Bij Girly Air Force bekruipt me toch het gevoel dat er meer in zou hebben gezeten. Want op zich begint het best aardig: Kei en Minghua bevinden zich op een vluchtelingenschip vanuit China onderweg naar Japan als ze worden aangevallen foor Xi, mysterieuze vliegmachines die traditioneel wapentuig kansloos laten. Dit levert beelden op die doen denken aan een (matig) geanimeerde versie van Titanic, de combinatie van een zinkend schip, losgeslagen containers en zwaartekracht is voor de opvarenden dan toch een bitch. Net als een paar antieke Migs uit de lucht zijn geschoten duikt er ineens een zuurstokroze straaljager op die (met CGI die het bestaan van natuurwetten ontkent en onder het genot van een onaflatende jaren '90 techno-beat) alsnog korte metten maakt de Xi. Om vervolgens in zee te crashen. Waarna onze Kei te hulp schiet, en het toestel bestuurd blijkt te worden door een schattig meisje dat nog net even een moment van bewustzijn op kan brengen om hem te zoenen.

De rest van de aflevering is een nogal van toevalligheden vermengd met irritatie opwekkende scenes samenhangende situaties om ons tweetal op de luchtmachtbasis te krijgen. Waar blijkt dat onze Prince Charming de enige persoon blijkt die het meisje euh ik bedoel autonome besturingssysteem van de roze Gripen tot tekenen van leven kan bewegen. En met nog twee neon-jets met eveneens aantrekkelijk ogende automone besturingssystemen op komst laat het zich wel raden waar het verder heen gaat.

En net als je dacht alles wel zo'n beetje gezien te hebben is daar ineens Dimension High School. Ik ga niet eens proberen dit te beschrijven, dit moet je echt zien om te geloven.

The Promised Neverland

Deze serie was een verrassingshit onder de shonen-titels - een thriller over een groep weeskinderen die achter een gruwelijk geheim komen en daarna allerlei geraffineerde plannen moeten opzetten om te ontsnappen? Dat is andere fair dan Naruto et al. Van een duo onbekende auteurs ook nog? Niemand verwachtte dat het groot zou worden.

Maar dat werd het, en het is niet moeilijk om te zien waarom. De worldbuilding in de serie is namelijk subliem, de spanning zit er al snel in en er zitten constants twists en onthullingen in het verhaal. Wat ik van de manga las (ik heb de eerste drie volumes gelezen) wist me al sterk onder de indruk te maken, en het is goed om te zien dat deze adaptatie de beste onderdelen van het bronmateriaal intact houdt. Dit kan goed een van de betere series van het seizoen worden, dus dit is een standaard toevoeging aan de kijklijst, zonder twijfel.

Girly Air Force daarentegen kan opzouten. Er is geen enkel origineel element in deze zouteloze hap te vinden, en het heeft ook niet de uitvoering om het boven het gros van de andere series die dit stramien volgen uit te laten steken. Ik zat me hiermee dus al snel stierlijk te vervelen, en dat is een automatische doodsteek voor een serie.

En wat betreft Dimension High School...dat een gammele live-action serie wat geanimeerde onderdeeltjes heeft (met 3D-CGI, uiteraard) maakt het nog geen anime. Skiiiip.

Edit:

My Roommate is a Cat heeft een titel waarbij je een twist zou verwachten - ik bedoel, je kamergenoot is een kat? Dat is veel te normaal.

De twist is dat het geen twist is. Het is niets meer dan een slice-of-life over een schrijver die een kat adopteert. Yay.

Saaaaai.

Domestic no Kanojo

Oh kijk, weer een titel waarbij ik al meerdere andere titels kan opnoemen die eenzelfde insteek hadden. In deze heeft een dude een one-night stand met een meisje, terwijl hij eigenlijk ook verliefd is op zijn lerares. Maar op een dag hertrouwt zijn vader, en wat blijkt, zowel het meisje waarmee hij sliep als zijn lerares blijken zijn nieuwe stiefzussen te zijn! Oh the noes!

