Tonari no Kyuuketsuki-san is de zoveelste in de linie van 'schattige meisjes die met yuri-ondertonen rond elkaar hangen', die waarschijnlijk gebaseerd is op een of andere yonkoma. De smaak van de dag dit keer? Een meisje van de occult club die geobsedeerd is door rare wezens, en een vampier die een vredig leven in het dorp heeft. De twee komen elkaar tegen en je kunt de rest wel voorspellen. En dus, als de gewoonlijke graadmeter, was het grappig? Nope. Of in ieder geval, niet goed genoeg om mij aan het kijken te houden. Na één aflevering had ik het wel gezien.

Uzumaid draait om een werkloze vrouwelijke ex-soldaat die geobsedeerd is geraakt door een half-Russisch meisje dat ze op een dag tegenkwam. Als ze haar weer terugvindt blijkt haar moeder overleden en heeft het gezin een dienstmeid nodig, dus uiteraard springt ze bovenop die kans. Cue haar constant de creepo uithangen rond het meisje, die zelf alles probeert te doen om deze mafketel buiten de deur te houden. Wat gezien de achtergrond van haar dienstmeid moeilijker is dan het lijkt.

Opnieuw, is dit grappig? Niet echt. Het heeft zeker de energie en het enthousiasme werkt bijna aanstekelijk, maar de meeste grappen zijn voornamelijk nogal ranzig en vallen al snel in herhaling. We hebben het hier over het niveau 'dienstmeid zorgt dat het meisje het schaamrood op de kaken staat door haar te wijzen op de remsporen in haar onderbroekje', dus ik bedoel maar. Nee, dank je.

Kishuku Gakkou no Juliet is vooral erg saai. Zoals je aan de titel kan aflezen is dit een variant op het Romeo en Julia verhaal, ditmaal tussen twee groepen op een school, en de schermutselingen die daaruit voortspringen bla bla. Enige verschil hierin is dat het hoofdkoppel ditmaal rivalen zijn die doorgaans op de vuist gaan, maar dat lijkt ook grotendeels voorbij aan het eind van de aflevering.

Voor de rest is de uitwerking maar meh, en dit verhaal heb ik al zo vaak gezien dat ik geen interesse in een halfslachtige anime-versie ervan heb.

Hinomaru Sumo is je gemiddelde shonen sport-formule, ditmaal draaiende om, jawel, sumo, en weet mij niet te boeien. Daikaichi is stereotype BL, dus nope. En Bakumatsu is je zoveelste 'grote verzameling bishonen bevechten kwaad in oud-Japan terwijl ze maar al te graag hun hempjes uittrekken' voor een doelgroep waar ik niet tot behoor. Eveneens een makkelijke drop.

Bloom Into You was dan iets interessanter. Het is een yuri-serie van een iets rustigere variant - een hoop lentebloesem, scenes met meisjes die met elkaar rondhangen in de schemering en elkaar in de ogen staren ipv het soap-opera gedoe uit iets als Citrus. En voorzover doet het weliswaar niets bijzonder, maar eveneens doet het weinig verkeerd. Geen idee of dit me nog lange tijd aan het kijken zal houden, maar vooralsnog krijgt het in ieder geval drie afleveringen.

Irozuku Sekai no Ashita kara is nog een beetje vaag. Het draait hierin om een meisje dat door magie van haar oma pardoes in het verleden (ons heden) wordt gemieterd, zonder enige indicatie waarom. Na ontsnapt te zijn uit haar eigen kamer (waar toentertijd nog een andere jongen in woonde), gaat ze op zoek naar verre familie, maar wordt daar ook nog weinig wijzer van. Tegelijkertijd hebben een groepje tieners haar zien ontsnappen en zoeken contact met haar, en de jongen uit de kamer gaat ervandoor met haar magische oorbel.

