Of jij als je het laat weten op het verkeerde moment (bij sollicitatiegesprekken als ze vragen naar je hobby's en je vrijetijdsbesteding). Zou jammer zijn om daardoor een baan mis te lopen...

^ Of je kleedt het gewoon juist in. Interesse in Japanse cultuur en media klinkt een stuk aantrekkelijker dan het bekijken van tekenfilmpjes en je verkleden als een tekenfilmpersonage. Als je er ook nog bij kan zeggen dat je zelf als vrijwilliger aan een engagement meedoet (zoals het organiseren van een conventie of het openhouden van een bibliotheek) kan je er nog voordeel uit halen ook.

Licht eraan hoe je het formuleert (zoals Gurenn al zei). Plus ik ben pas 16, dus voorlopig hoef ik me daar geen zorgen over te maken

Ja, bij een bijbaantje of vakantiebaan zal het wel niet zwaar wegen. Maar ik kan je uit ervaring zeggen dat het zeker averechts kan werken in het bedrijfsleven. Ik draag af en toe ook wel eens een T-shirt (afgelopen zomer in elk geval) van Fairy Tail of Another en daar wordt zeker op gelet zowel in positieve als negatieve aandacht. Ik doe het dus met mate, meestal op vrijdags ("casual Friday") en zeker niet bij elke klant. Maar goed, wie het geen hout kan schelen zal het toch wel doen. Ik weet inmiddels wel beter.

Ik werk nog niet, dus daar heb ik nog geen last van. Mijn moeder vind het goed, en mijn vader weet het niet, aangezien m'n ouders gescheiden zijn en ik hem nooit spreek. Mijn zus en haar vriend vinden het verder ook goed (haar vriend kijkt ook anime, maar doet niet aan cosplay, al vind hij cosplay wel leuk om naar te kijken als iemand het goed doet). Mijn broer weet ik niet wat hij er van vind, en m'n oma weet het ook nog maar net Verder laat ik wel gewoon aan iedereen weten dat ik animefan ben als ze er naar vragen, maar ik ga niet rond schreeuwen van "HEEYY MENSEN! LUISTER NAAR MIJ! IK BEN EEN ANIME-FAAAAAAAAN!" Want dat is nog al raar xD

Met mijn werk kan ik het niet maken.
Wel kan ik vertellen dat ik kleding maak, maar niet richting de cosplay.
En vooral niet richting de klanten als ze mij vragen wat mijn hobby's zijn.

Precies. Als je verteld dat je geinteresseerd bent in Azie/Japan, er veel over leest, veel van de cultuur(/culturen) en geschiedenis weet en zelfs (goed) Japans spreekt, zie ik niet in waarom dat een probleem zou moeten zijn. Het lijkt me juist dat interesse in andere culturen en het spreken van meerdere talen worden gezien als pluspunten.

Ik zou in ieder geval niet voor een werkgever willen werken die van mij verwacht dat ik volslagen wereldvreemd ben en alleen maar interesse heb in Westerse cultuur/geschiedenis en die het spreken van meerdere talen als minpunten zou zien.

Dat je ook manga/anime kijkt/leest hoeft dan wel weer wat minder expliciet gezegd te worden. Hier in het Westelijke gedeelte van de aardbol word je dan al snel als infantiel weg gezet. Maar als je interesse in Japan/Azie oprecht is en verder gaat dan alleen maar dat, lijkt het me dat je daar al meer dan genoeg over weet te vertellen.

Bij mij op het werk weten ze dat ik Japanse "dingen" leuk vind. Ze vragen er wel eens naar. Maar ik let wel op bij welke persoon ik er meer over vertel. Ik doe er niet geheimzinnig over, ik heb bijvoorbeeld gewoon insteekmapjes van Black Butler, AMNESIA en Blue Exorcist en dergelijke op mijn tafel liggen, en ook gewone gekleurde mapjes. Collega's kijken er wel naar, en toen ik er nog maar pas begon deed ik het niet meteen. Ik bouw het geleidelijk op. Pas na een aantal weken heb ik er iets over verteld. Dat ik bezig ben met Japans leren, omdat me dat "cool" leek om te kunnen lezen. Dus toen vroeg een collega of ik ook manga las. Dat was dus een mooi bruggetje. Nu weten ze bij mijn nieuwe project weer dat ik dat interessant vind. Hoef ik er niet geheimzinng over te doen. Omdat ik als consultant werk kom ik elke keer weer met nieuwe klanten in aanraking, dus blijf ik op mijn hoede.

