Ik heb 'm nog niet gezien, maar ik weet dat Junji Ito drie modi heeft:
1. Horror
2. WTF 'horror'
3. Tomie

De eerste bestaat uit verhalen zoals Uzumaki en The Enigma of Amigara Fault, die werken met veelal onbeduidende concepten die enger en enger worden.

Maar soms tekent hij ook mecha-zombie-vissen en dat soort dingen. Super pulpig.

En dan heb je alle Tomie-verhalen. Die neigen meer naar klassieke horror, met een terugkerend personage dat mannen tot waanzin drijft met haar schoonheid tot ze haar aan stukken hakken, en uit elk stukje een nieuwe Tomie voortkomt om meer slachtoffers te maken.

Ik ben nog alleen bekend met de eerste twee modi, maar de serie valt vooralsnog sowieso buiten het lijstje. Nu begrijp ik dat Souichi ook een terugkerend personage is, maar dat hij in de manga een stuk beter tot zijn recht kwam. Tomie schijnt nog wel aan bod te gaan komen, maar ik hoop toch dat ze Uzumaki buiten beschouwing laten. Dat leent zich echt niet voor zo'n kort format, om dat mooi op te bouwen moet je er minimaal een half of misschien zelfs wel een heel seizoen voor uittrekken.

OT:

Record of Grancrest War
In één woord: meh.

Sowieso iets wat me nu al in diverse series stoorde: de (te) korte rokjes. Niet dat ik daar op zichzelf problemen mee heb, zeer zeker niet. Maar durf te kiezen. Ofwel teken alles zodanig dat de hele handel netjes bedekt blijft (en weet hoe ver je kan gaan met teasen), ofwel ga de fanservice-route en teken dat er daadwerkelijk iets onder verborgen zit. Maar nu zijn er dit seizoen al drie series voorbij gekomen waarbij ik me afvraag of de tekenaars kennis hebben van de anatomie van de mens.

Devilman Crybaby
Nou, dit is wat je noemt experimentele animatie. Pretentieus misschien zelfs wel, en sowieso zo edgy als voor mainstream media maar kan. Van de regisseur van Ping Pong, dat verklaart wellicht iets. Al laten de personages en het verhaal me vooralsnog compleet koud, dit is in ieder geval bijzonder genoeg om het zeker nog wel een paar afleveringen te gunnen.

EDIT:

Sanrio Boys leek even bloederig te worden maar is gewoon mooie jongens op school. Laat maar, na een paar minuten afgezet.

Pop Team Epic weet op een bepaalde manier dan wel te fascineren, want veel absurder dan dit kan niet. Volslagen random ongein, van meestal maar een paar seconden per scene. De langste scene is waarschijnlijk nog de faux opening. O ja, halverwege beginnen we gewoon nog een keer opnieuw, maar nu met andere stemmen. Dat was toch het punt waar ik afhaakte. Ik kan best wat bizarre humor waarderen, maar laat ik het er maar op houden dat mijn grens ergens bij het niveau van Osomatsu-san ligt....

En Slow Start si dan weer schattige meisjes op school, en begon al na een paar minuten op m'n zenuwen te werken.

De zaterdagavond lijkt vooralsnog niet veel soeps....

Pop Team Epic

Wat.

Ik heb een hoop absurde shows gezien in mijn leven (hell, ik ben opgegroeid met Ren & Stimpy) maar dit spant toch wel de kroon. Er zit totaal geen structuur in de serie, zowel niet in het verhaal (als er hier al zoiets bestaat), als de animatie en zelfs de stemacteurs. Ondertussen passen tussen de vele skits ook talloze parodieën de revue (was dat Skyrim?) en steken ze in het algemeen overal de draak mee.

Maar boven alles is de serie vermoeiend - het gebrek aan structuur zal waarschijnlijk beter werken in 4-koma vorm, want hier had ik er op een gegeven moment wel genoeg van. Waarom is dit geen short, wat dat betreft?

Welp, nu weet ik tenminste waar al die Japanse memes vandaan komen.

