Het valt me wel op dat ik wat positiever dan jullie beiden lijk over zowel Dagashi als Raguko. Hoezeer deze beide series ook van elkaar verschillen, ze delen wel een belangrijk kenmerk: ze draaien elk op hun eigen manier om een cultureel aspect van Japan. En juist dat spreekt mij in beide series ook zo aan. Om diezelfde reden heb ik ook een vrij hoge tolerantie voor series die om Japans eten draaien, al zijn ook daaraan uiteraard zeker grenzen.

Zoals ik ooit al eens had aangegeven: mijn interesse in anime komt juist voort uit m'n fascinatie voor Japan, en is vooral op gang geholpen door een bezoek aan Nakano Broadway tijdens m'n 5e bezoek aan het land. Nu ben ik eigenlijk wel benieuwd hoe dat bij jullie zit: staat de interesse in anime/manga min of meer op zichzelf, of zit daar ook een soortgelijke interesse in Japan achter?

Als je een interesse hebt in dagashiya, moet je zeker eens Game Center CX kijken. Er is een segment in de show waar Arino langs plaatsen met arcade machines gaat. Vaak zijn dit de kleinere dagashiya die nog een of twee oudere machines hebben staan, en Arino koopt dan ook altijd wat snoep en maakt dan een praatje met de eigenaars en de kinderen die toevallig dan iets komen kopen/spelen.

Ik ben begonnen met een interesse in anime en manga, puur voor het medium en de manier van verhalen vertellen. Na verloop van tijd ontwikkelde ik wel een interesse in de Japanse cultuur, maar nog steeds is die ondergeschikt gebleven. Historische series interesseren mij meestal maar weinig en als een serie té Japans wordt, haak ik af. Dagashi Kashi is daar een goed voorbeeld van. Rakugo is echter prima te kijken zonder enige voorkennis en daarom vind ik het wel interessant. Niet omdat rakugo zo boeiend is, maar omdat de serie goede personages heeft.

^

Ik heb ongeveer hetzelfde. De verhalen van anime en manga (en ook de gameplay van games) van Japanse makelij hebben me simpelweg altijd meer getrokken dan de westerse equivalenten. Zo heb ik een boekenkast vol manga, maar op westers gebied heb ik alleen een zooi Dirkjans, Don Rosa Dagobert Duck-verhalen en wat graphic novels zoals Watchmen - nogal karig in vergelijking. En hoewel veel elementen van de Japanse cultuur me interesseren, zou ik niet zeggen dat het een fascinatie is die groter is dan die met andere culturen (in Europa en daarbuiten). Niet alles ervan boeit me, dus iets als Rakugo laat me koud (en sowieso is het praktisch een arthouse-anime, wat me al helemaal wegjaagt).

Al vind ik Dagashi Kashi wel interessant, niet om het Japanse, maar simpelweg omdat ik een zoetekauw ben. Sowieso heeft de serie een lekker rustgevend sfeertje.

Niet geheel onverwachte reacties . Laat overigens duidelijk zijn: een anime moet ook wat mij betreft op zichzelf kunnen staan. Een goede uitvoering kan een onderwerp dat me totaal niet interessant toch tot een mooie serie verheffen (Ping Pong the Animation is een mooi voorbeeld hiervan), terwijl andersom een onderwerp wat me interesseert echt niet voldoende is om een slechte serie te redden (zie Rail Wars!). Nu zijn zowel Raguko als Dagashi wat mij betreft qua uitvoering vooralsnog prima series, maar het onderwerp voegt daar voor mij zeker een extra dimensie aan toe: beide series voeden mijn fascinatie voor Japan, werken als zodanig ook inspirerend voor volgende reizen. Reken maar dat ik de volgende keer in Japan op zoek ga naar al dat snoepgoed, en ook al zal ik er niks van verstaan, als ik de kans krijg zo'n theatervoorstelling te bezoeken zal ik die zeker niet laten schieten.

