Dagashi Kashi

Een komedie/slice of life-serie over een jonge wannabe mangaka (die Coconuts wordt genoemd door zijn vrienden, die een tweeling zijn), die telkens gepusht wordt door zijn maffe vader om zijn snoepwinkel over te nemen. Iets dat alleen maar erger wordt als een excentrieke dame genaamd Hotaru op een dag de winkel binnenstapt; zij is namelijk de dochter van een snoepmagnaat, en is van plan om haar bedrijf naar nog grotere hoogtes te brengen. En het blijkt dus dat zowel vader als zoon (veel tot het chagrijn van de laatste) meesters zijn in het snoep maken en combineren, en zij wil dat ze voor haar gaan werken. Maar vaders wil de winkel niet sluiten en gaat niet akkoord tot zijn zoon de boel overneemt, dus gaat ze bij hen inwonen om te trachten Coconuts van gedachten te doen veranderen.

Dit levert een best vermakelijke serie op. De personages zijn namelijk levendig en energiek, de omgevingen weten het landelijke sfeertje goed te treffen en er zit veel vaart in de show. Het is niet iets waar ik door krom lig van het lachen, maar als een halfuurtje simpel vermaak elke week zou het best kunnen werken. Ik geef deze wel een goede kans, in ieder geval.

En damn, het is goed dat ik hier nog genoeg snacks heb liggen uit mijn kerstpakket, want de serie weet je zeker hongerig te krijgen...

Sekkou Boys
Move over, Miss Monochrome! Zwart-wit is helemaal uit, tijd voor een nieuwe idol-groep dus, nu helemaal wit. Marmer-wit om precies te zijn, de groep bestaat namelijk uit....4 standbeelden uit de klassieke oudheid. Iets wat Miki blijkbaar niet verteld was toen ze solliciteerde bij hun agentschap, en aangezien ze het niet zo op standbeelden heeft beleeft ze zware eerste werkdag. Lekker bizar uitgangspunt, maar deze eerste aflevering geeft door de focus op Miki nog niet echt een idee wat we de komende weken kunnen gaan verwachten.

Tabi Machi Late Show
Tergend trage en storend-minimalistisch geanimeerde short over een knul die alvorens hij voor twee jaar naar Milaan vertrekt nog even aan zijn leermeesteres mag laten zien dat hij een smakelijke pasta al pomodoro kan maken. Vel geklets, weinig beweging. En dan voelen een kleine 8 minuten toch best lang...

Dagashi Kashi
Ik kan me hier volledig bij Dvalinn aansluiten: het is misschien geen lachen, gieren, brullen, maar wel domweg vermakelijk. Iedere keer als ik in Japan zo'n ouderwets snoepwinkeltje (meestal echter niet in zo'n pittoreske omgeving) tegenkom voel ik me weer een klein kind, en dat terwijl ik A) geen Japanner ben en dus ook geen herinneringen heb aan dergelijk snoepgoed, en B) als kind überhaupt niet zo'n snoeper was. Dat gevoel weet deze serie tussen alle idioterie door ook over te brengen: pure fanservice voor liefhebbers van (Japans) snoepgoed...

GATE S2
En ook GATE is weer terug, met een aflevering die vooral bedoeld lijkt om ruimte voor meerdere verhaallijntjes te creëren. De hoofdmoot bestaat uit de pogingen om op diplomatieke wijze (met uiteraard een beetje dwang en machtsvertoon) de lokale kopstukken in de Special Region aan de kant van Japan te krijgen. Ondertussen staat in Japan de premier ook onder flinke druk. Dan is er nog de broer van Pina als nieuwe antagonist (ik verwacht tenminste niet dat iemand die als gewelddadige verkrachter wordt geïntroduceerd later alsnog een good guy zal blijken...), die zo z'n geheel eigen agenda lijkt te hebben. En een van Itami's collega's die in een kliniek in de rosse buurt van de stad aan de slag gaat. En niet te vergeten onze dark elf die nog even snel voorbij komt. En dan....een aardbeving...

Het is allemaal nog niet heel spectaculair, maar het biedt genoeg mogelijkheden voor weer een mooi seizoen.

