een dode man zit. Het heeft er alle schijn van dat de man midden in een verkeersopstopping is vermoord, terwijl hij geheel alleen in zijn auto zat!

Het was dan ook helemaal niet vreemd geweest als Hoch had beschreven dat er enkele kinderen achter in de politie auto zaten, waarvan eentje een bril met rode vlinderdas draagt.

Dit topic ligt er zoals vaker, veel te dood bij~ NeeNee? Origami? TomCat?!

Zit nu meer in de selectie-mode voor een goed New Orthodox verhaal (dat niet al te lang is :D) om te vertalen voor m'n blog, dus het kan nog wel eventjes duren.

Maar end-of-year lijstjes! Heb dit jaar niet bijzonder veel gelezen, omdat ik niet bijzonder lees-actief was in Japan, maar de afgelopen weken gingen redelijk goed met een boek per week. En met een blog weet ik zelfs welke boeken ik daadwerkelijk dit jaar heb gelezen :D

Het beste van 2010:

Collector no Fushigi (Mysterie van de Verzamelaars) (Nikaidou Reito)
- De otaku detective Mizuno is niet mijn favoriete detective van Nikaidou, maar oh, wat was deze detective leuk. De setting? Verzamelaars van zeldzame manga!

46 Banme no Misshitsu (De 46ste Gesloten Kamer) (Arisugawa Arisu)
- Het eerste boek met het duo Himura en Arisugawa en wat voor een! Queen-achtig tot in de details. Maar Arisu is wel beter in locked rooms.

Dochiraka ga kanojo wo koroshita (Een van hen heeft haar vermoord) (Higashino Keigo)
- De "ultieme" whodunnit, volgens de kaft. Het feit dat de naam van de dader nooit wordt gegeven, maakt het niet meteen goed (of slecht), maar het is een vrij eerlijke detective, dat desondanks Higashino Keigo's neiging om crimineel-psycholoog te spelen, blijft boeien tot op het einde.

Y no Higeki - Y ga fueru (De tragedy van Y - Y neemt toe) (Nikaidou Reito)
- Het enige korte verhaal dit jaar! Meta-fictie, maar erg vermakelijk op meerdere niveaus met een leuke uitkomst voor een locked room.

Akuma ga kitarite, Fue wo fuku (De Duivel komt fluitende) (Yokomizo Seishi)
- Een ware klassieker, dat het qua donkere sfeer wint van alle andere verhalen op deze lijst. Edogawa Rampo mag het detective verhaal dan in Japan geintroduceerd hebben, Yokomizo Seishi heeft het detective verhaal volwassen laten worden.

Naname Yashiki no Hanzai (De Misdaad in het Scheve Landhuis) (Shimada Souji)
- Van de schrijver van The Tokyo Zodiac Murders, een boek dat elke fan van (Japanse) detective fictie gelezen moet hebben. Een Carr-achtig boek, op meerdere niveaus dat eigenlijk ook vertaald had moeten worden.

Het is inderdaad ontzettend jammer dat dit topic, als een stuk aangereden wild, ergens op pagina 3 of 4 ligt weggestopt in plaats van continue ergens boven aan de lijst met actieve topics te staan, zoals gedurende het eerste jaar van zijn bestaan, maar voor zoiets zijn er goede voornemens bedacht. ;) Laten we er vanaf nu weer een leuk, actief topic van maken en onze kleine indoctrinatie project herstarten. Het forum heeft in de tussentijd een hoop nieuwe proefpersonen erbij gekregen!

In tegenstelling tot Ash, heb ik het afgelopen jaar wel veel detectives gelezen, echt veel meer dan normaal. De reden daarvan is dat ik nogal enthousiast ben geweest met kopen. En om mijn backlog nog enigszins overzichtelijk te houden, moest ik het lees tempo er een beetje in houden om de groei van de monsterlijke stapel mysteries iets wat te stuiten.

Oh, en end-of-year lijstje zijn leuk, en heb er ook eentje weten samen te stellen.

Het beste van 2010 (in onwillekeurige volgorde):

Elspeth Huxley's Murder on Safari (1938) – een vergeten juweeltje van het genre, waarin een sterk en complex plot word gecombineerd met een prachtige setting. En het laatste hoofdstuk toont een knap staaltje fairplay door met voetnoten terug te verwijzen naar de pagina's waar de vitale aanwijzingen werden gegeven.

