Mijn ouders hebben er totaal geen probleem mee.
Mijn vader speelt gewoon Legend of Zelda spellen, en als hij er niet doorheen komt roept hij mij erbij (meestal met een eindbaas ofzo). Ook speelt hij Star Wars Kinect, en ook de Professor Layton spellen vindt hij leuk op te spelen. Zo af en toe probeert hij een Sonic spel te spelen, maar dat gaat hem allemaal iets te snel. En natuurlijk Mario spellen.

Mijn moeder houdt niet zo heel erg van gamen, maar ze heeft er niks tegen. Af en toe probeert ze wat te spelen, wat echt tot hilarische momenten kan leiden.

Mijn ouders hebben er helemaal geen probleem mee,zou niet weten waarom
Alleen dat soms de tv dan bezet is als ik op de xbox zit,maar heb de spellen die ik op xbox heb ook op pc.
Speel soms wel eens black ops met me pa dus

Toen ik nog thuis woonde was het wel eens een probleem xD
Mijn ouders snappen de aantrekkingskracht van gamen helemaaaaaal niet.
Maarja, nu woon ik op mezelf dus kunnen ze er ook niks meer van zeggen ^^;

Mijn ouders zijn allang blij dat we niet aan de alcohol of drugs zitten.

En voorderest weten ze niet zo veel van gamen af... Mijn moeder noemde Skyrim zelfs een gewelddadig spel. En dat is het miss wel een beetje, maar als ze eens wist wat voor ergere spellen er zijn ...

mijn ouders hebben er totaal geen problemen mee, mijn moeder gamed zelf ook veel, vaak op haar laptop maar ze heeft ook haar DS en iPad waar ze op gamed.
Mijn vader vind het alleen niet zo leuk wanneer ik mijn PS3 aansluit op de 46inch scherm, want dan hou ik de TV ook een dag lang bezet, gnigni!

Mijn ouders hebben er geen problemen mee, als ik me maar niet afsluit van de buitenwereld en ook wel buiten kom.

Nou, ik heb een heel scala aan games en consoles, maar momenteel loop ik erg in de knoop met mn PC gegame.

Mijn moeder vindt het zo leuk om mij te stangen hiermee!
Ik betaal tegenwoordig kostgeld, maar word steeds meer beperkt in mn internet.
Eerst, ruim een jaar geleden, had ik nog onbeperkt internet! (wat ik dus nu ook verwacht omdat ik betaal)
Een paar maanden geleden werd dit beperkt omdat het internet er tussen middernacht en 8 uur sochtends uit werd gezet.
(Achja, daar kan ik nog inkomen wat betreft mn enthousiasme bij games en savonds een gil zeer ongewenst is)
Ruim een week geleden escaleerde de onzin echter dat ik nu slechts internet heb van 7 tot 12 (5 uur dus, wat totaal onacceptabel is)
En om de onzin compleet te maken verpest mijn moeder de tijd die ik heb door zelf te downloaden, waardoor ik met games standaard lagg heb (met een ping wisselend van 100 tot spikes van 400 inclusief screen freezes), maar dit wordt dan glashard ontkend.
Dusja, tegenwoordig vraag ik me toch echt af wie hier nou het meest volwassen in huis is vanwege deze kinderachtige beperkingen

Ironisch dat ik bij het lezen van deze topic een advertentie te zien krijg over gameverslaving . Vroeger speelde mijn ma vaak Pacman, Tetris en andere puzzel spellen voor de NES. Dit heeft mijn haat voor puzzel spellen alleen maar meer gevoed, omdat ik daardoor altijd lang moest wachten om op de NES te mogen. Tegenwoordig speelt ze van die casual dingen zoals Bejeweled en dat soort dingen. Och, ik ben al blij dat ze niet van die Angry Birds troep speelt, dat draait om 99% marketing en 1% gameplay.