En dat was het nog zover. Gezien het een P.A. Works serie is kan je waarschijnlijk een hybride van slice-of-life en magische realiteit verwachten, maar of het verhaal echt goed zal uitpakken is nu nog niet te zeggen. Zowel niet aan het verhaal in-serie als de reputatie van de studio, want dat is nogal weleens wisselvallig. Drie episodes dan maar, al is of dit een blijver wordt nog zeer twijfelachtig.

En natuurlijk Jojo's Bizarre Adventure - Golden Wind! Eindelijk, ik heb mijn Jojo vrijdagen gemist. In dit vijfde (!) seizoen draait het om de zoon van Dio die door Italië blijkt te struinen, en waar Jotaro en Kouchi naar op zoek gaan. Dio's krachten bevinden zich immers in de jonge knul, en dat is nooit een goed teken. Het duurt dus ook niet lang voordat de eerste Stand-gebruikers het met elkaar aan de stok krijgen, inclusief een creepy kerel die dingen kan transporteren naar de mond van iemand anders. Fun times.

Welp, hier zal ik dus elk weekend weer voor gaan zitten.

Nou, zo te zien een hoop meuk waarvan ik waarschijnlijk het merendeel maar bij voorbaat ga overslaan....

Maar gelukkig is daar dan ook nog JoJo's Bizarre Adventure: Golden Wind. Deze keer in zonnig Napels, stad van pizza maar uiteraard ook maffia en corrupte politie. En de stad waar Giorno Giovanna z'n dagen doorkomt met kleine criminaliteit en bewonderaarster afwimpelen. Koichi zien we weer terug nu hij door Jotaru op onderzoek uit is gestuurd. En uiteraard duurt het niet lang voordat er meer stand-gebruikers opduiken. Ten opzichte van Diamond is Unbreakable is voor een wat minder bizarre esthetiek gekozen, maar verder lijken alle elementen die die serie zo leuk maakten weer volop aanwezig.

EDIT:

Uchi no Maid ga Uzasugiru! oftewel Uzumaid! zal ook voor mij wel een skip gaan worden. Het balanceert tussen grappig en creepy, en dat laatste aspect lijkt toch de overhand te hebben.

Tonari no Kyūketsuki-san a.k.a. Ms. vampire who lives in my neighborhood zou ik daarentegen nog wel een kansje willen geven. Al komen de beste grappen toch meer uit het alledaagse leven van onze vampier (Bloed zuigen uit een levend wezen? Bah! Gewoon op Amazon bestellen. En eerst even opwarmen in de magnetron) dan van de wisselwerking met Akari. En dan is het vooral de vraag hoe ver de hele vampier-mythe uit te melken valt. En hé, mevrouw Twilight is altijd nog interessanter dan de hele filmreeks met die titel...

Bij Kishuku Gakkou no Juliet a.k.a. Boarding School Juliet ben ik voortijdig afgehaakt. Stompzinnig en vervelend.

Op zich lijkt sumo me een geweldig onderwerp voor een anime. Het is een sport vol traditie, vol symboliek, met simpele regels en (meestal) zeer korte, explosieve gevechten. Perfect materiaal voor een serieuze anime in de stijl van Showa Genroku Rakugo Shinju bijvoorbeeld. Maar helaas, in plaats daarvan krijgen we Hinomaru Sumo. Eerst en vooral een typische highschool-sportanime, die toevallig om sumo draait. En dus ook met de overenthousiaste hoofdpersoon, hooguit met als twist dat hij ondanks zijn kleine postuur extreem sterk is, maar juist dankzij datzelfde postuur niet de stap naar de profs kan maken. En als antagonist de lokale bendeleider van de school, die aangestoken door dit enthousiasme ongetwijfeld het volgende lid van de sumo-club zal gaan worden. Op zich allemaal niks mis mee en de uitvoering is ook niet ondermaats, maar de sport had iets beters verdiend. En 24 afleveringen voelt bij een serie als deze ook niet echt als een aanmoediging.

Hé, heb je zin om samen met ons stelletje onervaren avonturiers op goblins te gaan jagen? Ze zijn zo klein als een kind en ook net zo dom, dus hoe moeilijk kan het zijn?