En wat betreft de rest -

Sanrio Boys zijn niet alleen schattige jongens die schattige dingen doen, maar ze proberen me ondertussen ook zooi te verkopen. Ja, nee. Als ik commercials wil zien ga ik wel voor het eerst in tien jaar een tv aanzetten.

Slow Start had niet alleen een langzaam begin, maar ook een langzame rest van de serie. Het is praktisch de meest generieke CGDCT serie mogelijk, en er zijn binnen dit seizoen alleen al veel betere voorbeelden te vinden.

Devilman Crybaby laat ik gezien de geluiden ook gelijk wel zitten, al was het ook omdat het gelijk een complete serie is die op Netflix is gedumpt. En ik heb al genoeg (en waarschijnlijk betere) series in mijn backlog zitten.

Zaterdag zuigt inderdaad tot nu toe. Waar zijn de actieseries dammit?!

Nou, bij Citrus heb ik dan tenminste nog het einde gehaald, maar waarschijnlijk gaat het hier toch bij blijven. Kort samengevat: yuri-liefdesperikelen.

Citrus

Yuri-liefdesperikelen inderdaad. En ik weet nog niet zo wat ik ervan moet denken. Het verveelde me niet, en yuri-series (echte, niet enkel hints) zijn nu eenmaal dun gezaaid. Aan de andere kant voelde de opzet nogal geforceerd, doet een van de hoofdmeiden weinig om echt sympathiek over te komen en lijkt me dat dit snel kan verzanden in melodrama - en dan ben ik als kijker gelijk foetsie. Dus tja, nog maar een paar episodes dan om te zien waar dit heengaat.

Pop Team Epic
Ik zag deze titel al een paar keer voorbij komen, dus moest toch even weten wat het precies is. Ik hou van willekeurige en absurde humor zoals in Nichijou, maar hier kon ik toch weinig om lachen. Willekeurig en absurd ja, maar steeds zonder punchline.

Citrus
Ik geef deze anime net als bij Record of Grancrest War een kans puur om de sterke vrouwelijke hoofdpersoon. Ze komt terecht op een zeer strikte school en ik hoop eigenlijk dat ze een positieve invloed zal hebben op haar gehersenspoelde klasgenoten. Natuurlijk zal het vooral gaan om verboden liefde en ik wil wel zien hoe de personages daar mee omgaan. Als de student council president zo kil blijft, ben ik ook snel weg.

Mitsuboshi Colors
Aan schattige meisjes-shows geen gebrek dit seizoen, en dit is dan met stip de schattigste van het stel. Met een drietal dat de basisschool nog niet ontgroeid zal zijn, maar met een belangrijke missie: Ueno beschermen tegen alle grote gevaren. Zoals een kleptomane panda-kat bijvoorbeeld. Of tegen corrupte politieagenten (deze Saito lijkt een terugkerend slachtoffer te gaan worden....). Het is allemaal misschien niet heel spectaculair, maar de manier waarop het gebracht wordt compenseert dat ruimschoots. Het doet me nog het meeste denken aan Yotsuba&! maar dan een paar jaartjes ouder en brutaler. En drie voor de prijs van één.

Mitsuboshi Colors

Yotsuba&! is inderdaad ook het eerste waar deze serie me aan deed denken, en dat kan niets meer dan een groot compliment genoemd worden. De avonturen van het drietal zijn gewoon charmerend en herkenbaar, en er zijn genoeg daadwerkelijk grappige momenten in te vinden (dat hele gedoe met die bazooka alleen al). Ze komen ook erg overtuigend over - in veel van dit soort series voelen de meisjes altijd zo gemaakt schattig (zoals in, zeg, Slow Start dit seizoen), maar ze komen hier onmiddellijk tot leven en voelen gelijk al als meer dan een typisch archetype. Bonuspunten ook voor het morbide gevoel van humor van de gamer van het drietal. Het is duidelijk dat dit een van de winnaars is in de stortvloed aan slice-of-life series dit seizoen, dus hier houd ik zeker mijn oog op.