Persoonlijk ben ik een game-artist. Ik maak dus games en ik weet hoe de business werkt. Ik ben dan uiteraard ook geen voorstander van ouders die hun kinderen dus allerlei beperkingen opleggen en games bestempelen als aggressie opwekkers of middelden die quote: "gemaakt zijn om kinderen verslaafd te maken." Als jij dus zo'n ouder hebt die je dus beperkt of je hebt even 5 minuten de tijd om dit te lezen. Ga lekker zitten.

Als je niet het onderwerp games wilt lezen maar internet, scroll even omlaag a.u.b.


Misverstanden
Games worden niet "gemaakt om verslavend" te zijn. Omdat ik in het vakgebied zit kan ik me natuurlijk voorstellen dat het wel als grap soms gezegd wordt. Ons doel als designers is om mensen een wereld te geven of fantasie. Een wereld waar je even iemand anders kan zijn. Waar je kunt ontdekken en waar je kunt dromen. Een wereld die lijkt op de onze met beloningen en soms ook straffen. Ergens waar je (in de meeste spellen) echt moet nadenken en een beetje vaardig moet zijn. Je leert dingen je doet dingen en ontdekt dingen.


Verantwoordelijkheden
In een game heb je niet echt verantwoordelijkheden zoals in het echte leven. In het echte leven kun je bijna niks opnieuw doen en kun je bijna geen fouten maken. In de echte wereld helpt het niet om domweg veel tijd in iets te steken om iets te bereiken. Elk mens met een beetje hersens wilt iets bereiken. In het echte leven duurt het lang en ben je ook lang niet altijd gegarandeerd van een happy ending of een mooie trofee.... In games wel. Games zijn daarin euforisch, je bereikt continue iets, je bent iets, je betekend iets en je doet ertoe. Er kan bijvoorbeeld maar één wereldkampioen voetbal zijn, maar er zijn duizenden WoW helden die aanbeden worden door anderen.

Populair zijn
De wereld van games is voor zowel kinderen als volwassenen heel erg mooi om in te dromen. Bijna iedereen fantaseerd er wel eens over om je game character te zijn. Kinderen en vooral tieners worden "verslaafd" aan games. Maar waarom zijn we daarover zo surprised? Ik geef jullie wel een hint:

"Jij draagt geen COOL**T dus je hoort er niet bij!... Oh je doet aan hockey? wat een kakkersport!... Wij moeten niemand in onze groep met die stomme bril van je... Ik wil niet dat je naast me komt zitten, vetklep!"

Nee ik bedoel geen pesten maar de dwang (gekte) die bij 13,14,15,16 jarigen speelt om "erbij" te horen. De meeste kinderen hebben de neiging om ergens bij te moeten horen en populair te zijn. Dit gedrag is al duizenden jaren oud. Het mooiste meisje, de stoerste jongen noem maar op. Zelfs sommige ouders (zoals de mijne) probeerden er alles aan te doen om me bij "de veilige groep"te laten horen. Mijn opa en oma waren nogal anders, zei vonden het best dat ik gepest werd en dat ik 3 leuke mensen had waar ik écht mee omging. Mijn opa zei altijd: "Van erbij horen leer je geen klap, met anders zijn bereik je veel meer! Zij zijn nu bezig met mooi zijn of populair zijn, terwijl jij straks écht wat berijkt!"

Niemand boeit het wat
Om terug te komen op het onderwerp, in games ben je ook echt wat. Ook al kun je redelijk voetballen of tekenen, of schaken. Nobody gives a flying F***. Je kunt ook niet wanneer je maar wilt inloggen op je schaakclubje ofzo... Maar als je in een game zit wel, en je helpt je team, je krijgt meteen het gevoel dat mensen je mogen. In een game is het véél makkelijker om wat te bereiken. In de huidige maatschappij heb je óf geluk of een zak geld nodig om wat te bereiken. Het kost jaren en met ook maar één vervelend ventje in de buurt kan al jouw werk zo in één klap naar de maan geholpen zijn. In real life heb je geen save button of undo knopje. Real life is best oneerlijk. Degene met het meeste geld of de grootste oplichters die winnen helaas veel en veel te vaak.... In games is eigenlijk iedereen gelijk. Door gewoon veel en goed te spelen ben je eigenlijk verzekerd van succes!

