Wat later dan gebruikelijk toch maar weer eens vooruitkijken naar het komende winterseizoen:



(voor de leesbare versie: klik)

De reden voor dit wat later dan gebruikelijke draadje is tweeledig: enerzijds zit ik een beetje in een anime-dipje, na m'n korte vakantie begin november heb ik nog bepaald geen inhaalslag weten te maken. Maar eerlijk gezegd zie ik in het komende seizoen ook maar bar weinig wat me uit dat dipje zal gaan halen:

• Twee vervolgen zijn uiteraard op voorhand zekerheidjes: Kakegurui xx en Mob Psycho 100 II.
• Doukyonin wa Hiza, Tokidoki, Atama no Ue klink alsof het best leuk kan zijn. Of heel saai.
• Boogiepop wa Warawanai moet het vooral van een bekende titel hebben.
• Dororo is weer eens een adaptatie van een Tezuka Osamu-manga. Wat uiteraard geen garantie voor succes is.
• Kouya no Kotobuki Hikoutai heeft vliegtuigen die in tegenstelling tot die in Girly Air Force niet zuurstokroze zijn.

Dororo: Want ik ken de manga al. En de game. En de film. En de eerste anime.
Rinshi Ekoda-chan: Huh, waarom komt hier nou een anime van? Heel lang geleden heb ik een paar maanden in Tokyo gestudeerd, en toen woonde ik in Ekoda. Later kwam ik er achter dat er een manga was die naar Ekoda was vernoemd en zich daar afspeelde, en heb ook stukjes van de drama gezien.
City Hunter: Shinjuku Private Eyes: Dat ik ooit nog een nieuwe City Hunter film zou meemaken, met Akira Kamiya nog steeds als Ryo's stemacteur (en ook de rest van de originele cast) :") Okay, ik ga niet in februari naar Japan vliegen om deze film te kijken, maar zodra die op disc uitkomt gaat-ie in het winkelmandje!

-Mob Psycho 100 II: inderdaad natuurlijk. ; )
-Dororo: cuz Osamu Tezuka was de mangaka en ik heb omnibus 1 van de manga ooit gescoord en vond die interesant nog steeds jammer dat ik de andere delen niet heb. : (
-Kaguya-sama wa Kokurasetai Tensai-tachi no Renai Zunousen: dunno klinkt als een interesant love comedy plot dus ik kijk wel of t dat ook is.
-Youjo Senki Movie: Cuz psycho loli Tanya is awesome to watch.
-Boogiepop wa Warawanai: Cuz I've heard about the old one.

En de eerste twee series zijn uit!

Boogiepop Never Laughs

Disclaimer: ik heb de eerste serie nooit gezien, dus enige context hierover mis ik.

Maar ik hoorde dat de eerste serie ook nogal vaag was, en wat dat betreft is niets veranderd. In deze serie gaat een mysterieus figuur gaat Boogiepop rond om het kwaad te bestrijden door mensen over te nemen en onderzoek in hun omgeving te doen. In dit geval, mysterieuze verdwijningen rond een school waar een groot kwaad achter schijnt te huizen. Nadat een vriend/love interest van de hoofdpersoon wordt overgenomen, komt hij ook in aanraking met Boogiepop (en bouwt hij een aparte vriendschap op) ennnn...praten ze een hoop. Het hele mysterie wordt offscreen opgelost. Ok.

Uh, ze kunnen hier op bouwen met het algehele mysterie rond Boogiepop, al vraag ik me af dit een formule wordt of niet. Ik geef het nog wel wat episodes.

The Cost of Smiles (Egao no Daika)

Deze mech(?)-serie draait om een jonge prinses die tracht de heftige rol van het land regeren op zich te nemen na de dood van haar ouders, en haar aanvaringen met haar onderlingen daarbij (die dat doen om haar te testen, zo lijkt het). Al gaan sommigen soms te ver tot het punt dat haar jeugdvriend ze uitdaagt in virtuele mech-duels, waarbij ze hem helpt de overwinning te behalen. Ook is er een moeizame relatie met een arm buurland, maar ze probeert boven alles de vrede te bewaren.

Tot aan het eind van de aflevering blijkt dat er al een tijdje een oorlog gaande is tussen de twee landen waar de prinses bewust buiten wordt gehouden, en de staat van de wereld een stuk minder rooskleurig is dan zij denkt dat het is. Dunn-dunn-dunn?

