Black Jack is in ieder geval opgepakt door Crunchy, maar die airt op zaterdag om 7 uur 's ochtends

Enfin, nieuwe series.

Noragami Aragoto

Ik vond het eerste seizoen van deze 'werkloze god gaat demonen bestrijden'-serie nog best goed te pruimen, bijna twee jaar geleden. Het had wat ruwe plekken, maar de personages bleven leuk om te volgen en de wereld die ze wisten op te zetten was ook interessant.

Het had ook een open einde, met genoeg ruimte voor meer. Dat is dus wat we hier krijgen, aangezien dit vervolg zich focust op een van de grote vragen uit het origineel: wat heeft hoofdpersoon Yato precies gedaan om te zorgen dat oorlogsgod Bishamon zo'n vete tegen hem heeft? We kregen al een grof idee in de eerste serie, maar de tweede gaat dat dus uitwerken en zal draaien om dat conflict. Wel, kom maar op. Het was namelijk goed om de personages weer te zien en nu ze hun bagage in het eerste seizoen hebben verholpen zal het interessant zijn om de verbeterde samenwerking tussen ons trio te volgen.

De eerste serie die ik gegarandeerd volg, dus.

Heavy Object

Wauw. Het is een tijdje geleden dat ik zulk onnatuurlijk geschreven dialogen ben tegengekomen. Deze serie begint namelijk met een infodump over nieuwe massavernietigingswapens die de wereld in hun greep houden (een soort bolvormige tanks genaamd Objects, wat een slappe naam) maar gaat dan vrolijk door met infodumpen in alles wat de personages zeggen. Dus krijgen we eerst 'zeg, wat is de staat van ons leger en de politieke situatie nu' naar 'wat is jouw achtergrond ook alweer, dit is de mijne' naar 'oh ja, herinner je je nog wat voor machine ik bestuur en de precieze vaardigheden' en ga zo maar door. Heavy Object, laat ik je een beetje advies geven...

SHOW, DON'T TELL!

Het helpt ook niet dat er geen enkel leuk idee zit tussen alle onzin waar ze over blèren. Het hele idee van die tanks is ook lame en de rest van de tijd wordt opgevuld met random fanservice-perikelen, op de domste manier mogelijk. Zo raakt de vrouwelijke bestuurder van de robot bekneld in riemen, maar moet de hoofdrolspeler haar borsten aanraken om haar te bevrijden en dat durft hij niet. Hilarisch ja. Laten we hopen dat hij nooit CPR hoeft te geven, dat gaat een lijk opleveren. Oh, en dan gooit de show je op het eind ook opeens in een of ander gevecht zonder context.

Ik ga er maar vanuit dat de hoofdrolspelers allemaal in puin zijn geschoten en het einde verhaal is. Tabee.

Hackadoll the Animation

Een short gebaseerd op een nieuws-app. Oh, wat een tijden leven we toch in...

In de serie komen de bots achter de app blijkbaar tot leven en gaan ze zo'n otaku-meisje lastigvallen. Iets dat ik met een stenen gezicht zat te kijken, terwijl de serie toch echt grappig probeerde te wezen (op een hyperactieve manier). Dat zegt al genoeg lijkt me. Gaap.

Miss Monochrome: The Animation S3

Vraagje! Waarom beëindig je een serie als je volgend seizoen al de sequel laat draaien? Iets misgegaan in de planning ofzo? Want het is niet of de serie doorloopt ofzo; in de eerste aflevering zit keurig weer een introductierondje voor de cast.

Enfin, ik heb eigenlijk wel genoeg van de avonturen van deze falende robot-idol na het vorige seizoen. De langere speelduur van de serie werkte alleen maar in diens nadeel, en topniveau was de serie sowieso al niet. Ik heb geen zin om me weer acht minuten lang per week te moeten vervelen, dus dit derde seizoen laat ik vrolijk varen.

