We hebben nog steeds contact met een oud-buurmeisje van ons, tevens onze oude oppas. Ze woont natuurlijk al lang niet meer in onze straat, ze is al lang en breed getrouwd en heeft twee eigen kinderen. Het contact bestaat voornamelijk uit kaartjes sturen(verjaardag, kerst) en eens in de zoveel maand een bezoekje. Meestal gaan we daar heen, ze woont toch op loopafstand, soms komt ze hierheen.

Nu is het al een hele tijd zo, dat mijn moeder en de oppas elkaar ´mislopen´. Als we met z´n drietjes afspreken is het altijd ´s ochtends, omdat de oppas ivm werk alleen in de ochtend kan. Nu heeft mijn moeder het druk gekregen met haar werk en sport, waardoor zij alleen maar sporadisch een middag kan. Dus ja, met bellen lopen ze elkaar altijd weer mis, nu zo´n anderhalf a twee week lang. Ik heb niet bijgehouden hoelang het al gaande is, maar ik geloof zoiets...

Dus ja. De oppas blijft maar bellen op momenten dat mijn moeder van huis is.(en dat niemand anders thuis is of de telefoon hoort) En als mijn moeder dan belt, krijgt zij weer geen gehoor. En zo draaien ze allemaal om elkaar heen. Het wordt nu wel erg komisch, omdat je het na zo lang proberen wel op moet geven, maar ze blijft maar doorgaan.

Mijn moeder wil overigens wel afspreken hoor, maar ze heeft gewoon geen tijd, en ze lopen elkaar echt gewoon mis

Wanneer een leugentje om bestwil zich tegen je keert... Twee keer!!!

Wanneer je snoep krijgt dat je niet te vreten vindt, of een enorme joekel van een fles shampoo(750 ml) die niet lekker ruikt(naar schoonmaakmiddel, terwijl er toch echt shampoo op staat). En je niet kunt maken om de waarheid te zeggen. En dus gaat liegen: ´hmmm, lekker hoor!´ Met als gevolg dat je twee jaar later weer dezelfde snoepjes krijgt voor je verjaardag(en de gever superenthousiast doet omdat je ze zo ´lekker´ vond, terwijl ik in realiteit de doos met meer dan de helft van de inhoud zo de container in heb gekiept). Of nog erger, begin deze maand kreeg ik met sinterklaas die joekel van een shampoo. Hij rook niet alleen naar wasmiddel, maar het formaat was voor mij ook veeeeeels te groot. En vandaag ben ik jarig en krijg ik maar liefst 2(!!) van die joekels. Waarvan eentje dus die schoonmaakmiddelgeur is. Ik ga al de hele dag stuk om die shampooflessen met mijn moeder. Vooral omdat mijn vader het zo goed bedoelt. Zegt ie ook nog: ´ja je vond hem zo lekker.´ En dan denk je niet, ik heb je al een grote fles gegeven, laat ik nu maar 250 ml doen? Denk ik dan. Nee dus. Je krijgt gewoon anderhalf liter shampoo op je verjaardag! Wat een feest!

Heb het maar opgegeven. Die snoepjes dump ik morgenavond op tafel, en die 2 shampooflessen staan nu in de badkamer. Omdat ik er geen plek meer voor heb. En in de stille hoop dat iemand anders ze gaat gebruiken

Wat een drama! Ik schaam me kapot. Probeer ik eens een keertje aardig te zijn, is het weer niet goed.

Tja, je kan het de ander niet kwalijk nemen als je er over blijft liegen. Ik ken ook iemand die elk jaar snoep met de verjaardag krijgt omdat de gever denkt dat ze dat lekker vindt, maar in werkelijkheid eet ze helemaal geen snoep en gooit het elk jaar weg. Of probeert het naar mij af te schuiven, wat ik weiger. Ik ga geen cadeau wat niet voor mij bestemd is opeten.

Het kan erg moeilijk zijn om te zeggen dat je een cadeau niet wilt. Ik denk dat het beste is om bij de volgende verjaardag of eerstvolgende gelegenheid kenbaar te maken wat je niet wilt ontvangen. In het geval van snoep of shampoo zou je kunnen zeggen dat je smaak is veranderd.

Nee klopt, ik vind het alleen zo sneu(lullig) om het te zeggen. Maar ik zal het dan ook niet op de ander afschuiven. Of met de shampoo zeg ik de volgende keer dat een fles van 250 ml ook wel genoeg is haha.

Mijn grootste blunder van vandaag is dat ik (dacht) dat ik mijn telefoon kwijt was omdat ik toen ik naar beneden kwan die op de eet tafel heb gelegt. Maar omdat mij zus met zijn vriend broodjes waren halen duurde het nog even dus ben ik met mijn telefoon op de bank gaan zitten.

Toen we klaar waren met eten dacht ik: waar is mijn telefoon. Ik gaan zoeken nergens. Ik was gewoon pal vergeten dat ik er mee op de bank was gaan zitten. Dus dat was zoeken voor niks.