Over het 'bekritiseren' van een autobiografisch werk: ik heb wel het gevoel dat ik het "makkelijker" zou vinden met deze manga, dan als het enkel en alleen tekst (roman-vorm) zou zijn. Hoewel alles vanuit het gezichtspunt van Nagata wordt verteld, kijk je ook tevens samen met deze verteller naar de getekende Nagata en dat zorgt voor zo'n raar gevoel dat je die twee ook enigszins los van elkaar zien en wordt er toch wat afstand gecreëerd waardoor je haar ervaring ook bijna als een "verhaal" binnen de opzet.



Denk dat dat veel meespeelt en dan niet alleen voor haar, maar ook in het algemeen. Benoemd worden als X of Y zal nooit prettig zijn omdat het meteen van alles meebrengt voor zowel de persoon zelf en de omgeving (dan bedoel ik niet per se echte problemen, maar bv. 'hoe moet ik er mee omgaan' of 'hoe moet ik dan op hen reageren?'). Ik denk sowieso dat de behandeling van mentale stoornissen in Japan (Azie) waarschijnlijk minder geaccepteerd is, of in elk geval minder snel voor de hand ligt.



Wat ik me afvroeg, zou jij het bv. aanraden aan mensen in de boekhandel? Ik denk dat de ervaringen beschreven in deze manga universeel genoeg zijn dat het een heel breed publiek aan zou moeten spreken (wat het ook doet natuurlijk met prijzen gewonnen en zo).

Hmm... ervan uitgegaan dat ik een Engelstalige manga voor de voorraad in zou mógen kopen (want aanraders werken niet als je ze niet voorradig hebt; of het mag ligt dan niet zozeer aan de content, maar meer aan de vorm 'Engelstalige manga' wat we niet in het assortiment hebben); het hangt af van de soort klant natuurlijk, maar ik denk dat ik het mensen wel zou aanraden. De ervaringen zijn inderdaad universeel genoeg, en helaas voor de auteur ook divers, waardoor er voor veel mensen óf herkenning valt te vinden, óf toch een manier om inzicht te krijgen in de soort ervaringen. Ik zou het op zijn minst op zo'n 'aangeraden door medewerker'-plankje willen zetten, als we het in voorraad zouden hebben.

Alles is al gezegd maar hier mijn bulletpoints:

*Ik was direct gegrepen, ik ben dol op persoonlijke verhalen waarin de verteller diep ingaat op zijn of haar emotionele problemen. Ze durft al haar emoties te omschrijven, vaak met psychologische onderbouwing van waar ze denkt dat de oorzaak ligt. Ook haar lesbische ervaring zelf was in fijner detial omschreven dan ik had verwacht.

* Dol op de artsyle, simpel en luchtig wat het consumeren van een zwaar verhaal als dit toch veel aangenamer maakt. Dat alles roze-wit (ipv wart-wit) is voegt daar zeker aan toe.

*Ik zie het vaak genoeg in (japanse) media voorbij komen dat eenzaamheid/depressie/verdriet vaak woede met zich mee brengt over hoe de wereld in elkaar steekt. Het is eens fijn om eens iets te lezen waar geen sociaal commentaar in zit.

*Herkenbare situaties en gedachtegangen. Hoe ze een boost in zelfvertrouwen krijgt door de kleine dingetjes eerst op orde te brengen zoals vaker wassen, schone/nieuwe kleding ect. zie ik zelf niet vaak genoeg terug zie in media hoewel ik nog steeds versteld sta van de wonderen die dit verricht.

*Best bit: De job interviewer die haar succes wenste met haar manga en hoe dit haar een motivatieboost gaf

Ik denk dat dit geen opzet is, maar vooral een gevolg van Nagata's eigen levenservaringen: die zijn heel beperkt. Ze heeft zich altijd in kleine wereldjes begeven (school, supermarktbaantjes, thuis), deels omdat ze werd klein gehouden door haar ouders ('Je bent pas een echte volwassene als...'), deels omdat ze zichzelf klein hield in de waan dat die haar geliefder zou maken. Het is lastig om tegen de wereld aan te schoppen als je zo ver van de wereld afstaat.

Daarnaast is het maar de vraag of ze zichzelf de schuld moet geven in de mate dat ze dat doet. Psychische zorg is berucht slecht in Japan en op het gebied van werk hebben mensen en/of hun ouders hoge of zelfs onrealistische verwachtingen. Levenslang in vaste dienst is voor veel mensen al niet meer haalbaar, maar het wordt door oudere generaties nog steeds geen zien als dé standaard voor een geslaagd leven.

Oh ja, het kleurgebruik was echt leuk! Gebruik van iets anders dan zwart kom je al zelden tegen (Miyazaki's Nausicaa bv.), maar roze was echt anders. Komt waarschijnlijk omdat het eerst digitaal is gepubliceerd (iets dat in een blad moet lopen wordt toch noodzakelijk zwart-op-grijs papier), maar dit was wel een van die elementen waardoor je echt merkt dat dit een bijzondere uitgave was.


