Ik schaam me er helemaal niet voor. Ik vertel het mensen gewoon hoor! Sterker nog, klasgenoten (van mijn leeftijd, dus rond 22) vinden het zelfs leuk dat ik figures spaar. Ik heb toevallig nog een klasgenootje die anime kijkt. Heb ook gewoon een Madoka wallpaper. Dus als ik bij Hoorcollege zit kunnen ze dat gewoon zien. I don't really care.

als ze me vragen wat mijn hobby is, vertel ik gewoon dat ik van anime en manga hou. Ik schaam me er niet voor. Ik moet het ook inderdaad elke keer uitleggen en als ik dat gedaan heb, kijken ze me aan alsof ik een van de domste hobby's heb, maar gelukkig deel ik mijn hobby met duizenden mensen . Dus ik schaam mij absoluut niet en vertel ze er gewoon lekker over as ze niet weten wat het is

Mijn ouders en zus weten het alleen. Ik vertel het echt aan niemand anders. Het klink misschien stom, maar ik ben bang dat ze me uit gaan lachen (vrienden dan) of het zo raar vinden dat ze anders naar mij gaan kijken

Ik schaam mij zeker niet voor mijn hobby maar ik ga het wel niet aan Jan en alleman vertellen. Mensen die ik wat beter ken weten dat ik graag naar anime kijk en daar hebben ze geen problemen mee, integendeel velen kijken nu ook anime door mij en we geven elkaar tips over series enzo. Altijd wel een fijn gespreksonderwerp waar je over kan praten met mensen die het willen horen want jezelf met je meningen opdringen is geen goede keuze.

Anime gaat nog net en dat vertel ik dan subtiel aan medestudenten. Cosplay niet, want het kortzichtige gedeelte van de maatschappij mag de cosplayer niet en kijkt op jouw neer. Hoe dan ook, alleen mijn anime vrienden weten dat ik het wil gaan doen.

Vaak draag ik wel mijn one piece jolly roger ketting in het dagelijks leven.
Deze doe ik wel af als ik zelf les geef of moet vergaderen. Het is toch een stukje proffesionaliteit denk ik. Voor de rest draag ik heb gewoon, heb ook Gecko moria en Luffy aan mijn sleutelbos en draag soms sweatbands met Fairy Tails teken erop.

Als mensen ernaar vragen vertel ik het gewoon, op mijn cv bij bijzonderheden/hobbys heb ik ook staan dat ik een fan ben van japanse animatie
Als jij het niet raar maakt, maakt de medemens het vaak ook niet zoveel uit.

Mijn halve school is otaku
Ik ben één van de weinig die cosplayt, maar lang niet de enige. Ik ben er nog redelijk nieuw in, maar er lopen daar echt ervaren cosplayers rond. Vorig jaar zat ik in de klas met een Misa Misa veteraan.
Ik ben van de hele school denk ik wel de enige in een doujinshi circle
Anime is dus eigenlijk dagelijks gesprek. We ruziën over welke anime beter is, ze discussiëren over welke hentai beter is (ik doe daar zelf nooit aan mee voor duidelijke redenen xD). De meisjes praten over welke Yaoi goed is (hou ik me nog verder buiten).

Wat wel grappig is: je merkt dat mensen die Higurashi no naku koro ni hebben afgezien, zich net wat anders gedragen. Ze zijn vaak ook iets sneller pro-Kira als het over Death Note (grootste debat op school ooit. Gaat al 3 maanden door).

Zelf ben ik de grootste pro-kira van de school denk ik. Dit is vooral omdat ik vindt dat L steekjes heeft laten vallen en dat wat ik zou doen met een Death Note niet zo veel zou verschillen met wat Light zou doen. Ik zou wel veel voorzichtiger aan doen. Ze noemen me soms zelfs Mikami (komt ook door mijn haar).

De thema-anime van de school (de anime die bijna iedereen wel heeft gezien) was vorig jaar Dragonball Z, en dit jaar zijn het Mirai Nikki en Death Note (vindt ik een hele vooruitgang).

Dus als iemand naar je hobbies vraagt dan ga je tegen die mensen liegen of ze halve antwoorden geven omdat je je mening/hobby niet wil opdringen?

Ik vertel bijna niemand over mij hobby behalven mij beste vriendin die ik meesleep naar animecon en als ik mensen vertel zijn ze verbaast of krijg rare opmerkingen

Wat is daar mis mee? Dat soort antwoorden kunnen in je voordeel zijn (of beter gezegd: er zijn situaties waarin de volledige waarheid in je nadeel kan zijn). Als het alleen maar uit beleefdheid gevraagd wordt, volstaat een antwoord als 'lezen' of 'films kijken'. Als ze het echt willen weten, vragen ze wel door en kunnen je het verduidelijken (beeldromans en strips > manga > [favoriete titels], animatiefilms en -series -> Ghibli -> anime, enzovoorts).

jup de meeste van mijn vrienden maak ik zelfs ook een otaku van :3

Had laatst een leuk gesprek met collega's op stage over favoriete films en dergelijke.
Ze weten daar niet dat ik een interesse heb in de Japanse cultuur (waaronder dus ook anime en manga).

We gingen zeg maar de kring rond waarin iedereen vertelde over favoriete films en dergelijke, waarna ik dus 'aan de beurt was'.
Ik heb toen ook gewoon heel rustig gezegd dat ik geen favoriete film heb, maar wel favorieten in de verschillende genres. En hierna gewoon rustig mijn favorieten genoemd voor de genre's actie, drama, comedy, romantiek en animatie.

Geen vreemde gezichten of wat dan ook, ze vonden het juist leuk om te horen, het is namelijk 1 van vele interesses en komt dus ook niet gelijk over als iets 'vreemds' of als een 'obsessie'. Hoe je iets brengt maakt dus echt al een hele hoop verschil. Daarom moet je je soms ook gewoon inhouden met wat je vertelt, je hoeft niet alles te vertellen (iets wat iemand me nog maar pas geleden vertelde en waar zeker waarheid in zit die ik nog niet had bekeken)

Als iemand vraagt naar mijn hobbies dan zal animatiesseries kijken erbij zijn
maar ook de andere dingen die bij mij bezighouden .
Als ze dan meer geinteresseerd zijn in die andere dingen dan vertel ik daarover i p v anime.

Ja, het kan zeker in je nadeel zijn weet ik uit ervaring. Bij een intakegesprek vertel ik niets in detail wat niet werkgerelateerd is. Als ze vragen naar mijn hobby's dan antwoord ik lezen, wandelen, fietsen en televisieseries kijken. Pas als ze vragen wat voor series dan ga ik er iets dieper op in anders niet.

Ik vertel het aan iedereen die het wil weten, ook als ze het niet willen weten. Het is gewoon iets wat ik graag doe en daar schaam ik me niet voor