Op basis van synopsis en artwork had ik Goblin Slayer op voorhand ingeschat als iets in de trant van Danmachi. Maar dat is het inderdaad bepaald niet. Veel duisterder, veel gruwelijker. En met gelukkig een even capabele als pragmatisch ingestelde redder in nood, anders was het een verdomd korte serie geworden....

En Goblin Slayer is hier!

En die openingscenes die hier de eerste helft van de aflevering opmaken zijn nog zo gruwelijk als altijd. Het geschreeuw van de avonturiers in kwestie maakt het eigenlijk alleen nog maar erger dit keer. Sjeezus. Al maakt het als gewoonlijk wel weer in één keer duidelijk wat voor serie dit is. Want Goblin Slayer is zeker een duistere fantasy-serie, draaiende om een man die geobsedeerd is door het slachten van goblins en door zijn pragmatisme daar ook heel goed in is. Uiteraard met zijn sidekick Priestess aan zijn zijde, die zowel dient als leerling maar ook het menselijke in hem probeert terug te brengen.

De novels ben ik al een tijdje fan van, dus de anime zal ik ook zeker weten kijken. Props ook voor de soundtrack, die is heerlijk passend (en doet me denken aan iets als Doom).

Rascal Does Not Dream of Bunny Girl Senpai is een beetje een meer aparte serie, die lijkt te draaien om personages die last krijgen van aparte aandoeningen, zoals fysiek gepijnigd worden door online pesterijen of een meisje dat door niemand meer opgemerkt wordt en bijna omkomt van de honger. Het doet me een beetje denken aan Monogatari in dat opzicht. Al is deze serie vooralsnog een stuk langzamer en minder over de top, wat niet altijd in diens voordeel werkt.

Toch, het concept is interessant genoeg dat ik in ieder geval wel even ga kijken waar dit heengaat.

Wat niet het geval was met Radiant. Dat is namelijk een dertien-in-een-dozijn shonen serie, en dan bedoel ik meer richting Black Clover-kwaliteit dan Hero Academia. Tel de cliché's - dude met speciale krachten wordt door niemand geaccepteerd, monster of the week praktijken, wijze mentor die wel het loodje zal leggen, etcetera. Niets hierin had ook maar greintje originaliteit of slimme uitwerking, en ik verveelde me al lang voordat de credits voorbij rolden.

Gakuen Basara was ook suf. Want het is Sengoku Basara...op de middelbare school! Wauw, de originaliteit straalt ervanaf! Maar niet heus. Dat ze de originele stemacteurs weer terug hebben is leuk, maar daar is ook alles mee gezegd. Het is zouteloos en saai. Dag.

Die schattige schoolmeisjes toch. Die blijven maar schattige dingen doen. Zoals al eeuwenlang Japan beschermen tegen een misdaadsyndicaat bijvoorbeeld. Uiteraard wel met een beetje hulp, dus Release the Spyce: één knauw op een kaneelstokje en je hakt zo een enorme robot doormidden. En dat bij voorkeur ondersteund door muziek die vast niet geheel toevallig aan de lobby shootout van The Matrix doet denken. O ja, zou ik bijna de ninja-kikker vergeten. Maar hé, het blijven wel schoolmeisjes, dus op momenten dat ze geen dames met Schwarzenegger-postuur in elkaar trimmen moeten ze toch ook gewoon naar school. Er mankeert op zich niet echt iets aan, maar ik schat dat ik zo'n 25 jaar te oud en van het verkeerde geslacht ben om tot de doelgroep te behoren.

Gakuen Basara had ik na een paar minuten wel gezien, laat maar.

Het deed mij eigenlijk meer denken aan de muziek uit Persona.

Enfin, ik vind Release the Spyce nog wel te pruimen. Let wel, dom was het zeker, en anders dan de praktijken van de meiden uit iets als Princess Principal zijn de personages hier totaal niet serieus te nemen. Ik vraag me ook af of de campy Charlie's Angels sfeer expres is gedaan of per ongeluk. Toch, ik heb slechter gezien en afhankelijk van hoe de rest van de actie uitpakt kan dit nog best aardig worden. Al is de positie in mijn kijklijst nog allerminst zeker.