William DeAndrea's The HOG Murders (1979) – gelukkig zijn er ook hier in het Westen nog een handjevol schrijvers te vinden, die begrijpen dat een goed uitgedacht plot het bonkende hart van het detectiveverhaal is. En met HOG combineert DeAndrea niet alleen de moderne thriller met het orthodoxe detectiveverhaal, maar geeft ook een nieuwe, slimme twist aan een oude truc.

Carter Dickson's Curse of the Bronze Lamp (1945) – Carr's laatste grote optreden onder deze pennaam, waarin H.M. een eeuwenoude vloek probeert te ontkrachten door een natuurlijke verklaring te vinden voor een reeks onmogelijke verdwijningen. Het boek is trouwens opgedragen aan Ellery Queen, ter herinnering aan hun vele nachtelijke discussies.

Q. Patrick's S.S. Murder (1933) – het verhaal bestaat vrijwel volledig uit de brieven van een jonge vrouw aan haar verloofde, waarin ze hem vertelt over de gebeurtenissen aan boord van het cruiseschip waarmee ze op dat moment aan het varen is. Waaronder enkele moorden. Q. Patrick/Patrick Quentin is een van de schrijvers waar ik volgend jaar meer van wil lezen, aangezien hij (of eigenlijk hun) hoog in aanzien staat bij veel buitenlandse detectivefans. Meer daarover volgend jaar in dit topic.

Herbert Brean's The Traces of Brillhart (1961) – een luchthartige detective met een originele variant op de schijnbaar onmogelijke misdaad: een man die niet lijkt te kunnen sterven!

Craig Rice's My Kingdom for a Hearse (1959) – Rice's meest bizarre, bijna surrealistische, detective over het perfecte reclame model, bestaande uit meerdere vrouwen, en rondslingerende lichaamsdelen. Ash, ik denk dat je Rice's werk wel zal kunnen waarderen, aangezien jullie beide Ellery Queen fans zijn, en Home Sweet Homicide een sterke Coniaanse sfeer heeft doordat de detectives drie kinderen zijn a la Detective Boys (minus hun bloed irritante gedrag).

Ik kan nog een half dozijn goede detectives op noemen, maar dit lijkt me eigenlijk wel voldoende zo.

Alhoewel, eigenlijk moet ik alleen nog een eervolle vermelden geven aan de man in mijn signature, Anthony Boucher, waarvan ik dit jaar eindelijk enkele boeken heb kunnen vinden, en ze waren, op één na, erg vermakelijk maar net niet goed genoeg voor een aparte vermelding hierboven. Maar de korte verhalen die het eerste gedeelte van Exuent Murderers beslaan, met de alcoholistische ex-detective Nick Noble in de hoofdrol, waren echter meer dan uitstekend en heb ze dan ook met veel plezier gelezen.

The Casebook of Gregory Hook: Radio Plays by Anthony Boucher and Dennis Green was trouwens een van mijn kestcadeautjes! :)

Degene die Ash een beetje volgen via zijn blog hebben vast wel zijn post van gisteravond gelezen, aangaande een bundeling korte verhalen, The Exploits of Norizuki Rintarou, waarvan een van de verhalen, "Chuugoku Kagyuu no Nazo" ("The Chinese Snail Mystery"), gaat over een vermoorde detective schrijver en een afgesloten kamer, waarin alles ondersteboven is neergezet.

Het toeval wil dat ik vlak voor het lezen van Ash's stukje, in de anthologie Tantalizing Locked Room Mysteries, een soort gelijke verhaal heb gelezen, "The 51th Sealed Room" van Robert Arthur, waarin een bekende detective schrijver, van gesloten kamer mysteries, word aangetroffen in een volledig verzegelde ruimte. De situatie in de kamer is wel iets anders, niet alles staat achterstevoren of ondersteboven, maar de moordenaar heeft wel heel theatraal het onthoofde lichaam van de schrijver achter zijn typemachine geposeerd en het hoofd demonstratief op de boekenkast geplaatst.

Ik denk dat Ash het zou kwalificeren als een Amerikaanse detectiveverhaal op zijn Japans.

