Phew, ik heb hem net uit! Wat een einde zeg, ik schrok er ietwat van Maar misschien had ik wel hetzelfde gedaan als Marley, ik bedoel, Marle~ ;P

Deel twee was heel leuk! Idd heel wat meer fantasy dan in deel 1, maar goed, daar waren ze in Japan voor! Ik hoop stiekem wel dat Baa-chan een soort van cameo kan maken in deel drie. Ik vond haar manier van spreken gewoon te leuk!

Ik hoop wel dat Marle haar lesje heeft geleerd, want whoa, ik had niet gedacht dat het ene zou gebeuren wat gebeurd was (dingen zeggen zonder te spoilen is lastig) met Joyce.

Kortom: ik kan niet wachten op deel drie!

Ik ben pas bij hoofdstuk 11, want ik heb heel erg weinig tijd om te lezen tegenwoordig, maar ik kwam iets tegen dat me toch wel een beetje dwarszit/stoort. Misschien kun je het even voor me uitleggen, Roderick, want ik snap het niet helemaal. Misschien zit er een hele diepzinnige reden achter die ik niet zie.

Alle gesprekken met Kenji zijn in het Engels, toch? En jij, als schrijver, vertaald dit dan weer door naar Nederlands omdat het een Nederlands boek is. Het moet natuurlijk toegangelijk zijn voor Nederlandse lezers, dat snap ik. Maar waarom zijn sommige zinnetjes van Kenji dan toch in het Engels? Waarom die bepaalde zinnetjes, en waarom alleen bij Kenji?

Dat terzijde lees ik heel graag verder, want ik voel nu al dat dit boek vol mooie momenten gaat zitten! En dan krijg je ook een volledige review.

En vanmiddag het tweede deel in het zonnetje uitgelezen. Weer een geslaagd deel moet ik zeggen! Esther is toch wel mijn favoriete personage geworden. Haar dialogen in hoofdstuk 28 en 32 zijn mooi om te lezen . Zijn haar karaktereigenschappen vergelijkbaar met die van Rei Ayanami/Yuki Nagato? Ik hoop in ieder geval dat ze in deel 3 genoeg in het verhaal voorkomt.

Mistynia - Ja, Baa-chan is leuk! Het personage kwam op de pagina ineens tot leven en het zou me verbazen als ze niet nog eens opduikt ergens...

Meowzy - Kenji was tricky om te schrijven, omdat hij in het Engels praat, en ik dat in het boek natuurlijk vertaal in het Nederlands. Om zijn stem toch nog iets unieks te geven, of te duiden dat hij Engels praat, laat ik dat hier en daar doorschemeren, als een soort Barry Stevens die nog met een grotesk Brits accent praat. Is het consistent met de rest? Misschien niet, maar het is een harmless stukje flair :) Ik ben overigens erg benieuwd naar wat juist jij vindt van de tone of voice. Daar had je op het vorige boek mooie feedback op gegeven, en daar heb ik goed naar geluisterd. In PindaSushi 2 komen de personages, hoop ik, veel krachtiger als zichzelf over qua taalgebruik en manier van spreken.

Q2012 - Ik hoor meer mensen die fan zijn van Esther. Leuk om te horen, zo heeft iedereen zijn favoriet. Esther is boeiend, want ze is een typische 'stille wateren hebben diepe gronden'. Of ze veel met Rei van Evangelion overeenkomt durf ik niet meteen te zeggen, het zijn heel andere personages. Wat Esther een beetje definieert is dat de anderen soms denken dat ze niet zo pienter is, haar onderschatten - maar telkens blijkt dan dat ze stiekem best veel in haar mars heeft.

O, en aan jullie allen: als je een goodreads.com account hebt, zou je hier een rating/review willen plaatsen? Dat helpt veel met het bekender maken van de boeken. Thanks!

Thanks voor de reply, ik heb helaas geen goodreads.com account, trouwens ook nog nooit van gehoord . Ik heb wel reviews geschreven op bol.com, omdat ik hier een profiel heb.

Ik heb hem ook al gekregen! Mijn review komt waarschijnlijk naar de vakantie :p

ZO. Ik heb deel 2 eindelijk uit, dus bij deze. Ik heb geen Goodreads account of wat dan ook, dus de feedback zal toch op dit forum moeten komen.

SPOILER WAARSCHUWING.

