Nou, dan wacht ik voor de zekerheid met de manga ook wel tot die afgerond is .... over een jaar of tig

Maar goed, ondanks dat ik nog de nodige restjes van het voorgaande seizoen heb staan toch ook maar een start gemaakt met de zomer:

Shokugeki no Soma: Ni no Sara
Vorig jaar nog een serie die na een rampzalige start is uitgegroeid tot een van m'n favorieten. En dit tweede seizoen volgt simpelweg dat inmiddels beproefde recept. Niet terugkijken, maar gewoon meteen weer in het volgende duel duiken. Ook de eerste reeks moest het niet bepaald van een verrassend verhaal hebben, de verassing zit hem steevast in de getoonde gerechten. En ook nu weer moest ik moeite doen om niet te kwijlen...

Shokugeki no Soma: Ni no Sara

Ik had deze kok-shonen-serie aanvankelijk ook laten liggen na een zwak begin, maar na positieve geluiden hem ik hem toch maar in de backlog gegooid vorig jaar en het wist me uiteindelijk goed te vermaken. Dit seizoen heb ik dus ook wel zin in, ook al moet ik ditmaal als een pleb elke week weer wachten tot de volgende aflevering uitkomt.

Ik kan het ook wel waarderen dat er geen tijd verspild wordt hier: het herfst-tournament is nog steeds bezig, Soma wordt onmiddellijk al in een wedstrijd getrokken tegen een van de groten in het tournament en de weirde gerechten passeren gelijk de revue. Het is alsof we nooit zijn weggeweest. Het betekent ook dat het nog net zo vermakelijk als altijd is, dus deze ga ik dit seizoen zeker weten kijken.

Rewrite

Tijdens het kijken van deze serie bekroop me één bekende gedachte: yup, dit is Key als vanouds. Sarcastische hoofdrolspeler, check. Excentrieke meisjes, check. Een groot geheim over de wereld dat ontdekt moet worden, check. Typische designs en over-de-top uniformen, check.

Hoe voorspelbaar de meeste elementen in dit soort series ook mogen zijn; ik heb er altijd al een zwak voor gehad. De kwaliteit (zowel op verhaal,- als productiegebied) mag dan weliswaar flink uiteenlopen, maar toch weet de wereld me er altijd weer in te trekken en de personages gaan vanzelf aan me groeien. Dat zal bij deze waarschijnlijk niet anders zijn, want er waren al genoeg momenten die mijn aandacht wisten te pakken in deze ep. Al is de aflevering van 48 minuten wel overkill, alles met mate, man.

Dus tja, dit is wel een goede kanshebber voor mijn wekelijkse kijklijst.

Momokuri

Deze semi-short draait over een jong koppel en hun perikelen - het meisje is een beetje obsessief en gedraagt zich als een halve stalker en de jongen is...doodnormaal. Oké. Veel meer valt er niet over te zeggen.

Het is semi-grappig en hoort aandoenlijk te zijn, maar eh, ik vond het niet al te boeiend. Het is niet super slecht of zelfs slaapverwekkend, maar het is zo'n middenmoot-serie dat ik weinig motivatie heb om hier meer van te zien. Doe wat je niet laten kunt, Momokuri, maar ik ga liever wat interessanters kijken.

De Idol-series en de voetbal-show laat ik gelijk al links liggen, en Hatsukoi Monster was bagger waarvan ik de eerste aflevering niet eens kon afmaken, dus dat was het weer voor vandaag. Morgen kijken of Orange wat is, Tamara's beschrijving klonk wel interessant (en verder ook meer Arslan e.d.).

Edit:

Arslan Senki S2

Het tweede seizoen van Arslan is hier...en het is een seizoen dat maar bestaat uit acht afleveringen. Huh. Kan me geen non-OVA serie herinneren met dat aantal eps.

