Chad is Unicorn Jab. Lijkt sterk, maar wordt meteen aan de kant gezet.

Oh ja, ik vond het trouwens een beetje jammer bij deze arc in Bleach dat er slechts zelden zo'n kaartje was waarin je kon zien waar iedereen was. Juist omdat iedereen verspreid was en je een (in principe) interessante locatie hebt, was het veel leuker geweest als er een meer detailleerde kaart van Soul Society was geweest, waarop je iedereen kon volgen. Vond dat altijd wel leuk bij anime als Mashin Hero Wataru of boeken zoals The Hobbit.


Nog even opgezocht, maar het was een uitspraak uit 2007, en het ging eigenlijk over Kuramada manga in het algemeen (en niet Saint Seiya). Maar ach, eigenlijk maakt Kuramada ook altijd precies dezelfde manga, dus of hij het nou vergelijkt met Fuma no Kojiro of Saint Seiya... :D


Kan ook iets zijn met consistent willen zijn met aanspreekvormen met andere personen. Ik ben toevallig ook nu met iets bezig nu, en het is toch even puzzelen om met de juiste aanspreekvormen voor elk persoon te komen (i.e. als hij X aanspreekt met X, dan werkt het beter als hij voor Y niet dezelfde aanspreekvorm gebruikt, maar wel voor Z, en....)

Of anders scheelt het toch twee letters en een spatie :P


Ik wil een keer een manga lezen over de Jump redactie. Juhan Shuttai ging over een Kodansha/Afternoon-achtige redactie (zie import-manga rubriek in AniWay 40), MMR Mystery Magazine Chosahan gaat over een groep redacteuren van Shonen Magazine (waaronder Kibayashi, tegenwoordig manga zoals Kindaichi Shonen en Getbackers of games zoals Fire Emblem: Fates schrijft onder een groot aantal aliassen), maar schijnt meer een science-fiction serie te zijn over de uitspraken van Nostradamus. Dragon Ball's Toriyama baseerde de vijand uit Dr. Slump op zijn toenmalige redacteur, maar ik zou best een hotblooded manga over de Jump redactie willen zien.

Met speciale technieken en zo. Vriendschap! Inzet! Overwinning!

Mijn theorie is dat Kubo's ruimtelijk inzicht beperkt is. Hij tekent op zo'n manier dat de omgevingen zelden invloed hebben op de gevechten. Als het geen grote open ruimte is, is het een generieke hal of straat zonder bijzondere obstakels. Op die manier hoeft hij nauwelijks in de gaten te houden wáár de personages zijn in die ruimte. Door de wereld om de personages heen 'vaag' te houden, kan hij garanderen dat ze altijd een gemakkelijk te tekenen plek hebben om te vechten.



Kan ik me voorstellen, al vind ik het een beetje jammer wanneer de meer uitzonderlijke gevallen geen vertaalde versie krijgen.

(De manier waarop Uryu de perfecte heer probeert te zijn, Orihime 'Miss Inoue' noemt en vervolgens door haar als de jonkvrouw wordt behandeld (Orihime die een kleedhokje voor hem maakt, bijvoorbeeld) is gewoon té grappig en schattig.)





Bakuman heeft wel wat van dat, al is het niet erg hot-blooded. Eigenlijk wel logisch, aangezien het van de Death Note-mensen komt. Er zitten hoofdstukken in waarin redactieleden een gag- of battle-manga er door proberen te pushen, terwijl het jonge duo detectiveseries en thrillers wil tekenen.

Je theorie klinkt niet eens zo slecht: het zou verklaart ook waarom ik me de gevechten in Bleach uiteindelijk helemaal niet zo goed kan herinneren, zoals ik al aangaf. In Dragon Ball, voordat iedereen kon vliegen, zag je dat de gevechten heel duidelijk een bepaalde 'flow' hadden, ook binnen de ruimte waarin ze vochten, en dat maakt ze veel makkelijker om te onthouden (eerst staan ze daar, dan duwt de ene aanval X naar die zijde, waarna Y volgt, etc.). Als het alleen maar willekeurige aanvallen zijn in een willekeurige ruimte waar verder niets bijzonders aan is, dan lijkt uiteindelijk alles op elkaar.