Het verhaal zelf- het idee erachter- vind ik heel cool. Alleen jammer dat kleine dingetjes over Japan niet kloppen. Zoals Setsuna bijvoorbeeld al zei over dat cosplay op Comiket heel erg beperkt is tot een klein gebiedje en dat mensen zich daar binnen dan ook pas omkleden. Maar in de overall is de sfeer gewoon heel erg goed, en de yokai spelen dan ook een mooie rol in Marle's fantasie. Om inspiratie te halen uit dat soort demonen zorgt voor intense fantasie segmentjes, dus slimme setting keuze. Wat ik echter wel een beetje mis- maar dat is logisch- is de herkenbaarheid. De grote lol aan het eerste boek, in mijn mening, was dat het zich afspeelde op een typische Nederlandse conventie. Dat kun je als conganger lezen en bij jezelf denken "Haha, jaaa, dat is zo!" De powertrippende gopher, de foute opening skit, etc. Maar het is lastig om dat nog een tweede keer te doen, dus ik snap dat je ervoor hebt gekozen om het tweede boek BUITEN een conventie te zetten.

De doorlopende verhaallijn over maskers en keuzes maken vind ik ook heel goed gedaan. Vooral als je ziet waar het op uitloopt, en dan Marle uiteindelijk een derde keuze neemt die eerder nog niet op tafel was gegooid. Ondertussen In Nederland was ook een heel interessant stukje, trouwens. Zeer verfrissend.

Over het taalgebruik... Nou, in de beschrijvingen vind ik het heel mooi. Stukjes als bijvoorbeeld hoofdstuk 4, wat alleen maar over Tokio zelf gaat, dat vond ik echt super om te lezen. Ik durf niet te raden hoe veel tijd en moeite zoiets gekost heeft. Dat kost een soort creativiteit die maar weinig mensen hebben, en daar bewonder ik je om. Maar dan kom ik bij het taalgebruik in de dialogen, en... Ik ben het helaas niet met je eens. Als ik de dialogen in dit boek vergelijk met dat van het eerste, dan zie ik bijna geen verschil. Er zijn zijkarakters zoals die dokter die altijd "hm" zegt. Masahiko en Baa-chan klinken ook nog wel apart, maar dit zijn personages die je bijna niet ziet. Kenji, die veel vaker voorkomt, klinkt soms heel erg als SaBBaT. Qua persoonlijkheid zijn de vier karakters uniek, dat is waar, maar qua dialoog niet. Ook klinken ze totaal niet als tieners. Hier, dit stukje bijvoorbeeld: "Oeh! Dat is... niet gek, hij heeft een troef. Een troefkaart ergens verstopt. Het is een list, dat moet wel, die gast zit iedereen te dondermanen. Hij lokt een gevecht uit en haalt zijn aas uit de koker en dan is het janken geblazen."

...Ai. Kijk, als het Florian was geweest, dan had ik het nog wel begrepen. Florian is stiekem rijk, die kan nog wel zo praten. Marle heeft een journalistieke opleiding gehad, dus van haar zou ik het ook nog wel geloven, maar... Deze zinnen kwamen van Joyce, de hyperactieve fangirl die het minst volwassen is van hun allemaal. Woorden als "troef" en "aas uit de koker" hoor je niet van dat soort typetjes. Het woord "dondermanen" heb ik voor de lol gegoogled en lijkt niet echt te bestaan (misschien een dialect?). Dan hier nog een stukje: "Ja, ik begrijp het, we stoppen allemaal onze onzekerheden in een kist en doen alsof het fantastischer gaat dan het eigenlijk is. Daar ben ik ook geen heilige in, zelfs erger dan wie dan ook. We dragen allemaal een masker, net als op het festival. Maar ik voel het borrelen."

Dit was weer Joyce. Tijdens een hoogst emotionele confrontatie, zelfs. Tijdens confrontaties gaan de meeste mensen geen symboliek uitleggen. Dan schreeuwen ze "Ja, verdomme, ik begrijp het! We hebben allemaal maar gedaan alsof!" of iets in die richting.

Ieder mens heeft een preferentie voor bepaalde woorden. De één maakt een zin zo kort mogelijk, de ander praat zo lang en gedetailleerd mogelijk door. Bij m'n review voor het eerste boek heb ik je, als ik het me goed herinner, het advies gegeven om te kijken naar media als Ace Attorney. Daar hebben de meeste karakters een uniek taalgebruik. Karakters als Edgeworth en Blackquill, die zeer stuffy praten, de middemoot zoals Phoenix zelf, en dan karakters als Maya en Gumshoe die heel erg casual zijn. De karakters zijn niet alleen uniek omdat ze een 'character trait' hebben (zoals "pal", "sir" of slecht Frans praten), maar ook omdat ze grammaticaal heel anders in elkaar zitten. Voorbeeld: Edgeworth zou zeggen "What will you do next?", maar Gumshoe zou zeggen: "Whatcha gonna do next, pal?" Dezelfde vraag, compleet anders verwoord. En om terug te gaan naar literatuur, Ron Weasley zou dingen totaal anders verwoorden dan Hermoine. Dat is wat ik graag zou willen zien bij Marle, Flo, Joyce en Esther, maar als ik losse zinnetjes van hun uit het boek haal en door elkaar hussel, dan zou ik totaal niet kunnen zeggen wie wat gezegd heeft.