Wel, het eerste seizoen van deze fantasy-serie vond ik wel vermakelijk, en deze tweede begint waar de vorige ophield. Oftewel, talloze facties die tegen elkaar zitten te plannen, Arslan die zich weer moet voorbereiden op oorlog (ditmaal op een soort Mongolen) en de CGI veldslagen zelve. Er zijn al een paar plot-ontwikkelingen die veelbelovend zijn in deze eerste aflevering (vooral die met Arslan's vader) maar het gering aantal afleveringen doet me afvragen of er wel veel van komt dit seizoen.

Enfin, de serie duurt toch niet lang, dus deze kijk ik wel gegarandeerd.

ReLife

Deze komedie-serie gaat over een twintiger wiens leven niet erg op gang komt, omdat hij geen vaste baan kan vinden (hoe herkenbaar) en dus maar een beetje door het leven slentert. In een dronken bui wordt hem dan een pil aangeboden door een shady gast die voor een lab werkt, in ruil voor geld en een baan, en dus gooi hij de pil maar naar binnen. Om dan vervolgens 's ochtends tien jaar jonger wakker te worden, waarna hij te horen krijgt dat terug moet naar de middelbare school voor dit experiment. Een taak die al snel een stuk moeilijker lijkt dan het is door de almaar groeiende generatiekloof.

Hoewel het concept van deze serie een beetje afgezaagd klinkt, maakt de executie veel goed. Veel grappen zijn geslaagd, de serie zit het schoolgaan niet op te hemelen en de personages zijn leuk om te volgen zover. Ik zat vaak genoeg met een glimlach te kijken, dus als komedie is het in ieder geval geslaagd.

De serie, in een aparte zet, is echter wel gelijk volledig te bekijken, dus een drie-episode regel heeft hier geen zin. Het moet het nu juist opnemen tegen backlogseries, die geen haast hebben, dus ik zie wel of dit ooit kijk. Een normale plaats in mijn kijkschema krijgt het in ieder geval niet, vandaar de beoordeling blauw.

Orange

Wat een semi-tijdreisverhalen de laatste tijd. Ditmaal is de opzet dat een meisje een brief uit de toekomst naar haar jongere zelf weet te sturen, om zo een hoop dingen waar ze spijt van heeft ongedaan te maken. Voornamelijk dingen rondom een gozer genaamd Takeru, die in de toekomst dood is (door zelfmoord). Langzaam maar zeker begint haar jongere zelf de brief te geloven, en begint ze steeds meer keuzes te maken die van haar normale gedrag afwijken, om zo een alternatieve toekomst in te gaan.

Om eerlijk te zijn vond ik deze niet zo boeiend als ik gehoopt zou hebben, en ik kan eigenlijk al een aardig waslijstje maken waarom niet. Ten eerste weet de cast me nog niet echt te interesseren, om eerlijk te zijn vind ik ze meer irritant. Maar goed, dat is iets dat nog gefixt kan worden. Problematischer is de algehele atmosfeer wat mij betreft; alles in de serie zover doet me denken dat dit gaat vervallen in een shoujo-esque melodrama, van de designs en pacing tot plotholes zoals waarom de brief zo vaag geschreven is waar het het belangrijkst is en het feit dat ze het hele ding niet gelijk tot het eind leest. Plotholes die makkelijk tot allerlei afgezaagde soap-opera nonsens kunnen leiden, wat een soort drama is waar ik absoluut de schurft aan heb.

Dus ja, drie-episode regel. Ik hoop dat de volgende impressies beter zullen zijn.

Berserk kijkt heerlijk weg net zoals de Golden Age Arc films van een paar jaar terug. De CGI is wennen maar wel erg sfeervol. De 1997 versie is niet slecht verre van zelfs maar de stijl van deze serie vind ik toch net wat beter.

Nou, wat Arslan Senki en Orange betreft kan ik me volledig bij het boventaande aansluiten. Is dat even makkelijk...