Jaaaaa....nee. Dit zal waarschijnlijk alleen maar leiden tot een hoop melodrama, semi-romantisch geneuzel zonder conclusie en 'oh nee je loopt bij me binnen terwijl ik in mijn onderbroek sta' praktijken (een cliche dat in deze eerste ep al te zien is). Ik kan wel leven zonder dit gezien te hebben.

Go-Toubun no Hanayome

Een haremserie! Over een arme dude die een hulpleraar wordt voor een vijftal rondborstige meiden (allemaal zussen). Eentje is de domme, de ander een zweverige, nog eentje is een tsundere, de vierde is een oneesan en volgens mij is de vijfde ook een tsundere.

Je moet met meer komen dan cliché's, man. Een haremserie op zijn tijd wil ik nog wel kijken, maar dan moet het wel iets speciaals hebben, en dat heeft deze niet.

Nou, aangezien dat allemaal ook niet heel bemoedigend klonk ben ik nog maar eens even gaan kijken wat er via andere kanalen al beschikbaar was. Voor Kakegurui lijken nog alleen rampzalig slechts fansubs beschikbaar te zijn, dus die moet helaas nog maar even wachten.

Maar dan was er ook Circlet Princess. In een nabije toekomst heeft Japan er weer eens een nieuwe sport bij: Circlet Bout. een soort van virtual/augmented reality vorm van zwaardvechten, beoefend door meisjes in sexy outfits. En het is mateloos populair, al blijkt onze net in Tokyo gearriveerde Yuuka totaal niet van het bestaan af te weten. Door een knullige persoonsverwisseling staat ze even later echter in de ring. Tegenover de grote kampioene. En jawel, ze blijkt direct uitstekend partij te kunnen geven, en nota bene een move te kunnen doen die het systeem doet crashen. Tot zover de steile leercurve. Klein sprongetje, we zijn twee jaar verder, en Yuuka verkast naar een school in Tokyo die bekend staat om haar sterke Circlet Bout-team. Of beter: bekend stond, want de club is niet meer. Maar gelukkig is er uiteraard altijd een andere club die wanhopig leden zoekt, dus dat komt vast wel goed.

Ik moest bij deze serie vast niet heel verrassend al snel aan Keijo!!!!!!!! denken. En dat vergelijk maakt de problemen met deze serie pijnlijk duidelijk. De animatie is op z'n best inconsistent te noemen. En mede daardoor weet de sport an sich ook nauwelijks indruk te maken. En sowieso, het feit dat een totale newbie ineens een topper aankan geeft toch ook te denken, dat er eerder al even naar gehint was dat de wedstrijden gescript zouden zijn doet daar weinig aan af. De personages zijn vooralsnog ook allemaal van bordkarton en het verhaal had tot zover haast niet inspiratielozer kunnen zijn. Er is best een nadrukkelijke dosis fanservice aanwezig, maar tegelijk blijft dat allemaal wel weer heel erg braaf. Keijo!!!!! was zo geweldig omdat het zich totaal bewust was van z'n eigen absurditeit, en dat dan ook opvoerde tot standje 11. En beyond. Circlet Princess daarentegen lijkt niet te kunnen kiezen en verzandt in een ongeïnspireerde brei van middelmatigheid.

My Roommate is a cat: Vond ik dan weer wel leuk. Misschien komt t omdat ik zelf een socially awkward hikikomori ben die niet goed is met mensen en van katten houdt. Plus dat ikzelf ook graag fantaseer en dingen lees/kijkt zonder daarbij gestoort te willen worden.

De hoofdpersoon van deze anime valt namelijk onder die beschrijving. Hij is een mystery novel schrijver die een hekel aan mensen heeft en graag fantaseert over dingen en er niet tegen kan als mensen zijn fantasie verstoren of verpesten. Wanneer hij het graf van zn ouders bezoekt stuit ie op een poes die m inspiratie geeft voor zn novels en die hij dus in huis neemt. Bij deze anime kijken we trouwens ook vanuit t oogpunt van de poes die t ook niet makkelijk heeft gehad in haar leven op straat. De hoofdpersoon en de poes moeten in deze eerste aflevering nog aan elkaar wennen maar kijkend naar de trailer denk ik dat ze nog best aan elkaar gaan groeien.

