Sakura Quest
Ik heb me best vermaakt met deze aflevering, maar het was een tamme uitvoering. Het is gemakkelijk om mee te leven met de hoofdpersoon en ik zie wel een band ontstaan met de dorpelingen. Wat haar nieuwe, gekke baan precies inhoudt, dat is nog niet duidelijk en ik hoop dat daar meer humor uit te halen is.

Sagrada Reset
Het klonk op papier best goed. Een duo met superkrachten: de een kan de tijd terugzetten maar verliest haar geheugen van voor de sprong en de ander onthoudt wat er in de vorige tijdlijn heeft plaatsgevonden. Helaas zijn alle personages in deze serie robots. Niet echt natuurlijk, maar ze praten allen monotoon en tonen geen emotie. Ik vond dit zo saai, dat ik halverwege ben afgehaakt.

Tsugumomo
Vijftien jaar geleden had dit beter in het seizoen gepast. Deze actiecomedy over een wild magisch meisje dat uit een obi komt om het leven van schooljongen op zijn kop te zetten voelt oubollig aan, zeker na het winterseizoen vol originele comedies. Het blauwharige, puntorige meisje is sympathiek, maar ze kan de serie niet voor me redden.

Nou, Clockwork Planet nog wel even aangezet, maar nog voor de opening was ik het eigenlijk al beu. Ben er daarna nog even in grote stappen doorheen geskipt, maar nog steeds niet het idee dat ik er ook maar iets aan mis. Lijkt me uitsluitend geschikt voor mensen met een ernstige tandwielen-fetisj....

Tandwielen zijn cool, dus die zal ik morgen kijken.

Love Tyrant (Renai Boukun)
Een hyperactieve parodie op Death Note? Count me in! ...voor de eerste drie afleveringen dan. "Zo slecht dat het goed is" zien we niet vaak en deze anime is een kanshebber. Als het een geslaagde mix van haremgrappen vermengd met animereferenties kan vinden zoals Nyaruko-san, dan kijk ik deze wel af. Zo niet, dan stort deze otakuserie snel neer.

Love Tyrant was dan wel weer een aangename verrassing, veel maffer dan dit wordt het niet. Of het inderdaad een heel seizoen leuk blijft zal moeten blijken, maar voorlopig krijgt ie zeker het voordeel van de twijfel.

Sagrada Reset was inderdaad zo saai als jullie zeiden; het bewijs dat een interessant concept niet altijd leidt tot een interessante uitvoering. Man oh man, iedereen is zo houterig als een gemiddeld Bioware-personage en hun ellenlange gesprekken zijn voor het grootste deel niets anders dan pretentieus geouwehoer (dat bovendien geen moment natuurlijk overkomt). Deze zal ik niet missen in mijn schema.

Na Renai Boukun gekeken te hebben kreeg ik flashbacks van toen ik Akikan en Asu no Yoichi zag op.. Chibicon geloof ik.
Krijg er hetzelfde gevoel bij, iid zo'n "So bad it's good" serie of het is gewoon iets dat ik had verwacht in 2009

Machiavellianism en Akashic ook gekeken, maar zover zit er nog geen nieuwe serie tussen waarbij ik mij echt op de volgende aflevering verheug.
Beetje zwak seizoen betreft nieuwe tv series.

Ik wacht nog op Eromanga - lees de manga en ook al is het gewoon OreImo 2.0, het is vermakelijk.
Oh, right. De anime met Nishi's 7 Sins char designs komt ook nog. Hopelijk wordt dat wat.

The Clockwork Planet vond ik ook niet veel soeps. Het speelt zich af op een toekomstige aarde die van de ondergang behoed is door alles van mechanieken (met tal van tandwielen) te maken. Onze hoofdrolspeler is ook dol op die mechanieken en verzamelt ze, en dan komt er op een dag een robot uit de lucht zijn huis binnenvallen (een sarcastische robotdame die maar al te graag uit de kleren gaat, natuurlijk). Samen hangen ze rond, en zullen ze wel kwaad gaan bevechten. De ED laat ook al zien dat er nog tal van robotdames aankomen (van mysterieuze tot lolis, het runt het hele gamut af) en dan weet je wel hoe laat het is. Wat betreft uitvoering is er ook weinig boeiend aan op te merken, dus ik wacht liever op iets meer bijzonders.

