Had jij overigens tussendoor nog de manga gelezen of duik je nu 'blind' dit nieuwe seizoen in? Want in dat geval staan je nog een hoop verrassingen te wachten...

Ik loop met de manga overigens wel een stukje achter inmiddels, al is dat altijd nog een stuk verder dan in deze 12 afleveringen aan bod zal komen. Maar dan ligt toch het gevaar van spoilers om de hoek. Dus ik Googlede daarstraks toch nog even op die Beast Titan, gewoon even m'n geheugen opfrissen, maar zag daarbij wat informatie voorbij komen die ik (hoewel ik al zo'n vermoeden had) toch liever nog niet geweten had...

Ik was van plan de manga op te pikken, maar heb dat eigenlijk nooit gedaan. Alles is dus nog nieuw voor mij (op één spoiler na die een of andere lul op een ander forum al verklapte).

Heb ook maar even Gin no Guardian gekeken terwijl ik een kruiswoordpuzzel (ingame) zat op te lossen, maar het kon me niet echt bekoren. Het was niet zo afgrijselijk slecht als de meeste Chinese-knockoff anime, maar origineel was het ook niet echt te noemen en er was letterlijk niets dat de serie deed dat er ook maar op enige manier uitsprong. In een seizoen dat sowieso al druk is met allerlei sequels heb ik weinig zin om mijn kostbare open plekken voor nieuwe series op te vullen met dit soort grut, dus deze laat ik liggen.

Ik ben niet in de stemming om nieuwe wekelijkse series op te pakken, maar ik ben wel nieuwsgierig naar wat er uitkomt. Dus kijk ik enkele non-sequels om te kijken of deze op mijn backlog mogen komen. My Hero Academia 2 en Attack on Titan 2 staan er natuurlijk al lang op.

The Silver Guardian
Mja, dit is je typische pretentieuze "jongen-valt-in-een-fantasywereld". We zien hem daar hordes aan ondode monsters neerhakken en er zijn veel dramatische citaten. Een jaar eerder was hij natuurlijk een computergeek die gepest werd. Nu moeten wij geïnteresseerd raken in hoe hij van punt A naar punt B is gekomen. Dat lukt helaas niet met zo'n generiek plot en hoofdpersoon. In de volgende aflevering zien we hoe het populairste meisje van de school contact met hem zoekt!
Als ik echt zin had in dit plot, dan keek ik Swort Art Online wel verder. Gelukkig was deze na 13 minuten voorbij.

Granblue Fantasy: The Animation
Deze fantasyserie is al iets beter, maar komt ook niet boven 'matig' uit. In ieder geval is er geen 'echte wereld' waar de hoofdpersoon vandaan komt. In plaats daarvan wel een meisje met een verborgen kracht die uit de lucht komt vallen, een mascotte met de bekende irritante stem van Kugimiya, koningin der tsunderes, en een chaotische vijand die je niet serieus kunt nemen. Het lijnwerk van de personages ziet er vervaagd uit, alsof het 20 jaar geleden was geprint op een cel en nu pas is ingescand. Ik vind het een vreemde artistieke keuze.
Anyway, natuurlijk moet het meisje gered worden door de hoofdpersoon en dus geeft ze een deel van haar kracht aan hem of zoiets. Dat ze dat al die tijd ook bij haar sterke zus had kunnen doen, moeten we maar negeren. Ik heb geen vertrouwen dat dit later nog interessant gaat worden.

Alice & Zoroku
Een week geleden zag ik de film Logan in de bioscoop. Het ontging me niet dat deze serie opvallende overeenkomsten heeft met die film, maar dat zal wel toeval zijn. Het enige dat deze anime namelijk voor het eerst doet, is het combineren twee veelvoorkomende verhalen: een onderzoekscentrum dat achter een ontsnapte patiënt met superkrachten aanzit en een man die plotseling voor een jong meisje moet zorgen. Tja, deze anime laat nog niet weten of hij graag een actie-fantasy of een slice-of-life wil zijn. De stoïcijnse reacties van Zoroku op alle bizarre gebeurtenissen om hem heen zijn grappig, hoewel ik denk dat dit onbedoeld is. Alice is een meisje dat niets afweet van de buitenwereld en leert van de norse Zoroku de normen en waarden. Ik kan nog niet enthousiast worden, omdat ik deze twee personages al vaker heb gezien. Met een dubbele lengte had hier meer in kunnen zitten.

