Klinkt als een interessante hobby

Made in Abyss zorgt voor de eerste echte "wauw!" van dit seizoen. Een mysterieus eiland met een stad rond een enorme put van onbekende diepte, waarin naast oude artefacten ook gevaarlijke monsters te vinden zijn. En waar dan plotseling een mysterieuze robot-jongen opduikt als redder voor een van onze protagonisten. Deze eerste aflevering maakt in ieder geval al wel duidelijk dat dit geen serie is die heel snel en in hapklare brokken de geheimen van z'n wereld prijs zal gaan geven. De genoemde "wauw" komt echter nog niet zozeer daardoor, maar vooral door de wonderschone stijl. De vormgeving van de personages vraagt wel enige gewenning, maar voor de rest doet het haast Ghibli-achtig aan, zo gedetailleerd, levendig en fantasierijk. TV-anime van dit kaliber zijn zéér dun gezaaid. De personages doen op het eerste gezicht wellicht een schattige kinderserie vermoeden, maar er zijn genoeg details die hinten naar een meer duistere kant. Mijn interesse is in ieder geval zeker gewekt.

EDIT:

Saiyuko Reload Blast mag dan blijkbaar een zoveelste deel uit een langlopende franchise zijn, ik heb niet echt het gevoeld gehad dat mijn gebrek aan voorkennis een hindernis was. Een monnik en drie companen, allen van het ruige soort, reizen door de Himalaya wanneer ze op een groepje mensen stuiten die door demonen worden aangevallen. Uit dank gaan ze mee naar het verscholen (echt waar? Zouden de demonen die ophaalbrug echt niet interessant vinden?) dorp van de mensen, alwaar ze tijdens een nachtelijke aanval van de demonen de klus mogen afmaken. Tamelijk badass, met een lekker western-achtig sfeertje en een gezonde dosis humor. Maareh, de shaky cam mogen ze in het vervolg wel achterwege laten....

Dive!! daarentegen lijkt zeker geen blijvertje. De minimale vereiste voor een sportserie zou toch moeten zijn dat het enthousiasme voor de sport in kwestie opwekt. Vooralsnog krijg ik echter de indruk dat de voornaamste reden om voor schoonspringen te kiezen was om zoveel mogelijk puberjongens in Speedo in beeld te kunnen brengen. En vooruit, op het heit ook nog heel even een rondborstige dame in badpak, wellicht in de hoop toch nog enkele mannelijke kijkers te trekken? Middelmatigheid ten top.

Werk, man. Ik word zowaar betaald om de grond na te spitten op restanten van het verleden!

Wat ons naar de volgende serie brengt...

Made in Abyss

Op veel manieren doet deze serie me denken aan de Etrian Odyssey games - beide draaien om een dorp dat gebouwd is rondom een grote mysterieuze locatie met meerdere niveaus, waar mensen hun leven riskeren en hun brood verdienen met die plek te verkennen en diens artefacten mee terug te nemen. Een locatie vol gevaren en vreemde monsters, waar de brute realiteit van de levens van de mensen aldaar in contrast staan met de olijke en kinderlijke designs van de personages.

Cha-ching voor mijn interesse dus.

Het helpt ook dat de eerste aflevering gelijk alles goed weet te doen. We krijgen genoeg informatie om het interessant te maken zonder het op ons te dumpen, de hoofdpersonen voelen echt als personages in plaats van publiek-inserts, de stijl en sfeer zijn heel tof en de wereld zit vol fantasie. En de mensen hierachter hebben onder andere gewerkt aan series als Now and Then, Here and There! Ja, dit is echt een serie die onmiddellijk op mijn kijklijst belandt. Geef me meer! Meer!

Edit:

Aho-Girl

In deze semi-short draait het om het oliedomme titelpersonage Yoshiko, die het leven van haar buurjongen en de rest van een omgeving tot een hel maakt met haar stupiditeit. De rossen voor haar pan die ze daardoor frequent krijgt verdient ze dan ook volkomen.

Ik heb meerdere keren gelachen tijdens de dertien minuten dat dit duurde, in ieder geval, dus het doet zeker iets goed - zowel op termen van pacing als de spervuur-grappen zelf. Wat dat betreft kan het mooi de plek innemen van een serie als Renai Boukun vorig seizoen, zij het met een iets andere opzet. Een blijvertje, lijkt me wel.

