Net het allerlaatste verhaal van Kindaichi (voor de herstart) gelezen en het was best leuk, voornamelijk door de fanservice XD

Voor de mensen die de FAQ niet kennen, er zijn verschillende Kindaichi series.

De FILE serie was het eerst (wordt in de US uitgebracht), hierna kwamen (ongeveer tegelijkertijd), de CASE serie, een serie met korte Kindaichi verhalen en een boekenserie. De opofferingsgang van de jonge Kindaichi is het laatste verhaal in de CASE serie en daarmee stopte de serie dan ook in 2001, totdat het in 2004 weer werd opgestart.

Anyway, als laatste verhaal kwamen natuurlijk praktisch alle oude bekenden even terug, met verwijzingen en personages naar ook de boekenserie en de korte verhalen serie. Dit is dus echt een verhaal dat je moet lezen als je wat bekender bent met de Kindaichi wereld en 't liefst zoveel mogelijk hebt gelezen. Het mysterie zelf was niet moeilijk, maar het werd gewoon spannend verteld, aangezien Kindaichi verdacht werd van een seriemoord, terwijl je als lezer weet dat het De Poppenspeler van Hel was die een eigen "Graaf van Monte Christo" heeft gemaakt en hem laat moorden.

Het is dan ook plots heel duidelijk waar Detective Academy Q's Pluto (een organisatie die moorden plant, maar geen moorden pleegt) vandaan komt: De Poppenspeler van Hel is iemand die de kunst van moorden ziet en de mooiste moord wilt plannen.

Het kwam al op in het andere topic, maar The Kindaichi Case Files: The Burial Francs is geannuleerd door Tokyopop en verwacht die andere delen ook maar niet...

En dus houdt hiermee voor de meeste mensen The Kindaichi Case Files reeks op!

Ik heb de Tokyopop versie sinds het begin gevolgd, dus van 2003. De boom van de markt, er kwamen nieuwe Kindaichi's eens in de twee maanden! Daarna werd 4 maanden.... 6 maanden...

Echt jammer dat ze niet in ieder geval FILE hadden afgemaakt, hadden ze op z'n minst het verhaallijn met De Poppenspeler van Hel kunnen uitdiepen (die in nog minstens 1 van de komende verhalen had moeten voorkomen).

Naja, nu maar de restjes oppikken op het Boekenfestijn, mensen :/

Ik was eigenlijk best wel benieuwd naar The Burial Francs en The Devil’s Artifacts. Vooral de laatste, omdat er al zo weinig detectives zijn met een archeologische setting als achtergronddecor voor het verhaal.

Het Kindaichi verhaal is voor mij nog niet helemaal voorbij, want ik mis nog een paar delen die al wel zijn uitgebracht. Ga daar nog wel een keer achteraan. En misschien dat Kodansha USA het nog eens gaat proberen met de tweede Kindaichi serie.

allemaal heel jammer, maar dat betekend dat ik de delen die wel zijn uitgekomen ook bijna niet meer kan krijgen...(*begint zwaar te tweivelen of hij de serie wel moet oppakken*)

Ik zie daar toch nog steeds geen problemen in, aangezien je op de Kindaichi The Killer delen na het over het algemeen door elkaar kan lezen.

Gewoon aan beginnen. Tokyopop is tenminste zo aardig geweest om één zaak per volume te doen, in plaats van alles in elkaar over te laten lopen.

Ik zie een taak voor ons op het Boekenfestijn, als ze er zijn, om een waardig afscheid voor Kindaichi te organiseren, BOOKMan style!

Ik moet die laatste 3 delen van FILE ook maar eens kopen dan eigenlijk. The Burial Francs en Reika's ontvoering ken ik een beetje uit de derde drama serie, maar die van de relieken ganz nicht.

Mijn Kindaichi verzameling is trouwens een nachtmerrie voor de spineline-fanaat, met oude en nieuwe bilingual uitgaves, Japanse bunko's, US uitgaves, novels in mini formaat geprint...

Vandaag een nieuw stapeltje Kindaichi binnen gekregen en de helft alweer uitgelezen XD

Anyways, tweemaal interessante verhalen om verschillende redenen.

Het eerste dat ik vandaag las was De Moorden in het bos van Kerberos, eerste verhaal van de Case serie. Qua Kindaichi verhaal was niet zo bijzonder, de afgesloten locatie (wel op een originele manier), grafische moorden, de dader's alibi en zijn motief, maar er is wel een interessant punt te vinden in het verhaal.



Het andere verhaal dat ik las was De moordzaak in Yukikage Dorp, vierde verhaal van de Case serie. Ik denk dat dit verhaal misschien voor TomCat interessant is, want dit verhaal voelde, binnen de grenzen van lange Kindaichi verhalen, toch heel anders aan.