Granblue Fantasy
Cygames timmert steeds vaker aan de weg in anime-land, en hier heb je dus een adaptatie van hun populairste online game; Granblue Fantasy (een titel die ik ken uit crossovers met Shadowverse). Wederom een fantasy titel vol draken, ridders en magische krachten. Het wordt echter al snel duidelijk dat dit al niet het niveau haalt van Rage of Bahamut - de opzet is namelijk zo cliché als het maar kan. Saaie everyman hoofdrolspeler? Check. Mysterieus meisje met vreemde krachten die door de hoofdpersoon beschermd moet worden? Check. Mascot-beest met een irritante stem? Check. Cartooneske badguys van een kwaadaardig keizerrijk? Check, check en check.

De ouderwetse artstijl spreekt mij eigenlijk nog wel aan en de designs zijn nog best interessant, maar of dit ook echt wat gaat worden? Eh, de drie-episode regel moet echt goed uitpakken als deze het wil halen.

Alice & Zoroku

Duo's waarbij een oudere vent optrekt met een jonger kind komen redelijk vaak voor in westerse verhalen, maar in anime zie ik ze niet zo vaak. Onder het mom 'het is weer eens wat anders' krijgt deze dus bonuspunten wat dat betreft, vooral omdat het in de eerste ep al leidt tot leuke momenten tussen de oude brompot en het meisje met teleportatie-krachten. De basisopzet is nog wel wat cliché en ik vraag me af welke kant ze op willen met het verhaal (en man oh man de CG is bagger) maar deze pakte eigenlijk wel mijn interesse.

Drie-episode regel dus, en deze hoeft niet veel te doen om mij te overtuigen dit te blijven volgen.

Ik heb ook Sekai no Yami Zukan een blik gegund, maar het was weer een baggerslechte short die blijkbaar een horrorverhaal wilde vertellen maar daarin faliekant faalde.

Edit: Heb van Boku no Hero Academia S2 ook de eerste ep bekeken, welke zo vermakelijk als altijd blijft. De eerste ep was hier niet zo knallend als in, zeg, AoT, maar deze serie heeft ditmaal dan ook 25 eps om mee te werken. En natuurlijk is de eerstvolgende arc een tournament, want geen shonen-serie is compleet zonder.

Enfin, weer een automatische toevoeging aan de kijklijst.

Hadden we vorig jaar niet Sweetness & Lightning en Poco's Udon World? Ik heb ze niet gezien, maar ik dacht dat die beide in de categorie "man moet voor een jong meisje zorgen" vallen.
Ik ervaarde het niet als cliché hoor, alleen de achtergrond van het meisje heb ik iets te vaak gezien.

Dat zijn meer dertigers, de leeftijd van veel jonge vaders en dergelijke. In dit geval is het meer opa en kleinkind, wat een stuk minder vaak voorkomt (zeker niet met de oude man als hoofdrolspeler).

De hamer op de spijker waardoor ik het na 1 aflevering gedropt heb, terwijl ik me nog wel een beetje op de serie had verheugd door Granblue's fanwork.
Welp, Rie moet haar irritante stem weer is gebruiken en helaas ben ik erg geluid gevoelig. T_T
En die serie nou gemute kijken wil ik ook weer niet.

The Laughing Salesman
Ik snap niet wat Japan hier zo leuk aan vind. De manga is bijna 50 jaar oud en er was al een anime in 1992. Waarom komt dit terug?
De lachende verkoper is in feite de duivel. Hij zoekt mensen op met wie het minder goed gaat, en buit hun zwakte uit. Zo lokt hij in de eerste helft twee werknemers in de lunchpauzes naar een chique bar, waarna een van hen wordt opgezadeld met de rekening van bijna €5000. In de tweede helft moedigt hij de koopverslaving van een onzekere vrouw aan en wanneer ze zijn geld gaat besteden om er beter uit te zien, tovert hij haar om in een oude vrouw.
Ik had hier de lol misschien nog van ingezien als hij slechte mensen te grazen zou nemen. Deze personages hebben dit niet verdiend. Ik kan gewoon niet lachen om dit vreemde staaltje leedvermaak. Oh, en de tekenstijl uit eind jaren 60 is foeilelijk.

Ik vond bij Laughing Salesman de tekenstijl nog wel interessant, en ik kreeg er dezelfde vibe bij als Osamatsu-san. Erg kleurrijk ook.