Sekkou Boys

Wow, deze serie gaat duidelijk voor de WTF-factor. Want de semi-short is een mannelijke idol-show over...standbeelden. Wat. En de hoofdrolspeelster is een gefaalde artiest die een schurft heeft aan beelden. Natuurlijk.

Om eerlijk te zijn is het nog best leuk, al was het maar omdat het zo weird is. Ik vraag me wel af waar de rest van de serie heengaat; wordt het een soort parodie op dit soort series, op gaat het toch meer de standaardkant op. De eerste zal ik kijken, het tweede niet. We zullen zien.

Tabi Machi Late Show

Oké, ho, stop. Dit kan je toch amper animatie meer noemen? Het is een freaking clipshow! Een enkel gif-je op het internet heeft al meer beweging dan deze short. En waar gaat het over? Een oersaaie conversatie tussen een student-kok en zijn mentor over pasta. Wie heeft dit geschreven, Papyrus?

Ik heb geen idee voor wat soort hipster dit gemaakt is, maar mij boeit het geen moment. Ja dag.

Oshiete! Galko-chan

"Is it true that people with big boobs have big areolas as well?"

Dat is de vraag waarmee deze semi-short opent, zodat je gewaarschuwd bent. Want wat volgt is een soort ongrappige versie van Seitokai Yakuindomo (draaiende om meisje Galko en haar vrienden), vol platvloerse humor maar zonder ook maar één geslaagde grap.

Het enige lichtpuntje uit de aflevering was een verwijzing naar de anime-adaptatie van Gungrave; nou dát is een klassieker!

Maar goed, instant skip.

Divine Gate

"Emo", als in de karaktertrek van een personage, is een woord dat vaak wordt misbruikt bij het praten over games of anime, merk ik zo. Een personage hoeft maar even te rouwen, of getraumatiseerd te zijn, of naar de drankfles te grijpen, of hij/zij wordt afgedaan als 'emo'. Nee, zulke dingen kunnen volledig gerechtvaardigd zijn en behoren tot het normale gevoelens-spectrum. Nergens wordt dat zo duidelijk als wanneer er een serie opduikt met personages die echt emo zijn. En dit seizoen is zo'n serie Divine Gate.

Want allemachtig wat is de hoofpersoon emo. Het enige wat hij doet de hele aflevering is zaniken en zeuren, amateuristische poëzie uitkramen of ijsklontjes in zijn eten doen 'want hij heeft zo'n koud hart'. Oh for fuck's sake! Moet ik dit serieus kunnen nemen? Ik zie hem liever voor een trein springen zodat de kijker tenminste gespaard is van zijn oeverloze gemiep.

De rest van de serie is ook geen moer aan, overigens. Het is je standaard 'koters hebben elementaire krachten en bestrijden het kwaad' verhaaltje, compleet met slechte expositie en een hoop domme Engelse termen. De rest van de personages zijn ook lopende stereotiepen en de animatie is ook waardeloos.

Wat een zielige baggerserie.

Koukaku no Pandora

Wtf heb ik net gekeken? Ben ik de hoofdrolspeler uit Erased? Ben ik net terug getransporteerd naar 15 jaar geleden?

Dit is in feite een maffe komedie-serie van de makers van Ghost in the Shell en Excel Saga. Huh. Eentje die draait om een cyborgmeisje die er door een gekke geleerde wordt ingeluisd (en makkelijk ook, want ze is een idioot) om haar te helpen als een van haar geheime projecten, een superwapen, op tilt slaat. Het ding dreigt het hele eiland tot gort te knallen, dus installeert ze wat programma's om de hoofdrolspeelster samen met de catgirl-maid van de geleerde achter het probleem aan te sturen.

Het is dom, goedkoop geanimeerd en niet meer van deze tijd...dus waarom kan ik niet stoppen met kijken ? Elk stukje gezond verstand vertelt me dat dit, om het mild te zeggen, niet echt hoogstaand entertainment is, het junkfood van het medium. Hoe durf ik dit te kiezen om te kijken boven die hoogstaande rakugo serie, die totaal niet zo saai is dat ik er na vijf minuten mee ophield ofzo! Harumph!

Dit gaat echt totaal mijn guilty pleasure serie van dit seizoen worden, huh?