Games zijn kunst
Games zijn kunst, net als manga, anime, films, strips en literatuur. Games zijn een ervaring, muziek, geluiden, beeld en vrijheid. Je mag alles je kunt alles. In het echte leven als je bepaalde dingen doet wordt je opgesloten. Je denkt vrij te zijn maar in deze tijd zijn er meer regels en wetten dan ooit en ook meer verplichtingen. Ook sociale verplichtingen. In games kan vrijwel alles en kun je heen om even lekker vrij te zijn. Je wordt niet achterna gezeten door de klok van je moet dit en dat. Je hebt geen baas of iemand die op de huid zit met dat je alles MOET. En hier mag je fouten maken en opnieuw beginnen. Games zijn dromen, dromen over onze perfecte wereld. (ok er zijn natuurlijk ook horror games en oorlog games) Maar wat dan nog? Je kunt niet dood en je kunt een oorlogsheld worden. Een je kunt schieten zonder echte mensen te doden.

Wanneer is het wel verkeerd?
Ok hier komt het, iemand in mijn directe omgeving is game-verslaafd. Ja ironisch he? Maar ik zal je vertellen wat een échte verslaving eigenlijk inhoudt.

1. Geen besef van tijd (nachten lang, dagen lang en uren lang non-stop spelen dag in dag uit)
2. Versloffen van taken (niet naar werk of school gaan)
3. Lusteloos (niet komen eten, geen zin hebben in andere dingen)
4. Boos worden ( kwaad worden of weglopen als iemand zegt dat je game verslaafd bent)
5. Afgeleid (heel de dag alleen maar aan games kunnen denken)
6. Isolement (geen vrienden en niet meer praten met anderen of familie)
7. Moe (niet naar buiten willen, nergens zin in hebben, wallen en misselijk)
8. Ontkenning (iedereen heeft het mis, zo erg is het niet, jullie zijn allemaal sukkels ik heb dit nodig)
9. Obsessie (alles is games, ook surfen op internet naar reviews, previews, alleen maar praten over games, poppetjes kopen van games, boeken kopen over games, lezen over games, je spullen ombouwen om nog meer te spelen, als je langs een game-shop loopt ALTIJD naar binnen moeten.... ga zo maar door)

Dít is pas game verslaving. Een kind dat 2 uur per dag na het huiswerk maken lekker wil gamen is gewoon een kind met een hobby, klaar. Het argument dat als een kind begint de gamen dat dat al een voorbode tot verslaving is dat mag van mijn part de prullemand in. Dat ga ik niet eens lezen. Mensen ouders please, game niet teveel en hou het tot een hobby. Doe gewoon je schoolwerk en zorg dat je leven niet alleen maar games is.

Hobby
Games zijn prachtig en is een leuke hobby. Mijn ouders waren totaal niet blij dat ik mijn passie mijn werk ging maken. Ze hebben er alles aan gedaan om me te stoppen. Maar zelfs de psychologe waar ik naartoe moest heeft mijn ouders uitgelegd dat het echt geen obsessie was. Ja ik kocht veel games, tekenboeken, poppetjes en manga. Maar om een andere reden. Ik wou ervan leren. Ik vond het gewoon heel erg leuk en nog steeds! Iemand mag toch gewoon een hobby hebben, is dat nou zo'n zonde? Ik ben nu lekker game-artist en heb een manga-shop nu en ben daar gelukkig mee. Iets beters kan een ouder toch niet wensen?