Verder waren er nog Konbini Kareshi, wat gelijk al de titel van 'saaiste slice-of-life serie van het seizoen' krijgt, en Welcome to the Ballroom, wat me geen ene moer boeit (ik bedoel, freaking dansen is nog erger dan kunstschaatsen).

Edit II - The Editing:

Youkai Apartment no Yuuga na Nichijou

Deze variant op het 'scholier gaat in een studentenhuis leven met excentrieke inwoners' heeft als lokale smaak dat de plek vergeven is van yokai, en de menselijke bewoners bestaan uit o.a. een schrijver en een meisje dat een exorcist is. Leuk.

Tja, er valt eigenlijk weinig over te zeggen. Over het algemeen is het geen slechte serie, maar als ik mijzelf de vraag stel of ik dit nu een paar maanden lang wil volgen, is dat een duidelijk nee. Het yokai-aspect wordt (in deze eerste ep, in ieder geval) niet boeiend genoeg uitgevoerd om me echt terug te laten keren, en de algehele sfeer en simpele reactie-humor heb ik ook beter gezien. Neem daarbij dat ik de algemene voortgang van de serie nu al redelijk kan voorspellen, en je hebt een serie die zich zo duidelijk in het midsegment van anime parkeert dat het geen unieke smoel weet te hebben. En in dat geval, wel, heb ik beter spul om te kijken. Op naar de volgende serie dus maar.

Saai is inderdaad wel de beste manier om Konbini Kareshi te omschrijven. Eerst mogen we 2 volle minuten lang kijken naar een rennende knul, maar gelukkig melden ze dan wel even dat daar het verhaal begint. Nou ja, na de opening dan, dus pas na 3,5 minuten begint de serie echt. Wat volgt is een 23-in-een-dozijn high school serie, waar we dan blijkbaar veelvuldige bezoeken aan een konbini bij cadeau krijgen. Wat ik dan eigenlijk nog het meest opmerkelijk vind: die konbini is blijkbaar ontzettend belangrijk voor de serie, en toch gebruiken ze keer op keer hetzelfde shot voor de buitenkant? En hebben ze nauwelijks moeite gedaan om het interieur werkelijk over te laten komen als een konbini? Nee, gooi deze maar direct in de opheffings-uitverkoop...

18if

Een mobile game adaptatie. Door studio Gonzo. Als dat geen recept voor een totale ramp is...

In werkelijkheid, echter, blijkt de serie niet zo slecht te zijn als je onmiddellijk zou denken. Het draait om een gozer die verdwaald raakt in een droomwereld, waar mensen die in het echte leven na psychologisch trauma in een coma zijn gevallen, als heksen de scepter zwaaien. Samen met een wetenschapper die hij daar aantreft en een mysterieus meisje gaat hij de strijd aan met de eerste heks die hem opmerkt aan, in een poging weer wakker te worden.

Dat is best een interessant concept, en ik heb sowieso een voorliefde voor series die in droomwerelden e.d. duiken (zoals in Flip Flappers of vorig seizoen in Alice & Zoroku). Probleem is echter de executie. Ten eerste lijkt de serie totaal geen interesse te hebben in alles een beetje op te zetten; je wordt gewoon in deze wereld geplempt zonder enige opbouw, met een hoofdrolspeler zonder persoonlijkheid of historie, en als resultaat is het moeilijk om echt te geven om wat er gebeurt op het scherm. De animatie en algehele vormgeving blijven ook achter bij eerdergenoemde series, wat het effect van de wereld vermindert. Het algehele resultaat is dus een incoherent, vaag zooitje waar ik weinig motivatie voor heb om mee door te gaan. Een drie episode regel heb ik dus ook weinig zin in, ik zoek wel verder (of de streamimpressies gebruiken deze serie, dan wel).

De eerste gedachte die in mij opkwam na een paar minuten 18if:



Maar inderdaad, de serie verliest zichzelf totaal in een poging een absurde droomwereld neer te zetten. geen gebrek aan ambitie, maar zowel qua animatie als inhoud weet het dat niet waar te maken. Opmerkelijk? Zeker. Interessant? Tsja, meestal is het geen goed teken als ik een aflevering meermaals onderbreek en uiteindelijk bijna drie uur nodig heb om aan het einde te komen....

