In Der Gourmet wordt er twee keer negatief gedaan. Een keer omdat hij vooroordelen heeft (hij verwacht smakeloos eten voor boomknuffellaars, maar krijgt een gerecht dat hem doet denken aan thuis) en een keer omdat het hem niet aanstaat hoe de keukenhulp wordt behandeld (het eten zag er verder wel goed uit).

En in shonenmanga zie je ook slecht/teleurstellend eten, maar dat komt altijd van onbelangrijke deelnemers/koks/medestudenten. Soma is een van de weinige uitzonderingen, maar hij maakt met opzet gore experimentele zooi. Niet dat die eigenschap zo bijzonder is in manga in het algemeen. Menig vrouwelijk personage is hem voorgegaan, al zijn die zich er nooit van bewust wat ze hun vrienden aandoen wanneer ze prei met bananen serveren.

(Over godsgruwelijke eten met bananen als ingrediënten gesproken, Awful Library Books heeft een hele verzameling posts over kookboeken met recepten die niemand, en dan ook niemand nu nog als eetbaar zou zien. Zo veel gelatine! Zo veel magnetronmisbruik! ;_;)

Bij shonenmanga heb je inderdaad vaak teleurstellend eten, omdat er natuurlijk wel verschil moet zijn tussen de gerechten van de held en de competitie. Wat dat betreft blijft Jan toch wel een klassieker, met gerechten die tegelijkertijd ranzig en heerlijk klinken.

Ik kwam een tijdje geleden een leuke blog tegen waar iemand allerlei gerechten uit manga/anime/drama namaakte. Heel veel uit Yoshinaga's What Did You Eat Yesterday? bijvoorbeeld (dit is de eerste in de reeks WDYEY). Maar ook bijvoorbeeld Jan's drinkbare chili-olie. Of een anime klassieker: het bord spaghetti uit The Castle of Cagliostro.

Mijn god, dat bord spaghetti... Hoeveel gehakt ging daar wel niet in?! O_O

(Dat herinnert me eraan, ik moet straks nog naar de supermarkt om olijfolie te halen.)



Ik vraag me altijd af in hoeverre de mangaka de gerechten zelf hebben geprobeerd. Er komen soms zulke idiote technieken/ideeën aan te pas, dat het me onmogelijk lijkt om het als hobbykok zelf uit te proberen.



Ash noemde gourmetmanga niet lang geleden een beetje voyeuristisch, en nadat hij het zei, viel bij mij ook het kwartje: vaak zit je te kijken hoe iemand eet. Sterker nog, je kunt de personages van zo dichtbij bestuderen, dat je hun gedachten meekrijgt.

Dat gevoel dat ik bij Not Love vrijwel niet. Y-naga eet altijd met vrienden en je weet niet altijd wat ze denken (de meeste gedachteballonnetjes zijn van Y-Naga zelf). Tegelijkertijd is het ook niet alsof je niets van ze weet. Het is meer als... een niet heel hecht groepje vrienden waar je net aan bent voorgesteld en nu mee zit te tafelen?

oww deze deadline had ik even gemist maar aan d e volgende wil ik wel meedoen !

Van Iron Wok Jan! herinner me dat er een voedselcoordinator verbonden was aan de manga, dus de principes achter de gerechten zouden wel (enigzins) moeten kloppen. Ik had net even Chuka Ichiban! opgezocht, en daar hadden ze alleen een adviseur bij de anime genoemd.

(Terwijl ik zo in de kast zocht naar andere gourmet manga, viel m'n oog op Daisuke Terasawa's Kuitan, een gourmet detectiveserie van de maker van Mister Ajikko. Ontwapen een gijzelnemer met instant ramen! Los een moord op door middel van sushi eten!)


De volgende sessie staat al gepland: Lychee Light Club, voor de week van 12 ~ 18 oktober (18+ manga). Als je iets leuks weet, kan je in het algemene topic posten.

Volgens mij vragen veel mangaka advies van echte koks. Ik herinner mij dat in een Q&A sectie van Addicted to Curry staat dat de mangaka een curryspecialist vraagt om de verschillende curry's voor hem te bedenken (vandaar dat je aan het eind van elk hoofdstuk het recept krijgt). Ik zou het echter moeten opzoeken.



De mate waarin je kan meegenieten is een kwestie hoe Y-naga en vrienden bij je in de smaak zijn gevallen (kookgerelateerde grap 2). Bij mij was dat dus geen succes. Wel goed om te lezen dat je de manga kan waarderen.

Nu de discussieweek tot zijn eind komt wil ik jullie toch vragen om een oordeel te vellen. Vinden jullie Not Love But Delicious Food Make Me So Happy een aanrader, een afrader of iets in het midden?

Maar de sessie duurt nog tot morgen!