Bij Bermuda Triangle - Colorful Pastrale had ik toch ook al vrij snel de fast forward-knop gevonden. En eigenlijk irriteerde ik me al aan deze serie nog voordat de hoofdpersonen überhaupt echt voorgesteld waren. Het betreft ogenschijnlijk weer eens een CGDCT-show, echter met de twist dat alles zich onder water afspeelt, met zeemeerminnen in plaats van gewone meisjes. Het is echter die onderwaterwereld die direct al mateloos stoorde. Want ondanks dat het onderwater is bevinden we ons in een heel normaal stadje, met heel normale huizen, heel normale straten, en nota bene bruggen. Vervolgens komen we in een cafeetje waar gewoon een krijtboord buiten staat en ventilatoren aan het plafond hangen, waar je een lekker stuk gebak kan eten, of gewoon een kopje dampend hete thee kan drinken waar je uiteraard nog even wat suiker in strooit. Die koraalsuiker komt even verderop van de windmolen vandaan, koraal schijn je nu eenmaal niet met machines te kunnen vermalen. Dan hebben we nog een zeehond-postbode die ogenschijnlijk gewoon papieren post en pakketjes bezorgd. Je kan uiteraard ook lekker picknicken met sandwiches, en daarbij uiteraard weer even een lekker dampend heet kopje thee inschenken. Handdoeken worden blijkbaar ook gebruikt, al wordt verder niet in details getreden. Slapen doe je gewoon in een bed, onder gewone lakens. Iedereen draagt ook hele normale kleding. De ontvangst op de TV is echter wel weer getijde-afhankelijk, en een mobiele telefoon heeft geen netwerk. Maar samen met het feit dat iedereen zwemt en er af en toe een school vissen voorbij komt lijken dat dan ook zo'n beetje de enige aspecten in deze wereld die beïnvloed worden door het water. Nu zijn dergelijke op bovenwaterwereld gelijkende onderwaterwerelden uiteraard niks nieuws in tekenfilms, maar hiermee vergeleken lijken series als Spongebob of De Snorkels ineens welhaast wetenschappelijk plausibel....

En voor de volledigheid: ook even afgezien van de achterlijke setting heb ik verder niks gezien dat me er toe wist te bewegen toch maar de hele aflevering te kijken.

EDIT: ik zie net de preview op ANN: "Apart from the fact that everyone's a fish from the waist down, the character designs, world-building, and movements don't actually differ from a land-based story at all, and in fact this can be quite distracting if you're in a nit-picking mood." Dat maakt weer duidelijk in wat voor stemming ik blijkbaar ben

Geloof me, bij Bermuda Triangle heb je de rest van de aflevering ook niets gemist. Net als jij stoorde ik me ook aan hoe lui de wereld wordt neergezet (zelfs semi-short komedie-series als Muromi-san deden nog meer moeite) en er gebeurt ook helemaal niks in deze serie. De humor is niet grappig, de meiden zijn niet boeiend en er is ook geen verhaal - wat een slappe hap. Blergh.

Bij Magical Girl Spec-Ops Asuka weet ik nog niet wat ik moet denken. Het concept is relatief simpel - in deze wereld bestaan magical girls ook, maar spelen ze hier eveneens de rol van speciale commando's die worden ingezet om niet alleen aliens, maar ook terroristen en dergelijke uit te schakelen. Een wereldje waar onze hoofdpersoon na het eind van de vorige oorlog uit probeert te stappen zodat ze een normaal leven kan gaan leiden, maar uiteraard strooit een terrorist weer chaos in haar stad en moet ze weer haar oude krachten gebruiken om haar schoolgenoten te beschermen. Wat met een hoop bloedvergieten gepaard gaat.