Nou, dat klinkt allemaal veelbelovend
(nou ja, Noragami Aragoto dan wel, maar daar heb ik de eerste serie nog niet van gezien)

Heb me nog maar wel even aan Miss Monochrome gewaagd, maar het wordt inderdaad alleen maar steeds vervelender. En inderdaad vreemd hoe ze dit als een losse serie presenteren, terwijl ze niet eens de moeite hebben genomen even een nieuwe OP en ED te verzinnen.

Ach ja, je moet maar zo denken; de beste serie van vorig seizoen startte ook pas op de negende dag.

Kagewani

Deze serie draait om een professor die kaiiju onderzoekt; in dit geval een gigantisch monster dat in een afgelegen bos leeft. We zien het beest als eerst als een stel filmmakers er een nep-documentaire over wil maken, maar per ongeluk het echte ding vinden. De Indominus Rex (serieus, de hele introductie lijkt zo uit Jurassic Park te komen) maakt uiteraard gehakt van ze, en dus is het aan de professor om dat beest te grazen te nemen.

En dat is eigenlijk best een toffe opzet...als het geen gammel geanimeerde short zou zijn. Het is namelijk moeilijk om echte spanning te voelen als elk personage hilarisch door het beeld wiebelt. Ugh, de vergooide potentie...

Da's waar, maar toch gingen daar nog wel een hoop heel aardige series aan vooraf. Zo terugkijkend was het zomerseizoen eigenlijk zo beroerd nog niet.

Kagewani ook snel even gekeken, en mij bevalt het juist eigenlijk wel. Het doet me wel zowel qua stijl als sfeer wel denken aan Yami Shibai, niet geheel toevallig van dezelfde regisseur. Vooralsnog interessant genoeg om toch te blijven volgen.

En Hackadoll, tsja. Ik moet zeggen, deze eerste aflevering slaagt in één opzicht met vlag en wimpel: de irritatie van dat otaku-meisje wordt perfect overgebracht op de kijker. Ook ik zou die drie Hackadolls reeds na die paar minuten al een langzame, pijnlijke dood toewensen...

Young Black Jack
Kuro Hazama is een weirdo. Op een bankje in de zon voert hij met zijn handen in de lucht een denkbeeldige operatie uit. Wanneer er na een botsing met een bus en een trein veel gewonden binnenkomen in het plaatselijke ziekenhuis, wordt met moeite gezocht naar extra dokters om te helpen. Kuro legt zijn denkbeeldige scalpel neer en ruilt deze om voor een echte, en weet met succes twee verloren ledematen aan een jongetje te hechten, daar waar anderen deze procedure onmogelijk achtten.

Het enige dat ik van Black Jack weet is dat het een manga van de beroemde Osamu Tezuka is. Wat Black Jack zo bijzonder maakt, is dat Tezuka de kennis uit zijn medische opleiding heeft gebruikt, wat het zeer realistisch maakt. Ik weet niet of het echt mogelijk is om verloren ledematen opnieuw te binden, maar ik geloofde in deze aflevering. Kuro is extreem gedreven en ik vraag me af waarom. Gezien het feit dat zijn lichaam geheel is bedekt met littekens, is duidelijk dat hem iets ergs is overkomen. Volgende week komt hij voor een dilemma te staan en ik proef de sfeer uit Monster, waarin de hoofdpersoon ook te maken krijgt met collega's wiens eigenbelang voorrang krijgt op het redden van levens.

Oeh, Young Black Jack moet ik zeker gaan kijken, al vraag ik me wel af of het iets gaat toevoegen aan de franchise. Het langzaam bij elkaar puzzelen van Black Jack's verleden was juist iets wat zo leuk was aan de originele serie, waar je om de zoveel tijd verhalen had die te maken hadden met Kuroo's verleden. En de anime Black Jack 21 was een serie die juist heel veel op dat soort verhalen focuste, IIRC.

(Ik zie al wel dat ik moet gaan wennen aan een Black Jack wiens stem niet door Otsuka is gedaan!)

Oh yay, daar komen de magische schoolseries ook weer...

