Banana Fish

Van een titel als dit verwacht je een of andere slapsticktitel, maar het is zowaar een serieus gangsterdrama, een adaptatie van een oude shojo-serie uit de jaren '80. Eentje die draait om zo'n blonde knul die in een straatbende zit en het mysterie probeert op te lossen wat er met zijn broer gebeurd is in Vietnam, en ook een stervende man tegenkomt die hem een mysterieuze kogel nalaat. Tegelijkertijd komt hij ook een Japanse dude tegen die samenwerkt met een groep journalisten en samen zullen de twee wel op pad gaan om de mysteries op te lossen.

Dit is geen slechte serie, om eerlijk te zijn, maar veel motivatie om het te volgen (vanwege het genre en slechte ervaringen met vroegere gangsterseries in anime) heb ik echter niet. Ik zoek nog wel even verder naar ander spul.

100 Sleeping Princes and the Kingdom of Dreams

Juist. Kijk alleen naar die titel al. Reverse harem-praktijken galore dus, in een isekai-wereldje met een vrouwelijke hoofpersoon die puur dient als stand-in voor de kijker (daar ze niet eens een naam heeft).

Mijn antwoord of ik dit ga kijken is dus voorspelbaar.

Shichisei no Subaru

Laat ik maar met de deur in huis vallen - dit is een SAO ripoff. Dat zal je alles wel moeten vertellen wat je wil weten. En nee, deze weet het werk dat het afkijkt niet te verbeteren (hoe makkelijk dat ook is). Het ziet er namelijk allemaal goedkoop uit, de personages zijn niet boeiend, je kunt nu al gaten prikken in de logica en dan maken ze de eerste dood in de serie aan het eind van de aflevering ook al ongedaan, wat het dus ook geen serie maakt voor zij die bloedvergieten willen zien.

Een makkelijke skip.

Shojo of niet, Banana Fish wist mij vooralsnog positief te verassen, al zal het uiteraard even afwachten zijn waar dit verder heen gaat.

Back Street Girls daarentegen was minder overtuigend. Drie yakuza krijgen na een mislukte klus de keuze: al hun bruikbare organen afstaan, of naar Thailand voor een geslachtsoperatie en verder als idol-groep. Graag uw antwoord in 3, 2, 1.... Skip naar een jaartje verder, en we hebben drie onherkenbare en goed getrainde idols. Die onder dat laagje vernis nog steeds een stel gangsters zijn. En dat is vooralsnog ook zo'n beetje de hele grap waar de eerste aflevering op teert. Best aardig, maar van een serie met een dergelijke premisse had ik toch iets meer absurditeit verwacht.

Die andere twee sla ik over, en ook How NOT to Summon a Demon Lord lijkt me op voorhand weinig interessant.

Ook Chio-chan no Tsuugakuro (Chio's School Road) is iets minder hilarisch dan ik had verwacht, maar krijgt nog wel even het voordeel van de twijfel. De hele serie draait om één ding: onze nerdy protagoniste Chio loopt naar school, maar die wandeling verloopt nooit helemaal soepel. Op zich zijn veel van de situaties onderweg zeker grappig, maar er bekroop me toch het gevoel dat sommige grappen nogal opgerekt waren. Wat me dan toch weer doet afvragen of deze serie niet beter zou werken als (semi-)short. O, en gezien bepaalde opmerkelijke boob-physics zou ik zomaar het vermoeden krijgen dat er een animator van Hand Shakers bij deze productie betrokken is...

En met Harukana Receive hebben we ook de tweede sport-anime te pakken. En in vergelijking met Hanebado heeft dit wat minder om het lijf, letterlijk en figuurlijk. Het draait nu namelijk om beachvolleybal. En dus meiden in bikini op de stranden van Okinawa. Maar ook de hele toon is een stuk luchtiger, al is er uiteraard wel weer iemand bij die alles net even te serieus neemt. En uiteraard lijkt er ook wel weer enige persoonlijk drama achter te zitten. A met al een degelijke maar niet heel verrassende start.

En tot slot hebben we met Satsuriku no Tenshi (Angels of Death) een mysterieuze horrorshow te pakken. Die nog niet direct heel erg weet te overtuigen. Rachel lag in het ziekenhuis, maar op de een of andere manier is ze nu opgesloten in een gebouw met op elke etage een maniakale moordenaar. Spannend? Mwah, niet heel erg. Daarvoor ligt het er allemaal net even te dik bovenop, terwijl ook maar het minste beetje achtergrond ontbreekt.