Maar bijna nog leuker dan het verhaal zelf, zijn de vele glimprollen van echte detective schrijvers die gedurende het verhaal voorbij komen of bij naam worden genoemd. Carr en Stout worden bijvoorbeeld gezien tijdens een bijeenkomst van de MWA (Mystery Writers of America), waar ze een lezing over ballistisch onderzoek bijwonen, en er word zelfs een korte blik geworpen op de correspondentie van het slachtoffer met Ellery Queen en Kelley Roos!

Dit is dan ook een verhaal waar vooral de echte kenners plezier aan zullen beleven, en het enige wat ik een beetje jammer vond is dat ik een variant op de locked room truc, die hier werd gebruikt, al eens eerder ben tegengekomen. Ik weet echter niet wie er als eerste mee kwam.

Edit; grappig om te zien dat de verhalen op TomCat's lijstje zo veel ouder zijn die de boeken op mijn lijstje. Want eigenlijk lezen we nog steeds dezelfde soort (fantastische!) verhalen.

Als je over een jaar aan me zou vragen wat ik me van Chuugoku Kagyuu no Nazo zou herinneren, dan zou ik alleen trivia over slakken, zoals hoe ze zich voortplanten en hoe er links- en rechtsdraaiende soorten zijn en zo, kunnen noemen. In het nawoord zegt Norizuki dat hij vroeger een bepaalde truuk die hij lang geleden bedacht had voor dit verhaal had gebruikt, maar dat hij het zelf niet eens zo sterk vond. Hij heeft het dus uitgebouwd met The Chinese Orange Mystery en slakken, maar die slakken overheersen het verhaal een beetje ^_~

Ik ben nu soort van eindelijk begonnen met het eerste deel ("Duitsland") van Nikaidou Reito's Jinroujou no Kyoufu ("De Angst in het Weerwolvenkasteel"). Of zoals de kaft zegt: Dei (sic) Furcht in der Burg des Werwolfs Erster Teil: Deutschland. Ik weet niet wat ik ervan moet denken. Het eerste deel is bijna 700 bladzijdes en het gehele werk telt 4 delen, allemaal rond de 700 bladzijdes. Het maakt kennelijk niet uit of je met het eerste of tweede deel ("Frankrijk") begint. Ik heb geen flauw idee hoe dit allemaal gaat werken, of elk afzonderlijk deel een afgesloten deel is of dat het allemaal doorloopt of wat dan ook. Zorgwekkend is ook een plattegrond van een kasteel van 8 (!) pagina's voorin het boek. En volgens mij zitten er in het verhaal ook nog plattegrondjes van losse kamers en zo.

Ik weet alleen dat Jinroujou no Kyoufu, in elk geval toen het werd uitgebracht, 's werelds langste detective was. En misschien nog steeds is. Het kan nog wel even duren voor ik deze uit heb gelezen...

Ik vond mijn lijstje dit jaar eigenlijk best wel jong en fris; geen enkele titel uit de periode 1900-20, slechts twee uit de jaren dertig en de overige allemaal van na WO2. En zelfs als ik nog enkele titels aan mijn lijst zou toevoegen, blijft Q. Patrick's S.S. Murder het oudste boek in het rijtje.



Dit telt wellicht niet helemaal mee, vooral als je er opstaat dat gaat om orthodoxe detective verhalen, maar de obscure en bizarre pulpschrijver Harry Stephen Keeler is volgens mij nog steeds titelhouder met de ruim 700 pagina tellende The Box from Japan. Het boek is een jaar geleden herdrukt en terug gebracht naar ongeveer 400 pagina's, door de tekst in kolommen te zetten.

Nooit een van zijn boeken of verhalen gelezen trouwens, en afgaande op wat ik over zijn werk heb gelezen ben ik er ook niet helemaal zeker of ik dat wel wil.

Anyway, om terug te komen op The Langtail Press, een nieuwe uitgeverij waar Ash mij eerder in dit topic over tipte, heeft in de tussentijd een uitstekende catalogus opgebouwd en hun edities schijnen goed leesbaar te zijn.

Het enige nadeel zijn de saaie uniform covers en voor sommige zijn hun edities misschien iets wat aan de prijzige kant, maar voor de mensen die moeite hebben met het vinden van antiquariaatische edities is dit een leuk alternatief. Voor Origami hebben ze bijvoorbeeld enkele Carr's, waaronder He Who Whispers en She Died a Lady.