Gakuen Babysitters

Kijk eens aan, nog een semi slice-of-life serie. Hoe verrassend.

Deze draait om een jonge wees die samen met zijn jonge broertje wordt geadopteerd door een knorrige oude vrouw die zelf haar zoon verloren heeft in hetzelfde vliegtuigongeluk waar de hoofdpersoon zijn ouders verloor. Maar ze laat hem gelijk weten dat hij zal moeten werken voor zijn eten - als de nieuwe babysitter in de crèche van de school, welteverstaan. En zoals je kan verwachten maken de koters overal een zooitje van, leert hij tal van nieuwe mensen kennen en werken zowel hij als de oude vrouw op die manier door hun verdriet heen. Ach.

Wel, dit is geen slechte serie, en met de eerste aflevering weten ze juiste noten te raken. Of dit ik ook echt een heel seizoen wil kijken? Nnnnee. Dit is een druk seizoen voor dit genre en ik heb al meerdere series gezien waar ik liever mijn tijd aan besteed, dus deze haalt het niet. Maar geef het een kans als dit je wel aanspreekt.

Kokkoku
Ik krijg hier een Erased-vibe van en dat is zeker goed. Een zoon en neefje wordt ontvoerd en de kidnappers eisen 5 miljoen yen binnen een half uur. De familie is radeloos, totdat opa onthult dat hij de tijd kan stil zetten. Hun familieleden redden blijkt echter zelfs met die gave geen fluitje van een cent. Dit is de eerste zelfstandige anime van Geno Studio en het ziet er geweldig uit. Ik wacht vol spanning op verdere onthullingen in deze wereld. Wat ook goed nieuws is, is dat de manga al in 2014 afgerond is en we dus een grote kans hebben op een gesloten einde.

Gakuen Babysitters
Ik weet niet wat het is met deze serie, maar hoe hard het ook probeert schattig over te komen (oké, met een gezonde dosis drama), het wekte bij mij eerder irritatie op. Kinderen zijn hinderen. Helemaal in het begin had ik overigens nog even het gevoel dat Kotaro een Stewie'tje zou gaan doen, maar helaas....

Kokkoku
Dit was op voorhand een serie die m'n aandacht trok, en dat blijkt vooralsnog niet onterecht. Het spelen met tijd roept inderdaad direct herinneringen op aan Erased, alleen wordt er aan het eind nog even een extra twist in gegooid waar ik niet op had gerekend (al hintten de openingsscène en anders wel de OP er uiteraard ook al op) en die me toch ook weer een tikje ongerust maakt. Dit zou dan ook zomaar in een belachelijk puinhoop kunnen gaan eindigen, maar vooralsnog hebben ze zeker mijn interesse te pakken.

De shorts-droogte blijft nog even aanhouden, daar brengt Micchiri Neko geen verandering in. In 3 minuutjes diverse tamelijk statische fragmenten rond heel schattig uitziende katten. Oogt enerzijds heel kinderachtig, maar tegelijkertijd vraag ik me af of kinderen de (poging tot) humor wel door zullen hebben. Ik acht het waarschijnlijker dat ze zich hiermee vooral zouden vervelen. Net als ik dus.

Karakai Jouzu no Takagi-san is dan gelukkig alweer een stuk leuker. Nishikata is op school vooral bezig te bedenken hoe hij de uitermate schattige Takagi voor de gek kan houden. Slechts een klein probleem: Takagi is niet zo schattig als ze eruit ziet, en keer op keer is ze hem te slim af. Het doet wat denken aan Tonari no Seki-kun, maar is een beetje te traag en simplistisch om in dat vergelijk overeind te blijven. Desondanks niet onaardig.