Overigens wat betreft de 8 afleveringen van Arslan, ik had bij de eerste serie al het gevoel dat ze eigenlijk het verhaal in die reeks al hadden willen afronden, pas later doorkregen dat ze wel erg in de knel kwamen, en toen pas de keuze is gemaakt het over twee reeksen te verdelen. De lengte van dit 2e seizoen versterkt dat vermoeden alleen maar: te weinig materiaal voor een volwaardig extra seizoen, maar het was teveel om in de oorspronkelijke 25 afleveringen te proppen.

Tales of Zestiria the X
Adaptatie van een fantasy-game waarvan ik de naam weleens gehoord heb, meer weet ik er niet van. Blijkbaar was dit nog slechts de proloog, en gaat de serie volgende week pas echt van start. Of ik het ga kijken? Twijfel. Deze eerste aflevering voelt nogal cliché-fantasy aan (prinses die in een lastig parket komt), bij vlagen ook nogal afgeraffeld met onhandige overgangen tussen de scenes. Visueel valt er wel het nodige te genieten, al wordt dat moois ook wel weer afgewisseld met soms tamelijk knullige CGI die je eerder in een game van een jaar of 15 geleden zou verwachten. Maar toch, op bepaalde momenten voelen de beelden gecombineerd met de muziek uitermate episch aan, wat het getoonde drama maximaal versterkt. Alleen jammer dat dat dan wordt gevolgd door een upbeat OP...

En weer een trits nieuwe series...

Tales of Zestiria the X

Wat een domme naam.

Enfin, dit is een adaptatie van de Tales of game van vorig jaar (en waarschijnlijk komen er ook dingen uit de volgende game, Berseria, in) door studio ufotable. En gezien de studio, weet je al wat je kan verwachten, want mooie plaatjes weten ze in ieder geval wel te bieden. Deze eerste aflevering draait ook om een proloog met spul dat niet in de game voorkwam, dus het was in ieder geval spul dat ik nog niet gezien had. Als eerste ep was het best vermakelijk.

Het is alleen de rest waar ik me meer zorgen om maak. Een geweldig plot hoef ik sowieso al niet te verwachten (ik ken het verhaal van de game, immers) en dit soort adaptaties hebben ook nog weleens de neiging om de boel te gaan rushen. JRPG-adaptaties in het algemeen zijn sowieso niet iets om over naar huis te schrijven. Dus tja, of ik dit ga volgen...

...aan de andere kant, meer Edna. Dat is al genoeg reden om de rest te kijken, om eerlijk te zijn.

Taboo Tattoo

Oh kijk, een serie die ik al duizend keer heb gezien. Eentje waarin een jongere toevallig stuit op een geheim wapen van de VS, en die in zijn hand vastgeankerd krijgt. Daarna komt hij in aanraking met geheim agenten (inclusief een vrouwelijke love interest), moet hij tegen badguys vechten die ook achter de wapens aanzitten en unlockt ie natuurlijk super special awesome powers want hij heeft zoals je kan verwachten een speciale versie van het wapen die totaal overpowered is vergeleken met de rest.

Wauw man, de originaliteit druppelt er vanaf. Toegegeven, de gevechten zelf zien er best goed uit en het is niet compleet vervelend om te kijken, maar aan de andere kant, het schrijfwerk is dom en vol expositie en ik heb genoeg betere versies van dit type verhaal gezien.

Ik houd de reacties wel in de gaten of het echt nog wat wordt, maar voor nu betwijfel ik of ik het ga volgen - het lijkt me sowieso sterk dat ik er veel mee zal missen.

The Morose Mononokean

Deze komedie draait om een dude die yokai kan zien, en als gevolg daarvan er eentje aan zich aan heeft kleven. Hij is zich ten einde raad en klopt aan bij een speciale club op school, waar een gast dezelfde kracht heeft als hem. En hoewel de hoofdpersoon de yokai maar als irritante dingen ziet, heeft de ander een meer sympathiek perspectief (daar ze meestal tragische wezens zijn) en zorgt er op zo'n manier voor dat het beest de hoofdpersoon met rust laat. Waarna hij hem gelijk in zijn club inlijft om zijn schuld af te betalen.