Tsuki ga Kirei is een simpel liefdesverhaaltje over twee koters op de middelbare school. Hoe schattig. Hoe saai. Next!

Kado: The Right Answer is een meer apart geval, en ik weet nog niet wat ik ervan moet denken. Aan de ene kant komt het ontzettend langzaam op gang (in episode 00) met de dagelijkse bezigheden van twee ambtenaren (gaap) dat zich maar door en door voortsleept, en de personages in het algemeen zijn ook niet super boeiend (of zelfs grenzende aan het irritante, zoals die wetenschapper). Aan de andere kant, als er een opeens een gigantische alien kubus uit de lucht komt zetten schudt het de serie toch wat op, en als blijkt dat de hoofdpersoon moet gaan dienen als tussenpersoon tussen de bestuurder van de kubus en de regering heb je toch wel een interessant concept te pakken.

Dus eh, drie-episode regel.

Kadoaflevering 0 en 1 gekeken. Bijzonder hoe de proloog zich vooral focust op politieke lokale politiek, om op het eind een heel andere kant op te gaan. De random overgang naar 3D was een beetje raar ook, maar eenmaal in aflevering 1 had ik daar geen problemen meer mee. Het voelt als een betere versie van Gatchaman Crowds Insights (voor de liefhebber van rare series als dit ).

Nieuwe sequels nog niet gezien/begonnen, maar staat vast:
- Natsume Yuujinchou (<3)
- Gundam Thunderbolt ova sequels <3
- Eccentric Family 2 (Uchouten Kazoku 2)

Optioneel:
- Alice to Zoroku
- ATOM: the beginning
- Frame Arms Girl
- Kabukibu. Ik houd erg van series als Chihayafuru en andere Japanse culturele clubs. Als het Noh-bu had geheten, had ik het ook gekeken.
- Tsuki ga Kirei

Zwak seizoen verder, dus ik ga vooral verder met Iron Blooded Orphans en Gundam Wing kijken. Ik mis Dragonmaid nu al, TOOOOHRUUU.

Love Tyrant was inderdaad best leuk, om eerlijk te zijn. En anders dan iets als Machiavellianism is deze show stupide én leuk. Het is allemaal hyperactieve gag komedie, maar het werkt vaker dan het mist, er zit veel vaart in de serie en de personages (vooral die engel die zo competent is als freaking Aqua) zijn best leuk. Dit zal nooit een topserie worden, maar als simpel vermaak werkt het best en kan het mooi de plek innemen van Gabriel Dropout vorig seizoen. Als deze niet opeens in elkaar klapt (door opeens serieus te gaan doen ofzo) dan geef ik deze wel een goede kans dat ie mijn drie-episode regel voorbij komt.

Met Hinako Note heb ik waarschijnlijk ook weer m'n CGDCT-serie van dit seizoen te pakken. Verlegen plattelandsmeisje Hinako, die bij de minste of geringste sociale interactie verstijft tot een levende vogelverschrikker, komt in Tokyo terecht in een huis/boekwinkel/koffietent samen met een stel andere Cute Girls met elk zo hun eigenaardigheden. Voor het Cute Things-aspect zal een theaterclubje de honneurs moeten gaan waarnemen. Het is allemaal niet heel verheffend, maar dit was precies wat ik nodig had na een lange werkweek....

EDIT:

Seikaisuru Kado komt weliswaar zeer traag op gang, maar weet vooralsnog zeer te fascineren. Nu is dit wel typisch een serie die werkelijk alle kanten op kan gaan inclusief heel veel verkeerde kanten, maar vooralsnog heeft dit zeker mijn aandacht. Enige dissonant is die inderdaad wel verdomd irritante wetenschapster, welke gladiool dacht dat de serie zo'n personage nodig had?

Over Love Kome - We Love Rice kan ik kort zijn: hoewel dit duidelijk bedoeld is ter promotie van rijst zou dit me er bijna toe aanzetten tijdens m'n komende vakanties op een brood en noedel-dieet te gaan....

Clockwork Planet heeft bij mij ook geen interesse gemaakt. De tsundere robot die uit de lucht komt vallen kan ik mee leven (niet letterlijk ), maar het plot wat om deze personages heen vormt lijkt me niet erg boeiend.