Chivalry of a Failed Knight

Is een synopsis van dit soort series eigenlijk wel nodig op dit punt? Ik kan net zo goed de cliché's opnoemen, het is toch maar een verbind-de-puntjes gebeuren na daar een lijstje van te maken. Oftewel:

-het speelt zich af op een magische school
-hoofdpersoon banjert een kamer binnen waar een jongedame (een tsundere, uiteraard) zich zit om te kleden
-hoofdpersoon is de slechtste/nieuw maar weet door hard te werken de sterkste te verslaan
-hoofdpersoon wil tournament winnen
-hele trits aan domme halfslachtige semi-Engelse termen om de magie te beschrijven

Dat kunnen praktisch duizend verschillende series zijn, en dat zegt dus ook al genoeg over deze. Elk seizoen heb je ze weer namelijk, en ze behoren grotendeels tot het absolute bodemmateriaal van wat anime te bieden heeft. Skipperino, zoals gewoonlijk.

Edit:

The Asterisk War

Serieus? Dit is de tweede magische school-serie dit seizoen, en, wel...het heeft alle elementen hierboven, letterlijk allemaal, ook in diens opzet verwerkt. Compleet met weer een tsundere prinses! Allemachtig.

Deze serie is technisch gezien wel iets beter dan de vorige; de productiewaarden zijn hoger, het plot verloopt iets minder hakkelig en de personages komen zowaar nog wat tot leven. Toch, het lijkt me niet dat deze ook maar enigzins een eigen smoel op zal weten te bouwen. Ik durf te wedden dat als ik het zou kijken dat ik 90% van het plot kan voorspellen na de tweede aflevering.

Ja, ik heb hier geen zin in.

Owarimonogatari

Gelukkig is hier dan de nieuwe Monogatari serie om die vieze smaak weg te spoelen. Eentje die draait om de laatste boeken in de reeks, waar de situatie steeds duisterder wordt nadat Ougi Oshino zijn leven begint te manipuleren.

Deze eerste aflevering (of special, want het is drie kwartier) draait dan dus ook weer om haar, als ze hem een klaslokaal intrekt dat hij niet kan verlaten. Zo krijgen we ditmaal een mysterie-verhaal op ons bord, over iets dat zich vroeger hier heeft afgespeeld. Het is geen Rokka no Yuusha, maar het is wel vermakelijk en de animatie en vertelstijl blijft zo weird als altijd. En het echte punt van deze ep (naast karakterontwikkeling van Araragi) is om een nieuw personage te introduceren, die wel een belangrijke rol zal spelen in toekomstige arcs (en het is de eerste keer dat de cast weer groter wordt, de laatste tijd slonk die enkel).

Ik zit er alweer voor klaar, in ieder geval.

Series die ik automatisch skip zijn overigens weer de kinderseries (Zombie Neko, Kamisama Minarai, Itoshi no Muco), sequels (K: Return of Kings, Soukyuu no Fafner, Kindaichi Shounen) en bagger (Diabolik Lovers).

Young Black Jack
Ik kende het personage eigenlijk alleen van mijn bezoek aan het Tezuka Osamu Museum bij Osaka, maar verder geen idee waar het verder om draaide. Dit was dan toch meteen een mooie introductie. Het titelpersonage weet in ieder geval te intrigeren door zowel zijn gedrag als uiterlijk, van de overige personages is het nog wel even afwachten. Het ziet er ook allemaal goed gemaakt uit, en de medische handelingen komen op mij als leek geloofwaardig genoeg over. Het enige wat me stoorde was het grote ongeluk aan het begin: als je merkt dat je vast staat op een overweg en er komt een trein aan, dan maak je toch dat je weg komt? Ik heb zelf ooit een auto op een overweg afgeschreven, uiteraard probeer je die dan tegen beter weten in weg te krijgen, maar zo gauw de trein eraan komt zoek je echt wel een veilig heenkomen...

Wat betreft de gelijkenissen met Monster: Urasawa Naoki heeft er nooit een geheim van gemaakt dat Tezuka Osamu een grote inspiratiebron voor hem is geweest, iets wat uiteraard ook blijkt uit zijn Pluto.