SSSS Gridman is ook best vermakelijk. Deze nieuwe Trigger-serie draait om een jonge knul die ontwaakt met geheugenverlies bij een klasgenoot van hem, en daardoor al zijn vrienden en omgeving helemaal vergeten is. Hij heeft wel de kracht opgedaan om een of andere digitale superheld te zien, Gridman. Een kracht die handig van pas komt als een regelrechte kaiju de stad aanvalt, en enkel via de computer in te duiken en zo Gridman zelve tot leven te wekken kan hij de kaiju verslaan. Waarna tot verbazing van de personages alle schade ook magisch ongedaan is gemaakt. To be continued.

Het doet me half denken aan Power Rangers en diens klonen van weleer, en het weet zeker spektakel te kweken. De meer rustige scenes daarbuiten doen meer denken aan Makoto Shinkai-werken, en ik vraag me af in hoeverre het overkoepelende verhaal een rol gaat spelen. Gaan ze hier nog meer mysteries kweken of wat? Wel, ik geef het nog een paar afleveringen, in ieder geval.

Tsja, Persona heb ik dan weer niet gezien (of gehoord)....

Maar Princess Principal kwam ergens ook al in mij op, echter zonder de interessante setting en stijl.

SSSS.Gridman wekt enigszins hetzelfde gevoel op als vorig seizoen Planet With. Interessant maar ook een beetje vreemd. Oké, PW was iets meer dan een beetje vreemd, maar toch. Bij die serie ben ik toch vrij snel afgehaakt, nu maar zien of Gridman het langer uit gaat houden.

Bij Radiant ben ik voortijdig afgehaakt.

En dan tot slot voor vandaag Irozuku Sekai no Ashita Kara. Qua verhaal is het nog even afwachten, maar het algehele sfeertje en de manier waarop met magie wordt omgegaan bevalt me wel. Ergens doet het me wel wat denken aan Flying Witch, en laat het maar aan P.A. Works over om het er prachtig uit te laten zien.

Thunderbolt Fantasy S2 was in de stroom van nieuwe series even blijven liggen, maar was op voorhand uiteraard al een zekerheidje. En deze eerste aflevering stelde allerminst teleur.

Dat kan ik helaas niet zeggen over Gaikotsu Shoten'in Honda-san, een semishort over een skelet dat in een boekwinkel werkt. Het pakt helaas lang niet zo absurd uit als je met zo'n insteek zou verwachten. Nee, het feit dat de hoofdpersoon een skelet is en al z'n collega's ook met een of andere vorm van masker rondlopen lijkt vooral een gimmick, voor de rest draait het vooral om tamelijk normale interacties met ietwat abnormale klanten. Voeg daar een minimale animatie aan toe, en het is vooral tamelijk saai.

En Himote House had ik binnen een minuutje wel gezien. Irritant plattelandsmeisje komt naar Tokyo, en dat met vreselijke animatie. Laat maar.

...en met Anima Yell is het al niet veel beter. CGDCT over cheerleading. Laat maar.

Van Ulysses - Jeanne d'Arc to Renkin no Kishi heb ik dan tenminste nog wel het einde gehaald, al vraag ik me eigenlijk af waarom. Het is vooral saai en stompzinnig. Ik bedoel, zouden ze daadwerkelijk na 80 jaar oorlog tussen Frankrijk en Engeland al geweten hebben dat dit de geschiedenisboeken in zou gaan als de 100-jarige oorlog? En dat is nog maar het begin. Aan het eind van de aflevering springen we 7 jaar in de tijd vooruit, wat wellicht mogelijkheden biedt om van deze rommel toch nog iets te maken. Weinig kans echter dat ik dat dan nog ga zien.