Kado: The Right Answer had mijn aandacht vanaf aflevering 1 wel te pakken. Aflevering 0 was misschien niet een goed punt om mee te beginnen, maar geeft wel vertrouwen in de diepgang van deze serie. De volgende aflevering deed me sterk denken aan de film Arrival van vorig jaar. Een vreemde toevoeging was inderdaad de kinderlijke wetenschapper, maar ik vermoed sterk dat zij onder druk van het productiecomité is toegevoegd. Er moeten wel Blu-rays en merchandise verkocht worden! Het einde vond ik echter een cop-out. Het mysterie van het geavanceerde alienschip was zo goed opgebouwd... en dan kom je met een levensvorm die er hetzelfde uitziet als een mens? Dat vind ik totaal ongeloofwaardig. Misschien dat zij elke vorm kunnen aannemen en deze kozen om communicatie makkelijker te maken. We zullen het zien.

Ik ga niet eens woorden vuil maken aan Love Kome - We Love Rice. Stomme short, de groeten.

Hinako Note was niet per se slecht maar wist me eveneens niet echt te grijpen. De eigenaardigheden van de meiden in kwestie zijn best grappig, maar tegelijkertijd kon het mijn aandacht niet tot het eind vasthouden. En om dit het rest van het seizoen te volgen...eehhhh, nee. Ik zoek wel een andere CGDCT-serie, of misschien heb ik überhaupt geen zin in dit genre dit seizoen...

En Kabukibu! is een genderflipped variant (CBDCT) over een stel gozers die een kabuki club oprichten. Juist, meer theater, heel interessant. Maar niet heus. Het was nog slaapverwekkender dan Rakugo.

EDIT:

Rage of Bahamut: Virgin Soul

Om eerlijk te zijn zit er nog weinig soeps tussen de non-sequels dit seizoen wat mij betreft, maar gelukkig zijn de sequels tot nu toe wel van hoog niveau. En dit vervolg op Rage of Bahamut: Genesis, de verrassingsshit van een paar jaar terug (en een voorbeeld van hoe je een mobile game wel goed kunt adapteren), past precies in dat rijtje.

Het weet namelijk net zo te knallen als de vorige serie. Dit deel pikt tien jaar later na de vorige serie op, als de wereld zich aan het herbouwen is na de ontwaking van Bahamut, in een mensen-suprematistisch rijk. Een rijk dat wordt geleid door een populaire koning die tal van welvaart brengt, ten koste van zowel engelen als demonen (van wie de laatste als slaven worden gebruikt). Een koning waar Kaisar nu voor werkt. Een jonge premiejager genaamd Nina jaagt daar op iemand die tegen de koning ingaat en demonen redt, maar wordt per ongeluk als zijn compagnon aangezien en wordt zo in diens zaken gemengd (waar nog wat bekende gezichten hun intrede doen). En Nina zelf is ook niet bepaald normaal...

Enfin, dit is echt weer een serie die van begin tot eind mijn interesse wist te pakken (een stuk beter dan het verwante Granblue Fantasy dat deed) en met 24 afleveringen dit keer krijgen we dubbel de fun. Dit wordt weer vaste prik elke week dus.

Bahamut begint inderdaad zeer overtuigend. Favaro mag dan nog ontbreken, maar Nina doet het vooralsnog prima als middelpunt van de aandacht. Verder komen er weer lekker veel bekende gezichten voorbij in een wereld waar duidelijk wel een paar probleempjes spelen, die 24 afleveringen krijgen ze vast wel gevuld.

Nobunaga no Shinobi: Ise Kanegasaki-hen gaat na een nieuwe opening geheel volgens verwachting gewoon verder waar seizoen 1 geëindigd was. Geen idee waarom het dan losse seizoenen zijn, maar het blijft de leukste geschiedenisles sinds Van Nul tot Nu.

En dan Eromanga-sensei. Masamune woont samen met halfzusje Sagiri in één huis, zij heeft zich echter al een jaar lang in haar kamer opgesloten., en communiceert uitsluitend door op de vloer te bonken. Hun ouders zijn blijkbaar verongelukt. Masumune schrijft light novels, Sagiri voorziet die van prikkelende plaatjes. En dat weten ze dus niet van elkaar. Nou ja, tot wat gebeurtenissen in deze aflevering dan, waarmee gelijk het isolement wordt verbroken. En dat is meteen ook het moment waarop deze toch best aardig gestarte aflevering wat ongemakkelijk begint aan te voelen, met name door de manier waarop Sagiri een aantal keer in beeld gebracht wordt. En nu had ik ook gelezen dat de schrijver van deze reeks een reputatie heeft....

