Ik heb geen auto, sterker nog: heb niet eens een rijbewijs (ben er wel mee bezig, maar toch). Heb sowieso niets met auto's, motoren en dergelijke. Voetbal kan me ook niet boeien en ik praat ook niet over mooie vrouwen. Kortom, geen doorsnee man (tenminste volgens mijn collega's). Dus in combinatie met mijn hobby's ben ik een buitenbeentje in mijn kennissenkring. Geen probleem ofzo, maar vandaar mijn opmerkingen. Waarom praat je eigenlijk niet over manga? Je trekt je blijkbaar niets aan van wat anderen van je vinden, dus dan had ik eigenlijk verwacht dat je manga wel eens als gespreksonderwerp zou hebben ergens. Ik praat er ook niet echt heel veel over. Meestal stop ik wel als mensen een blik in hun ogen krijgen van of

Tja, ik werk in een adviserende rol bij de overheid en ben verbonden aan een universiteit, maar ik laat het wel uit mijn hoofd om over bepaalde hobbies te praten met collega's. Het wereldje heeft teveel concurentie en je maakt jezelf te kwetsbaar als je toegeeft een niet al te geaccepteerde hobby te hebben. Ik verpak het meestal als een interesse in Japanse literatuur, muziek en cinema als er in een gesprek echt op ingegaan wordt. Een principieel standpunt innemen is het mij niet waard. Ik merk wel dat vrienden en collega's, zodra ze in "veilige" posities zich wat meer openstellen en minder op hun hoede zijn dus er is nog hoop.

Het begint eigenlijk al bij recruiters, steekwoorden als gamen, anime, strips, sci-fi in een CV of solicitaite gesprek, het zijn allemaal indicaties voor hen dat ze met een "niet-sociaal persoon" te maken hebben. Ja, je verzint het niet...

Dat klopt na 6 maanden zonder werk te hebben gezeten werd ik doorgestuurd naar een reintegratie bedrijf. Toen hobbies naar voren kwam (ik ben nogal een gamer(en speel mmo's) koste het een halve dag om uit te leggen dat ik geen niet-sociaal persoon ben.

Mijn vorige werk wisten de meeste wel dat manga en anime mijn hobby is. Waar ik nu werk niet hoewel 1 collega wel weet dat ik gek ben op rpg's mmo's etc maar dat is zij ook.

Da's gewoon zielig machtsvertoon. Ik heb eigenlijk de pest aan recruiters om die reden. Ik ben gewoonweg een kei in mijn vakgebied getuige de vele succesvolle projecten die ik op mijn naam heb staan en alleen omdat ik afwijkende hobby's heb deug ik niet volgens hun maatstaven

Maar je hebt gelijk dat je beter kunt zwijgen over je hobby's als ze niet in overeenstemming zijn met de norm. Mensen oordelen snel en een recruiter helemaal heb ook ik ondervonden. In mijn vriendenkring heb ik eigenlijk ook niemand die anime en manga echt wat vindt (ze zijn allemaal de 30 ruim gepasseerd). Dus ik maak er geen halszaak van ofzo. Maar als iemand Suske en Wiske gaat lopen afkraken, dan breekt de hel los hoor

Op mijn CV staan anime, manga, games, ed ook niet specifiek genoemd. ik heb het ook moeten verpakken onder woorden die hierboven al genoemd worden, Aziatische Culturen en Aziatische Cinema. meer ook omdat woorden als anime, manga en games niet de juiste of helemaal geen betekenis hebben voor mensen die dat lezen.

We zouden een lijstje moeten maken met niet specifieke woorden! Is handig voor een gesprek.

Jullie hebben gelijk. Wij zijn geen kluizenaars, wij zijn gewoon anders en we zijn er trots op

"dat ik mij graag mag bezighouden met de uitingen van de Japanse Popcultuur en Japan in het algemeen"

Daar kom ik een aardig eind mee zonder dat men gelijk van kleur verschiet.

Tja de wereld zal nu eenmaal nooit veranderen als iedereen braaf met de kudde meegaat.. Dat is het enige dat ik erover te zeggen heb.

Met andere woorden moet je in je leven soms inderdaad zoals jij zegt de keuze maken, maar deze kan evengoed zijn op te komen voor wie je bent en daarbijhorende je hobby's. Als jij gelukkig bent met het opofferen van een deel van wie je bent (ja manga/anime hobby) dan is dat fijn voor jou. Maar het is niet omdat het daar als mindere status gezien wordt dat het meteen slecht is. Wie bepaalt er nu eenmaal wat hoogwardig en wat minderwaardig is? Dat is de meerderheid nu inderdaad, maar zijn zij daarom altijd juist? Moeten we altijd braaf meelopen met de meerderheid? Gaat het dan niet altijd hetzelfde blijven en worden wij, mangaliefhebbers dan niet altijd als de minderwaardigen bekeken?