How NOT to Summon a Demon Lord

Deze serie is trash. Het is een nogal overduidelijk wish-fullfillment vehikel waar een of andere NEET een andere MMO-wereld in wordt gesummoned als overpowerde demon lord (omdat hij die rol speelde als speler) en de summon, aan de hand van een debiele elf en een catgirl, compleet faalt en de meiden zelf onder zijn controle komen. Het voorspelbare volgt - instant harem, het neerstompen van arrogante tegenstanders zonder moeite, etcetera.

...maar om eerlijk te zijn vind ik het eigenlijk nog moeilijk het te haten. Het is namelijk erg zelfbewust en het omarmt wat het is, de productiestandaarden zijn nog redelijk en het weet niet zo oersaai te zijn als de echte totale bagger in dit genre. Dus, wel, ik geef het nog een aflevering of twee. Een show kijken die gewoon dom is kan immers ook leuk zijn van tijd tot tijd.

Harukana Receive was aan de andere kant wel oersaai. Beach volleybal vind ik sowieso al geen bijzonder boeiende sport (de schaars geklede dames ten spijt) en deze serie volgt weer leuk alle cliché's in het genre zonder echt iets te geven om me echt te pakken. Nah.

Satsuriku no Tenshi

Dit was dan weer iets interessanter. Het is je archetypische battle royale/monster of the week opzet (tegen maniakken dit keer) wat betreft genre, draaiende om een meisje met een hoop gaten in haar geheugen, maar het mysterie wordt nog leuk opgezet. Het is overduidelijk dat het meisje ze zelf ook niet helemaal op een rijtje heeft, en dat kan nog leuke taferelen gaan opleveren met het gebruik van onbetrouwbare vertellers en dergelijke.

Tegelijkertijd, de badguys zijn zo over de top en schreeuwerig dat ze meer irriteren dan imponeren, en de confrontaties kunnen al snel saai worden als het op deze voet doorgaat. De volgende twee afleveringen zullen maar duidelijk moeten maken welke kant deze serie opgaat.

Chio-chan no Tsuugakuro

Het gevoel dat dit een opgerekte short was had ik om eerlijk gezegd ook bij de serie. Het concept is best leuk, maar de grappen zijn iets te dun gezaaid en waren waarschijnlijk beter geweest met een meer 'vuur zoveel mogelijk grappen af op de kijker' aanpak in plaats van de meer langzame, voorspelbare opzet die we hier krijgen. Hierdoor komt de serie nooit verder dan een glimlach, en lijkt me dat ik dit al snel zat kan worden als ik dit een heel seizoen moet gaan volgen.

Twijfelgevalletje weer dus.

Planet With

Wat ik hier ook verwachtte, het was zeker niet dit. Het verhaaltje draait om een jonge knul met geheugenverlies (maar natuurlijk) die geadopteerd wordt door een weirde maid en haar gigantische, mensachtige kat. Dan komen op een dag aliens binnenvallen, aliens die eruit zien als gigantische weirde teddybeardingen met mensenhanden die alle wapens tegen ze in plushes veranderen en de neiging hebben mensen te brainwashen. Maar geen zorgen, er zijn superhelden in kattenmechs die ze bevechten! En natuurlijk krijgt de hoofdpersoon er ook mee te maken, zeker nadat de kattenmaid hem opbelt en zegt dat het nu zijn beurt is om iets te doen!

...door de helden in elkaar te stampen, dat is. Hij weet zelf ook niet helemaal of hij toevallig geadopteerd is door een groepje badguys, maar glimpsen uit zijn geheugen maken wel duidelijk dat hij koste wat kost zijn taak gaat uitvoeren.

Dus, ok dan. Het is nog een beetje moeilijk om uit te vogelen waar deze serie heengaat - blijft het wat slapstick-achtig of gaan we meer de serieuze kant op? Em hoe zal het plot verlopen - held van de week of iets ingewikkelders?

Wat het geval ook mag zijn, mijn interesse hield het wel van begin tot eind vast. Op naar volgende week.

The Master of Ragnarok & the Blesser of Einherjar

Pratende als iemand die de Klassieke Historie heeft gestudeerd doet deze serie pijn aan mijn brein. Niet door fantasievolle elementen of een vrije interpretatie van de historie - man, die ben ik gewend, laat je fantasie de vrije loop! Maar jaartallen noemen en doen alsof de bullshit wereld die je opbouwt ook maar iets van doen heeft met echte historie, die je presenteert als een stoofpot van de Griekse tijd, Japanse cultuur en freaking Noorse mythologie (!!!!) en een hoop compleet verzonnen onzin...grrrr.