Ulysses - Jeanne d'Arc to Renkin no Kishi was inderdaad niet veel soeps. Anime heeft eerder al bewezen dat de Honderdjarige Oorlog zeker een vruchtbare setting voor goede series kan zijn (Maria the Virgin Witch), maar die serie had interessante hoofdrolspelers, maakte het meest van diens setting en veel stompzinnige cliche's waren afwezig. In het geval van deze serie, echter, zijn de hoofdpersonages dertien-in-een-dozijn, is de setting amper te onderscheiden van standaard fantasy setting no. 2456 en staat het stijf van de cliché's. Nee dank je. Ik voelde me hier geen moment geboeid door.

A Certain Magical Index III was dan tenminste weer een langverwacht vervolg op een langlopende serie. Ik bedoel, damn, het is alweer tien jaar terug dat het eerste seizoen airde. En zoals gewoonlijk heeft de serie nog steeds een setting waar je niet te hard bij moet nadenken, maar zijn de personages nog steeds zo vermakelijk als altijd. Touma met zijn eeuwige pech, bijtgrage Index, Misaka die weer wat drankjes probeert te jatten...ze zijn allemaal terug. En het plot zal wel weer draaien om het neerbeuken van gestoorde wetenschappers of de katholieke kerk, waarna Touma weer wat nonnen recht op de bek kan slaan als vanouds. Ik heb er zin an!

Anima Yell! is een falende variant van het CGDCT genre - geen inhoud, geen geslaagde humor en de meisjes zijn meer irritant dan aandoenlijk. Cheerleading an sich is ook niet bepaald mega boeiend, dus deze laat ik ook varen.

Himote House is een afschuwelijk geanimeerde en oersaaie semi-short waarvan ik hem al halverwege afzette. Gaikotsu Shoten'in Honda-san is ook een niet al te boeiende semi-short, die diens opzet verkwanseld en je zoveelste 'normale werkdag'-anime wordt. Meh.

Het is net alsof Golden Kamuy nooit weg is geweest. De grootste verandering: het is nu lente, de sneeuw is verdwenen. Maar Tsurumi bedenkt nog steeds duivelse plannetjes, dit keer geholpen door iemand die nog een paar mate gestoorder is dan hijzelf. Hijikata verzamelt een sterk team om zich heen wat weer een aantel interessante puntjes voor het grote verhaal oplevert. Tanigaki begint zowat zelf een Ainu te worden. En onze helden doen ... eigenlijk niet zo bar veel. O ja, de animatie is nog steeds van hetzelfde wisselvallige niveau.

Akanesasu Shoujo ligt er echter definitief uit, de maandagavond is toch al goed bezet en de tweede aflevering wist me na een paar minuten al niet meer te boeien.

Golden Kamuy is ook weer een standaard aanvulling op de kijklijst. Ik ben de avonturen van Tanigaki en Asirpa nog lang niet zat, en de serie gooit nu al een trits nieuwe weirdo's onze kant op. Maar nu inderdaad hopen dat de animatie niet dezelfde dieptepunten bereikt als vorig seizoen, want dat was soms wel erg erbarmelijk.

Ace Attorney 2 heb ik meer gemengde gevoelens over. Enigzins is er het feit dat het grotendeels een rechtaan sequel is op de vorige adaptatie - wat gezien de middelmatige kwaliteit daarvan niet bepaald een goed teken is. Het ziet er ook nog zo goedkoop uit. Aan de andere kant, de game die ze nu behandelen is mijn favoriet in de serie. Nu is het nog steeds mogelijk dat ze de impact van dat verhaal hier ook zullen verkwanselen, maar ergens krijg ik toch wel de neiging om te willen zien hoe ze sommige dingen zullen aanpakken. Hmm. Ik kijk wel of ik hier plaats en zin voor heb over een paar weken.