@Ash, ik zal Game Center CX eens opzoeken, bedankt voor de tip!

Tijd voor weer een update!

Erased blijft zo sterk als altijd, dus die staat nog steeds aan de top. Elke aflevering tot nu toe zuigt me erin op van begin tot eind. Het doet het goed genoeg dat ik bang ben dat het straks ineen klapt, dat heb ik ook al vaak genoeg gezien. Laten we hopen dat ik fout zit.

Gate S2 focust zich eindelijk weer op de hoofdmeiden, die samen met Itami nu een draak in de pan gaan hakken, dus dat zal me wel weten te vermaken. Hetzelfde geldt voor Assassination Classroom S2, die een leuke kleine arc wist te hebben en nu de hoofdcast weer vergroot heeft.

Dagashi Kashi had weer een grappige aflevering en de cast is ook genoeg aan me gegroeid dat ik de rest van hun 'avonturen' ook wel zal blijven volgen.

Ten slotte de twee shorts, Ojisan to Marshmallow en Sekkou Boys blijven ook amusant genoeg om mee te pakken elke week, en Koukaku no Pandorais geen hoogvlieger maar weet zich ook een plek in de kijklijst te verzekeren.

De enige afvaller is Active Raid. De serie weet gewoon niet consistent genoeg mijn interesse vast te houden, niet geholpen door diens cliché personages en enorm suffe badguys. In een lijst vol eigenzinnige en interessante series is het de enige die helemaal niets speciaals doet, dus dit is een makkelijke serie voor de vuilnisbak. Tabee. DROPPED.

Waar kijk je Erased?
Ik kan deze op crunchyroll niet vinden

Erased kun je kijken op Daisuki.net.

Deze zagen jullie vast wel aankomen: mijn volgende afvaller na de derde aflevering is... Myriad Colors Phantom World. Het is een prima serie, maar het lijkt ook op tig andere fantasyseries. Tot nu toe alleen afgeronde korte verhaaltjes, op het niveau van de afgedankte, limbodansende telefoonpalen uit de eerste aflevering. Er is zoveel beters te vinden.

Ja, dat was weer niet veel soeps. Past in deze serie, dan dan weer wel. Maar goed, ik ga er denk ik maar geen woorden aan vuil maken.



Niet alleen idd, de karakters hebben er ook mee te maken. Op het eerste gezicht lijken de personages vrij veel op elkaar in doen en laten de twee series. Maar dat is maar schijn. In het eerste seizoen maakten zowel Leon als zijn pa keuzes die je als kijker tegenstonden. De enige die dat niet deed was Alfonso wat voor mij ook direct het saaiste personage was. Noodzakelijk voor het verhaal, maar saai. In dit seizoen heb ik dat met de meeste karakters ben ik bang. Geen van allen weten ze me mee te slepen tot nu toe.



CG is altijd lastig, ik moe zeggen dat ik het er ook niet echt op heb. In Sidonaia no Kishi werkte het vooral omdat het sc-f- setting was. Ajin speelt zich af in de reguliere wereld waardoor er direct de onvolkomenheden uit het beeldscherm springen. Desondanks komt het nog niet op het neveau waar ik direct afcheid zou nemen. De ajin zelf bijvoorbeeld zag er prima uit en mogelijkwijs zelfs beter dan wanneer deze regulier geanimeerd zou zijn.



Mijn drops van deze week zijn Phantom World, Active Raid en Konosuba. Eigenlijk alleemaal om dezelfde reden: halverwege de afleveringen zat ik alweer op de klok te kijken hoe lang ze nog duurden. Laat maar dan.

Wel, laat ik maar eens poberen weer wat leven in het topic te brengen. Te beginnen met twee series waar ik enigszins bij twijfelden ze op te pikken maar uiteindelijk toch gedaan heb: Divine Gate en Shoujo-tachi wa Kouya wo Mezasu. Beide hadden een tamelijk zwakke vijfde aflevering wat mij betreft. Spoileralert dus voor alles hieronder. Ik heb de tekst al wit gemaakt maar op mijn scherm is het helaas nog te goed leesbaar.