Dus tja, hmm. Dit is typisch zo'n serie die niet stomvervelend is, en soms zelfs aandoenlijk kan zijn als het gaat over die yokai, maar waar ik tegelijkertijd geen zin in heb om de rest te kijken. Niets erin weet een echte hook op te bouwen, en het lijkt me sterk dat het plot op veel zal uitlopen. De humor zelve was ook niet van lach-je-rot niveau, dus ik laat deze wel liggen.

Sweetness and lightning

Wel, dit is weer eens wat anders. Deze slice-of-life serie draait om een jonge weduwnaar, die problemen heeft met zijn werk als leraar te jongleren met het opvoeden van zijn jonge dochter. Vooral hun dagelijks eten moet het daarbij ontgelden; hij is geen geweldige kok en veel tijd voor restaurants hebben ze ook niet, dus ze leven praktisch van goedkope opwarmmaaltijden. En hoewel zijn dochtertje zo vrolijk als altijd blijft, voelt hij wel dat ze het eten van vroeger mist. Een kans biedt zich dan echter aan als hij eens besluit om wel uit eten te gaan, en belandt in het familierestaurant waar een schuchtere scholiere werkt (die ook bij hem op school zit). Zij biedt hem aan om hem te leren koken, en hij besluit die uitdaging aan te gaan (en gezien de synopsis zal de rest van de serie er wel om draaien).

Dit is goede slice-of-life, om eerlijk te zijn. De personages zijn geloofwaardig en sympathiek zover (en de dochter is ook ingesproken door een echt kind, wat het effect versterkt), het conflict waar de serie om draait is simpel maar kan alsnog een hoop leuke situaties opleveren en de pacing is precies goed - niet te snel en niet te langzaam. In veel opzichten doet het ook denken aan series als Barakamon en Yotsuba (zij het met iets minder humor), en ik vind dat soort series altijd wel te pruimen. Dus ja, deze moet het wel flink verstieren als ik dit niet ga volgen elke maandag (kan het ook mooi het gat opvullen dat Flying Witch heeft achtergelaten).

New Game!

Deze nieuwe komedie van studio Doga Kobo draait om een meisje dat net met haar eerste echte baan begint - bij een game developer, welteverstaan. Een gamemaker die verantwoordelijkheid was voor sommige van haar favoriete games toen ze opgroeide, dus ze staat te popelen om nu samen met hen te kunnen werken. Een taak die makkelijker gezegd is dan gedaan, want hoewel ze de skills heeft, heeft ze het moeilijker met haar excentrieke collega's, wordt het maar al te duidelijk dat ze een complete newbie is en hangt crunch time ook in het verschiet. Druk zal ze het zeker hebben.

Om eerlijk te zijn vond ik deze serie best geslaagd. Het heeft overduidelijk een moe-sausje eroverheen gegoten (zowel de designs als het feit dat werkelijk iedereen die daar werkt vrouwelijk is), maar de grappen over het werk en haar collega's zijn nog best leuk. Het helpt ook dat het redelijk authentiek aanvoelt - de schrijver heeft het verhaal immers gebaseerd op de ervaringen van een vriend die ook echt in die industrie werkt. En aangezien het Doga Kobo is, zijn de beelden ook weer kleurrijk en levendig, wat helpt bij het zetten van de sfeer. Ik zie deze nog wel in mijn kijklijstje terecht komen.

Amaama to Inazuma lijkt inderdaad dé feel-good slice-of-life van dit seizoen te gaan worden. En van Taboo Tattoo was ik ook niet echt onder de indruk, maar ik wil het wellicht nog wel een kansje gunnen.

Vandaag alleen aan New Game! toegekomen, die krijgt vooralsnog wel het voordeel van de twijfel. De overige series van vandaag lijken me eigenlijk bij voorbaat al niks.