Ik heb het eigenlijk zo lang als mogelijk was niemand verteld dat ik anime kijk, manga lees en thuis heb staan en ook figurines en andere merchandise verzamel. Gewoon omdat mij dat makkelijker leek. Maar in verloop van tijd zal het toch gebeuren dat mensen erachter komen. En uiteindelijk valt het heel erg mee. Zo ben ik er nu achter gekomen dat een goede vriendin van mij ook geïnteresseerd was in anime/manga en het haar tof leek met mij samen naar onze eerste conventie te gaan vorig jaar. Zij is er een stuk opener mee dan ik, en daarom weet onze hele vriendengroep nu ook gewoon dat ik cosplay enz.
En niemand die het erg vindt.

Maar niemand op m'n werk die ervan weet. En als iemand er via facebook of iets dergelijks achterkomt vind ik het nu prima, want het is toch een deel van mij sinds ik klein was.

Zelf zou ik niet overal erbij zetten dat dat mijn hobby is, dat is gewoon niet mijn persoonlijkheid er zo open over te zijn.

Heel veel mensen weten dat ik sowieso Japan in het algemeen heel interessant vind en zelfs overwogen heb om Japans te studeren in Leiden. Ik wordt soms wel raar aangekeken waarom nou precies dit land, maar niemand heeft er problemen mee.

Ik loop toch nog wel vaak tegen vooroordelen ("Anime, da's getekende porno toch?", of "Tekenfilms zijn voor kinderen.") aan, dus over het algemeen kies ik ervoor om er niet teveel met mensen over te praten, tenzij ik het idee heb dat zij het ook leuk vinden of in ieder geval niet meteen met vooroordelen komen. Heb wel al jaren vrijwel exclusief anime wallpapers op mijn werk, maar ja, als ik aan het werk ben zie je daar niet zoveel van

Ik cosplay (nog) niet, maar lees wel heel veel (o.a.) manga en kijk anime en luister k-pop! Ik vertel het eigenlijk gewoon niet. Mijn man, ouders, broer en schoonzus weten het wel, maar de rest van de familie kent het niet. Ik ben docent Nederlands en ik kwam leerlingen tegen met een Aniway agenda! Daar heb ik het uiteraard wel tegen verteld, hebben ook al manga's uitgewisseld! Maar tegen mijn collega's vertel ik het écht niet. Ten eerste, omdat ik deze collega's nog niet goed genoeg ken. En ik heb nog genoeg andere hobby's waar ik meestal eerst over begin! Niet omdat ik me schaam, maar ik weet dat ze het niet zullen kennen/begrijpen! Ik heb geen zin om in een hokje geplaatst te worden!

@ Nadine : wat bijzonder ! Vind het wel leuk dat je dezelfde interesse kan delen met deze leerling


Hmm ik vertel mensen wel dat ik teken en japanse animatie leuk vind.
Als ze erover beginnen dat het voor kinderen is dan maak ik ze duidelijk dat ze hier de plank misslaan en zonder op te gaan in mijn eigen wereldje en door te ratelen zoals vele animefans doen noem ik gewoon een paar voorbeelden om het duidelijk te maken.
Verder vind ik het eigenlijk best wel een onschuldige hobby dat niemand kwaad doet.

Tja, voorbeelden noemen doe ik ook wel. Maar niet alles "als je begrijpt wat ik bedoel". Want voor je het weet googled iemand even op manga en anime en krijg je de vraag wat nou precies zo leuk is aan hentai (of als ze het doorhebben, BL en yaoi).

Ik ben een man en lees yaoi, yuri, seinen, shonen, shojo, joso, josei van alles wat dus, maar ik ben toch bang dat als ik een buitenstaander confronteer met de "meer volwassen genres" ik misschien maar een freak wordt gevonden. Ik heb mijn yaoi ook niet echt vaak mee in de trein, heel af en toe. Ik check ook vaak de website van J-list en Juné Manga, maar niet op mijn werk (J-list wordt gezien als "niet toegestane inhoud" door onze internetbeveiligingssoftware

Ligt eraan , als mensen aan mij vragen wat voor hobby's ik heb dan noem ik anime en manga sowieso erbij xD. Maar meestal is het van "huh?" of "watte?". De meeste van mijn vrienden weten dat ik anime kijk en manga lees xD een daarvan heeft mij eigenlijk verslavend gemaakt aan anime en manga. Als ik hem niet ontmoet had dan had ik waarschijnlijk ook nooit anime of manga aangeraakt dus ik ben blij dat ik hem heb ontmoet haha. Voor de rest zou mij het niet boeien wat andere mensen denken over mijn hobby's eigenlijk. Aan de andere kant zou het wel vet wezen om met mensen over anime en manga te praten hehe :3.

En dat kun je hier dus gewoon wel doen