Met de keuzes Ja/Nee/Misschien, ga ik voor misschien. Het was dan niet precies wat ik ervan had verwacht, maar ik vond dat het wel z'n momenten had als een semi-autobiografische essay serie over een foodie-mangaka en haar vrienden. Ik zou het niet iedereen gaan aanraden, maar zeker ook niet afraden. Ik vermoed wel dat ik 't een stuk leuker had gevonden als ik meer context had over Yoshinaga (als ik bijvoorbeeld What Did You Eat Yesterday? had gelezen). Dit is dus de eerste keer dat ik iets van Yoshinaga lees, maar dit soort verhalen werken toch meestal een stuk beter als je context hebt.

Dan moet ik vandaag toch nog eens even flink doorlezen, ben misschien net op de helft. En anders dan bij andere manga ik voel toch niet al teveel aanmoediging hem in één ruk uit te lezen. Ik heb de discussie hier dan ook nog niet echt gelezen, om toch m'n eigen leeservaring niet teveel te laten beïnvloeden.

Maar om toch alvast wat bij te dragen voor het te laat is: mijn gevoel tot nu toe is vooral de vraag waarom dit überhaupt een manga is. Het visuele aspect speelt een dusdanig kleine rol dat het eerder storend is, de stijl is rommelig op het verwarrende af. We leren Y-naga ook vooral kennen door haar gedragingen, niet door wat we zien. De restaurants en de gerechten vormen hierbij meer een soort van rode draad om de verhalen over Y-naga aan elkaar te rijgen dan dat ze daadwerkelijk het onderwerp van de serie vormen. Het ontbreekt daarvoor niet alleen aan mooie plaatjes, ook de beschrijvingen zijn wel erg summier.

En meer van praktische aard: dat er bij de restaurants niet bijvoorbeeld een QR-code met link naar Google Maps staat kan ik een manga uit 2005 nog wel vergeven, en ik weet ook wel dat niet elk Japans restaurant ook nu 10 jaar later nog geen eigen website heeft. Maar het zou toch wel handig zijn geweest als bij elk restaurant tenminste de naam in kanji/kana zou zijn aangegeven plus een duidelijke foto van de gevel. Ik heb bijvoorbeeld het Chinese restaurant uit een van de eerste hoofdstukken wel weten te vinden (het bestaat nog steeds!), maar dat was nog best een puzzel. Maar desondanks is het uiteraard in beginsel wel leuk dat het om bestaande restaurants draait en deze überhaupt benoemd worden.

Ik zou Not Love aanraden, maar niet aan iedereen. Voor Yoshinaga-fans is dit natuurlijk verplichte kost. Voor mensen die gewoon een manga over eten willen, is het wat lastiger. Een van de sterke punten van Yoshinaga-manga zijn de vermakelijke maar toch realistische dialogen, maar dat betekent wel dat het eten niet op eenvoudige wijze wordt omschreven. Als lezer moet je bereid zijn om te genieten van de korte interacties met de personages (van gezwets tot aan echte inzichten), anders blijft er weinig van de manga over.

Ik ben het eens met Tamara.
De serie is een aanrader, maar niet om blindelings aan een vreemde mee te geven.
Het is geen manga over eten. Zie het als een etentje met vrienden.
Het eten zal lekker zijn, maar waar het om gaat en wat je bijblijft zijn de gesprekken die gevoerd zijn.

Het is alweer de 28ste, dus in principe is de eerste boekenclub sessie Not Love But Delicious Food Make Me So Happy nu afgelopen! Zo te zien hadden de meeste mensen er toch iets anders van verwacht, en daarna hangt het toch erg er vanaf in hoeverre je met de personages kon meeleven (of niet). Leuk dat er echte restaurants werden besproken, maar meer inzicht in hoe ze werden gekozen lijkt ook gewenst te zijn. Anyway, niet iedereen lust alles en dat geldt dus ook voor deze manga :) In elk geval bedankt aan iedereen die aan deze eerste boekenclub sessie hebben meegedaan!

De sessie is eigenlijk afgelopen, maar natuurlijk kan iedereen gewoon blijven posten over de manga als ze willen. Verder wil ik wijzen naar het algemene topic, waar je niet alleen kan meepraten over welke manga we de volgende keer doen, maar!, maar ook feedback kan geven. Zowel mensen die meededen als lurkers hebben misschien ideetjes hoe we de club leuker kunnen maken? Deze eerste keer heb ik eigenlijk alleen maar een deadline gezet, maar misschien hebben mensen behoefte een andere opzet? Laat het horen :)

En het zou leuk als iedereen ook zou doorstromen naar de tweede sessie die over twee weken begint: de Grand Guignol-getinte horrormanga Lychee Light Club.