Wat me als eerste detail opviel aan Not Love But Delicious Foods Make Me So Happy was dat het niet samenviel met mijn verwachting.
Dit is geen manga over eten, zoals ook al aangegeven hierboven, het is een manga over vrienden die samenzijn met eten als licht leitmotiv op de achtergrond.

En in dat opzicht slaagt deze titel. Het gaat niet alleen om eten. Werk doet er niet toe.
Al deze dingen zijn een aanleiding om te praten over relaties, problemen op de werkvloer en alle andere beslommeringen die je als twintiger/dertiger kunt ervaren.
En dat werkt beter wanneer je het in een omgeving doet die volledig los staat van de dingen waar je over praat.
Ik zit met zoveel onbeantwoorde vragen, wil nog meer slice-of-life momenten zien van Y-Naga en haar vrienden.
Is dat niet precies waarom het een goed geheel is? Je bent het niet beu, wilt zelfs nog meer, ook al gaat dat niet komen. De manga heeft dus de ideale lengte.

En dat zelfde principe is van toepassing op de gerechten die gepresenteerd worden. Nergens wordt diep ingegaan op het hoe en waarom van de smaakcombinaties.
Je komt niet achter het belang en gebruik van bepaalde ingrediënten binnen de Italiaanse, Franse of Koreaanse keuken.
Zoals Ash ook al aangaf, het is een foodie-manga: als je de beschrijving van de gerechten in een tweet zou doen, komt het net zo over.
Plak daar een lage kwaliteit foto bij van een leeg bord waarop nog net de laatste restjes zichtbaar zijn en dit is het eindresultaat.
De lol zit juist in het opzoeken van de restaurants, googlen naar de gerechten en kijken of je het misschien zelf thuis kunt nabootsen.
Not Love But Delicious Foods Make Me So Happy levert geen recepten. Het is je beste vriend die je zegt dat je een bepaald gerecht moet eten omdat het lekker is.
En ik zou liegen als mijn eetkeuzes de afgelopen weken niet beïnvloed zijn erdoor. Ceylon tea jelly

Licht leitmotiv trivialiseert de rol van eten wat mij betreft te ver. Middel in plaats van doel? Op die manier kan ik het wel bekijken, maar er wordt wel degelijk veel tijd besteedt aan het eten en praten over eten. Smaken worden alleen op een meer concrete, minder fantasierijke manier omschreven. Zout is zout, maar dan wel in precies de juist mate. Voor mij is dat nu verfrissend. Ik volg nu Food wars op CR. Daar zou zout niet gewoon zout zijn, daar zou een halfnaakte dame en over het strand rollen terwijl ze op dramatische wijze verkondigd dat ze niet meer weet hoe ze kan leven zonder de zilte zee op haar lippen. Zulke extravagante omschrijvingen zijn vaak de makkelijke weg: ze hoeven niet realistisch te zijn. Als het de lezer een vermakelijk beeld geeft, is dat voldoende. Op een pakkende manier een eetervaring in tekst uitdrukken is, als je het mij vraagt, moeilijker. Yoshinaga's dialogen zijn vermakelijk, omdat de eters zo veel persoonlijkheid hebben. Bovendien, aangezien dit een semi-restaurantgids is, zou het niet slim zijn om het eten onrealistisch af te beelden. Dat zou misleidend zijn tegenover de lezer. Gerechten in Food Wars zal men niet snel kunnen proeven, maar die in Not Love kun je wel opzoeken en zelf proberen :)

Misschien is dat het. De beschrijvingen zijn...eenvoudig. (is dat het juiste woord hier?) Je krijgt hebt geen poespas met 'lichte zurige smaken die vrijkomen door het 15 minuten te laten garen in een consommé van mango en cayenne', maar juist 'het smaakt fris doordat het een beetje zuur is.'
Juist dat eenvoudige zorgt ervoor dat de discussies over eten niet overheersen. Het is gewoon een van de onderwerpen die worden aangesneden, niet zozeer de hoofdmoot.
Tegelijkertijd is eten het medium waarmee alles verbonden wordt. De bouillon waar alle andere ingrediënten hun smaak aan verlenen.
Ik bedoel met leitmotiv juist dat het eten overal de basis vormt voor wat verteld wordt. Het is alleen gemakkelijk te vergeten wanneer je wordt afgeleid door die complexe harmonie die er bovenop wordt gespeeld. De soep smaakt naar de groenten die je meekookt; je vergeet snel dat het ook andersom gebeurt.

