Klinkt het heel gek als ik zeg dat het begin van Angolmois - Genkou Kassenki associaties met Con Air bij me opriep? Een groep gevangenen (minus de bewakers en de initiële muiters) weet in een storm Tsushima te bereiken, een eiland halverwege Japan en Korea. Daar worden ze allerhartelijkst ontvangen door een prinses. Uit goedheid? Welnee, deze ter dood veroordeelden mogen het eiland (en de rest van Japan) verdedigen tegen een Mongoolse invasie. Vooralsnog kleinschalig met als voornaamste opponent iemand die moeiteloos het wereldrecord verspringen zou verpulveren. Maar er zijn nog 900 schepen onderweg.... Dit lijkt een interessante historisch epos te gaan worden, met enkele evenzo interessante personages. Wat me wel een beetje tegenstaat: dat irritante filter over het beeld....

Heb deze ook aangemaakt op WiW aangezien ik deze ook aan het bekijken ben, en nee zover is de Con Air link niet gezocht. Dat filter was inderdaad best irritant, dacht even dat het alleen zou gebruikt worden voor de flashback maar nee was de ganse aflevering zo. Niettemin een blijver voor mij, niet zo moeilijk want drop zelden een serie

Grand Blue draait om een knul die bij een duikclub beland. Een soort Amanchu dus? Euh, nee. Dat de aflevering begint met niet één maar liefst drie disclaimers waarvan eentje specifiek over underage drinking zegt eigenlijk al genoeg. En voor de zekerheid volgt er gedurende de aflevering nóg een waarschuwing dat een drankje bestaande uit 9 delen wodka en 1 deel whiskey gevaarlijk is. Deze serie draait om zuipen en de (overwegend deels of geheel naakte) stupiditeit die daar uit volgt. Een paar grappen werken. Maar voor het overgrote deel is het vooral luidruchtig, vermoeiend en irritant.

Happy Sugar Life klinkt als een mierzoet romantisch verhaaltje toch? Bijna goed. De openingsscène maakt al direct duidelijk dat dit toch een wat duisterder verhaal gaat worden, en al vroeg in de aflevering wordt duidelijk dat Satou's idee van liefde toch wat dubieus is. Het duurt echter nog tot het einde van de aflevering voordat écht duidelijk wordt hoezeer het foute boel is....

Happy Sugar Life

Jeeeezus. Van wat ik tot nu toe van de serie zag verwachtte ik dat het een soort loli-serie zou worden, maar niets blijkt minder waar. Nope, het is weer mindfuck o'clock, waar we het leven volgen van een schoolmeisje dat ze niet allemaal op een rijtje heeft, zacht gezegd. Alsof het feit dat ze de liefde verklaard aan een achtjarige al geen alarmbellen laat rinkelen, dan is het wel het feit dat het overduidelijk is dat ze op het punt staat helemaal te flippen. En het roept zeker wat vragen op in hoeverre haar situatie echt zo is als zij zich indenkt.

Het wist in ieder geval mijn aandacht gelijk te grijpen en niet meer los te laten, want dit ligt precies in mijn straatje. Ik krijg er half Saya no Uta flashbacks van, als we het hebben over verhalen over geschifte relaties. Nu enkel hopen dat de serie dit niveau kan aanhouden en er echt een spannend verhaal uit weet te brouwen - zo ja, en deze zie ik dan nog wel hoog eindigen.

Oh, en de OP is nu al een van mijn favorieten dit seizoen.

Grand Blue

Ik vond deze dan iets beter te pruimen dan Wizard. De complete idioterie van de debiele hoofdrolspelers wist vaak genoeg best leuk te zijn, wat ook geholpen wordt door de gevarieerde gezichtsuitdrukkingen (een beetje zoals Asobi Asobase dat ook doet). Luidruchtig is het echter zeker, en het is er zeker een die zich nog moet bewijzen of het lang genoeg leuk blijft (en/of het niet zal vervallen in misplaatst drama en dergelijke). Het heeft ook al genoeg concurrentie dit seizoen.