Internet

Infobesitas
Haha die kende je vast nog niet. Maar dit is de ziekelijke angst dat je informatie op facebook of twitter misloopt. De dwang om alles te weten. Tja de mens is gewoon nieuwsgierig en dit is op zich redelijk normaal. Maar sommigen nemen het toch iets te serieus. Sommige mensen wonen op facebook tegenwoordig. Op zich vind ik het leuk voor foto's enzo en voor mijn werk. Toen ik me aanmeldde ben ik 2 weken verslaafd geweest eraan. "Hoe is het met die? Hee jij bent die!" Aangezien sommigen buddies inderdaad 24 uur per dag online waren dacht ik op het gegeven moment van. Wat boeit het eigenlijk? Ik heb wel wat beters te doen. Facebook is leuk maar is het werkelijk zoooo boeiend? Hecht er gewoon niet teveel waarde aan...

Overmatig surfen

Ouders die slotjes op internet gooien. Shame you. Internet is geen groot gevaarlijk monster ofzo. Hoe meer je slotjes erop zet hoe handiger kids worden om ze eraf te slopen of elders op internet te gaan. Laat ze lekker nachten lang internetten. Maar schop ze de volgende dag lekker om 7 uur naar school. Dan leren ze het wel af om zo achterlijk lang te surfen. De meeste kids zetten niet of duisteren enge websites. Internet is gewoon een plek waar iedereen gewoon alles kan en mag. Op internet leer je heel veel en je hebt oneindig veel mogelijkheden. En ouders, alsof jullie nooit stiekem play-boy blaadjes hebben gejat van je oudere broers of zusjes. Juist als je je kinderen helemaal vervreemd met internet, dan worden ze helemaal gek als ze eenmaal volwassen zijn.

Chats

Het is beter om je kind gewoon voor te lichten over internet dan er slotjes op te doen en er vooral niet over te praten. Als je wilt dat kinderen niet met perverts afspreken, just talk. Ik snap niet dat ouders soms zo moeilijk zijn hierover. Wees openminded. Het kan net zo goed iemand op school zijn als op internet hoor. Als je kind met iemand afspreekt nodig diegene gewoon lekker thuis uit en kijk even wat voor iemand het is. Als het foute boel is dan jaag je diegene toch weg? Geloof me, als je het gaat verbieden worden kinderen alleen maar boos op je en gaan ze stiekem afspreken. En dan heb je veeeel meer spijt als het foute boel blijkt te zijn. (sorry voor het gekke voorbeeld maar geloof me dit is toch echt beter hoor...)

Strafkamp
Ik heb dus met ouders gezeten die bang waren voor alles. Geen games, geen manga, geen internet, Overal slotjes op. Ik vond games en manga leuk maar toen het voor hun teveel werd moest het eruit. Gek genoeg was mijn ma degene die al haar relaties en dudes vond op het internet.... Alles vernietigd, overal controle. Elke dag werd al mijn huiswerk gecontroleerd. Mijn telefoon werd uit mijn zak gehaald om te kijken of ik niet met vreemden had afgesproken. Mijn rooster werd in de gaten gehouden. Geen zakgeld nee alles moest op een spaarrekening. Vrienden die games speelden of van manga hielden waren slecht. Gothic kleding en cosplay was voor randdebielen. "we doen het niet om je te pesten maar om je te beschermen." Maar was ik daarmee gelukkig?

Wat wisten zij nou. Zij werkten en hadden heel de dag stress, geen goede relatie. Vroeg opstaan, laat thuis en samen niet gelukkig. Geen tijd voor het kind. Wij hebben een goede baan en voldoende geld. Jij MOET en ZAL een nog betere baan hebben dan wij. Jij zal presteren en jij MOET de beste zijn van de klas. Blijven zitten of alles onder een HBO-studie is voor dombo's. Alleen jij bent belangrijk, alle andere mensen zijn allemaal je vijand. Dat was alles wat mij wijs gemaakt werd thuis. Games en manga zijn gevaarlijke obsessies die je in de weg staan. Het vreet je tijd, tijd om je studie te halen en iemand te zijn.