Er zijn legio anime series welke niet beschikbaar zijn op IMDB. Zelf ooit Bikini Warriors aangemaakt op IMDB maar dat duurt toch méér dan een week voor deze goedgekeurd is en voor een eerste keer meerdere malen een groot formulier doorlopen en verzenden. Tijdrovend werk dus.

Heb zelf op WiW tegenwoordig moderator rechten dus ik kan films en series toevoegen welke niet beschikbaar zijn op IMDB.

Je kan me je lijstje doorsturen en dan laat ik je weten als deze aangemaakt zijn.

Ik heb inderdaad ook weleens geprobeerd iets bij IMDb toe te voegen, of desnoods alleen maar even een regisseur te koppelen, maar erg traag en omslachtig steeds. Maar sowieso is het vaak een hele uitdaging een serie te vinden, ze lopen altijd maar met wat de titels te rommelen. Zoeken op regisseur gaat vaak nog het makkelijkst.

Ik had nog openstaan uit vorige seizoenen (toevallig allemaal bagger die ik eigenlijk had moeten droppen...):
Ame-iro Cocoa
Triage X
Okusama ga Seitokaichou!
Fushigi na Somera-chan

En nog lopende series waarvan het aantal afleveringen bekend is:
Mobile Suit Gundam: Iron-Blooded Orphans
Mobile Suit Gundam: The Origin
Mobile Suit Gundam Thunderbolt

Ik heb ook nog wel een aardig lijstje van series die ik al snel weer gedropped had, maar daarvoor kan je je de moeite besparen. Van de nieuwe series zal ik het dan nog even in de gaten houden. Een paar zag ik overigens al wel op IMDb staan en vervolgseries zijn sowieso geen probleem, hooguit is het nog even afwachten hoeveel afleveringen de series krijgen.

Maar terug naar de nieuwe series:

Oshiete! Galko-chan
Ik zie nu pas dat Dvalinn hier vannacht nog iets over had getikt, anders had ik deze bij voorbaat overgeslagen. Uitermate flauw.

Divine Gate, Norn9 en Shoujo-tachi wa blablabla sla ik voorlopig ook maar even over. Koukaku no Pandora kan ik nog wel even proberen. En ik zal ook zeker even kijken of ik het bij Rakugo wél langer dan 5 minuten volhoud

PB gestuurd om dit draadje niet verder te vervuilen. Trek me nu terug in de lezen-mode wat deze draad betreft

Phantasy Star Online 2: The Animation

Wel, wie de titel van de serie ook verzonnen heeft, ik weet al zeker dat ze naar de hel gaan voor liegen (als die plek zou bestaan, iig). Want met zo'n titel zou je denken dat het een adaptatie is van het gameverhaal van PSO2, de bekende Sega-MMO. Maar niets is minder waar; deze serie gaat over een knul die de game speelt. Haha! Wat?

Nee, serieus, meneer de saaie hoofdrolspeler is een normale knul in een wereld dat geobsedeerd is door dat spel. Hij zit op Seiga Academy (geddit, het lijkt op Sega, hardehar) en wordt op een dag tot vice-president gepromoveerd door het mooiste, beste meisje op de school die goed is in alles en iedereen adoreert haar en zelfs de bewakers geilen op haar en haar naam is totaal niet Mary Sue - enfin, die wil dat hij het spel gaat spelen. Waarom? Om de leerlingen in de gaten te houden, en om te zorgen dat het spel niet van de schoolgronden verbannen wordt. DUN DUN DUNNN! Maar we krijgen ook te horen over de vorige vice-president, die waarschijnlijk eruit getrapt is door lage cijfers na verslaafd te zijn aan het spel, en zijn zusje komt wraak nemen! Drama! En ondertussen zien we Mr. Hoofdrolspeler dus als noob door de game banjeren terwijl hij eruitziet als Kirito. En dat was het dan wel.

Ik kan niet beschrijven hoe dom deze serie is. Waarom, gewoon...waarom? Waarom doe je een adaptatie op deze manier? Het feit dat het voelt als een grote reclamespot helpt ook niet mee. Straks probeert de serie je nog microtransacties door de strot te duwen; het zou me niet verbazen. Deze serie verdient dus een enkeltje vuilnisbak.