En voor de rest, wel, het is ruk. Cliché cringy harempraktijken, isekai-bullshit, een suffe wish fullfillment hoofdrolspeler, slappe animatie en een stom verhaal - je kent het wel op dit punt. En dan mist het de zelfbewustheid van iets als How NOT to summon een Demon Lord ook, waardoor het zichzelf bovendien nog te serieus neemt ook. Ja, veel erger dan dit wordt het niet.

Ongaku Shoujo is de zoveelste idol-serie, dus die belandt ook in de prullenmand.

Ik heb wel hoge verwachtingen voor Planet With.
Het is door de schrijver van Hoshi no Samidare/Lucifer and the Biscuit Hammer, wat ik een zeer goede manga vond.
Ik moest het ff dubbel checken toen ik een Samidare en Anima figure cameo zag in de aflevering

Nou, ik ben blij dat Dvalinn al een poging heeft gedaan Planet With te beschrijven, want ik had niet geweten waar te beginnen. Er gebeurt een hele hoop met ook het nodige WTF?-gehalte, maar ik moet nog even zien of ze er een coherent geheel van weten te maken.

Blablabla Ragnarok & Blablabla Einherjar had ik nog een kansje gegund, maar het werd inderdaad al snel duidelijk bagger was met vooral een hele ellendige protagonist. En Ongaku Shoujo laat ik sowieso aan me voorbij gaan.

How NOT to Summon a Demon Lord wist me dan wel weer positief te verassen, afgaand op de OP (en ED) zou je verwachten dat het puur een fanservice-vehikel is. Maar hoewel dat zeker niet ontbreekt voert het niet op storende wijze de boventoon. En er zit inderdaad een gezonde dosis zelfbewuste humor in, wat dit een totaal andere kijkervaring maakt dan die andere isekai-serie met veel te lange titel.

Asobi Asobase draait om drie schoolmeisjes die een Pastime(rs) club beginnen. Voor maximaal effect moet je de serie eigenlijk zonder verdere voorkennis kijken, dus zal ik verder niks verklappen.

Asobi Asobase heeft er inderdaad lol in je op het verkeerde been te zetten. De opening en promotiematerialen doen namelijk vermoedelijke dat het je zoveelste schattige meisjes serie met wat yuri teases is. Haha, nee.

Weet je waar het me wel een hoop aan doet denken? Daily Lives of High School Boys, of sterker nog, de in-serie spinoff High School Girls are Funky. Oftewel, vergeet ideaalbeelden en schattigheid, dit is een stuk meer realistische interpretatie van tieners. En tis hilarisch! Waar andere komedies zoals Chio's School Road te lang aanvoelden, zoefde deze voorbij. Als het dit niveau aanhoudt is het een makkelijke aanvulling op de kijklijst.

Cells at Work! is ook een leuke. Zie het als een Japanse versie van Er was eens...het lichaam, en je bent al aardig ver. Het hoofdduo in de serie (een rode bloedcel en een witte bloedcel, uiteraard) heeft al gelijk veel chemie en de gevechten met Dragonball Z-achtige badguys (virussen en bacteriën) weten nog best leuke actiescènes op te leveren. Ook eentje die ik mijzelf wel zie volgen.

Backstreet Girls is echter inderdaad maar op één grap gebouwd, eentje die ik al in de eerste aflevering zat werd. Skiiip.

Cells at Work! is in aanmerking nemend dat het toch vooral een educatieve serie is inderdaad een aangename verrassing. Ik moest inderdaad ook aan die serie van vroeger denken, maar had de titel daarvan echt niet meer geweten. Maar waar dat in mijn herinnering vooral een erg kalme serie gericht op kleinere kinderen was bevat CaW een flinke dosis actie en humor. het enige wat me tegenstaat: ik merk dat m'n beheersing van het Engels voor dit soort specifieke termen toch wat tekort schiet.

Cells at work!: Goede adaptatie van de manga die al goed is. Ik blijf t een creatief bedachte wereld vinden waar cellen mensen zijn en hard werken om t lichaam, (hun wereld) door toestanden als verkoudheid en zo heen te helpen met humor en wat actie wanneer de witte bloed cellen en de Killler-T cellen waareens een virus of bacterie te pakken hebben.

Satsuriku no Tenshi: Meisje met vergeetachtigheid komt tijdens een bezoek in t ziekenhuis in een droomwereld terecht in een gebouw met meerdere verdiepingen. Ze moet van verdieping naar verdieping gaan en op elke verdieping wacht er een maniak die haar wil vermoorden waarvan eentje iets lijkt te weten over haar verleden??? I dunno >.>; ...Toen ik de omschrijving las die zei dat ze een man in verband tegenkwam met een zeis met wie ze een bond vormt verwachte ik eigenlijk dat die man emo bishie zou zijn waarop ze verliefd zou worden ofzo. Nu ben ik eigenlijk al een stuk minder geintereseerd, nog een geluk dat er iets van een mysterie is.