Zij leefden om te werken en 2 weken per jaar op een plek te zijn. Een plek waar je eindelijk niet alles hoeft en waar je vrij bent. De plek die vakantie heet. 2 weken per jaar ontspanning van het hele seizoen werken. De rest is puur status, we werkten hard en moesten rijk lijken. Grote TV, voorbeeldig kind dat HBO-doet, grote auto, vaak uit eten, groot huis, dure merk kleding en zaterdag op terrasjes. Een gekke kunstenaar, dikke game-junk, of achterlijke gothic hoorde niet in dat plaatje. Wat heb je er nou aan? Aan games heb je niks. Aan kunst heb je niks. Van games en strips wordt je dom...

De reden? Ook al speelde ik games en las ik manga, mijn school resultaten waren altijd in orde. Pas toen het in een strafkamp ging veranderen ging alles slechter. Ik weet niet waarom maar uiteindelijk heb ik ineens mijn best gedaan om toch zo snel mogelijk van het gezeik af te zijn door te slagen met enorm goede cijfers. Jullie willen zo nodig cijfertjes op papier? Hier heb je ze. Ik ben lekker bij mijn vader gaan wonen (ben er toch nog uitgetrapt ondanks alles) en heb mijn passie weer weten te starten. Mijn emotionele wonden zijn nu redelijk genezen. En ik doe eindelijk alles wat ik op mijn 13 14 15 16e heb willen doen...

En nu?
Nu ben ik redelijk gelukkig. Mijn maatje is nu wel echt verslaafd aan games maar daar komt hij wel doorheen. Uiteindelijk gaat het vervelen en komt het wel goed. Natuurlijk moet je wel aanleren dat school en werk eerst komen. Maar doe het met beleid. Game-artist, misschien straks manga-ka en nu eigenares van een manga-shop. Ik ben goed terecht gekomen nu. Ik deel dit gewoon in de hoop mensen te helpen en te laten inzien wat het verschil is tussen games en games verslaving. Ik zou niet willen dat andere ouders dezelfde fouten maken als mijn ouders. Zorg dat je kind gelukkig is en niet terug kijkt van wat had ik een **** tijd vroeger. In mijn geval kwam het goed. Maar er zijn ook talloze gevallen bekend van mensen met wie het dus niet goed afloopt.

Kortom in games kun je vaker dan 2 weken per jaar even genieten en zijn. Een mooie wereld om je even in te duiken. Wanneer je maar wilt. Internet is gewoon vrijheid. Iedereen is er gelijk en het is een middel om informatie te delen. Leuke, ontroerende vervelende en grappige dingen. Neem vrijheid niet af van je kind, leer ze ermee omgaan.

@Katayokuno, een paar aanmerkingen.

1. Ik heb persoonlijk nog nooit iemand horen zeggen dat games gemaakt zijn om kinderen verslaafd te maken. Dat games verslavend kunnen zijn uiteraard wel, maar dat is maatschappelijk geaccepteerd (net zoals dat het geval is met roken).
2. Ik snap je punt niet echt onder het kopje 'populair zijn'.
3. Dat je in games ook echt iemand kan zijn is natuurlijk leuk, maar jij lijkt in je stuk games belangrijker te vinden dan 'real life'. Je zegt zelf dat niemand het wat kan schelen of je goed bent een bepaalde sport/hobby, maar blijkbaar wel in een game? Dat is natuurlijk geen argument (zeker niet voor ouders, wat schijnbaar je doelgroep is voor dit stuk), want dat zou betekenen dat je het beste maar de hele dag kan gaan gamen omdat anders toch niemand naar je omkijkt. Dat is gewoon onzin natuurlijk. Bovendien, bij welke singleplayer-game kan je nou zeggen dat je meteen het gevoel hebt dat mensen je mogen? Het stuk in 'niemand boeit het wat' is dus nogal tegenstrijdig aan jouw uitleg wat een echte verslaving inhoudt.
5. Het zetten van slotjes op internet is geen doodzonde. Als je straks zelf kinderen hebt, dan wil je toch ook niet dat je zoon/dochter van 8 per ongeluk op een foute site terecht komt? Kinderen kunnen dat wat zij gezien hebben als zeer aanstootgevend beschouwen en hebben vaak niet de nijging om hierover te praten met hun ouders. Bovendien, jonge kinderen hebben nog geen enkel idee van waar ze wel en niet op moeten klikken. Het lijkt mij niet meer dan normaal dat ouders het beste met hun kinderen voor hebben en daarom te besluiten hun kinderen te beschermen tegen dit soort sites. Al was het maar om te voorkomen dat ze virussen binnenhalen.