EDIT:

Ballroom e Youkoso doet in ieder geval iets goed waar Dive!! in faalde: het lijkt tenminste nog gemaakt vanuit oprechte liefde voor de "sport". En daardoor slaagt de serie er ook al direct beter in het enthousiasme van de protagonist over te brengen. Maar of het ook mij enthousiast maakt? Euh, nee, bepaald niet. Het is op zich gewoon een degelijke introductieaflevering, maar ik zie er domweg niks in wat mijn interesse wekt.

Shoukoku no Altair weet nog niet helemaal te overtuigen, maar lijkt in ieder geval interessant genoeg om toch in de gaten te houden. De setting in een historisch niet-Turkije zorgt in ieder geval voor mooie plaatjes, maar verhaal en personages lijken vooralsnog wel tamelijk standaard kost voor een dergelijke serie.

Vatican Kiseki Chousakan daarentegen lijkt wat te hard te proberen interessant te zijn. Op zich is het concept van twee onderzoekers van het Vaticaan die de wereld over reizen om vermeende wonderen te onderzoeken zo gek nog niet. Maar na een onbevlekte ontvangenis stapelen zich de al dan niet bovennatuurlijke verschijnselen zich wel in een heel hoog tempo op. En als het gaat om een spannend mysterie op te bouwen is minder vaak toch echt meer....

Action Heroine Cheer Fruits was dan toch een aangename verrassing. Een CGDCT-serie waarin twee meisjes een super sentai-show opvoeren voor het zusje van een van hen wanneer een grote professionele voorstelling geannuleerd wordt. En dan worden ze ineens gevraagd dat een vervolg te geven ter promotie van de stad. Aangenaam opgewekt sfeertje met een goede mix van humor, knulligheid en realisme.

En ook Kakegurui was prima te genieten. Heel verrassend was het verloop van deze eerste aflevering bepaald niet, maar de uitvoering maakt alles goed. Lekker over-the-top in beeld gebracht, en de seiyu hebben zich duidelijk helemaal kunnen uitleven in hun rollen.

Fastest Finger First

Er kan geen seizoen voorbij gaan zonder dat we weer een paar 'aparte schoolclub'-series krijgen, en deze is er eentje over een quiz-club. Welp, weer een vakje op de bingo-kaart ingevuld.

Wat betreft inhoud valt de aflevering een beetje in de middenmoot. Het is ook grotendeels opzet van het concept, eigenlijk, en de introductie van wat hoofdpersonages die onderdeel gaan uitmaken van de club. Iets dat ietwat vermakelijk was, maar nog niet heel speciaal. Desalniettemin weet ik uit ervaring dat dit soort series pas echt op gang komen als ze volledig gaan duiken in club-activiteiten, waardoor series die langzaam beginnen toch nog erg vermakelijk kunnen worden (zoals, zeg, This Art Club Has A Problem! vorig jaar). Oftewel, daar bestaat de drie-afleveringen-regel voor. Zal de serie me kunnen overtuigen om de rest te kijken? We zullen zien.

Saiyuko Reload Blast

En hier kon ik juist weer geen geduld voor opbrengen. Naast het gevoel dat ik wel het gevoel had een hoop te missen doordat dit uit een langer lopende serie komt, kon de wereld me ook gewoon niet zo boeien. De hoofdpersonages en de actie waren nog aardig, maar te vaak verloor ik mijn interesse tijdens het kijken of begon ik me te irriteren aan het gebrek aan logica in het plot, de geforceerde 'coolheid' van de hoofdrolspelers of de niet al te boeiende badguys om hier echt meer van te willen zien. Het voelt een beetje dertien-in-een-dozijn, en mijn standaard voor actieseries is hoog genoeg dat ik wat beters vereis om mijn tijd in te steken.

Tsurezure Children

Een semi-short waar elke aflevering weer lijkt te draaien om aparte stelletje die samenkomen. En dat was het concept dan wel. Weet je, het was tenminste niet zo saai als Konbini Kareshi en best grappig op momenten, maar dit is toch niet iets waar je een hele serie aan kan ophangen? Lijkt me dat dit binnen de kortste keren in herhaling gaat vallen, dus ik focus me liever op andere semi-shorts.