Chio-chan no Tsuugakuro: Was wel grappig maar nog niet echt bijzonder grappig. Had wel ergens gelezen dat de manga ook wat traag op gang kwam maar later wel grappiger werd met karakters die nog geintroduceerd moeten worden in de anime. But god the unnecessary boob jiggles >.<.

Als het nou nog op maat van de muziek was....





OT:

Wat krijg je als je Gabriel Dropout, Kobayashi-san Chi no Maid Dragon plus een extra dosis huiselijk geweld en flink wat tomatensap in een blender stopt? Vermoedelijk iets wat in de buurt komt van Jashin-chan Dropkick. Goth-loli Yurine heeft demoon Jashin opgeroepen, en die kan pas naar de hel terugkeren wanneer Yurine sterft. Dat probeert Jashin dus een beetje te bespoedigen, maar dat keert zich steevast tegen haar. En als bonus krijgen we er nog twee vriendelijke demonen en een engel die haar halo kwijt is erbij cadeau. Vermakelijk, maar dit zal geen originaliteitsprijzen winnen.

Ik zag je avatar en nu, nou ja, nu stel ik me voor dat ze stuiteren op death metal.

The Holmes of Kyoto

Deze serie draait om een meisje die een assistent is van een jonge antiekhandelaar - de Holmes van Kyoto uit de titel. Hij heeft ook de observatieskills van zijn naamgenoot, want hem erg van pas komt om zowel zijn klanten en hun intenties te lezen. En meer dan dat, om de handelaars van vervalsingen te ontmaskeren. Iets dat nog van pas zal komen, gezien het feit dat er een hele bende van actief lijkt te zijn.

Dus mja, dit lijkt een iets meer aparte detective-achtige serie te worden. De eerste aflevering is in ieder geval nog best onderhoudend, en de skills van Holmes komen overtuigend genoeg over dat het geloofwaardig blijft, wat nogal belangrijk is voor een serie als deze. Het hoofdduo heeft ook wel wat chemie en het plot dat ze nu hebben opgezet kan nog best leuk worden. Blijft alleen de vraag over of ze dat ook optimaal gaan benutten - het is al overduidelijk dat mevrouw de assistente voor Holmes aan het vallen is, en het zou zonde zijn als een concept als dit grotendeels zou vervallen in gezwijmel van een tienermeisje.

Maar goed, nog twee afleveringen dan.

Jashin-chan Dropkick

Als je het hebt over met de deur in huis vallen, sodeju. Er zijn wel meer series die een hele cast in één keer op je dumpen omdat ze geen zin hebben om de relaties in een serie gemoedelijk op te bouwen, maar meestal krijgen we in ieder geval nog introducties. Zo niet hier, wat het geheel nogal chaotisch aan doet voelen. Het feit dat de OP praktisch dient om het verhaal uit te leggen (geschift meisje summont demonen, demonen willen weg maar kunnen dat niet zolang zij nog leeft - oftewel kill haar maar faal constant) helpt wat dat betreft ook niet mee.

Enfin, de slapstick is niet topniveau maar weet af en toe nog best grappig te zijn. Het hoofdduo zijn een grappig stelletje eikels en de serie is nog een stuk hilarisch bloederiger dan je zou verwachten. Cripes, ik krijg flashbacks naar Dokuro-chan. Maar of het ook leuk blijft? Eh, wie weet. Het moet me nog overtuigen.

Sunohara-sou no Kanrinin-san

In een wereld waar loli-series vaak genoeg langskomen, zou je haast vergeten dat de tegenovergestelde variant ook bestaat. Want deze serie draait om een jonge (op een zo shota-achtige manier weergegeven) tiener die op zichzelf gaat wonen, ver van huis, om zijn mannelijkheid te bewijzen (daar iedereen hem altijd behandelt als meisje door zijn vrouwelijke looks). Aangekomen op kamers blijkt dat de huisbazin eigenlijk een rondborstige schoonheid is met geen gevoel voor persoonlijke ruimte, waar hij dus gelijk smoorverliefd op wordt. Hij is ook de enige dude daar, dus harempraktijken met andere oudere meiden liggen ook op de loer.