Ik zal het topic wel weer een duwtje naar boven geven.

In de afgelopen week heb ik De Koelte van een Pauwenveer uitgelezen, een bundeling korte verhalen van de hand van Bertus Aafjes, waarin de wijze Rechter Ooka (een soort van Koning Salomon in Kimono) slimme oplossingen bedenkt voor ingewikkelde vraagstukken en schijnbaar onmogelijk oplosbare problemen. Begrijp dat laatste niet verkeerd, het zijn niet zozeer de zaken die hem worden aangedragen die onmogelijk lijken, zoals dat meestal het geval is bij John Dickson Carr, maar het vinden van een logische of bevredigende oplossing voor alle betrokken partijen lijkt vaak iets dat buiten het menselijke vermogen ligt, en daarmee een interessante variant op het onmogelijke probleem: een onmogelijke oplossing!

Maar net zo fascinerend als de verhalen zelf is het nawoord waarmee Aafjes de lezer niet alleen inzicht geeft over hoe de verhalen tot stand zijn gekomen, maar ook ingaat op het werk van een collega-schrijver, namelijk niemand minder dan Robert van Gulik, en laat zien dat de literaire verwantschap tussen hun beide rechters dieper zit dan men in eerste instantie zou denken.

De bescheidenheid waarmee hij over zijn eigen verhalen praat is trouwens erg aandoenlijk, maar naar mijn inziens volkomen misplaatst. Het zijn dan wel voornamelijk luchtige verhaaltjes met een twist op het einde, maar ze doen, zoals Ab Visser opmerkte, niet onder voor Van Gulik en zijn zelfs "dichterlijken van stijl." Ik wil zelfs een flinke stap veder gaan door te zeggen dat Bertus Aafjes in feite onze eigen G.K. Chesterton was. Het verschil zit hem voornamelijk in dat Aafjes niet dát voor het Nederlandstalige detectiveverhaal heeft kunnen bereiken wat Chesterton vrijwel voor de gehele wereld betekende, in ieder geval daar waar detectives worden gelezen én gewaardeerd!

Je hoeft overigens niet perse detectivefan te zijn om deze verhalen te kunnen waarderen, omdat ze ook gemakkelijk gelezen kunnen worden als mooie historische verhalen wat ze erg toegankelijk maken voor een vrij breed publiek. Sowieso zijn ze interessant voor iedereen die ook maar enigszins geïnteresseerd is in Japan, en de verhalen zijn ook nog eens doorspekt met haikoe's.

Mocht je interesse hebben, hier is de complete lijst met Rechter Ooka boeken:

Een Ladder tegen een Wolk (1969; deze bundel bevat een van mijn favoriete verhalen uit de serie, over een gewetenloze afperser en de vossengod Inari).
De Rechter onder de Magnolia (1969)
De Koelte van een Pauweveer (1971)
De Vertrapte Pioenroos (1973; deze bundel heb ik wel in mijn bezit, maar nog niet gelezen)
Een Lampioen voor een Blinde (1973; een novelette dat zich afspeelt ten tijde van Japan's isolatie en dat wij Nederlanders als enige buitenlanders voet op Japanse grond mochten zetten, en daarmee Ooka gelijk opzadelen met een moeilijke zaak. Dit is trouwens Aafjes meest orthodoxe detectiveverhaal dat een beetje in de stijl van Columbo is )

En dan zijn er nog twee best-of collecties, Rechter Ooka Mysteries (1982) en De Mysterieuze Rechter Ooka (1986).

Guyzzzzzz check out Sherlock (2010) als jullie dat nog niet gedaan hebben!
Omdat ik geen zin heb om opnieuw te typen wat ik zojuist in het engels heb getypt, zal ik mijn twee posts uit een ander forum hier opnieuw posten:

"What a sublime first episode!
One of the best TV productions I have ever seen.
There was one fear of a character to be revealed too early, but in the end it turned out to be a false presumption."

And hier mijn mening over ep 1

"It's fun, as I have read 'Study in Scarlet', to see all the allusions to the original story. Study in Pink hinged between being a retelling, an homage and a new story with a lot of references to SiS.