Maar voor de rest had ik er dezelfde problemen als Yupa mee. Ik heb niets tegen badguys als hoofdrolspelers, maar deze gast is gewoon niet amusant - hij is gewoon een eikel die jaagt op de zwakkeren. De hufters komen weg met wat ze doen, de mensen die onder hen lijden worden enkel meer gestraft. Yay? Een concept als dit heb ik sowieso al beter uitgevoerd gezien in iets als Jigoku Shoujo - waar de onderdrukten in ruil voor hun ziel de hufters naar de hel stuurden, en er constant een opbouw naartoe was (en de vraag of ze er wel of niet zo ver zullen gaan). Maar dat ging ook meer de horror kant op, terwijl dit...grappig hoort te zijn?

Wat het ook probeert te zijn, het faalt.

Nou, het was er sinds zaterdag niet meer van gekomen nog iets te kijken, maar zo te zien heb ik ook weinig gemist...

Alleen Sekai no Yami Zukan nog gezien, deed me nogal aan een slechte variatie op Yami Shibai denken. En inderdaad, de regisseur hiervan was ook verantwoordelijk voor het matige tweede seizoen van die serie. In een paar minuten met een minimum aan animatie iets spannends neerzetten blijkt toch een kunst op zich, die deze regisseur duidelijk niet beheerst. Laat maar, zelfs die paar minuten niet waard.

EDIT: toch ook nog maar naar onze lachende verkoper gekeken, maar nee, ook ik kan hier weinig mee. Positief: de opening en ending zijn beiden geweldig, en het stijltje an sich bevalt me ook wel. Maar inderdaad, beide verhaaltjes zijn grappig noch spannend, het enige waar ze in slagen is om snel een hekel aan het titelpersonage te krijgen.

Frame Arms Girl

Allemachtig, ik heb nog geen show de Persona-test harder zien falen dan deze serie. Zelfs als de serie enkel op de achtergrond liep kon ik mezelf er niet toe bewegen dit uit te kijken, want de inhoud is zo hersenloos en het is zo overduidelijk een reclame voor van die stomme Gunpla meisjes dat ik er al snel schoon genoeg van had. Het ziet er bovendien niet uit en het plot is flinterdun, dus ik dit is niets behalve je reinste tijdverspilling.

Akashic Records of Bastard Magical Instructor

Deze heb ik nog wel uitgekeken, maar onder de indruk was ik niet. Op papier is de opzet niet per se slecht; een magische school krijgt een waardeloze idioot als vervangingsleraar die al onmiddellijk in conflict raakt met de studenten. En hoewel hij nog een mysterieus verleden lijkt te hebben (en dus in sommige opzichten competent is) is hij op bepaalde vlakken weldegelijk niets meer dan een dwaas, dus hijinks ensue.

Het probleem, echter? Wel, het is niet grappig. De cast zijn een stel lopende stereotypen die ons weinig reden geven om ons om hun lot te bekommeren, de meeste opmerkingen van de leraar zijn slap en weten niet eens een glimlach tevoorschijn te toveren en de uitvoering van de komedie rammelt gewoon aan alle kanten. En dat is naast de debiele outfits en middelmatige look van de serie in het algemeen. De leraar zelf voelt ook als een personage als Kazuma uit Konosuba, maar dan geschreven door iemand zonder komedisch talent.

Wie weet dat de serie beter wordt zodra het echte verhaal op gang komt, maar ik betwijfel of ik geduld zal hebben om tot dat punt te komen. Het seizoen is al druk genoeg, en ik heb geen zin om dit soort spul een tweede kans te geven.

The Royal Tutor kwam ik overigens ook niet doorheen, daar het een 'schattige prinsen doen yadda yadda' serie is met een shota leraar, en niet een bijzonder grappige. Het is in ieder geval iets waarvan ik zowel niet de doelgroep ben alsook iets waarmee ik me stierlijk verveelde.

In beide gevallen ben ik toch net iets milder, ik had sowieso geen moeite ze af te kijken. Typisch van die series waarvan ik nu al durf te zeggen dat ik ze aan het einde een 6'je zou gaan geven. Maar ik zie er geen blijvertjes in, of het seizoen moet wel heel mager gaan uitpakken. Note to self: er zijn nog genoeg oudere en betere anime waar ik dan m'n tijd aan kan spenderen....

Als reclame heeft FAG op mij ergens ook een averechts effect: ik kan wel zo'n gepantserde, broekloze barbiepop kopen met alle zooi erbij, maar dat is dan geen schim van wat de serie ons toont. Bummer...