Grappig genoeg is het concept van eten delen op zich weer niet echt Japans. Terwijl de Chinese en Koreaanse keuken juist heel veel gerechten hebben die je normaliter met vele mensen deelt, is dat veel minder met Japans eten. Wat nu even bij mij opkomt zijn dan de nabe gerechten (zoals de motsunabe in een van de hoofdstukken). (kleinere gerechtjes op zich is dan wel weer iets dat je vaker in de Japanse keuken ziet).

Trouwens, je punt deed me opeens aan de stereotype Japanse toerist denken: in een tour (alles uitgepland) en een beetje van heel veel bekijken :)

De Japanse restaurants waren inderdaad ietwat in het hogere segment (dus meteen wat "authentieker"), maar op zich is het B-rank gourmet genre al heel drukbezet, dus eigenlijk niet heel raar dat Yoshinaga er niets mee deed. Hoewel, de laatste tijd heb je een paar van die B-rank restaurants die qua uitstraling naar het hogere segment proberen op te schuiven. In Kyoto woonde ik dicht bij Takayasu, waar elke dag een enorme rij (30+ mensen) voor stond. Het was vooral van binnen heel hip aangekleed en zo, en dit is in jaren van ramen restaurants bezoeken de enige zaak die ik ben tegengekomen waarin een groep vrouwen samen zat te eten (zonder mannen). Qua prijs is het ietsjes duurder dan de meeste zaken, maar de uitstraling was duidelijk gericht op een segment hoger.

Overigens is de ramen daar maar matigjes. De karaage is fantastisch though: de grootste die ik ooit ben tegengekomen (Eigen foto + tandenstoker ter vergelijking)


Dat was inderdaad erg interessant. Directe ervaring is niet per se nodig om een leuke manga te schrijven, maar toch raar. Nu herinner ik me overigens een lezing van Yusuke Kishi (horror/mystery schrijver, o.a. van Shin Sekai Yori), waarin hij het had over geweld in de amusement industrie. Tegenover een vraag uit het publiek moest Kishi toch duidelijk maken dat hij toch echt nooit iemand had gemarteld/gedood voor zijn boeken :D


Ik moet toegeven dat ik tijdens het lezen toch wel erg het gevoel had dat de losse episodes van Y-Naga wel érg los waren en dat ik me zorgen maakte over hoe het als geheel zou werken, maar met de omstandigheden rondom S-Hara werd het gelukkig toch mooi afgerond, denk ik. Ik vraag me wel af in hoeverre deze serie van tevoren was gepland. Zelf had ik misschien stiekem wel iets meer van haar werk als mangaka hebben willen zien (zoals het geruzie met de editor in een van de laatste hoofdstukken), maar goed, dat was niet het doel van de serie.


Dat laatste heb ik dus veel minder bij deze manga dan bij andere gourmet manga, juist omdat de beschrijvingen zo 'gewoontjes' blijven. Zoals je al aangeeft, er wordt meer als een foodie over smaken en zo gepraat, dan als een expert in adjectieven linguistiek, maar het nodigt niet echt uit om het zelf te proberen. Kijk naar de foto's in een menu, dan krijg ik ook niet per se zin om het na te maken. Krijg ik te horen dat X en Y belachelijk goed samenwerken en dat dat door Z komt en ik herinner me opeens dat ik dat soortgelijke ingredienten in huis heb, dan wordt het anders.


Ik vraag me af waar het extravagante oorspronkelijk vandaan komt. De Grote Klassieker Oishinbo gebruikt nog altijd grote woorden, maar dat is ook begrijpelijk gezien het niveau van de koks daar. Mr. Ajikko is de eerste/vroegste serie die bij me opkomt waarin eten beschrijven al "een beetje" de hoofdrol begint te krijgen (Waarschuwing: niet kijken op een lege maag). Ik heb volgens mij ook ooit een Japanse paper gelezen over het eigenschappen van de Japanse taal in gourmet manga (socio-linguistiek).... Even kijken of ik die nog ergens heb.