Maar, we zullen zien.

Angolmois - Genkou Kassenki

Dit was ook een leuke verrassing. Normaal doen historische samurai-achtige series het niet zo heel goed bij mij, maar de hele insteek van 'groep gevangenen op eiland moet uitvogelen hoe de Mongolen weg te houden', de toffe actie en de leuke personages zorgen ervoor dat ik me geen moment met de serie verveelde. Alleen de filter is wat misplaatst inderdaad, maar zodra ik in de serie gezogen werd gaf ik daar ook niet meer om.

Dus ja, deze komt ook op het al snel groeiende lijstje.

Ik vraag me af waarom ik Lord of Vermilion: Guren no Ou überhaupt eigenlijk afgekeken heb, dit was typisch zo'n serie waarbij na een paar minuten al wek duidelijk was dat het bagger zou zijn. We beginnen nog met een openingsscene waarin iedereen elkaar afslacht. Gezellig. Daarna volgt de eigenlijke introductie, hoe het allemaal zo ver heeft kunnen komen. Een irritante toon waardoor de meeste mensen een week maar onze protagonist 5 maanden buiten bewustzijn raken. Een rode mist die zou verhinderen dat mensen Tokyo verlaten. En de vader van een van de hoofdpersonen lijkt ineens verandert in een enorm monster (wat onze hoofdpersonen heel rustig aanschouwen, geen paniek of zo), die prompt onze protagonist doorklieft met een kolossaal zwaard, maar in plaats van te sterven maakt dit schijnbaar bijzondere krachten in hem los. Gaap....

Bij Shoujo Kageki Revue Starlight ben ik dan wel vrij snel afgehaakt. Een stel meisjes op een theater/dans-school, dan moet je toch met iets interessants komen om mijn aandacht vast te houden. En dus zat ik al snel te skippen, kwam daarbij nog wel een paar opmerkelijke scenes tegen (giraf WTF?) alsmede een aantal scenes die qua animatie ronduit schitterend waren, maar dat heeft me er toch niet toe kunnen aanzetten toch maar de gehele aflevering te kijken.

O, en Chuukan Kanriroku Tonegawa ligt er na de tweede aflevering ook definitief uit.

Shoujo Kageki Revue Starlight mag zich dan wel plaatsvinden op een meer klassieke dansschool, maar het voelt nog steeds als je gemiddelde idol-serie. En dus is mijn oordeel makkelijk - geen interesse.

En Lord of Vermilion: Guren no Ou is inderdaad complete bagger. Het opent al met een hoop nonsens-actie, om van daaruit te springen naar een met plotgaten gevulde wereld die geen moment weet te boeien, een overdaad een stomme cliché's en hoofdpersonages die suf overkomen. En dan is het volgens mij nog gebaseerd op een of ander kaartspel ook, wat me ook weinig hoop geeft voor de rest van het excuus voor een verhaal dat we nu hebben. Nee, deze krijgt een makkelijke trap onder het achterste.

Yuuna and the Haunted Hot Springs

In deze editie van fanservice o'clock draait het om een jonge knul, een medium, die een goedkope plek heeft gevonden om te gaan wonen. De reden dat het zo goedkoop is? Het spookt er. Maar psh, geen probleem voor hem, hij hoeft alleen de geest weg te jagen en klaar is hij. Tot de geest in kwestie, die in zijn nieuwe kamer huist, een schattig meisje blijkt te zijn die geen kwaad in de zin heeft. En hoewel hij haar zeker een keer moet verdelgen (omdat ze anders naar de hel gaat) kan hij het niet echt over zijn hart verkrijgen dat te doen. En dus is een romance geboren. Oh, en de rest van de inwoners zijn ook allemaal meiden, dus harem-situatie ahoy.

Dit is nog best een aardige serie, om eerlijk te zijn. Yuuna en protag hebben best wel wat chemie, en ik wil best zien hoe het dit koppel verder vergaat. De rest van de harempraktijken zijn wel beduidend minder interessant, al schijnt er nog wat leven in de brouwerij te komen gezien het feit dat er al hints zijn dat zij ook allesbehalve normaal zijn. Zo ver zo goed, in ieder geval. Ik weet alleen niet of ik in mijn schema tijd zal hebben voor twee fanservice-series (na Isekai Maou) maar ik zal wel zien hoe mijn schema zich opbouwt.

