Hoshin Engi, vol. 20

Het is ruim vier maanden geleden dat ik het voorgaande deel uit deze serie heb geleden, en daarom kostte het enkele hoofdstukken voordat ik weer enigszins in het verhaal zat. De grotere, Aardse veldslagen tussen Yin en Zhou zijn gestreden, maar er wacht nog een grote strijd op Taikobo en zijn bondgenootschap buiten de mensen wereld.

Library Wars 3
De Library Force krijgt een belangrijke erfenis toegewezen, maar zal moeten vechten om hem veilig in de bibliotheek te krijgen. Dojo wil niet dat Kasahara deelneemt aan de gevaarlijke missie, maar de rustige opdracht waar hij haar naartoe stuurt blijkt niet zo veel veiliger.

Leuke reeks. Shojo met veel actie, het is weer eens wat anders.

Deel 4 verschijnt in maart.

Kindaichi Shounen no Jikenbo: Renkinjutsu Satsujin Jiken (De Dossiers van de Jonge Kindaichi: De Alchemie Moordzaak

Slechts twee Kindaichi Shounen volumes per jaar, maar dat zorgt er wel voor dat de kwaliteit wel enigzins stabiel blijft. De Kindaichi Shounen van dit jaar is een vrij klassieke Kindaichi met weinig echte verrassingen op een meta-level. Het verhaal zelf is redelijk interessant met een locked room, een gigantisch zwaard dat verdwijnt en een gebouw dat bizar is opgebouwd. Doet alles wat Kindaichi Shounen moet doen op een juiste manier. Beetje jammer dat x en y op (moesten) treden. Less fanservice please!

Detective Conan 70

Less fanservice please! De twee verhalen waar het bulk van dit volume uit bestaat zijn KID en Hattori verhalen. Ik ben best fan van beide personages, maar dat ze beiden gebruikt worden, zo snel achter elkaar... Toch zijn het best goede verhalen, KID heeft een uitje met de huidige Ryouma boom in Japan, terwijl het verhaal met Hattori doet denken aan een mix tussen The Hound of the Baskervilles en [/i]The Inugami Clan[/i]. Daar wordt overigens in het verhaal zelf ook nog naar verwezen.

(Ja, het is de kortere, Nederlandstalige versie van dit. So sue me)

Edit: oh, en al een tijdje geleden, maar Inuki's Presents 1 was ook best leuk! Deed me erg denken aan Hideshi Hino's stijl (qua tekeningen, maar ook qua verhaalstijl).

Bleach 33
Ichigo gaat nu eens tegen Espada 5 vechten. En Renji en Uryu zijn nog steeds met die zieke clown bezig.

Elk gevecht duurt nu ongeveer drie volumes, dus veel verhaallijn om te vertellen is er niet.

^En de meeste gevechten stellen niet eens veel voor. Ze volgen allemaal een formule.

Ichigo (en shinigami in het algemeen): eindeloze power-ups. Wat er ook gebeurt, Ichigo komt sterker uit te strijd.
Chad: of Chad stompt iemand in één pagina de grond in of het tegenovergestelde gebeurt. Chad is saai. Volgende gevecht!
Uryu: gaat over het algemeen strategisch te werk, maar lijkt de voorkeur te geven aan tactieken die zijn eigen leven in gevaar brengen (en heeft de neiging gekke wetenschappers aan te trekken die hem als proefkonijn willen gebruiken)

Maar goed, ik heb zelf ook iets teleurstellends gelezen: Butterflies, Flowers 1, het cadeautje van Archonia

Ik kan me niet voorstellen dat mensen denken zoals de personages in deze manga. Ze zijn niet eens prettig gestoord zoals ik mijn manga personages graag zie, maar gewoon gestoord. Terwijl ik het las, had ik echt zoiets van: "Jij moet in therapie. En jij. En jij al helemaal!" Ik begrijp dat het een komedie moet zijn, maar veel van de humor gaat verloren, omdat de personages niet menselijk lijken te zijn van binnen. Het is alsof een meisje van vijftien heeft geprobeerd volwassen personages te schrijven.

Dus... die gaat op de verkoopstapel.

Ach, als je nou eenmaal bent begonnen met Saint Seiya na te doen, dan moet je wel doorgaan ;P

(Hoewel dat in de manga nog relatief meevalt. Maar hoe vaak heeft Shiryuu zijn garderobe niet afgeworpen in de films?! Heeft Shun ook maar een gevecht zelf gewonnen...?)

XD

Shinigami in het algemeen -> maak dat maar "Shinigami, Hollows, Espada's, en alles daar tussenin in het algemeen"

Uryu: so true. XD Maar over het algemeen zijn zijn strategieën nog het interessantste.

Chad... goh, die heb ik al lang niet meer gezien. Zou die ook nog ergers aan het vechten zijn? Of is er iets met hem gebeurd in volune 30 (dat ik heb overgeslagen en pas halverwege gemerkt)?

... Eigenlijk wel, ja...



Zekers. Vooral nu hij samen met Renji suïcidaal kan zijn. Toch wel sneu hoor. Volgens mij bestaat hij tegenwoordig vooral voor komische momenten en om zielig gevonden te worden. Het zit hem ook echt niet mee. Hij krijgt altijd de meest sadistische tegenstanders voor zijn kiezen en Orihime vergeet steeds dat hij bestaat.