Saint Seiya heeft dat ook overigens. Zo veel verschillen die tempels nou ook weer niet :P Bij de games doen ze trouwens nog wel hun best om met leuke ontwerpen voor de 12 tempels te komen (Oh, van wat ik heb begrepen moest ik jou ook nog bedanken voor PS3 Seiya :D)


Ik denk dat ik het ook al in de Juhan Shuttai review schreef, maar het is wel vaak dat de redactie als 'een noodzakelijk kwaad' wordt afgebeeld, en zo klinkt het dus ook bij Bakuman. Nou ja, in Dr. Slump was Mashirito gewoon echt een kwaadaardige professor die de wereld wilde veroveren of zo (zegt weer wat over hoe Jump schrijvers naar hun redactie kijken). Iets positiefs en hotblooded over redacteurs zou ook leuk zijn (zeg ik zo tegen een redactrice :P)

Volgens mij zijn we de enige twee mensen binnen de redactie die iets met Saint Seiya hebben, dus het was jij of ik, en ik heb ondertussen meer Saint Seiya-games dan ik kan/wil spelen ^_^'



Ze zijn positief over wat redacteuren, maar inderdaad, het is rankings dit, verkoopcijfers dat. Levert wel leuke discussies op (zowel binnen en buiten de manga) over bijvoorbeeld Jumps doelgroep op papier (jongens van pakweg 9-15 jaar) en de werkelijke lezers (veel meisjes/vrouwen, veel lezers die blijven plakken).

Ik denk dat in de Soul Society arc, het plot van Aizen de grootste verrassing/het meest memorabele moment hoort te zijn, want hij wordt aan het einde duidelijk als de grote vijand van de volgende arc gepresenteerd, maar wat vond men hiervan eigenlijk? Van het plan zelf, tot aan hoe hij dus vanuit het niets de grote vijand blijkt te zijn?

Aizens plan was op een aantal punten onnodig omslachtig, vooral als je op het laatst te weten komt dat Rukia helemaal niet dood hoeft, laat staan op zo'n spectaculaire wijze. Ik snap dat het z'n voordelen heeft om de verschillende compagnies tegen elkaar op te jutten en de chaos als dekmantel te gebruiken (bonuspunten als er doden vallen), maar dit had allemaal veel efficiënter gekund. Oké, oké, hij kwam pas achter het alternatief toen het plan al in volle gang was, maar dat voelt zo geknutseld... Hij had het plan kunnen afsluiten met het stilletjes stelen van de Hogyoku en een ongemerkt vertrek. Dan zou de chaos echt compleet zijn geweest en had hij bovendien een grote voorsprong gehad. In plaats daarvan lost hij de misdaad zelf op met een Bondschurkspeech en vertrekt nog net niet met een fanfare. Voor iemand die zo slim zou moeten zijn, doet hij behoorlijk domme dingen.

Aan de andere kant, hij doet het wel allemaal met flair. Hij speelt de rol van geliefde aanvoerder, faket een gruwelijke eigen dood, gooit er een primitieve afgesloten-kamer-moord bij... Dat kan ik allemaal wel waarderen in een shonenmangaschurk.

Toen ik het voor het eerst las, was er wel iets dat hem verdacht maakte: hij was te perfect. De soul reapers die we tot dan toe hebben gezien zijn niet bepaald rolmodellen. Types als Renji lijken ronduit bloeddorstig, Byakuya arresteert z'n eigen zusje zonder ook maar met z'n ogen te knipperen, Hanataro is een mislukkeling enzovoorts. Zelfs Rukia zelf is niet bepaald het voorbeeld van een schitterende persoonlijkheid. Aizen is zo vriendelijk en competent - zeker in vergelijking met de rest - dat het verdacht is. Als hij iets meer de egoïstische klootzak had uitgehangen, had ik minder achter hem gezocht.

Het grootste probleem is inderdaad als achteraf blijkt dat het plan zo idioot omslachtig was ondanks dat er een makkelijkere oplossing was. Trouwens: die oplossing was wel erg makkelijk, het had op z'n minst een beetje dramatischer kunnen zijn, want als je plan A met gigantische guillotine afweegt tegen plan B 'oh, het is in een seconde over'....