Oh, trouwens, was ik de enige die vond dat de voetnoten/uitleg van al de verschillende gerechten/ingredienten een beetje inconsistent was? Ik snap heel goed dat het een heel zwaar werk is omdat dat allemaal te doen, maar ik had soms wel van waarom hier wel een voetnoot voor en niet daarvoor...

Ik denk dat het zo'n reeks was met 6-12 hoofdstukken per jaar (in welke publicatie liep het eigenlijk? Op Wikipedia kan ik het niet vinden) en dat ze de serie daarom als een soort column heeft behandeld, wetende dat het goed mogelijk was dat de serie maar een paar nummers zou lopen.

(Ergens is het wel jaloers makend: lekker eten, er een korte manga over tekenen en betaald krijgen? Dat is een goed deal...)




Hmmm. Deze manga is meer gericht op de restaurantervaring. Delen van het restaurant worden getekend, er wordt het een en ander gezegd over de service enzovoorts.

Een betere 'zelf koken' manga is duidelijk What Did You Eat Yesterday. Daar staan praktisch hele recepten in.

Ietwat gerelateerd: die meid die soms meerdere dagen per week aan het toetjesbuffet zat en vervolgens maar wat zout likte om van het lome gevoel af te komen? Ik zit ga niet naar toetjesbuffetten, maar kan uit ervaring zeggen dat het werkt. Thuis aten we altijd zoutarm vanwege m'n grootouders en ik heb nog steeds de neiging mijn eten vooral smaak te geven met kruiden en specerijen. Het gevolg is dat ik soms te weinig zout binnenkrijg, en, nou ja, het advies van de toetjesfreak was bruikbaar.



Het zal wel langzaam gegroeid zijn, toch? De grote vraag is wat de grootste invloeden waren.

Dit onderwerp is een goede herinnering aan de beperktheid van het Engelstalige manga-aanbod... Hier is echt niet genoeg uit om het taalgebruik te analyseren en een paper te schrijven...



O ja, het zijn vooral de Japanse gerechten die een beetje uitleg krijgen, toch? Maar zo te zien geldt het niet voor alle gerechten en ingrediënten. Vreemd.

Even opgezocht: de manga liep in Manga Erotics F (2003 maart nummer ~ 2005 maart). De droge, maar juiste beschrijving van deze site is wel grappig: gourmet essays die misschien fictie zijn, maar misschien ook non-fictie.


Nee, dat snap ik, maar daarom is het ook het soort manga dat ik zelf nooit zou gebruiken als inspiratie voor in de keuken. Oh, en dit is een leuke blog die ik heb gevonden: iemand heeft al die restaurants in de manga opgezocht! De links staan onderaan per hoofdstuk, en deze blogger heeft gelukkig wel op tijd foto's weten te maken van al dat lekkers ;)


Ik heb zelf ook papers/scripties geschreven over taalgebruik in manga/games en de (Engelse) vertalingen ervan (dialecten en andere stereotype "spreekstijlen"), maar verder is er weinig te vinden in Engels, handjevol misschien (tenminste, dat was zo toen ik m'n scriptie erover schreef). In het Japans is het al een stuk beter. Academische pro-tip: iedereen die iets over spreekpatronen in manga wil doen MOET Kinsui's boeken lezen. En die van Yukari Tanaka. De rest is allemaal daarop gebouwd.

Maar taalgebruik in gourmet manga is weer een stap verder. Ik kan me trouwens echt niet meer herinneren waar ik het gelezen had. Misschien toch in een van die boeken ge-edit door Kinsui...


Yep. Ik houd bijvoorbeeld heel erg van mentaiko, maar ik kan me niet voorstellen dat je mentaiko zonder voetnoot kan vermelden in een Engelstalige vertaling...

Goed om te lezen dat jullie Not Love But Delicious Foods Make Me So Happy! kunnen waarderen, maar mijn reactie op deze manga is toch wat flauwtjes (kookgerelateerde woordgrap).

Ligt het aan mij of komt deze manga over als een verkapte reclame voor een handvol kleine restaurants in Tokyo? Nooit wordt er iets besteld wat minder lekker is of niet in de smaak valt van iemand. Wellicht is komt dat omdat F-naga alle restaurants van tevoren heeft getest, maar zelfs dan verschillen smaken. Een hoofdstuk waarin er tussen de vrienden een discussie over het eten was losgebarsten zou tenminste de gesprekken interessanter maken.