Netsuzou Trap

Zoals, uh, deze. Een semi-short die draait over twee buurmeisjes die allebei een vriendje hebben, maar ondertussen met elkaar zitten te vozen achter de rug van de twee om. Het komt nogal trashy en fetishy over, maar ik kan niet ontkennen dat ik wil zien waar dit treinwrak van relaties naartoe gaat.

Dus, y'know, ik kijk in ieder geval nog een paar afleveringen (zo niet de rest).

Koi to Uso

De opzet van de serie doet me denken aan iets uit een hentai doujinshi, maar het probeert toch echt een of ander semi-serieus romantisch melodrama te zijn. En dat is gelijk diens grootste zwakte. Als dit hele overheids-gesponsorde eugenica gedoe een grote satire was ofzo (á la Shimoneta) had het nog leuk kunnen wezen, maar ga je het serieus spelen, dan blijft je met tachtig miljard vragen over hoe dit in vredesnaam moet werken, van het hele concept, de problemen die het gelijk al zou hebben tot de vraag wat het allemaal op zou lossen. Maar ik heb het te druk met te trachten Ever Oasis te spelen met meerdere vingers die niet naar behoren functioneren om een lijstje van die vragen te maken, dus laat ik het maar kort houden en zeggen dat deze serie de boom in kan. Ik kan mijn hersencellen voelen afsterven elke keer als ik weer een minuut verder kijk, ugh. NEXT!

Met Centaur no Nayami heeft ook dit seizoen weer z'n dosis monstermeisjes. Nou ja, deze keer worden ze vergezeld door monsterjongens, want dankzij een ietwat anders verlopen evolutie heeft iedereen een paar vleugels, extra poten, hoorns en/of een staart. Blijkbaar heeft dat in het verleden nogal eens moeilijkheden opgeleverd, zodat er nu blijkbaar hard wordt opgetreden tegen elke vorm van discriminatie. Tenminste, daar wordt op een paar momenten naar gehint. Want voor het grootste deel van de tijd is het allemaal zeker niet zo spannend, en doet het er eigenlijk nauwelijks toe dat we hier met een ietwat afwijkende vorm van de mensheid te maken hebben.

Princess Principal laat zien dat cute girls in anime niet altijd cute things hoeven doen. Zeker niet als het spionnen zijn in een steampunk-Londen met een soort Berlijnse muur. De serie weet echter wonderwel een balans te vinden tussen even onzinnig als badass actiespektakel en meer serieus drama. En het ziet er allemaal ook nog eens heel gelikt uit. Mijn interesse is in ieder geval gewekt.

Princess Principal

Kijk, dit is het soort actie-serie waar ik op zat te wachten. Een steampunk-setting met Koude Oorlog-praktijken in Londen, met schattige meisjes van een prestigieuze school die in het geheim spionnen zijn. Hoe anime wil je het hebben? Verrassender nog is dat de serie zichzelf relatief serieus neemt, met een naargeestige sfeer, brute praktijken en geen genade voor verraders. Koppel dat met een serie die er best gelikt uitziet, en je hebt iets te pakken wat ik zeker een kans geef. Of het zo leuk blijft is nog de vraag (dit zijn dezelfde makers als Izetta, dus tja) maar de eerste impressies zijn goed.

Vatican Kiseki Chousakan

Tis eigenlijk al een tijdje terug dat ik detective-achtige serie heb gezien, en deze heeft als interessante invalshoek dat het mirakelonderzoekers zijn voor het Vaticaan. Iets wat op zich nog best potentie heeft, zeker vanuit Japans standpunt. Het is de uitvoering waar ik wat meer vragen bij stel. Een X-Files achtige opbouw met veel gevoel voor mysterie had hier goed kunnen werken, maar die subtiliteit mist nogal. Personages gedragen zich nogal overdreven en de grote evenementen stapelen zich wel erg snel op, waardoor het moeilijk serieus te nemen is. Als popcornvermaak werkt het daarentegen nog wel goed, dus wie weet, ik geef het nog wat episodes en dan kijk ik wel of ik het blijf volgen.

Verder waren er nog Action Heroine Cheer Fruits, dat best aardig is maar niet goed genoeg is om mijn interesse vast te houden (en mijn CGDCT-slot is sowieso al ingenomen door New Game! 2) en Jikan no Shihaisha, wat een slappe derderangs actieserie is.