Divine Gate 5
Hoewel de serie een 'verteller' heeft die de rode draad vasthoudt door achtergrondinformatie te geven (maar vooral diepzinnig moet overkomen) begint de serie toch langzaamaan te ontsporen. De verhaalllijn in de vijfde aflevering was daar een goed voorbeeld van. Waarschijnlijk was deze episode bedoelt als achtergrond van Akane (rood) waarin nogmaals onderstreept werd dat zijn beeld van de wereld zeer beperkt was. Dit kwam al even naar voren in een eerdere aflevering in de scene met de vader en kind in het brandende gebouw. Dit was blijkbaar niet duidelijk genoeg voor de schrijver dus kwam er een herhaling.
En wat voor één. Omder het mom van een oefening gaat het trio trainen bij een elite groep die zich de ridders der ronde tafel noemt. Jawel. In het gebied van hun training wonen echter een soort demi-menselijken (half mens, half dier). Akane komt er eentje tegen tijdens de training en vind haar wel aardig. Maar dan is er een tragische onthulling. De groep demi-menselijken moet zonder reden compleet gedecimeerd worden, want mensen en demi-menselijken doen dat nu eenmaal. Uiteindelijk komen ze tegen elkaar te staan en sterft zij in zijn armen. *snif*
Goed, duidelijk maken dat alles in de werld niet direct is wat het lijkt d.m.v. een karakter in de serie is prima. Maar om nu een compleet nieuwe groep te introduceren om deze vervolgens af te slachten alleen om duidelijk te maken dat Akane's beeld van de werld niet klopt is wel een beetje overkill (huhuhu).


Shoujo-tachi wa Kouya wo Mezasu 5
Series waarin het maken van anime/manga en aanverwante producten centraal staan, zijn in de mode in Japan. Er zijn de laatste tijd tal van series uitgekomen die het creatieve proces in meer of mindere mate als thema hadden. Denk bv. aan Shirobako of Saenai Heroine no Sodatekata.
Shoujo-tachi is ook zo'n serie hoewel het -toegegeven- een verhaal van lagere kwaliteit betreft. Hier gaat de groep een game maken, een zgn. VN die in Japan erg populair zijn onder het 'otaku'-publiek.
De serie werd rustig opgebouwd waarin de eerste aflevering eruit sprong doordat de makers het aandurfden een kalme start te hebben. Maar al te vaak wordt er teveel in een eerste epsiode gepropt om maar kijkers te binden, deze anime was een welkome uitzondering. Er was goed nagedacht over het tempo waarin het verhaal vertelt werd zonder te vergeten de nieuwsgierigheid van de kijker te prikkelen.
In de vijfde aflevering daarentegen lijkt dit weloverwogen tijdschema volledig overboord gegooid te zijn. Andou, de programeur van het stel staat centraal. Ze past zonder toestemming verhaallijnen en artwork aan in het spel. Dit zorgt voor problemen en resulteert uiteindelijk dat ze 'ontslag' neemt van de club. Buntarou gaat haar natuurlijk terughalen. Dan komt het bizarre deel. Haar vader is visser en zij helpt bij tijd en wijlen mee op de boot. Even afgezien van dat de vistrip maar een dag duurt en dat ze ook al werkte in een maid-cafe is, vliegt het verhaal dan opeens alle kanten op. Er wordt tussen neus en lippen door gedemonstreert dat Andou een klein genie is: naast de gelikte website voor pa heeft ze blijkbaar ook de boot geprogrameerd met custom speech-commands. Dan komt er opeens een storm op en hebben Buntaou en Andou nadien een bindings-momentje uit het niets. Dan komt ze weer terug bij de groep. Einde.
Een schril contrast met de eerste aflevering. Ik heb het idee dat de producenten in tijdnood zitten want het artwork begint ook een stuk minder te worden. Ik hoop dat het bijtrekt.