Er zijn tal van mensen die buiten de lijnen zijn gaan denken en daardoor een deel van de wereld hebben kunnen veranderen. Niet dat ik de wereld wil veranderen, maar het denken in vormen van status heb ik altijd al belachelijk gevonden waardoor ik hier totaal geen belang aan hecht (en al helemaal niet wat anderen daardoor van me denken). Ik weet heel goed wat status allemaal met je kan doen, en het is niet iets waar ik mee aan deel wil nemen. Een mens is voor mij nog altijd een mens en niet een wezen dat naargelang zijn voorkomen en bezit meer of minder waard is dan een ander. Karakter, daar ben je wat mee!

@ Gundamx: Hey ouwe bok! *giechel*

sorry... dat moest eruit: ik ben 27 geworden dit jaar, vind mezelf in vergelijking met de jeugd verrekte oud (maar niemand respecteert m'n grijze haren! drama! XD ) en ik voel me soms te oud ja. Soms. Als ik het gedrag van 15 jarigen zie. Niet kwaad bedoeld, ik ben ook 15 geweest, en ik heb ook dat gedrag vertoont. en ik weet eindelijk hoe m'n oudere medemens zich voelde ^^;

daarentegen helpt het mij om de jeugd van tegenwoordig te begrijpen. Als doktersassistente is namelijk niets suffers dan niet de puberale trekjes van je opgroeiende medemens niet (deels, of een poging wagende tot deels) te begrijpen. Het kan helpen te weten dat als een jongere me verrot scheldt, dat het komt door een situatie, en niet omdat die jongere me een rotmeid vind. Het voorkomt tevens de alom bekende generatiekloof, naar mijn idee.

last but not least: het heeft m'n handwerk ervaring danig uitgebreidt. Goed, ik mag mezelf nog steeds geen couppeuse noemen, maar ik kan wel m'n eigen kleding maken en repareren, m'n eigen huisje stofferen indien gewenst en ik ben er gewoon handig in geworden.

Al met al... overal kom je jongeren tegen, van allerhande leeftijden en allure. Wat wilde je doen, even cru gezegd? een afstandsbediening pakken en hen uitschakelen met de stand-by knop? onmogelijk. Wen er maar aan, jij zal die leeftijd ook nog bereiken, of je bent 'm allang voorbij. Dus wat zou het? Eens krijg je kinderen. Wat zou er nou beter zijn dan dat je de kids begrijpt, ipv zoals zoveel ouders doen (er zijn ook slimme ouders die het niet doen) je kind met onbegrip behandelen...

Qua werk zoeken, school en andere zogenaamd "socialere bezigheden" *kucht nadrukkelijk* ik snap dat het niet in het plaatje van sociaal persoon past. Alles wat anders is, is stom, saai, dom, gestoord, etcetera.
Er zijn er maar weinig die het openlijk accepteren, en nog minder die gewoon tegen je zeggen dat het leuk is.
De eerste associatie die m'n eerste stageplaats had was: EEEW!!!! jij komt niet in de buurt van mijn kinderen, jij geestesgestoorde gek! en dan bracht ik het nog redelijk normaal met het simpele zinnetje op z'n normaal hollands uitgesproken: "ik vind de japanse cultuur leuk". Die persoon noemde alles dat buiten haar straatje van "normaal" lag, gestoord, terwijl haar man een "onschuldig" veroordeeld pedofiel was. (Ik doel hiermee op de twee luitenants van de marine uit Julianadorp, die in Brazilie minderjarige meisjes op de kiek zetten, en nog wat andere meerderjarige handelingen verrichtten...)

Dus nee, het lijkt me niet verstandig om op je CV te zetten. Hoe jammer het ook is. Er zullen altijd mensen zijn die jou hier op afrekenen, jou kwaliteiten zullen door dat ene woordje anime, manga, cosplay of Jrock, niet gezien noch gewaardeerd worden. Waarom: omdat ze het zelf niet kennen en te bang of te belazerd zijn om het wel te leren kennen.

Eigenlijk is dat de groep die je gewoon bruut dient te ontvoeren en temidden van een groep cosplayers moet loslaten en zeggen: "socialiseren met die mensen of anders..." met een vuige onheilspellende grijns. Maar da's niet sociaal, je bereikt er niets mee dan ellende en past niet in het straatje van vredelievende cosplayer/Jrock aanbidder *bergt ontevreden de handboeitjes op en belt de huur-ontvoerder af*

Eigenlijk houd het gewoon in dat cosplayers de ballen hebben om iets nieuws te proberen, lef hebben om datgene te doen, wat de rest van piepmuizend nederland niet durft, wil of kan, bang van de reactie van anderen.