Sakura Quest

P.A. Works is dol op hun slice-of-life niche, huh? In deze variant draait het om een studente (in haar eindjaren) wiens zoektocht naar een baan niet echt succesvol is. Ze is blut en krijgt dan een baantje aangeboden, als semi-model voor een evenement in een of ander landelijk gehucht. Geen plek waar ze voor haar plezier heen gaat (omdat ze juist naar Tokyo ging om het gehucht waar ze geboren was te ontvluchten) maar werk is werk. Eenmaal aangekomen ontdekt ze echter dat ze aan een jaarcontract vastzit in plaats van een paar dagen, dus ze zal maar moeten wennen. En bovendien lijkt de plek nog vage herinneringen te hebben, over belangrijke gebeurtenissen in haar jeugd.

Oftewel, het zoveelste 'stedeling gaat erug naar platteland' verhaal dat ik de laatste jaren al vaker langs heb zien komen (zoals in Poco's Udon World, bijvoorbeeld). En in dat subgenre is dit een beetje een midden-van-de-weg serie - het doet niet veel fout, maar het weet me eveneens niet gelijk te grijpen met een interessante hook zoals sommige andere slice-of-life series dat wel doen. Drie-episode regel dus - de serie is niet slecht, maar ik weet niet of ik wel zin heb om hier een heel seizoen van te kijken. We zullen zien.

Busou Shoujo Machiavellianism

Oké. Dit...dit was een serie.

Eentje over een gozer (een delinquent) die naar een nieuwe school moet vanwege een vechtpartij, maar gelijk opmerkt dat alle gozers zich kleden als meiden (met lipstick en al) terwijl alle meiden wapens dragen. Wat blijkt; toen deze school van een meisjesschool naar een gemengde school ging, kregen ze een delinquentenprobleem, dus namen de meiden het eigen heft in handen en beukten ze alle gozers in elkaar, die nu onder hun juk zitten. De hoofdpersoon heeft daar geen zin in en gaat dus een robbertje vechten met de meiden.

Deze show is stupide. En geen moer aan, om eerlijk te zijn. Je kunt gelijk al zien welke kant dit op zal gaan (haremtaferelen, uiteindelijk, lijkt mij), maar het ziet er ook goedkoop uit, de personages zijn niet bepaald boeiend en het mist gewoon de fun van shows die echt voluit in hun leipheid zijn. Skiiiip.

Tsugumomo

In een anime-wereld vol magische scholen en wat dan ook, voelt deze serie haast ouderwets aan. Het concept is simpel; in een zijden doek die Milquetoast McHoofdrolspeler van zijn moeder geërfd heeft blijkt een vrouwelijke geest te huizen (niet een mens, maar een soort yokai) en, wel, ze gaan samenleven terwijl ze andere yokai proberen weg te vechten. Het doet me denken aan series als Kannagi en dergelijke.

De cliché grappen komen ook weer voorbij (de hoofdrolspeler ziet weer de onderbroek van Childhoodfriend McGeborenverliezer, kyaa, klap), maar de interacties tussen hem en de geest vond ik eigenlijk best amusant. Ze is bazig zonder irritant te zijn, gedraagt zich op andere momenten juist weer niet op cliché manieren en haar krachten zien er ook wel tof uit. Als gevolg weet ik dat dit geen hoogvlieger is, maar stiekem wil ik hier toch meer van kijken. Laten we maar zien om dit nog overeind blijft in opeenvolgende episodes, dus.

Sakura Quest beviel mij wel, het is inderdaad niet heel origineel of spectaculair maar dat heeft dit soort series ook niet echt nodig. En gelukkig draait het om een fictief stadje (toch?), anders was ik weer de hele tijd aan het Googlen geweest....

Sagrada Reset maakt een stuk minder indruk. Oké, het idee van een stadje waar iedereen een of andere triviale superkracht heeft is misschien niet echt origineel meer maar an sich aardig uitgewerkt: hoe maak je van meerdere op zichzelf tamelijk nutteloze krachten samen iets krachtigs. De uitvoering is echter saaaaaaaaaai, met voornamelijk pratende koppen die dialogen voeren zoals je die alleen in hoogdravende fictie ooit zal horen.

Behalve de Blue Exorcist OVA en Kabukibu! zit er niet iets bij dat ik op mijn aanschaflijstje ga zetten. Volgende seizoen beter