Zoals jullie al hebben aangegeven zijn de afbeeldingen van het eten niet bepaald gedetailleerd. Als ik de manga lees kan ik het eten niet ruiken of proeven, dus moet ik maar opmaken uit de gesprekken dat het lekker is. Andere manga over eten doen tenminste hun best om het eten er zo lekker mogelijk te laten uitzien; in deze manga moet ik dat maar van F-naga en cohorten aannemen.

Ik mis tot slot meer ontwikkeling of diepte van de personages. Twee momenten vond ik er wel bovenuit steken. Ten eerste het einde van het etentje met de homoseksuele A-Dou in hoofdstuk 4. Het tweede moment was de kleine verhaallijn van hoofdstuk 11 tot en met 13 waarin S-Hara een andere baan kreeg en ging verhuizen. Helaas wordt er niet op deze momenten voortgebouwd. Wellicht komt dit omdat Not Love But Delicious Foods Make Me So Happy! eerder een slice of life manga is dan een drama. Ik mis toch wel een 'hook' om me te laten meeleven met de personages.

Maar misschien ligt deze manga mij niet omdat ik een voorkeur heb voor shonen stijl kookmanga a la Yakitate Japan of Addicted to Curry en minder voor slice of life manga. Ik heb ook het gevoel dat ik niet echt de doelgroep ben van deze manga, namelijk vrouwelijke foodies van eind twintig of begin dertig.

En voor een mangaka laat F-naga het in deze manga wel breed hangen. Ze besteedt gemiddeld € 50 per maaltijd in alle restaurants. Ik dacht dat het salaris van mangaka vrij karig is. Nooit gedacht dat er zoveel geld zou zitten in het tekenen van yaoi manga.

Maar het is een beetje de norm, toch? In manga over eten zijn mensen vrijwel altijd enthousiast over eten.

In het algemeen heb ik een beetje het idee dat het bij de cultuur hoort: als je niets positiefs te zeggen hebt, houd je je mond. Ik meen me ook zoiets te herinneren van vertaalde gamerecensies uit Famitsu: ook bij de lagere scores ligt de nadruk op het positieve. (Dat het lijntje tussen Famitsu en gamebedrijven heel kort is naar westerse standaards, helpt vast ook niet.) Ik denk dan ook dat het problematisch zou zijn voor Manga Erotics F als Yoshinaga negatieve dingen zou zeggen over de restaurants die worden besproken. De bedrijven zouden zich aangevallen voelen.




Het valt mee. Ongeveer de helft van de restaurants zit meer in de 2500-3500 yen-prijsklasse. Bovendien kan het best zijn dat ze de kosten (deels) kan declareren :)

(De dure restaurants zijn vooral de luxere Japanese restaurants, een bekend Frans restaurant en de plaatsen waar belachelijk veel vlees/vis wordt gegeten. Dat doet me er trouwens aan denken: ik ben vegetariër, dus ik zal veel van de gerechten nooit eten (heb ik ook geen behoefte aan), maar het is wel leuk om erover te lezen. Die mensen genieten, en dat moet gewoon kunnen, toch? Nou ja, tenzij er dierenleed aan te pas komt. Sommige gerechten in Iron Wok Jan...)

Wat betreft haar echte inkomsten... Moeilijk te zeggen. Ze is wel een van de grotere namen binnen haar gebied en ze lijkt constant ergens voor te tekenen (ook niet-BL), maar er zijn zoveel factoren. De prijs per pagina verschilt natuurlijk per blad (ik las eens dat dit erg kan verschillen: 6000-12000 yen), maar afhankelijk van de titel kan er net zo veel of (veel) meer binnengehaald worden met royalties uit tankobon-verkopen. Andere factoren zijn het aantal assistenten (en het aantal uren dat ze draaien), werkruimte (wordt die apart gehuurd of werkt ze vanuit huis? locatie?)...