Welp, je mist er niets mee. Ik heb ze namelijk allemaal wel gekeken (wel, ik zette ze op terwijl ik Odin Sphere zat te spelen) en ik dump ze allemaal. Heb niet eens zin om er echte impressies van te schrijven, om eerlijk te zijn. Oftewel;

Cheer Danshi!! is gewoon saai, Scarred Rider Xechs en Servamp zijn gewoon dom en Masou Gakuen HxH is verkapte porno.

Daar.

Morgen is er ook alleen Prisma Illya, maar misschien weet donderdag nog wat leuks te bieden.

Edit:

Korte impressies van de rest:

Prisma Illya 3rei! begint tenminste sterk, aangezien we gelijk weer middenin het plot zitten. Geen half seizoen vol fillers dit keer! Het verhaal schijnt ook het beste in de serie tot nu toe te zijn, dus dit seizoen zal ik (hopelijk) weer met plezier kijken. Stel me niet weer teleur, Illya!

Planetarian is ook een serie die al gelijk op mijn kijklijst belandt. Het is een adaptatie van een oude en korte visual novel (vandaar vijf afleveringen) die gaat over een robot die is achtergelaten in een stad die kapotgeschoten is door oorlog. Elke dag voert ze nog steeds dezelfde routine uit bij haar planetarium, compleet onbewust van de werkelijkheid, tot een overlevende komt zoeken in de stad naar voedsel. Hij stuit op haar en schuilt in haar gebouw, waarna hij haar langzaam leert kennen (voorzover dat mogelijk is). De sfeer en de wereld zijn in ieder geval tof en het doet me half denken aan een anime versie van Fallout ofzo. Dit is mijn type serie!

Regalia is weird, en ik weet nog niet wat ik ervan moet denken, dus die geef ik nog een kans, en This Art Club Has A Problem! was mild amusant, dus ik ga nog wat verder kijken om te zien of het een blijver wordt.

En de rest van de series was meer idol-troep, dus ik liet die bij voorbaat al zitten.

Om eerlijk te zijn moet ik de previews nog doornemen voor dit seizoen en loop ik -nu dus al- achter. Maar puur lettend op de kleurtjes hierboven lijkt het een wat beter seizoen te worden dan de lente. Dat was voor mij toch wel een teleurstelling. Begrijp me niet verkeerd; er waren best leuke shows maar ik denk alleen niet dat ik ze lang zal herinneren.

Vooralsnog staan de tweede seizoenen van staan Shokugeki no Souma en Arslan Senki op de lijst. Wat de rest van de shows wordt die ik ga volgen ga ik dit weekend maar eens vlot uitvogelen.

Weer voetbal op TV, dan schiet de anime er weer een beetje bij in...

Eergisteren alleen twee shorts geprobeerd, met wisselend succes. Ozmafia!! gaat over, tsja, geen idee eigenlijk. Al na een minuut of zo had ik er genoeg van, instant drop. Fudanshi Koukou Seikatsu was dan toch een stukje beter. Vooral het begin dan, waarin onze protagonist, een gozer die toch echt niet op jongens zegt te vallen, BL-manga gaat kopen. Maar daarna keren we onvermijdelijk terug naar school alwaar het allemaal net even wat minder boeiend is. Nou ja, kan ik nog wel een keer die paar minuten aan spenderen.

Dan gisteren Regalia: The Three Sacred Stars, inderdaad nogal vaag, te schattige meisjes in een soort magische mecha. Of zo.

Vandaag dan eindelijk twee series die écht veelbelovend lijken: naast het hierboven al prima beschreven Planetarian zojuist ook 91 Days, gangsterperikelen tijdens de drooglegging. Het verhaal lijkt vooralsnog niet zo origineel te gaan worden (jongen wil wraak nemen op de moordenaars van zijn ouders en broertje), maar de serie slaagt er door zowel z'n visuele stijl als de lekker jazzy soundtrack uitstekend in de juiste sfeer neer te zetten. Nou ja, op de ietwat te cartooneske schurk na dan wellicht.

