En wanneer Jump ze wel heeft, vallen ze vaak vies tegen. Dat hele gedoe in Bakuman was belachelijk. Korte samenvatting voor wie het niet kent: twee tieners willen samen een succesvolle manga maken. De tekenaar van het stel is verliefd op een meisje (dat van plan is stemactrice te worden) en ze doen elkaar een belofte: ze zullen trouwen als er een anime op zijn manga wordt gebaseerd en zij de vrouwelijke hoofdrol speelt. Tot dat lukt zullen ze elkaar niet zien of spreken (al worden er uiteindelijk wel wat sms'jes en zo uitgewisseld). De 'romance' is zo ontzettend kuis en onrealistisch, dat het meisje meer een doel (een trofee!) is dan een personage.



Hm, hij is meer een geavanceerd type, want hij schiet weleens richting nummer twee, de 'Self-Righteous Disstressed Genius'.



Ik kan me ook geen pantyshots herinneren (al kun je wel een keer haar blote bips zien als je bereid bent zo'n 60 delen te lezen), wel veel decolletés (voornamelijk die van volwassen vrouwen die uitstekend weten waar ze mee bezig zijn). Volgens mij is Kubo meer een borstenman.

Eigenlijk gaat hij best wel respectvol met z'n vrouwelijke personages om... Het zijn autonome personen die vaak belangrijke rollen spelen, en fanservice is heel zeldzaam (het andere geslacht lijkt inderdaad meer last te hebben van strategische kleerschade). Orihime heeft bijvoorbeeld wel grote borsten, maar ze draagt vrijwel altijd een haar uniform of een eenvoudig t-shirt (met lange rok of broek). Wanneer haar kleding toch beschadigd raakt, wordt dat niet op een seksuele manier in beeld gebracht.

Klopt, maar volgens mij houdt Variant II ook enigszins in dat de brilsmurf eigenlijk wel een 'gewone' brilsmurf moet zijn, maar dat hij eigenlijk zijn rol overschrijdt, vaak vanwege een err... iets innigere band met de hoofdrolspeler. (Een Konijntje heeft mijn Engelse versie, [dus ik weet niet precies wat de Engelse bewoording is]). Dus meer richting een Versaille's André (met oog en bril) of zelfs iemand als "die ene" uit Lychee Light Club. Als dat shonen manga waren.


(Heeft Tite Kubo ook vast van Saint Seiya geleerd :D Shiryu kan sowieso nooit zijn kleren aanhouden...)

Goed punt. Uryu is meer iemand die zijn eigen leven voortdurend op het spel zet om Ichigo te beschermen. Een van de eerste dingen die hij doet wanneer hij min of meer naar Ichigo's kant is gestapt, is z'n eigen armen aan flarden schieten. Hij heeft daarna nog meermaals (indirect) voor Ichigo opgeofferd en het is eigenlijk een wonder dat hij nog leeft (ik neem aan dat hij dat te danken heeft aan Orihime's krachten die ondertussen op deus-ex-machina-niveau zitten). Bovendien, de huidige arc... Een van de fantheorieën is dat Uryu zich bij de vijand heeft gevoegd om Ichigo te helpen als een soort van dubbelspion.

Ook niet bepaald gezond...

De meeste van zijn klasgenoten hem trouwens wel gewoon een nerd vinden. Ik bedoel, hij is een loser zonder vrienden (al wordt dat later iets beter) en is voorzitter van de handwerkclub. Niet om m'n eigen hobby's door het slijk te halen, maar kom op... Dat basisbrilsmurfgedrag is er wel, maar als lezer zie je het heel weinig.

Goed punt, ookal heeft Kubo een duidelijke voorkeur voor, ahem, rondingen, is er vrij weinig fanservice in de eerste hoofdstukken. Kon is wellicht het meest perverse personage, maar hij is meer een komische bijfiguur en echt heel ver gaat het niet. In dat opzicht is hij vergelijkbaar met Sanji uit One Piece die wel hopeloos op vrouwen valt, maar telkens bot vangt. Over Kon gepsroken: wat vinden jullie van hem? Is hij als personage nodig in Bleach?

Kubo maakt echter tijdens de Soul Society arc en de arc daarna wel gebruik van het 'damsel in distress' verhaal: eerst moet Rukia gered worden en daarna Orihime. Wellicht is dit een goed onderwerp om te bespreken na het lezen van de Soul Society arc, maar vinden jullie deze opzet seksistisch?