Levenslang vaste dienst wordt al best lang niet meer gezien als realistisch zelfs in de Japanse samenleving, maar op z'n minst moet je in vaste dienst zijn (seikikoyo). Tijdelijke contracten/non-full-time banen/etc. worden inderdaad nog steeds niet gezien als "succes".

Ik kan me trouwens inderdaad voorstellen hoe dit verhaal ook wel met sociaal commentaar gepresenteerd had kunnen worden, maar eigenlijk zie ik dat alleen als dit als een fictief verhaal was gebracht, met een "echte" uitgever en redacteur erop die wat meer sturing geven op "het verhaal". Als een openhartige kijkje in een écht leven van een écht mens werkt dat natuurlijk niet tenzij Nagata zelf niet zo'n fase had doorgelopen.

Ik werd ook heel blij van dit stukje, haha!

Zijn er misschien nog mensen die pas dit weekend aan lezen toekomen? :D

Het is een beetje off-topic, maar dit is de beste plek, dus...

Ik heb net My Solo-Exchange Diary 2 gelezen. Waar MLEWL vooral reflectie op zo'n 10 jaar aan psychische problemen, is MSED een directere reactie op de gebeurtenissen en Nagata's gevoelens na de publicatie van haar eerste boek. Om heel eerlijk te zijn, voel ik me een beetje schuldig dat ik het heb gelezen. Haar eerste boek eindigt op een positieve noot, maar niet geheel onverwacht blijft het niet zo goed gaan. Haar strip krijgt niet alleen reacties van anonieme mensen op het internet, maar nu ook van mensen die ze kent. Vrienden. Familie. Ouders. Het is een kettingbotsing in slowmotion en ik ben een ramptoerist.

Vooral Nagata's eigen besef dat ze haar leven stukje bij beetje aan het verkopen is, komt hard aan. Natuurlijk wist ik wel dat ze al ontzettend veel bloot gaf in MLEWL, maar toen voelde het oké om het te lezen. Het waren haar netjes georganiseerde gedachten en ze maakte een positieve ontwikkeling door, dus het was alsof ik haar nieuwe leven en nieuwe kansen steunde door haar boek te kopen en lezen. Met deze vervolgen, weet ik dat nog niet zo zeker.

Oei. Ik heb letterlijk vanmiddag ook ergens geschreven dat het leek alsof ze aan het einde van MLEWL in ieder geval in een positievere situatie zat dan aan het begin en dat het eindigt met iets van hoop. Ik wilde My Solo-Exchange Diary ook nog eens lezen. Het komt inderdaad niet geheel onverwacht; jezelf zo blootgeven en het feit dat haar directe omgeving er ook op reageert is natuurlijk ergens een logisch gevolg. Toch bijzonder dat dat einde van MLEWL dus zo misleidend was.

In MSED lijkt ze er uiteindelijk ook weer bovenop te krabbelen met nieuwe zelfkennis en waardering voor haar familie, maar daar gaan o.a. alcoholisme, automutilatie en een ziekenhuisafname aan vooraf. Het is heftig.

Wat wel interessant is, is dat het een klein beetje inzicht geeft in de geestelijke gezondheidszorg in Japan. Het is slechts een enkele ervaring waarvan vooral de persoonlijke dieptepunten worden gedeeld, dus het zijn vooral flarden die je meekrijgt, maar het is in elk geval een ander perspectief dan wat je meestal hoort uit Japan. Dat van ouders die een zwaar verstandelijk gehandicapt kind in een zorginstelling hebben zitten, of van een inmiddels bejaarde man die tientallen jaren terug gedwongen gesteriliseerd is omdat hij foutief de diagnose schizofrenie had gekregen.

Poeh, dat klinkt best zwaar en achteraf gezien een gevolg dat helaas niet al te verrassend overkomt :/ Ik denk niet dat ik My Solo-Exchange Diary nu meteen wil lezen, wat weer raar is omdat ik dus wel weet dat het al écht is gebeurd.

Dit doet me trouwens weer aan Say Hello to Black Jack denken, in de laatste delen van de eerste reeks komt Saito te werken in de psychiatrische afdeling als ik me het goed herinner. Ook zwaar spul.

Deze BMC sessie is trouwens hierbij afgelopen. Ik hoop dat de mensen die mee hebben gedaan (of gewoon het topic hebben meegelezen) dit leuk hebben gevonden! Mocht je ideetjes hebben voor iets anders dat we samen kunnen lezen en waar we het met elkaar over hebben: suggesties kan je doen in het gestickiede BMC topic.

En natuurlijk staat het iedereen vrij om hier nog lekker door te praten over My Lesbian Experience with Loneliness en My Solo-Exchange Diary :)