Dat ligt wat anders bij Ryuuou no Oshigoto!. Weer een serie over shogi, de denksport der jongeren, als je anime moet geloven. De 16-jarige Yaichi is een professional die sinds hij de hoogste rang heeft behaald enigszins de weg kwijt is, wanneer hij plotseling de 9-jarige Ai in zijn appartement aantreft. Die zijn discipel wil worden. En zowaar over buitengewoon talent blijkt te beschikken. En fantastisch kan koken. En binnen de kortste keren naakt door het huis rolt. En Yaichi's 14-jarige shogi-zus Ginko voor SM-meesteres uitmaakt. Right. Wanneer het eenmaal op shogi aankomt lijkt het allemaal zo verkeerd nog niet, maar is het vreemd als ik hier toch zo m'n bedenkingen bij heb? Nee, als ik een serie over shogi zou willen kijken kan ik volgens mij beter March comes in like a Lion weer oppakken. Of, daar is ie weer, de betreffende afleveringen van Tonari no Seki-kun nog eens opnieuw kijken...

Kokkoku

Wel, dit was een leuke verrassing. Het hele kidnappings-aspect was al interessant genoeg om me aan het kijken te houden, maar dan komen opeens de tijdstop-krachten tevoorschijn en ben ik hooked. Dit is precies het soort serie waar ik naar zocht tussen al het slice-of-life spul, en eentje die dus onmiddelijk op mijn kijklijst belandt. Nu alleen nog de vraag of ze ook goed de hele manga adapteren (die zoals Yupa opmerkt, al geëindigd is) want het zou jammer zijn als dit later in een rushjob verandert. We zullen zien!

Karakai Jouzu no Takagi-san is best charmerend. Het hoofdduo is een leuk tweetal met een hoop chemie, en het samenspel tussen de twee wist me in deze eerste aflevering in ieder geval niet te vervelen. Wel vraag ik me af of de serie het fris kan houden tot het eind - met de simpele manier waarop de hoofdstukjes in elkaar zitten lijkt me dat er de kans bestaat dat het vroeg of laat in herhaling valt. Ik kijk het nog even aan.

Ryuuou no Oshigoto!

En bij deze serie had ik een tegenovergestelde reactie als Wizard - waar ik het soap-opera gehalte van March niet kan uitstaan, biedt dit een iets meer hapbare variant van shogi in anime. Al wel eentje gevuld met cliché's - de loli in deze serie is praktisch het tegenoverstelde van de meisjes van Mitsuboshi Colors als het op geloofwaardigheid aankomt. En gezien de vele vrouwelijke personages in de opening en dergelijke zie ik harempraktijken ook wel verschijnen. Aan de andere kant schijnt het nogal populair te zijn, dus ik vraag me wel af waarom. Laat ik maar blijven kijken uit pure nieuwsgierigheid, als het simpelweg niets meer dan populaire bagger blijkt te zijn kan ik het altijd nog dumpen.

En Micchiri Neko is inderdaad niemands tijd waard. De sequels van Basilisk en Cardcaptor Sakura skip ik uiteraard ook (daar ik de originelen nooit heb gezien).

Nou ja, er was een reden waarom ik niet verder ben gekomen dan 6 afleveringen van March. Ik weet niet of ik blij zou worden van nog 38 van zulke deprimerende afleveringen

Ik was me er niet van bewust dat Basilisk een sequel was, maar ik had het binnen een paar minuten al wel gezien. Laat maar.

Overlord II

Wel, wel. De eerste sequel van het seizoen - dat klinkt vreemd aangezien vorig seizoen een en al sequels leek te zijn.

Ditmaal een vervolg op de zoveelste variant van 'gamer zit vast in game', ditmaal als leider van een groep monsters als onderdeel van de badguys van de setting. Iets dat in het eerste deel niet helemaal optimaal werd benut, daar die serie dat concept niet geweldig uitbuitte en de pacing erg langzaam kon liggen. Maar het had wel leuke personages, dus, vooruit, ik geef dit tweede seizoen een kans om me opnieuw onder de indruk krijgen - het zou immers niet de eerste keer zijn dat een sequel beter is dan het origineel. Weer eentje voor op het kijklijstje dus.

Jammer om te lezen, ik denk nog wel dat ik het zelf een korte kans ga geven. Thanks voor de minireviews, lui!