Voor de rest was ik in mijn onwetendheid nog wel aan Itoshi no Muco begonnen, maar al na een paar minuten had ik daar de fast forward-knop gevonden. Al zat er dan tegen het einde wel weer een geslaagde grap: alle foto's die Muco's baasje van hem maakt zijn superschattig, alle foto's gemaakt door een ander mislukken. Maar al met al was het een 12 minuten short die maximaal misschien 4 minuten had hoeven duren. Of het overigens een echte kinderserie is? De manga waarop het gebaseerd is staat toch echt te boek als seinen...

Nu wel een beetje irritant: de overige nieuwe series zijn dus duidelijk totaal niet de moeite van het kijken waard, en de positief ontvangen series zijn steeds vervolgen waarvan ik de eerdere reeksen nog niet gezien heb. Op deze manier blijft m'n kijklijst wel lekker kort...

Utawarerumono: Itsuwari no Kamen

Man, die titel brengt herinneringen terug. Ik heb de eerste serie bijna tien jaar geleden gezien, toen het de verrassing van het seizoen bleek en al snel het hele forum waar ik toen op zat verslingerd raakte aan de fantasy-serie. En nu is er dus eindelijk een vervolg, gebaseerd op een recentelijk uitgekomen game.

Als moet de term 'vervolg' redelijk losjes gebruikt worden. Het speelt zich nog steeds af in dezelfde wereld, maar het heeft een compleet nieuwe cast, het speelt in een ander land (een aantal jaar later, gezien hoe de personages spreken) en terugharken naar het origineel wordt beperkt tot wat verwijzingen. De vorige serie hoeft dus niet gezien te worden om deze te kijken.

Het begin van het plot komt wel redelijk overeen, waarschijnlijk met opzet: onze menselijke hoofdrolspeler wordt ook hier op een dag wakker met geheugenverlies, waarna een meisje met dierlijke kenmerken (in dit geval een kat ipv een vos) hem redt. De twee besluiten samen op pad te gaan, leren de mensen om hen heen (en elkaar) kennen en vroeg of laat zal hij wel het dorp moeten beschermen tegen monsters, gezien het eind van de aflevering. De eerste ep neemt de tijd om dat plot op te zetten, maar de expositie voelt er ook niet geforceerd door en we krijgen als een aardig basisidee van de persoonlijkheden van ons hoofdduo. Hun wereld zit ook vol pittoreske omgevingen en de muziek is erg sfeervol.

En aangezien deze hele reeks gebaseerd is op games die een combinatie van visual novels en strategische RPG's zijn (ik heb zelf Tears to Tiara II van hen gespeeld eerder dit jaar), zal het duo waarschijnlijk al snel genoeg in oorlogen en dergelijke belanden. Het staat ook al vast dat het 25 episodes worden (dus gerushed zal het waarschijnlijk niet worden), dus ik ga hier lekker voor zitten. Er is een kans dat dit uitgroeit tot de beste fantasy-serie dit seizoen, dus mijn interesse hebben ze.

Eh, seinen of niet, ik heb het vijf minuten volgehouden en het enige wat ik zag was een hond die een beetje schattig ging zitten doen. Het was niveautje Teletubbies wat dat betreft. Als ik een hond achter zijn eigen staart aan wil zien gaan, dan kijk ik wel naar het brie-stelende geval naast me.

Edit:

Attack on Titan: Junior High

Het is nog even wachten tot het volgende seizoen van Attack on Titan, dus in de tussentijd krijgen we...dit. Een spin-off met de hoofdpersonen als kinderen (compleet met chibi-vorm) die ruzie krijgen met de reuzen rond hun school (omdat die hun lunch jatten).

Verder valt er hier eigenlijk weinig over te zeggen. Het is gewoon het soort uitmelkerij dat je krijgt bij zo'n populaire serie, en deze slappe spinoff weet totaal niet boeiend te zijn. Het helpt ook niet dat de meeste grappen rechtstreeks uit de hoofdserie zijn gehaald - kun je net zo goed die herkijken.