Als onderdeel van het grote geheel heeft hij zeker bestaansrecht: zijn ontstaansgeschiedenis is een van de vele voorbeelden van hoe Soul Society echt niet altijd goed bezig is. Wat wel jammer is, is dat hij als bron van humor heel snel droog ligt: op de pagina's van de manga is hij vooral pervers en daar reageren de vrouwelijke personages op verschillende manieren op. Eigenlijk is Kon op z'n leukst op de bonuspagina's.




Het zou seksistisch zijn als Rukia (of Orihime) een zielloze barbiepop was die klaarstaat als beloning voor de held, maar dat is ze niet. Ze is een rond personage en als lezer hoop je dat ze wordt gered; niet omdat ze dan aan Ichigo geplakt kan worden, maar omdat ze een leuk personage is dat je het beste wenst.

Bovendien, Rukia mag dan wel de aanleiding zijn van de arc en op die manier centraal staan, veel mannelijke personages komen ook in de problemen en hebben vervolgens hulp nodig van anderen. Ichigo wordt in meermaals geholpen en gered door vrouwen. Hetzelfde geldt van de arcs die volgen.

Dan zou ik me eerder afvragen of Orihime's rol seksistisch is: ze is echt de zoveelste zachtaardige genezer die niet/nauwelijks kan vechten. Aan andere kant, in Bleach zijn er net zo goed mannen die zo'n rol vervullen (zoals Hanataro, die overigens behoorlijk populair was bij de lezers).

Het concept achter Kon vind ik inderdaad interessant: het is een eerste hint dat Soul Society ook een duistere zijde heeft en het gedoe met Ichigo's lichaam en Kon geeft het geheel een leuk Spider-Man-achtige sfeertje aan de serie: het balanceren tussen zijn Shinigami werk en zijn gewone leven. Maar Kon heeft in de paar delen dat hij er is niet veel te doen en enkel in zijn eigen verhaal krijg je een dieper kijkje in zijn persoonlijkheid dan alleen MEISJES! Ik weet niet hoe hij later wordt gebruikt, maar als de pre-Soul Society arc ietsjes langer had gelopen, denk ik dat Kon ook wat (verhaaltechnisch) nuttiger had kunnen worden.

Vooral het idee van een soort geheime identiteit vind ik op zich wel leuk: je ziet het veel minder in shonen manga dan je zou verwachten.

(Wat me aan iets grappigs herinnert: vorige week vertelde een vriendin me dat Detective Conan's Shinichi, Doyle heet in de Zuid-Koreaanse versie. Wat dus betekent dat Doyle, Conan als schuilnaam koos =_=. Zelfs Ran had dat door moeten hebben!)

Hé, kijk eens wie een stelletje na-apers zijn! ANN. (Waarschuwing: hoop spoilers voor alles na de Soul Society arc)

Oké, dat is een stuk meer geklaag dan onze blije 'oude Bleach was goede Bleach!'-posts, maar toch: het BMC-toeval slaat weer toe.

Maar wij kijken dieper naar elk deel, dus wij zijn beter! En ik kijk uit naar hun stuk over The Kouga Ninja Scrolls

Ik heb maar een beetje door het artikel geskimd, omdat ik me ergens in het spectrum 'niet zeker of ik nog ga verder lezen' - 'vrij zeker dat ik niet ga verder lezen' bevind, maar het niet precies weten waar je naar toe moet met welke mensen is natuurlijk een probleem dat eigenlijk de meeste langlopende series hebben. Wat dat betreft heb ik wel een vraagje: hoeveel wisten jullie al van tevoren over hoe Bleach zich zou ontwikkelen? Zoals we al hebben opgemerkt is de eerste arc van Bleach toch wel heel anders qua toon en opzet dan wat erna komt. Ik weet nog wel dat tussen de tijd dat ik het voor het eerst, en dat ik echt begon met het volgen van de Amerikaanse uitgave, ik veel beeldmateriaal had gezien van de Soul Society arc. Geen details of zo, maar bijvoorbeeld via de game Jump Super Stars en ander game beeldmateriaal. Dus ik had al een redelijk vermoeden van hoe het verder zou gaan ("er komen meer mensen in zwarte gewaden"). Maar ik kan me voorstellen dat mensen die meer Buffy hadden verwacht, het na deel 8 al snel wat minder leuk zouden vinden.