Shouwa Genroku Rakugo Shinjuu

Toch deze serie maar een tweede kans gegeven; immers, elke criticus is er lyrisch over en beginnen al te roepen dat het anime zal redden en dergelijke. Een artistieke serie over rakugo (een soort theater) in de jaren '70, waar een jonge crimineel besluit zijn leven om te gooien en student te worden bij een rakugo meester. Maar drama ligt op de loer enf.ddkçgfcvvvv
ccx..................*snurk*

Beste slaapmiddel van het seizoen. 10/10.

Serieus, dit is de anime-variant van Oscar-bait. Niveautje Nederlandse literatuur van Harry Mulisch ofzo. Dit gaat zo ver tegen wat ik zoek in entertainment in dat ik er praktisch allergisch voor ben. Wat is toch de obsessie met realistische mensen in realistische settings voor dit soort dingen, dat het daarom opeens de hoogste vorm van kunst is, terwijl iets waar de schrijver zijn fantasie voor moet gebruiken op wordt neergekeken? Als ik realisme wil, dan lees ik wel non-fictie. De menselijke historie is toch zoveel interessanter dan dit soort verhalen.

Geen zin in. De groeten.

GATE S2

En zo is hier het tweede seizoen, of beter gezegd tweede helft, van de duistere tegenhanger van Outbreak Company. Oftewel, het Japanse leger en het fantasy-rijk zijn nog steeds in oorlog en de hoofdpersoon (en prinses Fina) proberen er een uitweg uit te vinden. Het meest van deze aflevering was opzet voor de opkomende plot, dus de fan-favoriete meiden kregen we amper te zien, maar de interacties van de soldaten met de mensen in het arme gedeeltje van de steden en de opbouw naar een gigantische aardbeving deden al makkelijk genoeg om mij weer geïnteresseerd te krijgen.

Het eerste seizoen mag dan geen hoogstandje geweest zijn; vermaken deed het wel. Zolang dit tweede seizoen hetzelfde blijft doen, zal ik geen probleem hebben dit te volgen. Weer een duidelijke volger.

Durarara!! X2 Ketsu

Om eerlijk te zijn heb ik het wel een beetje gehad met deze serie. Geen van de sequels hebben ooit het niveau van het eerste seizoen bereikt, en het hoofdplot vind ik ook al tijden niet interessant meer. Met deze derde sequel stond ik dus ook op het punt om hem gewoon te droppen en over te slaan, ware het niet dat dit de conclusie van de hele serie zal worden. Huh.

Puur voor de compleetheid zal ik hem dus wel gaan kijken, ik ben er nu al ver genoeg voor. Laten we hopen dat dat eind het ook echt waard is dan.

Luck and Logic

Het is een beetje moeilijk deze serie serieus te nemen aangezien de speciale krachten van onze hoofdrolspelers blijkbaar 'Logic' zijn...ze redden de wereld dus met basis-logica. Hoera! Wat is de volgende superkracht, "Common Sense"?

Enfin, de vage namen terzijde is dit gewoon een redelijk standaard monster-van-de-week festijn. Groepje tieners krijgt superkrachten en moet monsters verslaan met behulp van hun hulpjes, je kent het wel. En de hoofdpersoon is ook de enige dude in een troep vrouwen (en de bovennatuurlijke hulpjes zijn ook allemaal vrouwelijk) dus harempraktijken liggen ook op de loer.

Wel, slecht uitgevoerd is het niet, maar dit is ook geen serie die ik voor mijn lol elke week ga volgen. Ik laat hem dus lekker links liggen.