Ik wacht wel op het echte vervolg.

Young Black Jack

Het enige wat ik van Black Jack weet is dat het een klassieker is over een onderwereld-dokter (of iets in die trant), zelf heb ik er nog nooit wat van gezien of gelezen. Een prequel is dan een logische manier om te beginnen, daar hoef ik de hoofdserie tenminste niet voor te kennen.

En als medisch drama werkt deze eerste aflevering, in ieder geval. We krijgen een gevoel voor wat er op het spel staat, we zien de werkwijze van ons titelpersonage en de spanning wordt erin gehouden als hij de operatie uitvoert. Het ziet er ook allemaal nogal realistisch uit (inclusief alle voorbereidingen wat betreft hygiëne en dergelijke) waardoor het geloofwaardig blijft.

Over andere delen van de serie ben ik wel wat minder te spreken. Zo is het allesbehalve subtiel: conflicten worden nogal zwart en wit weergegeven, de symboliek ligt er wel heel dicht bovenop en Black Jack zelve komt soms nogal over als een emo die half gaat zitten opscheppen van hoe gekweld hij wel niet is.

Dus ja, ik ben er nog niet helemaal zeker van. Eerste serie met een drie-episode regel dus.

Attack on Titan: Junior High
Ik begrijp anime soms niet. Met een hit als Attack on Titan, waarom maak je daar niet razendsnel een 'normaal' vervolg op? Als de manga niet genoeg verhaal biedt, dan ga je toch gewoon een eigen richting in? Helaas moeten we het doen met live-actionfilms en deze parodie die nergens grappig is. Ik wil dolgraag meer Attack on Titan, maar niet dit.

Utawarerumono: Itsuwari no Kamen
Dit is de eerste keer dat ik van deze serie hoor. Inderdaad is het goed te volgen zonder enige kennis, maar het missen van de verwijzingen zorgt er wel voor dat deze aflevering vrij gewoontjes is. Een jongeman met amnesia wordt gered van een enorm insect door een meisje met kattenoren en een staart. Ze besluit hem mee te nemen en in deze aflevering proberen ze een rol voor hem te vinden in het dorp. Ik kan niet zeggen dat ik uitkijk naar de volgende aflevering, maar de serie doet vooralsnog ook weinig verkeerd afgezien van wat flauwe grappen. Ik verwacht meer verhaal in de komende afleveringen.

Attack on Titan: Junior High
Het is makkelijk scoren, het is niet hilarisch, maar toch net voldoende om bij vlagen een glimlach op m'n gezicht te krijgen. Bij gebrek aan beter...

Ergens ben ik juist wel blij dat ze dat juist niet doen. En ik schat dat daarover ook wel het een en ander contractueel vastgelegd zal zijn. Echter, de manga heeft inmiddels qua verhaal toch wel dusdanige stappen gezet dat een vervolg nu toch makkelijk moet kunnen. Sterker nog: ik kan me al haast niet voorstellen dat ze het verhaal tot nu toe in één 2-cour serie gaan proppen. Dus waarom het zo lang duurt...

Ik zie het seinen-gehalte ook niet hoor. Maar wellicht dat we in de volgende aflevering verrast gaan worden met de duistere, perverse kant van Muco

Mobile Suit Gundam: Iron-Blooded Orphans

En daar is de nieuwe Gundam serie. Een franchise waar ik eigenlijk nooit wat mee heb gehad - het zijn doorgaans precies het soort mech-anime die me niet kunnen interesseren. Aan de andere kant, er zit nog een redelijke variatie in de series, dus vroeg of laat moet er wel eentje tussen zitten die ik wel blijf kijken (spin-off Gundam Build Fighters niet meegeteld). Of deze dat is? Hmm, dat is te vroeg om te zeggen.

