Nobunaga-sensei no Osanazuma was inderdaad niet veel soeps, Amazing Stranger zou nog wel wat kunnen worden.

Kimetsu no Yaiba wist nog niet direct een verpletterende indruk te maken, maar nog wel een extra reden de serie meer kans te bieden: Ufotable. Deze eerste aflevering zag er goed uit zonder echt spectaculair te zijn, maar als de ED (OP?) een indicatie is kunnen we nog wel wat visueel vuurwerk gaan verwachten.

Ik moet zeggen dat mijn verwachtingen niet al te hoog waren toen ik zag dat Mix: Meisei Story een baseball-anime was, en dat zakte alleen maar verder toen het om een stel kleine kinderen leek te gaan draaien: twee broers en hun zus, op een school die 30 jaar geleden Koshien eens heeft gewonnen maar sindsdien überhaupt niet meer heeft meegedaan. Maar toch moet ik zeggen dat deze eerste aflevering me gaandeweg steeds beter beviel. Het is allemaal heel kalm en voelt ondanks de hedendaagse setting meer dan een beetje nostalgisch. Wat op zich niet heel vreemd is aangezien dit een soort van vervolg blijkt te zijn op een succesvolle manga/anime uit de jaren '80, Touch. Zelfde school, andere personages in een ander tijdperk. Wil ik toch best nog wel een kansje geven.

Bokutachi wa Benkyou ga Dekinai klinkt bij voorbaat m'n tijd niet waard.

Touch was sowieso meer een rom-com (drama) dat pas vanaf _de gebeurtenis_ zich sterker op honkbal ging richten (en dan nog ging het meer over de personages), dus ik verwacht van Mix ook niet dat het 'gewoon' een sportanime is.

Ja, in Adachi-honkbalmanga is honkbal vaak meer middel dan doel. Crossgame is net zo. De echte drama komt voort uit iets anders dan de sport. Het lijkt allemaal best wel op elkaar en ik heb regelmatig moeite de series en personages die ik ken uit elkaar te houden. (De auteur zelf heeft daar ook moeite mee.)

Heheheh, zag dat inderdaad ook al ergens. Dat krijg je er blijkbaar van als je je personages geen blauw of groen haar wil geven

Hoe meer ik erover lees, hoe minder interessant de serie eigenlijk zou moeten worden. Maar dat komt vreemd genoeg toch niet overeen met m'n kijkervaring. Ergens weet hij blijkbaar toch ergens de juiste snaar te raken. Waar ik dan nog wel een beetje bang voor ben: Touch had 101 afleveringen, de Mix-manga bestaat ook reeds uit 14 volumes, en uit de eerste aflevering is ook al wel duidelijk dat ze niet over 12 afleveringen in de finale van Koshien zullen staan. En ik merk toch dat ik steeds meer moeite heb met langere series, zelfs de goede gaan meestal bij aanvang van een nieuw seizoen on hold om daar vervolgens vaak niet meer uit te komen...

Over snaren gesproken: ik had gisterenavond ook nog even wat van Kono Oto Tomare! gekeken: een muziekclub versus een groepje delinquenten. Het leek op het eerste gezicht zeker zo beroerd nog niet, maar het trekt me gewoon niet. En Fruits Basket mag dan een grote titel zijn, het werd me al wel heel snel duidelijk dat ik niet tot de doelgroep behoor.

Misschien is het een Shonen Sunday ding, want die andere twee grootheden van het blad (Rumiko Takahashi en Gosho Aoyama) hebben dat ook enorm. Hoewel Aoyama het dan ook nog eens echt in het plot heeft verwerkt dat Kaito (Magic Kaito) en Shinichi (Detective Conan) op elkaar lijken (en in mindere mate Hattori (Conan)).

Goed mogelijk. En als het zo is, dan is het vast de schuld van Osamu Tezuka.

Kurumada (Saint Seiya) schijnt ook geinspireerd te zijn door Tezuka's Star System, maar volgens mij kan hij gewoon echt geen diversiteit in zijn gezichten aanbrengen :P

Fairy Gone had ik vooraf op m'n lijstje staan vooral vanwege de productie P.A. Works, en stelde in dat opzicht niet teleur. De flashbacks in het begin zijn wat flets en wazig, maar gezien de rest lijkt dat een bewuste keuze geweest. Hoewel de studio bepaald niet bekend staat om z'n actieseries zat het wat dat betreft wel snor. Het is meer het verhaal en setting die nog niet helemaal weet te overtuigen: we hebben dus een wereld die net verlost is van een hevige oorlog, waarin sommige mensen beschikken over de krachten van monsterlijke feeën. En met twee jeugdvriendinnen die de enige twee overlevend van een uitgeroeid dorp blijken te zijn maar nu (vooralsnog) recht tegenover elkaar komen te staan. Niet bepaald het toonbeeld van originaliteit allemaal, maar het zou best wat kunnen worden.