Bubuki Buranki

Ah, kijk. Dat lijkt er meer op. Na een hoop troep en wat sequels vandaag zit er toch een leuke verrassing tussen. Dit is namelijk een best interessante fantasy-serie, die begint met een tweeling (jongetje en meisje) die opgroeien in een groot bosachtig gebied. Een gebied dat bezaaid ligt met grote golems, welteverstaan, die af en toe door de omgeving banjeren. Ze bezitten ook speciale krachten om die dingen te kunnen besturen (die ze geërfd hebben van hun moeder), al zijn ze in principe te jong om ze echt te kunnen gebruiken. Niet dat dat het meisje stopt om het alsnog te proberen, met als gevolg dat alle golems opeens wakker worden en de pleuris losbreekt. De familie, minus de moeder, weten ternauwernood te ontsnappen en crashen neer op aarde...Cue tien jaar later, en Japan is een politiestaat onder leiding van shady figuren, Tokyo ziet er maar gammel uit en zit vol planten en de hoofdpersoon wordt gered van gevangenschap door een groep rebellen die tegen de overheid strijdt. Rebellen met hun eigen weirde robot-achtige wapens. Ondertussen is de hoofdpersoon bezig met de golem te vinden van zijn moeder en van zijn familie ontbreekt elke spoor...en dat was het dan, voor het moment.

Dit is duidelijk geen serie die je constant expositie voorkauwt, want na de eerste ep zijn er nog veel vragen over en is het nog puzzelen geblazen met het plot zover. En om eerlijk te zijn vind ik dat niet eens erg. De setting is namelijk erg tof zover, de personages hebben potentie om interessant te zijn (en hun krachten zijn best cool) en het fleurige kleurgebruik ligt me ook wel. Enkel de 3D-animatie is een doorn in het oog, maar daar ben ik na Arpeggio en Sidonia wel gewend aan.

Nu hopen dat de serie niet teleurstelt en in een tweede Comet Lucifer verandert ofzo, want mijn interesse heeft het vooralsnog zeker.

Dit is de eerste keer dat ik mee kijk met het seizoen en aangezien ik sowieso niet veel anime heb gekeken tot nu toe, kan het zijn dat mijn mening veel afwijkt van de die-hard anime kijkers.

Sushi Police en Tabi Machi Late Show
Van beide series heb ik de eerste aflevering geprobeerd maar niet eens afgekeken. Sushi Police is gewoon niet mijn stijl en hoewel ik de tekenstijl van Tabi Machi Late Show wel mooi vond, ging het mij toch te langzaam.

Ojisan to Marshmallow
Leuke short over een man (Kusaka) die gek is op marshmallows. Vooral het uiterlijk van Kusaka vind ik leuk om naar te kijken. Het is een keer wat anders. Het verhaal stelt weinig voor, maar aangezien het om een short gaat, wil ik nog wel meer zien.

Dagashi Kashi
Deze serie trekt mij vooral vanwege het Japanse snoep. Als het om een kleding winkel o.i.d. ging, was ik al een stuk minder geïnteresseerd. De tekenstijl van de personages moet ik wel een beetje aan wennen maar de omgeving maakt weer veel goed. Ik ben wel benieuwd wat voor verhaal hier uit gaat komen dus de volgende aflevering kijken we gewoon weer.

Musaigen no Phantom World
Ben ik hier de enige die dit wel vermakelijk vond? Ik vond het persoonlijk wel leuk dat ze de limbo gingen dansen i.p.v. alleen vechten. Als ze iets minder richten op Mai haar borsten, ben ik wel tevreden.

Boku dake ga Inai Machi
Dit is de enige, die ik tot nu toe heb gezien, die me al meteen te pakken heeft. Spannende aflevering en terwijl je toch al weet wat er gaat gebeuren, zit je toch met spanning te kijken. De eerste aflevering eindigt meteen goed en ik kan nu al niet wachten tot de volgende.

Durarara!! x2 Ketsu
O jee, Celty heeft het zwaar in deze eerste aflevering: als ze thuiskomt treft ze een huis vol mensen die allemaal zo hun verhaal hebben. En gelukkig blijk ik niet de enige te zijn die na 48 afleveringen nog steeds de naam van "Driver guy" niet kan onthouden. En nog even en iedereen weet waar het hoofd van Celty is, behalve zijzelf. Ondertussen zit Shizuo enigszins in de penarie. Of toch niet? En zit Izaya stevig in de penarie. Of toch niet? En lijken Mikado en Aoba nog steeds niet door te hebben wie nu eigenlijk door wie gemanipuleerd wordt.

Al met al echt een introductieaflevering. Grootste punt van kritiek: de nieuwe opener is wel heel veel minder dan in de voorgaande reeksen.