Het verhaal start met een groep wilde jonge soldaten, die enkel als kanonnenvoer dienen als het aan hun superieuren ligt. Onze twee hoofdpersonen, jeugdvrienden die allebei wezen zijn, leiden hun eigen regiment en krijgen als opdracht een prinses te beschermen. Zij is de leider van een of andere factie (de termen vliegen je om de oren) in de strijd tussen de aarde en Mars, en een andere groep hoge piefen wil haar dood hebben. Dus voeren de badguys een aanval uit op haar en de soldaten, die al snel in het nauw gedreven worden. Tot uiteraard blijkt dat ze zelf nog een grote mech achter de hand hebben, die de badguys tot moest stampt.

Ik krijg er Aldnoah Zero flashbacks van, om eerlijk te zijn, hoe zeer ik die serie ook wil vergeten. Desondanks doet de serie nog weinig verkeerd op het moment. De personages hebben wellicht nog wat potentie, de actie wordt goed in beeld gebracht en ze weten het 'alles hier is shit en we zijn de underdogs in de hele strijd' sfeertje redelijk over te brengen. Het is niet zo oersaai als Reconguista, in ieder geval. Aan de andere kant, heel bijzonder is het ook weer niet en het is dus nog maar de vraag hoe lang het mijn interesse weet vast te houden. Ik geef het nog een paar afleveringen, als het plot dan nog geen interessante kant op is gegaan zal deze het waarschijnlijk niet halen. Maar we zullen zien!

Concrete Revolutio

Deze nieuwe serie van studio BONES is een origineel project met een superhelden-thema. Een thema dat een kruisbestuiving is van Japanse en Amerikaanse varianten - zo zijn er veel verwijzingen naar de artstijl van Amerikaanse comics (inclusief het ouderwetse inkleuren met stippen) en de grootsheid van het universum, met alles door elkaar, maar zijn de soorten superhelden weer typisch Japans. Denk hierbij aan magical girls en grote robots die het midden in de stad uitvechten. Deze serie draait hierbij om een overheidsorganisatie die al die superhelden in de gaten houdt, zowel om te zorgen dat ze nog gecontroleerd worden maar ook met het beschermen van hun identiteit en dagelijkse leven. Zo krijgt de hoofdpersoon, een lid van die organisatie, het in deze aflevering aan de stok met aliens en een man die in een grote robot kan veranderen, en wordt hij daarbij geholpen door een magical girl. Maar scenes die naar de toekomst vooruit springen verklappen dat hij zich op een gegeven moment tegen zijn eigen organisatie keert. Wat is daar het verhaal achter?

Enfin, de eerste aflevering is nogal verwarrend en het heen en weer springen tussen heden en verleden is een beetje rommelig gedaan. Het hele gebeuren heeft me ook nog niet weten te grijpen, maar bonuspunten voor creativiteit krijgt het wel. En dat is ook de reden dat ik het voor de rest nog wel een kans geef. Ik heb sowieso al een voorkeur voor weirde series, en zodra het plot wat duidelijker en de wereld wat minder verwarrend wordt kan dat redelijke tot goede series tot gevolg hebben (Punchline, Sekai Seifuku). Het is aan de serie om zich dus te bewijzen in de volgende twee afleveringen. Zal dit een sleeperhitje worden, of wordt het een zooitje?

Onsen Yousei Hakone-chan

Een grappige bedoelde short over een jonge knul die per ongeluk de water-fee van zijn lokale onsen weer tot leven wekt, na een wens te doen (dat een meisje hem leuk vindt) en zijn brood in de plomp te gooien. Maar na lange slaap is ze nu een loli en neemt niemand haar serieus, maar ze gaat hem nog steeds helpen. Dus wat doet ze als ze het meisje tegenkomen dat hij leuk vindt? Ze schiet hem van de trap af met water zodat hij in haar borsten landt. Waarna ze hem op zijn bek slaat.