Kindaichi gaat in dit verhaal naar het afgelegen dorpje Yukikage, waar hij 5 jaar eerder een stel vrienden heeft gemaakt toen hij en zijn moeder een vriendin bezochtten.

Nu heeft een van hen zelfmoord gepleegd en moet hij de begrafenis bijwonen. Later in het verhaal worden nog anderen van de vriendenkring vermoord, maar dat boeit niet eens zo erg. De nadruk van het verhaal ligt op de vrienden van Kindaichi, die op het eerste gezicht nog hetzelfde lijken als 5 jaar geleden, maar toch zijn veranderd. Jeugddromen zijn uiteengespat, nieuwe dromen van het leven in de grote stad, het dorpje zelf dat langzaam leegstroomt omdat er grotere steden in de buurt zijn.

Dit keer heeft de dader niet eens een persona aangenomen! Geen "Jason", of "Phantom", geen gedichtjes om moorden aan te kondigen, geen patroon om je voor de gek te houden.

Gewoon een moord in de vriendenkring van Kindaichi. En blij is hij er niet mee. Zelfs de scene waarin hij "de moord is volledig opgelost!" zegt, is ronduit depressief.

---

Ik heb hier verder nog de derde moordzaak in Huize Opera liggen en dan ga ik denk ik de volgende keer maar ineens Kindaichi afkopen. Nog 3 verhalen uit de File reeks, 2 uit de Case reeks en 1 verhaal uit de nieuwe reeks.

Zijn de dader en het motief ook anders in het Yukikage verhaal, of is dat nog wel typisch Kindaichi?

Motief is wel hetzelfde, maar het komt er wel iets beter uit (toch door de meer persoonlijke sfeer van de verdachten). Dader is dit keer goed aan te wijzen door middel van bewijs (hoewel iets te lang bij zijn Queen-ishe "eigenschap" werd stilgestaan, zodat het wat makkelijk werd) en minder met gevoel.

Het is dus niet dat er iemand te onschuldig lijkt

Het volgende heb ik van het welke manga’s heb je zojuist gelezen topic geplukt, anders gaan we daar te veel off-topic.











Zo bedoel ik het natuurlijk helemaal niet, alleen Amagi is gewoon een veel betere plotter dan Kanari, en dus beter in het schrijven van echte detectiveverhalen.

Kanari heeft plotonderdelen van andere nodig om een verhaal te kunnen schrijven en zelfs dat lukt hem niet altijd, omdat hij vaak een verhaal de nek weet om te draaien met zijn vaste formule. En als Kanari het al op eigen kracht probeert is het resultaat beschamend slecht.

Maar ik denk niet dat we het daar ooit helemaal eens over zullen gaan worden. ^__~

Ondertussen alles gelezen wat er uit is op "De moordzaak van de Russische Poppen" na, die ik helaas niet kon vinden op YesAsia. Volgende week komen 2 nieuwe delen uit (1 lang verhaal, 2 korte verhalen), dus iets om me op te verheugen.

Ik denk wel dat Amagi's komst in Kindaichi veel goeds heeft gebracht. De korte verhalen voegen heel wat meer 'luchtigheid' toe aan de Kindaichi wereld, terwijl de novels ook aardig zijn. Ik heb tevens een vermoeden dat de Poppenspeler van Hel toch iets van Amagi is, hoewel ik dat niet echt kan bewijzen...

De huidige serie van Kindaichi begon een beetje stroef en ik had het gevoel dat Amagi een beetje was teruggezakt na Tantei Gakuen Q, maar het derde en vierde verhaal zijn goede Kindaichi verhalen en ik ben dan ook erg benieuwd naar de delen die volgende week uitkomen.

Qua tekenwerk is het ook wat aantrekkelijker geworden. In het begin van de huidige serie leek Kindaichi zo enorm op Kyuu (ondanks het leeftijdsverschil!), maar nu is hij echt een stuk volwassener geworden.

Edit: oh, iets dat ik was vergeten, maar misschien TomCat kan boeien. In De moordzaak van de Franse munt komt ene Graaf Maigret voor. Ik kan me niet herinneren of er een directe link werd gemaakt, maar het is in elk geval duidelijk. Helaas valt zijn rol na een tijdje weer weg uit het verhaal.

Ik voel nog altijd iets van schaamte als ik Maigret’s naam zie. Lang, lang geleden heb ik een begin gemaakt aan de serie, twee verhalen gelezen, en was er toen erg enthousiast over. Ik heb het zelfs mensen aangeraden om ook te proberen. Waar schaam ik me dan voor? Zelf ben ik nooit veder gegaan in de serie dan die twee verhalen. ^__~;

Anyway, ik las op een ander topic dat je ook The Devil’s Artifacts heb gelezen. Zou je daar wat meer over kunnen vertellen, want dat was nog wel het deel waar ik het meest nieuwsgierig naar was, en helaas niet meer zal worden uitgegeven door Tokyopop.