Shouwa Genroku Rakugo Shinjuu
Uit de categorie "smaken verschillen", mij beviel deze eerste aflevering juist wel prima. Ik had nog nooit eerder gehoord van rakugo, maar na het zien van deze aflevering begrijp ik zowel de aantrekkingskracht als waarom het in verval is geraakt. Bij veel series of films over een aparte kunstvorm wordt deze ook maar in korte fragmenten getoond, en dan vaak nog op z'n spectaculairst of desnoods flink opgeleukt. Hier laat men rakugo simpelweg zien zoals het is: een kerel die in z'n uppie op een leeg podium een verhaaltje zit te vertellen. Hoewel ik dit graag eens met eigen ogen in een theater zou willen zien (het bezoeken van een voorstelling gaat zeker op m'n wishlist voor een volgende reis) verwacht ik dat het op film te subtiel en daardoor wat saai zou kunnen uitpakken, in getekende vorm met wat dikker aangezette expressies (en uitstekende stem-acteurs!) werkt het echter uitstekend.

Uiteraard had dit ook in een meer conventionele documentairevorm gekund, maar ik denk dat dit toch juist een goede manier is om mensen bekend te maken met bepaalde culturele aspecten waar ze anders minder snel interesse in zouden tonen. In dat opzicht deed deze eerste aflevering me ook denken aan de film Departures (Okuribito).

Verder lijkt het gewoon een degelijk drama te zijn, met personages die allemaal zo hun bagage hebben, en een duistere geschiedenis die stukje bij beetje onthuld zal worden. Oké, ik kreeg op een gegeven moment wel het gevoel dat de aflevering wat traag verliep, maar toen ontdekte ik ook pas dat het een aflevering van dubbele lengte was en ik al 35 minuten zat te kijken. De lofzang van sommige recensenten vind ik dan wellicht ook wel een tikje overdreven, maar voorlopig heeft deze serie zeker mijn interesse.

Ik ben hier lang stil geweest, de reden is dat ik het deze keer anders heb aangepakt. Samen met een aantal andere forumers kijk ik alle series van het seizoen die geen vervolg zijn. Vandaag hebben we de eerste helft gekeken en komende zondag volgt de tweede.

Een anime kreeg één punt indien degene graag de desbetreffende serie verder had willen kijken en een half punt indien daar nog enige twijfel over bestond. Niet iedereen kon aanwezig zijn voor het hele programma en daarom verschilt het maximaal aantal punten.

Active Raid: 0/4
ERASED: 4/4
BBK/BRNK - Bubuki Buranki: 0,5/4
Divine Gate: 2,5/4
Sushi Police: 0/5
Dagashi Kashi: 3,5/5
Haruchika – Haruta & Chika: 1/5
Pandora in the Crimson Shell: Ghost Urn: 0/5
Luck & Logic: 3/5
Myriad Colors Phantom World: 5/5
Norn9: 1/5
Ojisan & Marshmallow: 3/5
Oshiete! Galko-chan: 0/5
Phantasy Star Online 2 The Animation: 0/3

Slechts twee titels wisten indruk te maken op alle aanwezigen: ERASED en Myriad Colors Phantom World, hoewel de fanservice bij Myriad wel wat minder had gemogen.

Ik heb helaas nu geen tijd om nog persoonlijk commentaar te geven. Naast die twee zag ik ook potentie in Dagashi Kashi. De rest ga ik waarschijnlijk niet volgen.

Da's ook een manier om een zondagmiddag te besteden
(al verrast het me dan wel dat jullie unaniem zo positief waren over Myriad Colors Phantom World)

Uiteraard ondertussen ook alweer het een en ander gekeken:

Bubuki Buranki weet enerzijds te intrigeren met een fantasywereld met mecha die al snel plaatsmaakt voor een moderne politiestaat gebaseerd op leugens en uiteraard verzet daattegen, maar de serie tegelijk te irriteren met z'n stijl en animatie.

Ooyasan wa Shishunki! gaat over een knul die een nieuw appartement betrekt, waar de behulpzame huisbaas een schattig schoolmeisje blijkt te zijn. En ook de buurvrouw lijkt best schattig. Gelukkig heeft hij voor beiden reeds een mooi cadeau. Einde aflevering. Tsja, 2 minuten (waarvan een kwart door de intro wordt gevuld) is niet veel, dan had die tijd toch wat beter benut kunnen worden.