Ik hoop echt dat je dit stuk over een jaar of 15 nog eens terugleest, want ik kan je op een briefje meegeven dat je er dan heel anders tegenaan kijkt.

Nou ja ik ken heel veel ouders die denken dat games zijn gemaakt om kinderen verslaafd eraan te maken dat je persoonlijk nog niemand dat hebt horen zeggen kan, maar er bestaan heel wat websites, blogs, en programma's die heel erg anti-games zijn en dat dus wel vinden.

Ja dat je kleine kinderen beschermd tegen "enge" sites ok maar niet iemand van 15 of 16 dat is gewoon een beetje overdreven in mijn mening. En ja hier hebben we het over echt kleine kinderen ik heb het over kinderen die de stap naar volwassenheid zetten, pubers dus...

Dat over populair zijn slaat erop dat iedereen op zo'n leeftijd ergens bij wil horen, maar dat meestal dus niet lukt. In games is het makkelijker om ergens bij te horen. Iedereen wil zoals ik eerder zei de beste zijn of de knapste van de klas. Maar dat kan vaak niet.

Verder als je een puber bent en als je "kind"bent boeit echt niemand het wat als je goed bent in iets van real life. Ik beschrijf alleen hiermee wat zo iemand ervaart. Ja ok op de hockeyclub vinden mensen je ok maar verder als je op school zit waar je 32 uur in de week vaak moet overleven boeien de meeste mensen het dus echt niks. Daarom als je thuis komt wil je gamen, dan ben je wat en daarin kun je even gewoon cool zijn.

Ik zeg niet dat het de waarheid is hoor welnee. Ik beschrijf gewoon de gevoelens van hoe zo iemand (kan) denkt.

Dat ze bestaan betekent niet dat je er aandacht aan moet besteden. Er zijn allerlei doorgeslagen ouders waarmee geen land te bezeilen valt. Hun mening ga je toch niet veranderen, dus laat je niet zo op de kast jagen en negeer ze.

Overige alinea's: projecteer je je eigen gevoelens nu niet te veel op die van kinderen/tieners in het algemeen? We weten ondertussen dat je een jeugd vol onbegrip hebt gehad, maar voor de meesten is het echt niet zo extreem. Het leven is geen highschooldramaserie waarin iedereen mooi in een hokje met bijbehorende tafel past. Kinderen hebben bepaalde interesses en komen zo terecht bij leeftijdsgenoten met dezelfde interesses. Dát is de normale gang van zaken.

mijn ouders bemoeien zich gelukkig totaal niet met wat ik in mijn vrije tijd doe mijn moeder heeft helemaal niks met computers of games maar mijn vader heeft vroeger wel is fifa op de playstation gespeelt en zo nu en dan speelt hij nu nog wel is spelletjes op internet.

Heb leren gamen van me vader haha Ben opgegroeid met de Commodore Amiga =D
Me moeder heeft het altijd wel zonde gevonden van me tijd en me vader zei wel als ik moest kappen om dingen te doen voor school.
Maar problemen hebben ze er gelukkig nooit mee gehad.
Ik kan wel snappen als je minstens 8 uur op dag aan het gamen bent dat er wat van word gezegd, dat zou ik zelf ook doen als ik ooit kinderen krijg die gamen leuk vinden.
Maar paar uurtjes op een dag zou geen probleem moeten zijn, althans dat is mijn mening

Dingen die je leuk vind om tijd aan te verspillen, is geen tijdverspilling. Als zo nu en dan een paar uur games spelen tijdverspilling is, dan is het bekijken van een film dat ook. En het is ook nog eens passiever bezig zijn ook, want interactie is ver te zoeken.