Kga blind het seizoen in.
Nieuw Symphogear seizoen (en kennelijk komt erna nog 1!) en Fate/Apocrypha die geanimeerd werd waren leuke verassingen voor me.
Wat is na Apo nog over? Fate/Extra is volgend jaar door Shaft (God, heb het nog nog niet uitgespeeld ). Nog alleen Strange Fake? Is geschreven door de schrijver van Durarara.

Net ep 1 van Princess Principal gekeken.
Helemaal mee eens met de bovenstaande comments, + muziek door Yuki Kajiura. Wordt een serie die ik blijf volgen.

Aho Girl.. Ik ben al een grote fan van Hiroyuki's manga en doujinshi, dus ik zal dit ook wel blijven kijken. De OP is meh though.
4koma adaptaties zijn voor mij vaak hit or miss, afhangend van hoe lang ze een vier panel grap uitrekken.

Knight's & Magic viel ook wel mee.
De beschrijving vond ik eerst van "Oh god.." (Programmeur/plamo-fan gaat dood in een auto ongeluk en reïncarneert als een shota in een fantasie wereld met magitech-mecha), maar het is best een vermakelijke serie. MC doet nu gewoon asspull after asspull, wat soms wel leuk is om te kijken.

Tenshi no 3P! Het is.. Ro-Kyu-Bu! met muziek ipv basket ball

A Centaur's Life

Dit is gebaseerd op een van de weinige monstermeidenmanga (wat een mond vol) waar ik nog maar weinig van gelezen heb, dus tijd om de anime te volgen en te kijken of het originele werk mijn tijd waard is. Deze gaat net als Nurse Hitomi een meer fantasy-achtige kant op, compleet met expositie hoe hun alternatieve wereld ontstond, en van wat ik heb gehoord gaat het fantasy-aspect en de politiek erachter ook een steeds grotere rol spelen in het verhaal. Deze eerste ep aan de andere kant staat nog in teken van schoolpraktijken, wat nog best amusant is, maar niet boven het niveau van iets als Interviews with Monster Girls.

In ieder geval, ik ga deze sowieso kijken, dus laten we maar kijken waar in de rangschikking van dit genre deze serie zal eindigen.

Shoukoku no Altair

Het eerste waar deze serie me aan deed denken was Arslan. Immers, we hebben weer een semi-historische setting in het Midden-Oosten (Turkije, in dit geval), waar een grote oorlog de hoofdrol gaat spelen en waar onze idealistische hoofdpersoon die gaat proberen te stoppen. Iets dat best in mijn straatje ligt. Desalniettemin weet deze serie nog niet geheel te overtuigen; de hoofdpersoon is wel erg een beetje een dipshit en de pacing ligt nogal absurd hoog. Het eerste conflict is al voorbij voordat het echt begonnen is, en ik vraag me of de rest van de serie ook zo vluchtig zal verlopen - want dat neemt namelijk veel van de impact weg (zie ook de Vanadis anime).

Dus ja, de serie moet me nog volledig overtuigen. Nog maar een paar eps dan.

Fate/Hollow Ataraxia?
En ik mis nog een Blu-ray van Carnival Phantasm in mijn leven...

Ik doe vanaf dit seizoen niet meer mee met de eerste besprekingen, want het in één keer kijken aan het einde van een seizoen bevalt me goed.

Right, die was er ook nog |D
Zodra Grand Order uitgemolken is zal er ook wel weer een nieuwe spinoff/gag-manga komen denk ik.

Ik denk dat er pas een Hollow Ataraxia-adaptie gaat komen zodra de Heaven's Feel film is uitgebracht.

Jikan no Shihaisha riep zéér gemengde gevoelens op. Er zijn momenten dat ik het gevoel had dat dit weleens een interessante serie kon worden. Daartegenover staan echter ook momenten die me deden afvragen of ik nog wel naar dezelfde serie zat te kijken. Misschien dat ik het nog een tweede aflevering gun. Misschien ook niet.

Van alle eerste afleveringen welke ik tot dus ver gezien heb lijkt Princess Principal voor mij de hit te worden van het huidige zomer seizoen ... maar dat kan natuurlijk ook een grove leugen zijn