De schrijver en artiest van Eromanga-sensei zijn dezelfde als van Oreimo, dus geen wonder dat hij een reputatie heeft. Dat is waarschijnlijk ook de reden dat er wordt gehamerd dat het zijn stiefzusje is, want die door haar broer laten afpalen kan je wel langs de censors krijgen (itt het controversiële einde van zijn vorige serie). Dus ja, dat is ook de voornaamste reden dat ik nog vraagtekens zet bij deze show. De intro-episode was namelijk nog best aardig, en verveelde me niet. Het zusje is dit keer ook niet zo'n hufter, waardoor ze een stuk beter te pruimen is. Maar Oreimo begon ook leuk en klapte later in elkaar, dus tja. Ik geef het vooralsnog een kans, misschien stopt de adaptatie ditmaal voordat alles weer de soep ingaat.

Granblue Fantasy krijgt die luxe niet overigens - ik heb niet eens meer zin om de derde aflevering te kijken nu ik Rage of Bahamut heb gezien. Want die serie doet alles goed wat deze fout doet, dus waarom zou ik hiermee mijn tijd verspillen?

Nobunaga no Shinobi: Ise Kanegasaki-hen blijft een leuke short, dus die zal ik elke week wel weer braaf gaan volgen (ook al zit er nul tijd tussen de seizoenen inderdaad, geen idee waarom).

En wel wel, Re:Creators is zowaar de eerste nieuwe non-sequel serie die ervoor zorgde dat ik stopte met Persona spelen om mijn aandacht volledig op de anime te richten. Deze serie draait namelijk om een otaku die op een dag rare kuren krijgt met zijn tablet, als er opeens allerlei errors verschijnen terwijl hij een mecha-anime zit te kijken. Plotseling wordt hij de wereld van de serie in gezogen, komt hij middenin een gevecht terecht tussen de hoofdrolspeelster van de serie en een vrouwelijke badguy, en wordt dan weer teruggetransporteerd naar zijn eigen wereld. Met haar erbij. En ze krijgt gelijk een existentiële crisis als ze doorheeft dat ze enkel leeft in een verhaal. Niet dat ze de tijd krijgt om er lang over na te denken, want de badguy blijkt van dimensie naar dimensie te springen en overal fictieve personages naar de echte wereld te sleuren, en verklaart ook pardoes de oorlog aan de wereld van de goden (aka, wij dus). Miss mecha en wat anderen hebben echter geen intentie om haar te volgen, dus zijn ze hier gestrand en moeten ze het zelf maar uit zoeken.

Last Action Hero de anime dus. Een film die altijd al een tof concept had maar het niet perfect wist uit te voeren (er had meer in gezeten, in ieder geval) dus ik ben wel benieuwd wat deze serie met hetzelfde idee kan uithalen. Als de eerste ep een indicatie is zit het met de humor en actie in ieder geval wel goed. Mijn interesse hebben ze in ieder geval.

Voor wat het waard is: ik heb Re:Creators ook gekeken zonder tussendoor toe te geven aan m'n Ruzzle-verslaving . Inderdaad lijkt dit vooralsnog de meest interessante van alle nieuwe series, met een soort omgekeerde isekai-opzet waar van alles mee mogelijk is, en het ziet er ook nog eens verdomd goed uit.

Kabukibu begint daarentegen een stuk minder overtuigend. Het zal bekend zijn dat ik een sucker ben voor alles wat met Japanse cultuur te maken heeft, dus in dat opzicht heeft de serie bij voorbaat een streepje voor. Maar de uitwerking is inderdaad wel heel erg cliché "laten we eens een schoolclub oprichten!". Dus met een irritante, overenthousiaste protagonist, zijn kleurloze sidekick, en de toekomstige leden die nu hardnekkig tegenstrubbelen. Mocht de serie meer gaan focussen op kabuki, dan wil ik het nog wel een kans geven, maar anders lijkt dit me een verloren zaak. Alhoewel, ik ga over een paar weken het Tarui Hikiyama Matsuri bezoeken, een festival wat ook draait om kabuki. Misschien wordt ik daar wel net zo heftig met het kabuki-virus besmet...