SMALL SPOILER ALERT!

A fun example is the meaing of the written word 'Rache'. In the tv episode one cop presents the idea of it representing the german word for Revenge, but Sherlock quickly snaps him off telling how absurt the idea is and says the person intended to write the name Rachel.
Now, in the book it's the EXACT opposite. In the beginning the cops think it's Rachel but later on SH deduces it's german.

Also in the book a group of american characters have a central play, with the culprit being one of them.
I think they played with this if just little when SH chases a car and the passenger is american.
At that moment I was thinking 'Wait, are we heading that direction?' But no, again it strayed from becoming a retelling.
Also the profession of the suspect is somewhat the same in both stories and the use of the pills.".



Zou iemand nog even een overzicht kunnen geven van recente book releases die ik MOET hebben? Nog nieuwe compilatie boeken van japanse short stories?

Ik hoop nog steeds op een vertaling van een nieuw Detective Mitarai boek. =(

Ik heb mijn mening over Sherlock hier al eens gedumpt, en kort samen gevat kwamen mijn berichtjes ongeveer hier op neer: de karakters zijn verassend trouw gebleven aan hun Victoriaanse tegenhangers en werkte beter in een moderne setting dan ik had verwacht, maar de verhalen waren zo slecht dat ik niet verplan ben om mij aan het volgende seizoen te gaan zitten ergeren. De eerste aflevering was bijvoorbeeld niet meer dan een slap aftreksel van A Study in Scarlet en Chesterton's "The Invisible Man."

De schrijvers zijn lelijk in dezelfde val gelopen waar zoveel moderne misdaadseries op vast lijken te lopen, namelijk dat ze denken dat personages alleen een detectiveserie kunnen dragen. Daarbij komt nog eens dat de originele verhalen niet alleen hun succes en onsterfelijke reputatie te denken hebben aan het iets wat excentrieke karakter van Holmes, maar ook dat Doyle wist hoe hij een verhaal moest vertellen. Dus op het moment dat het leuke ervan is om Holmes en Watson met hun moderne gadgets te zien spelen, wat voor mij ongeveer halverwege de eerste aflevering was, blijft er nog weinig interessants over om naar te kijken.



De meest recente was Kido's bundel met Hanshichi verhalen, en die dateert van alweer drie jaar geleden. Dus het is inderdaad tijd voor enkele nieuwe vertalingen. Wat andere, voor jou, interessante tips betreft, twee berichtjes geleden heb ik je al gewezen op enkele recente herdrukken van Carr's boeken. Dezelfde uitgeverij heeft ook titels van Anthony Berkeley in hun catalogus. Mocht je serieus interesse hebben, wil ik wel een short list maken met must-reads die momenteel nog in print zijn.

Wat Tv-series betreft moet je beslist eens een aflevering van Jonathan Creek proberen, aangezien de verhalen geïnspireerd zijn door John Dickson Carr en G.K. Chesterton. De verhalen wisselen wel enorm van kwaliteit, en raad daarom aan met de twee beste te beginnen: "Danse Macabre" en "The Black Canary."

Dan heb je nog de Nero Wolfe serie, met Maury Chaykin en Timothy Hutton, waarvan er drie DVD's met afleveringen hier zijn verschenen, waarvan je de eerste echt moet proberen (met daarop de afleveringen "The Doorbell Rang" en "Champagne for One"). De afleveringen zijn gebaseerd op de boeken van Rex Stout, waarin de Europese armchair detective word gecombineerd met de Amerikaanse hardboiled private eye, en zelden heb ik zulke goede en trouwe verfilmingen gezien, die soms zelfs beter zijn dan het origineel!

^
Awww....als je denkt dat het een slap aftreksel was van Study in Scarlet dan denk ik dat je het punt hebt gemist.
Zoals ik in mijn kleine review neerzette was het een soort van hervertelling maar niet helemaal. Er werden leuke referenties naar het origineel gemaakt maar de ep sloeg ook weer z'n eigen weg in. Maarja, de titel geeft al aan dat het nauw zou staan aan SiS...ik bedoel Study in Pink >.>

Ik ben zeer enthousiast over ep.1.
En over dat de karakters de serie dragen en de plot dit niet doet, is dat ook niet zo een beetje met de oorspronkelijke SH verhalen?
Ik vond niet alle misdaden in de verhalen even leuk, wat wel altijd consistent leuk bleef was de chemie tussen Sherlock, Watson en Lestrade. Ook waren veel verhalen verbonden met de kolonisatie van India en andere hadden weer een politisch thema, wat ik niet zo interessant vind. En zoals je weet zijn de verhalen zelden fair-play.