Is er trouwens al iets bekend over wat Kodansha USA gaat uitgeven?

Kindaichi, Saki 2 en Miyuki gaan samen met een sempai naar het Majindorp, waar ze gaan meeewerken aan een opgrafing. De zoektocht is naar 4 relieken, die verzegeld zijn in het Majindorp (natuurlijk gaat de legende dat je die dingen nooit moet opgraven). En het gevolg zijn een locked room, een dying message (die nooit gaat werken in het Engels) en eigenlijk wat herhaling van truukjes en zo van eerdere verhalen, maar het werkt allemaal in dit verhaal. Van de laatste 3 File verhalen is dit wel de beste.

Geen idee waarom, maar ik had opeens zin om The Graveyard Isle te herlezen, wat nieuwe inzichten op het plot heeft opgeleverd.

Toen ik het verhaal de eerste keer las, iets meer dan een jaar geleden, was ik er matig positief over, omdat er toch iets van originaliteit inzat. De setting van het verhaal was gewoon goed en het locked room mysterie zo amateuristisch en doorzichtig, dat het onmogelijk gejat kon zijn.

Nu ik het verhaal nog eens heb herlezen, heb ik heel sterk het vermoeden dat Kanari niet heeft kunnen jatten, omdat hij voor de verandering creatief is geweest, en als je dat niet weet uit te buiten kan het je ook in de wegzitten, zoals in dit geval.

Wat is er dan zo creatief aan dit verhaal, wat tegelijk ook een handicap is? Het achtergronddecor van het verhaal natuurlijk.

De setting mag dan wel het typische eiland zijn waarop iedereen van de buitenwereld is afgesneden, het is wel een van de beste in zijn soort met zijn bloederige oorlogsverleden, waarvan de sporen na meer dan zestig jaar nog steeds zichtbaar zijn: halfvergane gevechtsvliegtuigen, met mos bedekt afweergeschut, en in rots uitgehouwen schuilbunkers gevuld met menselijke botten. En daartussen spelen twee groepen zogenaamde war games en denken Kindaichi en zijn vrienden er een leuke tijd te beleven.

Ze zijn echter nog geen nacht op het eiland of een groep met wargamers worden door een explosief aan stukken gescheurd. Kindaichi en zijn vrienden sluiten zich aan bij de overige wargamers en besluiten, om zich beter te beschermen tegen een mogelijke tweede aanval met explosiefen, om de volgende nacht door te brengen in de schuilbunkers.

De schuilbunkers in dit verhaal is een zeer unieke locatie voor een locked room mysterie en dat brengt voor Kanari gelijk een groot probleem met zich mee: er zijn geen voorbeelden om van te jatten en dus moest hij zelf wat bedenken. Met als resultaat een van de meest doorzichtige locked room trucs ooit, waarmee gelijk een groot gedeelte van de oplossing op een zilver dienblad aan de oplettende lezer word aangeboden.

De situatie:



Elke bunker is groot genoeg voor één persoon, één persoon blijft op wacht staan bij de viewing post, en word om de zoveel uur afgelost. Niemand kan een bunker ingaan of verlaten zonder gezien te worden, en toch is het iemand gelukt dat ongezien te doen en tegelijk een moord te plegen.

SPOILER, de oplossing van het locked room mysterie!!!


En dat terwijl de locatie perfect is voor een no-footprints-in-the-mud situatie (Kanari had het alleen maar even moeten laten regenen). Er was zelfs al een aanwijzing voor dat type impossible crime voordat de moord werd gepleegd!

Toen ze nog dachten dat de dader buiten beide groepen gezocht moest worden, zei de moordenaar tegen iemand uit Kindaichi’s groep...

SPOILER!!!


...dan had Kanari het volgende kunnen doen



Het is daarom ook zonde dat een potentieel goed detectiveverhaal op dit ene punt onderuit gaat. De setting is, zoals al gezegd, erg goed, de wargamers zijn een welkome afwisseling wat slachtoffers en verdachten betreft, en het typische Kindaichiaanse motief werkt hier gewoon (het verliest alleen iets van zijn impact omdat het te vaak is gebruikt). Als Kanari de locked room, die de oplossing aan de lezer praktisch cadeau geeft, had weggelaten, en er meer een soort van and then the were none had gemaakt, met misschien een extra dying message erin verwerkt, dan had dit misschien een van de betere delen uit de serie geweest. Misschien wel het beste deel, omdat Kanari het dan volledig op eigen kracht had gedaan.

Maar goed, deze vage rambling is al langer geworden dan eigenlijk de bedoeling was, dus hou ik het hier maar bij. ^__^;