Het concept van wat Aizen doet op zich vind ik wel leuk, al had ik liever gewild dat het ietsjes beter gepland was, of in ieder geval ietsjes meer zichtbaar voor de lezer. Nu verwacht ik geen Conan-taferelen, maar grootschalige intriges als deze werken nou eenmaal ietsjes beter als er een betere opbouw naar is; het zou bijvoorbeeld leuker zijn geweest als van tevoren al iets meer over Aizen's zanpakuto ter sprake was gekomen, of zoiets (vgl. met The Kouga Ninja Scrolls, waar het juist enorm belangrijk is dat niemand weet wat je krachten zijn. In Bleach is het meer een visitekaartje). Je hebt een punt over dat Aizen ook echt opviel tussen de rest; dat had wellicht verholpen kunnen worden als we in de vroege stadia wat meer van de evenwichtigere kapiteins hadden gezien (zoals die van de medische unit en Rukia's kapitein).

Trouwens, de bril? :D Was het gewoon modieus? Ik bedoel, Conan heeft eigenlijk ook geen bril nodig, maar zijn bril heeft tenminste een ingebouwde verrekijker, een zender en afhankelijk van het model, zelfs kogelvrij glas (en het heeft...soort van... de functie van een vermomming. Ergens), maar waarom heeft Aizen een bril op? Om er onschuldig uit te zien?

(Oh, en nu Saint Seiya een paar genoemd is: deze aflevering van Gintama die ik net zag is briljant!)

Ik denk dat Kubo zichzelf in een hoek had gewerkt: Aizen moest 'winnen', maar Rukia moest ook heel blijven. Tja, dan zijn de opties beperkt...



Dat zou mooi geweest zijn... Al vraag ik me af hoe realistisch het is in Jump, waar een verhaal én lang moet kunnen lopen, én elke week spannend moet zijn, én het risico loopt vroegtijdig afgebroken te worden. Dan moet je als mangaka toch behoorlijk kunnen plannen...



Ja, dat laatste, denk ik. Misschien een beetje dezelfde denkwijze als Superman? Deel van een kostuum dat hem hielp in zijn rol te blijven?



Ha, wow, wat een perfect vervolg op de anime die ik dit weekend heb gekeken. Eerst acht afleveringen van Humanity Has Declined en niet meer, want na de timeloopafleveringen waren we alle drie zowat hersendood. Vervolgens bijna allebei de seizoenen van Yamishibai gekeken. En nu heb ik hier over Saint Seiya en vervolgens knoopt Gintama alles aan elkaar. Perfectie.

Ik vond het ook wel op dit topic lijken. Uiteindelijk wordt alles Seiya!


Dat is wel opvallend aan deze arc: alleen Aizen wint. Uiteindelijk blijkt dat Rukia toch niet dood hoeft, dus dan lijkt de redding ook wat nutteloos (okay, zoals aangegeven is de timing een beetje anders, maar toch...). Als je erover nadenkt, is het gevecht tussen Ichigo en Byakuya uiteindelijk toch niet het standaard einde-van-arc gevecht dat je meestal in shonen battle manga vindt, want geen van hen is de Big Bad. Echte catharsis voel je nou weer niet als alles voorbij is.

Grappig genoeg lijkt de discussie deze week niet zo hard te gaan als vorige week, terwijl de vorige arc door velen toch meer als proloog voor het 'echte' Bleach wordt gezien. Om (eens voor de verandering) naar wat positievere punten te kijken: ik moet toegeven dat ik het concept van de zanpakuto (meerdere modes) wel erg leuk vind. Allemaal andere, specifieke krachten en dan ook nog eens een EX variant erop?! Het is een beetje jammer dat vanwege het soort gevechten dat Kubo tekent, de krachten niet echt van belang zijn, maar misschien later wel? Ik hoop dat er een hoop mensen meedoen met de sessie over The Kouga Ninja Scrolls, want daar doen ze het weer echt compleet anders. Maar toch, ik denk dat Kubo op zich wel een hoop lol had met het bedenken van personages en hun krachten en dat merk je wel.

Eigenlijk is deze arc ook niets anders dan een proloog. Veel van de gevechten zijn introducties en eindigen in gelijk spel of zonder duidelijke winnaar.

...

En ze blijven maar rennen en rennen, maar er kwam geen einde aan de proloog.

...

De trappen in Bleach zijn eigenlijk ook wel nachtmerrie-opwekkend. Meerdere (officieuze) leden van het Red-Rukia-team kwamen inderdaad bij de trappen, maar elke keer verscheen er weer een sterke soul reaper en was het: Haha, nope, naar de gevangenis, ga niet langs start, je ontvangt geen €20,000.




Ik denk dat het probleem is dat de personages nooit intelligenter kunnen zijn dan de auteur. Veel personages hebben wel allerlei leuke vaardigheden die creatief ingezet kunnen worden, maar het gebeurt maar zelden. Meestal komen gevechten neer op: wie heeft de beste power-up?