Yuuna and the Haunted Hot Springs valt voor wat het is inderdaad heel erg mee. Maar inderdaad, het kijkschema begint wel vol te raken....

En dan was er ook nog Tenrou: Sirius the Jaeger. Wat enigszins aanvoelt als Joker Game met vampieren. Vooral door de setting in vooroorlogs Japan, maar ook door onze groep (buitenlandse) Jeagers die wat tegenwerking van het leger kunnen gaan verwachten. Er wordt nog niet alteveel uitleg gegeven over de situatie in de wereld, en ook onze helden moeten het vooralsnog vooral laten zien met daden in plaats van woorden. En het moet gezegd: de diverse actiescenes zien er behoorlijk gelikt uit. En toch, op de een of andere manier wekt het minder enthousiasme in me op dan wellicht zou moeten.

Satsuriku no Tenshi: De tweede aflevering vond ik al wat beter dan de eerste. Deze keer was er ook wat humor stukjes. En gestoorde maar ook niet al te slimme maniak en kalm en redelijk slim meisje is ook een interesante relatie om te zien vanwege bijv. de eerder genoemde humor. Niet een liefdes relatie maar toch een interesante dynamiek. En t mysterie is ook nog steeds intersant.

Sunohara-sou no Kanrinin-san draait om een jongen die er zodanig meisjesachtig uitziet dat hij naar Tokyo verhuist om daar als een man behandeld te worden. Ik zou zeggen: even naar de kapper had ook geholpen. Maar goed, in Tokyo komt hij in tehuis terecht met een rondborstige verzorgster en drie meisjes met elk ook zo een steekje los. De rest laat zich wel raden.

High Score Girl beviel me dan een heel stuk beter. Het jaar is 1991, het arcadespel van het moment is Street Fighter II. Haruo denkt hierin onverslaanbaar te zijn, totdat Ono opduikt, een meisje uit zijn klas die hem 30 keer op rij verslaat. En ook daarna blijven ze elkaar tegenkomen en moet hij in haar zijn meerdere erkennen. Wat de serie interessant maakt is het gebruik van echte videospellen uit die tijd en de technieken en trivia die daarbij horen.

Backstreet Girls ligt er overigens uit, ik heb het einde van de tweede aflevering al niet meer gehaald. Jammer, dit klonk toch als een concept waar meer uit te halen viel.

Tenrou: Sirius the Jaeger is er eentje die het bij mij niet haalt. Toegegeven, de actie is nog best gelikt en de keuze voor de tijdsperiode is interessant. Tegelijkertijd voelt dit echter als vampierenserie nummer zoveel, waarbij niets in de serie er nog op wijst dat het zich zal afwijken van de voorspelbare manier waarop het plot zich zal ontwikkelen. En dat kan ook gezegd worden voor de personages, die eveneens dertien-in-een-dozijn voelen.

Hoewel het dus structureel in principe nog best kan dienen als popcornvermaak, heb ik totaal geen motivatie dit ook echt te volgen. Zeker niet als er beter actie-spul te vinden is, zoals Angolmois. Al vraag ik me af of het zelfs in een zwakker seizoen mijn interesse wel had gepakt - het haalt het ook niet bij vergelijkbare series als Seraph of the End, bijvoorbeeld.

Dus meh, een nee van mij dus.

High Score Girl was dan een stuk beter. Ik was sowieso al geïnteresseerd in de serie door zowel de positieve buzz als het feit dat andere werken van dezelfde maker me ook wel konden bekoren, en de serie stelt niet teleur. De 3D-animatie is wellicht niet helemaal de beste ooit, maar het werkt, en vooral de inhoud weet te bekoren. De relatie tussen onze twee competitieve hoofdrolspelers is er gelijk al een met veel chemie, en ik verveelde me geen moment met deze twee te volgen. En inderdaad, de vele echte arcadegames die langskomen zijn ook een leuke toevoeging (vooral ook omdat allerlei technieken en truukjes uit die games ook langskomen) en geven het net dat beetje extra.