Gate 17
Unlimited Blade Works

Ik had al weinig vertrouwen in die twee bovenste series, dus het verbaast me niet dat ze op niets uitlopen. Wel, ik heb toch al genoeg om te kijken. Na Active Raid heb ik namelijk geen series meer gedropt, dus Ajin en Konosuba e.d. zijn ook blijven hangen.

Die laatste is ook de grappigste serie sinds Gekkan Shoujo Nozaki-kun wat mij betreft, en vooral de vorige aflevering liet me dubbel liggen van het lachen. Het weet het genre perfect te parodiëren en de cast bestaat ook uit een heerlijk dysfunctioneel zooitje.

De rest van de series zijn grotendeels op dezelfde kwaliteit gebleven (wat over het algemeen redelijk goed is) met weinig grote uitschieters.

Enkel Utawarerumono en Phantom World blijven omlaag zakken - de eerste omdat het niet eens van het serieuzere gedeelte iets kan bakken, de tweede omdat er geen moer gebeurt in de serie behalve wat cliché probleempjes op ons te gooien die de saaie personages moeten oplossen (die loli aflevering was wat dat betreft nogal een dieptepunt). Het is te hopen dat het plot zelve nog wat redelijks kan doen, anders zit het straks serieus op hetzelfde niveau als Kyoukai no Kanata. Dit genre is blijkbaar niet Kyoani's sterkste punt.

Ik pak regelmatig een serie'tje mee waarvan ik niet direct denk dat ze geweldig zijn. Vaak zit er toch nog leuks tussen en bovenal, ze weten af-en-toe nog eens echt verrassend te zijn. Hoewel er ook zat zijn die formulematig hun seizoen uitzingen. Deze twee series doen dat niet; maar succesverhalen zijn het ook zeker niet. Bij Divine Gate ben ik de rode draad nu echt kwijt. Dit terwijl ik vaak behoorlijk onduidelijke verhalen best kan volgen; ie. recentelijk Punch Line nog. Er wordt een hoop gesuggereerd maar en hoe-en-waarom wordt volledig genegeerd.

Ajin volg ik ook nog steeds. Het lijkt een degelijke anime te worden waar de achtervolging als leidraad voor de rest van het plot dient. De CG stoort me niet meer zo, alleen de menselijke beweging doen nog houterig aan. Waarschijnlijk te weinig budget om dat goed uit te werken. De andere twee series die je kijkt volg ik dan weer niet.
Het verbaast me ergens toch wel dat KyoAni ondanks voorgaande avonturen toch nog zoveel krediet krijgt. Blijkbaar heb ik hun populariteit toch onderschat, of waarschijnlijker; laat ik mijn eigen mening toch teveel meewegen. Nja, hoe het ook zij, Phantom World had ik al vrij snel afgeschreven.

Bij Boku dake ga Inai Machi begint me trouwens steeds meer het gevoel me te bekruipen dat het de weg van The Butterfly Effect inslaat. Het komt misschien door scenes waarmee ze eindigen episode 5 en 7, maar elke verandering door Satoru lijkt het leven om hem heen verder uit het lood te slaan.

Weer een seizoen verstoord door een vakantie naar Japan (goh, wat vervelend toch...), dus maar eens kijken welke series ik nu weer oppak en welke ik alsnog ga droppen...

Maar dat heb je toch vaak in films/series over tijdreizen? Als je iets verandert in het verleden, heeft dat altijd gevolgen voor het heden/de toekomst en vaak in negatieve zin (voor jou persoonlijk). The Butterfly Effect heb ik te lang geleden gezien om daar een vergelijking mee te maken.

Komt omdat ze veel populaire adaptaties op hun naam hebben staan. Die studio weet echt wel hoe ze een serie er goed uit moeten laten zien. Het probleem is vooral dat ze vaak materiaal kiezen/krijgen aangeboden dat inhoudelijk niet zo veel voorstelt.