Ik ben het geheel met je post eens. Ik ben nog niet helemaal klaar met lezen, maar tot nu toe haal ik er ook weinig plezier uit. Elk hoofdstuk lijkt zo op elkaar. 'Oh, het is echt lekker, dit en dat maakt het lekker zoet'. Volgende hoofdstuk: 'Het is zo lekker! De combinatie van dit en dat zorgt er voor dat het zout smaakt!'. Het scheelt misschien ook dat ik de veel gerechten die worden besteld, niet ken en tijdens het lezen heb ik geen zin om het googlen. Ik zie dus de naam van het gerecht en een (klein) plaatje maar verder zegt het me niks dus kan ik moeilijker meeleven (is dat het juiste woord?) met het verhaal.

De tekenstijl is verder aangenaam om naar te kijken en het is een leuk idee maar voor mij is het gewoon niet echt mijn smaak. Maar goed, daarom is deze club er ook, toch? Om een keer wat anders te lezen dan je gewend bent.

Hoogstwaarschijnlijk betreft het ook een voorselectie van restaurants. De kans is redelijk groot dat ze ook op plekken heeft gegeten waar het aanzienlijk minder te pruimen was. Daar ga je alleen niet mee aankomen als je een soort 'greatest hits' manga samenstelt. Voor mijn gevoel hoort dit ook geen complete restaurantgids te zijn, dat laat je maar aan Michelin over, het is in feite een subjectieve lijst met aanraders volgens Yoshinaga.

Mijn indruk was dat het gewoon allemaal zaken waren die Yoshinaga sowieso al bezocht (onafhankelijk van de serie). Als je naar de kaartjes kijkt zie je ook dat de meeste zaken aan de westzijde van Tokyo zitten (Ikebukero ~ Shinjuku), wat waarschijnlijk het gebied is waar ze woont. Ik denk dat het woord "restaurantgids" teveel intentie bevat. Restaurants (eten) zijn de rode lijn waarmee Yoshinaga al die losse episodes over Y-naga aan elkaar bindt, en dan is het niet raar dat ze restaurants kiest die ze 1) kent en 2) lekker vindt.

Qua personages had ze inderdaad misschien meer diversiteit in voorkeur kunnen brengen (zoals die jongen die alles gewoon doorslikt), maar ik denk dat de doel van de serie toch meer gericht was op het delen van de vreugde van eten, en daar wilde ze waarschijnlijk ook op concentreren.

Overigens vind ik wel interessant dat op Japanse sites het boekje vaak wordt geclassificeerd als een essay-verzameling. Ik denk dat ik halverwege het boekje, toen ik doorhad dat het geen Stereotype Gourmet Manga was, de hoofdstukken zo ben ga lezen. Een serie essays over het leven van een foodie-mangaka in haar twintiger jaren. Zo vond ik de stukken die gingen over het "probleemstuk" trouwen behoorlijk Japans. We kennen allemaal de verhalen over de oude kerstcake en zo en hoewel het tegenwoordig wel minder is, is het toch interessant om te zien dat de wens om te willen trouwens ergens ingebakken is.


Famitsu staat echt apart van de kwestie of kritiek uiten past in de cultuur of niet. Ik heb het een tijdje gevolgd (omdat ik per se al het nieuws over Professor Layton VS Ace Attorney wilde volgen), maar het is eigenlijk een veredeld reclameblad voor de grote bedrijven (vandaar al het "exclusieve" nieuws). Er zijn een paar leuke columns, maar de reviews zijn echt twee zinnen die bijna net zo goed op de kaft van de game zelf hadden kunnen staan... Hetzelfde met al die grote games bladen eigenlijk (Nintendo Dream en zo).

Ik vraag me af in hoeverre het openlijk kritiseren van restaurants de afgelopen jaren is veranderd. De serie liep dus van 2003~2005, maar restaurant review sites zijn toch wel wat nieuwer volgens mij (of ze waren toentertijd in elk geval niet zo veel gebruikt), dus het openlijk bekritiseren in grote media was misschien minder gebruikelijk dan nu. Toen, maar ook nu komen mensen niet als de prijs/smaak verhouding scheef is, maar vroeger verspreidde die informatie natuurlijk veel minder snel. Maar nu geef je iets 1 ster en zeg je dat het niet te vreten was (voor mensen die naar Japan gaan: Tabelog is je grote vriend).


Ik herinner me dat een studiegenote waar ik samen mee naar Tokyo was gegaan best veel moeite had met 'gewoon' uit eten gaan, omdat er (relatief) weinig aanbod was voor vegetariërs. Het was toch altijd wel even goed zoeken voor we iets goeds hadden.