Over Nero Wolfe,

Op aanrading van jou had ik die aflevering over de FBI gekeken. Een erg goed crime en film-noir verhaal, maar als whodunnit niet echt vooraanstaand. Er zaten veel redherrings in en er zaten weinig speurwerk en deductie sessies in. De modus-operandi was ook niet die van 'Oh Snap!' waarde.
Ik wil best nog wat Nero Wolfe kijken, maar heb je er niet een die meer lijkt op een golden-age murder mystery qua verhaal?

Ik vrees dat ik heel goed begrepen heb waar de eerste aflevering over ging, namelijk Sherlock Holmes en Dr. Watson in een moderne setting aan de kijker introduceren, met daarom heen een dun plot gewikkeld dat losjes gebaseerd was op A Study in Scarlet. De grapjes en verwijzingen naar de bron maken het echter nog geen goed detectiveverhaal.



Klopt, daarom zei ik er ook bij dat het succes van de verhalen mede te danken was aan Doyle's talent om een spannend en boeiend verhaal te vertelen, ook wanneer een van zijn plots minder sterk was dan normaal. Het beste voorbeeld hiervan "The Adventure of the Greek Interpreter," waarin een wat middelmatig plot werd opgevangen met de introductie van Mycroft Holmes en enkele geweldige scènes, waaronder die ene tussen Sherlock en Mycroft in The Diogenes Club (briljant nagespeeld door Jeremy Brett en Charles Gray in de Granada serie).

Sherlock, daarin tegen, had alleen een moderne incarnatie van Holmes die met zijn mobiele telefoon zit te spelen, en zodra je daar een beetje gewend aan bent heeft de serie je vrijwel niets meer te bieden. In ieder geval niet voor mij, omdat ik bij een detective toch iets meer van het plot verwacht. Dit was in feite niet meer dan een professionele fanfic.



Nee, het was inderdaad geen traditioneel detectiveverhaal, maar wel ontzettend goed en erg leuk, en een van de beste verfilmingen die ik ooit heb gezien. Veel beter dan het boek, zelfs! Voor een Nero Wolfe mysterie in de Golden Age stijl, vertelt met de hardboiled stem van Archie Goodwin, verwijs ik je naar mijn andere tip, "Champagne for One."

Sherlock heb ik ook al besproken (twee pagina's terug?), maar ik vond de eerste aflevering inderdaad briljant. Als je het neemt als een soort Ultimate Marvel-achtige take op A Study in Scarlet, vind ik er weinig op aan te merken. Daarbij was de regie best goed en er werden vele leuke technische dingen gedaan in de aflevering. De tweede aflevering was afgrijselijk though, en de derde aflevering, hoewel beter dan de tweede, wist ook het niveau van de eerste aflevering niet te bereiken. Toch verheug ik me op de serie

Er komt overigens over ruim een week een Engelse uitgave uit van Yougisha X no Kenshin, vertaald als The Devotion of Suspect X van Higashino Keigo. Yougisha X is het eerste lange verhaal in de wetenschappelijke detective Galileo serie van Higashino en was genomineerd voor vele (mysterie) prijzen toen het uitkwam, volgens mij in elk geval de Naoki prijs en de Honkaku Mystery Shou ("Orthodoxe Mysterie Prijs"). Over het laatste was trouwens nog een beetje ophef. Higashino staat niet bekend als een orthodoxe mystery schrijver en ook voor Yougisha X kan er voor beide zijden (wel of niet) genoeg beargumenteerd worden. Net als veel van Higashino's andere verhalen, is het een mix van psychologische thriller, orthodoxe mysterie en 'normale' roman.

Ik vind het zelf overigens een erg leuk boek en hoewel het de grandeur van The Tokyo Zodiac Murders of The Inugami Clan mist en heel anders van smaak is dan de voorgaande boeken, vind ik het zeker een aanwinst voor de vertaalde wereld.