@ TomCat.

Is het mischien verstandig om ook een titel lijst toe te voegen aan de eerste post voor mensen die aan detective verhalen willen beginnen maar niet weten welke er zijn?

Ik denk dat wel een hele uitgebreide lijst zou worden XD Ik denk dat ik en TomCat (en natuurlijk iedereen die zijn of haar favoriete schrijvers wil aanraden) wel het idee hebben om steeds bepaalde auteurs te bespreken en dan de beste boeken te noemen (zoals ik heb gedaan met Japanse detectives). Is misschien wat overzichtelijker (per auteur) dan zo'n superlange lijst zonder enige context.

Ik had het over deducties in het echte leven. Dat je erachter kwam dat iemand je een leugen vertelde ofzo.

Mwa, dat doe ik eigenlijk wel altijd. Als je in het rijtje zit van Holmes en Ash, dan is het gewoon een aangeboren instinct ;P

Maar zoals gezegd, het zijn meestal eenvoudigere deducties en niet echt de moeite waard om te onthouden of uit te leggen. Ik heb in ieder geval nog nooit gededuceerd dat iemand's broer aan lager was is geraakt aan de hand van een horloge.

Een introductie van John Dickson Carr, de beste schrijver uit de Golden Age of Detective Fiction. Ja, zelfs beter dan Ellery Queen. ^__~

JOHN DICKSON CARR (1906-1977)

John Dickson Carr was een detectiveschrijver in hart en ziel. Toen zijn ouders hem naar school stuurde met het idee een advocaat van hem te maken, droomde Carr van het schrijven van detectiveverhalen, en dat deed hij uiteindelijk ook voor zijn schoolkrant.

De detective uit deze eerste paar korte verhalen was Henri Bencolin, een politie Prefect in Parijs, die, met zijn donkere ogen en haar dat in het midden is gescheiden en de uiteindes opkrullen, een duivelse verschijning is. Carr was nog erg jong toen hij deze eerste verhalen schreef, nog in zijn tienerjaren, maar alles was al aanwezig wat later zijn verhalen zo herkenbaar maakte: de donkere sfeer, met schijnbaar bovennatuurlijke elementen, en, natuurlijk het locked room mystery.

In 1930 bewerkte Carr een van deze korte verhalen tot een boek, It Walks by Night, en dat was begin van een reeks van meer dan 70 detectives van zijn hand. Met Henri Bencolin was het echter snel gedaan, na slechts vijf boeken zette Carr hem aan de kant, en creëerde twee nieuwe detectives voor zijn boeken en verhalen.

De eerste van deze nieuwe detectives verscheen in Hag’s Nook en was de lexicograaf en biograaf van bierdrinkend Engeland, Dr. Gideon Fell. De altijd goedgehumeurde Dr. Fell is een man van enorme omvang, meestal gehuld in een grote cape, en laat zich ondersteunen door een wandelstok (soms zelfs twee!). Met zijn bandieten snor en enkele onderkinnen doet hij eerder denken aan een jolige kerstman dan een detective waarvoor een moordenaar te vrezen heeft.

Het meest bekende boek uit de Dr. Fell serie is The Hollow Man, door vele gezien als het beste locked room mysterie ooit, en, misschien nog wel belangrijker, bevat het ook de beroemde Locked Room Lecture, waarin het verhaal even gestopt word zodat Dr. Fell de lezer wat kan vertellen over dit fascinerende subgenre van het detectiveverhaal (briljant en geniaal tegelijk! ^__^).

Weetje: Dr. Gideon Fell is gebaseerd op G.K. Chesterton. Een van Carr’s grote helden!

De andere detective uit Carr’s boeken en verhalen is Sir Henry Merrivale (door vrienden ook wel H.M. genoemd) en verscheen voor het eerst in The Plague Court Murders. H.M. rookt smerige sigaren, heeft meestal een boosaardige expressie op zijn gezicht, mag graag vloeken, is heerlijk politiek incorrect, maar heeft ook een goed gevoel voor humor. H.M. is zowel advocaat als dokter en heeft een belangrijke positie binnen Whitehall.

The Judas Window is het meest geprezen boek uit de serie. Hierin verdedigt H.M. een jonge man die ervan verdacht word zijn toekomstige schoonvader te hebben vermoord, terwijl hij alleen met hem was in zijn van binnen afgesloten studeerkamer.

De Sir Henry Merrivale verhalen zijn trouwens onder de naam Carter Dickson geschreven.