Dus nogmaals, geweldig boek. Goede setting keuze, en de beschrijvingen van de setting zijn ook cool. Goed verhaal, goede spanning tijdens de yokai fantasieën... Maar de dialogen voelen nog steeds onnatuurlijk aan. Benieuwd waar het heen gaat in P&S 3!

Joyce gebruikt heel vaak Joyce-woorden: neologismen, contaminaties, en anglicismen. Ze heeft een heel behoorlijke woordenschat en vindt het leuk om er zo veel mogelijk van te gebruiken, maar vaak gebruikt ze woorden verkeerd of verzint ter plekke iets. Dat is het grote verschil tussen haar, Marle en Florian :)

Heb je nog meer voorbeelden, toevallig? Ik ben het boek aan het doorbladeren, maar ik zie er zo snel even geen.

Edit: MAAR, als ik hier zo even kijk naar het stukje dat ze net Comiket binnen gaan en gaan rondkijken voor boekjes, dan zie je wel echt dialoog die je kan verwachten van een hyperactieve fangirl. "Jongens! Ik moet! Jij moet! Wij moeten!" en dat is inderdaad zeer specifiek Joyce. Dit soort zinnetjes had ik graag meer willen zien.

Toen ik aan het redigeren was, heb ik er meerdere woorden aangevinkt waarvan ik niet zeker was of het foutjes of Joycismen waren, dus er zullen er zeker meer zijn :)

Meowzy! Ik heb je onrecht aangedaan door niet eerder je review te zien, sorry. Bedankt voor de uitgebreide feedback, weer heel fijn! Vorige keer gaf je me ook al goede tips op het gebied van dialoog. Ik snap je kritiek ook goed, ik kan alleen zeggen dat ik mijn uiterste best doe en het volgende keer weer nog beter probeer te doen :)

Vond je specifiek Marle trouwens niet een verbetering ten opzichte van eerst? Mijn intentie was daar: ze schrijft als journaliste heel goed en nauwkeurig, maar als het aankomt op spreken heeft ze niet de snelheid van geest om ter plekke mooie volzinnen te spreken. Dus haar dialoog zit vol met momenten waarop ze zichzelf verbeterd en corrigeert, of even twijfelt, of niet uit haar woorden komt. Het is subtiel, maar met dat soort keuzes probeerde ik in het boek de personages meer vorm te geven.

Hmhm... Ik moet eerlijk zeggen, die momenten vielen me niet zo heel erg op. Misschien kun je er meer aandacht naartoe trekken door Marle halverwege een zin even te laten stoppen om te denken, en dat ze dan op haar lip kauwt ofzoiets. Of met haar vingers knipt terwijl ze probeert op het goede woord te komen. Je hebt van die kleine trucjes.

Maar het kan ook aan mij liggen, hoor! De meeste 'Joyce-isms' heb ik ook gemist, blijkbaar. Dus als Marle inderdaad al dit soort dingetjes doet, dan is mijn onoplettendheid het probleem.

Wel zeer fijn te horen dat je snapt wat ik bedoelde, en dat je er volgende keer ook weer goed op gaat letten! =D

Pindakaas en Sushi 2 heeft jullie hulp nodig!

De jaarlijkse Hebban Awards staan weer voor de deur, en je kunt tot 15 oktober stemmen op je favoriete boek. In de categorie Nederlandse Young Adult staat Pindakaas en Sushi 2 niet in de shortlist… maar we kunnen er wél voor zorgen dat hij hoog in de ranglijsten komt!

Zoals velen van jullie weten werk ik hard om fulltime schrijver te worden. Een prijs als deze helpt enorm om aandacht te krijgen en die droom te kunnen waarmaken. Het zou daarom geweldig zijn als je stemt op Pindakaas en Sushi 2, zodat het overal bovenuit schiet als hét favoriete Young Adult-boek van 2015.

Hoe doe je dat?
- Volg deze link naar de Hebban Awards
- Zoek in de Nederlandse Young Adult sectie naar Pindakaas en Sushi 2
- Klik op stem!

Je hoeft niet in te loggen en alleen nog te bevestigen via email. That’s it! En daarmee zorg je er meteen voor dat Japanse fans in de schijnwerpers komen. Dan krijgen de awards toch nog een geeky tintje!

Alvast bedankt, en spoor vooral ook vrienden en familie aan om te stemmen, door het bijvoorbeeld op Facebook te zetten!

Voor je gedaan Roderick! Ik gun je die droom van harte Heb beide delen, zit nog in deel 1 en lees met veel plezier!

Super, bedankt! :D