Dergelijke onduidelijkheid is er niet bij Nande Koko ni Sensei ga!?, a.k.a. Why the hell are you here, Teacher!?. Alweer een semi-short. Waarin een schoolknul tot tweemaal toe onbedoeld in een zéér ongemakkelijke situatie terechtkomt met z'n sexy strenge lerares. Heel platvloers, heel ongemakkelijk, maar stiekem toch ook wel een beetje grappig.

Bij Hachigatsu no Cinderella Nine had ik het wel snel gezien: CGDCT met baseball. Het begin al zo 13-in-een-dozijn als het maar kan, en van wat ik zo snel zag werd een wedstrijdje vooral afgedaan met door het beeld schuivende stills. Geen interesse. En dat geldt evengoed voor Namu Amida Butsu! - Rendai Utena, dat vooral overkomt als Boeddhistische propaganda en eruit ziet alsof het door een Chinese studio in elkaar is geflanst.

RobiHachi lijkt de eerste echte verrassing van het seizoen. Een type twaalf-ambachten-dertien-ongelukken op zoek naar snel geld, plus een gozer die z'n saaie voorspelbare leventje helemaal zat is, in waarschijnlijk de meest kleurrijke versie van Neo-Tokyo ooit. Plus ruimteschepen. Plus robots. Als dat geen knotsgekke avonturen gaat opleveren. Volgas naar Isekandar!

Shoumetsu Toshi a.k.a. Afterlost daarentegen is een CG-festijn dat probeert spectaculaire actie en een duister mysterie te verenigen, maar zich daarbij totaal verliest in een brij van idioterie en beroerde animatie. Ik bedoel, het is toch een hele prestatie om in een toch duidelijk serieus bedoelde serie FLCL te overtreffen qua krankzinnige scooter-stunts....

Wat een dramatische start van het seizoen. :') Ik kan me niet herinneren hier eerder zo weinig groene tekst te zien...

Nu moet ik heel eerlijk bekennen dat ik wellicht ook iets kritischer oordeel dan bij eerdere seizoenen. Ik loop nog zwaar achter bij het winterseizoen (pas 2 series voltooid), er zit weer een vakantie aan te komen die ook dit seizoen weer flink gaat verstoren. Maar ook los daarvan merk ik wel dat ik enigszins in een algeheel anime-dipje zit. En dat zie je dan wel weer terug bij series als Fairy Gone en Kimetsu no Yaiba, die ik anders waarschijnlijk wel groen had beoordeeld. Maar tegelijkertijd blijf ik dan toch soms weer te mild voor series die ik eigenlijk al na een paar minuten af zou moeten zetten....

Mwoah, dat is niet de enige reden. Voorzover is het ook gewoon niet zo veel soeps. Misschien dat sommige series zich later in het seizoen nog bewijzen, maar op Kimetsu no Yaiba na is er nog niets geweest waarvan ik zeg 'ja, dit zie ik mijzelf wel elke week kijken!'.

De volgende lading verandert daar niets aan.

Fairy Gone is bijvoorbeeld een van die series die interessant op papier klinkt, maar waar de uitvoering tegenvalt. Het hele concept van 'de samenleving pakt zich weer op na een oorlog, maar corruptie en rondbanjerende menselijke superwapens zijn nog steeds een probleem' heb ik al eens eerder gezien in Pumpkin Scissors, maar daar was het gelijk al interessanter dan het hier was. Voorzover is het namelijk erg volgens het boekje allemaal, met hoofdrolspelers die niet al te boeiend zijn en suffe gevechten tussen CGI-monsters. Egh. Hopelijk dat de serie iets beter wordt in de volgende weken, anders blijft het het toonbeeld van middelmatigheid dit seizoen.

Nande Koko ni Sensei ga!? vond ik persoonlijk gewoon dom, en was het zo platvloers dat het haast Duits aanvoelde. Nee, dank je.

Hachigatsu no Cinderella Nine is honkbal met schattige meisjes, dus dat boeide me niet. Fruits Basket is een zoete shoujo, dus dat was ook gelijk een nope (al zal ik er waarschijnlijk wel tot veroordeeld worden). En Namu Amida Butsu! - Rendai Utena zijn goddelijke figuren heruitgevonden als bishies...laat maar.

En RobiHachi wist mij juist totaal niet te boeien. Het lijkt enigszins op een kruising tussen Double Decker! Doug and Kirill en Space Dandy, maar dan zonder de charme of geslaagde humor (op dat sarcastische konijn na). Die grote robot op het einde veranderde daar ook niet veel aan.

