Naast die waterballonborsten was er trouwens nog iets wat me opviel aan de pakjes van de dames:



Ligt het aan mijn dirty mind of zou dat zwarte vlakje op kruishoogte ook een bepaalde associatie moeten opwekken? Weliswaar zit het er bij de mannen ook, maar door de afwijkende kleurstelling valt het daar aanzienlijk minder op.

Ik ben nog pas bij aflevering 4, maar wat je noemt klinkt verder al heel herkenbaar. Niet dat het me echt stoort, nog niet tenminste, maar het hinkt wel een beetje op twee gedachten.

Ik kan me daar ergens wel in vinden, maar beide series konden in hun eerste seizoen nog wel teren op hun nieuwigheid. AssClass is nu (na 5 afleveringen te hebben gezien) best vermakelijk, maar het zijn teveel op zichzelf staande verhaaltjes waarbij het doden van Koro-Sensei toch vooral een bijzaak lijkt te zijn geworden. Er lijkt in die laatste aflevering die ik heb gezien eindelijk een doorlopende arc aan te komen, en dat was hard nodig ook.

Wat me bij Gate stoorde was dat er zo ontzettend veel gebeurde, maar dat zelfs de meest heftige gebeurtenissen in een vloek en een zucht voorbij lijken. De keizer vergiftigd? Ach, dan gaan we toch direct verder met het schrikbewind van de kroonprins? En Tyuule is ook wel erg makkelijk gepromoveerd van arme slavin tot quasi-keizerin die ogenschijnlijk in alle vrijheid de boel loopt op te hitsen. En wat me daarnaast wel opvalt: waar in de eerste serie de fantasy-wereld voornamelijk werd bevolkt door doodgewone mensen lijkt het nu bij vlagen wel een freakshow. Gevalletje overcompensatie? Inmiddels ben ik wel weer helemaal bij, lijken de stukjes toch wel mooi in elkaar te vallen, en lijkt er zeker een interessant slot aan te komen.

Ook met Shouwa Genroku Rakugo Shinjuu ben ik inmiddels bij, weliswaar zitten ze nog steeds in die lange flashback, maar de cirkel lijkt nu toch bijna rond.

En KonoSuba zit er helaas al weer op (en er uit met een Big Bang!), maar gelukkig is een vervolg reeds aangekondigd.

En... dat was me nog niet eens zo opgevallen...

Zijn dat pijlen? Het zijn pijlen...

"Kijk hier! Nee, verder naar beneden! Jackpot!"

Ja, dat irriteerde me ook, al is het verre van de enige serie (zowel in het oosten als het westen) die zich daar schuldig aan maakt. "Beauty is never tarnished" en dergelijke.

Voor de rest, wel, willing suspension of disbelief, zou ik maar zeggen. De pilotenpakjes en dergelijke ben ik onderhand wel gewend aan, daar kijk ik doorgaans overheen.

De pacing is wat gerushed inderdaad, waarschijnlijk een resultaat van twee langere arcs in één serie te proppen (al heb ik dat liever dan een Gangsta aanpak), maar nog niet zo gerushed dat je de draad verliest. En persoonlijk kan ik de grotere verscheidenheid aan fantasy personages wel waarderen, settings met enkel mensen, elven en dwergen heb ik nu onderhand ook wel een keer gezien.

En ik ben blij dat Konosuba een vervolg krijgt, de meeste komedies (zoals HataMaou en dergelijke) hebben niet zoveel geluk. Het is echt de sleeperhit van het seizoen geworden, in ieder geval.

Ik vind Erased erg goed, ook al had ik de onthulling in ep 10 ook wel verwacht. De gebeurtenissen in ep 11 had ik totaal niet zien aankomen dus dat maakt het weer goed, haha. Dit is de eerste keer dat ik een anime kijk die nog ongoing is dus ik moet wel wennen aan die cliffhangers telkens!

De onthulling in de 10e aflevering van Erased zat er inderdaad aan te komen. Er was vrijwel niets anders mogelijk. Op zich was de scene zelf wel prima gedaan. De kracht van Erased zat hem voor mij niet in het mysterie, maar in de interactie tussen de personages.

Wel vind ik dat de afleveringen steeds meer gerushed worden. Ik heb de manga niet gelezen, maar gezien ik heb vernomen dat ze nu één hele volume per aflevering moeten doen is dat misschien niet zo gek dat ze nu in tijdsnood komen. Helaas lijkt dat wel ten koste te gaan van de kwaliteit van de serie. Aflevering 11 vond ik daardoor echt stukken minder. Erg zonde, want ik vond dat Erased héél erg sterk begon! Het nam echt de tijd om de relatie tussen Kayo en Satoru uit te werken, maar nu lijken we met sneltreinvaart door de rest heen te racen.

Ik ben benieuwd wat de laatste aflevering zal brengen. Ik hoop dat het een bevredigend einde zal worden die deze rush een beetje goed maakt.