De sfeer vooralsnog is een rare combinatie van aardig tam voor een serie als dit (pasteltinten overal, rustige sfeer, geen overdreven fanservice-situaties) naar allerlei expliciete fantasieën en dergelijke dat wel duidelijk maakt dat het diep van binnen niet bepaald onschuldig is. Is het vermakelijk? Eh, ik heb slechter gezien. Laat ik maar nog even dieper graven om te zien hoe ver het nog zal gaan. Al zal deze er snel uit liggen als ik moet gaan snijden.

En Phantom in the Twilight is weer je zoveelste reverse harem-serie met een hoop prettyboys die allemaal vampieren of weervolven blijken te zijn. De Twilight in de titel zit er niet voor niets blijkbaar. Het is ook iets dat ik zal mijden als de pest.

En waarom stel ik me daar nu dan weer een ecchi variant op Luffy's Gum-Gum Gattling bij voor...
(misschien iets voor Keijo!!!!!!!! seizoen 2?)

OT:

Voor wat het is vond ik Phantom in the Twilight eigenlijk nog niet eens zo beroerd, wat vooral komt door een degelijke uitvoering en een protagoniste die haar mannetje staat. Maar het is wel overduidelijk dat ik niet tot de beoogde doelgroep behoor, en ik kan ook niet zeggen dat deze aflevering me nieuwsgierig maakte naar meer.

The Holmes of Kyoto beviel dan stukken beter, al heb ik inderdaad dezelfde twijfels over het verdere verloop van de serie. Het doet vooralsnog een beetje denken aan de kalme culinaire series, maar kunst en antiek is dan toch weer een originele invalshoek. De Japan-reiziger in mij moest dan wel hoofdschuddend aanhoren hoe Aoi bijna een paar stukken antiek had verpatst om een duur shinkansen-ticket naar Saitama (ongeveer €140 enkele reis) te kopen. Lieve schat, voor omgerekend 4 tientjes doe je dat traject per slaapbus....

Gisteren overigens ook de tweede aflevering van Island bekeken, dat was alweer een stukje interessanter dan de eerste, al moet ik nog steeds zien of dit een blijvertje is. Maar tijdens de aftiteling viel me wat op:het logo van Tokai Kisen, de veerbootmaatschappij waarmee ik twee maanden geleden nog naar Oshima ben geweest. Nu had ik al gezien dat Urashima geen bestaand eiland was, maar met deze kennis heb ik toch nog eens even de bestemmingen van Tokai Kisen bekeken. En jawel: Niijima it is....
(Wellicht iets voor een volgende vakantie?)

Shinya! Tensai Bakabon is een reboot van een oude serie naar een manga van Akatsuka Fujio. Waar kennen we die naam toch ook alweer van? Juist, van Osomatsu-kun, het bronmateriaal voor twee knotsgekke seizoenen Osomatsu-san. En dan zijn beide series ook nog eens gemaakt door dezelfde studio. Is het dan heel verrassend dat ook nu de openingsaflevering draait om hoe de verouderde serie te veranderen tot iets moderns? En dat dat dan wederom totaal doorslaat? Met daarbij nog wel een paar leuke sneren naar de copyright-kwestie rond de eerste aflevering van Osomatsu-san en enkele andere actuele kwesties. Toch weet Bakabon minder te overtuigen dan Osomatsu-san, daarvoor is het allemaal een beetje te random en niet absurd genoeg. Volgende week dus maar eens zien hoe de serie echt gaat worden...

Shinya! Tensai Bakabon voelt inderdaad aan alsof ze hetzelfde truukje hiermee willen uithalen als met Osomatsu-san, op een iets andere manier. Een manier die niet echt helemaal werkt wat mij betreft - Osomatsu-san wist ik niet het eind van te halen maar wist toch nog af en toe leuk te zijn, maar de grappen hier waren maar zelden geslaagd. 'Random voor de randomheid' is wat het is, niveau Family Guy ofzo, en dat boeit me ook niet. En voor absurditeit ken ik ook tal van betere series. Ik heb er geen vertrouwen in, dus ik laat het links liggen.

Overlord III komt echter wel gelijk op mijn kijklijst. Waar het eerste seizoen nog niet helemaal wist te overtuigen, was het tweede eerder dit jaar een van mijn favoriete series van dat seizoen (tot mijn verrassing) dus ik ben benieuwd wat dit derde deel zal voortbrengen. De wereld van Overlord is namelijk een overtuigende fantasy-wereld geworden in de tussentijd, met tal van facties, personages en allianties, en de grotere focus daarop zorgde dat het niet een pure power fantasy bleef zoals je gemiddelde isekai-serie - hoofdpersoon Ains was vaak genoeg niet eens de focus. Houden ze dat aan aan, dat verwacht ik hier ook goede dingen van.