Don Bluth!

Ik keek gisteren toevallig voor het eerst The Black Cauldron / Taran en de Toverketel. Mooie, griezelige film! Wel een beetje een rommeltje soms, je kon goed zien dat er flink in gesneden en aan geboetseerd was om het nog behapbaar te maken voor jeugdige kijkers. En dan toch nog John Hurt als de engste disneyschurk ooit, een rammelend skelet met rode ogen die altijd in de schaduw lijkt te leven.

Met ondood leger gevoed door de zwarte magie uit de ketel! :D

De andere personages waren een beetje bleh, al was Gurgi het fluffige hondachtige geval een opmerkelijk onirritante mascotte, en verdient prinses Eilonwy een compliment voor de nonchalante manier waarop ze Taran uitnodigt deel te nemen aan haar ontspanning (die er op dat moment al erg goed voorstaat).

Eilonwy is inderdaad leuk, veel beter dan Taran zelf en zijn clichématige motivaties.

Maar inderdaad, holy fuck, The Horned King en zijn cauldronborn!

Oké, dus, uh, het is net bekend geworden dat John Hurt op 27 januari is overleden.

We hebben op de dag van zijn dood zijn rol als kwaadaardig skelet geprezen. Toeval is raar.

Een dag eerder, toch? Maar inderdaad: raar. Hoewel ik eerlijk gezegd niet eens doorhad dat het John Hurt was tot de aftiteling. Zeer toffe acteur!

We hebben de film de 26e gekeken, maar de posts hier zijn van de 27e :)

ja, precies dat had ik nu ook.

Wat had ik als kind zijnde nachtmerries na deze film in de bioscoop gezien te hebben...! En recent heb ik 'm weer gekeken, en toen vond ik 'm wel vermakelijk. Heerlijke rol van Sir John Hurt inderdaad.

Voor mij was het lange tijd een mysterieuze film: weggemoffeld en ik wist niet eens van zijn bestaan af. Er waren alleen geruchten. Het klonk altijd als een enge film, dus ik vond het jammer dat ik hem niet had gezien. Nu blijkt het ook weer niet zó'n verheffend verhaal te zijn, maar ook weer niets om in de doofpot te stoppen.

Ik had 'm dus al gezien, en dan is het altijd maar afwachten wat het 'nu' is. Als kind kijk je toch heel anders naar tekenfilms; vallen andere dingen op of juist niet. Vroeger vond ik 'm dus super spannend, en hoewel alles wat betreft de ketel nog steeds heel tof (die speciale effecten zijn helemaal niet lelijk oud geworden!), lette ik nu meer op andere dingen. Dat met Gurgi op het einde aan kon ik me eigenlijk niet herinneren, maar toen ik het nu zag, was dat eigenlijk best heftig.

Spoilers:

Dat trucje hebben ze later in verwaterde versie nog eens uitgevoerd in De Klokkenluider van Notre Dame: nee, Esmeralda, ga maar bunkeren met Phoebus, ik ben te lelijk om liefde te verdienen.