(Overigens had ik ook al redelijk vroeg in de Soul Society arc het gevoel dat ik eruit wilde stappen, maar ik besloot dus toen om in elk geval die arc uit te lezen ^^')

Ik ben er ook vroeg ingesprongen, maar laat genoeg om over Soul Society te weten. Die arc beviel me eigenlijk ook prima, omdat er nog behoorlijk wat gebeurt voor een typische battle-manga. Bovendien was ik toen al niet onbekend met battle-manga en Jump, dus Soul Society zelf was niet zo'n grote verrassing.

Hoe het zich daarna zou ontwikkelen was moeilijker te voorspellen, en op dit moment weet ik eigenlijk niet eens meer waarom ik Bleach nog altijd lees. Ik koop* nu al zo lang elke paar maanden het nieuwste deel, dat ik gewoon wil weten hoe het afloopt. Teleurstellend of niet, na zo'n lange rit wil je toch iets van een afsluiting. En daarnaast is het eigenlijk ook wel fijn om een betrouwbare constante te hebben. Veel van 'mijn' langlopende series wankelen op het randje van de (Engelstalige) dood. Er verschijnt bijvoorbeeld nog slechts één nieuw deel van Kaze Hikaru in het Engels en ik vermoed dat de enige reden dat ze de Engelse editie nog niet hebben stopgezet, is dat de Japanse uitgever dan gezichtsverlies zou leiden. Bleach verkoopt echter nog gewoon goed in zowel Japan als het Westen, dus nieuwe delen blijven komen totdat de serie is afgerond.

*Dit is een halve leugen. Sinds de laatste loodjes van de Arrancar arc gebruik ik altijd Archonia Punten. Ik betaal er dus eigenlijk niet voor, en ik vind dat ik best Bleach mag blijven lezen zolang ik het legaal doe en er niet voor betaal.

Aankopen met punten zijn gewoon aankopen! Ah, wat mis ik toch de tweedehands winkels in Japan, waar alles spotgoedkoop is en je ook nog eens punten spaart zodat je eens in de zoveel tijd weer iets 'gratis' kan meenemen!

Ik kan zeker begrijpen dat je het volgt omdat je het gewoon kan volgen, zeker als je al zolang ermee bezig bent. Qua lange series volg ik op dit moment eigenlijk alleen nog maar Conan en Kindaichi Shonen (hoewel dat technisch gezien in meerdere series is opgedeeld). Deze series zijn natuurlijk heel anders opgebouwd dan Bleach, maar ik zelf vind de episodaire opzet wel 'makkelijk' om in te blijven.

Met name Conan is nog altijd verrassend leuk, hoewel we volgend jaar alweer bij deel 90 van de manga komen. Is elk deel even goed? Nee, dat niet, en over het algemeen vind de losse verhalen van de afgelopen 5 jaar ook minder goed dan bijvoorbeeld rond deel 25-40, maar er is altijd wel minstens een verhaal in een deel dat ik leuk vind (meestal 3, 4 verhalen per deel) en de grotere verhalen (Zwarte Organisatie verhalen en de lange termijn arcs) zijn de afgelopen jaren wel veel spannender geworden. Ik denk dat het bestaan van de film-serie voor mij ook erg belangrijk is. Volgend jaar komt alweer de twintigste film uit (teaser trailer! Spoilers voor ZO leden t/m het Bell Tree Mystery Train verhaal!), maar ik kijk nog altijd elke april uit naar de film. Ook komt het vaak zo uit dat de 'grotere' verhalen terecht komen in het deel dat in november/december wordt uitgebracht, dus ik voel nooit echt een sleur: elke april en december wordt ik weer even heeeeeeeeeel enthousiast en zolang ik daar tussen ook nog eens een paar leuke verhalen krijg gevoed, blijf ik altijd een tevreden lezer :)

Ik vraag me af in hoeverre het aflopen van de anime 'pijnlijk' was voor de Bleach manga, eigenlijk. Het is natuurlijk best mogelijk dat het einde ooit nog geanimeerd gaat worden (zoals bij Inu Yasha), maar het zegt eigenlijk natuurlijk best wat over de positie van de serie.