Gezien de opening zal ze er op een gegeven moment wel achterkomen en een aanvaring krijgen met een vrouwelijke soldaat van de tegenpartij. En over het algemeen...was dit best oké. Het doet nog niets om me te laten juichen en het voelt nog wat kinderlijk aan, maar wie weet weten ze hier nog wat leuks uit te bouwen. Ik kan het in ieder geval nog wat tijd geven om te laten zien waar dit naar opbouwt.

Boogiepop is inderdaad wel heel erg veel pratende poppetjes met soms een mysterieus of gruwelijk momentje tussendoor. Waarbij het ook niet helpt dat de meeste van die poppetjes niet heel erg karakteristiek ogen en het daardoor toch even duurt voordat je ze uit elkaar weet te houden. En dat maakt het allemaal alleen maar verwarrender. Gaandeweg wordt dat al wel wat beter, maar ik kan toch nog steeds een gevoel van teleurstelling niet onderdrukken.

Egao no Daika lijkt inderdaad nogal kinderlijk, waardoor de oorlog-twist op het einde toch nog enigszins als een verrassing kwam. En dat zou dan ook de voornaamste reden zijn om het toch nog een tweede kans te gunnen.

EDIT:

Soms heb je van die series waarvan de synopsis eerder vragen oproept dan dat je er iets wijzer van wordt. Eén ding is bij W'z echter wél vanaf de allereerste seconde duidelijk: welke studio het gemaakt heeft. Een productie als deze kan uitsluitend van GoHands komen. Het lijkt dan ook een vervolg op het berucht Hand Shakers van een paar jaar geleden te zijn. Maar waar die karakteristieke stijl daarbij rampzalig uitpakte vond ik het bij W'z eigenlijk best werken, het levert in ieder geval volstrekt unieke eye-candy op. Verhaal? Een jonge DJ gebruikt de kleurrijke Hand Shakers-wereld om z'n Youtube-views wat op te krikken, waarbij binnen de kortste keren de nodige vijandige koppels opduiken.Er zal dus wel geknokt gaan worden. Ik weet niet of ik er meer chocola van had kunnen maken als ik van Hand Shakers meer dan alleen de eerste twee afleveringen had gezien, maar heel boeiend lijkt het verder bepaald niet.

Zelf vind ik de manga echt geweldig, maar wordt afwachten of de anime dat ook is. De spinoffs zijn ook wel geinig, ze houden dan ook dezelfde humor aan.

Lange tijd leek Tate no Yuusha no Nariagari op weg Generic Isekai Game - The Anime no. 378 te worden. Naofumi, een zelfbenoemde halve otaku maar geen hikikomori staat in de bibliotheek een opmerkelijk boek te lezen wanneer hij de wereld die in dat boek beschreven wordt ingezogen wordt. En vervolgens te horen krijgt samen met drie andere "helden" die wereld moet redden. Nou ja, samen. Elke held beschikt over een uniek wapen, maar schijnbaar verdragen deze elkaar niet dus zal een ieder z'n eigen team krijgen. Wat nog niet meevalt als een aan je arm vastgegroeid schild je wapen is en je als enige van het viertal niks van de nieuwe wereld blijkt te weten. Maar gelukkig is er toch nog één persoon die aan zijn zijde wil vechten: de mooie Myne. Die hem de stad rondleidt, helpt met wapens kopen en met een eerste training. En na een wijntje plotseling wel erg vriendelijk lijkt. Tot zover niks bijzonders dus. Tot Naofumi de volgende ochtend wakker wordt, ontdekt dat z'n geld en spullen verdwenen zijn, en hij er niet veel later van beschuldigd wordt zich aan Myne te hebben vergrepen. Het feit dat hij een van de vier helden is en dus nog steeds zijn rol moet vervullen redt zijn leven, maar als je geen geld hebt en de hele wereld je uitkotst moet het roer toch even om. En wie is dan wel eerlijk en betrouwbaar? Een slaaf uiteraard....

Die draai aan het einde maakte het dan toch wel weer een beetje interessant, en rechtvaardigt ook de dubbele duur van deze aflevering. Want eerlijk is eerlijk: op grond van de eerste helft zou ik de serie waarschijnlijk al direct hebben laten vallen. Nu wil ik het toch nog wel even aanzien.

The Rising of the Shield Hero had inderdaad last van isekai-itis in diens opening helft, maar het feit dat ik niet eens doorhad dat dit een dubbele aflevering was zegt eigenlijk genoeg over hoe veel interessanter het wordt na die twist. De duistere sfeer komt goed tot recht en de situatie waarin hij zich bevindt is oprecht pijnlijk, dus zowel zijn houding als die van de samenleving zelve zijn goed te begrijpen. Het geeft het in ieder geval net dat beetje extra wat het boven diens soortgenoten doet uitsteken. Wie weet kan het schildvechten ook wat leuke situaties opleveren. Ik heb wel gelezen dat de serie last krijgt van powercreep op een gegeven moment en andere euvels, maar vooralsnog heeft deze mijn interesse te pakken.