Het voelt enigszins wat overdreven edgy, om eerlijk te zijn. Al de gruwelijkheden en afgehakte ledematen komen eerder campy over dan dat indrukwekkend is, en hoe het verhaal zal verlopen is ook al snel voorspelbaar. En tegelijkertijd, eh, het wist me niet te vervelen. Ik geef het nog wel wat afleveringen om te zien of het onderhoudend blijft en geen parodie van zichzelf wordt.

En Circlet Princess is niets meer dan een braaf bij-het-boekje semi-sportserie, gebaseerd op de zoveelste mobile game. Laat maar.

Kaguya-sama: Love is War was dan gelukkig weer een heel stuk beter. Shirogane en Shinomiya hebben het beiden goed voor elkaar. Ze komen uit de beste families uit Japan, zijn voorbeeldige studenten op hun elitaire school, en vormen ook nog eens samen de studentenraad. En dus vraagt de hele school zich af of ze wellicht stiekem een koppeltje zijn. Welnee! De gedachte alleen al. Alhoewel, stiekem....

Nu echter een probleem: hoewel beiden wel degelijk een oogje op elkaar hebben kunnen ze daar niet zomaar voor uitkomen. Alles draait nu eenmaal om de dominante rol in de relatie, en wie de ander vraagt is de pineut. En dus is het de kunst om de ander tot een verklaring van de liefde te dwingen. Dit zou natuurlijk kunnen uitlopen op een bikkelhard stuk psychologische oorlogsvoering waarbij je je al snel zou afvragen of ze toch eigenlijk niet gewoon een bloedhekel aam elkaar hebben, maar in plaats daarvan kiest Kaguya-sama voor een meer humoristische benadering. Met een overenthousiaste voice-over zoals we die de laatste tijd wel vaker gehoord hebben, en met "aanvallen" die toch niet altijd het beoogde effect hebben en de boel alleen maar verder doen ontsporen. Dat levert (geholpen door hun studentenraad-secretaresse die zich absoluut nergens van bewust is) leuke situaties op, ik heb echter wel m'n twijfels of dit voldoende is om een hele reeks mee te vullen.

Endro is weer eens schattige meisjes die schattige dingen doen. Een demon lord verslaan in een magische fantasywereld bijvoorbeeld. Die vervolgens in minstens zo schattige vorm weer terugkeert, opmerkelijk genoeg een paar jaar eerder. En dus ook nog voordat de Hero van ons schattige viertal een Hero is. En wat niet is zou je natuurlijk kunnen proberen te voorkomen....

Het is best een beetje schattig. En het is bij vlagen ook best een beetje grappig. Het lijkt soms zelfs een beetje een parodie op het fantasy-genre. Maar ja, "een beetje" van alles is aan het eind van de rit toch een beetje te weinig.

En Domestic na Kanojo was op zich zo beroerd nog niet, met dit materiaal had het veel beroerder kunnen uitpakken, maar ook ik kan niet zeggen dat het me echt wist te interesseren. Het voelt een beetje teveel als het lichthartige zusje van Scum's Wish.

Bij My Roommate is a Cat ben ik toch geneigd de kant van Dvalinn te kiezen. Ik ben dan sowieso ook geen kattenmens. Het idee om een persoon met een dier in één huis te stoppen en hun beider visies op elkaar uit te spelen is op zich zo gek nog niet, maar de uitwerking weet daar weinig van te maken. het korte stukje vanuit het perspectief van de kat was nog het leukst, maar die 5 minuutjes hadden ze dan beter tot een op zichzelf staande short kunnen verwerken.

Endro voelt weer als de zoveelste low-effort schattige meisjes-serie. Het concept is niet eens zo slecht, maar de uitwerking is gewoon zo middelmatig. Ik bedoel, kom op, ik weet dat niet alles Konosuba-niveau kan zijn, maar kunnen we in ieder geval vragen om iets van het niveau van Gabriel Dropout ofzo? Want ik heb echt geen zin om me hiermee drie maanden lang bezig te gaan houden.