De TV ratings van Naruto beginnen inmiddels in de richting van Bleach te gaan, dus ik begrijp het wel dat ze er nog niks over gaan zeggen. Filler(arcs) tussen lange arcs door werken doorgaans niet. Eigenlijk gewoon helemaal niet als zelfs een grote franchise als Naruto eronder gaat lijden

Een filler arc (als in: verhalen die niet in het origineel voorkwamen) hoeft op zich niet erg te zijn, en is naar mijn mening wel te verkiezen boven het kunstmatig uitrekken van het verhaal (zoals vroeg bij Dragon Ball gebeurde). En het gaat uiteindelijk natuurlijk om de kwaliteit van het verhaal. De Asgard arc van Saint Seiya is bijvoorbeeld heel goed bevallen bij fans en ze hebben nu, anno 2015, zelfs een spin-off serie van Saint Seiya gemaakt dat specifiek een vervolg is op de Asgard arc.

Qua planning staat dat we morgen beginnen met de tweede ronde van BMC, over de Soul Society arc, maar als we het gevoel hebben dat we genoeg over de eerste acht delen hebben gepraat, kunnen we misschien een dagje eerder beginnen? Ook omdat het over meer delen gaat en er iets meer gebeurd. En omdat ik maar Saint Seiya blijf noemen hoewel we nog niet eens echt begonnen zijn de Soul Society arc bespreking >_>

Van mij mag je :)

Ik kan later op de avond pas meeposten, maar dit moet ik even kwijt: als Kubo ooit een hot-blooded shonenmanga over een handwerkclub start, zou ik dat zeker lezen.

Kwam er uiteindelijk gister toch niet aan toe, dus we beginnen gewoon vandaag over de Soul Society Arc.

Okay, ik begin maar gewoon meteen met Saint Seiya, want dan zijn we van m'n gezeur af :P Wat lijkt de Soul Society arc van Bleach toch op de Santuary arc van Saint Seiya! En dan ik heb niet eens over dat het allebei battle manga zijn met personages met een klein aantal speciale aanvallen die tegen elkaar vechten. Seiya is natuurlijk een klassieker geweest, en het is geenszins raar dat latere manga er door zijn beinvloed.

Maar tegen de tijd dat je een arc heb waarbij de helden de basis van een organisatie moeten binnendringen met een deadline om de heldin te redden, waarbij de helden verspreid raken tijdens hun infiltratie en dus op verschillende plekken tegelijkertijd vechten, waarbij de vijandelijke organisatie bestaat uit een structuur waarbij de sterkste personen die een speciale techniek onder de knie hebben een speciale rang hebben, waarbij al deze vijanden eigenlijk onderling verschillende relaties hebben, waarbij we technieken zien als 'het nutteloos maken van de vijand's zintuigen', een techniek die meerdere keren moet raken voor een instant kill, een personages die met vergiften werkt en bijvoorbeeld vijanden die ook nog een persoonlijke vete hebben met de vijanden (bv. het doden van de meester van een van de helden) en waarbij in de achtergrond een intrige speelt van de 'echte' vijand die 1) stiekem de echte baas is geworden van de organisatie door middel van het zich voordoen als iemand anders, 2) een speciale hypnose techniek heeft en 3) binnen de organisatie stiekem ook bondgenoten heeft, tegen deze tijd vind ik toch wel dat ik een beetje aan Saint Seiya mag denken :P

En ze lopen ook nog eens vaak op trappen!

Ik had eens een keertje op internet gezocht hierover en het schijnt dat Araki (JoJo's Bizarre Adventure) in een echt gepubliceerd interview over van alles en nog wat tussendoor ook nog eens Bleach had beschreven als een dojinshi van Saint Seiya :D Anyway, dit is het grootste 'probleem' dat ik heb met deze arc, omdat alles gewoon te herkenbaar was. Dit was al niet meer 'goh, dat is een bekende trope/topos van battle manga', dit was gewoon de Sanctuary arc van Saint Seiya met andere personages.Dit is de reden dat ik halverwege had besloten om alleen maar deze arc af te lezen en daarna te stoppen met Bleach.