Ben het helemaal met je eens wat betreft de snelheid. Ik moet zeggen dat ik helemaal geen verstand heb van hoe het in de anime/manga industrie werkt maar wat mij betreft hadden ze wel twee of drie keer zoveel afleveringen kunnen vullen. Wat er in aflevering 11 gebeurd had wel 4 afleveringen kunnen beslaan bijvoorbeeld als ze de verhaallijn wat meer uitgediept hadden. Maar daar zal allicht een goede reden voor zijn.

Aflevering 11 van Erased heeft me in ieder geval wel weer nieuwsgierig gemaakt naar het einde, dat was na de dramatische vorige aflevering toch wel even minder. Dit wordt nu echt een serie die valt of staat met z'n einde.

Ondertussen was het niet echt een vrolijk anime-weekend. Hotaru die cold turkey moet afkicken van haar dagashi-verslaving (oké, da's dan eigenlijk toch wel grappig), Gundam draait uit op een genadeloze slachtpartij en nu ik ook Grimgar weer heb opgepakt is al heel snel duidelijk hoezeer dit de absolute tegenpool van KonoSuba is. Maar gelukkig slaagde aflevering 16 van Osomatsu-san (met een briljante Mad Max-parodie*) er dan toch weer in de sfeer een beetje op te luisteren.
(* en schijnbaar tegelijk ook een Fist of the North Star-parodie, maar daarvoor schoot mijn anime-kennis toch tekort)

Hebben jullie eigenlijk al bedacht welke lente anime jullie gaan volgen? Ik ben nu een beetje door de lijst aan het scrollen.

Ik denk dat we dat beter in het lentetopic kunnen bespreken.

Mijn favoriete serie van het winterseizoen was Erased, maar tot op het punt dat het mysterie van de ontvoeringen was opgelost. Het verhaal had zich in een hoek gewerkt waarin geen andere oplossing was en dat was teleurstellend. De laatste paar afleveringen waren moeilijk te geloven en zaten vol plotgaten en binnendoortjes. Gemiddeld over de hele serie heen zou ik het verhaal een 7 geven. Het was een leuke serie, die op een ongebruikelijke manier met tijdreizen om ging. Maar net als bij Terror in Resonance denk ik niet dat het verhaal me zal bijblijven.

Ik heb ook gemengde gevoelens over Erased. Op zich heb ik niets tegen de wending, maar de laatste twee afleveringen hadden bijna constant de voet op het gaspedaal en moest alsnog zeer nauwe bochten nemen om op tijd de finishlijn te bereiken. Het staat haaks op de rest van de serie, die een veel grotere nadruk legde op de personages en hun onderlinge relaties.

Ergens heb ik een beetje spijt dat ik de anime nu heb gekeken, in plaats van te wachten tot ik de volledige manga had gelezen, wat mijn oorspronkelijke plan was. De manga is eerder deze maand afgerond (8 delen in totaal), dus ik neem aan dat de studio op de hoogte was van het geplande einde en de twee versies in grote lijnen hetzelfde zijn. Ik ben vooral benieuwd naar hoe de verdere invulling verschilt.

Oh sorry, helemaal over het hoofd gezien! Bedankt voor de link.

EDIT
Ik was eigenlijk wel tevreden met het einde van ERASED. Ik had verwacht dat dat ook weer heel snel zou gaan maar viel me mee. Waarschijnlijk ga ik binnenkort ook aan de mangareeks beginnen want daar ben ik nu wel heel benieuwd naar.

Wat betreft Erased kan ik me niets anders dan aansluiten bij Yupa en Tamara. De wending op zich had lang niet zo erg geweest als ze er niet in sneltreinvaart doorheen hadden gesjeesd, waardoor er de laatste paar afleveringen plotgaten en geforceerde wendingen kregen alleen maar om de serie voor het einde van de 12e aflevering af te kunnen sluiten. Het is extra jammer omdat ze zo mooi de tijd namen voor de personages in het eerste gedeelte. Het was niet zozeer wie de dader was, maar juist de personages en hun relaties die voor mij de serie het kijken waard maakte. Het is dan ook zonde wanneer de pacing van de laatste paar afleveringen hier zo'n afbreuk aan doet.

Het was een leuke serie met een verrassende manier van tijdreizen. Ook vond ik hoe ze Kayo's arc hebben behandeld en dat er ook op volwassen thema's werd ingegaan heel erg mooi. Helaas halen de laatste paar afleveringen de serie naar beneden, wat ik heel erg zonde vind. Meer afleveringen om de wending fatsoenlijk uit de doeken te doen had de serie dan ook goed gedaan, maar helaas.

Ik denk dat ik de manga wel ga oppakken alsnog.

Mijn impressie van Erased is positiever, maar de serie had over het algemeen gezien beter kunnen zijn dan het was - in dat opzicht ben ik het met jullie eens. De serie op diens hoogtepunt was makkelijk de beste serie van het seizoen, maar dat bleef niet consistent zo. De hedendaagse gebeurtenissen vond ik altijd minder boeiend dan het verleden, en de serie had soms een serieus gebrek aan subtiliteit en een veel te gerushte pacing.