Kaguya-sama: Love is War is wat dat betreft een verademing in vergelijking - een komedie die zowaar consistent grappig is? Wat een interessant concept!

De tango waarin de twee hoofdpersonen verzeild zijn en de chaos die het derde meisje uit de studentenraad veroorzaakt zijn leuk om te zien, en het is inderdaad de narrator uit Double Decker weer. Het blijft te hopen dat de ideeënpoel inderdaad niet opraakt (zeker aangezien het constant draait om mini-episodes) maar dit aan de andere kant zie ik mezelf wel volgen. Het moet in ieder geval flink wat verkeerd gaan doen als dit geen plek in het lijstje krijgt (al dan bij gebrek aan beter).

Schattige meisjes in gevechtsvliegtuigen. Girly Air Force weer? Nee, er was ook nog Kouya no Kotobuki Hikoutai a.k.a. The Magnificent Kotobuki. Over een squadron van, jawel, schattige meisjes die in oude WO2-toestellen een luchtschip (dat dienst doet als vliegdekschip!) tegen piraten moeten beschermen. Of zo. Als ze het niet te druk hebben met pancakes eten en overmoedige kerels afwimpelen. Maar de exacte setting is vooralsnog bijzaak. Nee, we duiken gewoon al snel de actie in. En hoe. Waar de karakteranimatie soms toch wat houterig aanvoelde (CGI....) is Kotobuki helemaal in z'n element wanneer er gevlogen moet worden. Nou ja, uiteraard wel eerst even netjes alle voorbereidingen en controles aflopen, zo'n oude kist start je niet even met een druk op een knop. En ook bij de dogfights daarna lijkt een behoorlijke mate van realisme nagestreefd te worden, zowel qua manoeuvres als ook de beleving van de piloot. Het enige wat echt vraagtekens oproept is wat er in vredesnaam voor gas in dat luchtschip zit om hem met al dat extra gewicht in de lucht te houden.

Spectaculaire luchtgevechten alleen zullen echter niet voldoende zijn om een seizoen mee te vullen, in de volgende afleveringen zal moeten blijken of Kotobuki ook op andere vlakken weet te overtuigen. De oorlog is nog niet gewonnen, maar eerste slag is binnen.

En uit de categorie achterstallig:

• Met Meiji Tokyo Renka was ik snel klaar. Al na een paar seconden is duidelijk dat dit een shoujo reverse harem betreft, over een meisje dat door een verdwijntruc van een goochelaar vanuit het moderne Tokyo ineens in de Meiji-periode beland. Alwaar ze al snel op een of ander elitair bal terechtkomt waar de mooie jongens uiteraard voor haar in de rij staan. Verkeerde doelgroep...
• Dat zou voor The Quintessential Quintuplets minder het probleem moeten zijn, maar het wist me desondanks zo mogelijk nog minder te boeien. Makkelijke skip.
• Grimms Notes The Animation lijkt dan tenminste nog wat origineels in petto te hebben, een wereld euh Story Zone waarin sprookjes dankzij de inbreng van een Chaos teller ineens niet meer volgens het boekje gaan. Aan ons groepje helden om de orde te herstellen. Op zich een interessant idee, maar de uitwerking wist me bij lange na niet de hele aflevering te boeien.

De overmaat aan actie is het grootste probleem nog aan The Magnificent Kotobuki wat mij betreft - het is goede actie, daar niet om, maar we weten niets over deze personages en hun vijanden zijn ook gezichtsloze vliegende mooks, dus er is geen reden nog om om dit conflict te geven. Want buiten dat was er niet heel veel bijzonder aan - geen van de meiden valt nog bijzonder op en de veel hints van een plot zijn er ook niet. Al is de setting best leuk.

Het ligt dus aan de volgende afleveringen om me volledig te overtuigen dit te volgen.