En last but not least Thunderbolt Fantasy. WTF? Zoals de naam al aangeeft een fantasy-serie, maar dan eentje totaal anders dan alles wat ik ooit gezien heb. Het betreft namelijk geen getekende animatie, maar een masterclass creatief met poppen. En voor wie nu Thunderbirds-achtige praktijken vreest: euh, ik dacht het niet. Het zal van het verhaal afhangen of dit een heel seizoen leuk blijft, maar op zichzelf was deze eerste aflevering een van de meest unieke kijkervaringen ooit.

Thunderbolt Fantasy was een apart geval, ja. Een poppenserie die zich afspeelt in een niet-Japanse Aziatische setting (geschreven door Urobuchi zelve)? Euh, oke. Maar hoewel ik begon met kijken puur voor de weirdheid, vond ik het eigenlijk moeilijk om mijn ogen van het scherm te halen toen de serie op gang kwam. De actie zit namelijk best sterk in elkaar (compleet met bloederig uiteengehakte poppen - dat zag je nooit in Thunderbirds!), de personages zijn amusant en alles is lekker over de top. Ik...ik ga hier meer van kijken.

Alderamin on the Sky geef ik ondertussen nog een kans om zich te bewijzen. De eerste aflevering is wat langzaam en de personages zijn nog niet al te boeiend, maar de fantasy-wereld die ze opzetten heeft potentie (en doet me denken aan iets als Valkyria Chronicles) en je krijgt wel het gevoel dat dit de introductie is van een veel groter verhaal. Om eerlijk te zijn heb ik wel zin in dit soort fantasy-serie, dus ik hoop dat het me niet teleurstelt.

Verder nog Amanchu!, een slice-of-life serie over...scuba-diven. Dat is weer een vinkje op de bingokaart. En voor wat het is, is het nog best amusant. Het concept zelf heeft al potentie voor goede slice-of-life, de personages zijn levendig (misschien iets té, zelfs) en, wel, ik verveelde me er niet mee. Al zijn de gezichtsuitdrukkingen wel apart, één van de hoofdmeisjes doet me constant denken aan een Muppet ofzo...

Ik heb de sticky van het lentetopic doorgegeven aan dit topic.

Ik kan op zijn vroegst pas morgen een reactie geven op het seizoen.

Spinoffs en prequels zijn altijd tricky, en als een serie over de dagelijkse beslommeringen van een kalligrafist op een afgelegen eilandje dan verplaatst wordt naar een school, dan wordt ik helemaal nerveus. Die angst blijkt gelukkig onterecht bij Handa-Kun, over de jonge jaren van Handa-sensei uit Barakamon. De eerste helft van de aflevering gaat over...Handa-kun. De serie wel te verstaan, niet over het personage. Grappig, maar een beetje teveel opgerekt. Maar daarna verschuift de aandacht dan toch eindelijk naar het titelpersonage. De grote grap: er zit nogal een verschil tussen hoe z'n klasgenoten over Handa denken en hoe hij dit zelf ervaart. Verhalen over figuren die denken dat ze de coolste bink van de klas zijn zonder in de gaten te hebben dat ze door iedereen uitgelachen worden zijn er genoeg, Handa-kun draait dit echter totaal om. Iedereen denkt dat Handa helemaal geweldig is, maar zelf wentelt hij zich liever in angst en zelfmedelijden. precies zoals we hem kennen uit Barakamon dus eigenlijk. En dan helpt het ook niet dat hij misverstanden probeert te verhelpen middels voor z'n klasgenoten volstrekt onleesbare kalligrafie. Wat uiteindelijk lijdt tot een confrontatie die....to be continued

Orange Een slice-of-life van filmkwaliteit die heerlijk wegkijkt. Helaas speelt deze slice-of-life zoals 99% van zijn soortgenoten zich af op een highschool en de groep lijkt toch wel erg veel lol te hebben om... niets. Hun woordwisselingen voelden soms te geforceerd aan om een gelukzalige sfeer te creëren. Waar ik bang voor ben, is dat de hoofdpersoon niet meer hoeft na te denken omdat haar acties al zijn voorgeschreven door haar toekomstige zelf. Dat is niet interessant. Ik hoop dat er meer in zit.