Manga maakt op dit moment niet zo'n groot deel uit van mijn leven, dus dan praat je er ook niet zoveel over Ik ben wel heel actief met kleding, hoeden en andere dingen maken voor Fantasy evenementen en als ik iemand een lift aanbiedt dan valt het vanzelf op wat ik in de auto op heb staan... Mijn collega's waren ook heel tolerant toen ik vanwege een zieke cavia dagelijks tussen de middag 1,5 uur pauze nam om het dier te voeden (uiteraard van eigen verlofsaldo). Ik denk niet dat ze ervan op zouden kijken als ik zou vertellen dat ik Vampire Knight-manga's spaar.

Ik let er trouwens wel sterk op hoe ik bij anderen (vooral klanten) over kom. Er zijn een paar afwijkingen waar ik meer op moet letten dan mijn hobbies... Ik zit bijvoorbeeld in een leeftijd dat men verwacht dat ik wel kleine kinderen zal hebben (34). Als men dan heel enthousiast over het eigen broedsel begint moet ik er niet zomaar uitflappen dat ik overtuigd kindervrij ben en helemaal niet vertederd raak door kleine kinderen. Ik heb inmiddels wel wat ervaring opgedaan met het wegsturen van het gesprek naar zaken waar ik wel iets mee kan zoals hoe het leefritme van de persoon in kwestie is veranderd ipv allerlei buikkrampjes en bijzondere brabbeltjes of lachjes...

Mij interesseren auto's, motoren, voetbal, e.d. ook niet (mooie vrouwen wel).
Ik begin wel met rijlessen in september.
Itasha boeit me echter wel, maar ik ben bang dat je wagen daarmee een ideaal doelwit voor vandalisme wordt en dat is niet wenselijk.

Ik weet inmiddels dat Vampire Knight wel degelijk vreemde blikken kan opleveren. Had een bureaubladachtergrond van Vampire Knight op m'n eigen laptop en die had ik op het werk aan staan, toen kreeg ik wel opmerkingen van collega's. Ze vonden die figuren er verwijfd uitzien enzo. Kijk, ik zal niet zo snel m'n yaoi manga meenemen naar m'n werk of in de trein, ik kijk wel uit , maar ik vind Vampire Knight redelijk normaal voor een manga. Als ik die in de trein lees, voel ik me niet ongemakkelijk ofzo. Da's hetzelfde als een stripboek of een comic lezen. Ik vind kleine kinderen overigens best wel leuk, maar alleen voor een poosje. Heb zelf geen behoefte aan kroost. Maar ik ben wel dol op m'n nichtje. vind 't altijd leuk om haar ff te zien als ik bij m'n zusje op bezoek ben. Zij snapt m'n hobby wel trouwens.

Mooie vrouwen heb ik wel oog voor, maar ze gaan bij mij niet over de tong Overigens vind ik vaak vrouwen mooi die een ander niets aan vind of zelfs niet knap. Maar da's persoonlijk uiteraard.

Britt
kijk naar deze strip van mij geliefde kat : )

http://www.gocomics.com/garfield/2010/05/02/

ik begrijp je goed wat je wil vertellen maar natuurlijk kan ik thuis voor mij zelf wel anime en manga blijven kijken.

maar anime en manga is nog steeds onder gewaardeerd..
Als ik een gewone een leuke meid zou vinden hier in Japan was het waarschijnlijk geen issue geweest, maar mijn vriendin heeft een wat hogere status in de japanse gemeenschap (hoop dat ik het zo goed uitleg)
En dan moet je een voorbeeld rol vervullen ook als vriend van zo persoon en vooral als je een buitenlander bent die al te kampen heeft met veel voorordelen..


Britt
"
Tja de wereld zal nu eenmaal nooit veranderen als iedereen braaf met de kudde meegaat.
"

De enige manier om iets te veranderen hier in Japan en waarschijnlijk ook er buiten is om eerst mee te lopen en dan door te groeien tot de top en van af de top de boel te veranderen ipv onderaf.
Als je het van onderaf probeerd, lachen ze je alleen maar uit, of is het verschikelijk moeilijk, dus waarom moeilijk doen als het makkelijk kan ...

Maar in mij geval is het wat moeiljker, ook wil ik zelf niet het stempel hebben als gekke buitenlander.. dat word al snel over je gedacht als je als buitenlandse otaku in Akihabara loop ..

dus in ben undercover NINJA otaku .. lol

Fact: Elke leeftijds categorie kijkt Anime.