Weer eentje voor mijn drukke lijst dus (en waarschijnlijk een die gelijk een blijvertje zal worden).

En nog twee late aanvullingen:

Tsukumogami Kashimasu speelt zich af in de Edo-periode, en draait om een verhuurwinkeltje vol tsukumogami, alledaagse objecten die na een lang bestaan tot leven komen. En in dit geval de winkeleigenaars een handje helpen in het oplossen van mysteries. Het voelt daardoor een beetje als een bovennatuurlijke tegenhanger van Kyoto Teramachi Sanjou no Holmes. En daar zit meteen m'n probleem: ik weet niet of ik in m'n toch al overvolle kijkschema plaats wil inruimen voor twee van dergelijke series.

En dan is daar eindelijk ook seizoen 3 van Shingeki no Kyojin. Anders dan sommige andere series wordt er geen tijd verspild met terughalen van herinneringen, het gaat gewoon meteen weer los met diverse interessante ontwikkelingen. En we komen nu ook bij het stuk wat me is bijgebleven als het sterkste deel van de manga, ondanks het praktisch ontbreken van titans. Het is echter al wel geruime tijde geleden dat ik het gelezen heb, dus kan ik me nu opnieuw laten verrassen. Wat overigens wel opvalt: ze hebben nu blijkbaar definitief opgegeven Guren no Yumiya te evenaren...

Maar zoals gezegd is het nogal een vol kijkschema. Vooralsnog weinig series die er echt bovenuit steken, wel veel middelmaat met enige potentie. Wat het des te lastiger maakt om series te droppen...

Tsukumogami Kashimasu wist me niet zo heel erg te boeien. Deels komt dit omdat mijn tijdschema al redelijk vaststaat, deels omdat het wat kinderlijk aanvoelde. Als het een sleeperhit blijkt te zijn dan hoor ik het wel, maar vooralsnog betwijfel ik of het heel erg zal missen.

En ik ben al aardig aan het wieden in mijn kijklijst.

Mr. Tonegawa Middle Management ligt er bij mij namelijk ook definitief uit. Het is een beetje te gimmicky en heeft weinig van doen met het bronmateriaal, waardoor het me sterk lijkt dat dit voor eeuwig leuk zal blijven.

Chio's School Road ligt er ook uit. Ditmaal niet echt door structurele problemen met de serie, maar simpelweg omdat er betere komedies dit seizoen zijn die voorrang krijgen. In een minder druk seizoen had ik het wellicht nog gekeken, maar ik heb maar zoveel tijd in een dag.

En Angels of Death krijgt ook de zak. De personages zijn gewoon niet boeiend genoeg om de serie te dragen, noch is de hele setup van het plot zo boeiend nu alle kaarten op tafel liggen (en het is ook nog eens super voorspelbaar).

How NOT to Summon a Demon Lord is verrassend genoeg wel langs de drie-episode regel gekomen. Het weet namelijk een hoop domme lol te zijn die de wat meer cringy aspecten van dit genre en type shows vakkundig weet te vermijden, en welke meer dan eens oprecht grappig weet te zijn. Ik kan dus slechtere dingen bedenken dan de avonturen van dit trio een seizoen lang te volgen.

Island is ook een blijver. Tussen de VN-adaptaties van dit genre is het zeker een meer schunnige variant, wat leidt tot wat dommere grappen, maar het mysterie en de setting zijn leuk genoeg opgezet dat ik wel wil weten waar dit heengaat.

Uiteindelijk is Banana Fish ook maar in mijn kijklijst gebleven. Er zitten nog wat dingen in die me tegenstaan (we kunnen geen episode door zonder dat Ash verkracht wordt blijkbaar) maar het misdaad-drama blijft nog veelbelovend en ik kan mezelf er niet toe bewegen dit compleet af te zetten. Dus eh, waarom niet.