Het einde vond ik gelukkig wel bevredigend. Daar zat ik namelijk voor te vrezen na de teleurstellende elfde aflevering (het helpt ook niet mee dat ik de schurft heb aan geheugenverlies-subplots). Wel een redelijk memorabele serie voor mij dus (stukken beter dan Terror in Resonance, van die serie was ik tot voor kort het hele bestaan vergeten, wat al genoeg zegt), en waarschijnlijk mijn nummer drie van het seizoen (met Konosuba op nummer 1 en Gundam waarschijnlijk op twee).

Door het uitzendschema kijk ik de (op één na) nieuwste afleveringen van Schwarzesmarken en Mobile Suit Gundam: Iron-Blooded Orphans nu om en om, en wat blijkt: de twee series lijken gemaakt om vergeleken te worden.

Bij Schwarzes lig ik soms bijna dubbel, omdat de dramatische momenten zo over-the-top zijn dat ze lachwekkend worden. Neem nu die laatste confrontatie tussen broer en zus: dit moet een tranentrekker zijn die parallel vormt met een belangrijke scène in de eerste aflevering. Ik kon mijn lachen bijna niet inhouden, want de metaalscherven staken op zo'n zotte wijze uit haar waterballonborsten. Wat ook typisch is voor Schwarzes, is dat scènes heel erg worden uitgerekt terwijl er van die superdramatische muziek op de achtergrond speelt, want stel dat de kijker niet zou doorhebben dat het dramatisch is!

IBO is een stuk meedogenlozer en heeft daardoor een veel grotere impact. Er zijn zeker doden die meer aandacht krijgen, maar de timing van de scènes is veel beter. Zoals... jeweetwel. Wanneer de eerste ending, Orphans no Namida, de spotlight naar zich toetrekt, doet dat pijn. Losstaande van de muziek en tekst zelf (die zeker toepasselijk is), is het is een lied van toen de serie een stuk hoopvoller was en de tijdelijke terugkeer benadrukt dat er al veel is verloren. En nu zijn we dan zo ver dat er geen tijd meer is voor rouw. Personages sterven in oogwenken. Je krijgt als kijker amper de tijd een dood te bevestigen, laat staan te verwerken. Of we de personages in de eerdere 20+ afleveringen beter hebben leren kennen, doet er niet toe. Iedereen kan sterven. Orga en de anderen hebben zichzelf wel wijsgemaakt dat ze vechten voor een betere toekomst, maar misplaatste wraakgevoelens zijn het enige wat het 'hun' strijd maakt. Eigenlijk zijn ze slechts pionnen in een veel groter machtsspel. Een 'en ze leefden nog lang en gelukkig' is nog nooit zo onbereikbaar geweest, maar daar hebben ze vrede mee, omdat het slagveld de enige manier van leven en sterven is die ze zich kunnen voorstellen. Ondertussen is het aan de andere kant niet veel beter. Voor personages zoals Ein is er ook al lang geen weg terug meer. De serie zegt dit niet letterlijk, maar laat de kijker zelf conclusies trekken. Voor een anime met grote robots en cartoony personageontwerpen, weet deze Gundam-serie toch behoorlijk effectief een verhaal over (wan)hoop te vertellen... Ik ben heel erg benieuwd naar aflevering 25 en de zojuist aangekondigde terugkeer deze herfst.

Edit: Mika is ook echt weer eens wat anders dan de gebruikelijke Gundam-protagonisten. Goed of fout doet er voor hem niet toe. Hij wil niet zelfstandig denken, enkel terugvallen op de veiligheid die Orga's instructies geven. Je hoort hem maar zelden over de toekomst spreken, en het zijn vaak toekomsten die hij niet voor mogelijk acht, zoals allerlei boeken lezen of een boerderij bezitten. Dat is zo intens triest. Tegelijkertijd kun je niet echt medelijden met hem hebben, omdat al in de eerste afleveringen glashelder is gemaakt waar hij toe in staat is. Latere acties bevestigen dat beeld keer op keer. Maar het is niet alsof hij geen gevoelens heeft. Hier en daar krijg je zijn menselijke kant te zien - hij geeft om de mensen om hem heen, lust geen onbekend eten, en is terughoudend als hij de kans krijgt om te leren lezen, omdat hij bang is dat hij het niet zal kunnen. Mika weet echter niet hoe hij gevoelens met her- en erkennen. Dat zijn niet de gebruikelijke emotionele problemen. Dat zijn emotionele problemen die zijn gelanceerd, de dampkring zijn doordrongen en nu op weg zijn naar Jupiter. Reparatie is geen optie, we mogen al blij zijn als het niet verder uit de hand loopt.

Ben nog met een staartje Durarara bezig en heb dan nog een stuk Osomatsu-san en AssClass voor de boeg, maar dan resten er nog twee series die ik sinds m'n vakantie links heb laten liggen: Dimension W en Ajin. Zijn die uiteindelijk nog de moeite waard gebleken, of gewoon vergeten en snel verder gaan met het nieuwe seizoen?

Utawarerumono heb ik ook maar gedropt. Weliswaar vind ik dat gezien de tijd die ik er al in had gestoken een beetje zonde, maar het was al niet best meer en als ik de reacties zo zie wordt het alleen nog maar erger. Toch jammer.