Weetje: President Franklin Roosevelt las op de avond voor zijn dood The Punch and Judy Murders. Het hoofdstuk waar Roosevelt gebleven was had de macabere titel “Six Feet of Earth”.

(Ash, lijkt jou dat ook niet verschrikkelijk, sterven halverwege een goed detectiveverhaal? Het dood gaan is niet eens zo erg, maar het niet weten hoe het verhaal afloopt!!)

Naast de boeken en verhalen over Bencolin, Fell en H.M. schreef Carr ook nog een serie korte verhalen over Colonel Marsh, die verzameld zijn in The Department of Queer Complaints en enkele stand-alones als The Emperor’s Snuff-Box, The Bowstring Murders en Poison in Jest. Ook schreef hij een hele reeks historische detectiveverhalen, waarvan The Devil in Velvet de beste schijnt te zijn.

- - -

Waarom zou je Carr moeten lezen?

Ik lees zijn boeken omdat ze meestal alles hebben wat ik in een detective zoek: het zijn goede plotgeoriënteerde verhalen met werkelijke intrigerende misdaden (hoe kan een moordenaar ontsnappen uit een verzegelde kamer, hoe werd het slachtoffer gewurgd midden in een veld sneeuw zonder dat de moordenaar voetstappen achterliet en hoe kan iemand voor de ogen van tientallen mensen worden neergestoken zonder dat iemand de dader heeft gezien?), een heerlijke donkere en macabere sfeer (vaak samen gaand met een suggestie van het bovennatuurlijke) afgewisseld met wat humor (voornamelijk in de H.M. verhalen).

Als dit je aanspreekt, of nieuwsgierig bent geworden, moet je gewoon een van zijn boeken proberen. Ook aan te raden voor de fans DAQ, Conan en Kindaichi.

Wat er op het moment nieuw verkrijgbaar is van Carr:

- John Dickson Carr, The Hollow Man (Orion Publishing Co).
- John Dickson Carr, The Crooked Hinge (Rue Morgue Press; verschijnt maart, 2008)
- John Dickson Carr (geschreven als Carter Dickson), The Judas Window (Rue Morgue Press; verschijnt maart, 2008)

Er zijn ook enkele Nederlandse vertalingen, die gemakkelijk tweedehands te verkrijgen zijn. Helaas zitten juist daar een hoop van Carr’s minder goede boeken tussen (zelfs de beste detectiveschrijver heeft wel eens een slechte dag), dus hier een lijstje met de goede en slechte Carr’s, voor degene die opzoek willen gaan. Deze boeken zijn gemakkelijk te vinden via antiqbook of veilingwebsites als marktplaats.

Waarschuwing vooraf: door dit lijstje lijkt het als of Carr veel slechte boeken heeft geschreven, maar het is juist dat ene handjevol slechte boeken die Prisma Pockets heeft laten vertalen, met slechts een enkele goede ertussen.

Goede boeken:

John Dickson Carr, De Fluisterende Moordenaar (Prisma Pockets)
John Dickson Carr, Blinde Ooggetuigen (Prisma Pockets)
John Dickson Carr, Zij Stierf Als Dame (Prisma Pockets)
John Dickson Carr, De Holle Man (geen idee welke uitgever of hoe goed de vertaling van het boek is, dus ik raad aan om het boek in het Engels te kopen)
Carter Dickson, Het Judas Oog (Prisma Pockets)

Redelijke boeken:

John Dickson Carr, Detectiveverhalen (Prisma Pockets)
John Dickson Carr, De Moordenaar Was Een Schot (Prisma Pockets)
John Dickson Carr, Het Laatste Schaakspel (Prisma Pockets)

Slechte boeken:

John Dickson Carr, Het Geheim Van De Acht Zwaarden (Prisma Pockets)
John Dickson Carr, Moordenaar Voor De Bijl (Prisma Pockets)
John Dickson Carr, Moord Met Het Scheermes (Prisma Pockets)
John Dickson Carr, Moord op de Tennisbaan (Prisma Pockets)
John Dickson Carr, Moord Zonder Moordenaar (Prisma Pockets)
John Dickson Carr, Het Lijk In De Crypte (Prisma Pockets)
John Dickson Carr, De Man Die Niet Bang Was (Prisma Pockets)

Niet gelezen boeken:

John Dickson Carr, De Snuifdoos van de Keizer (Prisma Pockets)
John Dickson Carr, Twee Ringen (Prisma Pockets)
John Dickson Carr, Franse Spionne (Prisma Pockets)

Het is toch grappig en raar dat ik nooit echt Carr fan ben geworden. Het zijn goede detectives, hele goede detectives en op papier heeft het alles wat ik leuk vind, maar om een of andere reden lukt het de boeken toch niet om mij echt fan te maken :/

Ik vond in ieder geval The Hollow Man en The Judas Window prima boeken en kan ze inderdaad een ieder aanraden.