Ueno-san wa Bukiyou doet dat minder. Het verhaaltje, over een maffe jonge uitvinder die op een school een ander jongetje uit haar club probeert te versieren (die niets doorheeft) is best aardig, maar doet weinig om het apart te zetten van de zoveelste 'maffe club'-serie. Als dit een zwak seizoen wordt geef ik het misschien nog een tweede blik, maar ik betwijfel of ik zin heb om dit van week tot week te volgen.

En W'z gaat gelijk de vuilnisbak in. Een vervolg op Hand Shakers? Waarom GoHands?!

Ueno-san wa Bukiyou vond ik dan wel weer aardig. Een jongen proberen te versieren is één ding, maar om dat te proberen met tamelijk bizarre uitvindingen die steevast tot zeer dubieuze situaties leiden is toch even wat anders. Als het op dit niveau van absurditeit blijft wil ik het nog wel een kansje gunnen.

Dokoro is best aardig. Het verhaal begint als een man de heerschappij over en welvaart voor zijn verarmde provincie probeert te verkrijgen door een pact te maken met demonen. Een pact met een prijs ertegenover uiteraard - zijn eerste zoon wordt hierdoor geboren zonder huid, ogen en verscheidene ledematen. Een opoffering die het hem waard is, en hij laat het kind dumpen, waarna die wordt opgepikt door een oude demonenjager. Het joch groeit uit tot een demonenjager zelve (al dan eentje met tal van protheses) en na een ontmoeting met een jonge dief gaan ze op pad om het kwaad te bestrijden en waarschijnlijk in conflict te komen met zijn vader of whatever. Ik ben nog niet helemaal overtuigd, maar de presentatie zover is goed en de personages zijn voorzover interessant genoeg om nog even te blijven volgen. Wat het echt zal bepalen zal het verhaal zijn - gaat dit naar ergens opbouwen of krijgen we toch vooral monster-van-de-week praktijken? We zullen zien.

Pastel Memories daarentegen is doodsaai. Het lijkt op eerste opzicht een typische schattige-meisjes serie over een otaku-café in een tijd waar de hele industrie op sterven ligt. Maar dat blijkt een of andere snode reden te hebben, want monsters zijn de oorzaak! En de meiden zijn eigenlijk magical girls die anime induiken (die gebaseerd zijn op echte series) om zo hun hobby te redden. Niet dat je dat weet tot de laatste vijf minuten, want de serie gaat tergend langzaam om tot dat punt te komen want eerst moet het introductierondje gedaan worden. Let wel, voor personages die niets meer zijn dan een stel wandelende stereotypen, wat een lol. Ja, het betwijfelt me of dit wat zal worden.

Wataten! An angel flew down to me! is eveneens niets. Het draait om een studente die op een dag smoorverliefd wordt op het vriendinnetje van haar kleine zusje (die nog op de basisschool zit, let wel). En wel, de rest van de grappen draaien om haar obsessie met haar, terwijl het meisje in kwestie ook niet gek is en zo ver mogelijk probeert weg te blijven van haar (maar zich makkelijk laat paaien met suikergoed). Mja, ik ben al te gewend aan dit soort zooi om me echt te storen aan de opzet, maar de grappen zijn ook niet veel soeps. Af en toe zit er een geslaagde tussen, maar ze worden al snel voorspelbaar en het lijkt me niet alsof dit op plotgebied ooit ergens heen zal gaan. Meh, nee dank je.

Even een snelle update:

Mob Psycho 100 II was op voorhand een van de favorieten van dit seizoen, en maakt dat ook helemaal waar. Uiteraard is deze eerste aflevering vooral weer even een herintroductie van de personages en een voorzichtige eerste opzet van het verhaal, maar alles wat goed was is gebleven. Nou ja, behalve de OP dan, die eerste was haast niet te overtreffen.

Ook Dororo krijgt van mij vooralsnog een thumbs up, zelfs als het op een monster-van-de-week-show zou uitdraaien lijkt er genoeg materiaal om daar iets boeiends van te maken.

Pastel Memories daarentegen deed me terugdenken aan School Live. En dat dan vooral als een voorbeeld hoe je wél de kijker een hele aflevering op een dwaalspoor kan zetten. Maar eerlijk is eerlijk, ik ben nu ergens toch benieuwd naar die tweede aflevering. En dan maar hopen dat die in ALLES anders is dan deze eerste.