Ik heb nu nog steeds een kijklijst van 20 (en dan heb ik AoT nog niet eens meegeteld) dus ik ben nog niet klaar met wieden. Toch, tis een goed luxeprobleem om te hebben. De algehele kwaliteit is nu al hoger dan vorig seizoen, zoveel is zeker.

Deels mee eens, in de breedte overtreft dit het voorjaar ruimschoots. Ik mis echter positieve uitschieters, ik heb nog niks gezien wat ook maar in de buurt komt van een Megalo Box of desnoods Hinamatsuri. Ja, wellicht MHA of SNK, maar niks nieuws.

In het kader van bijgedraaide eerste impressies: Island heeft het ook bij mij gered en zie ik nu juist als een van de interessantere series van het seizoen. Angels of Death wist in de 2e en 3e episode toch wel te vermaken, en is zo uit de directe gevarenzone. Shinya! Tensai Bakabon was in de tweede aflevering al een stuk leuker, maar tenzij de 3e aflevering daar nog een stevige schep bovenop doet ligt ie er toch uit. Per slot van rekening heb ik ook nog een half seizoen Osomatsu in de wachtkamer zitten. Bij Banana Fish begin ik toch steeds meer te twijfelen, de serie biedt genoeg interessants maar ook ik zou best kunnen leven zonder Ash's Verkrachting van de Week en de onvermijdelijke romance. Op zich weet Hataraku Saibou me nog steeds te vermaken (JoJo-referentie in ep. 3!), maar de afleveringen voelen iets teveel als een herhaling van zetten. En Planet With blijft ook na 3 afleveringen vooral erg weird.

Ik zou zeggen dat Hinamatsuri toch wel geëvenaard wordt door series als Asobi Asobase dit seizoen, en ik zie nog wel wat series het niveau van Megalo Box halen. Bovendien zijn er nu een stuk meer anime waar ik elke week naar vooruitkijk, in plaats van dat ze een kwestie zijn van 'oh ja, die moet ik ook nog kijken'.

Attack on Titan S3 zal voorlopig wel de laatste aanvulling op de lijst zijn, al geef ik wellicht Revue Starlight nog een tweede kans later. En wat valt er hier nog over te zeggen? De stijl is nog steeds tof, de complotten bouwen zich gelijk al snel op en personages leggen al in de eerste aflevering bij bosjes het loodje. Good ol' AoT.

Al is de opening wel compleet ruk.

Voor de rest;

Sunohara-sou no Kanrinin-san ligt er zoals verwacht uit; ik begin me nu al te vervelen tijdens sommige segmenten en op haremkomediegebied is er sowieso al Yuuna's Haunted Spring. Tabee.

Jashin-chan Dropkick haalt het ook niet. De serie is...aardig, maar nooit iets waar ik echt voor ga zitten en de humor en personages zijn iets te flauw om echt te blijven boeien.

The Holmes of Kyoto is de laatste die een trap krijgt. Opnieuw, geen slechte serie, maar het volgt teveel een formule en heeft te weinig interesse voor een groter plot of meer ingewikkelde mysteries om mij vast te blijven houden. Dus nope.

Grand Blue haalt het wel op de valreep - de serie is wat inconsistent en af en toe valt het in herhaling, maar het totaalpakket is nog leuk genoeg dat ik het wil blijven volgen boven sommige andere komedies dit seizoen.

En zoals eerder gezegd haalt Yuuna and the Haunted Springs het ook. Hoewel er af en toe nog wat irritante cliché's te vinden zijn, zijn de hoofdpersonages een leuk duo dat makkelijk aan te moedigen valt en blijft de hele serie gewoon vermakelijk.

18 series in totaal dus nu, best een aardige oogst.

Al is Ash nog lang niet af van de mensen die graag zonder toestemming de inhoud van zijn broek willen verkennen, hebben we het hoogtepunt wel gehad.



Spoiler:



[fangirl]Wat overigens niet betekent dat Ash en Eiji niet super schattig zijn samen. [/fangirl]