Hij heeft er een paar neergeslagen en nu is hij zelf neergemept. Hij heeft maar één manier om boeiend te zijn en dat is door vermoedelijk dood te zijn.




Saint Seiya met zwaarden, yep...

Is Uryu de Shiryuu van Bleach? Hmmmz... Parallellen zoeken is interessanter dan het lezen van de manga zelf.

iD_entity/Yureka 4
Het toernooi gaat verder. Rapha en John hebben hun eerste tegenstanders verslagen, maar staan nu tegenover Roto en Yureka.

Echt een leuke serie, dit. Ze zijn aan een serieus gevecht bezig, maar tegelijk brengen ze mij voortdurend aan het lachen. De manier waarop Aradon die kerel afweerde en tegelijk een gemoedelijke conversatie met zijn partner aan het houden was...

En Roto is een leuk personage. Goeieriken met een donker kantje kom je overal tegen, maar ze zijn zelden echt het hoofdpersonage.

Wat zonde dat ze de Engelse vertaling gestopt zijn bij deel 12. Nou moet ik in het Frans verder lezen.

Dragon Girl 1
Het eerste wat in me op kwam toen ik het las was: Japanse Glee. Maar dan in plaats van Gleeclub een cheer squad. Je weet wel, zoals in Osu! Tatakae! Ouendan. Aangezien dit een shoujo manga is, is het wel een cheer squad met een meisje in de hoofdrol: Rinna Aizen, die graag aanvoerder van de squad wil worden (om vervolgens god van de school te worden. Eh, ja...). Er is alleen één probleem: de squad staat op het punt vervangen te worden door kersverse cheerleaders. Oh nee, wacht, er zijn twee problemen, meisjes horen niet thuis in zulke clubs. Humor! Romantiek! Drama! Hier is een langere review.

Het is een omnibus van 500 pagina's en begin volgend jaar verschijnt het tweede en laatste deel van de serie. Archonia verkoopt 'm voor nog geen €9. Koopje!

Darling wa gaikokujin 1 (Darling is een buitenlander)

Een manga van Oguri Saori, dat gaat over haar eigen leven, het leven dat ze leidt in Japan met Tony, iemand van buitenlandse afkomst. Grappige anekdotes over verschillen in culturen, maar ook gewoon hoe de twee met elkaar samen leven. Ik dacht dat deze essay/manga ook in de Verenigde Staten werd uitgebracht. De film gebaseerd op de boeken is ook wel aardig.

Code: Breaker, vol. 1

De titel suggereert een detectiveachtige serie, waarin het ontcijferen en breken van ingewikkelde codes centraal staat, maar het is in feite gewoon een variatie op Death Note. De titulaire code brekers zijn mensen die buiten de wet leven, en gebruiken die positie om ongestraft criminele elementen uit de samenleven te verwijderen, die dachten boven de wet te staan door geld of intimidatie.

Het plot klinkt niet bijster origineel, en dat is het misschien ook niet, maar ik moet bekennen dat ik dit eerste deel met plezier heb zitten lezen, ook al mist de interactie tussen Rei en Sakura vooralsnog de kwaliteit van de complexe battle-of-wist tussen Light en L.

Black Gate, vol 2-3

Deze korte serie van drie delen, speelt zich af in een wereld waar witte en zwarte poorten kunnen ontstaan waarin de zielen van de levende worden opgenomen. Vanzelf sprekend hebben de zwarte poorten meestal een desastreuze gevolgen voor mensen, en de balans tussen leven en dood. Daarom zijn er Mitedamashi die deze poorten kunnen waarnemen en sluiten.

De kwaliteit van het verhaal was erg wisselend, en het duurde eigenlijk tot halverwege het tweede deel voor dat de serie enigszins opgang kwam. Het eerste deel was net iets te lang bezig met het introduceren van twee personages, waarvan eentje weer snel van het toneel verdween en de andere in de daarop volgende delen, door nieuwe personages, iets wat naar de achtergrond werd geschoven.

Daarna dreigde het verhaal te verzanden in enkele overduidelijke en slechte shonen clichés, wat zelfs door een casual fan als mijzelf onmiddellijk werd herkend (e.g. een onderpresteerder als protagonist die een partner, met een koel, afstandelijk karakter en brother issues, wil hebben en helpen), maar het verhaal wist zich daaraan te ontworstelen en toch nog een redelijk aardig verhaal met een acceptabel einde neer te zetten.

Socrates in love
Kon wel wat meer drama..

Vond het meegevallen, vind het drama genoeg als iemand een ongeneselijke ziekte krijgt. Alleen de karakters bleven er nuchter onder, dat is waar .. maar tegenwoordig zijn zulke ziektes normaal en leer je ermee omgaan. Dus op die manier heeft de mangaka er tegenaan gekeken.

Het is gebaseerd op een boek, dus het zal wel meer aan de originele auteur liggen. Maar Sekai no chuushin de, ai wo sakebu is inderdaad eigenlijk een verhaal dat als uiteindelijke doel niet drama heeft, maar maar de liefde tussen Saku en Aki. Niet voor niets een boek dat verscheen tijdens de Jun'ai (pure liefde) boom in Japan. Dus het drama-element moet zeker uiteindelijk niet Saku's gevoelens overheersen.