En dan was er nog Rinshi!! Ekoda-chan, waar ik eigenlijk geen idee heb wat ik ervan moet denken. Want de eerste aflevering mag dan ruim 26 minuten duren, slechts 3,5 minuut daarvan betreft de daadwerkelijke anime, daarna krijg je nog 23 minuten geleuter van de regisseur en stemactrice, alsmede een stukje making-of. En aangezien elke aflevering een andere regisseur en actrice heeft vraag ik me toch af of dit het vaste patroon gaat worden. De balans is nogal zoek. En de anime zelf dan? Vrouwenperikelen in een artsy stijl. Ook geen idee wat ik hiermee moet. Vage shit.

Wataten sla ik maar gewoon over, Zombieland Saga eindelijk af kijken leek me een nuttigere besteding van m'n tijd..

Afgaand op de bestandsgrootte had ik Kemurikusa ingeschat als een (semi-)short: slechts 358 MB voor een 1080p-show. Kan dus wel snel even tussendoor, alvorens aan het echte werk te beginnen. Maar nee, het betreft toch echt een aflevering van de volle 24 minuten. Het laat zich raden wat dat voor consequenties heeft voor de beeldkwaliteit. De duistere omgevingen zouden nog afgedaan kunnen worden als een stukje sfeer, maar de karakter-animatie is echt abominabel. En om nu te zeggen dat het op andere vlakken beter is, nou nee. Het gaat blijkbaar om een stel zussen (waarvan eentje schijnbaar een boom is ) die Gunkanjima afspeuren op zoek naar water, al vechtend tegen enorme insecten. De verbaal meest aanwezige van het stel praat met een tergend irritant stemmetje in de derde persoon over zichzelf, dus was het een hele opluchting dat ze al na een paar minuten het loodje legde....om er even later achter te komen dat er nog 4 identieke en dus net zo irritante klonen van haar blijken te zijn. En dan duikt er uit het niets ineens een zeurderig snotjoch op, die op de een of andere manier direct voor een gevaarlijk insect wordt aangezien. Tamelijk met stomheid geslagen heb ik ondanks alles nog het einde van de aflevering gehaald, maar daar gaat het toch wel bij blijven...

EDIT: ik lees nu net dat dit van de maker van Kemono Friends is, een serie die ik niet gekeken heb maar die ondanks eveneens rampzalige CGI toch veel geprezen is. Zou ik wellicht toch iets te snel zijn met mijn oordeel? Zou dit wellicht toch weer een sleeper hit gaan worden?

Kemurikusa vond ik zelf wat interessanter. De artstijl en houterige animatie verraadt al dat dit het onofficiële vervolg op Kemono Friends is (het officiele kan opzouten), eveneens de schattige niet-helemaal menselijke meisjes (plus een dude, zowaar). Ik ben nog niet helemaal aan ze verknocht (en ze missen de aantrekkingskracht van Kaban en Serval zover) maar wat me wel interesseert is de manier waarop de wereld wordt opgebouwd. Dat is net als in de voorganger nogal mondjesmaat - personages lopen niet constant te infodumpen en de wereld wordt stukje bij beetje uit de doeken gedaan, en dat creëert gelijk al een hoop mysteries waar de rest van de serie ongetwijfeld op zal bouwen.

Ik hou deze nog even in de gaten.

Mob Psycho II is een serie die geen introductie nodig heeft, want het is een vervolg op een van de beste series van een paar jaar geleden. Damn ik wil meer Mob zien.

Rinshi!! Ekoda-chan was een veredelde short met een hoop gelul eraan vastgeplakt van de regisseur. En dat gaat elke aflevering worden. Nee dank je, niet mijn ding.

Morgen Neverland kijken, awesome.

Dan heb je nog wat lekkers in het vooruitzicht... Ik kende Yakusoku no Neverland alleen van naam, al was me in aanloop naar dit seizoen al wel duidelijk geworden dat dit een serie was om naar uit te kijken. En ik begrijp nu waarom. Onschuldige kinderen in een weeshuis, een hek eromheen met daarachter zogenaamd een gevaarlijke wereld, allemaal niks nieuws. En uiteraard is dat alles niet helemaal pluis. Maar hoe hier de spanning wordt opgebouwd maar de grote onthulling toe, dit is een pure masterclass horror.
(en voor wat het waard is: ik heb de aflevering nog wel even onderbroken. Om alvast snel de eerste twee volumes van de manga te bestellen....)