Sweetness & Lightning Ik vond hier weinig aan, en dat komt van iemand die Usagi Drop in de kast heeft staan. De studente die haar leraar niet teleur wilde stellen en daarom ter plekke leerde koken vond ik nog het meest aandoenlijk van deze serie. De vader en zijn dochter deden wat mij betreft onder voor Daikichi en Rin. Ik heb geen reden om verder te kijken.

91 Days Oeh, een donkere maffiaserie. Ook hier kan een vergelijking niet uitblijven: de personages bevatten niet de energie van die uit Baccano. Maar een meer serieuze kijk op deze gangsterfamilies kan ook zeer goed uitpakken. Er werden wel ook hier erg veel personages geïntroduceerd, dus ik hoop dat de verbanden tussen de groepen na enkele afleveringen duidelijker worden.

Handa-kun Vierde muur-brekende introducties zijn na Osomatsu-san in de mode, blijkbaar. Het had voor mij niet gehoeven, maar ik verwacht dat het maar eenmalig is. Heerlijk, weer zo'n personage met een absurde naïviteit. Zijn reactie op een liefdesbrief evenaart niet Sousuke's explosiviteit in FMP Fumoffu, maar zorgt wel voor een zeer grappige aflevering. Na zo'n cliffhanger op een epische confrontatie kan ik niet anders dan verder kijken.

Planetarian Aww. Er gaat iets tragisch uit van een androïde in een sterrenwacht die niet doorheeft dat ze door een apocalyps al 30 jaar geen bezoekers meer heeft gehad en wordt gepijnigd door aftakeling van eigen onderdelen en de omgeving om haar heen. Ik heb geen flauw idee wat ze met de volgende aflevering gaan doen. Ik vind het dapper van deze studio dat men weer een korte OVA-serie durft te maken. Soms is 13 afleveringen te veel.

Thunderbolt Fantasy Urobuchi of niet, dit gaat me toch echt te ver. Deze poppen zien er geweldig uit en de special effects zijn van hoge kwaliteit, maar dat kan niet verhullen dat de personages erg houterig bewegen en slechts een neutrale gezichtsuitdrukking hebben. Ook al doen de stemacteurs hun best, het wordt teniet gedaan door de poppen. Bovendien interesseren samuraiverhalen me niet. We konden al niet eens de eerste aflevering af kijken, laat staan een heel seizoen.

Hitori no Shita - The Outcast Pfff. Ik ben niet tegen een zombieverhaal, maar deze uitvoering is wel erg slapjes. Jemig, wat is die hoofdpersoon een idioot. Klim uit die kuil en ren, als je niet als maaltijd voor de zombies wil eindigen. Natuurlijk heeft hij een of andere vage kracht waardoor hij door een even vage organisatie wordt benaderd. Gaap.

Amanchu! Nee, de sufferd uit The Outcast is nog een genie vergeleken met deze idioot. Dit lijkt vooral een healing serie over schattige meisjes te zijn en niet een sportserie over duiken, waar ik nog een beetje op hoopte.

Time Travel Girl Mhmm, ik vind het leuk dat tijdreizen wordt ingezet om meer over beroemde geleerden te weten te komen. Het doel tot educatie kan echter een narratief overschaduwen en ik zit eigenlijk niet te wachten op een wekelijkse natuurkundeles. Ik wil nog even zien of de geleerden langer dan één aflevering boeiend kunnen blijven.