Grimms Notes The Animation is weer een serie in het rijtje van 'leuk idee, middelmatige uitwerking'. Het concept van personages die in verhalen duiken om die te fixen, waarbij de problemen voortkomen uit onzekerheden van de hoofdpersonen uit die verhalen (ipv 'random badguy maakt ze evil want daarom) is nog best aardig, evenals het hele concept van 'iedereen moet hun geschreven verhaal volgen en daar zijn ze zich bewust van'.

Aan de andere kant, dit kan al snel een simpel formulatisch verhaaltje worden met een of ander lees de manga einde. Eh. Misschien dat ik me hier nog even aan waag om te zien of de volgende afleveringen dat vermoeden bevestigen.

En Meiji Tokyo Renka is een automatische skip.

Magical Girl Spec-Ops Asuka kwam ook op mij over als een poging om Magical Girls eens alles behalve schattig te maken. Niet geheel overtuigend maar inderdaad wel vermakelijk.

En dankzij de twist op het einde van de eerste aflevering heb ik Pastel Memories toch nog een tweede kansje gegund, maar hoewel het idee best aardig is wist de uitwerking wederom totaal niet te boeien. Dat zullen de makers zich ook gerealiseerd hebben, dus als ultieme reddingspoging hebben ze er maar een bizarre fanservice-ED achteraan geplakt. Deze serie kan wat mij betreft door een virus uit ons aller geheugen gewist worden...

Oef, niet echt opgelet en veel van deze aankondigingen gemist tot ik dit topic zojuist tegenkwam (dus thanks voor het maken, Wizard! ).

Was in ieder geval verrast om te zien dat er een Boogiepop reboot/remake komt en plan deze ook te gaan kijken (tenzij ik al eerder slechte reviews zal lezen er over).

Verder zal ik (ondanks dat ik niet per se de grootste fan was) waarschijnlijk het nieuwe seizoen van Kakegurui wel gaan kijken, omdat het met Netflix makkelijk accesable is terwijl ik wat huishoudelijke klusjes doe ondertussen~

Ik dacht trouwens dat de eerste Mob Psycho serie redelijk geflopt was, niet als in dat het een slechte serie was, maar als in: niet financieel succesvol genoeg. Interessant om daar dus een seizoen 2 nu van aangekondigd te zien. Hopelijk is deze ook goed, moet nog steeds seizoen 1 nog oppakken.

Ik had al wat figureaankondigingen gezien van Kouya no Kotobuki Hikoutai en de designs spreken me aan, maar ik heb geen idee of de anime wat gaat voorstellen.

Mogelijk de beste uit de lijst wordt voor mij Yakusoku no Neverland, aangezien de synopsis mij erg aanspreekt en ik al goede dingen heb gehoord van mangalezers en van vrienden van mij die de 1e episode hebben gezien. Hopelijk houdt die kwaliteit aan en dan zal ik de serie in zijn volledigheid later oppakken.

Ook heeft die chart me er aan herinnerd dat ik nog steeds die nieuwe Pingu serie moet kijken LOL

Die Youjo Senki Movie gaat een vervolg zijn toch, en niet zo'n 'samenvattingsfilm'? Ik moet de originele serie nog afkijken en het is een beetje moeilijk om spoilerloos rond te zoeken op internet... >.<

-----------

Mbt de Boogiepop reviews die ik hier al zie: Het origineel houdt ook veel...vaag. Zelf vond ik de eerste serie vermakelijk, maar vindt ik het niet de masterpiece die veel claimen dat het is. Daarom hoop ik eigenlijk dat deze reboot beter gedaan wordt, maar we gaan het merken...



Ik neem aan dat de nieuwe Kakegurui over niet al te lang in z'n volledigheid op Netflix komt? Ookal zal het dan niet op het 'elke week eentje'-format te kijken zijn.

Als je met 'niet al te lang', driekwart jaar nadat de serie in Japan geëindigd is bedoelt, ja. Dat was met het eerste seizoen in ieder geval zo.

...en je moet uiteraard überhaupt wel Netflix hebben