Hoe meer we hier over Bleach praten, hoe minder ik zin krijg om ooit nog verder te lezen ^_~ Het lijkt bijna een wonder dat het zo populair is/was (in elk geval de mate waarin).

Lezen mensen hier toevallig ook One Piece en/of Naruto? Ik kan me nog een tijd herinneren dat mensen verwezen naar One Piece, Bleach en Naruto als "de grote drie", maar hoe vinden jullie die series in vergelijking met elkaar? Van deze drie series heb ik Naruto het langst gevolgd, en daar vond ik de 'slimmere' gevechten juist heel leuk. Tot nu toe hebben we het onder andere gehad over hoe de krachten en de ruimtes qua verhaal in Bleach niet echt benut worden, maar zeker in het begin was dat bij Naruto nog wel van belang en daarom vind de gevechten daar ook memorabeler dan in Bleach. One Piece heb ik niet heel lang gevolgd (deel 14 of 15 of zo?), maar daar vond ik de gevechten op zich ook niet altijd even memorabel (maar 'het gedoe' erom heen wel).

En toen verscheen opeens Phoenix achter iedereen!

Oeps, sorry! Ik weet dat ik erg negatief kan zijn, maar ik lees Bleach nog steeds met plezier. Oké, prima, sinds ongeveer deel 40 is het een complexe haat-liefdeverhouding, maar toch kijk ik stiekem weer uit naar het nieuwste deel. Misschien ben ik daarom juist zo kritisch: Hoe dom die beslissingen die Kubo maakt soms ook zijn, hij weet wel hoe hij moet tekenen en memorabele personages neer moet zetten. Toen ik de Soul Society arc uit had, wilde ik eigenlijk nog verder lezen.

Oké, misschien ben ik nu al verder aan het lezen...

...

Het is niet alsof ik je leuk vind, of zo, Bleach!

Ach, ik denk dat ik sowieso een oude moppersmurf ben die 'mijn' Jump periode (mid jaren '80 ~ mid jaren '90) veel beter vind dan al dat moderne gedoe nu! :D Maar stel dat we ooit ets over Seiya zouden doen, dan denk ik dat ik ook een hoop gezeur tevoorschijn kan toveren ^^'

Misschien moeten we afsluiten met wat positiviteit?

Ik schoot in de lach tijdens de dramatische confrontatie tussen Byakuya en Renji, en het was niet eens Kubo's schuld. Byakuya probeerde Renji uit te schakelen met een van z'n beste moves: senka.

Raad eens wat dit is:



Senka. Mijn konijn deelt per ongeluk de naam met iets uit Bleach. Oeps?

Japanese naam of toevallig?

Vandaag is alweer de laatste dag van de (lange) Bleach. Ik kom waarschijnlijk later niet meer aan posten toe, dus nu alvast een soort afsluitende post (maar voor mensen die nog willen posten: ga vooral gerust je gang ;)). In elk geval zijn er best interessante dingen gekomen uit deze eerste twee-delige sessie van de BMC. Grappig genoeg werd er nog het meest gesproken over de eerste acht delen van de serie, die eigenlijk een beetje anders zijn dan de rest van de serie. Over het algemeen is iedereen het wel over eens dat Kubo behoorlijk leuke personages kan bedenken (zowel qua ‘karakter’ als design) en hoewel de opzet van de serie niet bijster origineel is, zijn zijn personages en humor wel erg pakkend. En een speciale punt voor Kubo’s excursies in mode ontwerp. Ietsjes minder positieve geluiden horen we over de gevechten (met name in de Soul Society arc dat juist voornamelijk om gevechten draait) die een beetje eentonig kunnen zijn en met name Kubo’s gebruik van power-ups vanuit het niets valt erg op.

Over een maandje (14-20 december) begint de vierde sessie van de BOOKMan-club: The Kouga Ninja Scrolls. Het is het eerste (gewone) boek dat we doen, en het wordt vaak genoemd als een grote invloed op battle manga in Japan, zoals series als Bleach. Zeker aan te raden voor mensen die graag Jump actieseries lezen!

Als je nog ideetjes hebt voor een leuke manga/boek die we zouden kunnen doen, post dan in algemene BMC topic! Zo kijken we nu o.a. of we misschien een fysieke boekenclubmeeting zouden kunnen doen over All You Need Is Kill / Edge of Tomorrow.