The Disastrous Life of Saiki K. Heb ik net Cromartie High School binnen, komt er een dagelijkse (!) short serie uit met een vergelijkbare absurde humor. Het begon aardig en werd met elke aflevering steeds grappiger met als hoogtepunt de vijfde over een wel heel zelfverzekerd meisje. Als ze deze grappen volhouden, kijk ik graag elke dag verder.

The Morose Mononokean Als fan van Natsume's Book of Friends betekent nog niet dat ik elke yokaiserie leuk vindt. Deze serie beschouwt yokai vooralsnog als dieren en ik zit niet te wachten op een How To Train Your Yokai (daar hebben we Pokémon al voor). De twee personages konden de serie ook niet redden.

New Game! Het is goed dat de makers zelf ook wel door hebben dat deze loli personages moeilijk als volwassen werknemers van een gamebedrijf kunnen doorgaan. Maar Shirobako had dit probleem ook (hetzij minder extreem) en bleek een positieve verrassing, dus ik geef dit fictieve bedrijf graag een kans. De personages zijn erg schattig en hun gebreken worden op leuke wijze op de hak genomen, niet uitgebuit. Ik hoop dat we meer van het werkproces zullen zien.

De sequels en doorlopende series die ik ga volgen zijn: JoJo's Bizarre Adventure: Diamond is Unbreakable, Re:Zero - Starting Life in Another World, The Heroic Legend of Arslan en Berserk (au die computeranimatie...).

Waarschijnlijk wacht ik met sommige series tot het einde van het seizoen, want het zijn er iets te veel.

En weer een trits series verder...

91 Days is een apart geval in anime-land; een serieuze maffia-serie die zich afspeelt tijdens de drooglegging, waar maar weinig over-de-top situaties in zijn te vinden. En dat beviel me best. Het plot mag dan niet het meest originele zijn (typisch wraakverhaal) maar de sfeer zit er zeker in en de setting is ook gewoon tof (compleet met hoofdpersonen als moonshiners). Zolang het geen ramp wordt á la Gangsta blijf ik deze wel kijken.

De rest van het spul vond ik wel een stuk minder te pruimen.

Hitori no Shita - The Outcast is namelijk makkelijk het slechtste wat ik tot nu toe nog gezien heb. De personages zijn olie-dom, er is geen greintje spanning in te vinden (de zombies in deze ep zijn ook de sufste ooit), de pacing is zo traag als een slak, de humor werkt niet en de serie staat stijf van de cliché's. Je kunt praktisch elke andere bovennatuurlijke serie pakken en iets beters vinden, want dit is compleet bodemmateriaal.

Qualidea Code en Ange Vierge zijn je typische 'magische-school series waar ze moeten vechten tegen vage monsters' met geen sprankje originaliteit, dus die werden al snel aangemerkt als instant skip, The Disastrous Life of Saiki K vond ik niet al te boeiend dus die laat ik ook maar zitten en Time Travel Girl vond ik leuker toen die serie nog Flint the Time Detective heette.

Het beste van vandaag kwam van de 2e afleveringen van Shokugeki no Soma en Arslan Senki.

The Disastrous Life of Saiki K had z'n momenten, maar werkt waarschijnlijk beter in een kleine dagelijkse dosis. Alderamin on the Sky is nou niet zo heel erg origineel en had enkele ronduit bedenkelijke momenten, maar was op zich nog wel vermakelijk. Amanchu! was alweer een hele zit, laat maar. Ange Vierge had haast een reclame voor een lampenfabrikant kunnen zijn, zoveel rare lichtvlekken waren er in beeld.

Gisteren nog This Art Club Has A Problem! gezien, leuk genoeg voor een tweede kans.

Hitori no Shita, Qualidea Code en Time Travel Girl had ik nog in de wachtrij staan, maar zo te zien kan ik die net zo goed negeren. Morgen nog Mob Psycho 100, en dan maar eens de balans opmaken...