HAHAHAHAHAHAHA!

https://www.youtube.com/watch?v=2O8mY0yB5Ho

Comet Lucifer
Het is een slecht teken als dat je vlak na het kijken al niet meer weet wat je allemaal gezien hebt. Dit is zo'n serie die vanalles in de eerste aflevering propt om je te imponeren. Maar het enige wat ik heb onthouden is een warrig verhaal over een gewone jongen die een magisch meisje in een kristal vindt. En natuurlijk een kwaadaardige organisatie die alles doet om haar te bemachtigen. Dat klinkt niet origineel. Ik wacht wel verdere reacties af.

Concrete Revolutio
Wat. Comet Lucifer is nog Jip en Janneke vergeleken met Concrete Revolutio. Wat heb ik nou net gezegd over alles in de eerste aflevering proppen? Pluspunten voor de artistieke stijl én 2D-mechagevechten, maar een rood kruis voor het verhaal dat tussen meerdere momenten op de tijdlijn springt. Ik kon er geen touw aan vastknopen, behalve hetgeen dat Dvalinn al vertelde. Dit is ook duidelijk niet mijn serie.

Mobile Suit Gundam: Iron-Blooded Orphans
Mijn eerste kennismaking met het Gundam-universum. En inderdaad deed het ook mij nogal aan Aldnoah.Zero denken. Met dat verschil dat de personages hier al direct een stuk interessanter en vooral menselijker lijken. Ik kan niet zeggen dat ik direct blown away ben, maar het viel me ook niet echt tegen.

Onsen Yousei Hakone-chan
Tsja, eigenlijk weinig toe te voegen aan het oordeel van Dvallin. Zonder echt van m'n stoel te rollen van het lachen zag ik hierin toch nog wel enige potentie, de 3,5 minuut korte speelduur werd in ieder geval volgestopt met grapjes. En dan ligt die knul plotseling met z'n neus tussen een stel tieten. Oké, gaat het toch weer die kant op...

One-Punch Man
In de meeste series kom je eenzelfde opbouw tegen: een held die alsmaar zwaardere tegenstanders voor z'n kiezen krijgt, keer op keer de onderliggende partij lijkt, maar uiteindelijk uiteraard toch weet te winnen. One-Punch Man is anders. In deze eerste aflevering wordt op effectieve wijze duidelijk gemaakt dat je voor spannende gevechten een andere serie moet kijken. Nee, Saitama is dusdanig getraind dat hij zelfs een onwaarschijnlijk grote en sterke reus met één dreun verslaat. En dat vind hij ook zelf best wel een beetje saai. Hij droomt van een écht gevecht, maar dat lijkt hem niet gegund. Je zou er bijna depressief van worden...

Op voorhand leek dit me al de interessantste serie van dit seizoen, en deze eerste aflevering stelde absoluut niet teleur. Het titelpersonage is een superheld zoals je hem nog nooit hebt gezien, de monsters zijn stuk voor stuk lekker belachelijk, de actiescenes zijn spectaculair, de humor is heerlijk droog, en bij vlagen komt er ook nog een gezonde dosis gore voorbij. Dit wordt de komende weken genieten...

One-Punch Man
Saitama droomde er altijd van om de sterkste te zijn, maar nu hij de sterkste is valt het vies tegen. Elk gemuteerd monster dat op zijn pad komt kan hij met één vuistslag neerbrengen. Winnen is niet leuk meer als je tegenstander geen schijn van kans maakt. Wanneer eindelijk een waardige vijand opstaat, blijkt die slechts in zijn droom te bestaan. Balen zeg.

One-Punch Man is de serie met de grootste hype van dit seizoen. Het is niet moeilijk om in te zien waarom, we houden allemaal van een twist op een bekend genre. De gevechten zijn komisch en fantastisch geanimeerd en je hebt al snel door dat het niet nodig is om Saitama aan te moedigen. Je zou bijna medelijden krijgen van zijn simpele leven. De scepticus in me zegt: en nu? Maar series als The Devil is a Part-Timer! bewijzen dat er best een serie te bouwen is rondom een bizarre twist. Ik ben heel benieuwd hoe One-Punch Man dit gaat doen.