Dan Dimension W. Voor wie de benzine hier al duur vind: in Japan betaal je in 2036 zo'n 25 euro de liter. Maar gelukkig is er een alternatief: dankzij de ontdekking van de W-dimensie is er een onuitputtelijke bron van energie, welke middels "coils" (waarvan de documentatie vreemd genoeg bestaat uit occulte literatuur en MS-DOS-helpfiles?!) gebruikt kan worden. En uiteraard is er één partij die hier een wereldwijd monopolie op heeft, en is er dus ook een lucratieve handel in illegale coils. En dan is daar onze protagonist Kyoma, een ouderwetse kerel die niks van die coils moet hebben, om zulke illegale coils te onderscheppen. Betaling graag half in cash, half in benzine, want z'n klassieke Toyota 2000 GT lust wel een slokje. Middels een mislukte klus wordt hij uiteindelijk opgezadeld met robotmeisje Mira. Al met al geen onaardig begin, en het ziet er allemaal ook zeker niet verkeerd uit.

Koukaku no Pandora moet het dan toch puur van z'n WTF?-factor hebben. De hele stijl oogt antiek en wacky, en het slaat ook allemaal nergens op. Maar vermakelijk is het toch wel. Inderdaad een hoog guilty pleasure-gehalte.

Schwarzesmarken is dan weer vooral serieus. Mecha's versus maanmonsters in de vroegere DDR. En wie dacht dat zo'n serieuze buitenaardse dreiging oost en west zou kunnen herenigen, die komt bedrogen uit. De politieke situatie in Oost-Duitsland, en dan met name de rol van de Stasi, lijkt toch een minstens zo belangrijke rol te gaan spelen als de strakke sexy pakken van de (voornamelijk) dames die de mecha's besturen. Aan vijanden in ieder geval geen gebrek.

Het tweede seizoen van Yami Shibai was al een tegenvaller, en ik vrees dat dit derde seizoen niet veel beter gaat worden. Sowieso is de verteller met z'n onheilspellende manier van praten verdwenen, de karakters moeten nu zelf de kar trekken. En op zich is de opzet van dit eerste verhaaltje dan zo gek nog niet, maar het einde is zo volstrekt belachelijk dat het eerder lachwekkend dan eng is.

Bubuki Buranki kreeg maar een halve punt terwijl Divine Gate 2.5 punten kreeg? Does not compute!

In ieder geval, tijd voor wat andere nieuwe series.

Oyaasan wa Shishunki!

Een short over een jongeman die komt wonen in een appartementcomplex, waar een 12-jarige (o.i.d.) de huisbaas is. Eentje die al kan zeuren als een oud dametje over de inwoners.

Om eerlijk te zijn is de aflevering zo ontzettend gerusht om alles in twee minuten te rammen, dat alle humor verloren gaat. Dit soort pacing in shorts vind ik sowieso drie keer niks. Aangezien dit seizoen het eigenlijk niet eens zo slecht doet wat betreft shorts, kijk ik liever een van de betere.

Nijiiro Days

Man wat een hoop i's in de titel. De rest van deze semi-short is minder merkwaardig; het kan praktisch opgesomd worden als 'cute boys doing cute things', draaiende om een groep jongens van wie eentje een meisje probeert te versieren. Echt puntje van je stoel materiaal dus.

Het is niet grappig en het verveelt snel - kripperino skipperino dus.

Hai to Gensou no Grimgar

Hallo, 'tieners-zitten-vast-in-gameswereld'-serie van het seizoen! Ik vroeg me al waar je bleef. Één voordeel van dit subgenre is gelukkig wel dat mensen er nog relatief creatief mee zijn - ze lijken niet zo op elkaar als je gemiddelde 'magische school'-serie, in ieder geval. Wat is dus de smaak van de dag hier? Het feit dat alle jongeren geheugenverlies hebben en dus ook niet doorhebben dat dit überhaupt een game is (of dat ooit was). Af en toe krijgen ze het gevoel dat er iets mis is, of gebruiken ze woorden die ze zelf niet eens snappen, maar ze krijgen weinig kans om daar lang over na te denken. Want de wereld is geen happy plek, en als je niet wil verhongeren ga je er maar op uit om monsters te killen. En het groepje hoofdpersonages zijn nou net de losers die achtergelaten zijn door de sterkere jongeren, waardoor zelfs één enkele goblin killen al te moeilijk voor ze is en ze maar wanhopig moeten survivallen hier.