Golden Kamuy: Ik dacht dat die seriemoordenaar uit het vorige seizoen een mafketel was, maar Edogai spant de kroon. Tsurumi beraamt zijn plannetjes en Hikikata zit ook niet stil. Onze helden doen inderdaad nog niet zo heel veel, maar gezien de...uh...recente ontwikkeling lijkt er verandering in de dynamiek te gaan komen. Ben heel benieuwd wat er verder gaat gebeuren. Met de humor en personages zit het wel snor, in ieder geval, en ook zijn er interessante plotpuntjes. Hoop alleen ook dat er deze keer wat meer budget is uitgetrokken voor de animatie. Het is nog steeds niet denderend, maar hopelijk krijgen we geen niveau a la CGI-beer.

My Sister, My Writer is troep. Met een opzet als deze (gozer ontdekt dat zijn strenge zusje eigenlijk een prijswinnend incest light novel heeft geschreven, met alle populaire elementen van tegenwoordig erin, iets waar hij constant in faalt) zou je een soort parodie verwachten...maar nee. Het is weer je zoveelste incest serie. Een slecht geanimeerde harem-serie variant, met hoofdrolspelers en haremettes die compleet inwisselbaar zijn. Man, gezien de standaard die vorig seizoen voor fanservice series heeft neergezet (Demon Lord en Yuuna) zie ik geen reden om me deze goedkope zooi bezig te houden.

En met Ore ga Suki nano wa Imouto dakedo Imouto ja Nai a.k.a. My Sister, My Writer hebben we weer eens een serie over een klein zusje die iets te gek is op haar grote broer. Die op zijn beurt uiteraard in de veronderstelling is dat zij hem haat (en blijkbaar ook een goede reden heeft om dat te denken?). Maar waar zijn manuscripten voor een LN steevast worden afgewezen heeft zij bij haar eerste poging direct succes. Helaas heeft ze wat triviale redenen waarom zij zich naar de buitenwereld niet als auteur kan presenteren, dus drie keer raden wie ze dan vraagt. Niet heel interessant materiaal, en dan ook nog eens zeer matig uitgewerkt. Kleurloze MC, cliché-zusje, en voor de rest nog de nodige tieten van divers formaat waar een vrouw aan vast zit. Laat maar.

Kaze ga Tsuyoku Fuiteiru ligt er ook definitief uit. Fast forward er doorheen skippend kwam ik nog wel een paar aardige scenes tegen (het manipuleren van medebewoners, en ook de erg herkenbare veel te hete sento), maar over het geheel gezien is dat toch vrij mager.

En Jingai-san no Yome laat nu iets meer van z'n ware aard zien en maakt daarmee ook weinig indruk.

Merc Storia - Mukiryoku Shounen to Bin no Naka no Shoujo gaat over een jochie dat de wereld over reist met een soort waterfee-meisje in een flesje. Samen redden ze de dag en helpen ze zelfs monsters en dergelijke. Je kent het wel. Het is namelijk een overduidelijke kinderserie. Het is niet geheel onaardig, maar anders dan iets als Kitaro is hier voor volwassenen weinig lol uit te halen.

Dus veel geluk, jochie, en blijf weg van de goblins als je weet wat goed voor je is.

Jingai-san no Yome's tweede aflevering was inderdaad niet boeiend, dus die ligt er nu in ieder geval uit.

Conception was weird. Nu ben ik relatief bekend met de game-serie, en heb ik deel 2 zelf (al heb ik die nooit veel gespeeld) maar ik kan me niet herinneren dat ze daar zo ver gingen als hier. Het hele 'doe semi-sex voor familiars' was daar meer een of ander suggestief ritueel, niet, y'know, van bonkenstein gaan zoals hier. Huh.

Welp, naast dat is het gewoon je zoveelste game-adaptatie. Kerkers verkennen en haremtaferelen zullen wel de hoofdgerechten zijn en het lijkt me sterk dat het iets bijzonder zal worden. Al kan ik de hoofdpersoon wel waarderen, hij is tenminste een gevatte dude, niet enkel een suffe self-insert. Dit kan wellicht wel een manier zijn voor me om het verhaal (voorzover dat er is) van de eerste game te ervaren voor ik aan de tweede begin, dus misschien houd ik hem om die reden erin. Maar goed, even grote kans dat dit me al snel gaat vervelen.