Okay, en nu even weg van Saint Seiya:
- Ik had er al eerder over geschreven, maar de wijze waarop Ichigo steeds maar weer nieuwe power-ups vanuit het niets haalt is best saai. Als er nou iets meer werd getoond over waarom hij nou precies sterker wordt, okay, maar nu praat hij steeds maar met zijn zwaard in zijn geest en dan wordt hij plots sterker. Zanpachi gevecht was natuurlijk het schuldig aan dit.
- Overigens had deze arc veel flashbacks en zo om de personages uit te diepen, maar na een tijdje werd de timing van die hoofdstukken wel erg voorspelbaar. Aan de ene kant nodig voor diepgang, drama en pathos, aan de andere kant rekt het de arc behoorlijk uit (en als Kubo van tevoren al had besloten wie mocht blijven, dan had hij sommige stukken misschien ook kunnen bewaren voor latere arcs.
- Heb de Japanse versie niet gelezen/gezien, maar ik kan me voorstellen dat "Yoruichi-san" beter werkte in de Japanse versie, aangezien je daar geslachtsneutralere taal hebt.
- Aan de ene kant worden wel een hoop nieuwe personages op een redelijke wijze geintroduceerd aan de lezer, aan de andere kant gaat het allemaal wel zo snel, en blijkt dat een hoop mensen ook weer niet echt van belang zijn in deze arc. Aan de ene kant goed om de lezer te lokken om verder te lezen, aan de andere kant weer iets dat alles uitrekt.
-Zijn de gevechten eigenlijk wel leuk, vroeg ik me na een tijdje af. Dit was de tweede keer dat ik de arc las, maar ik kon me echt heel weinig van de gevechten herinneren. Uiteindelijk kwamen ze eigenlijk alleen maar uit op wie sterker was en tot dat punt was het gewoon aanvallen op elkaar gooien. Vergelijk bv. gevechten in Dragon Ball (t/m Freeza of zo), waar je echt een bepaalde flow in elk gevecht hebt en je ook veel beter ziet waarom er uiteindelijk iemand wint.

Dat waren de eerste paar puntjes! Vond ik het echt slecht-slecht? Nee, maar echt verrassend is het niet te noemen en zoals al eerder gezegd, ik vind daarom de eerste arc van Bleach veel leuker dan Soul Society.

Weet je, er is één groot en belangrijk verschil tussen Bleach en Saint Seiya: als Chad een saint was geweest, was hij nuttig geweest. Eigenlijk pas hij in de Soul Society arc al niet echt meer in Bleach, omdat zijn kracht zich niet leent voor de gevechten die Kubo graag tekent. Het wordt later nog erger, maar hij doet nu eigenlijk al ontzettend weinig. Ja, het is even leuk dat hij moeiteloos naamloze soul reapers in elkaar slaat als een prototype-One-Punch-man, maar zijn eerste echte gevecht is erg snel voorbij en bovendien zo scheef als het maar kon zijn. En ja, dan krijgen we wel de opmerking dat het een probleem was geweest als Kyoraku was geraakt door die laatste aanval, maar dat betekent eigenlijk niets. Ik heb ook een probleem als ik geraakt wordt door een trein, daarom zorg ik ervoor dat ik niet geraakt wordt door treinen. Eitje.

Over gevechten gesproken, is het iemand ooit opgevallen hoe vaak Ichigo verliest? In de meeste gevallen krijgt hij wel een rematch, maar eigenlijk is hij helemaal niet zo sterk als de manga hem soms doet lijken ^_^' Ergens kan ik dat wel waarderen, maar het speelt ook een rol in Ichigo's power-upprobleem. Ichigo's potentieel is onbeperkt, dus als hij het hard genoeg wil en de kracht in hemzelf kan vinden, kan hij iedereen verslaan. Als er al regels aan zijn krachten zijn verbonden, zijn deze erg flexibel. Zijn grootste bedreiging is de innerlijke hollow, maar deze levert maar zeer zelden echt problemen op. Meestal is het gewoon Ichigo's troefkaart. Koppel daar z'n weinig creatieve vechtstijl aan en je hebt een klassiek recept voor saaie gevechten. Alleen door Ichigo regelmatig (kunstmatig) te laten verliezen, is de spanning er nog een beetje in te houden.



Pffthaha, dat is perfect :D



Wat mij dit keer opviel, is dat personages heel snel naar voornamen switchen. Van Ichigo verwacht je dat, natuurlijk, maar bij Uryu werd de vertaler het volgens mij gewoon zat om steeds 'Miss Inoue' te typen.




Ik heb meermaals gelezen dat Kubo vaak onder druk stond/staat van de redactie om zijn verteltempo aan te passen. Hij vind het zelf heel leuk om allerlei personages te bedenken, wat hij ook constant doet. Op zich is dat geen probleem, want elke shonenheld heeft interessante vrienden, rivalen en vijanden nodig, maar sommige personages bleken als heel snel populair onder de lezers en dan kwam de druk van bovenaf: dit personage is populair, geef hem/haar meer pagina's. In Soul Society valt het nog mee, maar in de delen die volgen is het soms echt erg.