Overigens lopen de rillingen me over de rug als ik weer denk aan het enige volledig vegetarische restaurant waar ik ooit ben geweest (in Kyoto). Als iets is wat ik dan ook echt niet lekker vind, dan is het wel tofu, maar goed, met iedereen al binnen en klaar met bestellingen kan je ook moeilijk later moeilijk gaan doen, dus al die tofu gyoza's met tofu mayonaise en weet-ik-het tofu dingen in m'n mond gestopt. De enige andere in de groep die wist dat ik geen tofu at, besefte dat ook halverwege het eten, en gaf me toen een glimlach ^_~'


Hmm, dat is inderdaad iets waar ik zelf niet aan heb gedacht. Ik zei al iets over de inconsistente voetnoten, maar in principe kende ik alle gerechten al, of ik wist ongeveer wat het was. Maar ik kan me inderdaad voorstellen dat random namen zonder duidelijke illustraties echt smakelijk werken. Anyway, je kan op deze blog in elk geval foto's zien van de gerechten van alle restaurants die in de manga worden genoemd (links onderaan, per hoofdstuk gesorteerd).

Ik las laatst ergens dat vegetarische restaurants nu wel in opkomst zijn in de grote steden, maar dat deze vooral gericht zijn op toeristen. De interesse van de plaatselijke bevolking zou minder zijn, omdat men thuis al vrij veel groente gerechten eet (als bijgerechtjes en dergelijke) en dat het uit eten gaan daarom al snel draait om vlees, vlees en nog eens vlees (of goede vis).

Ik vraag me af in hoeverre imago een rol speel(de) in het maatschappelijke bewustzijn omtrent vegetarisch eten. Want er is een behoorlijk rijke vegetarische keuken voor Boeddhistische monniken (zgn. shojin ryori), misschien heeft dat lang een puur vegetarische keuken weggehouden van de "gewone" keukens?

(In dezelfde zin dat rundvlees ook tot relatief kort geleden eigenlijk niet werd gegeten in Japan (Pas zo'n 100~150 jaar? uit m'n hoofd), maar dat het via de invloed van het Westen (en de Japanse elite) wel werd gegeten en daarmee een soort statussymbool werd)

Enthousiast zijn over eten is niet hetzelfde als klakkeloos al het eten aanprijzen. Zelfs in andere manga over eten wordt er wel eens een misbaksel gekookt of worden afwijkende meningen over eten gegeven. De mensen zijn even enthousiast, maar hebben wel een eigen smaak en mening.



Daar heb je wel een punt. Het is in de Japanse cultuur not done om een negatieve mening over iets te uiten. Daar is wel ruimte voor in een medium als anime of manga, maar niet als het om echte restaurants of bedrijven gaat. Maar voor hetzelfde geld hadden F-naga en cohorten ook naar de MacDonald's kunnen gaan om de Big Mac aan te prijzen.



Ik vind het vrij lastig om de vreugde van eten met de personages te delen, met name omdat ik naast F-naga en S-hara geen van de andere personages echt goed ken en niet weet hoe de groep vrienden in elkaar steekt. Ik constateer dat de personages het eten lekker vinden, maar waarom zou het mij als lezer iets aan gaan. Het is alsof ik in een restaurant naar een groep mensen zit te kijken die erg van hun eten geniet, maar die ik niet ken.

Gebeurt dat zo vaak eigenlijk? Ik zat even te denken over de gourmet manga die ik ken, maar ik kon me niet zo een-twee-drie een voorbeeld bedenken. Als je competitieve manga zoals Iron Wok Jan! buiten beschouwing houdt (en natuurlijk telt Oshinbo's Kaibara ook niet mee :P) en kijkt naar andere gourmet manga zoals Not Love But Delicious Foods Make Me So Happy (met echte restaurants), dan kan ik ook ook zo goed als alleen lof herinneren. Ik denk bijvoorbeeld aan Kodoku no Gourmet of Ramen Daisuki Koizumi-san (de laatste noemt de restaurants dan niet bij naam, maar iedere ramen-eter herkent de ketens wel). Maar goed, ik heb niet zoveel gourmet manga met echte restaurants gelezen. Je ziet vaker een Wacdnalds ^^