En of het beter is dan EQ... daar durf ik toch niets over te zeggen. De EQ boeken willen na een bepaalde periode erg wisselen qua qualiteit, ik heb lang niet genoeg gelezen van Carr om dan een eerlijke vergelijking te kunnen maken.



Dying message wordt dan snel optekenen van wat je deducties tot dan zijn! "Dode lost andermans moord op!"

De eerste twee Carr’s die ik las, Case of the Constant Suicides en The Judas Window, wiste mij ook niet gelijk te overtuigen van zijn genialiteit als detectiveschrijver. Daarna heb ik enkele vertalingen van prisma gelezen, de goede en slechte, en wist niet goed wat ik van hem moest denken, omdat de kwaliteit nogal wisselend was.

Na het lezen van The Hollow Man en He Who Whispers, een klein jaartje na het lezen van de eerste twee boeken, begon ik pas te beseffen dat Carr niet zomaar een detectiveschrijver was, maar het was The Plague Court Murders die me echt wist te overtuigen en mij een Carr fanboy maakte.

Geef hem dus nog niet op en blijf doorzoeken naar zijn boeken! Ze zijn echt de moeite waard!

En om even terug te komen op het Japanse detectiveverhaal, volgend jaar wil ik eindelijk eens iets gaan lezen van Edogawa Rampo, met welk boek kan ik het beste beginnen (welk boek mij dus waarschijnlijk het meest zal aanspreken)?

Hmmm, als ik jou was, zou ik nog even wachten totdat ik (Ash) The Rampo Reader heb gehad om echt erover te oordelen. The Rampo Reader gaat namelijk ook essays bevatten en dat kan best heel interessant uitvallen.

Nu zou ik Japanese Tales of Mystery and Imagination zeggen. Niet echt een detective, maar qua qualiteit van de verhalen toch zeker het beste van wat verkrijgbaar is.

Vandaag bij de bibliotheek twee Agatha Christie's gehaald ^^ voor 1,50 per stuk. De laagte en De gebarste spiegel ofzo.

Agatha Christie !!! Ik heb zo'n 60 boeken van haar gelezen (met Hercule Poirot, Ms. Marple, Parker Pyne, oh en Tommy i Tuppence <- ze zijn leuk - 6-7 jaar geleden <- ja, dat waren mooie tijden toen las ik 1-2 boeken per dag ... -> nu is dat 2-3 boeken per week...

Iedereen heeft wel eens een Christie gelezen en vind 't waarschijnlijk leuk, maar ik kom echt nauwelijks door de verhalen van Mrs. Marple heen >.> Poirot vind ik echt heel leuk, maar Marple dus totaal niet. In ieder geval, De Gebarste Spiegel zal wel de vertaling zijn van The Mirror Crack'd from Side tot Side, een Marple verhaal. Die ik dus niet heb gelezen.

De Laagte zal dan wel de vertaling zijn van The Hollow. Dat is zowel een Poirot verhaal, als een toneelstuk zonder Poirot. Ik heb zelf het toneelstuk gelezen en de David Suchet verfilming van het boek (dus met Poirot) gezien. Het is een OK toneelstuk, ietswat minimalistisch. De verfilming was goed, maar IMHO wat lang. Het is niet een van Christie's meesterwerken, maar zelfs haar mindere werken zijn altijd nog wel leuk om door te nemen.

Edit:

Om dan maar de kans aan te grijpen met de Christie discussie te beginnen. Zoals gezegd, iedereen heeft vast wel eens iets ervan gelezen/gezien/gehoord, dus iedereen kan meedoen

Zoals gezegd: eigenlijk kunnen alleen de Poirot verhalen mij boeien, maar dat zijn dan natuurlijk ook de toppers. Ik kan me zelfs herinneren dat mijn eerste ontmoeting met Poirot door middel van de TV-serie met David Suchet was, toen het heel lang geleden werd uitgezonden op een zender die al niet meer bestaat. ^_~' Heck, ik mag een geheugen als een vergiet hebben, maar om een of andere reden kan ik me zo ontzettend goed de ontknoping herinneren van The Affair at Victory Ball. Misschien omdat ze op clowns lijken >.~

Daarna ook de oude films gezien van Murder on the Orient Express (nog altijd een van de beste verhalen ooit!), Death on the Nile en Evil Under the Sun. En op een gegeven moment begonnen aan de korte verhalen, die nog altijd mijn favoriet zijn, al was het maar omdat ik nogal fan ben van korte detective verhalen

Oh, en And Then There Were None. Dat boek is briljant. Iedereen moet het gelezen hebben.