Wel, het heeft potentie, in ieder geval. De opzet geeft weinig ruimte voor Kirito-achtige nonsens, waardoor het gevaar meer reëel aanvoelt, en het centrale mysterie komt goed over. De serie ziet er ook goed uit en weet een mooie fantasy-wereld te creëren. Minder zijn wel de ontzettend langzame pacing (á la Overlord, wat nogal in diens nadeel werkte) en de falende pogingen tot humor. Typisch gevalletje van drie-episode regel dus - weten ze te kapitaliseren op de interessante onderdelen van de setting, of weten er uiteindelijk niets van te bakken? Op naar de volgende twee dan maar.

Hai to Gensou no Grimgar is mijn eerste kennismaking met dit genre, en hoewel ik niet meteen verkocht ben lijkt het tot nu toe niet onaardig. Het doet me eigenlijk nog het meest aan DanMachi denken, en er zijn toch slechtere voorbeelden te verzinnen. Plusje ook voor de mooie "geschilderde" omgevingen.

Phantasy Star Online, Luck & Logic en Nijiiro Days sla ik voorlopig nog maar even over.

Schwarzesmarken

Dit is weer een spin-off die zich afspeelt in het Muv-Luv universum, waar de Koude Oorlog flink anders gegaan is nadat mensenetende aliens opeens de wereld overspoelden. Iets dat er overigens niet voor zorgde dat de mensheid opeens ging samenwerken; ze zijn nog net zo bezig met onderling conflict uit te vechten als met aliens tot moes te stampen. Niets is dat meer duidelijk dan al in de eerste aflevering van deze serie, dat zich afspeelt in een Oost-Duitsland waar de Stasi een complete heksenjacht is begonnen. De hoofdpersonen, die een speciaal team vormen die aan de frontlinies vecht, hebben dus meer te vrezen dan aliens alleen.

Ik heb de vorige serie in dit universum gezien, Total Eclipse, en hoewel die serie een beetje een zooitje was, vond ik hem nog wel vermakelijk. De toffe setting en onderlinge conflicten hielpen daar zeker in mee, en aangezien deze serie er ook al duidelijk mee vol zit, zet ik deze gelijk wel op de kijklijst. Sowieso speelt het zich bijna twintig jaar eerder af aan de andere kant van de wereld, dus voorkennis van de rest van het bronmateriaal heb ik ook niet nodig.

Dimension W

Wel, wel, de leuke verrassingen blijven komen. Ik laat de plotopsomming wel achterwege (kijk hierboven maar) maar gezegd moet worden dat ik me ook goed vermaakte met deze eerste aflevering. Het weet gelijk al een interessante, futuristische wereld te creeëren die overtuigend overkomt, en de hoofdpersonen zijn een leuk duo. Op plotgebied weet het net genoeg rond te strooien dat je wil weten waar dit heen gaat, het weet te vermijden overdadig te zijn met de expositie en zowel de animatie als het kleurgebruik zitten gewoon sterk in elkaar. Bovendien geeft de serie soms een beetje eenzelfde vibe af als films als Expelled from Paradise, wat ook een pluspunt is in mijn boek.

Nee, deze houd ik in de gaten. Geef me meer, meer!

Ik heb weinig toe te voegen aan het verhaal van Yupa.

Er zijn dit seizoen veel series met fantasy of supernatural elementen. Opvallend is dat met name de series van de 'grotere studio's' bij ons in de smaak zijn gevallen. Een uitzondering hierop was Haruchika van P.A. Works, ik moest meteen denken aan Sound! Euphonium uit 2015, alleen dan zonder het mysterie.

Ik ben benieuwd naar de andere series, waaronder die van Madhouse en Schwarzesmarken.