Nou ja, ergens ook wel weer goed om te horen dat het niet alleen aan mij ligt

De volgende tegenvaller dan maar. Je neemt de hoofdpersonages uit 4 van de succesvolste isekai-series van de afgelopen jaren en je plaatst ze allemaal samen, jawel, in een andere wereld. De wereld van de Japanse high school. Dat klinkt op voorhand als iets wat best grappig zou kunnen zijn. En toch slaagt Isekai Quartet daar maar zeer matig in. Misschien dat het even op stoom moet komen, misschien dat het leuker wordt wanneer er daadwerkelijk interactie is tussen de personages uit de diverse series, en wellicht had ik het net iets meer kunnen waarderen als ik Overlord ook had gezien, maar tot nu toe lijkt het vooral goedkoop scoren.

We hebben er (bijna) allemaal jaren naar uitgekeken, maar de wisseling van studio en crew riepen al wat vraagtekens op, en de dramatische trailer laatst deed zo'n beetje de gehele anime-community op z'n grondvesten schudden: One Punch Man S2. Vooropgesteld: het moet heel raar lopen wil ik de serie droppen. Maar toch, wat iedereen al vreesde lijkt inderdaad bewaarheid: deze eerste aflevering is geen schim van de eerste serie. Het heeft best z'n momenten, maar die lijken meer voort te komen uit sterk bronmateriaal dan uit een goede uitvoering. Het voelt traag, de humor komt niet tot z'n recht, het voelt allemaal teveel als een simpele invuloefening. Middelmatigheid. En dat blijkbaar allemaal omdat Madhouse nu geen tijd had. Dan hadden ze toch beter nog even iets langer kunnen wachten....

Vorig jaar hadden we uiteraard nog die short over Gunma prefectuur, die juist door een flink aangedikte negatieve benadering best komisch was (Zeker in retrospect nu ik zelf ervaren heb hoe andere Japanners over de prefectuur denken...). Yatogame-chan Kansatsu Nikki lijkt nu iets soortgelijks te proberen voor Nagoya/Aichi. En faalt daar in deze eerste drie minuten jammerlijk in.

En nog maar een serie die perfect lijkt te passen in dit seizoen van middelmatigheid: Mayonaka no Occult Koumuin a.k.a. Midnight Occult Civil Servants. Over een knul die z'n eerste werknacht maakt bij wat nog het meest lijkt op een relatiebemiddelingsbureau voor occulte wezens. Tenminste, dat wordt het op het moment dat blijkt dat hij als enige met de engelen en tengu kan praten in plaats van de onderlinge ruzies verder te escaleren. In geen enkel opzicht verheffend, het meest positieve wat ik erover kan zeggen is dat het niks verkeerd doet.

Oof, die nieuwe Strike Witches.
Is dan wel een soort "short" anime, maar de kwaliteit is echt bagger. Derpface everywhere.

Niet echt veel nieuwe series waar ik nu interesse in heb.
Ik wacht wel en doe wat backlog.

Nou, mochten ze ooit nog een Isekai Quintet willen maken, dan zal Kenja no Mago daar alvast geen deel van hoeven uitmaken. Je kan een serie niet meer cliché laten beginnen zelfs al zou je het willen. Het duurde dan ook niet heel erg lang tot ik de fast forward weer eens gevonden had, maar heb niks gezien wat me de indruk gaf hier iets aan te zullen gaan missen.

Met Shoumetsu Toshi hebben we weer de zoveelste mobile game adaptatie te pakken. En zoals met de meerderheid is het een hoop oninteressante bagger. Je moet meer komen dan vaag gelul over een mysterie, een 'organisatie' die achter iedereen aanzit en een dude die een meisje moet beschermen om mij geïnteresseerd te houden. Meeeh.

Isekai Quartet voelt inderdaad wat goedkoop en alsof het gemaakt is voor marketing aan, maar eh, ik haatte het niet. Het is nog maar de vraag of we na het introductierondje interessanter spul krijgen, of dat het verzandt in een hoop doelloos gezever, maar ik wil het nog wel een kans gunnen.

One Punch Man S2 is er wel eentje die standaard in het lijstje terechtkomt. Hoewel het verlies van studio Madhouse een duidelijk grote is, heb ik Log Horizon's tweede seizoen van studio Deen ook overleefd, dus hey. De echte content zelve blijft namelijk nog vermakelijk, en dat is genoeg reden voor mij om te blijven kijken.

En Yatogame-chan Kansatsu Nikki is inderdaad maar slappe short numero zoveel, die faalt waar anderen wel slaagden.

Edit:

Allemachtig, probeerde Kenjo no Mago het überhaupt? Je kunt praktisch een checklist afvinken hier.

-Hoofdpersoon is een kantoorwerker in het echte leven tot Truck-kun hem naar de andere wereld helpt
-Belandt in magische wereld, eindeloos gezever over diens historie (show, don't tell, wat is dat?)
-Hij leert gelijk al in één keer geavanceerde technieken en slacht op zijn achtste al moeiteloos een demoon
-gaat naar magische school
-redt wat toekomstige haremettes van rapey badguys

...en we hebben een begin!

For fuck's sake. Ik kan al betere verhalen dromen dan deze shit.