Even kijken... favoriete langere verhalen zijn de eerder genoemde Murder on the Orient Express en Death on the Nile, Curtains (!), The ABC Murders en And Then There Were None. Nee, het is geen originele keuze, maar ik denk dat er weinig controversie zal zijn over deze lijst

De Tommy & Tuppence verhalen zijn overigens wel grappig om te lezen. In de Partners in Crime bundel heeft Christie soms wel leuke parodieen gemaakt op haar collegae. ^^

Eerst even over de twee aanwinsten van Origami.

Ik ben ook geen fan van de oude Miss Marple, maar ik moet toegeven dat De Spiegel Barstte een van de betere titels uit de serie is, ook al is het niet echt moeilijk om achter de identiteit van de dader te komen. Het motief is origineel en een stuk beter verstopt dan de dader, maar verliest helaas iets van zijn impact, doordat de dader het niet bij één moord kan laten.

De Laagte was waarschijnlijk een experiment van Christie om wat meer literair te zijn. Het heeft een minder fantastisch plot dan haar beste boeken, maar, zoals gezegd, het is een Poirot verhaal, dus dan zit je eigenlijk bijna altijd goed.

Veel leesplezier ermee! ^__^

Mijn eerste kennis making met The Queen of Crime was het boek Elephants Can Remember. Niet het beste boek om mee te beginnen, maar ik had toen interesse in verhalen over misdaden in het verleden, dus koos ik dit boek. Gelukkig had ik genoeg over Christie gelezen om haar niet op dit ene boek te beoordelen en in de maanden daarna heb ik nog veel van haar gelezen. Het boek dat me eindelijk een fan maakte, niet alleen van Christie maar van detectiveverhalen in het algemeen, was The Murder on the Orient Express.

Mijn favoriete Christie’s zijn de eerder genoemde The Murder on the Orient Express en Death on the Nile. Maar ook The ABC Murders, Evil Under the Sun en Death in the Clouds (een briljante parodie op sensationele pulp detective en thriller verhalen, compleet met pijltjes en slangengif) behoren tot mijn favoriete.

Van de verhalenbundels zijn The Mysterious Mr. Quin en Partners in Crime favoriet bij me. De laatste zou ik echter niet aan iedereen willen aanraden, tenzij je bekend bent met het detectivegenre, want er kwamen parodieën van detectives in voor die zelfs ik niet kende! Je moet op ze minst bekend zijn met de verhalen van Sherlock Holmes, Father Brown en The Old Man in the Corner om deze verhalen van Christie echt te kunnen waarderen.

@TomCat a.k.a Carr expert

Er is nog een boek van Carr in het nederlands uitgegeven die niet in je lijstje stond; Twee ringen.
Ik zou graag willen weten of deze te plaatsten valt onder goede, redelijke, of slechte boeken.

BTW: Hoe is de Tatto Murder Case?

The Tattoo Murder Case is een best aardig boek. Tijden geleden dat ik die heb gelezen, maar volgens mij zat er een locked room murder in. Het doet soms iets te pulpish over, maar zeker leuk om te lezen.

Mensen die Naruto lezen, kunnen misschien er nog iets leuks uithalen :3

Twee Ringen is een van de twee titels uit zijn serie historische verhalen die in het Nederlands vertaald zijn (de andere titel is De Franse Spionne). Ik heb beide titels niet in het lijstje gezet om twee redenen: ik heb ze niet gelezen, waardoor ik ze niet kan beoordelen, en omdat het eigenlijk geen detectiveverhalen zijn. Het zijn historische verhalen, dramatisch of avontuurlijk, met detective elementen erin verwerkt.

En The Tattoo Murder Case is een heel aardig boek, niet zo memorable als de andere Japanse detectiveboeken die al eerder genoemd zijn, maar toch erg leuk en interessant. Veel achtergrond informatie over tatoeages en een redelijk goede locked room situatie.

Het boek heeft idd iets leuks voor Naruto fans.